Binnen een dikke maand is het weer zover. ’s Werelds grootste muziekwedstrijd en tevens ’s werelds grootste jaarlijks uitgezonden evenement: het Eurovisie Songfestival (ESC). Ieder jaar opnieuw popelen tal van Europese (en niet zo Europese) landen om mee te doen aan dit liedjesfestijn met als belangrijkste vraag: wie gaat er winnen? Dat proberen de bookmakers al ruim op voorhand juist te voorspellen, en meestal zitten ze er niet ver naast. Maar waarop baseren ze zich?

Zorgen voor een kind met een beperking is voor sommige ouders niet makkelijk. Zelfs met alle middelen die je in België, of een ander welvarend land, tot je beschikking hebt. Maar wat als dergelijke middelen niet beschikbaar zijn in het land waar je woont en je te maken hebt met een stigma dat gehandicapte kinderen ziet als een vloek of een straf van God? Welkom in Oeganda, waar 13% (zo'n 2,5 miljoen) van de kinderen een beperking heeft. Als lezer beeld je je nu vast een zeer uitzichtloze situatie in. Toch is het niet allemaal kommer en kwel. Caroline Masquillier, sociologisch onderzoeker aan UAntwerpen, bracht in kaart hoe Oegandese families omgaan met het stigma. Het resultaat: een fototentoonstelling met impactvolle kiekjes en verhalen. dwars was uitgenodigd op de opening van deze tentoonstelling.

Na acht jaar in België plots weer naar je geboorteland gestuurd worden, het overkwam Tumko (20), student Productontwikkeling aan onze universiteit. Deze vrijdag vertrekt hij met het vliegtuig naar Mongolië, in de tussentijd verblijft hij in een instelling in Steenokkerzeel. Zijn studiegenoten doen er alles aan om hem terug te krijgen. Egon en Tille, twee goede vrienden van hem, geven uitleg.

Op de universiteit leren we kritisch kijken naar dingen waar we blind voor zijn geworden. Zo zag ik afgelopen weekend ook het licht. Vlaamse vrouwen van boven de 50 hebben bijna allemaal kort haar.

"Calamartes, dat is eigenlijk een grote octopus. Het hoofd is de spiegeltent en de tentakels verbinden de verschillende kunstvormen en brengen tegelijk ook student, kind, stad en buurt samen", legt oud-Unifac'er Mathias Mallentjer, oprichter van het festival, uit op de sluitreceptie van de tiende editie van het cultuurfeest. Om de tiende editie van Calamartes te vieren, wilde Mathias het samen met Unifac eens over een andere boeg gooien. Er werd een zogenoemd Innovation Lab georganiseerd om sterktes en zwaktes te identificeren en een nieuw concept uit te denken. Maar is dat tijdens deze tiende jubileumeditie ook effectief gelukt?

“Wie wil er met mij naar La Casa de Papel kijken?”, vroeg mijn papa enkele weken geleden aan mijn broer en mij. Zijn vraag werd echter niet al te enthousiast onthaald. Hij heeft de eerste aflevering dan maar alleen gekeken. Na zijn enthousiasme daarna, besloten ik en mijn broer de serie toch maar een kans te geven. En met succes. Op drie dagen tijd hebben we de serie uitgekeken. De Spaanse thriller- en misdaadserie sleept je volledig mee en zorgt ervoor dat je van begin tot eind op het puntje van je stoel zit.

Mijn relatie met Claus begon met een leugen in Amsterdam. Enkele dagen na zijn dood vertrok ik op schoolreis en, teneinde zo veel mogelijk tijd aan de Wallen door te kunnen brengen, probeerde ik de antwoorden, op het door mijn leerkrachten verschafte vragenformulier, te ontfutselen van één van de koetsiers van de toeristische paardenkarren, die klandizieloos van de eerste voorjaarszonnestralen aan het genieten was. Om het voor hem tomeloos vervelende gesprek af te botten, vroeg hij me of ik de werken van de zonet overleden Vlaamse reus kende en ik loog dat ik zowel De Geruchten als Het Verdriet van België gelezen had. De enige twee titels die ik toentertijd van hem kende.

Gamen, wat kan je daar nu van leren? Gokken, zo blijkt! Getuige daarvan is de redditer die achter het tragische pseudoniem ‘plssendhelppls’ schuilgaat. Twee maanden geleden stuurde deze 25-jarige gamer een noodkreet de wereld in: hij verspeelt elke maand zijn volledige loon aan zogenoemde FIFA-playerpacks en kijkt intussen tegen een schuldenberg van meer dan 8.000 pond aan. Deze loot boxes of virtuele dozen zijn dan ook een doorn in het oog van minister van Justitie Koen Geens. Zijn suggestie om ze te verbieden veroorzaakt heel wat deining in de game-industrie. Nochtans komen ook gamers over de hele wereld in opstand en kijken autoriteiten met argusogen naar de evolutie.

Laten we beginnen met de cijfers. 65 procent van Antwerpse jongeren heeft een migratieachtergrond. Dat zie je niet weerspiegeld in de universiteit: 19 procent van de generatiestudenten in het academiejaar 2017-2018 heeft een migratieachtergrond. Met maar 13,7 procent in 2014 zijn we wel op de goede weg. “De aula’s worden steeds diverser, maar ze zijn nog lang geen afspiegeling van de diversiteit binnen de leeftijdsgroep in de stad of in het ruimere gebied waar de universiteit haar studenten rekruteert”, vertelt Dirk Geldof, socioloog, docent aan de Universiteit Antwerpen en auteur van het boek Superdiversiteit.