jeremiëren

Jeremiëren, wat een vervelend woord. Alles aan dat woord zit tegen, de schrijfwijze op zich, is al een hel. Trema, geen trema? Dubbele ‘e’ of enkele? Moet ik bij de vervoeging van de verleden tijd een ‘d’ of ‘t’ schrijven? Wie maakt spelling eigenlijk zo ingewikkeld? Misgunners zijn het, de uitvinders van spelling. Muggenziften over het kleinste detail. Ze maken het ons nooit eens makkelijk. Het is trouwens op de bus dat ik dit artikel schrijf. De Lijn is nóóit op tijd en ontneemt mij daardoor de luxe van rustig schrijven aan een bureau. Ik zal wel wachten hoor. Ik verschuif al mijn plannen wel, geen probleem. Ik zucht. Ik weet dat ik aan het zagen ben. Ik ben al een volledige alinea aan het jeremiëren. Sorry.

Ik ben net van de bus gestapt op de Franklin Rooseveltplaats. Eén ding is duidelijk, ze willen de jeugd van tegenwoordig maar al te graag dood hebben. Fietsers zoeven mij voorbij en missen mij op een haar na. Ik zal wel stoppen hoor (ook al heb ik groen). Als de overheid die lichten op een logische manier zou instellen, zou ik niet twee keer per dag doodsangsten hoeven uitstaan. Maar ja, dat is te veel moeite zeker? Soms vraag ik mij af waarom. Genoeg gezaagd en geklaagd nu.

Eigenlijk is het toch niet eerlijk, ik ben net klaar met mijn examens, klaar met anderhalve maand studeren, werken, te weinig ontspannen en nu moet ik van mijn ouders heel het huis stofzuigen, mijn beddengoed vervangen, de vaatwasser uitladen. Zo groeit mijn lijst met taken elke minuut. Gezellig hoor. Eigenlijk wilde ik vandaag gewoon eens uitslapen, zoals een normale mens doet op een vrije dag. Rustig in de zetel een serie kijken. Eventjes bekomen. Maar nee, zelfs dat wordt mij ontzegd. Ik zucht opnieuw.

Met elk woord dat ik schrijf wordt deze klachtenbrief langer. Mijn fout. Elke letter lijkt de negativiteit in mij op te roepen. Ik wil echt niet heel de dag zitten jeremiëren, maar kan je het mij kwalijk nemen? Soms lijkt echt heel de wereld tegen je te zijn en dat moet je dan maar gewoon accepteren? Nee. Thuis zeggen mijn ouders constant: “Stop met dat gezaag, je klaagt heel de dag! Ik ben je gejeremieer beu!” Ik weet het, ik weet dat het niet helpt, maar het lucht wel op.

De avond valt en eindelijk kan ik doen waar ik een hele dag naar uit gekeken heb: lekker chillen in de zetel met mijn favoriete serie. Mijn klaagzang komt dus tot een einde en de dag krijgt alsnog een mooie afsluiter, net als dit boekje. Zoals het hoort.