Elk jaar opnieuw staat ze aan mijn bed als een volleerd exhibitioniste. Eenzaamheid, mijn oude vriendin. Verjaren doet zij twee keer per jaar en iedere student mag wekenlang meevieren – met haar alleen, lekker knus in januari en samen zweten in juni. Tijdens de examens ben ik eens zo eenzaam als in de dagen die daaraan voorafgingen. De dodelijke, existentiële dwalingen tijdens het studeren – u kent ze wel. Maar dit jaar ben ik gewapend: de coronacrisis heeft een laagje eelt aangebracht op mijn spitsvondigheid. Gezelschap is te koop en dit jaar goedkoper dan ooit als je maar weet in welke gang te zoeken – de appelsienenprijs is gecrasht, allen daarheen! 

“Wandel eens wat trager” of “wow, jij loopt snel”. Het zijn enkele zinnen die mij niet vreemd in de oren klinken. Met rollende ogen en opgetrokken wenkbrauw schakel ik dan maar een versnelling hoger. Traag wandelen is niet aan mij besteed. Liefst van al stap ik stevig door, een stofwolk in mijn kielzog achterlatend waarin de trage wandelaars zich verstikken. “Making my way downtown, walking fast, faces pass and I’m homebound”, zoals Vanessa Carlton het zo mooi beschrijft. Ik leef dan ook helemaal volgens het stereotype van de snel wandelende homo, maar klopt dat stereotype ook echt? En waar komt het vandaan?

Soms zijn er van die ingrediënten die je best niet samen kan stampen, zoals stoofvlees met erwtjes of choco en salami op één boterham. Smaaksensaties kunnen ontdekt worden door gelukkig toeval, andere zijn doordachte mislukkingen. Sommige aaneenschakelingen van letters rollen beter over de tong dan andere. Smaken verschillen weliswaar, maar bepaalde lettercombinaties lopen regelrecht in de soep. De ene lettersoep is nu eenmaal de andere niet. De ene smaakt goed, aan de andere verbrand je je tong.

dwars slijpt het virtuele fileermes en gaat langs de graat van boeken, films, series, games, muziek, theater, haarproducten en rubberen eendjes. 2020 markeert het tienjarige bestaan van Pretty Little Liars, een van de populairste tienerdramaseries van het voorbije decennium. Was deze populariteit echter terecht of waren alle fans gewoon te jong om te zien wat er allemaal mis was met de reeks? 

De rust van de natuur werd al vaak bezongen. Tussen de bomen vind ieder zijn innerlijke Boeddha. Zelden hoor je hetzelfde over het woud van baksteen en beton. Kan je in de stad dan enkel rust vinden onder gedwongen quarantaine?