bitter arcademedicament

De studentenpopulatie schreef met haar allerlaatste krachten nog een brief ter attendering van het concept van mentaal welzijn en bezweek vervolgens onder de druk. En toen! Toen redde Herman Van Goethem elke student hoogstpersoonlijk, kus van de schoolmeester incluis, door het spel Corona Combat te lanceren. Om de tijd mee te doden tot de vaccins naar hartenlust uitgedeeld worden, zo redeneerde onze alma mater. Corona Combat verblijdde de studentikoze dagen en zo konden we er collectief nog een paar maandjes tegen. Dank u, UAntwerpen. En al helemaal bedankt voor het complementaire kunstwerk – dat maakt mijn kunsthart toch net iets gelukkiger. 

Corona Combat is een Space Invaders-lookalike: een 2D-spel waar de experts van UAntwerpen, Herman Goossens, Pierre Van Damme en Erika Vlieghe als jouw karakter dienen en je bewegende, geïnfecteerde cellen moet vernietigen. Kan een cel te veel aan je arendsogen ontsnappen, dan eindigt het spel. Om de ernst van de zaak nog maar even in de verf te zetten. Waar het spel het warm water niet opnieuw uitvindt, is Corona Combat een geslaagde arcade game met een stevige retrotoets. Een fijne toevoeging aan de pandemie: de universiteit die, op haar manier, iets luchtigs voor de student probeert te doen. Ik kan mezelf geen rasechte gamer noemen, moet ik eerlijk bekennen, maar ach, zelfs ik krijg mezelf zo ver om een celletje hier en daar te (kunnen) vernietigen. Meer verbonden met mijn medestudenten voel ik me niet door me te wagen aan een potje, maar een heilzaam medicament voor de verloren tijd tussen twee lesblokken is het wel.  

gestileerde afleiding 

Ter ere van dit ersatzvaccin toverde de Antwerpse graffitikunstenaar Rise One, in burgerlijke context bekend als Yvon Tordoir, op de verschillende campussen enkele muurschilderingen tevoorschijn. Rise One is een street artist die de Antwerpse straten al vaker opgefleurd heeft met zijn kleurrijke en sterk gestileerde werken. Zo verscheen zijn creatief oog al in de tuin van Bibliotheek Permeke, in de Zomerfabriek en in het Museum Plantin-Moretus. Nu komt hij piepen op de muren van de Agora, waar hij in vergrote pixels de studenten van ‘t Stad eraan herinnert dat het spel klaar staat om ons nieuwe knuffelcontact te worden. 

De felle kleuren van Rise Ones muurtekeningen vallen op tegen de grijze stenen van het Agoragebouw van de Stadscampus, een sprankeltje speelse vrolijkheid in de betonoceaan van Antwerpen. Het sluit aan bij de doelstelling van Corona Combat: het vaccin eerder tot bij de studenten brengen zal het niet kunnen doen, maar de aandacht afleiden van het blubberige coronagevoel kan het wél. De tekening grijpt de blik — juist door moedwillig anders te zijn dan haar omgeving — en moedigt een lachje aan. Is het niet een pak moeilijker om je eigen miserie al te serieus te nemen als je een gepixelde Herman Goossens je zin laat doen? Nog enige controle te midden van een noodtoestand, een houvast in tijden waar het beslissingsproces zo vaak aan je voorbijgaat. 

vervlogen vrolijkheid 

De karikaturale lijnen lenen zich tot een eighties-gevoel. Op die manier zet het muurkunstwerk zich in voor de nostalgie, de heimwee naar tijden van weleer. Dat zorgt voor een zeker contrast met de haast voor zich sprekende vrolijkheid van het kleurenpalet en het spel zelf. De Corona-Combatgraffiti is dubbel: het werk is zo opgewekt, zo vol enthousiasme en leven, maar tegelijkertijd omdat het heil zoekt in een vervlogen tijd, het goede humeur ontleend aan een andere eeuw. Misschien willen de jaren tachtig hun gevoel van hoop niet terug, misschien mogen we het wel houden, maar toch, het besef dat we het schijnbaar niet uit onszelf kunnen halen, smaakt wrang. Wat aan ons maakt ons zo bitter dat we het zoet niet kunnen vinden? Ik haal me alle beloften van een tweede roaring twenties voor de geest en moet een schampere lach binnenhouden. Zo snel komen we dus terug op de opflakkeringen van hoop. 

Is dat iets waarover ik wil nadenken op dit moment? Het zijn zulke bittere gedachten, verzuurd door maanden aan slecht nieuws en de angst voor uitzichtloosheid, en dat donkere oord wil ik niet bezoeken. Misschien moet ik in het spel duikelen, een kijkje nemen in een alternatieve wereld waarin het virus op afstand houden net wat eenvoudiger blijkt dan in dit dagelijkse leven. De maatregelen klonken altijd best eenvoudig om me aan te houden, maar ondanks de oefening van het afgelopen jaar is het allemaal net wat heikeler gebleken dan aanvankelijk gehoopt. Iets met eenzaamheid, iets met me een onbewoond eiland voelen, losgekoppeld van andere mensen die ik telkenmale zo sterk nodig blijk te hebben. Corona Combat moest een verbindende factor zijn in deze coronacrisis, een van de pogingen van UAntwerpen om die bijkomende coronakwaaltjes tegen te gaan, en op zich, het mag er wel wezen. Het is een vluchtroute, nietwaar? Een universum waarin ik wel iets van grip op een globale crisis heb, iets kan doen met enig effect. Dus ik duik in de muur, blijf een tel langer staan. Het zijn die seconden van kleur die de optelsom op het einde van de dag maken.