The Prof Profile shows professors like you’ve never seen them before, as people. dwars asks the questions that have been bugging students for years; “What does your lecturer eat for breakfast”, for example. Alex Haider, German proficiency/grammar and culture lecturer, gets cross-examined this month.

Je laat je dopen om erbij te horen. Dat is althans de grove samenvatting van wat de media de laatste weken weer eens bracht rond studentendopen. Is hier iets van aan? Kan je enkel in een praesidium als gedoopt lid? En ondervinden de studentenverenigingen hinder door de negatieve berichtgeving?

Eten, drinken, kleding, onderdak en wifi. Als mens heb je deze componenten nodig om te kunnen overleven. Men spreekt ook wel van de primaire levensbehoeften. Zonder gsm (of laptop) heb je niets aan die laatste, dus laten we deze apparatuur voor het gemak er ook maar bijvoegen. Zonder wifi overleef je als student niet op de academische savanne. In het kader van de digitalisering leeft Universiteit Antwerpen met haar studenten mee en biedt ze een signaal met steeds minder ruis. Ontzettend fijn. Maar laten we ons niet te veel (af)leiden door de radiofrequenties die we uitzenden en ontvangen? Kunnen we onze aandacht nog wel volledig richten op de geluidsgolven die de stembanden van de prof produceren en door de aula galmen, of duwt de wifi in de aula onze gedachtegang steeds maar weer naar een netwerk dat zich daarbuiten bevindt?

Afgelopen week heeft Theo Francken, staatssecretaris van Asiel en Migratie, een lezing gegeven op de Universiteit Antwerpen. Dit was op uitnodiging van het Katholiek Vlaams Studenten Verbond (KVHV). Ophef hierover bleef niet uit. Er is een protestmars georganiseerd en met grote spandoeken en vurige kreten werd het ongenoegen kenbaar gemaakt. dwars ging eerder in gesprek met de organisatoren van deze protestmars. Omdat ook de andere kant van het verhaal het verdient om gehoord te worden, zijn we vervolgens om de tafel gaan zitten met Filip Brusselmans, praeses van het KVHV en student Politieke Wetenschappen.

Bij weekdopen hoort vaak een verkoop. Aldus word je als schacht of por bij bijvoorbeeld PSW en Translatio verkocht. Aan wie en hoe? Dat zijn vraagtekens. Rector Herman van Goethem plaatste er tijdens de afgelopen Stuvoraad uitroeptekens bij en hij is niet de enige.

Hedendaagse kunst, daar snap ik niets van. Wat valt er ook aan te snappen? Wat rode lijnen op een wit doek trekken, een brandblusser midden in de zaal zetten of gewoon snel even een kribbeltje doen op een urinoir dat je op straat vond, is dat nu kunst? Weet ik niet. Ik snap niets van hedendaagse kunst maar wil het wel snappen. Vaak heb ik echter het gevoel dat ik cruciale details mis omdat ik gewoon onvoldoende de context en taal van de kunstgeschiedenis ken. Herkenbaar? Wij, kunstanalfabeten, nemen jullie mee op rondleiding door het M HKA dat met trots de Euraziatische tentoonstelling van Joseph Beuys toont. 

Het is over de hongerige koppen lopen in de studentenresto’s. Hiermee brengen we niets nieuws en ook de universiteit is al langer op de hoogte van de drukteproblematiek in de komida’s. Waarom ervaren we dan nog steeds dezelfde ongemakken bij ons middagmaal?

dwars slijpt het virtuele fileermes en gaat langs de graat van boeken, films, series, games, muziek, theater, haarproducten en rubberen eendjes. Dit keer een creatie van een van onze medestudenten, Verloren tussen twee werelden: Het einde van morgen. De zware titel van het boek weerhoudt de 19-jarige auteur Oscar Terryn er niet van om mij met een brede glimlach de papieren versie te overhandigen.

De sporthal van de Agora – iedereen kent hem wel. Die gekke open plek waar je lekker mensen kijken kan die van de faciliteiten gebruik maken. Je ziet er op elk moment van de dag wel beweging. Op Campus Middelheim is er ook zo’n sporthal, maar die ligt niet in ons letterlijke midden. En ze verschillen op wel meer vlakken.

Lang ben ik op zoek geweest, maar de juiste zaten er maar niet tussen. Bijna ten einde raad stak ik mijn voeten in sneakers. Een impulsieve bevlieging. Iedereen weet dat de houdbaarheid van een paar hip ogende schoenen korter is dan twee achtereenvolgende jaargetijden. Soms leek het dan ook of ik tegen een muur opliep – nog altijd die sneakers aan mijn voeten. Een aantal jaar geleden kwam ik alsnog in aanraking met de ultieme schoen, of liever: het ultieme paar. Timberlands. De schoen koos mij, en ik zou nooit meer anders willen.