het raam

Is het niet gemakkelijk? Je sluit de ruis buiten, dan is het niet meer jouw probleem. Nu ja, ‘meer’ ... is het ooit werkelijk jouw probleem geweest? Dat is niet eens slecht bedoeld: als je erover nadenkt, is er weinig wat, als probleem, aan iemand toegewezen kan worden. Dingen waarvan je zelf een probleem maakt, wel, dat is jouw zaak, maar daarin kan je de keuzevrijheid lezen. Is iets jouw probleem als je ervoor kiest om er een probleem van te maken? Is het dan niet eerder een project? En jij, jij hebt toch echt geen nood aan nog een project. Je krijgt je to-dolijst niet eens meer op één A4 genoteerd. 

En toch! Wanneer je het venster sluit, wordt het zo stil. Je woont alleen, het kot voor jou alleen en dat telkens weer. Niets raakt verplaatst tenzij jij daarvoor kiest. Als je een stem wil horen, moet je je telefoon erbij pakken en een nummer uitkiezen. Of je stapt het huis uit, maar telkens weer heb je wel een reden om het niet te doen. Het regent, je voelt je moe, het heeft geen zin, je wil niet ziek worden, je weet niet of het de moeite wel waard is … Of zoals laatst: geen zin om één specifieke persoon tegen te komen, ook al had je geen idee of die persoon zelfs in de buurt was. 

Houd je van die stilte? Die stilte, dat algehele gebrek aan een tegenstem is wel rustig zo. Ergens schuilt er iets aangenaams in. En echt waar, als je het allemaal wil horen, kan je het raam wel openen. Dat zeg je, maar ik heb je het raam de laatste tijd niet meer zo vaak zien openen. En ik mis je. Mag ik dat zeggen, zelfs met al mijn gedoe? Ik sta hier op straat, onder je raam, en ik raas. Wil je je raam opendoen? Meetieren? Over alle problemen die de jouwe niet zijn? Over alle obstakels die je je eigen zou willen maken? Wil je je raam opendoen? Meelachen? Zelfs over de ongepaste grappen, over de moppen die alleen maar komisch zijn omdat ze op de slechtste manier zijn verteld? Wil je je raam opendoen? Het lawaai van een ander toelaten?