Het is niet omdat je veel onnozele weetjes kent, dat je een betweter bent. Dat bewijst een van onze redacteurs elke maand door een waanzinnig inte­ressant, ongelooflijk boeiend of verbluffend feit te delen.

On May 9, 11 and 13 a record number of 43 countries will be participating in the 62nd edition of the Eurovision Song Contest in Kiev, Ukraine. While a lot of different song titles and melodies pop up into our head when we hear the word Eurovision, the festival has been losing popularity in our country over the last few years. Artists like Iris (2012), Roberto Bellarossa (2013), Witloof Bay (2011) or Copycat (2009) only sound familiar to the big fans and since the introduction of the semi-finals in 2004, Belgium has only made it to the finals five times. What happened? Why do countries like Australia go wild for the festival, while a country like Belgium, that has been there from the start in 1956, keeps losing interest? Loyal Turkish fan and Eurovision expert Mustafa Fidan sheds some light on the matter.

Lichtvoetig passeren mij elke dag een tiental paar witte voetjes wanneer ik door de straten wandel. Ze halen sneller de tram dan ik op mijn hakjes – zeker met al die kasseien in Antwerpen – of dan ik met mijn Converse All Stars, maar dat ligt dan eerder aan mijn conditie. De witte Stan Smiths van het Duitse Adidas lijken het straatbeeld en de markt te domineren met 40 miljoen verkochte exemplaren van de klassieker tussen 1973 en 2014, of omdat ze simpelweg met hun spierwitte gedaante zo hard opvallen.

Het Nederlandse voetbal is in crisis. Na een ronduit beschamende nederlaag tegen Bulgarije (2-0) in de WK-kwalificatie is Oranje naar een eveneens beschamende 32^ste plaats op de FIFA Wereldranglijst gezakt. België doet het met een zevende plek – een plek waar je als land trots op mag zijn – een stuk beter. Belgen lijken tegenwoordig meer verstand van voetbal te hebben. We zeggen het niet graag, maar Nederland snakt naar wat Belgische inbreng; een rood accent in het felle oranje.