Geen Belg – en zeker geen Antwerpenaar – kan nog om Tanguy Ottomer heen. Wanneer de BeroepsBelg eenmaal op je FYP verschijnt, blijven niet alleen zijn interessante feitjes nazinderen, maar ook zijn jingle. dwars sprak met de geboren Antwerpenaar over zijn liefde voor ‘t Stad en haar mooiste en vaak nog onbekende plekjes.
 

Je zal het maar voorhebben: het ligt op het puntje van je tong en toch kan je er niet opkomen. Dat ene woord ontglipt je keer op keer. Ook dit jaar schiet dwars alle schlemielen in zulke navrante situaties onverdroten te hulp. Maandelijks laten we ons licht schijnen op een woord waar de vreemdste betekenis, de meest rocamboleske herkomst of de grappigste verhalen achter schuilgaan. Deze editie breken we met al onze gewoontes met ostranenie.
 

To hate or not to hate? Niemand vroeg het, maar het antwoord is meestal het eerste. Het is niet omdat ik maandelijks dit hekelschrift neerpen dat ik daarom ook een hater ben. In wezen ben ik de meest optimistische persoon binnen de redactie – alleen zet ik die versie van mezelf even aan de kant wanneer het nodig is. Het is namelijk beter om je frustraties te uiten dan om ze op te kroppen. Deze keer vertel ik je over knappe mensen in het openbaar.
 

Krijg je al jaren geen pakjes meer van de sint? Niet getreurd, dwars is in een vrijgevige beu en deelt gratis filmtips uit. Letterlijk gratis, want al deze films zijn tot 31 augustus vrij beschikbaar op VRT MAX. In het brede aanbod op de site zijn er drie films die je zeker gezien moet hebben.
 

Het was een kinderdroom van regisseur Guillermo Del Toro om Mary Shelleys horrorklassieker Frankenstein te verfilmen. De twaalf eerdere langspeelfilms van de Mexicaanse Oscarwinnaar waren al enorm beïnvloed door Frankenstein: de menselijke drang om God te spelen en de dood te overwinnen in Cronos, de gotische horror van Crimson Peak, de monsters die in zowat al zijn films terugkeren. Perfecte adelbrieven voor Hollywoods nieuwste poging om Shelleys boek te verfilmen, zou je denken.
 

Toen ik Frankenstein twee jaar geleden op de literatuurlijst zag staan, dacht ik eerlijk gezegd meteen aan een Hollywoodmonster met schroeven in zijn nek en een gestoorde wetenschapper in een torenkamer. Wat ik kreeg, was iets heel anders: een existentiële tragedie, een verhaal over schuld, eenzaamheid en de grenzeloze honger naar kennis. Hoewel ik het toen las uit verplichting, ontdekte ik tot mijn verrassing dat het een van de eerste boeken in lange tijd was die ik met oprecht plezier verslond.