To hate or not to hate? Niemand vroeg het, maar het antwoord is meestal het eerste. Het is niet omdat ik maandelijks dit hekelschrift neerpen dat ik daarom ook een hater ben. In wezen ben ik de meest optimistische persoon binnen de redactie – alleen zet ik die versie van mezelf even aan de kant wanneer het nodig is. Het is namelijk beter om je frustraties te uiten dan om ze op te kroppen. Deze keer vertel ik je over knappe mensen in het openbaar.
Wie nog nooit een extreem knappe persoon op straat, in de trein, op de campus of eender waar heeft gezien, komt waarschijnlijk nooit buiten. Ik doe dat wel (soms toch) en wanneer ik dat doe, lopen de frustraties telkens hoog op. Je kent het gevoel ook, beste lezer en eindredacteur van dwars: je kijkt rond je en ziet plots overal knappe mensen voorbijkomen. Hoe durven zij buiten te komen wanneer ik buiten ben? Hoe durven ze mij lager te duwen als ik al zo diep zit? En vooral, waarom stappen ze niet op mij af om mijn telefoonnummer, Instagram handle of MovieStarPlanetaccount te vragen?
Niet om mezelf als een ecologische ramp te positioneren, maar de gelegenheid waarbij deze frustratie het hardst binnenkomt, is op het vliegveld. Velen van God’s favourites lijken daar toevallig samen te komen op momenten dat ik ergens naartoe ga met het vliegtuig. Ik weet niet of daar een statistische reden voor is of dat het aan mijn state of mind ligt op het moment dat ik op vakantie vertrek. Alles wat ik weet, is dat ik al bijna liever te voet zou gaan dan al die mooie mensen te trotseren. Dan ben ik nog eens duurzaam bezig ook. De kans is wel groot dat ik tijdens die lange tocht nog veel meer knappe mensen tegenkom dan origineel op mijn pad terecht gingen komen. Het frustreert me namelijk dat ik deze mensen nooit zal kennen en nog meer dat ik er nooit zal uitzien zoals zij. Zij hebben vast nooit onzekerheden, problemen, identiteitscrises of publiekelijke crash outs over dringende deadlines van masterproeven die ze momenteel aan het negeren zijn door deze column te schrijven.
Zo gaat het momenteel: ik zit in de bibliotheek en ik durf niet rond te kijken. Straks ben ik na het schrijven van dit hekelschrift ook nog eens een half uur afgeleid en als er dan iemand met een bovengemiddelde face card (of, laat ons eerlijk zijn, body card) voorbijwandelt, komt daar weer een uur bij. Zo geraak ik nooit vooruit. En als ik niet vooruit geraak, geraak ik ook niet uit de bibliotheek. Daarmee is de vicieuze cirkel rond.
Ach ja, dit alles denken jullie vast ook wanneer jullie mij over straat zien lopen, toch?
… Toch?
Kleine disclaimer voor als je je aangesproken voelt: er zitten geen vijandige bedoelingen achter deze tekst. Als je diep gekwetst bent, kan je me altijd een mailtje sturen met je telefoonnummer en foto in bijlage. Dan praten we het samen uit met een koffietje.
- Login om te reageren