Wat is de kleinste structuur die je al eens hebt gezien? Een menselijk haar? Misschien zelfs een cel of een bacterie? Best al wel klein toch? Wat als ik je vertel dat aan de onderzoeksgroep EMAT (Elektronenmicroscopie voor Materiaalonderzoek) op Campus Groenenborger microscopen gebruikt worden waarvoor deze structuren zelfs te groot zijn? Hier gebruiken ze namelijk elektronen om een van de kleinste structuren in het universum waar te nemen: atomen! dwars trok daarom naar Gebouw X om eens een kijkje te nemen achter de schermen en om te praten met professoren Sara Bals en Johan Verbeeck over hun meest recente speeltje: een nieuwe elektronenmicroscoop.
 

Wat betekent academische vrijheid precies? Zijn er grenzen aan academische vrijheid, en hoe verhoudt ze zich tot de vrijheid van meningsuiting? Met die vragen in het achterhoofd trok dwars naar de gespreksavond. De twee uur durende dialoog op donderdag 13 november werd georganiseerd door Centrum Pieter Gillis, dat zich inzet voor actief pluralisme aan UAntwerpen. Maar wat een open uitwisseling over de betekenis van academische vrijheid moest worden, ontaardde snel in een fel en ongemakkelijk eenzijdig debat tussen de moderator en de panelleden. 

Stel je voor: je zit midden in je drukke lesweek en wordt ziek op de campus. Je wordt duizelig, je krijgt koorts tijdens een college of maakt een val die niet alleen gênant, maar ook nog eens enorm pijnlijk is. Wat moet je doen? Bij wie kan je terecht en welke faciliteiten biedt UAntwerpen voor medische problemen? 

 

De rector en zijn team. Het zijn belangrijke mensen die veel weten, doen en vergaderen. Maar wat doen ze nu echt? Hoe kijken ze naar de problemen binnen en buiten onze universiteit? In een openhartig gesprek met dwars vertelt vicerector Onderzoek en Impact Maarten Weyn over zijn eerste jaar als vicerector, zijn visie als onderzoeker en de verrassende voordelen van bierbrouwen.
 

“Ik heb geen planning”, zei het konijn. “Ik ook niet”, antwoordde een ander konijn instemmend. “Plannen is key. Ik plan, dus ik ben”, stelde een derde konijn terwijl ze met haar poot paarse pastelmarkeerstift van haar vacht probeerde te wrijven. “Zonder te plannen lukt het me niet alles te doen wat ik wil”, voegde ze toe. Het tweede konijn vroeg pesterig en suggestief: “En met een planning wel?”, waarop het plankonijn toegaf: “Ook dan niet.”
 

Ergens in de verre toekomst is de mensheid eindelijk uitgeroeid door een virus dat door de klimaatverandering uit permafrost kon ontsnappen. Gelukkig konden enkele computerspecialisten op het laatste moment nog een digitale wereld programmeren, alwaar artificiële intelligentie de mensheid toch nog even kan overleven. Dat is zowat de premisse van The Talos Principle (verwijzend naar een bronzen man uit de Griekse mythologie). Het spel speelt zich verder volledig af in deze virtuele wereld en draait rond de filosofische vraag of de mensheid nu wel of niet verder leeft in haar schepping. Zoals het filosofen betaamt, blijft bij dit alles niet enkel de vraag naar de zin van het leven onbeslist, maar zelfs de vraag of de mensheid zichzelf kapot heeft gemaakt of gewoon verdwijnt als een volgende logische stap in de evolutie. Duidelijke antwoorden (en zelfs heldere vragen) zijn niet de sterkste kant van The Talos Principle.