IK PLAN, DUS IK BEN

De ‘Ik plan, dus ik ben’-club wordt, hoe dichter we bij de examens komen, groter en groter. Steeds meer van ons delen hun dagen in aan de hand van agenda’s en planners. Gisteren studeerde ik in de bib, mijn gedachten dwaalden af en mijn oren namen deel aan het gesprek naast me. Twee vriendinnen praatten vol lof over hun aesthetically pleasing planning. Terwijl ik daar zat, probeerde ik me voor te stellen hoe gelukkig ik zelf zou worden van een duidelijke planning. Niet heel erg.

Zelf plan ik wel, maar niet overmatig. De onvoorspelbaarheid van het leven laat zich nu eenmaal niet vangen in een vakje. Daar in dat vakje zit vaak, bij mij en bij jou, het probleem. Het vakje laat geen ruimte voor emoties, moeheid, vrienden die plots bellen met nieuws over hun liefdesleven, je eigen liefdesleven of een eindeloos verlangen naar je bed. Een planning, leuk, maar dan? Weet jij het? Stuur een lezersbrief. Weet je het niet? Stuur dan geen lezersbrief, zou gek zijn.

“Vind jij de examenperiode eigenlijk spannend?”, onderbrak het konijn het gesprek in de hoop op een medestander. “Nee, ik ben geen stresskip”, antwoorde het andere konijn. “Er zit nog wel veel tussen iets spannend vinden en een stresskip zijn. Het is niet zwart-wit”, deelde het derde konijn terwijl ze bijna alle markeerstift van haar vacht had gewreven.
 
Al bijna breekt de grand finale van het eerste semester aan: nachtelijke – of ochtendlijke, dat werkt bij mij vaak beter – studeersessies zullen de hiaten in je kennis – excuseer: in je huidige planning – moeten opvullen. Adem diep in en denk eraan: een stresskip is niet per se overspannen en een angsthaas kan ook succesvol zijn. En adem uit. Toch tweede zit? Geen zorgen. Je kan altijd nog bierbrouwen en vicerector worden, heb ik deze editie geleerd.