De tent uit, stokje in de hand, rechtsop en meteen weer tweemaal links naar het Kaf toe. Eerst eenzaam, later tussen drommen van de les terugkerende supporters, weer links de trapjes op en door het kaf.
Een muur van warme frituurdampen, gevaarlijk geplaatste nadar en veel, erg veel studenten. Eindelijk weer buiten, over het water een moeilijke bocht of drie en dan plots erg smal naar de parking op. Nog één keer linksaf, de laatste rechte lijn nu. Strompelend en helemaal kapot van de pijn onder de boog door en die stok doorgeven. Enthousiaste commilitiones met ondersteunende armen, bemoedigende woorden en het enige wat echt helpt op zo’n moment: een frisse pint.
Keihard, genadeloos, hilarisch
Het relaas van de twaalfurenloop bevat echter een stapel meer dan heroïsche verhalen over rondetijden en blessureleed in dienst van de studentenclubs. Wie immers een ronde lang (toch al gauw bijna 500m) het beste van zichzelf had gegeven, zag een wereld van vertier voor zich open gaan. Botsauto’s. Je weet wel, zoals vroeger, op de kermis. Keihard, genadeloos en vooral hilarisch. Adjectieven die twintig meter verder niet minder op hun plaats waren, waar menig student zich aan een miniversie van “enduring freedom” waagde in de paintball-kooi. Houten stellingen en groepjes golfplaten symboliseerden er oninneembare bunkers van wie de vijand ook mocht wezen en nodigden uit tot gewelddadige taferelen. Dat de helden des vaderlands licht roze wederkeerden van die gevaarlijke missies, droeg enkel maar bij tot de sfeer.
Benen verzwaarden naarmate hoofden lichter werden en de namiddag vorderde. Mensen keken uit naar de afsluitende TD en genoten van het laatste gratis vat op de stilaan donker wordende parking. Tussen de rode hoofden en zwetende ruggen van dodelijk vermoeide en zwaargewonde deelnemers door toch nog enkele blije en opgewekte gezichten boven zwart-witte T-shirts. De organisatie van Stuwer-ASK en Sport-UIA had er dan ook haar redenen voor. Meer van dat!