dwars slijpt het virtuele fileermes en gaat langs de graat van boeken, films, series, games, muziek, theater, haarproducten en rubber eendjes. Recensent Yannick moest zich haasten om door het jubileumconcert van koor Cantando te klieven (muziek).
Een beetje nerveus stap ik uit de auto. Het is tien voor acht en het concert zou om acht uur beginnen. Ik moet dus voortmaken als ik er op tijd wil zijn. Na een korte wandeling langs de Groenplaats en de Melkmarkt, kom ik aan op het Conscienceplein. Niemand te zien, behalve enkele jongeren die zich kostelijk lijken te amuseren.
Misschien zit iedereen al binnen? Vol goede moed stap ik op de Carolus Borromeuskerk af. Deze barokke kerk is het ideale decor voor een jubileumconcert. Oef! Ik ben nog net niet te laat. Ik koop een kaartje van derde categorie en haast me naar de galerij. Door mijn late aankomst zijn alle zitplaatsen recht voor het podium al ingenomen. Een staanplaatsje aan de zijkant dan maar. Geleund tegen een pilaar kijk ik uit over de historische kerk. Helemaal vol zit ze niet, maar er zijn wel veel mensen op dit concert afgekomen.
Cantilene en Cantando, de twee koren die optreden vanavond, nemen samen met het orkest plaats op het podium voor het altaar. Er wordt geopend met een korte speech waarin ik kom te weten dat dit concert wordt gehouden ter gelegenheid van het 25-jarig bestaan van koor Cantando. Dat Cantando samen met een zusterkoor afkomstig uit dezelfde C-korenfamilie, namelijk Cantilene, het concert zal openen met enkele stukken van Mendelssohn. Dat dit gebeurt onder begeleiding van orkest La Passione en soliste Astrid Stockman. Dat daarna Cantando alleen met orkest en soliste het Requiem van Rutter zal brengen. En dat allemaal onder leiding van dirigent Luc Anthonis! Klinkt veelbelovend, zelfs voor een leek als ik.
Onder luid applaus komt de dirigent het podium op. Even later wordt duidelijk waarom. Niemand kan aan de betovering van het koor en het orkest weerstaan. Op de tonen van de muziek gaan strijkstokken ritmisch op en neer, afgewisseld door het stemgeluid van de koren. Als later ook de soliste invalt staat het haar op mijn armen recht. Wat mooi! Na enkele muziekstukken is de pauze aangebroken. Ik blijf op de galerij staan en hou het konkelfoezende publiek beneden in de gaten. Ik ben toch blij dat ik hierboven sta, wat een uitzicht.
Na de pauze is het de beurt aan Cantando alleen. “Requiem aeternam”, klinkt het onheilspellend door de kerk. De sfeer die de muziek oproept werkt geweldig samen met de barok van de kerk. Hoewel het een modern requiem is, wordt ik getransporteerd naar een begrafenismis zo’n driehonderd jaar geleden. Lieflijke stukken wisselen zich af met iets donkerdere delen. Een eigenheid van dit requiem: naast de traditionele Latijnse delen hoor ik ook stukken in het Engels. Als dan ook de soliste haar zoetgevooisde stem nog eens laat horen, wordt het me duidelijk: ik zou meer naar koormuziek moeten luisteren.
Na al dat moois wandel ik mijmerend terug naar de parkeergarage en stap de auto in. Ik sluit mijn iPod aan en zet toch maar een stevig rocknummer op. Het lijkt erop dat ik nog veel te leren heb op muzikaal vlak.
Wie Cantilene, Cantando, La Passione en Astrid Stockman zelf in actie wil zien, kan dat nog op 5 december doen in Deurne. Meer informatie is te vinden op de website van de C-koren. Een voorsmaakje van Cantando kan je krijgen in deze video.
