REWIND Een warm gevoel van nostalgie klopt aan de deur als ik Dancing in the Moonlight van Toploader hoor. De Britse band werd in 1997 geboren, kende een hysterische populariteit na die hit in 2000 en bracht na een lange pauze vorig jaar een derde album uit. Dit was het eerste liedje dat ik echt zo goed vond dat ik als kind al het mogelijke zou doen om het te bemachtigen. Dat is moeilijk als je van het bestaan van cd-winkels nog niets weet en je als enige veroveringsmiddel een kleine, roze cassetterecorder met micro ter beschikking hebt.
PAUSE Ik lag stiekem in bed naar de radio te luisteren toen een of andere obscure zender in horten en stoten de tonen van Dancing in the Moonlight liet klinken. Het vulde me met kracht en zelfgenoegzaamheid. Ik was ik en meer nog: I had the power! Ik sprong in een bui van paniek en schaamteloze opwinding uit mijn bed en – gewapend met mijn cassetterecorder en micro – zou ik ervoor zorgen dat dit lied mij echt toebehoorde. Poepschuddend, zachtjes neuriënd en vooral glimlachend was ik trots op mijn slimme daad van vroegtijdige piraterij. Dit was mijn lijflied – niettemin omdat ik net op dat moment danste in het maanlicht.
FAST FORWARD Tegenwoordig kan ik het nog steeds niet laten om mijn hoofd op en neer te bewegen als ik het lied hoor. Het wordt althans gauw opgevolgd door een beschaamd hoofdschudden. Die versleten cassette bewaar ik ergens op het meest geheime plekje in mijn appartement, want als tienjarige meezingen in het Engels op een lied van witte ruis is toch net iets minder opstandig of slim dan je het toen ervoer.