Je passeert elke lesdag duizenden mensen en plaatsen. Slechts een enkeling is meer dan louter figurant. Het is mijn ambitie om daar dit academiejaar verandering in te brengen. Elke maand ga ik voor dwars op zoek naar de verhalen van die dagelijkse passages en passanten. Deze maand ga ik op stap in de Seefhoek.
“Zware rellen tussen Koerden en Turken in Antwerpen-Noord”, “Brand door molotovcocktails in Turkse vzw”, “Seefhoek neemt recht in eigen handen”, “Samenscholingsverbod in Antwerpen na rellen”. De krantenkoppen logen er niet om: het rommelt in 2060. 2060 is de postcode die de eerder beruchte dan beroemde plekken Stuivenberg, Seefhoek, De Coninckplein en de Dam met elkaar verenigt. De stad probeert al enkele jaren met projecten zoals de Permeke Bibliotheek en Park Spoor Noord deze buurt op te waarderen. Vlot die opwaardering of moeten we ons bang laten maken door de recente berichtgeving? Ik pols bij enkele studenten die hier wonen of op kot zitten.
Het mekka voor Jeroen Meeus
Charlotte doet een MaNaMa Theaterwetenschappen en woont in de buurt van de Offerandestraat. Dit is een van de drukste winkelstraten van Antwerpen, en een van de goedkoopste. Voor 20 euro shop je hier een outfit bij elkaar. Ze vertelt me over de unieke sfeer die hier hangt: “Eigen aan deze buurt is dat het leven zich op straat afspeelt. Dat vind ik echt vree wijs.” “Zomer en winter staan er hier mensen op straat met elkaar te praten. De buurt is ook übermulticultureel, al is er een grote afstand tussen de culturen. Als buitenstaander heb je daardoor weinig last van onderlinge conflicten, maar zo weet je er natuurlijk weinig over.”
Dat viel ook Lisa, toekomstige Master in de Taalkunde, op toen ze in september in de Handelsstraat kwam wonen: “Toen ik de eerste keer met de tram hierheen kwam en uitstapte aan station Handel, dacht ik meteen: hier wil ik niet wonen. (lacht) Ondertussen ben ik verliefd geworden op mijn appartement en woon ik hier eigenlijk supergraag.” Lisa neemt me mee uit winkelen in haar straat. Jeroen Meus zou hier zijn hart ophalen: viswinkels, groentenwinkels, bakkers, slagers en kappers zo ver het oog reikt. Vanaf een uur of vijf is het hier koppen lopen. Afrikaanse mama’s winkelen er luid kwetterend naast moslima's met uitpuilende boodschappentassen. Vaak moet je je tussen keuvelende mannen een winkel binnenwringen.
It's a men's world
Na etenstijd verandert het straatbeeld. De wijk verandert in een men's only-zone. Alle studentes die ik spreek, hebben strategieën om met de soms ongewenste mannelijke aandacht om te gaan. Isabel studeert Productontwikkeling en woont al haar hele leven in Antwerpen maar nog maar een paar maanden in de buurt: “'s Nachts ga ik bijna altijd met de fiets, dat is het beste, anders spreken ze je aan, wat soms wel vervelend is.”
Ook de twee ravissante zussen Shari en Kylie hebben gelijkaardige ervaringen. De zussen werden al een paar keer door een auto op straat gevolgd. Ze lopen dan altijd voorbij hun huis, zo komen de kerels in de auto niet te weten waar ze wonen. Shari, die TEW volgt, kan de mannen wel te baas: “Vaak spreken ze mij aan om de weg te vragen. Vroeger trapte ik daarin, maar nu niet meer. Die gasten kennen de weg hier waarschijnlijk beter dan ik.” Ze lacht er smakelijk om. Minder leuk zijn de verhalen over de junkies die ze soms ziet. De meeste studenten storen zich niet aan de verschillende culturen, maar wel aan de verslaafden en de dealers, de Jambers-achtige figuren. Thomas solliciteert en is bezig aan zijn thesis. Hij woont samen met zijn vriendin vlakbij het Sint-Jansplein en ook zij wonen hier graag. “Ik woon al enkele jaren in 't Stad en sommige dingen zijn toch al verbeterd. Vroeger werd je op elk moment van de dag aangesproken door dealers op het De Coninckplein, dat is nu veel minder.”
Ondertussen in het theehuis
Van de conflicten tussen Koerden en Turken hebben weinig studenten iets gemerkt. In een poging om de buurt beter te begrijpen, ga ik op een vrijdagavond met onze kersverse fotograaf Alex, een Erasmusser uit Madrid, op stap. Terwijl hij plaatjes schiet van de combi's en pantserwagens, wenkt de politie ons. Hij moet de foto's stante pede wissen. Als ik vraag waarom, zegt men dat het in dit geval, door de recente conflicten, niet mag. We wandelen tot aan de Turkse vzw waar men enkele weken geleden molotovcocktails binnen gooide. De secretaris komt naar buiten. Even denken we dat we nog meer foto's moeten wissen, maar hij vraagt of hij met iets kan helpen. Een roodharig meisje en een Spanjaard, hier? Tja, ik snap dat de man denkt dat we verdwaald zijn. Binnen krijgen we thee en vertelt hij over de gebeurtenissen. Hij benadrukt dat er in zijn vzw ook Koerden komen en dat het conflict dus niet louter over Koerden versus Turken gaat. Het is hier opvallend rustig, en dan niet van de stilte van voor de storm-soort. De reden? De vaste bezoekers van de vzw zitten nu nog in de moskee. Aangezien het ons hier iets té rustig is, gaan we terug de straat op. De theehuizen, geen vzw's, zijn wel tot de nok gevuld. Gaan deze mannen niet naar de moskee of maken ze een uitzondering omdat Turkije vanavond moet voetballen? De massale politieaanwezigheid maakt er een vreemde wandeling van. Erasmusser Alex geeft zijn van vooroordelen gespeende mening over de buurt. Hij vindt het hier “nice and quiet”.
Alle studenten zijn het erover eens: ze wonen hier graag. Dus, ga naar 2060. Ga om te voelen hoe het leven zich op straat afspeelt, ga er overdag voor de geweldige, goedkope winkels en ga er 's avonds voor die unieke mannen-onder-elkaar sfeer. Ook al is het er vuil en zit het er soms dik tegen, ga toch, want het is echt en wereldser als hier zal je het niet zo gek gauw vinden. Je bent maar zo bang, als je je laat maken.