Zijn brein half verkankerd van het vele zuipen en zijn tong getraind door al het pseudo-intellectuele getheoretiseer, heeft de zotgestudeerde student de vervelende gewoonte ontwikkeld om zichzelf te verliezen in eindeloze monologen. Verketterd en verstoten door zijn vrienden zoekt hij zijn toevlucht in een troosteloos bruin café. Daar vindt hij een luisterend oor voor zijn absurd gebral. Daar vervult hij zijn lot. Daar wordt hij: de toogfilosoof.

Gezelschapsspelletjes anno 2017. Het gaat er minder slecht mee dan je zou verwachten in het digitale tijdperk waar Candycrush een vast fenomeen is. Bordspellen als Monopoly en Cluedo blijven een vaste waarde in heel wat kasten, rekken en ander meubilair. Zeker de laatste jaren zou er terug een stijging zijn in de populariteit van gezelschapsspelletjes.

Elke dag hullen we ons Adams- en Evaskostuum in aan elkaar genaaide stoffen. Kleding beschermt ons, houdt ons warm en is een manier om je persoonlijkheid te tonen. Weet jij echter welke stof er op dit moment om je lijf hangt?

Straks laten we ons weer prikken. Volledig vrijwillig, of in ruil voor een gevulde goodiebag: de motieven verschillen weleens. Voor sommige studenten blijkt een passage langs Bloedserieus echter minder onschuldig. ‘Een gratis SOA-test’ wordt soms gedacht. Alarm!

Geldwolven, cv-duizendpoten, sociale vlinders, luxebeesten, exotische trekvogels; verschillende species bewandelen het oerwoud der studentenjobs. Naast de platgereden paden slaan jobstudenten soms een verrassend andere weg in. Elke maand zetten we zo’n baanbreker in de kijker.

Warhaus, het soloproject van Maarten Devoldere, is ontbolsterd van een neo-noir muzikaal zijspoor, dat niet volledig binnen het concept van alma mater Balthazar paste, tot een zwoel en sexy bohemien project dat internationaal begint door te breken.

Ik geef het toe: tot voor kort had ik geen idee wie of wat Kaleo was. Enkel een aha-erlebnis na het horen van Way Down We Go kon mijn reputatie als muziekkenner redden. Na een uitnodiging van een goede vriend om samen naar hun concert te gaan, besloot ik Kaleo’s nieuwste en blijkbaar ook enige album eens grondig te beluisteren. Nadat ik enkele nummers van A/B door mijn trommelvliezen joeg, bleef slechts één antwoordoptie open: natuurlijk zou ik meegaan.

Dit jaar volg ik les in Leuven, maar behoud ik mijn kot in Antwerpen. Zin om te koken heb ik nog steeds niet, en dus kun je me regelmatig vinden in een studentenrestaurant in een van de twee steden. Of ik nu een gerecht bestel in de Komida − die van de Stadscampus − of een plat du jour verorber in de Leuvense Alma 1 of 2, steeds ben ik blij dat ik voor een zacht prijsje een warme maaltijd kan eten. Maar betekent het dan dat de restaurants vergelijkbaar zijn? Ik denk alvast van niet: Leuven kan nog wel wat leren van Antwerpen. Of is het misschien andersom?

The War On Drugs blies nieuw leven in het concept van de gitaarsolo. Twee uur lang hetzelfde concept, en toch geen minuut verveling.

Vanaf 6 november kan je op Canvas genieten van Strafpleiters, het nieuwe programma van Gilles De Coster. In deze zesdelige human-interestreeks vertellen acht strafpleiters openhartig over hun vak en hoe ze proberen overeind te blijven in een alsmaar radicaler klimaat van terreur, hypermedia en spektakelprocessen. Wij gingen eens spreken met de man aan de andere kant van de tafel, interviewer en UAntwerpen-alumnus Gilles De Coster in een zoektocht naar wat mensen verbindt die hun leven wijden aan het woord. Een gesprek over professioneel worstelen met gewetenskwesties, over het verdwijnen van journalistieke integriteit en over Herman Van Goethem.