Het laatste liedje klinkt het mooist. Dat geldt tenminste voor de zwaan, want volgens de traditie zou dit dier, dat normaal een zwijgzaam leven leidt, vlak voor haar dood een prachtig lied uitkramen. Zo’n zwanenzang werd voor het eerst vermeld in de fabel De zwaan en de gans van de oud-Griekse dichter Aesopus. De historie vertelt over een boer die een gans en een zwaan samen opsluit. De ene om op te eten, de ander voor haar stem. Op een donkere nacht neemt de boer per ongeluk de zwaan mee naar zijn keuken. Deze zwaan, die haar einde aan voelt komen, zingt uit angst haar laatste lied, mooier dan ooit tevoren. De boer beslist om haar te laten leven.

Sindsdien is de zwanenzang een gekend thema in de Europese cultuur. Zo wordt bij de dood van een poëet traditioneel extra aandacht geschonken aan zijn laatste werk. De idee daarbij is dat kunstenaars, net als zwanen, weten wanneer ze zullen komen te gaan. Het laatste oeuvre zou daarom een speciaal soort oerkreet bevatten, een inzicht in de laatste momenten van de betreurde artiest. Deze traditie is ook bij universiteitsstudenten gekend. De studentencodex beschrijft namelijk een archaïsche plechtigheid, ‘de zwanenzang’, waarbij laatstejaars in hun afscheidscantus het Ruiterslied horen te zingen, een Duits soldatenlied over de laatste tocht van de krijger. Hierin zijn zij als soldaten die samen met hun makkers angstig zingen over hun “laatste slag” en de plek waar zij zullen “sterven”.

Dat er wel schoonheid zit in een einde, was in de Griekse oudheid ook al bekend. Socrates sprak in de dialoog Phaidoon, zeer anders dan Aesopus, over de zwaan haar laatste lied. Hij legt zijn leerling Simmias uit dat de zwanenzang eigenlijk geen angstkreet is. Het zijn de mensen die hun eigen angstgevoelens tegenover de dood projecteren op de zang van de zwaan. “Welke vogel zingt ooit uit angst?”, beargumenteert Socrates. “De zwaan zingt, omdat zij vreugde heeft in haar dood, door de voorkennis over het goede in haar volgende leven.”

Hoe toepasselijk! Of niet? Is het leven na de studententijd waarlijk te vergelijken met de angstkreet die Aesopus beschrijft, of met sterven in een oorlog, zoals het Ruiterslied meent? Het leven dat je kent, zal dra ophouden te bestaan. Maar Socrates vertelt dat er een nieuwe wereld zal opengaan, als je deze maar in de ogen durft kijken: “Mijn meester bezielt mij met een zienersgave die niet voor die van de zwanen onderdoet. Vandaar dat ik, evenals zij, bereid ben om van dit leven afscheid te nemen.”

Ik ben nu twaalf weken in Praag. Er verandert niet gigantisch veel meer: er heeft zich een ritme gevormd. Vijf dagen per week uitgaan is intussen wél te veel en slaap wordt tegenwoordig wél geapprecieerd. Ook al is dat even vaak overdag als ‘s nachts. Ik kook meer en heb waardevolle conversaties met recent waardevol geworden mensen. Ik begeef me niet langer met oude gevoelens in nieuwe dynamieken. Alles voelt gestroomlijnder.

Alhoewel mijn buikgevoel beweert dat het einde in zicht is, kan mijn hoofd dat niet stellen. Ik heb hier namelijk nog meer dan twee maanden te gaan. Die zullen meer schoolgericht zijn dan de voorbije drie, maar er valt nog steeds veel te doen. Daarbij komt de feestperiode eraan. Hoewel ik de drie kerstfeesten met vreugde anticipeer, is niets zo heuglijk als het vooruitzicht van om 00u01 op 1 januari te stellen dat “ik al sinds vorig jaar niet meer thuis geweest ben”. Alles om een glimlach met een oogrol uit te lokken.

Wat ik stilaan het meest ben beginnen missen aan thuis, is de connectie met waar ik vandaan kom, mijn verleden. Ik had niet gemerkt dat ik dat miste, eigenlijk zelfs niet dat ik dat had voor ik vertrok. Toch begon het gevoel op te borrelen na de anderhalve week waarin mijn moeder, broer en enkele vrienden van thuis op bezoek waren geweest. Ik was apetrots om te tonen wat ‘mijn’ stad allemaal te bieden had en tegelijk begon ik te beseffen dat al dat moois weinig te maken had met wie ik hiervoor was. Het deed me eraan denken dat ik niet alleen al mijn levenservaring heb meegenomen naar Praag, maar ook dat alle nieuwe ervaringen in een mooi hersenkoffertje mee naar huis mogen. Het deed me beseffen dat ik nog jarenlang zal mogen genieten van de herinnering aan deze Erasmusuitwisseling. En die gedachte doet deugd.

Liefs

Remco Terryn

Nadat de pakjesproductie schade opliep bij de Spaanse overstromingen zette de Sint uit voor een tocht die dit jaar bijzonder moeilijk zou verlopen. Na een Houthi-raketaanval te moeten incasseren op zee, kwam de stoomboot zwaar gehavend aan in Rotterdam. Wat bleek nu? Sinterklaas mocht niet aanmeren! Geert Wilders weigerde om de roetpieten het land binnen te laten wegens “te woke”. Zelfs een verzoeningspoging, waarbij de Sint al zijn roetpieten zwart verfde, kon niet baten. Geert Wilders verwarde toen de pakjesboot met een vluchtelingenschip en beval de Sint om “terug naar Afrika te varen”. Na alle hoop in Nederland te laten varen, daalde de Sint af naar de haven van Antwerpen.

Hier was de intocht de meest heuglijke gebeurtenis voor kinderen sinds het aftreden van Ben Weyts als minister van Onderwijs. De vreugde bleek echter van korte duur toen Sinterklaas verklaarde dat er dit jaar geen stoute kinderen waren. Op deze uitspraak volgde al snel een boze reactie van Gents gemeenteraadslid Anneleen Van Bossuyt (N-VA): “Nadat de leden van Groen mij uit het Gentse stadsbestuur hebben gepest, staan ze blijkbaar niet op de lijst met stoute kinderen. Hiermee stuurt de Sint een signaal naar heel Vlaanderen dat pesten oké is.” Toen de Sint hierop liet weten dat pesten inderdaad stout is, werd dit bij de leden van Groen opgevat als een steunbetuiging aan N-VA Gent. Gevolg was dat Sinterklaas zijn boot niet kon verlaten omdat de Scheldekaaien werden bezet door een protesterende menigte. Bovendien kwamen er milieurapporten binnen waaruit bleek dat de CO2- uitstoot van de stoomboot niet volgens de huidige regelgeving was. Voordat Groen een kans kreeg om zijn boot in beslag te nemen, verliet de Sint op 6 december in alle stilte het land zonder dat hij zijn cadeaus kon uitdelen. Veel mensen, waaronder ook onze redactieleden, bleven verdrietig achter met slechts een verlepte wortel in hun schoen.

De vraag die nu bij velen rest, is of de Kerstman het beter gaat doen. Onze expert internationale betrekkingen vermoedt alvast van wel: “De Kerstman is discreter en geeft zijn lijst van stoute kinderen niet vrij. Bovendien zal zijn tocht door de wereld makkelijker gaan dankzij zin pragmatische samenwerkingen; zo ging hij begin vorige eeuw al een partnerschap aan met Coca-Cola. Ook vandaag heeft de Kerstman goede banden met de Amerikanen. In Gaza worden de kerst cadeaus geleverd met de humanitaire luchtsteun, terwijl ze aan het Oekraïense front worden vervoerd met de leveringen antipersoonsmijnen.” Kerst is dus alvast gevrijwaard en belooft een knaller te worden.

Het Steen

Een van de iconen waar Van Loo bij stilstond, is Het Steen dat al meer dan acht eeuwen de Scheldekade siert. Dit gebouw is niet alleen een van de oudste overblijfselen van de stad, maar ook een monument dat symbool staat voor de lange, bewogen geschiedenis van Antwerpen. Het was oorspronkelijk gebouwd in de elfde of twaalfde eeuw als vesting om de stad te beschermen en groeide uit tot een burcht en een symbool van macht en rechtspraak. Het gebouw was onderdeel van de groeiende stad, die in die tijd steeds belangrijker werd dankzij de handel over de Schelde.

In de vijftiende eeuw, toen de Bourgondiërs Antwerpen tot een economisch centrum ontwikkelden, kreeg Het Steen een nieuwe betekenis. De Bourgondische dynastie liet overal in hun rijk indrukwekkende gebouwen achter als teken van hun macht. Karel V, de laatste Bourgondische keizer, gaf opdracht om Het Steen te herbouwen. Deze renovaties zijn duidelijk zichtbaar waar de robuuste romaanse steenblokken van het oorspronkelijke gebouw contrasteren met de latere, verfijndere stijl die Karel V toevoegde. Van Loo voegde eraan toe dat het gebouw na de Bourgondiërs ook als gevangenis werd gebruikt, wat ironisch is voor een plek die oorspronkelijk was ontworpen om macht uit te stralen.

Onze-Lieve-Vrouwekathedraal

De Onze-Lieve-Vrouwekathedraal is een ander monument dat een cruciale rol speelt in de geschiedenis van de stad en de Bourgondische invloed. Hoewel de bouw van de kathedraal al begon vóór de komst van de Bourgondiërs, bereikte hij zijn uiteindelijke pracht en praal pas tijdens hun heerschappij.

De O.L.V.-kathedraal in Antwerpen is de plek om je Bourgondische geschiedenishart op te halen, en het zogenaamde ‘Bourgondische raam’ is daar het perfecte voorbeeld van. Dit glasraam, te vinden in de huidige Sint-Antonius kapel, laat Filips de Schone en zijn vrouw Johanna van Castilië zien, samen met hun patroonheiligen en een hele verzameling wapenschilden en symbolen, van Bourgondië en Oostenrijk tot Spanje, Beieren en Milaan.

Dit was belangrijk omdat Filips koning was van Spanje, alsook aartshertog van Oostenrijk en hertog van Bourgondië. Dit raam dient ter herinnering aan de tijd dat Antwerpen een hotspot was in de Bourgondische wereld. Als hertog van Bourgondië staat Filips dus symbool voor die grootse, internationale allure waar Antwerpen (en dus ook wij) trots op mag zijn!

verstopte Bourgondische kapel in de Lange Nieuwstraat

Dit kleine, verborgen gebedshuis was wel het bijzonderste waarover Bart Van Loo kwam vertellen. Het is zelfs voor veel doorgewinterde Antwerpenaren een totaal onbekend en ontoegankelijk juweel.

De kapel werd gebouwd door Jan van Immerseel, een invloedrijke Antwerpse figuur uit de vijftiende eeuw. Jan was niet alleen een belangrijke raadsman van Maximiliaan van Oostenrijk, de schoonzoon van Karel de Stoute, maar ook een militaire bondgenoot van de Bourgondiërs. Het gebouw is een eerbetoon aan de dynastie die hem zijn invloed en macht gaf. De kapel heeft een bijzondere architectuur, met kruisribgewelven en glasramen die direct verwijzen naar de Bourgondische en Habsburgse erfenis.

De schilderingen in de kapel vertellen het verhaal van de Bourgondische heerschappij en de strategische huwelijken tussen de Bourgondiërs, de Habsburgers en de Spanjaarden. Zo ook het huwelijk tussen Filips de Goede en Isabella van Portugal. Het lijkt bijna een miniatuurversie van de grotere Bourgondische erfenis, met symbolen die herinneren aan het Gulden Vlies en de huwelijken die de Bourgondiërs met de Habsburgers verbonden. De heilige Sint-Andreas, patroonheilige van het Bourgondisch huis, siert een van de ramen en wordt zo een eerbetoon aan de dynastie die de stad, en Jan van Immerseel zelf, groot maakte.

Met Stoute schoenen bracht Bart Van Loo de Bourgondische erfenis in Antwerpen op een indrukwekkende manier tot leven. Van Het Steen en de Onze-Lieve-Vrouwekathedraal tot de verborgen Bourgondische Kapel. dwars wacht alvast in spanning af waar zijn volgende boek ons mee zal verrassen.

Wie tijdens het studeren al eens grijpt naar hun gsm, hoopt meestal ook tijdens het scrollen niet geconfronteerd te worden met de donkere wolk van de examenperiode. Helaas zijn er profielen in overvloed die, ieder op zijn eigen manier, de al gestresseerde student zich mogelijks nog slechter laten voelen. Tenzij je echt geluk hebt: een herkenbare sketch of een panikerende medestudent kunnen je soms wat meer moed geven. Als je echter pech hebt, kom je in de val terecht van één van de volgende types.

Nummer 1: de #aesthetic. Deze glimmende, slanke it-girls wijken niet af van hun jaloersmakend ordelijke levensstijl gewoon omdat de examens eraan komen. Gestructureerd en georganiseerd maken ze hun matcha lattes en vullen ze hun waterbekers om je vervolgens zachte studeerbeelden te laten zien met bijhorend pianomuziekje. Na het kijken van deze rustgevende video’s voel je je soms helemaal gemotiveerd: zo wil ik ook zijn! Maar wanneer je dan weer huilend achter je boeken zit en terugdenkt aan dit soort personen, lijkt het allemaal toch nog net iets tragischer.

Nummer 2: de superheld. Op het eerste gezicht zijn deze influencers zeer herkenbaar: ze stellen hun werk uit tot het laatste moment, drinken ongezonde hoeveelheden Red Bull en blokken vervolgens de hele nacht door. Laat je echter niet vangen: deze mensen slagen negen op tien keer met vlag en wimpel. Zij mogen de scrollende student dan misschien in de eerste plaats een beter gevoel geven, maar ervanuit gaan dat deze methode ook voor jou de slaagkans effectief vergroot, is toch geen goed idee.

Nummer 3: het studeermonster. Deze studenten genieten van hun superioriteit; zij hebben de kunst van het extreem studeren volledig onder de knie. Zij zetten hun wekker om drie uur ’s nachts, om dan vervolgens versterkende middeltjes als bottenbouillon en proteïneyoghurt binnen te steken en te studeren tot de maan opnieuw hoog aan de hemel staat. Misschien lijkt hun leven niet zo aantrekkelijk als dat van nummer 1, maar het effect blijft hetzelfde: je voelt je ontzettend, compleet inferieur.

Op deze manier zijn het niet enkel de vakantiekiekjes, dure outfits of perfecte relaties op het internet die je laten voelen alsof je iets verkeerd doet: ook studeren moet nu altijd beter. Misschien is het dan toch maar beter om die video’s over te slaan: wat werkt voor jou, is uiteindelijk toch het beste.

Na op tijd in bed te zijn gekropen en hier de dag erna goed uit te komen, begon voor mij de eerste week. Deze bestond uit een kwartier eerder vertrekken op mijn kot in het geval ik mijn lokaal niet vond en het meezeulen van veel te veel spullen. Als student spendeerde ik een vierde van mijn tijd in de les, twee vierde op kot en een vierde in Universitas. Dit gezellige boekenwinkeltje waarvan de populariteit zo groot is dat studenten er een uur voor willen aanschuiven, heeft me heel wat kopzorgen bezorgd. Dagelijks was ik nieuwe cursussen aan het bestellen, zodat ik ze de eerste les zeker al in mijn bezit had. De weken daarop stond ik opnieuw aan te schuiven om te vragen naar niet-voorradige, maar wel bestelde boeken. Ik verbaasde me over de volle aula’s, die op dit moment al goed geslonken zijn, en de relatief kleine hoeveelheid leerstof, waar ik nu al weer naar verlang. Zowel de aula’s als de professoren waren ook moderner dan ik gedacht had.

Maar goed, we zijn ondertussen al bijna aangekomen aan wat mijn eerste examenperiode zal worden. Waar ik me eerst afvroeg wanneer ik al de leerstof moest studeren, heeft me, na het bekijken van het rooster, wel gerustgesteld: met twee weken kerstvakantie en één tot twee examens per week heb ik wel vertrouwen dat alles goed zal komen. Het moet wel goed komen! Tussen ons gezegd, we hebben ook al ergere dingen overleefd: NMBS-stakingen, ‘onverwachte’ presentaties (kuch kuch, vergeten presentaties) of voor de hele aula opeens aangesproken worden door de prof. Over professoren gesproken, je beseft pas welk trauma je tijdens zes jaar middelbare school hebt opgedaan als je zelfs nog na een maand strest dat de prof boos gaat worden als je je taak bent ‘vergeten’ te maken. Zelfs vandaag stond mijn hart weer een paar minuten stil toen ik me realiseerde dat ik een deel van mijn cursus op kot was vergeten. De angst om te laat te zijn was echter groter dan de stress om niet in orde te zijn.

Ik hoop dat ik de studenten die zich herkennen in mijn stressvol leven een hart onder de riem heb kunnen steken. Voor zij die zich afvragen hoe iemand zo kan leven, prijs jezelf gelukkig. Dan ga ik nu mooi op tijd in mijn bed kruipen (het is voorbij middernacht).

Wat als ik jullie zou zeggen dat 20% van je studietijd zorgt voor 80% van je punt, of dat 80% van het werk tijdens een groepswerk wordt gedaan door 20% van de groepsleden? Ik vermoed dat ik dan bestempeld zou worden als de grootste praatjesmaker van dwars. Gelukkig voor mij staan Vilfredo Pareto en Joseph Juran aan mijn zijde, die mijn gewaagde beweringen kunnen bevestigen en zo mijn naam zuiveren.

Vilfredo Pareto was een Italiaanse econoom die in 1906 vaststelde dat 20% van de Italiaanse bevolking 80% van de rijkdom in Italië bezat. Hier ging Joseph Juran, een Amerikaanse ingenieur en management consultant, mee aan de haal en hij heeft de stelling veralgemeniseerd, namelijk tot: 80% van de uitkomsten wordt veroorzaakt door 20% van de oorzaken. Dit is wat we vandaag de dag het Pareto-principe noemen. Het principe is geen mathematische wet, maar eerder een vuistregel. Niemand weet exact waarom het principe standhoudt, maar als je rond je kijkt, zie je het meteen overal terugkomen. Zo gaat 20% van je kotgenoten 80% van de vieze afwas in de keuken veroorzaken, bestaat 80% van je dagelijkse outfits uit 20% van je kleerkast en die ene groepschat met meer dan 100 berichtjes? Daar zitten altijd dezelfde schuldigen achter.

Dit principe kan de sleutel zijn tot een zorgeloze kerstvakantie en een drie maanden lange zomervakantie. De blok is twee weken lang, wat neerkomt op 336 uur. Als je 20% van die tijd efficiënt benut, al bij al 67,2 uren gespreid over twee weken, hoef je maar 4,8 uren per dag te studeren om 80% van je punt te halen. De enige logische conclusie die ik hieruit kan trekken is dat we allemaal 268,8 uren hebben tijdens deze blok waar we mee kunnen doen wat we willen (indien je niet slaapt)! Hiermee kan je: 293 keer naar de avonturen van Kevin in Home Alone kijken, naar Monaco joggen en terug aan een gemiddelde snelheid van 11km/uur of je zou natuurlijk ook voor een 20 op 20 kunnen gaan. Voor mij is de keuze alleszins makkelijk.

Een gelijkaardig principe is Price’s law, bedacht door Derek John de Solla Price. Deze wet stelt dat de vierkantswortel van een bepaalde groep verantwoordelijk is voor de helft van de totale resultaten. Dat wil zeggen dat er in een groep van vier, twee personen verantwoordelijk zijn voor 50% van het totale werk. Dat lijkt me nog redelijk, maar als we naar een groep van zestien kijken, blijkt de helft van het werk gedaan te worden door maar vier personen en gaan de overgebleven twaalf maar elks iets meer dan 4% van het werk voor hun rekening nemen! Zeker iets om over na te denken tijdens het invullen van de volgende buddycheck of peer review.

op restaurant bij Supersoep

Op een regenachtige woensdagmiddag heb ik mijn warme kot verlaten om een echt soeprestaurant te gaan proberen: Supersoep. Bij Supersoep heb je de keuze tussen een simpele soep en de wat uitgebreidere supersoepen. De soepen zijn in basisvorm altijd vegetarisch. Ik koos voor zowel het simpel soepje als een supersoep. De kleine porties zijn 500 milliliter, en je krijgt er een bruin broodje bij. Het is wel iets aan de prijzige kant: de simpele soep is zes euro en een portie supersoep is zeven euro. Je krijgt er daarentegen wel een heerlijke, gezonde kom soep voor terug. Daarnaast is het restaurant gelegen aan de Paardenmarkt, vlak bij de Stadscampus. Ideaal dus voor een korte (of lange) study break.

Het simpele soepje was een tomatensoep. Je kunt kiezen om balletjes toe te voegen, maar dat heb ik niet gedaan. De tomatensoep is een perfecte basissoep. Hij is simpelweg goed, niet te zout en niet te zoet. De supersoep die ik koos was de pastinaak- saliesoep. Bij het afhalen werd er nog een scheutje olijfolie overheen gegooid en kreeg ik een zakje gebakken uitjes mee. Eigenlijk was ik toen al verkocht, ik ben namelijk groot fan van olijfolie op soep. Ook tijdens het proeven was ik niet teleurgesteld. Ik heb nog nooit pastinaaksoep gegeten, maar ik vond hem erg lekker. Het is een dik soepje, waardoor ik hem goed bij de winter vind passen. De gebakken uitjes doen ook echt eer aan de soep, ze voegen een verrassingselement toe.

Dus, is Supersoep het waard? Absoluut. Als je op een koude winterdag tijdens de blok op zoek bent naar een beetje verwarming, zou ik hier zeker een lekker soepje gaan halen. Nog een pluspunt: geen ongevraagde croutons die door mijn soep zweven. Heb je geen tijd om langs dit restaurant te gaan, dan kun je natuurlijk ook thuis snel iets warms maken.

thuis in een tas met Cup-a-soup

Het einde van het jaar komt samen met de blok. Tijdens deze drukke periode heeft geen enkele student tijd (of geld) om uitgebreid in de keuken te staan of hun woonplaats te verlaten voor een lekkere en verwarmende studiesnack. Daarom heb ik ook twee Cup-a-soupjes getest, want een simpelere optie dan Cup-a-soup bestaat niet. Ik heb het schap in de supermarkt uitgebreid bekeken en heb de volgende twee smaken mee naar huis genomen: pittige tomaat en prei crème.

Te beginnen met de pittige tomaat. Als echte spiceliefhebber sprak deze naam me gelijk aan. Helaas doet de inhoud van het soepje zijn naam geen eer aan. Na de eerste slok wachtte ik op de prikkelende sensatie die je normaal van dergelijk eten krijgt, maar helaas bleef dat gevoel uit. Is het een lekkere tomatensoep? Ja. Is het een pittige tomatensoep? Nee, naar mijn mening niet. Naar mijn mening kun je beter voor de gewone tomatensoep gaan.

De tweede Cup-a-soup die ik heb getest, was de prei crème. Helaas zag ik toen ik thuiskwam iets teleurstellends op de verpakking: croutons. Misschien is mijn lichte sneer naar croutons je net al opgevallen. Mocht het nog niet duidelijk zijn, ik hou niet van croutons. Waarom zitten in alle Cup-a-soupjes croutons? Van zo’n zompig stukje brood in mijn soep word ik niet gelukkig. Nadat ik het merendeel van de croutons uit mijn soepje had gevist, waagde ik me aan het proeven. Het soepje is inderdaad romig, en best wel sterk van smaak. Als je prei lekker vindt (en van croutons houdt), is dit een goede instant soup.

tijd over?

Nood aan een studiepauze? Bepaal je liever zelf de hoeveelheid croutons? Maak dan zelf soep. Afhankelijk van hoeveel tijd je hebt, kun je voor twee opties kiezen: een verspakket of een uitgebreid recept.

Voor de studenten onder ons die tijdens de blok liever minder tijd in de keuken doorbrengen, maar toch iets gezonds en warm willen eten, is een pureersoep de ideale oplossing. Ik ben de variant met broccoli en spinazie van de Albert Heijn gaan uitproberen en ik was aangenaam verrast. Hoewel het geen hoogstaand culinair recept is, is de soep erg lekker. Zeker voor het gemak waarmee je dit gerecht op tafel zet. Je hoeft enkel wat water en een eetlepel olie toe te voegen (het liefst natuurlijk olijfolie). Je gebruikt ook maar één pan, waardoor je afwastijd beperkt blijft.

Heb je tijd voor een wat uitgebreider gerecht, dan wil ik graag mijn favoriete soeprecept met je delen: de tomatensoep met pesto en mascarpone van eetman.nl. Ik heb nog nooit een lekkerdere tomatensoep gegeten. Hij is heerlijk romig door de mascarpone en sterk van smaak onder andere door de kaneel die je eraan toevoegt. De ingrediënten zijn simpel en het recept is relatief snel in elkaar gezet. Haal je favoriete stokbrood en je hebt een heerlijke maaltijd. Dit is een perfect gerecht om jezelf te verwennen met iets eenvoudigs, maar toch ontzettend lekkers.

De opties voor soep zijn in overvloed! Of je nu kiest voor een snel Cup-a-soupje of de tijd neemt voor een zelfgemaakt gerecht, soep biedt altijd de perfecte oplossing voor de winterse kou. De mogelijkheden zijn eindeloos. Wat je voorkeur ook is, er is voor iedereen een passende variant. Eet smakelijk!

Het was op een warme en stralende zondag dat dwars zich opmaakte voor een daguitstap op het strand van Sint-Anneke. We werden onthaald tussen de scoutskinderen en op die manier zat de sfeer al snel goed. De vele eet- en drankkraampjes zorgden al van ’s morgens vroeg voor een goede sfeer, die later op de dag nog beter werd door de enthousiaste omroepers Nico en Willy en de feesttent van sponsor Maes. De mensenmassa stroomde langzaam toe en rond het middaguur stond het terrein vol met fanatieke fans met in de ene hand een pak frieten en in de andere hand een glas bier; Vlaamser dan dit wordt het niet. Er werden maar liefst vier crossen gereden, wat zorgde voor een hele dag entertainment.

10u – UCI vrouwen junioren

De overvolle crossdag begon al vroeg: om 10u startten de meisjes onder 19 jaar aan hun wedstrijd. Zij reden vier rondjes op het parcours aan het strand van Sint-Anneke. Officieel maakte deze wedstrijd geen deel uit van de UCI Wereldbeker, maar het was natuurlijk wel onderdeel van de dagplanning. Ondanks het vroege uur stonden er toch al een handvol trouwe supporters hen aan te moedigen, wat er al meteen voor zorgde dat je in een echte wedstrijdsfeer zat. De winnares was de Canadese Nico Kroll. Naast haar op het podium stonden de Nederlandse Mae Cabaca en de Belgische Sanne Laurijssen.

12u – UCI mannen junioren

Enkele uren en wat verkenningsronden van de vrouwen later was het de beurt aan de jongens onder 19 jaar. Zij stonden met 56 aan de start, het grootste deelnemersveld van de dag. De topfavoriet was de Belgische nationale kampioen Arthur Van Den Boer. In zijn tricolore trui nam hij al vanaf de start het voortouw en bleef hij ook heel de wedstrijd uit de klauwen van zijn achtervolgers, landgenoten Giel Lejeune en Lennes Jacobs. Ook de jongens werden luid aangemoedigd langs de kant van het parcours, al waren hun luidste supporters natuurlijk de trotse ouders.

13u40 – UCI Wereldbeker vrouwen elite

Na de podiumceremonie bij de jongens kon de UCI Wereldbeker echt van start gaan. Bij de vrouwen werd op voorhand een driestrijd voorspeld tussen wereldkampioene Fem van Empel, Nederlands kampioene Lucinda Brand en landgenote Ceylin del Carmen Alvarado. De winnares van deze wedstrijd was dan ook geen verrassing: Van Empel trok er alleen op uit na een dikke ronde, hoewel er op de achtergrond wel vurig werd gestreden om de overblijvende podiumplekken. Alvarado kwam nooit echt in de wedstrijd en moest het vanop de achtergrond bekijken. Brand startte ook niet al te best, maar kon de Luxemburgse Marie Schreiber uiteindelijk achter zich laten en zorgde zo voor een Nederlands een-tweetje.

15u10 – UCI Wereldbeker mannen elite

Uitgesproken topfavorieten waren er niet bij de mannen, wat voor een spannende race zorgde. De Belgische kampioen Eli Iserbyt had de dag ervoor vleugels gekregen dankzij een overwinning na een lastige periode omwille van een schorsing, maar ook kersvers Europees kampioen Thibau Nys, zoon van, wilde maar al te graag zijn witte trui tonen. Verder hebben ook Michael Vanthourenhout, Laurens Sweeck, Joran Wyseure, Niels Vandeputte en Lars van der Haar dit seizoen al eens mogen zegevieren. Dat dit het hoogtepunt van de dag was, werd al snel duidelijk: de vlaggen en officiële supportersclubs van de verschillende renners hadden zich langs heel het parcours verspreid om hun favoriet naar de overwinning te schreeuwen. Toch duurde het een tijd voordat de wedstrijd echt openbrak: Iserbyt kreeg een voorsprong in een van de zandpassages en finishte solo als eerste. Hij werd op het podium vergezeld door Laurens Sweeck en ploegmaat Michael Vanthourenhout.

Op 6 juli 2022 brak een grote brand uit aan het dak van het B-gebouw. De brandweer kon dankzij een succesvolle interventie vermijden dat de brand oversloeg naar andere gebouwen. Eens de vlammen geblust waren, bleek de schade daardoor grotendeels beperkt tot gebouwen B en D. Het gelijkvloers van gebouw B, met de gang en aula’s naast de sporthal, werd al in het academiejaar nadien terug in gebruik genomen. De vijf verdiepingen daarboven moesten langer op zich laten wachten omdat de vijfde compleet uitgebrand was en de verdiepingen eronder zware waterschade hadden opgelopen. Op die verdiepingen werd dat eerste jaar vooral schade opgemeten en geprobeerd te redden wat er te redden viel. Ondertussen moesten de werknemers, voornamelijk van de faculteiten Letteren en Wijsbegeerte en Bedrijfswetenschappen en Economie, uitwijken naar het nabijgelegen bedrijf Brain Embassy.

Doorheen de loop van vorig academiejaar werd eerst gebouw D hersteld. De herstelling van gebouw B werd in twee delen gesplitst; omdat er nog geen zekerheid was over de terugbetaling van de verzekering werd gekozen om de eerste drie verdiepingen als eerste te herstellen. Op die manier zouden alle werknemers terug kunnen keren naar UAntwerpen en zouden de kosten aan Brain Embassy wegvallen. De herstelde verdiepingen hebben inmiddels nieuwe kantoren gekregen die UAntwerpen op haar website beschrijft als “een flexibeler en modern systeem met veel ontmoetingsplekken, een aangename lounge, coworkingspace, te reserveren flexplekken en individuele kantoren”. Verdieping vier is nog steeds onbruikbaar en er ligt een tijdelijke afdichting op. De zolder op de vijfde verdieping is, zoals iedereen kan zien, momenteel een open hemel.

Volgens het hoofd van departement Infrastructuur begint er duidelijkheid te komen over de terugbetaling van de verzekering. Nu wordt er gekeken om ook de laatste twee verdiepingen af te werken. De vierde verdieping zou op dezelfde manier ingericht worden als de kantoren daaronder. Daarmee zouden er al genoeg kantoren zijn waardoor de vijfde verdieping gebruikt zal worden voor technische installaties en voor de rest als ruwbouw afgewerkt zal worden. Ons vermiste dak tenslotte zal aan de kant van de binnentuin identiek heropgebouwd worden waardoor het zicht van vroeger terugkomt. Aan de kant van de sporthal zullen er meer ramen dan vroeger komen en zonnepanelen geïnstalleerd worden. Volgens de plannen zou het hele project klaar moeten zijn in het academiejaar ’26-’27. Mocht het vroeg in dat academiejaar lukken, dan is het op minder dan vijf jaar hersteld.