Initiatiefnemer Diederik De Bondt geeft tekst en uitleg: “Studenten vallen al jaren buiten de boot. De overheid, het rectoraat, de faculteiten… Niemand houdt rekening met ons. Voor studenten blijven de verwezenlijkingen van de sociale welvaartstaat dode letter. Betaald verlof? Daar kunnen we naar fluiten. Vijfdagenwerkweek? Op adem komen tijdens het weekend hoort er met al dat schoolwerk niet bij. Een minimumloon? In de vijf jaar dat ik hier studeer heb ik nog geen rooie cent gezien!”

“Ik zie maar één mogelijke oplossing: stakingsacties”, vult covoorzitter Marie Luypaerd aan. “Vanaf vandaag leggen we het werk neer tot de universiteit aan onze eisen tegemoetkomt. De komende dagen zetten we geen stap meer in aula’s en leslokalen. We roepen alle studenten op om te verzamelen op de binnenplaats van het Hof van Liere waar we een gemeenschappelijke vuist zullen maken. Werkwilligen zullen er niet aan ontsnappen: de deuren van de bibliotheek worden gebarricadeerd.

Universiteitswoordvoerder Annemiek Alberts is niet tevreden met de vakbondsacties: “De eisen van de stakende studenten zijn onrealistisch. Denken ze nu echt dat onze universiteit een minimumloon kan invoeren?  Als we dat zouden doen, verhuizen de faculteiten gewoon naar een andere universiteit waar die maatregel niet van kracht is.”

Kritiek die in dovemansoren valt bij de vele studenten die afzakken naar Hof van Liere. De kou trotserend drommen ze samen rond de vuurkolven die op het grasveld zijn opgesteld. Wanneer we polsen naar de overtuiging van de actievoerders staat filosofiestudent Romana Vaendel ons te woord. De kwieke zeventiger, die als gepensioneerde haar studies
hervatte, is laaiend enthousiast over het nieuwe initiatief: “Als jonge studente nam ik deel aan Leuven Vlaams. Het is een godsgeschenk dat ik op mijn oude dag alles opnieuw mag beleven. Ik moet spontaan denken aan de protesten van mei ‘68, toen studenten en vakbonden het op een akkoord gooiden. Laten we net zoals toen op zoek gaan naar het strand onder de straatstenen!” De vurige militante voegt de daad bij het woord en gooit een losgewrikte kassei door de glazen deur van de bibliotheek. “De vakbondsacties escaleren”, reageert Alberts verontwaardigd. “Als je dan toch zo graag het strand onder de straatstenen wil zien, neem dan een kijkje bij de wegenwerken aan de Sint-Jacobsmarkt.”

Tot slot richt Alberts zich tot de initiatiefnemers: “Protesteren lost niks op. Kaart de problemen aan op een constructieve manier. De universiteit heeft een uitstekende helpdesk die alle vragen over beleid binnen de vijftien werkdagen beantwoordt.“

Een mens verandert doorheen het leven grondig; geen cel is dezelfde, van geboorte tot natuurlijke doodsoorzaak of tragisch eind. Toch is er één cruciaal element van iemands id dat nimmer verandert: hoe bereid men is om schaamteloos de feestdagen te vieren met het enthousiasme van een rotverwend kind en de inzet van een Libelle-huismoeder. Zulke extase moet je kunnen toelaten in het leven. Bevroren voeten op drukbezochte kerstmarkten, glühwein van wisselende kwaliteit, pogingen tot schaatsen op een schaatsbaan met drie vierkante centimeter persoonlijke ruimte, alom bekende deuntjes… Zalig toch? Elk jaar begint men eerder te zeuren dat de winkels te snel de winterdecoraties ophangen, maar waarom zouden we niet zo vroeg als mogelijk beginnen met de vrolijkste tijd van het jaar? Als je het aan mij vraagt, kijk ik liever naar sneeuwvlokjes met gelukwensen dan pseudopromo’s op cursusblokken omdat ruwweg zes- tot achttienjarigen de schoolpoorten binnenkort weerzien.

Neem nu het ritueel van de kerstboom versieren. Een boompje vier trappen op sleuren om toch maar dennengeur in mijn kot te hebben zal er voor bepaalde zwakkelingen ferm over zijn, maar mijn slingers en kerstballen ophangen wil ik voor geen goud missen. Therapeutisch kan je het noemen. Je hangt iets op en je dag is een beetje beter: deep cleaning voor de hersenen. Een troost, dat ook. Tussen thesissen, taken en examens door is een eenvoudige to do tenslotte alleen maar welkom, als een troostprijs voor een vak dat je nóg niet verknald hebt. En wie weet, met zo’n natuurlijk aroma in huis kan je je vast zodanig beter concentreren dat het allemaal beter gaat dan je had verwacht. Wat is er beter voor je zelfbeeld dan het besef dat je geheel eigenhandig iets moois maar simpels kan transformeren tot een glinsterend kunstwerk?

Dus ja, het is eigenlijk al veel te laat om nu pas te beginnen met de kerstversieringen. Sinterklaas is te racistisch om gelukkig van te worden – zodra Allerheiligen verstrijkt, dringt de tijd om de kerstboom op te zetten, Mariah Careys royalty’s aan te vullen en de feestdagen opnieuw toe te laten in onze harten. Nooit te vroeg, alleen maar te laat. Als het leven een feest is, waarom halen we de slingers dan zelfs ooit weg? Mensen komen, mensen gaan, alleen Christmas spirit blijft bestaan.

In september vond het World University Championship Mind Sports plaats, een wereldkampioenschap voor studentenbridgers én -schakers. Onder de vijf Belgische deelnemers zat er ook een student aan Universiteit Antwerpen bij: de 21-jarige Masterstudent Financial Engineering Bjarne Van Dijck uit Zemst. Hij schaakt al sinds zijn zeven, hij leerde het van… een cd-rom. “De meeste mensen leren schaken van familieleden of bijlessen op school. Toen ik naar een schaakclub ging, ben ik de week erna schaakkampioen geworden na één les, dus ik besefte wel al snel dat ik een zekere aanleg had.”

“Bij vele schakers die erg jong beginnen en supergoed zijn, zie je een snelle groei – en met regelmaat aansluitend een plafond. Bij mij is dat allemaal wat gestager gelopen. Ik was zeker niet de allerbeste, het boeide me ook niet of ik tornooien won of niet; ik was er goed in en deed het graag.” Schaken is voor Bjarne dus een hobby en geen carrièrepad. “Geld verdienen daarmee is enkel voor de absolute top. Misschien zou het lukken als ik mezelf opsluit en me daar enkel maar mee bezig houd, maar dat lijkt me heel eenzaam. Terwijl ik naar de club gaan, met vrienden, altijd het fijnst heb gevonden.”

Die ‘club’ is tegenwoordig De Rode Loper, de schaakvereniging die hij vorig jaar hielp stichten. Hij is er Ondervoorzitter. Daardoor is hij, zoals dit interview bewijst, wat bekend geworden als schaker. Toch voelt hij zich daartoe niet gereduceerd. “Er zijn wel wat vooroordelen over mensen die vaak schaken, maar daar zitten gaten in. Zo kan ik je vertellen dat ze niet noodzakelijk de beste studenten zijn en er wel wat drankorgels tussen zitten. Zelf heb ik noch van de bekende en minder bekende vooroordelen last gehad. Het helpt dat het feit dat zoveel mensen me met schaak associëren iets recents is.”

“Ik heb altijd meerdere hobby’s gehad: judo, tennis, voetbal… Ik was zeker niet meer met schaken bezig dan met voetbal. Ik ben zelfs een volledig jaar gestopt met schaken om competitie te spelen bij de jeugd. Uiteindelijk ben ik weer wat lager gaan spelen en weer andere dingen gaan doen.” Daarmee wil Bjarne nog een misverstand rechtzetten. “Voor de mensen die schaken geen sport vinden: ik kan je vertellen dat mijn huiswerk na de voetbalmatch op zaterdag gebeurde, omdat ik na de schaakwedstrijden op zondag gewoon te moe was.” Dat kwam niet doordat Bjarne geen goede loper was; als middenvelder vocht hij ook met bal en voet voor het centrum, al wil hij niet weten van een vergelijking tussen de twee. “Het zijn compleet andere werelden: het geroep en de fysieke inzet van een contactsport en in alle stilte minutenlang je positie continu herdenken.”

Die verschillende werelden zoekt Bjarne actief op. “Ik heb al van jongs af aan een heel diverse vriendengroep gehad. Hierdoor kan ik met de meeste mensen wel goed overweg.” De wereld van schaak blijft hij hoe dan ook koesteren. “In schaak spreekt het strategische me aan. Het is uiteindelijk een spel, maar als je kijkt naar alle bordspellen die er zijn, hoeveel bekende zijn er? Schaken is zo oud en nog steeds een van de grootste. Er is een reden waarom het zo populair blijft. Je leert altijd iets nieuws; het is een móói spel, dat is hetgeen dat mensen aanspreekt.”

Dat schaken aanspreekt is zeker waar; De Rode Loper is een succesverhaal. “Het is eens iets anders dan de gemiddelde studentenclub. We doen zeker meer dan alleen schaken en het mag al eens ludiek zijn, maar ik ben ook blij dat onze voorzitter er soms even op wijst dat we uiteindelijk een schaakclub blijven als de ideeën weer eens wat wilder worden.” Toch is het studentikoze Bjarne niet volledig vreemd; naast bestuurslid van De Rode Loper is hij ook praesidiumlid van IMBIT, waar hij sinds dit jaar P.R. is. “Het is een kleinschaligere en iets professionelere vereniging, waar ik dankbaar voor ben. Bij grotere clubs zie je toch een afstand tussen het bestuur en de leden: bij ons kent iedereen elkaar, wat het een fijne omgeving maakt. Ik vind mijn functie ook interessant, al vind ik het soms jammer dat al die P.R.-meetings tegenwoordig online zijn, ik zou liever zelf eens naar die bedrijven gaan.”

Bjarne blijft in de eerste plaats student. “Ik ben erg blij met mijn studiekeuze. Het is voornamelijk toeval geweest dat ik onmiddellijk mijn ding heb kunnen vinden, zoveel potentiële richtingen heb ik niet gescand. Ik heb nog getwijfeld over Rechten, maar achteraf gezien had ik dat nooit volgehouden. Ik denk op veel vlakken ook erg economisch, wat een stuk zal helpen om het plezierig te houden. Als ik anderen soms bezig hoor over hun studies prijs ik mezelf wel gelukkig.”

Bjarne heeft dus nogal wat op het bord staan. “Dagelijks maak ik mijn to-dolijst met wat er allemaal de volgende dag moet gebeuren. Ik heb het heel druk, maar ik doe het allemaal graag; anders valt het niet vol te houden.” Bjarne moet dan ook vaak keuzes maken en dingen opgeven: opportunity cost om zo’n economische term te gebruiken “Er is inderdaad nog veel dat ik zou willen doen waar ik geen tijd voor vind. Vorig jaar nam ik nog deel aan een schaaktournooi op dinsdagavond, nu niet meer. Ik zou ook graag naar lezingen en evenementen op de universiteit gaan zoals die van Capitant.” Wat hij het meeste mist? “Lezen! Afin, missen is dat niet, want ik heb nooit gelezen in mijn jeugd, maar ik denk dat dat echt een verrijking is en daar wil ik graag tijd voor vrijmaken.”

De rationele afwegingen van het economisch denken komen terug in Bjarnes persoonlijk leven. “Ik vind mezelf een goede student, en dat is uiteindelijk wel het hoofddoel. Ik ga graag uit, maar niet drie keer in de week, zelfs niet twee. Dat komt gewoon niet goed. IMBIT wou laatst een nachtje door doen in Leuven. Als ik mee daarheen zou gaan, zou heel mijn planning stuk zijn. Gelukkig neemt niemand mij dat kwalijk.”

“Ik kies de mensen waarmee ik omga wel zorgvuldig op dat gebied. Heel de tijd meegetrokken worden, lijkt me wat gevaarlijk. Ik wil uiteindelijk wel slagen voor mijn studies en al mijn hobby’s blijven uitoefenen.” Bjarne nuanceert daarbij wel dat het meer gaat om een gecalculeerd vooruitdenken wat de ruil opbrengt dan om zich in een gesloten positie ingraven; rationaliteit is voor hem niet hetzelfde als koud instrumentalisme. “Soms krijg ik de opmerking dat ik bot ben, vooral als ik via tekst communiceer. Ik ben dan erg to the point. Dat vind ik zelf wel een werkpuntje. Misschien nog een reden waarom ik meer moet lezen, dan krijg ik daar wat meer voeling mee (lacht). In vriendschappen en relaties weegt hoe je je voelt bij dingen harder door. Soms moet je kiezen voor je gevoelens.”

Het is de trouwe lezer van deze kutcolumn misschien al opgevallen dat ik graag uit mijn nek loop te lullen. Je zou bijna kunnen zeggen dat het het hele punt van de hetze net is, een megalomaan staaltje zeik-roer-me-niet, waarbij het thema 365/365 draait om een abstracte – al dan niet existentiële – ‘Angst’ te overwinnen met (zo hoopt de auteur dan) even abstracte ‘Woorden’ – die vaak allesbehalve existentieel zijn en bij tijden en stonden zelfs helemaal niet existeren; lege symbolen die voornamelijk conventie uitdrukken, met andere: leestekens.

Karakteristiek is evenzeer de analyse die ik juist maakte er een die ik me zonet bedenk. Ik neem je namelijk niet meer mee naar rommelige supermarkten of chirurgische kotkamers, maar naar de ordelijke chaos van de schrijftafel. Dat de schrijftafel een IKEA-stuk betreft, bedekt met een scherm, lang voorbijgeserveerde koffietassen, een coronatest en een veel te dun Apple-klaviertje dat een hoogst irritant geluid maakt elke keer als ik iets bedenk en bovendien bedolven is onder aantekeningen op servetten, een tafel die bestaat zonder er zelf enige erg in te hebben, in een redactielokaal waar ik op dit uur niets te zoeken heb... dat alles, is evengoed niets bijzonders. Wel nieuw voor deze zaterdag-op-zondagnacht is dat ik voor een keer eens geen stuk in mijn kloten heb, enkel in mijn vingers.

Het was een mooie studentenweek voor mijn meanderende zelfbeeld: veel zinloosheid om toe te drinken, veel meer om niets over te laten vallen, veelzeggende verhalen die door elkaar lopen en samenkomen in een punt van absoluut nul. Want het Absolute is altijd onzinnig. Als we naar nergens, hypochondrische psychoot die we wezen, een of andere relationele verwijzing maken, waar gaat het dan over? Het is pas door het relatieve te omarmen dat je eindelijk iets te zeggen hebt.

“Maar”, hoor ik het stille, aand-achteloze, toekomstige, lichtjes door mijn vooruitschuivende constructies – mijn uitstelgedrag is zo extreem dat zelfs mijn zinnen eronder lijden – geïrriteerde publiek denken, “zo haal je altijd, en dus absoluut, gelijk.” Ja, het zou maar erg zijn, als we zelfs in onze eigen column geen gelijk hadden. Alle waarheid is een paradox, als dat tegenstrijdig klinkt voor jou...

Ook heel dit opzet neigt naar zelfbevestiging. Dat het narratief elke keer verandert, is in dat opzicht uiteindelijk gewoon de meanderende rivier waaruit druppels vermeende wijsheid langs de oevers neerdalen om tot slijk te verworden in de zandbodems van de leest. Het verhaal is dat het enige wat moet vermeden worden een verhaal zelf is. Ik verwijs naar de vorige alinea als je zulke paradoxen problematisch vindt.

Verhalen geven betekenis, maken ons tot mens, zeggen mensen. Als dat waar is, zijn schrijvers dan Goden? Of eerder boulimiepatiënten die een obsessieve drang voelen om zich te doorvoeden met betekenis, ze herkauwen en opnieuw uitspuien als een schaamtestuk van zichzelf. Eindelijk loslaten, natte woorden laten vallen op een manier die nooit de bedoeling is geweest. Maar achter de woorden die we mondig maken, zit uiteindelijk even weinig teleologie als het voedsel dat we tot ons nemen. De wereld is niet voor ons gemaakt; wij zijn gemaakt naar haar grenzen. Dat besef maakt ons meer tot mens dan elk verhaal. Veel meer valt er niet te zeggen.

Arne Cobben studeert de master Organisatie en Management en het postgraduaat Gezondheidsrecht en Gezondheidsethiek. Tussendoor richt Arne als ondervoorzitter van het Bureau van de Studentenraad zich op het verhogen van de participatie van studenten. “Eerlijk? Ik denk dat veel studenten niet goed zien wat de bijdrage is van studentenvertegenwoordiging en dat daarom niet alle mandaten ingevuld raken”, zegt Arne frank. “Welke reële impact hebben wij op het leven van studenten? Vaak is dat niet zo zichtbaar of gemakkelijk te herleiden naar ons.” Toch kan je met relatief weinig moeite een grote impact hebben op het leven van je medestudenten en, vooral, de studenten die na je komen.

Een voorbeeld daarvan is de Onderwijscommissie: een vergadering over de opleiding zelf met de docenten van die opleiding. “Als stuver bespreek je de klachten van studenten met de docenten. Meestal lost dat het probleem op: docenten staan erg open voor onze feedback.” Grotere dossiers worden niet alleen binnen de opleiding besproken. Denk maar aan lesopnames, waarvoor studentenvertegenwoordigers zich inzetten, en het dossier rond feestinfrastructuur op de buitencampussen.

Volgens Arne wordt er goed naar studenten geluisterd, zeker qua onderwijs. “Mijn ervaring is natuurlijk wat gekleurd door mijn mandaten – ik zit meer op centraal niveau.” Zo zetelt Arne in de Onderwijsraad. “We zijn volwaardige leden. De eerste keer kan dat wat intimiderend zijn: je wordt met dezelfde moeilijke vragen geconfronteerd als de vicerector Onderwijs. Maar daarna groei je daar snel in.” De harde knip in het onderwijs is een voorbeeld. Nu wordt de universiteit met concrete vragen geconfronteerd. “Wat doe je met studenten die in februari beginnen? Moet het deliberatiekrediet verhoogd worden? Om zulke situaties op te lossen, zijn wij als studenten essentieel.”

Beginnen als stuver hoeft niet moeilijk te zijn. Eerst krijg je een uitleg over je mandaat en de stuverstartgids, een online gids boordevol informatie over het stuverschap. “Ook belangrijk: wat zijn je taken en wat vooral niet? Als stuver wordt er soms veel van je gevraagd door je medestudenten, maar het is zeker niet de bedoeling dat je over je grenzen moet gaan. Is er een probleem in de examenperiode? Geef zeker aan dat het ook voor jou examens zijn en je geen tijd hebt.” Daarnaast heb je een sociaal netwerk dat voor je klaarstaat. Dat is ook nodig: in een bestaande groep is het gemakkelijker om nieuwelingen ‘op te leiden’. “Sommige facultaire vertegenwoordigers betrekken nieuwe stuvers nu al, maar voor faculteiten zonder facultaire vertegenwoordigers loopt dat natuurlijk lastiger. Op termijn hopen we de facultaire niveaus beter ondersteund te krijgen, zodat overal een betrokken team staat.”

In zijn crassa ignorantia (voor de onwetenden: een onwetendheid die zo massief is dat schuldig wegkijken mag vermoed worden) heeft Bierman altijd in de illusie geleefd dat een baard een gezichtsattribuut is dat uitsluitend bij mannen thuishoort. Natuurlijk waren er begin vorige eeuw tal van reizende circussen waarin bebaarde vrouwen en andere wonderen der menselijke anatomie brutaal te kijk werden gesteld, maar het feit dat iets een plaats krijgt op een rondtrekkende foor mag toch wijzen op het buitengewone karakter ervan, alsmede op de volslagen wereldvreemdheid van het publiek. Het was pas toen zangeres Conchita Wurst in 2014 het Eurovisiesongfestival won dat Bierman genezen werd van zijn eigen wereldvreemdheid en dat een baard voor hem tot gemeenschappelijk bezit voor alle mensen werd. Het was een mooie avond en hij is er haar nog steeds dankbaar voor.

Barbe d’Or is een bier dat diep in West-Vlaanderen gebrouwen wordt door brouwerij Verhaege. De naamgevende gouden baard verwijst naar het wapenschild van een van de voorouders van de brouwerij. Daarbij kan Bierman enkel maar goedkeurend knikken, want een baard moet zo ongeveer het best mogelijke symbool zijn voor iedere zichzelf respecterende brouwerij. Iedere bierliefhebber zou minstens een keer in het leven het genoegen moeten smaken om midden in de winter naast een laaiend haardvuur te zitten en een gigantische hap sneeuwwit schuim uit een glas te nemen, gevolgd door een paar grote slokken krachtig bier en afgesloten met het breeduit afvegen van knevel en baard met de rug van de hand zodat de schuimvlokken in het rond vliegen. Bierman kan zich de warme gloed in de ogen en de glimlach op de lippen al voorstellen die bij dit onsterfelijke ritueel horen en sinds Conchita Wurst weet hij dat mensen over alle genders heen elkaar kunnen vinden in dit eenvoudige maar rijke gebaar. Een gebaar dat helaas voor sommigen toch steeds een verre droom zal blijven bij gebrek aan noemenswaardige gezichtsbegroeiing. Misschien komt er ooit een tijd dat we ons zullen vergapen aan baardloze mensen en het wrede lot verwensen dat hen doet leven zonder de mogelijkheid bierschuim weg te vegen uit een dichte dos kinharen.

Naast Barbe d’Or, dat smaakt zoals blond bier moet smaken, maken ze bij Verhaege ook een Barbe Ruby van gemengde gisting en een Barbe Noir; een lichtvoetige stout met dezelfde naam als een bekende Engelse piraat. Conchita Wurst ten spijt is de baard helaas ook al vaak symbool gebleken voor toxische masculiniteit, met als ultieme exponent niet de zwart- of de roodbebaarde zeerovers van hun tijd, maar de misogyne Blauwbaard. Die werd volgens de legende slechtgezind toen een vrouw in zijn mancave binnendrong en een opmerking maakte over de lijken die daar rondslingerden. Het verhaal zou volgens sommigen ook een metafoor voor iets anders kunnen zijn, maar daar kan Bierman zich weinig bij voorstellen. In ieder geval schamen baarddragers aller genders zich tot op vandaag kapot voor de blauwharige vrouwenhater die alle baarden ter wereld een slechte naam heeft gegeven. Bierman weet uit goede bron dat brouwerij Verhaege net daarom nog nooit een Barbe Bleue heeft gemaakt, hoewel dat zou ook kunnen zijn omdat er geen blauwe mout bestaat.

Vrijdag 17:36 – twee dagen voor de deadline. De missie is simpel: schrijf een laatste woord voor de komende dwars. Alles is inmiddels in gereedheid gebracht: het bureau is grondig gereinigd, de kan thee is warm en binnen handbereik, de verwarming aan en de gsm ver in een hoek van het kot opgeborgen. Met het openen van het tekstverwerkingsprogramma gaat het denkbeeldige startschot af en wordt het eerste ratelende toetsenbordsalvo gelost. De eerste alinea staat in een mum van tijd al zo goed als volledig op het digitale papier; fluitje van een cent dus! Nog een uurtje en we zijn er weer van af.

Zaterdag 11:30 – één dag voor de deadline. Met enige vertraging is het bed eindelijk verlaten. Na gisteravond de eerste alinea geschreven te hebben, begon het verzamelen van inlichtingen. Wilfen, acroniem voor what was I looking for(-en), werd als woord geïntroduceerd toen de meeste mensen het internet nog bereikten via hun vaste computer en slechts een jaar nadat Internet Explorer de functie ‘tabbladen’ introduceerde. Die uitvinding maakte het wilfen, het fenomeen waarbij een internetbezoeker in zijn zoektocht zo ver doorslaat dat die niet meer weet waar die naar op zoek was, een stuk gemakkelijker. Wist u trouwens dat ‘s hedendaags nog maar 0.33% van de wereldwijde websurfers nog Internet Explorer gebruikt? De rest van de schrijfavond verliep rustig en werd besteed aan diepgravend Wikipedia- en YouTubeonderzoek naar internetbrowsers in de late jaren ‘00. Het tekenaantal van het te schrijven artikel bleef rond 02:55 steken op een schamele 177 woorden alvorens de nachtklok werd ingeluid. Vandaag zal de missie hervat en volbracht worden.

Zondag 13.00 – vijf uur voor de deadline. Enige zweetdruppels beginnen zich te vormen op het voorhoofd van de redacteur, bij wie de verhouding tussen geschreven woorden en gepasseerde uren langzaamaan enige angst inboezemt. Het vakkundig weggewilfte voorbije etmaal is geheel besteed aan kennisvergaring over de Woord van het Jaarverkiezing van 2007, waarbij ‘wilfen’ het ternauwernood moest afleggen tegen ‘bokitoproof’. Informatie over alle winnaars én genomineerden van diezelfde verkiezing in de daaropvolgende jaren is ook gretig opgezocht, inclusief etymologische kenmerken, situering van de woorden in de tijd en hedendaagse frequentie van elk woord in de gedrukte pers. 43 uur en 24 minuten na het startoffensief blijft het artikel nog altijd onafgewerkt.

Maandag 4:17 – tien uur en zeventien minuten na de deadline. De situatie is inmiddels kritiek te noemen. Bombardementen met boze berichtjes uit de hoofdredactie komen met enige regelmaat binnen. De schrijver van dienst laat deze vooralsnog onbeantwoord; hij is te druk met diepgravend onderzoek over de invloed van de vuvuzela op het wedstrijdritme van Polen tijdens het wereldkampioenschap van 2010.

Een eeuwige zomer is alles wat Leo en Remi, twee dertienjarige jongens, nodig lijken te hebben om gelukkig te zijn. Ze liggen samen in bed, lachen uren met elkaar, knuffelen en verzinnen denkbeeldige vijanden die verslagen moeten worden. La vie magnifique. Helaas komt er aan alle zomers een einde en zorgt de eerste schoolbel voor de nodige opschudding. In de klas komen Leo en Remi goed overeen en ook op de speelplaats zijn ze onafscheidelijk. Maar de curiositeit bij de klasgenoten stijgt en een vraag dringt zich op. “Zijn jullie een koppel?” Een vooroordeel, dat als een vloedgolf een hechte vriendschap verwoest.

De eenvoudige vraag laat een krater van leegte in Leo achter. De zomer is plots voorbij en zijn hoofd is niet meer stil te krijgen. Uit schrik voor de reactie van anderen distantieert hij zich van Remi en kropt hij alles op. Een hechte vriendschap is plots niets meer dan een vage herinnering. Leo racet zonder Remi naar school en staat aan de andere kant van de speelplaats. Spreken doen ze niet meer en de breuk in hun vriendschap groeit. Leo verdrinkt zich in de jongenssport ijshockey en praat enkel nog over zijn favoriete voetbalspelers. Emoties zwijgt hij dood. Hoe kan iemand deze breuk nog dichtwerken? Het verliezen van een vriend creëert meer dan alleen een leegte, het is een gapende wonde die een felrood litteken achterlaat op de ziel van een kind.

Elke dag hebben we honderden vooroordelen, waarvan de meeste onschuldig blijven. Toch hebben sommige een grotere weerslag dan initieel bedoeld was. Niet alle vooroordelen blijven zonder gevolgen, een vraag als “Zijn jullie een koppel?” maakt dat meer dan duidelijk. Plaatsen we mensen te snel in hokjes of stellen ze zich aan? Deze film toont dat er in het dagelijkse leven ook mensen zijn die kampen met hun geaardheid en hoe dat ontvangen wordt bij hun omgeving. Vaak gaat het over jonge mensen, kinderen, die zelf nog niet eens weten wat ze precies voelen. Andere geaardheden, in dit geval homoseksualiteit, worden onterecht en te vroeg in hokjes geduwd, iets waar deze jongens allebei nog niet klaar voor waren.

Het verhaal werd opgedragen aan alle vriendschappen die Lucas Dhont verloor aan moeite met intimiteit. Dat is dan ook de reden waarom hij erin slaagt om de film zo oprecht in beeld te brengen. Zuiver als goud en een blok emoties. Close is een film die mensen raakt, jong en oud even het zwijgen oplegt en doet stilstaan bij het leven. Het is een film die zelfs de tijd even trager doet tikken.

Enthousiast heet Van Hal ons welkom in het college en een ogenblik ben ik ervan overtuigd dat hij in het Frans doceert. Pas wanneer ik merk dat het geen Frans maar slecht Engels is, durf ik weer opkijken. Een groot kerstcadeau vult de slide en bijna vergeef ik Van Hal zijn gebrekkige uitspraak. Bijna, tot de kerstsfeer ruw verstoord wordt door een bokshandschoen in het pak en de commentaar “For the next pandemic to arrive, it is important that we…” Ondertekende redacteur schrijft deze dwarszitter snotterend in zelfisolatie en wil nog even niet nadenken over de volgende pandemie, zélfs niet als die wordt gesymboliseerd door een bokshandschoen.

Sterftecijfers in Finland, jobverlies in Zweden en protesten in China vliegen me om de oren. Een uur lang luister ik naar hoe verschillende landen het coronavirus hebben aangepakt, maar eigenlijk leer ik niets dat het nieuws me nog niet eerder leerde. Ik kan me voorstellen dat het een uitdaging is om de exacte cijfers uit het hoofd te blokken, maar ik had het niveau van een master binnen de faculteit Geneeskunde en Gezondheidswetenschappen toch hoger ingeschat. Wat ik wel heb opgestoken uit de les? Van Hals dochter trok voor haar doctoraat naar Wuhan en Van Ranst heeft spijt dat hij deelnam aan een reclamespotje voor het ‘biervaccin’.

Bij een slide volgepropt met tien quotes van politici die Van Hal monotoon voorleest, verliest hij mijn aandacht. Ik laat mijn blik door het lokaal glijden. De vrouw voor mij neemt een hap van haar koekje, de man naast haar drinkt een slokje cola, oh en daar drinkt iemand icetea. Dankzij de met tekst volgepropte powerpoint zijn notities niet noodzakelijk, maar mij lijken covidstatistieken niet uitnodigend voor een hapje en een drankje. In ieder geval onthoud ik dat geneeskundestudenten snoepen in de les, je weet wel, voor de volgende keer dat mijn dokter me op mijn eetpatroon wijst.

Na een uur is het dan toch tijd voor diepgang. In groepjes van drie of vier studenten discussiëren we over de verschillende aanpakken. Zelfs wanneer enkele minuten later de prof me aanduidt om verslag uit te brengen van de discussie van mijn groepje, weet ik onopgemerkt te blijven in deze groep van elf studenten die minstens drie jaar ouder dan ikzelf zijn en al jaren studeren. Ik zou willen zeggen dat ik een schitterende kennis van epidemiologie heb, maar stel vooral Van Hals kennis van zijn studenten in vraag. Wanneer de pauze aanbreekt, maak ik me toch maar uit de voeten.

Omdat het evenwel te warm is om te voetballen in Qatar in de zomer, werd beslist om het WK op te schuiven naar november. Het is mooi voor diversiteit en inclusie dat een logge structuur als de wereldvoetbalbond bereid was om te schuiven met hun belangrijkste roerend goed. Zo kan in principe iedereen meedingen naar de organisatie van dit sportieve feest. Helaas werden bij de toekenning van het WK-voetbal aan Qatar naar verluid vier FIFA-leden met miljoenen oliedollars omgekocht, waarna ruim 6.500 arbeidsmigranten doodgemalen werden bij de voorbereidende werkzaamheden voor het WK zelf. Iemand rekende voor dat dit één dode per 6m² grasveld is, allemaal voor infrastructuur die na het WK amper nog gebruikt zal worden. En dus zit het voetbalminnende deel van de wereld verveeld met het feit dat er bloed kleeft aan hun traditionele hoogmis, die bovendien plaatsvindt op een ongemakkelijk tijdstip in een land met amper noemenswaardige voetbalcultuur. Qatar pleegt met andere woorden weinig minder dan geweld op het idee van voetbal zelf en vraagt haar slachtoffers om ervan te genieten en hun mond te houden. Voor verwende westerlingen vraagt dit gelukkig weinig meer dan even weg te kijken van het leed en als een pavloviaanse hond het balletje op het scherm te volgen. Voor vele duizenden slachtoffers is dit voetbalfeest een bron van onnoemelijk lijden dat nooit had mogen plaatsvinden. Dit jaar laat Bierman alvast om al deze redenen de ongemakkelijke paringsdans van de Rode Duivels op televisie aan zich voorbijgaan. Misschien haalt hij zijn oude cursus Epistemologie nog eens boven om te zien wat hij allemaal gemist heeft en of woorden nog altijd hetzelfde betekenen. Brood en spelen bijvoorbeeld: alle begrip voor dit aloude Romeinse principe, maar moest het er dit jaar echt zo dik op liggen?

Eén van de officiële sponsors van het WK in Qatar - waar niemand die echt van voetbal houdt op zit te wachten - is Budweiser, niet toevallig ook een bier waar niemand die echt van bier houdt op zit te wachten. Vol trots kondigt de brouwgroep aan dat er meer bier zal gedronken worden tijdens het WK in Qatar dan doorgaans gedurende een heel jaar in het land. Het bier wordt aangevoerd met vrachtschepen en in speciale gekoelde magazijnen opgeslagen om het te beschermen tegen lokale 35 graden Celsius. Mocht er toch bier te kort zijn, dan staan vliegtuigen in het Verenigd Koninkrijk klaar om extra in te vliegen, zodat supporters de kostbare roes kunnen opwekken die bij al dit voetbalplezier hoort. Een fles van 33 cl zal 11 dollar kosten, wat het tot het duurste bier ter wereld zal maken. Er is ook Budweiser Zero beschikbaar, dat gegarandeerd niet naar zoute tranen en bitter gal zal smaken. Het bier zit overigens in dezelfde groep als Anheuser-Busch InBev en dus zal voor wie geen ticket naar de woestijn kan betalen nog steeds de Jupiler rijkelijk vloeien, dat andere hoogfeest van de middelmaat.

Uiteindelijk gaat het erom dat geld alles wat waarde heeft leeg maakt. Zalig de dwazen die naïef en onwetend meegaan in elke emotie die hen voorgekauwd wordt, maar wie de kapitaalstromen eenmaal met eigen ogen heeft zien lopen weet zich bedrogen en gaat elders op zoek naar authenticiteit. Misschien moeten we het WK de komende maand maar even aangrijpen om te verstillen voor alle slachtoffers van de miljardendans die momenteel een spoor van vernieling over de wereld trekt, om daarna nieuwe wegen in te slaan.

PS Na het schrijven van dit artikel werd bekend dat Qatar alle alcoholhoudende dranken bant uit de voetbalstadions. Bierman had de laatste paragrafen in functie daarvan kunnen herschrijven, maar hij besefte net op tijd het hem allemaal volmaakt onverschillig laat.