Ik schrijf deze brief niet om jullie te bekritiseren. Jullie worden al genoeg belaagd. In de maanden december, januari en februari worden jullie geteisterd door ouders die niet begrijpen wat de miserie van studeren is. Tantes en nonkels vragen jullie op het kerstfeest wanneer jullie nu eindelijk afstuderen. Vrienden vragen je niet meer mee naar de bib. Wees niet bevreesd, slechte student, want ik ben een van jullie.

Tijdens de blok kan je me vinden achter mijn laptop. Dan kijk ik naar mijn favoriete Netflixprogramma terwijl ik begin aan mijn samenvattingen. Ik vraag mijn vrienden angstig om notities van lessen die ik niet heb bijgewoond. Als ik geen notities kan bemachtigen zoek ik op hoe ik illegaal lesopnames kan downloaden van Mediasite. Daarna plak ik allerhande PowerPoints in Word-documenten. Het echte blokwerk wacht ik af tot de echte examenperiode.

Na de blokperiode, voor mij een periode van algehele rust, komen de echte examens er genadeloos aan. Net als jullie denk ik dan dat ik nog zeeën van tijd heb. Ik slaap tijdens mijn blokdagen voor het aankomende examen tot tien uur uit, anders kan ik niet degelijk werken. Daarna begin ik in een sloom tempo met het overschrijven van mijn samenvatting; de enige studeermethode die werkt. Net als jullie besef ik dan na mijn avondeten, waarvoor ik vijf euro leveringskosten betaalde, dat ik nog enorm veel werk heb. Wanneer puntje bij paaltje komt verwerk ik bakken leerstof op een paar uur, die ik evengoed op een aangenaam tempo had kunnen verwerken tijdens de blok. Tot in de late uurtjes zorg ik er steevast voor dat ik toch alle leerstof heb gezien, anders kan ik niet slapen. Om de lichte paniek te onderdrukken, luister ik naar calming amygdala-muziek.

Na enkele uurtjes slaap vertrek ik, zonder mijn leerstof na te kijken, naar mijn examen. Ik geloof niet in al die onderzoekers die me elke examenperiode weer willen vertellen dat slaap een cruciaal element is voor het verwerken van leerstof. Dat idee zal ik tijdens mijn eerstvolgende examen voor de zoveelste keer ontkrachten. Na mijn examen denk ik waarschijnlijk naar goede gewoonte dat ik niet geslaagd ben. Naar goede gewoonte haal ik dan waarschijnlijk een tien. Erdoor is erdoor, nietwaar? De rest van de dag ga ik bijslapen, want wie studeert er nu op een examendag?

Ik hoop, slechte student, dat je jezelf herkent in mij. Als laatste woorden wil ik je nog dit zeggen: ga zo door, beste lotgenoot, ook wij geraken er wel.

De beeldvorming rond kunst in openbare ruimte is er niet eentje om over naar huis te schrijven. Arne Quinzes Rock Strangers in Oostende werd getrakteerd op boze buurtbewoners die het hun schone uitzicht op de zee vonden verpesten. Dankzij hen werd het een heuse mediarel. Pascal Smet liet Luk Van Sooms Man van Atlantis verwijderen uit het Brusselse straatbeeld wegens “te lelijk”. Universiteit Antwerpen kocht trouwens werken van beide kunstenaars aan. Gewoon. Dat je dat even weet.

Toch, kunst in openbare ruimtes heeft zo haar nut. Zo is het openbare karakter van de universiteit essentieel in dit hele verhaal: iedereen, van welke sociale klasse ook, heeft in principe toegang tot werken van hoog aangeschreven kunstenaars (of Pascal Smet hun oeuvre nu spuuglelijk vindt of niet), een democratisch recht. Oké, er zijn meer dan genoeg mensen, uit eender welke bevolkingsgroep, voor wie kunst echt niet kan boeien, maar ze kunnen er in theorie wel aan om hun gal op te spuwen. Dus.

Misschien nog belangrijker dan dat democratische karakter is wat kunst doet bij al wie er toevallig voorbij loopt. Het is niet per se van belang of je kunst interessant vindt en eigenlijk doet het er evenmin toe of je het werk in kwestie mooi vindt. Het feit dat het er hangt, geeft karakter aan het gebouw. Elke ruimte waardoorheen je passeert, krijgt een eigen identiteit, valt te onderscheiden van de vorige. Onbewust maakt dat ons productiever en gelukkiger, is uit onderzoek gebleken. Heb je dat nog nooit zo gemerkt in je beleving? Dat is goed mogelijk. Het effect van kunst merk je eigenlijk pas wanneer je in een gebouw bent waar elke gang op elkaar lijkt en waar niets onderscheidends is. In zulke gebouwen is het wat onbehaaglijk, wat kil ook, en de meeste mensen zullen er niet lang willen verblijven. Met kunst aan de muren wil je langer blijven omdat je je onbewust meer welkom voelt.

Kunst in openbare ruimtes heeft ook een verbindend effect en leidt tot meer gemeenschapsvorming. Een erg kleinschalig voorbeeld is het gebruik van opvallende kunstwerken als wegwijzers of ontmoetingspunten. Zo maakt afspreken aan het duikerachtige beeld in de komida van campus Groenenborger in één keer duidelijk waar je uithangt. Op een grootschaliger niveau kan je de lijn trekken tussen de identiteit van de universiteitsgebouwen en de identiteit van de universiteitsgemeenschap. Juist omdat de omgeving waarin je je identiteit als student opneemt een duidelijke persoonlijkheid krijgt door de aankleding, wordt het eenvoudiger om een gemeenschap daaromheen te vormen.

Nu sommige gangen in de Stadscampus door die vermaledijde dakbrand leeggehaald zijn, valt dat zo vaak onzichtbare effect van kunst meer op. Een gang met niet meer dan een houten frame heeft geen karakter, nodigt niet uit tot meer dan slechts erdoorheen lopen. De magie van verloren raken in Ysbrants werk ging verloren, het plezier van het luidkeels vreselijk noemen tegen wie het ook horen wil, verdween tezamen met het schilderij. Waar vorig academiejaar groepjes vrienden zich regelmatig in die gang verzamelden om te babbelen (en in de weg te staan), gebeurt dat nu nog zelden. Zulk verlies glipt ongemerkt door je vingers. Let er maar eens op: in welke universitaire ruimte voel jij je het meest op je gemak: wat hangt er daar allemaal ter decoratie?

doorslikthee

Je dacht dat je vorige examens slecht waren gegaan, maar dat gevoel verdwijnt als sneeuw voor de zon na dit teleurstellend, verschrikkelijk, afgrijselijk, weerzinwekkend slechte examen. Niets beter dan een verfrissende tas ‘Breezy Strawberry’ van Clipper om de nasmaak ervan weg te spoelen. Voeg exact veertien suikerklontjes en zes scheppen honing toe en je thee zal zodanig zoet zijn dat ook de laatste bittere restjes van dat verdomde examen zullen verdwijnen. Toch niet gelukt? Dan herhaal je het proces gewoon. Wie beweert dat er iets mis is met een tweede, derde of zelfs vierde tas is een hater. Theefabrikanten hebben een reden om meer dan één zakje in een doos te stoppen. Dat later alsnog zal blijken dat je een tien haalde, is op dit moment irrelevant.

feestthee

Je laatste examen zit erop. Proficiat, je behoort tot de overwinnaars van de examenstrijd. Geef jezelf maar een schouderklopje of tien en schenk dan een tas thee in. Die thee was tenslotte je trouwe partner in de strijd. Blijkbaar bestaat er iets als champagnethee, maar dat moet zelfs deze theefanaat nog eens uitproberen. Voor nu zal de thee in de vrolijkste verpakking moeten dienen om je overwinning te vieren. ‘Ginger Spice’ van Pickwick is een grote kanshebber in die categorie. Zoek maar eens op, dat egeltje en vosje doen je alle stress van de afgelopen weken vergeten. Je kunt er natuurlijk ook meteen een heus theekransje met je vrienden van maken. Zei iemand ‘Cuperus’? Dat buitencampusstudenten het blijkbaar moeten doen met automaten en Starbucks-ish zaken is een schande.

afwachtthee

Nu de blok erop zit, breekt een volgende zenuwslopende periode aan. De komende weken zul je voor en na elke maaltijd, op het toilet, voor het slapengaan en op elk ander moment dat je meer dan twee seconden niet afgeleid bent door een andere bezigheid SisA refreshen. Je beseft wel dat de resultaten pas aan het einde van de lesvrije week zullen verschijnen, maar je weet toch maar nooit. De enige thee die je tot dan kalm zal kunnen houden, is een klassieke kamillethee. En nee, je hoeft je resultaten niet nog eens na te kijken terwijl je op je warm water wacht.

In augustus bracht ze een nieuwe toon die mij bij bleef met onder andere Breakfast. Ik laat de aanstekelijke muziek voor wat ze is en focus op de tekst en videoclip, die zorgt voor één reactie: schokkend, op een goede manier. Cameron had volgens geruchten het plan het nummer uit te brengen met een andere videoclip, maar toen werd Roe versus Wade afgeschaft en dat had historische gevolgen. Hierna koos Cameron koos voor een videoclip waar genderrollen worden omgedraaid als creatief protest.

In die videoclip is onder meer te zien: seksistische vrouwelijke bazen die misbruik maken van hun positie en hun mannelijke werknemers dronken voeren en verkrachten. De videoclip toonde de verkrachting niet, maar de consequenties wel. Een man bij de dokter krijgt te horen dat hij zich de volgende keer beter moet kleden om vrouwen niet uit te dagen. Of een man die thuis kookt en de vrouw op haar wenken bedient terwijl zij alleen maar neerkijkt op hem.

De clip eindigt met een televisiescherm waar de effectieve protesten tegen de afschaffing van de abortuswet spelen en een beangstigde Dove die ernaar kijkt. Het script van de videoclip is niet naar moderne westerse normen, maar gebaseerd op de typische stereotypen van de jaren vijftig. De seksistische en onderdrukkende werksfeer die Cameron toont is meestal niet meer aanwezig in hedendaags Europa, maar door het gebruik van de scenario’s in de clip is de boodschap binnengekomen: door Roe versus Wade af te schaffen draaien we de klok terug.

De muziek is aangenaam om naar te luisteren en aanstekelijk, maar zet ook tot nadenken. Het is misschien minder relevant voor België, maar de ongemakkelijkheid die deze videoclip uitstraalt, kwam me toch ergens bekend voor en dat is misselijkmakend.

Armen om mijn wolkenpot geslagen verschuil ik me. Poedersuikerzoete wolken, traanvochtzoute wolken, ik heb ze in alle vormen en maten. Doorheen de jaren heeft de verzameling zich stelselmatig uitgebreid. Sommige wolken vonden als vanzelf hun weg naar de pot, anderen kon ik nog net in mijn handen klemmen voor ze ontsnapten. Mijn wolken in een pot te klein om ze te vatten. Ze krioelen, botsen, dringen elkaar naar de bodem. Voorzichtig steek ik er het topje van mijn vinger in; ik hoop op een troostwolk, maar ze lijken allemaal zo op elkaar.

Cirrocumulus, mijn kleine blije huppelwolkjes. De wolkjes die ik vangen wil op momenten als deze, maar steeds weer door mijn vingers heen glippen. Zoete, van een suikerspin geplukte hompjes, van de soort die smelt op mijn tong, en als ik ze eindelijk vangen kan, me een lach op mijn gezicht bezorgt. Wolkjes die me terugbrengen naar die keer dat ik voor het eerst trots in het diepe zwembad sprong, naar die keer dat een voorbijganger vond dat mijn haar leuk zat of naar die keer dat een vriendin me verraste met een lading chocomelk aan de voordeur. Fijne, gelukzalige wolkjes.

Ik lik de wollige substantie van mijn vinger en al snel blijkt dat ik een vergissing begaan heb. Ik heb weer eens gemist en in de plaats slik ik een vingertop nimbostratus in. Een hevige huilbui welt in me op. Onzekerheden aangewakkerd, teruggekatapulteerd naar een verleden waar ik wil wegblijven rollen de tranen over mijn wangen. Beledigingen en verwijten die ik vergeten wil, maar niet kan, drijven voorbij. Wat begint met motregen eindigt in een stortbui met steeds dikkere druppels.

Het wolkenpak wordt dikker, de kleur ervan donkerder en de aanhoudende regen klettert steeds harder op me neer. Doorweekt vormen alsmaar meer vragen zich. Wat als mijn vrienden hetzelfde denken als deze mensen jaren geleden? Wat als ze slechts de schijn ophouden omdat dat sociaal aanvaardbaar is? Wat als…? Bevend poog ik mijn ademhaling onder controle te houden, maar hoe harder ik probeer, hoe harder ik faal. De donderende paniek neemt het van me over.

Ik bal mijn handen tot vuisten en wanneer ik er weer gevoel in heb, schroef ik het deksel zo stevig als ik kan weer op de pot. Ze is te klein om mijn wolken te vatten, maar ik zal het blijven proberen. Met een laatste ruk berg ik de pot op. Tussen de confituurpot en de chocopot staat mijn wolkenpot, met een deksel dat nooit helemaal gesloten zal zijn.

De vorige avond had Marokko van Spanje gewonnen tijdens het WK voetbal. Feest gegarandeerd en verdiend, maar dit feest ging verder op de Turnhoutsebaan waar mijn bus door moest. Sociale media maakte me duidelijk dat de weg versperd was. Het geroep en de claxons van de auto’s waren op de Rooseveltplaats al hard te horen, niet zo handig voor een hoogsensitief persoon. Na tien minuten was ik overprikkeld en koos ik ervoor om terug naar mijn vriend te vertrekken omdat ik anders waarschijnlijk door anxiety en prikkels van buitenaf zou beginnen huilen in de bus.

Vroeg in bed gekropen met het idee om op zeven uur in de ochtend de wekker horen af te gaan en productief aan mijn dag te beginnen. Het was 7:40 uur eenmaal ik opstond. Wat daarna volgde was een zeer trage ochtend, waar ontbijt eten en een douche nemen al een verdienste was op zichzelf. Ik was teleurgesteld in mezelf dat ik het allemaal niet sneller deed, maar dat gevoel komt wel vaker kijken, dus ik duwde het weg. Dit gevoel kennen we allemaal wel. Ik wou dat ik tips kon geven, maar ik ben het zelf nog aan het uitvogelen.

Ik had wel een afspraak gemaakt met mijn neuroloog. Dat is toch iets, gelukkig ook dat ik het toen deed, want de neuroloog heeft het alweer druk tot halverwege januari. Ik begin hierna toch aan een te-doe lijstje. Morgen een excursie en vrijdag een deadline plus de interne deadlines die ik mezelf had opgelegd. Deze zondag moet dit artikel binnen voor dwars. Verder kijken hoe ver ik voor de deadlines stond, bracht me toch een klein beetje moed. Ik had al wat werk verricht, het zou toch mogelijk moeten zijn om een goed resultaat af te leveren zonder te panikeren?

Vijfentwintig na tien en – vertrekkend naar de bushalte – rekenend dat ik rond één uur in de namiddag ongeveer thuis ging zijn. De busrit was ook geen rustig tripje meer, maar een werkopportuniteit. Bewapend met tablet en pdf’s begon ik aan mijn leeslijstje, vandaag minstens een artikel en een deel van een boek voor mijn deadline van vrijdag. Mijn zelfgemaakt literatuurlijstje was niet zo vruchtvol. Mijn bachelorscriptie gaat over ouderen in de late middeleeuwen – meer bepaald in Brugge – en het artikel ging over de zeventiende eeuw. In het boek had ik wel een eventueel handig stukje gevonden. Het gebrek van literatuur over ouderen in de late middeleeuwen was toch zorgwekkend, of ik moest gewoon wat beter zoeken. Hopend op het laatste kwam “literatuur zoeken” bij op het te-doe lijstje. Jullie kunnen het nu wel raden dat ik geschiedenis studeer en hopelijk dit jaar na vier jaar die bachelor behaal.

Goed nieuws: ik kon op de bus in mijn fantasieboek lezen genaamd -1481865965 Hof van zilveren vlammen. Degenen die Sara J. Maas kennen, weten dat dit het vijfde boek is van de reeks -1481865965 Hof van doorns en rozen. Ik vind deze boeken en de schrijfster geweldig (de tranen die bij mij al gevloeid zijn, kunnen het bevestigen), al zullen er mensen zijn die de boeken slecht vinden. Zo zijn er een paar aanwezig in de dwarsredactie zelf. Ondanks dat ik helemaal niet eens ben met hun mening, heb ik ze nog steeds graag, hoor. Misschien heb ik ook gewoon graag wat smut in mijn boeken.

Twee uur en een half later en eindelijk thuis, maar koud, nat en hongerig. Na wat gelezen te hebben op de bus, besloot ik toch om verder te werken aan de deadline van vrijdag en begon al wat te schrijven. Ongeveer 200 woorden van de 800 geschreven en al een beter idee hoe mijn onderzoeksvoorstel eruit ging zien. De nood aan comfortfood was groot en een lasagne uit de Aldi doet dan wonderen. De moeheid kwam toen aanbellen. Misschien waren het de busritten en fietstocht, samen met de lasagne, die mijn energie de das om deden. De nekpijn die al drie nachten achter elkaar aanwezig was hielp ook niet, daarmee de afspraak bij de neuroloog. Ik ben waarschijnlijk niet de enige wanneer ik zeg dat de permanently exhausted pigeon mij perfect omschrijft. Ik probeerde weer wat te lezen, maar met mijn slaperige ogen lukte het niet goed.

De schrik dat ik weer niet alles gedaan kreeg, ging door mijn lichaam. Dat kon misschien komen door het feit dat ik het te-doe lijstje altijd te vol zette. Als student ben ik zo geobsedeerd met mijn te-doe lijst. Wat als ik die niet afkrijgt? Sta ik dan achter? Ga ik op tijd klaar geraken? Gaat die opdracht of dat examen weer mislopen? Het gevoel van falen wanneer ik niet elk vakje aftikt is realiteit.  Ondertussen keek ik een film, hopend dat de energie terugkwam. Een dutje doen helpt bij mij niet. Het doet deugd, dat wel, maar meestal wil ik gewoon verder slapen.

Niks beters om uw geest wakker te maken dan frustraties gecreëerd door een rare verhaallijn van een Netflixfilm. Rond 15:00 uur begon ik er eindelijk weer rustig aan. Ik las het hoofdstuk in het boek dat interessant leek voor mijn onderzoek. Helaas was het een dood spoor, want weer niks over ouderen of grootouders, alsof ze niet bestonden. Een lange literatuurzoektocht later, via verschillende databanken en online catalogussen, had ik nog steeds niks gevonden. Hoewel ik bleef zoeken, stuurde ik ondertussen een mail naar mijn professor over eventuele tips voor literatuuronderzoek, want wat ik toen had was niet genoeg om een bachelorscriptie mee te schrijven. Ik ging over naar het volgende puntje op de agenda: bronnen. Naast literatuur heb je ook bronnen nodig om als geschiedenisstudente te onderzoeken. Hoofdpijn begon stilletjes op te komen en de wil om te gaan slapen werd zeer groot, maar het werk bleef anders liggen. Wat nu nog op het te-doe lijstje stond, na de bronnen te bekijken: analyses maken over afbeeldingen, verder mijn onderzoeksvoorstel uitwerken en een examenplanning maken. Ik heb 4 deadlines tegen 9 januari, eentje tegen 23 december en daarna pas de examens tot 30 januari en daarom ben ik wat “later” met een examenplanning, eerst die opdrachten. Natuurlijk lag de site met de collectie van Plantin-Moretus plat, waardoor ik niet verder kon. Een rijke online catalogus met een hoogstandje van gedigitaliseerde bronnen. Je kan daar de beelden heel goed vergroten zonder de kwaliteit te verpesten, maar de cyberaanval op Antwerpen strooide roet in het eten.

Verder gewerkt aan mijn onderzoeksvoorstel zodat ik alleen nog maar morgen wat verder moest typen. Dit taakje duurde tot het avondeten. Een afwas gedaan en nog een artikel bijgewerkt. Nu zat ik op mijn bed moe met alweer het volgende lijstje over wat er nog moest gebeuren en wanneer dit moest gebeuren in mijn hoofd. Dat is iets wat ik echt beu ben: die continue stress in mijn hoofd. Op het moment dat iets klaar is, komt het volgende al in mijn hoofd en dit nog voor twee maanden. Alsof het nooit stopt en wat je ook doet of hoeveel je ook doet, het nooit genoeg is. De lijstjes helpen om orde te brengen in mijn hoofd, maar helemaal niet om de angsten weg te nemen. Nog vele mentale inzinkingen te gaan.

PS. Deze tekst schrijven hoorde ook bij het te-doe lijstje van de dag.   

Ik kocht als eerste een boek waarin 365 foto’s stonden van hetzelfde konijn met steeds een ander voorwerp op zijn hoofd, want dat vond ik grappig. Daarna deed ik een echt koopje! ik scoorde voor maar zeven euro een fotoboekje over punk in Antwerpen. Toen ik in de laatste hal kwam trok een fotoboek mijn aandacht: een dwarsliggerformaat met een absurde foto op de cover. Het boek, Twilight, draagt dezelfde naam als de serie foto’s van Gregory Crewdson, en bevat daarnaast een essay van Rick Moody over de reeks. Ik moest heel lang wachten om te betalen, maar nadat het eindelijk lukte, was ik euforisch, want de cover had me echt geïntrigeerd. Daarop ligt een vrouw in een gitzwarte vloeistof te drijven, midden in een woonkamer die me door de belichting doet denken aan een horrorfilm.

De foto’s van Gregory Crewdson zijn bizar. Zijn serie Twilight is een verzameling van in scène gezette foto’s die het leven in small-town America zouden moeten evoceren. Wel, als dat het leven is in Amerika, dan wil ik daar liever niet naartoe. Hoewel zijn foto’s me intrigeren, hebben ze toch eerder een schrikwekkend aspect. De dystopische wereld die Crewdson weet te creëren heeft een horrorachtige schijn, door de belichting die bijna altijd iets onheilspellends heeft en de vorm aanneemt van een blauwe schemering. Ook de bizarre taferelen die in beeld gebracht worden dragen hierbij toe.

Een specifieke foto die deze bevreemdende effecten goed illustreert, is de foto Untitled (Beer Dreams). In een woonwijk waar veel te veel auto’s geparkeerd staan op een oprit, staat een figuur in de schijnwerper. Er schijnt één straal blauwachtig licht op de in rook gehulde figuur, waardoor het bijna lijkt alsof er buiten het beeld een ufo rondzweeft. Dat is dus die onheilspellende absurditeit die steeds terugkomt in de serie.

Rick Moody vergelijkt dit effect met een twilight sleep: een slaap die door morfine geïnduceerd wordt en gebruikt wordt bij bevallingen. Daarnaast is er ook de vergelijking met de twilight state: een dromerige toestand waarin men geen greep heeft op de realiteit, voorkomend bij epilepsie, hysterie en schizofrenie, en soms opgewekt met verdovende middelen. Deze beschrijvingen omvatten de foto’s uit deze serie voor mij heel goed. Ik denk dat de cover me daarom zo hard aantrok; het was een absurd tafereel, maar ik kon niet meteen beschrijven wat me nu precies aantrok. Ik denk dat het die twilight state is; een glimp van een paranormale wereld die ik nog niet kende en waarschijnlijk ook nooit zal begrijpen.

filosofeerthee

Ah, de blok. Die tijd die anderen beschrijven als de periode om van ‘s ochtends vroeg tot ‘s avonds laat achter je bureau door te brengen met een stapel boeken en een nog grotere stapel motivatie. Jij weet wel beter: de examens zijn de ideale periode om je levenskeuzes te herzien. Kun je terugkijken op een bevredigend leven? Wat wringt er nog? In hoeverre bepaal jij de zin van je leven en in hoeverre ligt alles al vast? Studieboeken en tijdslopende samenvattingen heb je daar niet voor nodig; met een tas thee in de hand waarvan je kunt nippen tijdens je overpeinzingen kom je al een heel eind. Plan je om urenlang existentieel te wezen? Dan zet je best ineens een hele pot. De beste theesmaak is zo’n onderwerp waar uitvoerig over gefilosofeerd kan worden. Naar mijn bescheiden mening is Vlierbessen, Framboos & Hibiscus van Twinings ideaal om je een student Wijsbegeerte te wanen. Alleen al die spirituele verpakking …

knuffelthee

De examens zijn halfweg. Vlaggetjes om dat te vieren ontbreken, want je bezwijkt onder de stress. Je verlangt ernaar je te verstoppen in de armen van je vrienden, maar die blijken over de bovenmenselijke kracht te beschikken zich halverwege de examens nog steeds door hun leerstof te worstelen. Schuldgevoel bovenop je stress is het laatste wat je nu nodig hebt en dus besluit je je doorzettende vrienden niet af te leiden. In plaats daarvan schenk je – je raadt het al – jezelf een tas thee in. Niets komt zo dicht bij een dikke knuffel of geruststellende babbel met je vrienden als een kopje van de thee die je de laatste keer bij hen op kot dronk. Mijn vrienden weten intussen dat mijn hartje thee verlangt en dus heb ik tig opties. De meest recente moet de biologische groene thee met granaatappel-honingsmaak van het huismerk van Albert Heijn zijn. Tenzij jij toevallig ook bevriend bent met onze hoofdredacteur, is dit naar eigen invulling.

vergeetputthee

Je krappe examenplanning laat eigenlijk geen huilbuien toe, dus na je emotioneel momentje vlieg je er snel weer in. Je hebt vandaag twee examens. Twee! Proffen lijken wel te verwachten dat al hun studenten Hermelien Griffel – waarom zijn we ook alweer een Nederlandstalig blad? –  heten en een Tijdverdrijver – ik herhaal … – bij zich dragen. Als student kun je dan ook niet anders dan je uiterste best doen de schijn hoog te houden en van de ene naar de andere aula te rennen, je handen stevig om je papieren geklemd zodat je alles nog een laatste keer kunt herhalen. Voor een ontspannen tas thee heb je vandaag geen tijd. Je kunt wel een thermosbeker meenemen, maar de realiteit is dat je het bestaan daarvan al snel zult vergeten. Koop dus de goedkoopste thee in de supermarkt, of nog beter, maak die thee die je ooit cadeau kreeg eindelijk eens op. Zelf kreeg ik ooit de groene thee met appel en kaneel van de Delhaize als welkomstgeschenk op mijn kot, en sorry oud-kotbaas, maar daarvan wil ik mijn zakjes echt wel verspillen aan een verwaarloosde thermos.

illustrator Fien

Mijn comfort food is Mediterrane rijst uit een pakje van Uncle Ben’s met stukjes kip en diepvriesboontjes. Dat is omdat het lekker, gezond én megamakkelijk is. Qua tijd pakt het niet meer dan tien minuten: de boontjes moeten zo lang koken, maar de rijst moet zelfs maar twee minuten in de microgolf. Als ik écht geen tijd heb om te koken, dan maak ik het gewoon zonder boontjes, maar dat is top secret, want ik eet altijd gezond, mama.

socialemediamanager Pebbles

Ik ga voor gevulde pasta van de Lidl! Liefst die met spinazie en ricotta. Dat maak ik klaar met olijfolie en peper. Pasta in ne pot water gooien lukt me qua denkcapaciteit nog net na een dagje blokken. Het is snel klaar en verrassend lekker! Excuses naar Lidl wegens laster en eerroof, maar de goede smaak is wel echt een verrassing.

hoofdredacteur Edith

Het zware geschut voor troost vind ik in de Aldi: nasi of bami goreng met roerei, in grote blikken van 500g. Mocht ik later een tweede stressaanval hebben, heb ik het dus al in huis. Als ware keukenprinses voeg ik soms nog meer roerei of gemarineerde tofu toe aan de nasi of bami. Die extra eiwitten doen me altijd beter voelen.

beeldmonarch Amber

Ik kan altijd troost vinden in rauw koekjesdeeg. Peer reviewers die elkaar op elk vlak tegenspreken? Rauw koekjesdeeg. Een paper die maar niet vlot? Rauw koekjesdeeg. Het gure, ongezellige weer van januari? Rauw koekjesdeeg. Het concept van een examenblok? Rauw koekjesdeeg. Alles is beter met rauw koekjesdeeg.

redacteur Mayté

Troosteten maak je niet zelf, zeg ik altijd, maar moet gemaakt worden door iemand die jou graag ziet en je beter wil laten voelen. Als ik een vreselijke dag heb en mijn vriend kookt, dan staat er pasta carbonara – zónder room(!) – op tafel. Het is een godsgeschenk, de hemel op aarde, werkelijk waar.

om redenen die alleen voor dwars zelf logisch zijn tweede hoofdredacteur Margaux

Ik kan niet koken, maar ik kan wel goed stressen. Ik kan ook goed appelen in stukjes snijden om enige resterende frustratie weg te krijgen. Op die stukjes appel een goddeloze laag chocoladesaus gieten maakt het pas echt af. En omdat het appel is, kan ik mezelf zo ver krijgen om halvelings te geloven dat ik echt supergezond bezig ben. Een laagje zelfbedrog is nodig in de blok.

ik moet heengaan

omdat ik

na onbepaalde tijd

onvrijwillig neig

tot ontploffing

dan spui ik uit mijn spuigaten

een naar gekleurde vloeistof

ik denk dat het bedorven tranen zijn

ik had ze liever zelf opgeruimd

maar dat gaat dan niet meer

helemaal leeggespuid

neem ik daarom afscheid

groetjes,

je reisgezel