Ik zat samen met ex-voorzitter Sander Poulliart, voorzitter Bjarne Van Dijck en socialemediaverantwoordelijke Jana Geets. Sander vertelt me dat het verhaal van De Rode Loper begon toen hij samen met Bjarne opmerkte dat er iets miste in het Belgische schaaklandschap. “Er zijn heel wat schaakclubs voor volwassenen, die zijn voornamelijk bevolkt door mannen van middelbare leeftijd. Daarnaast zijn er ook veel schaakclubs voor kinderen. Hoewel ons bestuur niets tegen mannen van middelbare leeftijd noch kinderen heeft, zijn beide groepen niet volledig geschikt voor studenten.” Om die reden richtten de twee in 2021 een studentenvereniging op die zich focust op schaken. Hun eerste clubavond was een onverwachts succes en sindsdien trekt de club steeds meer geïnteresseerden. 

Nog niet helemaal thuis in de wereld van schaak? De Rode Loper verwelkomt niet alleen opkomende schaaksterren. Bjarne legt uit dat de club er ook is om beginnende schakers op weg te helpen. Daarna kan je zelf kiezen in welke mate je jezelf wilt verdiepen in het spel. De wekelijkse clubavonden staan uiteraard in het teken van schaken, al kan je er soms ook terecht voor gezelschapsspelletjes of een pizza-avond. Daarnaast is de club aangesloten bij de Belgische schaakbond zodat leden aan officiële toernooien kunnen deelnemen als ze dat willen. Zo neemt De Rode Loper jaarlijks deel aan het PCU-toernooi, een jaarlijks studententoernooi in Antwerpen waaraan studenten van over de hele wereld deelnemen.  

Als laatste legt Jana uit waarom zij zich als eerstejaarsstudent zo aangetrokken voelde tot de schaakclub. “Dopen en zuippartijen zijn niets voor mij. De Rode Loper is in vergelijking met andere studentenverenigingen veel rustiger. Het is laagdrempeliger om gewoon eens binnen te springen tijdens een van onze clubavonden en een babbeltje te slaan dan om naar een grote TD te gaan.” 

Al zin gekregen om te beginnen, of juist verder te gaan met schaken? De Rode Loper houdt elke donderdag een clubavond en is ook te bereiken op sociale media! 

De blauwe Unifactruien of de blauw-groen-blauwe linten van ASK-Stuwer loop je waarschijnlijk snel tegen het lijf. Straks misschien al, wanneer je naar een van de openingsactiviteiten trekt die de koepelverenigingen organiseren. De twee koepels verenigen het (aan UAntwerpen verbonden) studentenleven op twee verschillende plekken. Onder Unifac, die in ’t Stad opereren, valt de studentengemeenschap uit de faculteiten Rechten, Bedrijfswetenschappen en Economie, Letteren en Wijsbegeerte, Sociale Wetenschappen, en Ontwerpwetenschappen. ASK-Stuwer verzamelt dan weer de in en rond Wilrijk liggende faculteiten Farmaceutische, Biomedische en Diergeneeskundige Wetenschappen, Geneeskunde en Gezondheidswetenschappen, Toegepaste Ingenieurswetenschappen, en (‘gewone’) Wetenschappen.

De twee koepelkringen hebben over de jaren heen elks een eigen stijl en cultuur ontwikkeld. Met een kringraad van twintig clubs onder de hoede in een wereldstad (aldus haar inwoners) is het niet verwonderlijk dat Unifac vaak op grotere schaal werkt. ASK-Stuwer zet met haar dertien clubs aan de rand van Antwerpen vooral in op gezelligheid en hecht veel belang aan de eigen Wilrijkse studentencultuur. Unifac staat onder meer bekend om De Grote Verwarringsquiz en een gigantische TD, ASK-Stuwers grootste evenementen zijn dan weer de Cocktailparty en de befaamde Go-Kart Race. 

Toch zijn er veel gemeenschappelijke elementen. ASK-Stuwer en Unifac hebben elks een eigen kringraad waar de verschillende campusgebonden verenigingen in zetelen. Enerzijds coördineren en vertegenwoordigen de koepelkringen die bij UAntwerpen en het stadsbestuur; anderzijds zouden Unifac en ASK-Stuwer niet zonder hun campusgebonden verenigingen kunnen functioneren, want ze bouwen vaak op hen om hun eigen evenementen op te zetten. Dat zie je goed aan de kerstmarkten: beide koepelkringen nemen zelf het grotere, meer organisatorische werk onder handen en laten het uitbaten van verschillende eet- en drankkraampjes aan hun kringraadclubs over. De openingsactiviteiten hebben een gelijkaardig systeem, al zijn er onderlinge verschillen: Unifac zet met Students on Stage een festival op poten terwijl Openingsdag toch vooral een ontmoetingsplek is.

Thomas Chovau, die net zijn bachelor Politieke Wetenschappen afwerkte en dit jaar Internationale betrekkingen en diplomatie zal studeren, is dit jaar verantwoordelijke voor het openingsevenement op de stadscampus: Students on Stage. Hij hoopt veel nieuwe studenten te kunnen verwelkomen. “Het is belangrijk dat eerstejaars in contact komen met het studentenleven. Studentenverenigingen faciliteren het leggen van contacten. Na de coronacrisis is er ook wel een soort leegte gekomen in de stad en studentenclubs vullen dat gat. Je kan via sommige clubs ook goedkoper je boeken kopen, en ze geven je vaak begeleiding bij het studeren.”

“Onze clubs spelen een belangrijke rol in het organiseren van activiteiten na de lessen. Dat geeft je studententijd toch wel een extra dimensie”, vindt Thomas. Die ontspanning is meer dan feestjes vol alcohol. “Er is over het algemeen een verbindende, gezellige sfeer op de Stadscampus.” Beide koepels dragen gezelligheid dus hoog in het vaandel, maar toch blijft Antwerpen natuurlijk wel ‘t Stad. “Het aantal universiteitsstudenten op de Stadscampus is wel wat groter, dus het is normaal dat het aanbod van onze kringraad ook ruimer is. Niet enkel is er sneller nood aan alternatieven, maar clubs met een ander programma vinden hier meer bereik.” Dat bereik heeft ook wat te maken met dat er zowel meer koten, maar ook andere onderwijsinstellingen in Antwerpen te vinden zijn. Hoewel de clubs onder Unifac zich op universiteitsstudenten richten, komen er ook hogeschoolstudenten op kringraadactiviteiten langs. Iets wat ervoor zorgt dat Students on Stage aanzienlijk meer mensen trekt dan Openingsdag.

“Vroeger was Students on Stage enkel voor universiteitsstudenten, toen ging het door op de parking van het R-gebouw. Dat werd te klein, dus zijn we verhuisd naar het Sint-Jansplein; het grootste plein in de buurt van de Stadscampus.” Omdat het gaat om een plek in de openbare ruimte, komen nu studenten van alle onderwijsinstellingen in Antwerpen naar het openingsevenement. “Een van de dingen waardoor Unifac mij zo aanspreekt, is dat ze steeds het grootst mogelijke evenement organiseert. Het is soms wel wat formeler en gestructureerder werken, maar daar mee je schouders onder kunnen zetten is wat Unifac voor mij de ideale studentenvereniging maakt.”

Dat grotere zie je bij Unifac ook terugkomen in andere evenementen, bijvoorbeeld het cultuurfestival Calamartes. De studentengemeenschap van de Stadscampus bouwt elk jaar in maart een spiegeltent op universiteitsgrond. “Calamartes is door en voor studenten en verbindt de hele Stadscampus met elkaar. Het publiek dat langskomt gaat van kinderen met een verstandelijke beperking die een leuke workshop krijgen tot de bewoners van het buurtrusthuis die tijdens de TD pensioné nog eens een stap op de dansvloer kunnen zetten.”

Students on Stage zal de eerste maandag van het academiejaar tussen 12u en 19u plaatsvinden. Thomas’ grootste wens? “Dat het mooi weer is!” 

Jade legt uit hoe de voorbereiding op de concerten in zijn werk gaat: “We beginnen het semester met een open repetitie. Die repetitie heeft een soort stemtest, maar dat is eerder een oriëntatie dan een echte proef. Omdat je geen zangervaring moet hebben om bij ons koor te komen, weet niet iedereen onder welke zangstem die valt. Het is belangrijk om te weten of iemand een sopraan, alt, tenor of bas is: een heel semester je stem forceren kan schadelijk zijn. Toch is die test niet bindend omdat we iedereen de kans willen geven om te groeien en ergens naartoe te werken. Na een paar repetities evalueren we opnieuw hoe het loopt, maar in principe is alles mogelijk.”

Daarna repeteert het koor elke week gedurende twaalf weken. Tijdens die repetities komt ook stemcoaching aan bod, vertelt Jade.  “Vorig jaar hebben we daarvoor een professionele stemcoach ingehuurd, maar we proberen ook zelf tips te geven en te leren van onze leden die veel weten over stemtechnieken.” Naast gewone repetities gaat UKA ook op repetitieweekend en organiseert ze stemdagen. Die laatste zijn dagen waarbij je samen met je eigen stemgroep samenkomt en doelgerichter repeteert. 

De dirigent die al dat repeteren in goede banen leidt, is Dirk De Nef. “Dirk is al jaar en dag de dirigent van UKA. Hij leidt de repetities en beslist samen met het bestuur en andere geëngageerde leden jaarlijks het repertoire. Daarbij proberen we te zoeken naar een mix van koorklassiekers zoals Adiemus en epische nummers zoals Sogno di Volare, maar ook Disneyliedjes en popliedjes. Vorig jaar hebben we bijvoorbeeld Everglow van Coldplay gezongen”, legt Jade uit. 

Jade benadrukt dat UKA meer is dan alleen zingen: “Ons koor is een plaats waar studenten met een passie voor muziek en zang kunnen samenkomen en waar ook echt vriendschappen voor het leven ontstaan. Naast repeteren voor een concert, komen wij na elke repetitie samen in ‘t Waagstuk om iets te gaan drinken en doen we soms een karaokeavond, barbecue, spelletjesavond, …”

Zing jij tot nog toe enkel onder de douche, maar wil je jouw zangtalent openbaren aan de wijde wereld? Op zoek naar gelijkgestemden? UKA organiseert 3 oktober van 19u tot 22u haar open repetitie in de Ignatiuskapel aan het Hof van Liere. Klik hier voor meer informatie.

"Mijn innerlijke stresskip was zich al maanden aan het voorbereiden. Ik volgde elke open les die er te volgen viel, schuimde de dwarswebsite af om zoveel mogelijk kennis op te doen over de universiteit en ging — vanzelfsprekend — mee op de Verkenningsdagen. Toen ik mijn eerste les binnenwandelde, herkende ik dus al mensen. Gelukkig maar, want mijn oriëntatievermogen is zo slecht dat ik zonder hen de weg naar de openings­ activiteiten niet had gevonden."

"Ik had dan weer totaal niets voorbereid. Mijn eerste dag op de universiteit was werkelijk mijn eerste dag dat ik ondergedompeld werd in het universiteitsgebeuren. Dat resulteerde erin dat ik de helft van de tijd totaal niet wist wat er aan het gebeuren was en tegelijk het gevoel had dat iedereen rondom mij wél helemaal mee was. Een verkenningsdwars had ik op dat moment wel kunnen gebruiken. Mijn stress kwam met wat uitstel, maar hij was daar ineens in volle glorie. Stil­ letjesaan hebben de plooien zich gladgestreken, mede door mijn medestudenten die opbiechtten dat ook zij maar wat aan het doen waren."

"Hoewel ik mezelf voornam mijn lessen even fanatiek te volgen als de Openlesdagen, ontdekte ik al snel de wonderen van online schaken en Wordle in de aula. Stilaan weet ik de weg in de universiteitsbuurt te vinden, of in ieder geval van het ene theeplekje naar het andere. Stress ligt nu eenmaal in mijn aard, maar die blijft nu gereser­ veerd voor de examenperiodes."
 

"Mijn stress is na de eerste examenperiode weggeëbd. Daarna is mijn stijl als student zich beginnen vormen. Het werkelijke studeerwerk verschoof ik naar de examenperiode en uitslapen steeg heel wat plekken op mijn lijstje van priori­ teiten. Ik ontdekte het fenomeen van middag­TD’s en dat resulteert er soms in dat ik feesten boven de lessen verkies. Verslavend, kan ik je vertellen."

Als kersverse hoofdredactie is het voor ons alweer een nieuw begin. In tegenstelling tot lessen vallen onze redactievergaderingen als hoofdredactie niet te skippen. Zo’n vergadering leiden lijkt trouwens behoorlijk op een presentatie geven: iedereen staart je aan en je begint stilaan te twijfelen of er iets raars aan de hand is met je gezicht. Dat terzijde valt het allemaal best wel mee. Je mag ons verwijten makkelijk praten te hebben, maar wij hebben al die stressopflakkeringen van de eerste lesdag ook meegemaakt. We hopen dat ook jullie je weg vinden.

Pebbles    Antonissen    en    Emma    Mertens,
hoofdredactie

Rapunzel 

Als basis voor het script heeft Crets zich niet gebaseerd op een specifieke versie van het verhaal, maar is hij op zoek gegaan naar de originele versie van Rapunzel. Dat is een moeilijke opgave, want ondertussen zijn er al veel adaptaties gemaakt. Er is het verhaal van de gebroeders Grimm, de Disneyversie en zelfs Barbie maakte ooit een film over Rapunzel. De oudste versie die Crets gevonden heeft, is een vrij complex verhaal en daarom heeft hij besloten om het wat aan te passen. Het begin is gelijklopend met de oorspronkelijke versie en daarna heeft hij de gruwelijke daden van de heks veranderd zodat het geheel gepast zou blijven voor kinderen. Daardoor is de Deepbridge versie een combinatie van alles een beetje geworden, natuurlijk met een eigen twist. Crets benadrukt wel dat het verhaal niet speciaal voor kinderen is gemaakt, maar ook voor volwassenen. “Moest ik zelf met een 7-jarige in het publiek zitten, wat zou ik dan willen zien? Die vraag stel ik mezelf dan tijdens het schrijven”, legt Crets uit. Tijdens het schrijven van het script raakte Crets zo betrokken bij het verhaal dat hij besloot om ook de regie zelf te doen. Dit mede door de speciale twist die in de adaptatie zit. Uiteindelijk is het de prinses, niet de prins, die verliefd wordt op Rapunzel.  

muziek 

Naast het script en de regie heeft Stany Crets ook alle liedteksten van Rapunzel geschreven. De liedjes zijn het belangrijkste onderdeel van een musical en omdat Rapunzel van origine geen musical is, zijn alle nummers zelf geschreven. Het belangrijkste onderdeel hierin is het feit dat het verhaal verder wordt verteld in het nummer. Daarom is het belangrijk om een monoloog of dialoog op een duidelijke en leuke manier tot een lied te vormen. “Het begin is altijd het moeilijkste deel,” legt Crets uit, “eens je weet wat je wilt vertellen in het lied, gaat het schrijven bijna vanzelf.” 

sprookjes en musicals 

Na vijf jaar Deepbridge, met elk jaar een sprookje en meerdere musicals, komt natuurlijk de vraag naar boven of er een groot verschil is tussen werken aan een sprookje of aan een musical. Het antwoord daarop: “Ze hebben stuk voor stuk hun eigen, verschillend publiek. Ik probeer bij elk werk een eigen motivatie te zoeken, want elk stuk is anders en uniek.” Deze motivatie ontstaat telkens vanuit een persoonlijke band met het werk. Bij The Sound of Music was dat bij Crets gemakkelijk omdat het een verhaal uit zijn jeugd is. Hetzelfde heeft hij bij de musical Rent, al heeft de muziek ook een grote rol gespeeld. Rock ‘n roll-muziek en de bijpassende zijn zaken die Crets altijd probeert te integreren in zijn werken. 

Als laatste vroeg ik nog of hij zichzelf nog lang in de musicalwereld ziet werken, waarop hij het volgende antwoordt: “Ja, absoluut. Ik doe het ontzettend graag en zal het blijven doen tot ik erbij neerval [lacht].” 

De vijf hoofdpersonages voelden altijd een beetje als mijn iets oudere vrienden met wie ik samen kon opgroeien. De serie die in mijn tienerjaren dé hype van Ketnet vormde, nam je elke week mee in het leven van een ander personage. Alle vijf studeerden ze aan de middelbare school in Vilvoorde, maar hun leven zag er toch heel anders uit. Door het educatieve karakter van de reeks, verzamelde ik mijn levenswijsheid. Of althans, daar was ik als twaalfjarige van overtuigd. Mijn belastingsbrief leerde ik niet invullen, maar dankzij D5R ken ik nog steeds het nummer van Awel uit mijn hoofd en heb ik nooit meer durven chatten met onbekenden op het internet. 

Nu ik jaren later terug in het leven van de tieners duik, schieten mijn wenkbrauwen al snel de lucht in. Basketbal spelen op de speelplaats van het middelbaar? Uitgetypte emoticons in rechthoekige sms’jes verstuurd via oude baksteentjes? Was dat toen het eerste seizoen uitkwam in 2014 echt nog aan de orde? Toch is ook de herkenning nooit ver weg. De moederse kwaadheid in “Wat is dat hier, Amber? Het is hier geen varkensstal!” klinkt me bekend in de oren. Sorry mama, hoewel ik intussen talrijke jaren ouder ben dan Amber, moet ook ik mijn jas en schoenen leren opruimen. Wees blij dat je de varkensstal die mijn kot is niet moet aanschouwen. 

Naast de onkundige opruimtechnieken van de gemiddelde tiener, raakt de serie ook aan andere en grotere thema’s. Zo ligt Leyla in de knoop met haar familie omwille van hun geloofsovertuigingen en kampt ze later ook met een eetstoornis. Amber leert op haar beurt omgaan met de scheiding van haar ouders. Kyra voelt zich dan weer alleen doordat Amber en Leyla steeds meer met elkaar optrekken en wordt ook in de liefde afgewezen. Vincent is geadopteerd en verlangt ernaar te weten waar hij vandaan komt. Nog eens Vincent twijfelt aan zijn seksualiteit. Nóg eens Vincent leert omgaan met zijn oma die chemotherapie voor haar kanker weigert. En Wout, wat doet die er eigenlijk bij, naast de love interest van verscheidene personages en ongetwijfeld ontelbare jonge kijkers thuis vormen? 

Jonge tieners sensibiliseren rond al deze thema’s, dat kan ik alleen maar toejuichen. Toch denk ik dat die sensibilisering succesvoller was geweest met een beperkte, dieper uitgewerkte selectie aan thema’s. De makers propten erg veel thema’s in hun serie, waardoor de tijd die aan een thema gewijd wordt eerder summier blijft. Vincent die aan zijn seksualiteit twijfelt en het twee afleveringen later al onder woorden weet te brengen tegen Amber? Jaloers, ik heb seizoenen lang getwijfeld of ik nu wel of geen crush had op Leyla (het antwoord was absoluut ja). Ook de meeste andere problemen worden snel van de baan geschoven. Zo is Ambers eenzaamheid opgelost op welgeteld vier minuten en vijfentwintig seconden. Een weerzinwekkend tempo dat niet bepaald realistisch te noemen valt.  

Mijn frustraties weet ik snel aan de kant te schuiven. Ik blijf genieten van de serie die zo nauw verbonden is met mijn jeugdherinneringen. Ik was voorbereid te cringen met de acteerprestaties, maar de acteurs weten me aangenaam te verrassen. Eigenlijk zou dat niet mogen verbazen: Liandra Sadzo (Kyra) speelde later ook in #LikeMe en De Buurtpolitie, en ook Jamie-Lee Six (Amber) is nooit uit de TV-wereld verdwenen. Aan het eind van Vincents week zit ik zelfs al met tranen in mijn ogen.  

Met de twaalf seizoenen die de serie intussen telt, kan ik mijn uitstelgedrag nog wel even voeden. Zelfs als ik alle afleveringen van voor naar achter en van achter naar voor heb gezien, is er altijd nog de film. Een gevaarlijk vooruitzicht. 

In de gang op het gelijkvloers richting de gebouwen US, U en X op campus Groenenborger hangt aan een groene muur een naamloos schilderij. In de linkeronderhoek staat ‘JBilquin’ gekribbeld. Iets aan het schilderij vereist meer tijd dan ik er nu, in deze examenperiode, werkelijk aan kan geven, maar ik sta stil. Toch. Op het eerste gezicht lijkt het op niet veel: kronkels en strepen en wat gure kleuren, als een stormige hemel die maar geen vorm krijgt. Langzaamaan denk ik lichte ledematen in de penseelstreken te herkennen. Een omhelzing misschien, maar tegelijkertijd torent de ene figuur haast dreigend boven de andere uit. En wat is dat rode oog? Razernij of geschrei? Of is het slechts één persoon, verscheurd door het eigen tooncontrast? 

Jean Bilquin was een Gentse kunstenaar. Zijn opleiding tot graficus keert keer op keer terug in zijn oeuvre: sprekende lijnen en suggesties bouwen zijn werken op tot duizelingwekkende verzamelingen van insinuaties. Bilquins kunst heeft iets nomadisch. Zijn werken zijn rusteloos en ze brengen de kijker evenmin tot rust, maar willen juist steeds verder op reis, willen steeds verder van huis. Die tocht is emotioneel. Het wordt voortgedreven door inhoudelijke en vormelijke tegenstellingen en toch voert de emotie steeds de boventoon. Motieven uit de Griekse mythologie, zoals allusies naar Orpheus en Sisyphus, of uit de menselijke interactie, zoals fysieke aanrakingen en de band tussen moeder en kind, stuwen Bilquins werken van een expressieve wirwar naar een tere overdracht van kwetsbaarheid. 

Ook in het naamloze schilderij komt dat naar voren. Wat Bilquin voelde bij de creatie van dit werk, is misschien niet te achterhalen, maar wat ik voel, in deze schoenen van lood nu ik hier zo sta, immer geraakt door een moeilijk doordringbaar kunstwerk, loodst me doorheen de raadselachtigheid van abstractie. Het doek lijkt een brugfunctie over te nemen in mijn blik: penseelstreken vangen wat ik niet onder woorden kan brengen. In al mijn betweterigheid wil ik elk kunstwerk uitleggen, elke ongeïnteresseerde voorbijganger vastklampen en exact doceren waarom ze zouden moeten stilstaan bij de rist aan abstracte en expressieve werken in de campushallen, maar ik merk dat ik geen zangerige verklaring heb. Alleen een stilstand. En de vraag naar wat een ander erin ziet. De wijsneus in mij zegt me dat dat meer over kunst zegt dan een uitleg van Bilquin had gedaan. 

Waar lopen honden naartoe in hun slaap? Rennen ze door weiden met hoog gras en veel bloemen achter een andere viervoeter aan? Of lopen ze misschien achter hun staart aan? Ik durf mijn hond niet wakker te maken wanneer zijn vier poten hem naar mooie plaatsen brengen in zijn droom, bang dat ik iets buitengewoons verstoor en hij me zal haten. O, ik wil zo graag weten wat hij denkt. Over dieren en slapen gesproken. Waar slapen vogels? Er zouden vijftigmiljard vogels over de aarde vliegen. Dat zijn ongeveer zes vogels per persoon. Maar wanneer ik ’s ochtends door de straten wandel, is het zo stil en zijn er geen vogels te bekennen. Waar zijn ze allemaal heen gegaan? Bestaat er een geheime ondergrondse ontmoetingsplaats voor vogels waar ze allemaal hun eigen plekje hebben om even hun ogen te sluiten? Of verstoppen ze zich toch allemaal in hun nest? 

Dan denk ik ineens aan alle ongelezen boeken op mijn boekenplanken thuis en krijg ik stress. Ga ik ze allemaal even aandachtig kunnen lezen in mijn leven? Net als alle films die ik nog zo graag wil bekijken. Maar ben ik wel klaar om afscheid te nemen aan de verhalen op papier waar ik me zo snel aan hecht? Na honderd pagina’s mooie woorden, leef ik in een fictieve wereld. 

Eén van mijn favoriete Nederlands woorden is waarschijnlijk ‘kijkfile’. Eerst wist ik niet wat dat betekende, maar later leerde ik dat dat een file is die ontstaat door weggebruikers die afremmen om nieuwsgierig naar een incident te kijken aan de andere kant van de weg. Ontstaan dan zo alle files? Want dat snap ik ook nog altijd niet. Hoe ontstaan files door te veel auto’s als ze allemaal snel doorrijden op de baan? 

Het ronken van een motor klinkt schel in mijn oren en een auto rijdt bijna over mijn tenen. De bebouwing van de stad doorbreekt de horizon vol groen. Ik bewandel weer de voorgevormde paden waardoor mijn gedachten volgen. Zal ik straks nog maar eens pasta klaarmaken?

Als bezetene bijt ik door 

Mijn bezige ketens 

Zet ik me aan tafel 

En neem er bezit van door- 

en terugwerkende kracht 

heel het tafereel stuitert 

mijn benig gestelte 

stilaan laat ik terug- 

En vasthoudendheid los 

Beginnen aan de stilstand 

De langste Fa klinkt 

Doorheen mijn eeuwig af- 

En doorgrondde nieuwigheid 

Gerond, nu naar boven 

Speel ik mee met 

de geringste leer- 

en valsmoedigheid heen 

Van binnen en buiten 

Het lijkt me onmogelijk om Komposities niet te zien. Schrap dat maar. Wie volslagen kleurenblind en compleet zoned out is, kan het zich misschien veroorloven, maar voor de rest van de universitaire bevolking springen de felle composities onmiddellijk in het oog. Het is als het ware een matrix van kleuren aan de witte muren van de hal richting gebouw US op campus Groenenborger. Beide werken bestaan uit vierkanten met parallelle lijnen, een duo dat haast mathematisch aandoet. 

Geestelijke vader Guy Vandenbranden was een Vlaams kunstenaar en meteen ook een van de oprichters van de Nieuwe Vlaamse School, een kunstenaarsgroep waar artiesten als Vic Gentils en Paul Van Hoeydonck eveneens toe behoren. Klinkt geen van die namen bekend in de oren? Geen zorgen, je hebt hun werk ongetwijfeld al op de campus gezien: de Nieuwe Vlaamse School is goed vertegenwoordigd op UAntwerpen. Zo vind je in gebouw D.Q. een heel legertje aan Gentils’ standbeelden en hangt Van Hoeydoncks astronaut trots als een pauw aan de muur van S.C. te pronken. Vandenbranden is een van de belangrijkste vertegenwoordigers van de Belgische abstracte kunst en kantte zich resoluut tegen het realisme en het nieuw-realisme. De waarheid zit niet in verisimilitude, maar in een canvas vatbaar voor interpretatie. Zijn stijl is constructivistisch, vol geometrische vormen, zwarte vlakken en een limiet op de hoeveelheid gebruikte kleuren. 

Komposities past mooi binnen die stijl. De twee werken vragen tijd. Tijd om de kleuren en de lijnen te laten bezinken, om je te verslinden. Ze zijn gelijkaardig opgebouwd, maar het verschil in kleurpalet houdt me bezig. Is er betekenis te vinden in het licht-donkercontrast? Of zoek ik dan naar betekenissen die er niet zijn? De titel vertelt me niets, slechts dat het werk zorgvuldig samengesteld is, zoals een kunstenaar als Vandenbranden placht te doen, maar dat gebrek aan informatie maakt het misschien juist zo intrigerend. Er is niets aan kunst als het alle antwoorden prijsgeeft bij de eerste kennismaking. Komposities begroet en neemt afscheid, maar alleen tot de volgende keer.