Sinds kort echter lijkt een bepaalde categorie van studenten, de doctoraatsstudenten, uit de boot te vallen. De coördinator van de doctoraatsopleiding heeft namelijk een nieuwe functie gekregen; zijn oude taken zijn verdeeld en worden gedurende enkele uren per week gecoördineerd door iemand die elders in onze universiteit al een volwaardige job heeft.
Nu ja, binnenkort spreken we misschien niet meer van doctoraats-'studenten'. De doctoraatsopleiding zelf staat immers ook op de helling; het is de bedoeling dat zij binnen enkele jaren uitdooft. Gedaan dus met verbredende cursussen over wetenschapscommunicatie, onderwijstechnieken en zo meer. En dat terwijl de UA altijd een voortrekkersrol heeft gespeeld bij het organiseren van een dergelijke opleiding.

Blijkbaar schat het bestuur van onze universiteit het belang van een coördinator voor de doctoraatsopleiding niet al te hoog in. En dat is onterecht. De UA telt meer dan 800 doctorandi, en die zijn nu hun aanspreekpunt voor budgetkwesties, formaliteiten, administratieve ondersteuning enzovoort kwijt. Ik begrijp niet dat onze universiteit al deze functies liever over verschillende diensten en personen verspreidt, dan ze bij één iemand te centraliseren. 'Waar orde heerst ontbreekt talent' moet men gedacht hebben.
Hoewel ik moet bekennen dat ook ik, geconfronteerd met de huiselijke realiteit op kot of met de 'studentikoze' toestand van het dwars-redactielokaal, bovenstaande stelregel wel eens als uitweg durf hanteren, hoop ik dat het gezond verstand het alsnog haalt in deze kwestie.

Gezond verstand is ook wat we, na de ingrijpende veranderingen in het hoger onderwijs, verwachten van Vlaams minister van Onderwijs Frank Vandenbroucke. In een interview met hem in dit nummer leest u meer over zijn visie op het Vlaamse universitaire landschap. Daarnaast staat ook fotografie, meer nog dan anders, centraal in deze dwars. We hadden er een gesprek over met Michiel Hendryckx, en op de centerfold vindt u een persoonlijke selectie uit zijn immense foto-archief. Veel leesplezier.

Bestemming Bijna Nergens

“Een enkeltje Bijna Nergens, alstublieft.”
“Moment. Lang moment. De vluchten naar Bijna Nergens zijn bijna nergens te vinden in de computerbestanden, maar ik zal het eens proberen aan het einde van het nummertjesapparaat. Gaat u vooral zitten.”
“Dank u.”

1. Ik mis je
Lief,
Ik wilde dat je hier kon zijn. Niet dat het hier leuk is, dat niet. Ik wilde ook niet dat
je hier kon zijn. Ik wilde dat
ik bij jou kon zijn. Ik kan hier niet weg, dus daarom.
Zeg maar. We gaan nu niet zeuren over Mohammed's en
bergen, want straks is de kaart vol en dan heb ik je nog
niet gezegd wat belangrijk is om te weten vandaag. Ik
stond op en de maan was er ook. Ik stond verkeerd, te vroeg te
laat, maar wat geeft het ook allemaal. Ik wilde dat je hier
kon zijn zodat je me kon vertellen dat de wekker nog
niet gegaan was en me terug in bed kon trekken. Met
je slaaphoofd. Ja, jouw slaaphoofd, dat nu ergens in een
vreemd hotel... Nog net twee millimeter voor m'n naam,
maar die weet je wel, dus

2. Ik denk aan je
Lief, Zijn vliegtuigstoelen geschikt voor overpeinzingen?
Misschien wel. Voor wat-ben-ik-in-hemelsnaam-aanhet-
doen-want-ik-ga-haar-achterlaten-op-een-plaatsdie-
ze-helemaal-niet-leuk-vindt-en-die-nog-minder-leukwordt-
omdat-ik-ook-nog-wegga-wat-doe-ik-verwachtik-
zoveel-moois-dan-van-het-bijna-nergens-waar-is-m'nzwemvest-
kan-ik-er-nog-uit-want-er-zullen-nooit-zulkeleuke-
meisjes-zijn-in-ander-land-hoewel-die-stewardesswel-
erg-lief-lacht-misschien-kan-ik-gewoon-voor-altijdheen-
en-weer-vliegen-blijven-zitten-zodat-ik-nooit-never-
jamais-hoef-te-kiezen-waar-ik-uitstap-ik-maak-meklein-
en-zal-niet-zeuren-over-opwarmeten-en-ooit-metde-
motor-in-onze-buik-en-de-kauwgom-en-de-opgeblazen-
oren-zullen-we-dan-samen ... zulk soort over
peinzingen? Blijkbaar niet, of alleen verkeerde.

3. Succes met je nieuwe baan
Lief, Wat doe je. Loop je door de stad en doe je als toerist.
Maak je foto's, heb je foute sportsokken en doe je alsof
je bijna weer naar huis gaat maar nog net even een
kerk/museum/plein mee kunt pikken? Pistache-ijs.
Dat denk ik. En iedere keer weer vergeten om kaarten
te sturen. Dat moet wel. Je komt honderdduizend van
die ronddraairekken met niemand-wil-ons-kopen-wanter-
zijn-honderdduizend-andere-plaatsen-waar-je-bijnadezelfde-
kunt-kopen ansichten. Maar nee. Je hebt het te
druk met zoeken wie je bent. Denk eens logisch na. Hoe
kun je je nou ergens verloren hebben waar je nog nooit
bent geweest? Ik zoek soms voor je, als ik niet te kwaad
op je ben. Dat is soms. Al die andere momenten denk ik
aan jou en wat je doet. En of je nou zelf echt denkt dat
dat zin heeft.

4. Het spijt me
Lief, Ik ben niet leuk genoeg. Nu weet ik het zeker. Dan is alles
opgelost. Dan is het altijd nog beter om in een hotelbed
met stinklakens te liggen. Met spijlen, want mensen die
zichzelf niet kunnen vinden maken overal gevangenissen
van. Hoewel, eigenlijk zoek je jezelf dus niet. Je zoekt
een plaats waar je geen last hebt van mij. Ik ben kauwgom
onder je sportschoenen en je foute sportsokken. Dan sta
je misschien op het balkon, met rode wijn en sigaretten.
Steden versierd met avond zijn bijna altijd mooi, zeker
vreemde steden. Je zult dus wel lachen. En terwijl je lacht,
veroorzaak je een echo, een lawine in m'n hoofd. Maar
dat weet je niet. Het geeft ook niet, want je weet mij
bijna al niet meer. In steden wonen meisjes met ik-vindjou-
leuk-ogen en korte rokjes en ze kunnen
altijd goed dansen en charmant cocktails bestellen. Ze kunnen jou
niet helpen vinden, maar wat geeft het. Lekker rustig.

5. Veel geluk in je nieuwe woning
Lief,
Vergeet het. Niet mij. Ik vond nog ergens een stukje leuk
ter hoogte van m'n linkerknie. Dan haal ik net de ondergrens
misschien. Laat je wel eens in taxi's een vlokje
van je adem achter? Dat maakt het iets gemakkelijker zie
je. Spoorzoeken. Je kunt ook broodkruimeltjes strooien.
Maar kleine kinderen horen niet in een stad met uitlaatgassen
en metro en daklozen. Doe maar niet. Met je neus
op de grond lopen is gevaarlijk. Straks denken ze nog dat
het niet goed met me gaat. Het gaat uitstekend! Nee, je
adem is genoeg. Dan kan ik je komen zoeken als ik er
voldoende van overtuigd ben dat je niet weggelopen bent
om mij, maar om iets anders, een innerlijk iets of zo, iets
wat van de buitenkant niet echt te zien is, wat ik dus niet
had kunnen weten maar dat wel zo heel erg dringend is
dat je het moet volgen of je wil of niet. Als ik dat niet heel
de dag moet overlezen. Het helpt dat je niet liep maar
vloog, uiteindelijk.

Nicole Teunissen, Hoogland °1987
Winnaar 1ste prijs proza, eerste editie literair concours Met Andere Zinnen

Afgrond

Wij zijn de jonge goden van de afgrond,
Tussen de rotsen gegooid als naamloos zaad.
Ons graan was voer voor kraaien, in hun
Magen vlogen wij op, zo kenden wij hoogte.

Eerst grepen wij ondergronds plaats, een broeinest
Van beloftes, tot een waakvlam in ons insloeg.
Toen groeiden wij met vurige tongen naar buiten,
Braken in anderen in, voegden hun schouders aan de onze
toe.

Wij waanden ons vaders van onszelf, stralende
Koortsdansers van de stijgende lijn. Wij wankelden
De maat van de verticale opmars. Het ging ons te boven.
Toen wij genazen, waren wij te mager voor de nacht.

We kregen onze wortels niet doorgeknaagd. Zij houden
Ons ook nu nog aan de rand overeind, vastgeregen
Aan de rafels van ons duizelend verzet. Niet te vallen
Is onze enige opgave. Wij geven die diepte niet op.

Kris Lauwereys, Gent °1979
Winnaar 1ste prijs poëzie, eerste editie literair concours Met Andere Zinnen

Gaat heen

Niet alles zweemt. Wie stemt, zwijgt toe.
Gezeur van Hollands klinkt om niet.
Niet alles engt. Wie heilig wou,
zal staan voor wat de gek niet deelt.
Ik ben weggegaan, ik houd de mond.

Het botst en sloopt, het zeurt en trekt,
maar niemand zal verwonderen
dat claimcultuur geen ingang noopt.

Hoe zij het ook. Plaats rapper in
de velden en staat om, slaat op.
Wie over schat een rijm verzucht,
gebruikt een zin, maar zinloos is
gewauwel van verblitsing in
een vleugje zonder knoflook.

Vermenigvuldig alstublieft.

Derk Walters
Winnaar 3de prijs poëzie

Gent

De warme wind blaast door de straten
op deze gelukkige zomernacht
en op hun beurt, de straten blazen
mij door de wegen naar haar hart.

Langs de stinkend stromende Leie
de geur van mens en stad.
Die is pittig, ja, ruikt onbehoorlijk,
maar maakt mij zwalken -
dronken van haar liefde, ladderzat.

En toch, diezelfde Leie
die mij onpasselijk maakt en zat,
zegt dat haar stad bereid is,
gereed is om op te vrijen
tegen het argeloze been
van mij, de toevallige passant!

Zij hoeft mij niet meer te versieren.
Onschuldig, gewillig leg ik mij neer
op de kademuren van haar water,
voel de streling van haar hand.

Zoals ik lig, verdwaasd en dronken,
zie ik haar werkelijk’ gezicht.

Ze kust me, vriendelijk - ook later
wanneer de herinnering bezonken
is in mijn gedachten, onder het gewicht
van de tijd, zal ik van blijven weggaan
van weggaan blijven maken,
opdat zij met al haar warmte
mij nog weer aan kan raken...

Anna de Bruyckere
Winnaar 2de prijs poëzie

Fucking heet, tijd om te rusten

Fucking heet, tijd om te rusten
Hartkloppingen, serieus gewed
Blijven uitstellen, neen
Daar iets, een beetje
Verder, steeds stukjes dichter,
Tot ik zie, en er ben
Veel mensen, weg naar zee
Gaat gepaard, mijn teleurstelling
Een trek rond de mond, kleine
Opening, de lippen verhard
Spreidstand, naderend oorlogsgevaar,
Mijn borstkas, het lichaam
Een magere blauwgele olifant,
Naakt in de opwaartse beweging
Twijfel verovert steeds meer
Gebied, wat zit in mij? Niets
Ik heb visioenen gezegend, bang
Voor slecht zicht, een reclamebord en
Een bankje, ze begroeten, een voornemen
Bij hen te zijn aangekomen, even bij te
Praten ik voel nu, de dichter, en ik denk
Aan wie verkracht, ik aarzel
Bij de vooropgestelde liefdadigheid
De weg langer, randdebielen anoniemer
Mijn verkeerd genomen pretentie, opgemerkt
Trager, de benen in een hoek van 180 graden
Nog voor ik er bewust over denk is mijn
Lichaam in rust. In de opening van daarnet
Steekt een juist aangestoken sigaret
Inhalerend uit dwangbuizen, blazend door tijd
Iets oogsten in mijn hoofd, onmogelijk te memoriseren
Nogmaals trachten combineren
Eén zinnetje als verstekeling, die
Ik ben vergeten, slechts een
Dramatische gedachte speelt
Standvastig land, AHA AHA lang
Aanwezig in iedereen, de
Hand reikend, ik vlucht en vlieg
Over een breedte - liggende wind,
Vanwaar ik sta, waar de vingers
Aan de uiteinden van peperbruine ogen
Mij niet raken,
Ik draai nogmaals, verander, groene bomen
Stappen plotseling met schoenen voor een
Zwarte deur, automatisch
Als sleutel van de oplossing in dit complot
Iedereen is alleen aanwezig, hun gelach
Smelt samen tot harde porno spot
En ik kan niet stoppen met denken, ik
Blijf maar denken dat het bijna was gelukt
Achter het werk, voor de televisie klaarkomen

Maarten Derre
Winnaar 2de prijs poëzie

Wil je graag het eerste nummer van MAZ in handen hebben? Surf dan naar www.metanderzinnen.com voor meer informatie. Door een mailtje naar maz@metanderezinnen.com te sturen kan je je stem voor de publieksprijs uitbrengen.

Als kapstok voor het interview hadden we graag enkele begrippen aan de persfotograaf in zijn algemeenheid gehangen. Eén van de axioma's van communicatie is: “Een beeld kan meer zeggen dan duizend woorden.”

Michiel Hendryckx Fotografie is in zekere zin een sterk medium. Inderdaad, één beeld kan meer zeggen dan duizend woorden. Maar als je bij een bepaalde foto een totaal ander onderschrift plaatst, kan je die foto volledig anders duiden. De zwakte schuilt met andere woorden in de context, die zeer bepalend is. Bijvoorbeeld nazi's die foto's maakten in het getto van Warschau tijdens de jaren veertig om aan te tonen dat de joden inferieure wezens waren. Diezelfde foto's worden nu door de joodse lobby gebruikt als pamfletten, om aan te duiden hoe vreselijk de nazi's waren. Dat zijn dus heel sterke foto's, maar ze zijn gemaakt vanuit een ander oogpunt dan dat waaruit wij ze nu detecteren. Op deze manier is fotografie op zich soms vrij machteloos. Het is de context waarin men de foto toont en het onderschrift, de duiding, die de foto uiteindelijk zijn kracht geeft.

Sta je dan sceptisch tegenover fotografen die door manipulatie op het gemoed van de lezer trachten in te spelen en daarbij hun werkstuk bewerken of ensceneren?

Hendryckx Je moet geen emoties opwekken die er niet zijn. Je moet registreren als fotograaf, niet regisseren.

Werkt de hype van de digitale fotografie het bewerken niet in de hand?

Hendryckx Al die insinuaties wat het bewerken van foto's betreft, zijn ongelofelijk gezeik. Voor de digitalisering ontwikkelde ik zelf mijn foto's in een doka. Ook dan probeer ik accenten te leggen, zaken naar voor te brengen en de focus te verleggen. Je legt je voornamelijk toe op het bewerken van contrasten. Geen haan die daar naar kraaide. En met de computer doe ik dat perfect na.

Nochtans ben je door Reuters zwaar op de vingers getikt na het spuien van kritiek op de winnaar van de World Press Photo.

Hendryckx Die foto had een soort theatraliteit die volgens mij enkel geënsceneerd kan zijn. Ik denk dat wanneer fotografen in oorlogsgebied vertoeven en de lokale bevolking vragen een pose aan te nemen zoals in Grozny, met als tegenprestatie een appeltje voor de dorst, ze een foto in de zelf gewenste plooi leggen. In het medialandschap tout court geldt de wet van vraag en aanbod. De fotograaf moet zijn product van de hand kunnen doen. De klant beslist zelf welk beeldmateriaal met zijn ideologie strikt en wordt op zijn wenken bediend. Er zijn bijvoorbeeld dagbladen die geen lijken tonen en daar moet de fotograaf rekening mee houden.

We leven niet meer in de tijd dat we zelf onze wetten kunnen dicteren.

Is er in het geval van De Standaard, een zogenaamde kwaliteitskrant, ruimte voor een gemanipuleerde weergave van de feiten?

Hendryckx Neen neen! (op z'n Gents) Bij De Standaard gaat het er met de nodige integriteit aan toe. Dat is de reden waarom ik zo graag voor die krant werk. Al meer dan dertig jaar trouwens, en ik heb het nog nooit meegemaakt dat men een loopje nam met de werkelijkheid. Er is een zekere deontologie waar je aan moet beantwoorden. Kwaliteitskranten kunnen het zich naar mijn bescheiden mening niet permitteren om de realiteit te omzeilen. Er zijn talloze voorbeelden waaruit is gebleken dat manipulatie niet altijd vrij blijft van kinderziekten. Zelfs een tijdschrift als National Geographic, dat pretendeert kwaliteit te brengen, is in een rel verwikkeld geraakt nadat ze door het arendsoog van kenners op fouten werd gewezen. Elk medium moet zichzelf zuiveren en mag de lezer zeker niet misleiden.

In hoeverre wordt een krant door foto's bepaald?

Hendryckx Met de opkomst van de televisie begin jaren zestig is het medialandschap sterk veranderd. Harde visuele feiten bereiken via de beeldbuis de kijker, waardoor er voor de persfotografie een andere taak is weggelegd. Ze bezit het vermogen om een eerder esthetische en suggestieve commentaar te leveren en zich niet louter sec op de feiten toe te spitsen. De kwaliteitszoeker die bij de kranten terecht komt, vraagt een ander soort beeldvorming, die complementair is. Bijvoorbeeld bij een natuurramp, is het tegenwoordig de taak van de fotograaf om foto's te brengen die de zaak sublimeren en esthetiseren.

Wie bepaalt welke foto's gebruikt worden bij krantenartikels?

Hendryckx Dat is een delicaat punt. Sinds een tiental jaar is er een nieuw fenomeen aan de gang in de perswereld. Een autonome fotoredactie delegeert en beheert de beeldenstroom in de krant. In mijn beginjaren kreeg ik de bestelling voor een foto van de journalist, terwijl het nu de fotoredactie is die me de opdracht geeft. En daarmee bepaalt zij het beeldenpakket in de krant.

Hoe ziet uw dagtaak er uit?

Hendryckx De helft van mijn opdrachten krijg ik enkele dagen op voorhand toebedeeld. De rest komt rond elf uur per mail binnen, nadat de eerste punten van de dag door de redactievergadering uiteengezet zijn. Dan begeef ik me in allerijl naar mijn onderwerp.

Zijn er onderwerpen die je zou weigeren, of die je gewoon niet liggen?

Hendryckx Ik ben een soort octopus in mijn vak: ik ben in zeer veel dingen geïnteresseerd, op sport na. Ik kijk zeker niet neer op collega's die sportfoto's maken. Sportfotografie is een specialiteit geworden, en de kwaliteit van de foto's neemt alsmaar toe. Als ze mij de vraag zouden stellen, zou ik natuurlijk ook niet weigeren. We leven niet meer in de tijd dat we zelf onze wetten kunnen dicteren. Dankzij mijn ancienniteit kan ik die sport-dans echter nog wel mooi ontspringen. Een fotograaf moet net als een journalist geïnteresseerd zijn in zijn onderwerp. Dat is de meest in het oog springende kwaliteit van een bekwaam journalist. Als het onderwerp, zoals in het geval van sport, mij niet interesseert, zou ik een slecht fotograaf zijn.

Ik fotografeer graag portretten van mensen.

Welke onderwerpen liggen je dan wel?

Hendryckx Ik fotografeer graag portretten van mensen. Iets nieuws voor mij is het parlement. Mijn collega Eric Peustjens, die gedurende 20 jaar de Kamer en Senaat als persoonlijk jachtterrein voor De Standaard afschuimde, is op pensioen. Daarom kom ik er nu regelmatiger. Het politieke circus onder de loep nemen met mijn telelens vanop het balkon is erg fascinerend. Eén van de grote charmes van De Standaard is juist het feit dat je nooit weet wat je morgen gaat doen en dat je dus steeds verrast wordt door je onderwerp.

Is het ook dankzij je ancienniteit dat je als huisfotograaf van De Standaard kan blijven fungeren?

Hendryckx Naar mijn gevoel had De Standaard vroeger een soort voortrekkersrol binnen de Vlaamse Uitgeversmaatschappij (VUM). Er waren toen zeven fotografen in vaste dienst. De VUM is op een bepaald ogenblik opgesplitst en de fotografen werden verdeeld over De Standaard en Het Nieuwsblad. Met de komst van Peter Vandermeersch, als hoofdredacteur, wou men een duidelijk fotobeleid per krantentitel. Dat heeft dan gezorgd voor een inhoudelijk conflict omdat er van de betreffende fotografen een andere vorm van fotografie werd geëist. Van de pool van Standaardfotografen ben ik de enige overblijvende, nadat collega's op brugpensioen werden gestuurd. Ik zat normaal ook in die uittredingsfase, maar de directie heeft me, om een reden mij onbekend, gevraagd te blijven.

Iets geheel anders nu: er wordt vaak geïnsinueerd dat GSM's met ingebouwde camera een bedreiging zouden vormen voor uw beroep.

Hendryckx Er zijn ondertussen inderdaad zulke foto's in de pers verschenen. Ik geloof echter niet in die bedreiging. Er bestaat een beroepsvereniging, maar die moet zich bezighouden met het ethische en geen boswachtersfunctie vervullen. Een beeld moet iets aangrijpends hebben. En zo'n beeld kan niet beantwoorden aan de esthetische meerwaarde van een persfoto. De gsm met ingebouwde camera, is een modeverschijnsel waar we eens aardig zullen om lachen binnen een vijftal jaar. Als je het vergelijkt met het succes van de Apple iPod: dat schuilt in het feit dat die uitsluitend gebruikt kan worden om naar muziek te luisteren. Ik wil ten stelligste beweren dat een fotoapparaat nooit zal worden geproduceerd om er mayonaise mee te maken.

In een eerder interview sprong ons jouw liefde voor de 'ijsbeer van Pompon' in het oog. Welk raakpunt heb je met dit kunstwerk?

Hendryckx Naar aanleiding van een huldeboek dat men wou samenstellen over openbaar kunstbezit, werd een aantal bekende Vlamingen gevraagd naar voor hen intrigerende kunstwerken. Als jongste telg uit een West-Vlaams gezin, waar vader architect was, kwam ik veel in contact met kunst. En zoals het een speelse achtjarige jongen betaamt, doolde ik op een dag door het Middelheimpark. Daar stond ik dan oog in oog met de ijsbeer van Pompon. Het was mijn eerste echte kennismaking met kunst en sindsdien heeft het beeldhouwwerk een vat op mij gekregen die moeilijk te verklaren is. Het is de absolute vedette van het Middelheimpark.

De tijden dat voorbehoedsmiddelen een van kuisheidsgordel voorzien gespreksonderwerp waren, zijn reeds langer heengegaan, maar dat de zaadfuik even banaal geworden is als de tandplak die gepaard gaat met het nuttigen van een Mars, is toch tamelijk nieuw. Condooms en konsoorten passen ogenschijnlijk naadloos in het rijtje candybars. Iedereen lust immers de lust, zij het naar een copulerende climax onder de venusheuvel of naar een extase van de smaakpapillen. Broederlijk liggen de Zazous te soezen in het straatje zoetigheden op huisnummer 25. Ze mogen dan relatief iets prijziger uitvallen dan hun buurtbewoners, uit de toon vallen doen ze allerminst. Een klassiek voorbeeld van een zonevreemde activiteit, denkt ieder toerekeningsvatbaar beambte van de dienst urbanisatie aan wie de term gewestplan niet vreemd is. Een bordeel tegenover de toegangspoorten van het Vaticaan is al even uit den boze, zelfs als ieder van haar bewoners zo impotent is als Pinocchio zonder neus.

Hoewel de capootcloaca geenszins kinderbuenoachtigen uitstoot, betekent dat hoegenaamd niet dat de distributie van het pluralistische gedachtengoed ongewenst zwanger zou zijn van de contraceptie-foetus. Nu de UA duidelijk stelling neemt tegen de vijandelijkheden die met oorlog worden geassocieerd, is het maar een evidentie dat ze zich wilde indekken tegen mogelijke bloedpartijen der uterus en omgeving ingevolge een radicale interpretatie van het ‘make love, not war' gezegde waar ze zich ten volle achter schaart. Ook bij een globale peis en vree zou onze academische biotoop hebben mogen kennismaken met de intrede van het rubber in de rekken van de tussendoortjesautomaat. Nadat de Stad erin is geslaagd een geautomatiseerd bordeel te openen, ziet nu de rector het potentiële financiële gewin reeds als een extra cashcow. Een en ander zit hoogstwaarschijnlijk mooi vervat in het integraal pakket aan studentgerichte diensten dat hij voorstaat. Na het instellen van het rookverbod is een mogelijkheid om stress af te laten immers meer dan welkom. Bovendien doet de jeugd veel te weinig aan sport, dus wat is er beter dan het aanbieden van een kwalitatief hoogstaande ploegsport, zij het dan met de kleinst mogelijke bezetting. In één klap wordt de individualisering binnen de groep van de jongvolwassenen sportief tegengegaan.

Zolang het Middelheimziekenhuis of het UZA niet met het wondermiddel op de proppen komen dat van het HIV-virus een snotvalling maakt, is een laagje latex nog steeds interessanter dan het oneindig samenstellen van remmende cocktails. Enkel het op til zijn van een Antwerps geneesmiddel dat het immuunsysteem vrijwaart, zou tot gevolg hebben dat de familie Zazou op straat zou belanden. Welk zoethoudertje hun optrekje dan zou innemen, staat nog niet geheel vast, maar een zaaddodende crème zal het niet zijn. De erbarmelijke kwaliteit van het sperma is op zich binnen afzienbare tijd een afdoende garantie om de coïtus ongestoord te laten geschieden zonder gevaar op reproductie. Andere aandoeningen dan het gejank van het nageslacht kunnen echter niet even vlot worden gepareerd, slome, gedesoriënteerde spermatozoïden ten spijt. Het motto blijft tot nader order; doe een, al dan niet fruitige, oliejekker aan vóór er nattigheid van komt. Hoewel monogamie meer stereo galmt voor diegenen die het in de eerste plaats al niet vals klinken vinden, wordt het afrolluik voor een veilige parendans te weinig ingebouwd. Als u de volgende keer dus staat te wikken en wegen of het een Twix wordt eerder dan een Snickers, lach dan ook eens vriendelijk naar de kolonne Zazous. Zij maken de voorhoede uit van een langetermijnvisie die gestaag opzwelt en de blaffetuur naar boven houdt.

Als het regent in Leuven, miezert het in Gent. Momenteel is men in de Arteveldestede ook al volop in de weer met de organisatie van de rectorverkiezingen. Die beloven minder spannend te worden dan in Leuven, aangezien er maar één echte kanshebber onder de Gentse kandidaat-rectoren is. Om toch een sfeer te creëren die iets of wat op verkiezingskoorts moet lijken, opperde Schamper onlangs een vrij bizar voorstel. Focussend op de plat commerciële reclamecampagne van de KULeuven, schijnbaar de “grootste concurrent” van de UGent, pleitte een dienstdoend schamperaar voor het lanceren van een “tegenoffensief”. “Kunnen we allemaal lekker affiches van de KUL gaan overplakken of reclamefolders publiekelijk verbranden.” Want zeg nu zelf, verdient deze campagne van de “KUL” soms beter ? Volgens Schamper moet men wel een “randdebiel” zijn als men zich door een “catchy slogan” van de “KUL” laat leiden. Zijn de eigenste Gentse rector en pr-dienst dan in de volstrekte randdebiliteit verzonken wanneer zij “de campagne met argusogen volgen” ? Hopelijk houdt de opvolging zich met serieuzere zaken bezig.

De datum 19 maart heb je in je agenda aangeduid, want dan zijn het Antilliaanse Feesten Indoor in het Sportpaleis. In deze zaal doen een aantal grote namen hun muzikale ding: Kylie Minogue op 28 maart, Mark Knopfler op 25 april.
www.sportpaleis.be

Cinema Roma heropent zijn deuren op 16 april. Wie graag tickets wil versieren voor een van de voorstellingen, loopt best eens langs op 19 maart, ticketdag. Dan krijg je korting. Vóór die bewuste heropening kun je in zaal Rataplan terecht. Op 22 maart kun je er de film ‘SuperTex' met Jan Decleir zien. De dag daarop speelt de film ‘City of No Limits' van de Spaanse regisseur Antonio Hernández.
www.rataplanvzw.be

In de Arenbergschouwburg kan je op 26 maart Patrick Riguelle en Jan Hautekiet aan het werk horen. De voorstelling ‘Mis padres mi historia', te zien op 15 april, laat de kinderen van Latijns-Amerikanen die naar België zijn gekomen om dictatoriale regimes te ontvluchten aan het woord.
www.arenbergschouwburg.be

Sam Bogaerts regisseert een stuk van Nicky Silver, ‘Dikke mannen in rokjes'. Van 13 tot 16 april te zien in Theater Zuidpool.
www.zuidpool.be

Op 31 maart is het tijd voor Warre Borgmans en Jokke Schreurs in Theater het Klokhuis. ‘Schone Woorden' is de titel van hun voorstelling. Het is een vlag die de lading niet helemaal dekt, want er zou ook ‘Schone Muziek' bij moeten zijn.
www.vlaamsfruit.be

‘Forgeries, love and other matters', een dansvoorstelling die van 22 tot 26 maart in de Singel loopt moet het minder van mooie woorden hebben, al zijn de namen van de uitvoerders, Meg Stuart & Benoît Lachambre & Hahn Rowe - Damaged Goods & par b.l.eux, een hele mondvol.
www.desingel.be

‘Trilogie voor moeder de vrouw' is de jongste voorstelling van Stefan Perceval. Op 9, 10 en 12 maart in het Paleis en van 29 maart tot 2 april in Studio Tokio te zien.
www.toneelhuis.be

Bij TG Stan zijn ze er alvast zeker van, dat de titel van hun nieuwste productie in goede aarde zal vallen. ”'Redde wie zich redden kan' geen slechte titel”, heet het stuk, een bewerking van Thomas Bernhard's 'Dramoletten'. Het speelt van 23 tot 26 maart in de Monty. In april werpen ze daar trouwens een blik over de grens, tijdens de Hollandse Maand. Er vallen dan een aantal recente toneelstukken te bekijken.
www.monty.be

Vind je Nederland te dichtbij? Het Zuiderpershuis brengt de culturele rijkdom van Mali naar Antwerpen van 5 tot 18 maart tijdens het multidisciplinair sensibiliseringsproject ‘Stemmen uit Mali'. Het aanbod is in elk geval veelzijdig: workshops, concerten, een tentoonstelling, rondetafeldiscussie en films.
www.zuiderpershuis.be

Antwerpen Boekenstad loopt stilaan ten einde. Het is echter nog niet te laat om een avondje geletterd plezier mee te pikken. Op 22 april is er het slotfeest, maar daarvoor zijn er nog een hele resem activiteiten.
www.abc2004.be

Zit je op kot in Wilrijk en zie je het niet zitten om je eendenvijvers te verlaten en naar 't Stad te fietsen? Zelfs voor jou hebben we iets: Op 16 april komt Sioen naar CC De Kern in Wilrijk.
www.antwerpen.be/dekern

Sideways

Paul Giamatti is Miles Raymond, loser. Zonder vrienden woont hij op een vervallen vrijgezellenflatje, vanwaar hij dagelijks naar zijn saaie job pendelt. (Het lijkt wel de biografie van de halve dwars-redactie.) Miles leeft pas op wanneer hij met zijn beste vriend Jack (Thomas Haden Church) een trip mag maken door de Californische wijnstreek. Tot zover het beknopte verhaal van Sideways, de nieuwste film van Alexander Payne. Payne levert met deze film opnieuw een stukje perfectie af, nadat hij ons al met “About Schmidt” en “Election” had doen lachen en huilen tegelijkertijd. Net als Wes Anderson slaagt hij erin deze dubbelzinnige situatie juist op pellicule te zetten. Het verschil zit hem in de uitbundige stijl die Anderson bezigt, tegenover het extreme minimalisme van Payne. Je moet ervan houden, maar ook deze film slaagde erin bij ons de juiste snaar te raken. Giamatti is fan-tas-tisch als de eenzame Miles, die troost vindt op de bodem van het wijnglas, terwijl de onbekende Church iets minder goed is als sexaholic Jack. Waarom hij dan wel genomineerd werd voor de Oscars, en Giamatti niet? Ach, de leden van ‘the Academy'... Kunt u aan hun keuzes uit? Wij alvast niet. Sideways werd met één Oscar (beste bewerkte script) naar huis gestuurd. Ga zelf naar de bioscoop, en stel vast dat dit verhaal alvast meer verdiende.

SCORE: 85%

The Life Aquatic with Steve Zissou

Wes Anderson is back! De regisseur die ons eerder “The Royal Tenenbaums” en “Rushmore” schonk, heeft net zijn nieuwste telg losgelaten op het grote publiek. En naar goede gewoonte is het weer een mentaal bijzonder afwijkend annex komisch portret van een zonderling geworden, zoals we het van Anderson eigenlijk verwachtten. Onderwerp van deze flick is Steve Zissou, maritiem onderzoeker with a vengeance. Zijn opdracht (en het onderwerp van deze film) is de zoektocht naar een nieuw soort jaguarhaai, een monsterachtig grote haai die in een vorige expeditie zijn beste vriend Esteban heeft opgegeten. Hij zal dit plan uitvoeren met behulp van ‘Team Zissou', een verzameling dolgekke personages, met onder andere Owen Wilson als de verloren zoon die graag eens een pijpje rookt, Jeff Goldblum als de fascistoïde Alistair Hennesy, leider van Operation Hennesey, en nemesis van Steve Zissou, maar vooral – de ster van de avond – Willem Dafoe als Klaus Daimler, hulpje extraordinaire met een op fantastische wijze verkracht Duits accent. Droge humor à volonté. Bijvoorbeeld: Wanneer gevraagd naar het wetenschappelijke nut van zijn nieuwste tocht, antwoordt Zissou droogweg: “wraak”. Je moet Bill Murray heten om deze opmerking tegelijkertijd enorm droog en enorm grappig over te brengen. Quod erat demonstrandum. Daarnaast bestaat het Anderson er ook in de film een tweede laag mee te geven, waarin het drama naar boven komt. Hoe hij het doet, we hebben er het raden naar. En toch lukt het hem telkens. Wil je het eens meemaken? Rep je naar de dichtstbijzijnde bioscoop, want The Life Aquatic is Wes Anderson straight up.

SCORE: 75%

PS: Cate Blanchett mocht in deze film eindelijk haar enorme ‘'talent' tot overacteren aanzwengelen, maar net nu weigert ze dienst. Hoe zij ooit aan een Oscar is geraakt, dat weet alleen Onze-Lieve-Heer...

Meet the Fockers

Het vervolg op “Meet the Parents” is onder ons. En willen we met de deur in huis vallen? Het is geen heuglijke gebeurtenis. Waar “Meet the Parents” met momenten echt hilarisch was (we geven het toe, ook ons verstand wordt soms op nul gezet!), is dit vervolg duidelijk een poging tot uitmelken van een succesvolle film. In deze context letterlijk te verstaan! Robert De Niro met een plastieken tiet, godbetert, waar zijn ze mee bezig? U hoort het, wij gingen niet mee in de flauwe grappen en grollen van Ben Stiller, Dustin Hoffman en Barbra Streisand. Standaardpogingen tot humor, daarvan kijken wij niet eens meer op. En daar moeten niet veel woorden meer aan worden vuilgemaakt. Focker, out!

SCORE: 40%

Awareness wie?
De Awarenessweek, pipo! U weet wel die week waarin men de student – jou dus – trachtte te mobiliseren en sensibiliseren rond één bepaald thema.
...Euh... Was da da één met die oranje UFO-dinges?
(zucht) Ja dat!
Ah, euh, ik vond da wel ‘ns leuk...

Men moet niet over een haarscherp analyserend vermogen beschikken om te concluderen dat er hier wel degelijk iets schort. Toch is het mij niet geheel duidelijk op wie of wat ik mijn pijlen moet richten om hiervoor een verklaring te geven. Hebben we hier te maken met een organisatorisch probleem, waarbij de student niet voldoende ‘aware' is van de op til zijnde Awarenessweek? Of is de lage opkomst bij de verschillende activiteiten het resultaat van een grove onderschatting van het doelpubliek, en is de gemiddelde student meer dan ‘aware' genoeg met betrekking tot het uitgewerkte thema. Indien dit laatste geldt, dan stel ik me de vraag waarom zo weinig mensen op ludieke wijze hun immuniteitssysteem aan diggelen hebben gegooid met een HIV-virus (dat is zo'n UFO-ding) ter verkrijging van een bakje aardbeiencondooms. Wel ‘aware' dus, maar ook dom of toch op zijn minst weinig spaarzaam. Bent u zich daar bewust van, of worden aardbeien tijdens de gure wintermaanden gewoon niet zo gesmaakt? Of verkiest de gemiddelde student van de stadscampus de onwetende anonimiteit met bier en vertier als enige uitlaatkleppen naar en bron van informatie over de buitenwereld boven een bewust-zijn?

Met het oog op een betere dienstverlening de komende jaren, volgende meerkeuzevraag.

De Awarenessweek 2005 kende een beperkt succes, omdat a) u niet ‘aware' was van de Awarenessweek b) u voldoende ‘aware' was, maar ook dom, rijk of geen aardbeienliefhebber c) u de meerwaarde van het ‘aware'-zijn op zich niet geheel kan vatten.

Gelieve uw antwoord te noteren op een gele briefkaart en op te sturen naar dwars, Lange Nieuwstraat 55, 2000 Antwerpen.

Het eerste elftal van Beveren wordt voornamelijk bezet door Ivorianen die overkomen van de voetbalschool van Jean-Marc Guillou in Abidjan, wat het doorstoten tot de A-kern als jeugdspeler moeilijk maakt. Waarom koos je toch voor Beveren?

Jared Ruymaekers Ik voetbal al sinds mijn 5 jaar met vrienden op de pleintjes rond de Freethiel, waar ik 200 meter vandaan woon. De keuze voor een opleiding bij Beveren was dan ook vanzelfsprekend. Maar nu ik de stap heb gezet tot belofte, dringt die kwestie zich meer op. Aangezien de samenwerking met Guillou over een jaar eindigt, worden er gesprekken gestart tussen het bestuur en onze trainer (Theo Custers, nvdr.) over de speelkansen voor de jeugd in de toekomst. Daarom heb ik er wel vertrouwen in. Velen vergeten ook de voordelen van een dergelijke samenwerking. We leren enorm veel van de techniek waarover die Ivorianen beschikken.

Wat zijn tot nu toe de mooiste momenten uit je prille voetbalcarrière?

Ruymaekers Enkele jaren geleden hebben we de finale gespeeld van het Nike-tornooi in Amsterdam, met topploegen als Ajax, Feyenoord en Austria Wenen. We verloren van Bochum. Nog een mooi moment was de galawedstrijd tegen Arsenal afgelopen zomer. Ze speelden weliswaar met een veredeld B-elftal maar aantreden tegen jongens als Flamini, Lauren en Van Persie blijft een unieke ervaring.

Wedstrijden van dat kaliber moeten je toch min of meer een idee geven van je kwaliteiten. Als je het niveau aankan, lonkt de droom van een grote carrière dan niet?

Ruymaekers Iedere voetballer droomt ervan om bij een grote club als Barcelona, AC Milaan of Manchester United te spelen. Door hard te blijven trainen, hoop ik vooruitgang te blijven maken. Een carrière bij een eersteklasser in België is daarbij mijn doel. Er zijn genoeg voorbeelden van jongeren die te snel te hoog grijpen, door bijvoorbeeld op hun achttiende naar een Nederlandse club te gaan. Ze hopen daar een betere opleiding te krijgen, maar geven er hun studies en familie in België voor op. Velen keren nadien gedemotiveerd terug met het besef niet goed genoeg te zijn. Ik blijf dus ambitieus, maar realistisch...

Heb je om die redenen gekozen om je voetbalcarrière te combineren met een zware universitaire studie als Rechten?

Ruymaekers Zeker, een voetballoopbaan bevat immers zoveel onzekerheden. Niet alleen moet ik nog bewijzen dat ik het niveau aankan, ook blessures kunnen roet in het eten gooien. Een diploma Rechten geeft mij een mooi alternatief.

Valt het je niet zwaar de studies en het voetballen te combineren?

Ruymaekers Het is zwaar, maar niet onmogelijk. Het topsportersstatuut is daarbij een grote hulp. Wanneer ik lessen mis door trainingen of wedstrijden, kan ik bijlessen aanvragen. Ook examens worden verplaatst wanneer ze samenvallen met wedstrijden. De UA doet haar uiterste best om het voor ons, topsporters, mogelijk te maken studies en sport te combineren.

Kan je met je drukke schema genieten van studentikoze activiteiten zoals TD's en cantussen?

Ruymaekers Toch wel, ik ga geregeld uit met vrienden en tussen de middag zit ik al eens in Kassa 4. De club vraagt ons wel om niet te veel te drinken en de dagen voor een wedstrijd wat meer te rusten. Maar ik voel me zeker een volwaardig student.

Bedankt, Jared. Veel succes met je voetbalcarrière en met je studies. En als alles wat meezit zien we je binnen enkele jaren bij de Rode Duivels.

Dolend door de sociëteiten waar we steeds met fierheid en opgeblazen trots ontvangen worden als verloren zonen, kwamen we aan aan de buitenstad-campussen. We werden opgenomen in de Diefka-rangen, waar we verliefd werden op de nachten en een gevecht met de zon leerden voeren. Onder het luidkeels gedeclameer van het laaghartig en plat clublied werden we ingewijd bij de club die misschien nog wel eens de Olympos zou durven bestormen.

Wie, meneer?

Diefka is de club die de studenten die Diergeneeskunde aan de Universiteit Antwerpen studeren, verenigt. De praeses is Kristel Justus, die ons op het hart drukte dat de ware kracht van Diefka in haar activiteiten ligt. We werden spontaan zacht bij de aanbidding van zo'n daadkrachtige vrouw, die met trots het blauwe lint draagt, waarop een kwaadaardige stierenkop de toeschouwer een blik vol doodsverachting gunt. Ze vertelde ons dat Diefka zelf nog op zoek is naar haar geschiedenis. Voor ons mag de Diefka-geschiedenis bij haar beginnen en nog lang doorlopen.

Het lied

Laten we beginnen bij het sympathieke aspect van het lied: het is unisex. De leden zijn zowel paardepieten als paardegrieten (sic). Voor de rest is het een knieval aan het studentenambrozijn dat het beste in ons schijnt los te maken. De fysische liefde mag onder geen beding vergeten worden, en hiermee is het verhaal eigenlijk af. Sex en bier. We begrijpen al een beetje beter waarom er niets van de geschiedenis bekend is (of liever niet bekend mag zijn). Ook opvallend is het duidelijk subtiele verschil tussen poepen gelijk ne stier, begrijpelijkerwijs toegewezen aan de mannelijke Diefka-bevolking, en poepen gelijk een zwijn, wat dan weer gelinkt schijnt te zijn aan de manieren van Diefka-vrouwen. Het verschil (en meer nog de combinatie) lijkt ons een interessante vergelijkende studie te zijn. Misschien iets voor een volgend artikel.

Bizarre charme

Ondanks de liederlijke levenswijze (of eerder dankzij) zijn we deze week weer van Diefka gaan houden. Sta even stil wanneer je voorbij een blauw-gelinte stierenkop dragende melancholicus loopt. Kijk hem/haar na, en geloof even in de helende manestralen om vervolgens je weg te vervolgen. Als je er niet bijhoort, zul je het nooit. Heimelijk hoop ik dat ze nooit het fijne van hun geschiedenis zullen kennen. Dan kunnen ze zelf hun afspraak met de eeuwigheid bewerkstelligen. Leve Diefka, leve de liederlijkheid, leve ons.