Wie, meneer?

De Wikings is de studentenclub van de faculteit TEW van onze Alma Mater. Pieter Brabants heeft zijn praeses-zwanenzang gezongen, en het roer van de wilde snek wordt nu overgenomen door Koen De Weert. Een jaar lang wist deze verfijnde Wiking zijn leger te ordenen en op tijd in slagorde te brengen. De strijd was niet tegen de Hunnen of andere hellewezens, maar tegen de verveling, de vijand die al veel slachtoffers heeft gemaakt in het huidig studentenleven. En hij heeft gewonnen. De veldslag welteverstaan, niet de oorlog. Enkele jaren geleden werden hun gelederen aangelengd door de NSK-ers, die op de buitenstadscampussen voor de eenmaking van de faculteit de economiestudenten het leven leerden kennen.

Het Lied

Het lied dat deze rood-wit-rood gelinte heren en dames vertegenwoordigt, is zonder twijfel een van de meest gekende en meegezongene op de Stadscampus. Het staat in het teken van de vrijheid waarnaar steeds gezocht wordt. Ja, kerels, we horen het, die heldenzang. Zelfs de indrukwekkende “Hoiho, Hoiho!” die op cantussen onze kelen zo schor maakt en de zaal omtovert in een helse storm, kon nergens beter op zijn plaats staan als hier. Zo moeten inderdaad de echte vikings geklonken hebben, na een vermoeiende dag moorden, drinken, verkrachten en schransen. Mooi toch, die lofzang aan het adres van de vrijheid.

De Vrijheid

Dat de Wikings erin slagen om goede feestjes te organiseren, welja, dat weten we nu allemaal zo ondertussen wel. En dat ze in hun groot-zijn toch de intimiteit van een kleine club weten te behouden, ook dat zal wel voor niemand meer een verrassing zijn. Maar dat ze op zo’n manier, onbewust, een plaatsje in ons dagelijks studentenleven hebben weten in te palmen, daar staan ook wij, die ons principieel aan niets of niemand hechten, verdomd van te kijken. Leve de Wikings. We steken nu van wal om de vrijheid te vieren. Wikingers, voer eeuwig als kindren der zee, door stormen en strijd jullie vrijheid steeds mee!

Dacht je vroeger anders over prostitutie dan nu?

Vroeger vond ik dat verschrikkelijk hé! Dat was toch ongehoord; zoiets kon gewoon niet. Maar zo ervaar ik dat nu helemaal niet. Ik ben ermee begonnen uit geldgebrek: ik woonde op straat en had geen ouders om op terug te vallen. Ik wist dat ik moest gaan studeren om ergens te geraken, om terug de kleine dingen des levens te kunnen appreciëren. Eerst heb ik in de horeca gewerkt, maar dat doe ik nu alleen nog om op papier een inkomen te hebben. Ik kan mijn studies betalen en behoorlijk rondkomen. Het stelt me ook in staat goede doelen te steunen, ik schenk bijvoorbeeld af en toe geld aan dierenasielen. Ik zie het zo: ik ontfutsel overspelige mannen een pak geld en doe er tenminste iets nuttigs mee. Trouwens, ze verdienen dat geld niet en ze verdienen het al helemaal niet om met een knappe vrouw naar bed te mogen.

Hoe ben je op het idee gekomen?

Wel, een vriendin van me deed het en ik nam soms de bewaking voor mijn rekening, want zoiets doe je nooit alleen. En dan hoor je het geld knisperen tussen de vingers... Ik wou het voor één keer zelf proberen en dacht dat het helemaal niet ging lukken. Maar het viel mee: seks mét en seks zonder liefde is iets totaal anders.

Hoe gaat dat in zijn werk met de klanten?

Ze bellen eerst voor een afspraak. Als ze binnenkomen beslis ik of het doorgaat of niet. Als ze zich niet gedragen, hebben ze pech. Het gaat me niet om hun uiterlijk, maar ze moeten wel manieren hebben en een condoom gebruiken. Er is een hele grote hond in de kamer en als ze dat niet willen, dan mogen ze direct vertrekken. Muziek is ook geen optie, want ik heb drie alarmen laten installeren. Er is altijd iemand in de kamer ernaast die meteen kan ingrijpen.

Heb je echt zoveel beveiliging nodig?

Toch wel, mannen kunnen enorm opdringerig zijn, maar vrouwen zijn er goed in om hen in te tomen. Wij zijn zo geslepen dat wij iedere vent klein krijgen. Je moet wel mentaal sterk staan en het doel voor ogen houden: ik weet verdomd goed wat ik wil, ik wil studeren. En ik hou nog een aardig bedrag over om goed te kunnen leven.

Hoeveel verdien je dan?

Ik vraag tweehonderd euro per uur waar een deel kosten afgaan: de advertentie bijvoorbeeld en de bewaking. Ik hou dan ongeveer honderdvijftig euro over. Per maand varieert het van 1500 tot 8500 euro. Dat is even slikken hè?!

Valt deze job wel te combineren met je studies?

Qua tijd lukt het wel. Soms is het wat moeilijker, want de geestelijke voorbereiding kost veel energie. Er zijn ook dagen dat ik niet vooruitkom door mijn menstruatie of dagen dat ik gewoon geen zin heb.

Is je leven drastisch veranderd?

Vroeger dacht ik dat ik het lelijke eendje was, maar na al die blote lijven voel ik me HOT. Ik had vroeger seksuele problemen en die zijn nu opgelost, precies door dat verschil tussen seks met en seks zonder liefde. Met je vriend vrijen is totaal anders: hij wil dat je je ook goed voelt.

Wij zijn zo geslepen dat wij iedere vent klein krijgen.

Met wie deel je dit geheim?

Alleen mijn beste vriend en mijn beste vriendin weten ervan, voor de rest niemand. Ook niet mijn ex-vriend.

Stel, je hebt een relatie waarin je echt toekomst ziet. Wat doe je?

Ik zou het wel zeggen, maar ik zou het niet opgeven als ik dat niet wil. Het is zo verschillend: seks mét liefde is je hart geven, zonder liefde is het gewoon je job. Een man moet daar tegen kunnen, anders wil hij een vrouw alleen maar ter bevestiging van zijn eigen ego. Dat heeft niets te maken met trouw zijn; niemand is trouwer dan ik. Ik zou wel afspraken maken, als hij bijvoorbeeld niet wil dat er iemand aan mijn navel zit, zou ik dat ook niet laten gebeuren.

Hoe voelt het een dubbelleven te leiden? Ken je die serie Alias? (een undercoveragente moet telkens in een andere omgeving onder een andere identiteit infiltreren nvdr.)

Zo voel ik mij. Daarstraks bijvoorbeeld kwam ik nog een klant tegen op straat: hij reageerde niet want hij schaamde zich dood. En terecht! Smerige overspelige zak! Mannen kunnen echt smeerlappen zijn: ze zijn lief tot het op de seks aankomt en dan worden ze een beest. Verschrikkelijk. Ik herken meer en meer die blik bij mannen. Voor mij nooit meer zo iemand. Mijn vorige vriend was wel oké: hij stopte tenminste als ik dat wou. Hij genoot er gewoon van om bij mij te zijn.

Ben je ooit al in contact gekomen met een escortebureau? (deze bureaus plaatsen zoekertjes om studentes te ronselen nvdr.)

Net zoals bij een bureau heb ik een bewaker, maar het verschil is dat de meisjes bij een escorteservice dertig of veertig procent van wat ze verdienen weer moeten afgeven. Dat vind ik uitbuiting. Het leunt dicht aan bij pooierschap en dat is nog altijd bij wet verboden.

Hoe lang wil je dit nog doen?

Tot ik een grote boerderij kan zetten met machtig veel grond eromheen. Daarop zet ik een asiel en dan neem ik iemand in dienst. Ik zie het allemaal gebeuren via een vzw die zichzelf onderhoudt. Ik studeer voor bio-ingenieur omdat het me interesseert, maar niet meteen met de bedoeling ooit dat beroep uit te oefenen. Maar wie weet ...

Welke raad zou je geven aan andere meisjes in jouw situatie?

Kom naar mij! (lacht) Er zijn zo van die clichés als 'bezint eer ge begint', maar daar kom je niet veel verder mee natuurlijk. Mijn raad: ga niet naar een escortebureau, bespreek het met andere mensen en zorg dat je een klankbord hebt. Je mag er zowel geestelijk als lichamelijk niet alleen voor staan.

Dit interview gebeurde telefonisch omdat deze studente anoniem wilde blijven.

Anja Goyens, Sebastiaan Hartmann,
Robin Leemans en Sophie Van Dijck

Er is geprobeerd om op een 130-tal bladzijden een zo groot mogelijk overzicht te geven van zo wat alles waar de modale geëngageerde studentenvertegenwoordiger mee in aanraking kan komen tijdens de uitoefening van zijn mandaat. Het boekje is echter niet alleen nuttig voor zij die zich actief willen engageren in hun studentenraad, ook voor andere studenten kan het nuttig zijn om eens een overzicht te krijgen van hoe en wat er juist beslist wordt in het Vlaamse onderwijslandschap. Het eigenlijke handboek bestaat, buiten een korte inleiding en lijst van contactadressen, uit drie grote delen. In het eerste deel wordt er een droge opsomming gegeven van alle denkbare bestuurs- en adviesorganen, wie waar allemaal in mag zitten en wat ze juist te zeggen hebben en dit netjes verdeeld over de verschillende organisatieniveau's (Instelling, Associatie, Vlaanderen, Internationaal). Dit eerste deel is meteen ook het saaiste, zeker mocht het u geen fluit kunnen schelen, maar voor diegenen die dingen willen veranderen op hun instelling of iets of wat begaan zijn met de onderwijsproblematiek geeft het een mooi overzicht van de belangrijkste spelers.

Het volgende deel leest al veel vlotter en behandelt de werking van een studentenraad, maar ook mensen die in een ander soort vereniging of drukkingsgroep zitten, zullen in dit deel een aantal handige tips vinden. Het enige probleem met dit stuk is de beknopte uitleg bij sommige punten, maar dit kan ook niet anders als je op niet meer dan 33 bladzijden zowel een paar elementaire vergadertechnieken als groepsdynamica, de Belgische VZW-wetgeving, onderhandelingstechnieken, het organiseren van betogingen en bezettingen, het uitwerken van een perscommuniqué, het lezen van een begroting en nog een hoop andere dingen wilt behandelen. Dit wil echter zeker niet zeggen dat er geen nuttige zaken terug te vinden zijn in dit hoofdstuk, het mocht alleen iets uitgebreider zijn.

Het laatste grote hoofdstuk, dat goed is voor de helft van dit handboek, behandelt naast de recente en toekomstige Vlaamse en Internationale onderwijshervormingen en -verdragen, ook telkens de standpunten van het VVS over het gevoerde beleid. Verder wordt er ook ruim aandacht besteed aan een aantal van de kerneisen van de studentenkoepel voor een verdere democratisering van het hoger onderwijs. Zeker noemenswaardig zijn de eisen voor een basisbeurs (een basisbedrag dat elke maand op de rekening van iedere student wordt gestort voor de duur van zijn opleiding), de afschaffing van de numerus clausus bij de (tand)artsen en kinesisten en de eisen met betrekking tot het garanderen van meer diversiteit op de campus. Ook de gretige blik van de associaties naar de studentenvoorzieningen (sovo's) toe kan niet op veel sympathie van het VVS rekenen die deze voorzieningen liever op regionaal niveau georganiseerd ziet worden (vooral de neiging tot kannibalisme van een zekere instelling uit het Leuvense valt in ongenade).

Al bij al is ‘Studentenvertegenwoordiger in een wip' zeker geen onnuttig werkje voor iedereen die zich wilt informeren over het beleidsdomein onderwijs, de soms onsamenhangende stijl en de eerder abrupte overgangen van het ene naar het andere onderwerp moet je er dan wel bijnemen. Het handboek kost 7,5 euro en kan besteld worden via de site van het VVS: www.vvs.ac

“Vorige maand weer teveel naar GSM's gebeld he jongen!” Wie herkent deze zin niet? Enkele studenten konden via andermans account massaal muziek, films en games downloaden en joegen zo enkele honderden Skynet-klanten op kosten. Zij kregen dik gespekte telefoonrekeningen in de bus wegens het overschrijden van hun downloadlimiet. In het vervolg vraag je je ouders dus best eerst de factuur goed na te lezen eer je hun beschuldigingen gelooft.

Een onderzoek van de VDAB toonde aan dat het wel goed zit met de arbeidskansen voor afgestudeerden uit het hoger onderwijs in Vlaanderen. De hogeschoolopleidingen van 1 cyclus scoren erg goed, slechts 1 op 10 afgestudeerden heeft na een jaar nog geen job. De medische en onderwijsrichtingen scoren het best. De opleidingen van twee cycli leiden voor 1 op 7 hogeschoolstudenten en 1 op 8 universitair geschoolden nog niet tot een geschikte job binnen het jaar na afstuderen. Het slechtst scoren de opleidingen moraalwetenschappen, wijsbegeerte, kunstwetenschappen, archeologie en geschiedenis.

We kunnen het met recht en rede een klassieker noemen. Bambi. Deze cultprent is vanaf heden te verkrijgen op DVD. Een boel extra's zorgen ervoor dat de “ooh's” en “aah's" van je vriend(in) eindeloos lijken terug te keren. Hou wel de zakdoeken bij de hand, want er lopen jagers in het bos...

In Nederland zijn enkele studenten erin geslaagd de server van de Universiteit Utrecht te hacken. Een resem extra veiligheidsmaatregelen werd reeds aangekondigd. En zeggen dat sommige Antwerpse studenten nog niet op Blackboard ingelogd raken.

Net zoals hun Antwerpse collega's krijgen ook de Leuvense bachelors geen proclamatie meer op het eind van het academiejaar. Met de BaMa-hervormingen eindigde ook het tijdperk van de afgebakende studiejaren. Leve de studiepunten dan maar. Geen hartkloppingen, gehuil, gejuich, etc. meer bij de naamafroeping in de aula.

In Thailand werd een kannibaal vrijgelaten door de politie nadat hij een onvolledig gecremeerd lijk aan het oppeuzelen was. Reden was dat er in Thailand gewoonweg geen wet bestaat die kannibalisme verbiedt, dixit de politie aldaar. De man zou wel aan een psychiatrisch onderzoek onderworpen worden.

Om te besluiten toch even de verkiezingsweek van jongstleden aankaarten. Na een lange winter was het goede weer niet echt bevorderend voor de opkomst aan de stembussen. Diegenen die pint en terras 5 minuten achter zich lieten en hun stem lieten horen worden via deze weg terecht bedankt. We hebben een stem, laten we ze ook in de toekomst blijven verzilveren.

The battle of the sexes wordt vandaag de dag meer dan ooit beslecht in het voordeel van de vrouw. Dit hebben we grotendeels te danken aan die vrouwen die een broek aantrokken, hun rug keerden naar de heersende normen en waarden en de traditionele mannelijke plaatsen in de samenleving opeisten. In België verschijnt dit soort vrouw voor het eerst in de figuur van Marie Popelin, eerste vrouwelijke advocate en sinds eind 19de eeuw openlijk in strijd voor gelijke rechten tussen man en vrouw.

the battle of Popelin

Reeds als jonge twintiger verdedigt Marie Popelin, als onderwijzeres en directrice van een meisjesschool, het recht op onderwijs voor vrouwen. De dood van haar jongere zus en één van haar broers betekenen echter een keerpunt in haar leven. Ze besluit van carrière te veranderen, vangt op 37-jarige leeftijd haar rechtenstudies aan de ULB aan en behaalt in 1888 haar diploma. Hoewel er in theorie geen enkele wet was die vrouwen de toegang tot de balie verbood, werd haar inschrijving geweigerd. Geschokt door deze discriminatie zal Popelin de rest van haar leven ijveren voor gelijke rechten voor mannen en vrouwen.

feministen aller landen, verenigt u

De eerste concrete uitingen van het Belgische feminisme dateren uit het jaar 1892. Samen met Isala Van Diest, de eerste vrouwelijke arts, besluit Popelin tot de oprichting van de Ligue belge du droit des femmes. Het grotere feministische succes komt echter pas in 1905. Onder druk van de Internationale Vrouwenraad brengt Popelin de verschillende Belgische feministische strekkingen samen in de Conseil National des femmes belges (CNFB)/ De Nationale Vrouwenraad van België (NVB). Het begin van een harde, maar vaak vergeefse strijd voor juridische, politieke en economische gelijkheid.

de vrouw op het voortouw

Ondanks enkele belangrijke verwezenlijkingen, zoals het vrouwenstemrecht in 1948, is het slechts begin jaren '70 dat de vrouwenemancipatie in een stroomversnelling terechtkomt. Rolpatronen komen onder vuur te liggen, taboeonderwerpen zoals abortus, contraceptie en partnergeweld worden bespreekbaar en vrouwen trekken massaal de straat op voor gelijkberechtiging. De eisen zijn er en de antwoorden volgen. Gesloten ogen worden steeds vaker geopend, herkenning en erkenning van specifieke vrouwenbelangen gaan steeds vaker hand in hand. Alle Jeanne d'Arc-en ten spijt blijft de strijd om gelijkheid tussen mannen en vrouwen brandend actueel. Niet enkel internationaal, zeker ook nationaal. Vrouwen verdienen nog steeds minder dan mannen in dezelfde job, bekleden minder topfuncties in bedrijven, zijn minder aanwezig in de politieke wereld enzovoort. De strijd moet echter anders gedefinieerd worden om succesvol te kunnen blijven. Hij moet in de toekomst gevoerd worden mét de mannen, en niet tégen hen. We moeten het feminisme loskoppelen van de radicale acties van vroeger, de feministe als “besnorde mannenhaatster in een tuinbroek” (term ontleent aan Francy Van der Wildt, voorzitster van de Nederlandstalige Vrouwenraad) moet zich anders verpersoonlijken. Zoniet dreigt de strijd te luwen en de absolute gelijkheid louter theoretisch te blijven...

De nationale vrouwendag zal uitzonderlijk plaatsvinden op 16 oktober. Voor meer informatie kan u terecht op de officiële website van de Vrouwenraad (www.vrouwenraad.be).

Million Dollar Baby

Clint Eastwood won met Million Dollar Baby vier belangrijke Oscars. Oververdiend! Deze film moet je gezien hebben! Zij die me op mijn woord willen geloven, kunnen hier stoppen met lezen, en nu naar de dichtstbijzijnde bioscoop spurten.

U bent er nog? U gelooft me niet, of wat? OK, dan gaan we verder... Maggie Fitzgerald (Hillary Swank) is een ambitieuze jonge vrouw, die de armoede wil ontvluchten door een succesrijke bokscarrière uit te bouwen. Daarvoor roept ze de hulp in van Frankie Dunn (Clint Eastwood). Samen timmeren ze aan die weg, met als ultieme doel de kans te strijden voor de wereldtitel. Om het verhaal niet te verpesten, stopt deze samenvatting hier, maar geloof me: je zal mee hopen, wenen, lachen en bloeden met Maggie en Frankie. Een fantastisch script zorgt daar zeker voor. Dit verhaal heeft alles: hoop, succes en verdriet, en dat alles in een fantastische (al zij het dan klassieke) setting. Morgan Freeman en Hillary Swank wonnen met hun overtuigende vertolkingen allebei een verdiende Oscar. Clint Eastwood won oververdiend de Oscar voor beste regie en beste film. En er was een uitzonderlijke prestatie van Jamie Foxx (in “Ray”) nodig om Eastwood van een derde bekroning voor één film te houden. Ondergetekende wordt niet makkelijk ontroerd door films, maar ook ik kreeg een krop in mijn keel van dit relaas. Wat valt er nog meer te zeggen? U moest al onderweg zijn!

SCORE: 95%

Hitch – First Last Kisses

Will Smith keert terug naar het grote scherm. Voor het eerst sinds “I, Robot” kunnen we één van de meest succesvolle acteurs van de laatste vijf jaar nog eens gaan keuren in de bioscoop. Smith viert zijn terugkeer met “Hitch”, een romantische komedie met onder andere ook Eva Mendes. Hij speelt een ‘date doctor', iemand die je helpt bij afspraakjes. Het verhaal (underdog wordt verliefd op onbereikbare vrouw) is zo noodzakelijk als Michael Jackson op een kinderfeestje. Wat is deze prent dan wél? Een samenraapsel van geslaagde en minder geslaagde sketches, met vooral een bijzonder grappige Kevin James, in de rol van de sympathieke – maar onhandige – verliefde jongen. Het eerste deel van de film kan er zeker mee door. Het merendeel van de geslaagde gags bevindt zich dan ook in dit deel. Genante situaties die voor iedereen (en zeker de dwarsredacteurs) herkenbaar zijn, de uitvergrote onhandigheid van James, ze toverden een grote glimlach op ons gezicht. Jammer genoeg zakt het verhaal daarna in als een zandkasteel op een tsoenami-rijke namiddag. Will Smith móet een koppel vormen met Eva Mendes, Amber Valletta móet vallen voor Kevin James, de boosaardige snoodaard móet gestraft worden, u kent het stramien ondertussen. Het was een ware uitdaging voor de scenaristen! Resultaat? Een gatenkaas vol bokkensprongen en vergezochte twists... Achteraf zaten we dus met een dubbel gevoel: het verhaal had een aantal leuke vondsten, een paar goeie gags. Maar in de tweede helft van de film ebt dit gevoel zó weg. Deze film is dus vooral spek voor de bek van romantische zielen die het verhaal zijn tekortkomingen willen vergeven.

SCORE: 40%

Assault on Precinct 13

Over deze remake van de gelijknamige film uit '76 kunnen we kort zijn. Het hád een zeer sterke film kunnen zijn, ware het niet dat het eindresultaat elke punch mist. Het is als lauwe champagne: een gemiste kans. Debutante Drea de Matteo is ontstellend zwak, net als Ethan Hawke – al speelt het armzalige script daar ook zeker een rol in. Hawke speelt een uitgebluste flik die een gevangene (Laurence Fishburne) moet beschermen tegen zijn wraakzuchtige collega's door het belegerde politiekantoor waar hij gevangen zit te verdedigen. Leuke vondst, maar de rest van het verhaal wordt een hoogmis van clichés. Zonder iets te verklappen, valt te zeggen dat alle personages zich één voor één laten afslachten zonder blijk te geven van enige menselijke intelligentie, een zwakte die nogal veel Hollywoodfilms overvalt. Lichtpunten zijn dan weer een bijzonder sterke Gabriel Byrne, en vooral de oneindig veel cool uitstralende Fishburne.

SCORE: 50%

Een cluster?

Een cluster kan je beschouwen als een soort supercomputer opgebouwd uit veel kleinere computers (nodes) die allemaal heel nauw samenwerken. In het geval van CalcUA bestaat de cluster uit 256 nodes. Elke node heeft 2 krachtige 64 bit processoren. Ter vergelijking: een huis-tuin-en-keuken computer heeft meestal maar één 32 bit processor.

Hoe snel is dat dan?

CalcUA heeft een rekenkracht van 2 teraflop. In mensentaal betekent dat dat als een mens op 1 seconde een optelsom maakt, deze computer even snel is als 2000 miljard mensen samen. Moest je willen vergelijken met jouw computer: die is vermoedelijk 1000 keer trager. Als we dan even rondkijken in de wereld zit deze cluster in de top 500 van de wereld. Op nummer 1 prijkt Blue Gene van IBM met 183 teraflops. Ook een cluster van de NASA en een Japanse cluster die de aarde simuleert zijn veel sneller dan onze kleine cluster.

Hoe ziet zoiets eruit?

Zoals te zien op de foto staat de cluster in een lokaal met grote glazen kasten, de racks. Elke rack bevat een aantal nodes en allerlei netwerkkabels die alle nodes met elkaar verbinden. Het geheel wordt gekoeld door een heel zware airconditioning, die gemiddeld 90 kilowatt per jaar verbruikt. Een doorsnee gezin gebruikt op datzelfde jaar 4 kilowatt. De UA heeft ervoor gekozen om te koelen met speciale apparatuur die de buitenlucht kan gebruiken, zo alleen al wordt per jaar € 25.000 bespaard.

Hoeveel kost dat?

De UA cluster heeft meerdere miljoenen Euro gekost (hier hoeven we niet te vergelijken met jouw computertje thuis). Om die kost wat te verzachten kunnen externe bedrijven 10% van de rekenkracht kopen. Van elke 10 seconden dat er gerekend wordt zal er dus 1 voor de industrie zijn. Verder betalen de betrokken onderzoeksgroepen allemaal een deel van de kost terug, in ruil voor hun aandeel in de rekentijd. Op die manier kan de cluster onderhouden worden en is een verbetering in de toekomst mogelijk.

Wat kan je daar nu mee?

Rekenen natuurlijk, maar dat hoeven niet alleen domme sommetjes te zijn. Anderzijds kan je met zo een cluster niet sneller surfen of chatten en blijft het eigenlijk zoals alle computers een domme rekenmachine. Maar die wordt wel nuttig gebruikt. Informatici zullen bijvoorbeeld simulaties doen van grote verkeersnetwerken en fysici zullen allerlei kwantummechanische structuren simuleren. Chemici zullen onderzoek doen naar de driedimensionale structuur van complexe moleculen, biologen gebruiken de cluster dan weer om de werking van zenuwcellen in de kleine hersensen te bestuderen. Verder speuren onderzoekers naar de genetische oorzaken van onder andere Alzheimer. Zelfs taaltechnologie maakt gebruik van dit rekenwonder. Zo onderzoekt de cluster zelflerende technieken om computers talen te laten begrijpen. Dit alles laten uitrekenen door gewone computers zou eeuwen duren. Conclusie: een eenvoudige computer is niet genoeg.

Meer info op www.calcua.ac.be.
Met dank aan prof. Cuyt voor de vakkundige uitleg.

Hij is blijven stilstaan voor het raam van het Wiener Kaffeehaus Weidinger in de GablenzGasse en hij wijst me op de biljarters. ‘Kijk, zie je die bonk met zijn keu? Zie je die verwriemelde houding, zie je dat lustvolle neusgepeuter? Stel je je voor welke taferelen er zich nu in zijn verrimpelde, wormstekige schedel afspelen? Maar..’, en hier maakt mijn vriend een elegante pirouette, ten dele om een peinzende terriër te ontwijken, ‘...vandaag ontvluchten we dit moeras met zijn etterdampen.’ Een diepknielende bedelaar haalt even zijn neus uit de Habsburgse sneeuw en kijkt ons besmuikt aan. ‘We trekken de frisse heuvels in.’

In Grinzing stappen we uit de bus en we zetten er stevig de pas in. Ook in het bos hebben onvermoede stadsdiensten alle paden sneeuwvrij gemaakt. ‘ Een andere Duft , een andere wereld, zuiver als staal! Let maar eens op die kloeke sportievelingen daar’.

Wat verderop is een roedel jongemannen zich aan het warmwiegen. Op hun zilveren foliepakjes schittert het logo: ‘ KunstHaus Wien ’, op hun hoofd een geschubde badmuts. Na een paar elastiekoefeningen stellen ze zich op in formatie: gespreide benen, gezicht naar de boskant, lichtjes en ontspannen door de heupen verend. Ze openen hun gore-tex gulpen en ontrollen enorme vleesstengels, tintelend van gezonde buitenlucht. Na enkele moeizame, pompende omwentelingen slaan de blauwdooraderde wieken aan en roteren in een gelijkmatig tempo, gestaag uitzettend. Het rotatievlak nadert een verticale stand en nestelt zich in de gespierde borst en dijen van de atleten. Op een teken van de frontman, zet de formatie zich met een zijdelingse huppelpas in beweging. Een kuierende Duitse Herder schrikt op en verdwijnt in de begroeiing. Het vredige geronk van de rotoren dwaalt tussen de boomkruinen, vlijt zich rond de heuvel, dooft in de vallei. Enige tientallen meters verder hebben de zwellende schroeven de afstand tot de grond overbrugd. Nagenoeg tegelijkertijd verliezen de kunstenaarsvoeten het contact met de bodem, er treedt een vederlichte zweefpas in, de bezielde wieken lijken met hun zuignappen slechts vluchtig aan de grond te tippen, en toch dragen zij hun berijders metershoog in de lucht, hen met elke slag voortslingerend en voortstotend. Kleine zwembewegingen met de armen, meer hebben de Kwikzilverlingen niet nodig om het evenwicht te bewaren. Als fosforescerende pluisjes lossen ze snel op in het verre zonlicht.

Terwijl we in trance het ballet nakijken, slentert een wolf het pad op. Op zijn rug zit de zwartogige Sissi met een picknickmandje in haar schoot. ‘Zijn jullie moe? En hebben jullie honger? En weten jullie toevallig de weg naar huis niet meer?’ ‘Zoals U zegt, zo ís het ook, Keizerin’, antwoorden Sigmund en ik, terwijl we een synchrone revérence maken. ‘En nu dachten we, waarom heeft U zo’n groot mandje?’ ‘Het is al goed. Ik pluk jullie wel’. En na een lichte knik in de knieën belanden we met een plof tussen de paddestoelen, het is er behaaglijk en warm en vanonder het tafeldoekje kijken we met grote ogen naar de Dämmerung , terwijl de gang van de wolf op de heuvel ons wiegt en bedwelmt.

Als we aankomen bij de S-bahn halte, staat de maan al hoog aan de hemel en we worden pas echt wakker wanneer Sissi ons op het station achterlaat, elk met een Ribiselkuchen in de hand. ‘Es war schön. Es hat uns sehr gefreut’, roept ze nog in galop.

In uw beleidsnota stelt u dat we omwille van de rationalisatie in het hoger onderwijs eerder moeten verdiepen dan verbreden. Aan de UA bv. werd de invoering van de BaMastructuur als gelegenheid aangegrepen om het onderwijsaanbod verder te verbreden (met masters in geschiedenis, filosofie, bio-ingenieur). Mogen we besluiten dat u dit een slechte zaak vond?

Frank Vandenbroucke Het is niet mijn bedoeling om commentaar te geven op de individuele beleidvoering van de universiteiten. Ik ga ervan uit dat de UA de keuzes maakt die voor haar de beste zijn. Op lange termijn vraag ik me wel af waar het groeipotentieel van onze universiteiten en hogescholen ligt, en dan is het binnen de huidige demografische context niet meer dan logisch dat op een bepaald ogenblik het aantal generatiestudenten niet meer zal toenemen. Als er dan nog groei gerealiseerd kan worden, zal dat bij mensen zijn die terugkomen van de arbeidsmarkt. Er zal dus veel meer nood zijn aan verdieping dan aan verbreding.

Is er in Vlaanderen plaats voor drie volwaardige universiteiten?

Vandenbroucke Er is in ieder geval plaats voor meer dan één universiteit, en zeker ook voor de UA. Ik vind wel dat we in de toekomst sterk de klemtoon moeten leggen op een rationeel aanbod. Het kan niet dat universiteiten en hogescholen meer en meer geld vragen, zonder inspanningen te doen om een rationeler aanbod te realiseren.

Er is er natuurlijk ook vraag naar een inhoudelijke verdieping. Kan dat nog met masteropleidingen van één jaar?

Vandenbroucke In de discussie over een- en tweejarige masters, moeten we twee belangrijke doelstellingen voor ogen houden: ons onderwijs moet op een hoog niveau staan, en onze jongeren moeten mee zijn op Europees vlak. Het blijkt dat bijvoorbeeld in de wetenschappen een master van twee jaar nodig is, om een aantal specifieke onderzoekscompetenties te ontwikkelen, en omdat de masters elders in Europa twee jaar duren en onze opleiding anders dus gedevaloriseerd dreigt te worden. Anderzijds moeten we vermijden dat onze jongeren op een inefficiënte manier lang studeren, dat heeft geen zin. In de wetenschappen en biowetenschappen kunnen masters van twee jaar voor mij daarom enkel op drie voorwaarden. Om te beginnen wil ik dat een aantal master-na-master opleidingen indalen in de tweejarige master. Ten tweede moet de lerarenopleiding voor tenminste dertig studiepunten als afstudeerrichting in de master zitten. Het kan niet dat iemand zes jaar naar de universiteit zou moeten gaan om leraar fysica te worden. Tenslotte wil ik dat de feitelijke duur van de doctoraten beperkt blijft tot vier jaar.

Dus een bijkomend masterjaar zal niet dienen om de studiedruk te verminderen?

Vandenbroucke Nee, want dat zou zuivere studieduurverlenging zijn en dat kunnen we best zoveel mogelijk tegenhouden.

En wat met de andere opleidingen?

Vandenbroucke Voor andere opleidingen vind ik een tweejarige master geen goed idee. Ikzelf heb bijvoorbeeld economie gestudeerd, en dat was perfect mogelijk in vier jaar.

Gaat dat op termijn geen problemen geven qua internationale vergelijkbaarheid?

Vandenbroucke Dat zullen we pas binnen enkele jaren kunnen beoordelen. Momenteel stelt dat probleem zich alleszins niet, omdat het opleidingsniveau voldoende hoog ligt.

Hoe evalueert u de wijze waarop de Bologna-akkoorden totnogtoe werden uitgevoerd?

De uitvoering van de Bologna-akkoorden was een moeilijk proces, en ik vind dat we daar – ook onder impuls van mijn voorgangster (Marleen Vanderpoorten, nvdr.) – erg puik werk in hebben geleverd. Hoewel mensen zich zorgen maken over de kwaliteit en de haalbaarheid van de nieuwe structuur, ben ik zelf vrij optimistisch.

Werkloosheid onder hooggeschoolden is absoluut een probleem van een aantal opleidingen.

U stelde recent dat de BaMa-structuur een oplossing kan bieden voor het watervaleffect in het hoger onderwijs. Hoe ziet u dat in de praktijk?

Vandenbroucke Al te vaak beginnen mensen aan een academische opleiding in een bepaalde richting en mislukt het; dan kiezen ze een andere richting, en wanneer ook dat mislukt gaan ze naar een hogeschool om daar uiteindelijk een diploma te behalen. Het is doodjammer dat die mensen een aantal jaren verliezen. Nu kunnen ze meteen aan een professionele bachelor beginnen, en daarna kunnen ze nog altijd bijbouwen. Dat veronderstelt natuurlijk wel dat we mensen goed informeren en begeleiden bij hun studiekeuze. En dat is een proces dat bij wijze van spreken in de kleuterklas begint.

Maar in uw beleidsnota stelt u voor om de financiering van de universiteiten en hogescholen te koppelen aan het aantal studenten. Dat zal ongetwijfeld leiden tot een verdere verhoging van de concurrentie in het hoger onderwijs. Zal die bijkomende druk geen negatief effect hebben op het maken van een weloverwogen studiekeuze?

Vandenbroucke Ik vind het raar om te stellen dat financiering op basis van studentenaantallen tot een minder goede studiekeuze of onderwijskwaliteit zou leiden. Ik ga ervan uit dat jongeren zich bij hun studiekeuze laten leiden door het imago van een instelling op basis van haar kwaliteit en begeleiding. Dus de instellingen worden wel verplicht om een zo goed mogelijk aanbod te hebben, en om jongeren zo goed mogelijk te begeleiden. Het is trouwens nog lang niet zeker dat de koppeling van de financiering en het aantal studenten er ook effectief komt, maar studentenaantallen kunnen zeker een zinvolle parameter vormen bij de financiering. Er zijn natuurlijk ook een heel aantal andere zaken die in rekening gebracht moeten worden: input en output, de onderzoekscomponent, vaste kosten en zo verder. De agenda is daarmee gezet, maar de eigenlijke discussie moet nog gevoerd worden. In juli wil ik een conceptnota klaarhebben over de financiering van het hoger onderwijs, die deze zaken verder uitwerkt.

Leidt het niet tot studieduurverlenging wanneer mensen na hun professionele bachelor – mits een schakeljaar – nog een master doen?

Vandenbroucke Als iedereen dat gaat doen, dan zijn er verkeerde studiekeuzes gemaakt. En dan hebben we een probleem. We moeten er dus voor zorgen dat de nieuwe structuur leidt tot een doelmatige studiekeuze.

Gaan we op termijn niet meer en meer hogeschoolstudenten krijgen? En dat terwijl we nu al beneden het Oeso-gemiddelde zitten wat de verhouding tussen universiteitsstudenten en hogeschoolstudenten betreft.

Vandenbroucke Met dergelijke vergelijkingen moeten we wel voorzichtig zijn, want wat bij ons een hogeschool is, is elders misschien een universiteit. Maar als blijkt dat ons onderwijsbeleid doelmatiger wordt wanneer meer mensen als eerste keuze voor een professionele bachelor kiezen, dan zie ik niet wat het probleem is. We gaan trouwens meer en meer naar een situatie van levenslang leren. Zelfs een politicus moet zich constant bijscholen, ook ik heb het daar soms moeilijk mee... We moeten af van de idee dat je eerste diploma je verdere leven bepaalt.

Een vraag voor de minister van Werk: in hoeverre wordt de private sector aangemoedigd om het levenslang leren te ondersteunen?

Vandenbroucke Ik ben daar volop mee bezig. We zijn nog niet tot een voldragen Vlaams beleid van levenslang leren gekomen. In het sociaal overleg en in het personeelsbeleid legt men wel meer en meer de klemtoon op opleiding van werknemers, en als overheid moeten we dat stimuleren. Ik vind dat iedere werknemer, van kaderpersoneel tot de koffiedame, recht heeft op een individueel ontwikkelingsplan. Op dat vlak lopen we achter op de rest van Europa. We moeten ook het opleidingsaanbod zo goed mogelijk verzorgen, via instanties als VDAB en SINTRA. Aan de vraagzijde doen we sinds enige tijd een bescheiden inspanning met de opleidingscheques.

Er zijn nog steeds pas afgestudeerde universitairen die niet of moeizaam een job vinden. Wat wilt u daaraan iets aan te doen?

Vandenbroucke Om te beginnen is dat een zeer conjunctuurgebonden vraagstuk, en aan de conjunctuur zelf kunnen we weinig doen. Let wel: de nuance ligt op het statistische vlak, niet op het menselijke. Ik vind het uiteraard een erg trieste zaak wanneer jongeren gedurende maanden werkloos zijn alvorens een job te vinden. Daarnaast is het wel zo dat we niet alle heil van de kenniseconomie mogen verwachten om ervoor te zorgen dat wie gestudeerd heeft makkelijk een job vindt. We moeten goed op de loonkost letten en het opleidingsbeleid ondersteunen in alle sectoren, ook de minder hoogtechnologische.

Vindt u dan dat het onderwijs meer in functie moet staan van de arbeidsmarkt?

Vandenbroucke Nee. Dat zou trouwens niet lukken, want de arbeidsmarkt fluctueert te sterk, waardoor je steeds achter de feiten zou aanhollen. Bovendien zou het ook ten gronde fout zijn, want onderwijs dient voor meer dan voor het scheppen van jobs. Ik vind wel dat we meer bruggen tussen onderwijs en werkgelegenheid moeten bouwen. En dat in twee richtingen. De arbeidsmarkt zou ons onderwijs ook beter moeten valoriseren. En dat veronderstelt goede afspraken, zoals het opstellen van een duidelijke kwalificatiestructuur. Daar zijn we nu volop mee bezig.

Voorziet u specifieke maatregelen voor opleidingen die minder goed in de arbeidsmarkt liggen?

Vandenbroucke Werkloosheid onder hooggeschoolden is absoluut een probleem van een aantal opleidingen, maar ik ben tegen maatregelen om de instroom in die opleidingen te reguleren, tenzij voor beroepen die gefinancierd worden door de sociale zekerheid zoals arts en kinesist. We kunnen jongeren natuurlijk wel informeren over wat er leeft op de arbeidsmarkt, maar reguleren gaat volgens mij te ver. Ik vind anderzijds wel dat het onderwijs zich niet te defensief mag opstellen, en met de arbeidsmarkt rond de tafel moet gaan zitten om afspraken te maken over de betekenis van onderwijs, over benodigde kwalificaties en zo verder.

In welke mate zal een academische bachelor relevant zijn op de arbeidsmarkt?

Vandenbroucke Daar kan ik niet op antwoorden, daar moet de arbeidsmarkt zelf op antwoorden. Academische bachelors zijn wel in de eerste plaats gericht op doorstroming naar de masters, dus ik vind niet dat we daar een ‘afrit' moeten installeren. Maar als blijkt dat er op de arbeidsmarkt een vraag ontstaat naar academische bachelors, is er ook geen enkele reden om dat tegen te houden.

In uw beleidsnota legt u zeer sterk de nadruk op gelijke onderwijskansen voor iedereen. De klemtoon ligt daarbij vooral op het basis- en middelbaar onderwijs. Heeft u ook plannen voor een verdere democratisering van het hoger onderwijs?

Vandenbroucke De klemtoon ligt inderdaad op het basis- en middelbaar onderwijs, omdat de problemen daar erg acuut zijn. Gemiddeld genomen doet ons leerplichtonderwijs het erg goed, maar de kloof tussen de leerlingen die het erg goed doen en degenen die het heel wat minder goed doen is te groot. En we stellen vast dat die laatste groep vrij snel groeit. Dat zijn jongeren die met problemen in hun boekentas naar school komen, door de situatie waarin ze opgroeien. Ook de taal is vaak een probleem. We zullen bijzondere inspanningen moeten doen om ook die groep uitstekende resultaten te laten behalen. Anders gaan we het binnen tien jaar niet meer zo goed doen in het PISA. (Program for International Student Assessment, nvdr.)

Toch willen we werken aan gelijke onderwijskansen in het hoger onderwijs. Ik denk trouwens dat dat vrij nieuw is. Ik wil graag de dialoog aangaan met de instellingen van het hoger onderwijs over de financiering, als zij zich engageren om groepen die het moeilijker hebben extra te ondersteunen. Dan heb ik het over mensen met een handicap, een ziekte, een allochtone achtergrond enzovoort. In ruil daarvoor wil ik zeker met extra geld over de brug komen.

We moeten ook het gesprek aangaan over de sociale voorzieningen, die onderbetoelaagd zijn in de hogescholen, zeker in vergelijking met de universiteiten. En daarnaast kan, zoals reeds gezegd, ook de BaMa-structuur zelf mits goede studiekeuzebegeleiding bijdragen tot een democratisering van het hoger onderwijs.

Anderzijds stelt u wel dat tegen 2010 iedereen die een master behaalt een semester in het buitenland gestudeerd moet hebben. Hoe valt een zo dure uitbreiding van de opleiding te rijmen met gelijke kansen?

Vandenbroucke Om te beginnen ben ik blij dat de Europese Commissie een erg expansieve visie heeft op Erasmus en Leonardo, en daar fors meer middelen voor wil uittrekken. Het is erg ambitieus om dat voor alle masterstudenten te willen verplichten; het moet uiteraard betaalbaar zijn. Een echte verplichting lijkt me nog niet aan de orde. Het is ook vooral een mentaliteitswijziging, die al volop bezig is: Erasmus moet een mogelijkheid zijn voor iedereen, en geen extraatje voor een selecte groep van studenten met ouders die ervoor hebben kunnen sparen.

In het Centraal Station loop je nog tot 14 maart tussen de wimpels en creaties van de ontwerpers van het Maris Stella Sint-Agnes Instituut uit Borgerhout. Het project “Fashion Trip” kadert in het bredere platform “Modeonderwijs is creatief” dat met mode experimenteert en een drijvende kracht is achter de vernieuwing in het mode-onderwijs. Dit alles in het kader van de herwaardering van het beroepsonderwijs in Vlaanderen.

Twee Israëlische scholieren hebben op hun eentje 120.000 medeleerlingen kunnen overtuigen een dagje (ongewettigde) vakantie te nemen. Als protest tegen de hervormingsplannen voor het onderwijs lanceerden de twee via mail en SMS een oproep tot staking. Keerzijde van het onverwachte succes; het ministerie van onderwijs kondigde al sancties aan voor de jonge opstandelingen.

In Gent feesten ze er al luisterend op los. De jongerenradio Urgent.fm organiseert de zesde “Superkotfuif” en bevoorraadt ieder die een kotfeestje houdt met de nodige drank. Vanuit de studio knallen verschillende dj's de ganse nacht de stevigste beats de ether in. Volgend jaar in Antwerpen alstublieft?

In Duitsland werd er voor ophef gezorgd door een vraag tot introductie van de plastieken bierpotten op de Beierse Bierfeesten. Hun glazen broeders zorgen voor teveel scherven op straat en zouden te zwaar zijn voor de toch wel flinke diensters. Stevig protest als reactie uiteraard, want zeg nu zelf, wat klinkt er beter dan een goed gevulde kruik gerstenat op een oktobernacht?

In een school in Sacramento werd een lerares betrapt terwijl ze de liefde aan het bedrijven was met een zestienjarige leerling. Jammerlijk feit was dat haar zoontje van twee het hele gebeuren live meemaakte vanuit zijn stoeltje. De leerkracht werd aangehouden en beschuldigd van verkrachting van een minderjarige.

De hedendaagse student gaat steeds minder op café. Stijgende bierprijzen, een overdaad aan nachtwinkels, deadline's van papers en de semesterexamens zorgen er voor dat jongeren tegenwoordig liever op kot blijven met wat muziek, een goede film en een flesje sterke drank. Horeca-uitbaters proberen de studenten te lokken met allerhande activiteiten zoals stripteaseuses, het live vertonen van voetbalwedstrijden en speciale thema-avonden. Toch vinden nog steeds velen de weg naar hun favoriete kroeg voor de betere toog en bijbehorende diepzinnige discussies.