Cisterciënzers leggen zich toe op arbeid en gebed, waar passen studenten in dat plaatje?

Benedikt De monniken in onze orde leggen zich minder toe op de studie dan bijvoorbeeld de Dominicanen. Vanuit de idee van gastvrijheid, waaraan we veel belang hechten, staan we ervoor open studenten te helpen die nood hebben aan rust en stilte. De gemeenschap met andere gasten en medestudenten vormt een motiverende studiesfeer.

Is het de vermelding in de Regel van Benedictus die zegt 'mensen in beproeving ter hulp te komen' die maakt dat u studenten begeleidt?

Benedikt Aan begeleiding wordt niet gedaan. Dat zou een bepaalde ouderwetse asymmetrie inhouden waarbij de geestelijke boven het volk staat, wat hoegenaamd niet de bedoeling is. Een passieve aanwezigheid door interesse te betonen met nu en dan de nodige humor, verder reikt dat niet. Diegenen die hieraan geen boodschap hebben kan ik enkel bijsturen door hen weg te sturen.

De jeugd van tegenwoordig kan dat nochtans gebruiken.

Benedikt Mijn contacten met jongeren leren me het tegenovergestelde. De gereserveerdheid tegenover religieuzen ebt stilaan weg. De spontaniteit van de studenten stel ik zeer op prijs. De minder- of ongelovigen maken het voor mij interessanter. De destabilisering van de eigen positie is noodzakelijk voor de eigen vorming. De zin van de gastvrijheid zit in de confrontatie met het zelf die ze met zich meebrengt.

Slaat u uzelf niet in de ban van de maatschappij door in afzondering en eenzaamheid te leven?

Benedikt De afzondering is een fundamenteel gegeven binnen het leven van een monnik. De afstand tot de 'wereld' die wordt bewaard wil niet zeggen dat hij zich hermetisch afsluit. De gastvrijheid is daar een voorbeeld van; de gasten en studenten moeten zelf de stap zetten om naar ons toe te komen. Actief ronselen en promotie voeren doen we niet.

Die stoïcijnse houding strookt dan toch niet met de caritatieve daden die u stelt.

Benedikt Zolang er geen structurele oplossingen voorhanden zijn, zijn caritatieve daden meer dan welkom. Bovendien zijn onze giften in het caritatieve kader perfect te rijmen met structurele ingrepen. Die cares steunt op een betrokkenheid, een gratuite inzet die almaar minder aanwezig is. Zo komt hier regelmatig een bedelaar over de vloer die we dan te eten geven. Zolang we in het oog houden dat hij niet afhankelijk van ons wordt, is er toch niets op tegen om via die gift een bepaalde communicatie te hebben.

In de beginselverklaring van de brouwerij duikt de term “bijzondere economie” op. Bent u niet heiliger dan de paus?

Benedikt Net als in eender welk ander bedrijf zijn een aantal handelingen op elkaar ingesteld om tot het eindproduct te komen. Wat we duidelijk voorop willen stellen in onze intentieverklaring is dat werknemer en consument centraal staan. De brouwerij zorgt ervoor dat de kwaliteit van het product blijft bestaan. Zo wordt de productie beperkt, hoewel de marktvraag groter is dan het aanbod.

De toekomst van de Tripel en de Dubbel ziet er rooskleuriger uit dan die van de gemeenschap.

Benedikt Afgezien van enkele externe factoren is de toekomst van de brouwerij in hoge mate maakbaar. Die van de abdij is dat echter veel minder en is meer afhankelijk van de maatschappelijke ontwikkelingen. Objectief gezien loopt het bestaan van de communauteit stilaan op z'n einde. Uiteraard houdt het ons bezig, maar het overheerst onze dagelijkse bezigheden allerminst.

Marc Cornelis is de goedlachse, 47-jarige sleutelbewaarder van onze campus. Ik slingerde als woudaapje aan zijn losse tong en graaide met mijn hand in zijn doofpot. Diegenen die meenden een keel te moeten opzetten om de openbare zeden te verdedigen, zijn reeds lang gemummificeerd, of zwijgen althans als vermoord. De conciërge vertelt en daar houden wij van!

Billen bloot

“Enkele maanden terug, een zaterdagvoormiddag, zette ik mijn dagdagelijkse wandeling in doorheen de eindeloze wandelgangen van het R-gebouw. In alle rust rondkijkend sloot ik lokaal na lokaal af. Ik werp altijd voor de veiligheid nog een blik in de leslokalen voor prularia die mogelijk achtergebleven zijn of eventueel gespuis. Op diezelfde manier en nietsvermoedend belandde ik in stilte aan lokaal R.230. Bij de deuropening lagen kledingstukken op een hoopje gesmeten. Stomverbaasd en krabbend in de baard, keek ik in het rond maar geen spoor van de nudisten. In een ooghoek zag ik prompt twee konten boven de zitjes uitkomen. Twee studenten waren er in allerijl en zonder enige schroom een nummertje aan het opvoeren. Tussen de zitjes, op het tapijt het beste van zichzelf gevend. Noodgedwongen heb ik de bloedgeile tandem laten opschrikken. Met m'n sleutelbos bengelend boven de dampkringen gebaarde ik hen dat de tijd op was en ik de deuren wenste te sluiten. En de tijd bedrieg je niet, ook al is hij mannelijk, zo bleek althans. Want nog geen vijf minuten later stormde het duo de aula uit en koos het hazenpad. Ik kreeg zelfs geen antwoord meer op de vraag of het goed was.”

Naadloos spuiten

“Je kan jezelf geen betere haard voor daklozen en rabauwen inbeelden dan de sanitaire hokjes van de campus. Het allooi dat we daar aantreffen tijdens de wintermaanden heeft geen naam. Junkies vormen de luizen in de pels en tevens de meest problematische groep waarmee we sporadisch in contact komen. Op één van mijn rondes kruiste ik twee individuen ter hoogte van blok B, die daar naar mijn mening niet thuishoorden. Van op afstand hield ik een oogje in het zeil terwijl ik met mijn collega een informeel onderhoudsgesprek hield, maar ik zag hen afzakken naar het sanitair voor gehandicapten. Daar schuilt een slang tussen het sloof, dacht ik. Vanuit die ruimte hoorde ik trouwens een in het Nederlands-met-Engels-accent nagesynchroniseerd en onverstaanbaar taaltje met op de achtergrond het geknetter van aluminiumfolie. Daar was op z'n minst gezegd een reukje aan. Op zulke momenten zet ik een stapje terug. Ik steek mijn handen niet in zulk wespennest, dus hield ik het bij het dichtdraaien van de deur. Bij het aandraven van de politie heb ik de deur weer opengemaakt en hebben ze die jongens bij de lurven gegrepen. Het gebeurt ook dat die jongens er toch tussenuit weten te knijpen. Ze kennen het doolhof hier beter dan ikzelf. De Stadscampus houdt van openheid, maar daar hangt een prijskaartje aan.

In de memo, die door de associatie in de pers verspreid werd, staat te lezen: Josse Van Steenberge, voorzitter van de Associatie Universiteit & Hogescholen Antwerpen: ‘We willen de Antwerpse academische opleidingen geven waarop ze recht hebben: een volwaardige universitaire status. Dat zal niet vanzelf gaan, maar in de nieuwe associatiefaculteiten zullen hogescholen en universiteit samenwerken om deze status te verwerven. Deze coöperatie maakt het beduidend gemakkelijker om onderzoeksgelden aan te trekken, projecten te ondersteunen, en onderwijsprogramma's met onderzoek te combineren. Het doctoreren voor studenten uit hogeschoolonderwijs zal daarin een belangrijke hefboom worden. Georges Goffin, beleidssecretaris van de associatie, was bereid ons in te lichten over de stand van zaken.

Eind januari verscheen het persbericht over de komst van nieuwe associatiefaculteiten. Wat houden deze in?

Georges Goffin De associatiefaculteiten en facultaire academiseringscommissies zijn een structuur om de tweecyclische opleidingen van de hogescholen te academiseren. De associatiefaculteiten moeten dus niet als doel op zich gezien worden, maar wel als stap in een proces dat al een tijd op gang is. Zij overbruggen de fase tussen de huidige situatie waarbij de opleidingen van twee cycli nog in de hogescholen verankerd liggen en de situatie waarbij deze opleidingen binnen een universitaire context georganiseerd worden.

Wordt daar een termijn aan vastgekoppeld?

Goffin Dat is moeilijk in te schatten. De associatiefaculteiten komen er snel, in eerste instantie met een beperkte opdracht en bevoegdheid. In de daarop volgende periode moeten de associatiefaculteiten inhoudelijk groeien om zo tegen 2013 opleidingen te hebben die beantwoorden aan de criteria voor accreditatie. Over een termijn spreken waarin de associatiefaculteiten zich verplaatsen naar de universitaire context is voorbarig. Op het vlak van onderzoeksoutput en financiën moet het vereiste universitaire niveau gehaald worden en ook decretaal moet er nog heel wat geregeld worden.

Hoe zou die academische opleiding er dan uitzien? En in hoeverre verschilt ze van de huidige professionele?

Goffin Voor de duidelijkheid: de vierjarige opleidingen zijn geen professionele opleidingen maar opleidingen van academisch niveau. Het onderwijs ervan is bijzonder degelijk, dat blijkt uit de visitatierapporten. Enkel het onderzoek, waarvoor er in het verleden geen middelen aan de hogescholen werden gegeven, ontbrak nog. Er zijn verschillende vormen waarin deze nieuw te vormen faculteiten kunnen bestaan. Er is de mogelijkheid van nieuwe universitaire faculteiten, maar men kan ook een rol als instituut binnen de universiteit kan. Of naar Amerikaans model: een college dat verbonden is een aan de universiteit. De inhoudelijke verandering richt zich vooral op onderzoek. Ten eerste moet er meer onderzoek komen en ten tweede wil de associatie dit in een globale aanpak doen. De verschillende instellingen die deze richtingen aanbieden, zullen hun onderzoek op elkaar afstemmen. Maar de rijkdom en eigenheid in de verschillende hogescholen mag niet verloren gaan. De opleidingen Industriële wetenschappen, bijvoorbeeld, bestaan zowel op de Karel de Grote-Hogeschool als op de Hogeschool Antwerpen. De academisering daarvan wordt globaal aangepakt, zonder dat deze opleidingen eenheidsworst worden.

Hoe ver staat het onderzoek naar de oprichting en inhoud van de associatiefaculteiten?

Goffin Momenteel zijn er twee ministeriële werkgroepen die op Vlaams niveau de criteria bepalen waaraan de academisering moet beantwoorden. Ik verwacht dat het verslag van die werkgroepen zal voorgelegd worden aan de VLIR (Vlaamse Interuniversitaire Raad), de Vlaamse Hogescholen Raad (VLHORA) en de Vlaamse Onderwijs Raad (VLOR), waardoor ook studentenvertegenwoordigers in de bespreking zullen betrokken worden. Binnen de associatie zal de werkgroep Academisering en Onderzoek zich hierop concentreren. Eens de grote structuur er is, kunnen de projectgroepen de domeinspecifieke invulling maken. Die projectgroepen zullen op termijn een gedetailleerd voorstel doen over de vorm en inhoud van de associatiefaculteiten hier in Antwerpen.

Het was een druilerige Paasmiddag. En naar jaarlijkse gewoonte zat het geslacht van het Harig Monster gekluisterd voor de buis in hun hol diep onder de grond. André Vermeulen, de Vlaamse reïncarnatie van de alom geprezen Henny Huisman en eveneens expert van deze en gene liedjeswedstrijd, liet er als presentator nog enige twijfel over bestaan of PJP II nu al dan niet ‘live' de ether in ging gaan. De televisie werd luider gezet, de oren gespitst en allen schuifelden we onze harige aars tot op het puntje van onze stoel...

En dan eindelijk was het grote moment daar: de gordijnen ritsten open, hemels licht verblindde elke toeschouwer, de eerste klanken van het Urbi et Orbi werden ingezet, de mist loste langzaam op, iedereen hield zijn adem in en vroeg zich af: “Hoe zal hij eruit zien? Hoeveel zal hij gelijken op de echte?” Wel, voorzover ik mijn ogen met de nodige zichtcorrigerende middelen nog kan geloven, was dit een nagenoeg perfecte imitatie van de echte paus: met het gewaad mooi in de plooi en de hippe hiphopmuts wat scheefjes op de kruin getooid zat onze PJP II al heftig ritmisch heen en weer te shaken nog voor zijn uitschuifmechanisme volledig was uitgebounced. (Vraag is natuurlijk of dergelijk ‘geshake' juist niet als oorzaak kan aangewezen worden voor de ogenschijnlijk rusteloze rolstoel.) In ieder geval, moesten de make-upnonnen van het Vaticaan nog niet over de nodige aflaten beschikken, dan hebben ze hiermee nu toch finaal hun hemel verdiend. En dan de ultieme vraag die nog op ieders lippen brandde en waarop niemand een antwoord geven kon behalve dan de master himself: “Zal hij ‘live' zingen of playbacken?” Het duurde even voor de gezegende woorden aan de beurt waren, maar het was uiteindelijk toch het stemgeluid van de uiterst populaire Vaticaanse schlagerzanger Sandano – niet te verwarren met onze Belgische variant Adamo – dat door de luidsprekers weergalmde. Playback dus!

De keuze van PJP II om voor playback te opteren hoeft trouwens niet te verwonderen: enerzijds betekent het onhoorbaar uitspreken van de zegen geenszins dat je hem niet uitgesproken hebt. Immers, je kan het nodige vocabulaire stilzwijgend en puur mentaal onder de schedelpan laten echoën. Voor God is dit geen enkel bezwaar; Hij verstaat ook deze taal. Gek hierbij echter is dat de heer Vermeulen hieromtrent weer eens perfect geïnformeerd is. En anderzijds is de optie playback een waarachtig statement om de aartsvijand nummer 1, de duivelse Sammy Tanghe, op eigen terrein en met de eigen wapens te verslaan, nl. het achterstevoren teruggespoeld uitkramen van zinsconstructies.

Om mijn integriteit en geloofwaardigheid niet compleet op losse grond te schroeven, toch een minuscuul puntje van kritiek op de overigens goddelijke performance: “Maakte PJP II niet ietwat teveel kinetische armbewegingen?” Misschien moet Danny Verbiest nog wat wennen aan zijn nieuwe werkgever. Hosamson in den Hoge!

"Wij stelden vroeger het vakkenpakket samen, bepaalden de wijze van examineren en kwamen op straat als het ons niet beviel." Pure nostalgie waarschijnlijk maar toch een scherpe uithaal die me een zeer zuur gevoel ten aanzien van zijn persoon bezorgde. Ook enkele generatiegenoten lieten onlangs verwijten horen. Paul Goossens betreurde in GvA dat studentenbewegingen geen maatschappelijke stelling meer innemen. Hij vergeet echter dat de studenten producten zijn van hun tijdsgeest. In het gefragmenteerde postmodernisme is het niet meer ‘ofwel de Beatles ofwel de Rolling Stones'. Ieder heeft zijn opvatting, zijn leefwereld en zijn idealen, zodat het uiterst moeilijk is om de consistente mening van ‘de student' te vertolken.

Als studentenvertegenwoordigers trachten we deze moeilijkheid zoveel mogelijk te counteren... Wat blijkt echter tijdens de vorige studentenraad uit een opmerking van een lid van het academisch overleg? Onder de professoren heerst het gevoel dat de studenten veel te veel invloed zouden hebben in de besluitvorming. Ze zouden daarenboven irreële eisen stellen en ‘revolutionair' taalgebruik hanteren. Gebrekkige vertegenwoordiging ? Blijkbaar niet dus.

Wat er ook van zij, dit wil niet zeggen dat de studentenraad vindt dat de vertegenwoordiging op wieltjes loopt. Door het participatiedecreet hebben de studenten de jure inderdaad iets in de pap te brokken, de facto ligt de situatie enigszins anders. Voor daadwerkelijke studentenaangelegenheden – sportvoorzieningen, de ondersteuning van studentenclubs etc. – is er sprake van vruchtbare samenwerking. Uit de volgende voorbeelden blijkt dat dit gevoeliger ligt wanneer het onderwijsaangelegenheden betreft.

Over het onderwijs- en examenreglement heeft de studentenraad een grondige aanpassing voorgesteld. Uiteindelijk werd geen compromis bereikt en werd de oorspronkelijke tekst, met tegenstemmen van de studenten, aangenomen. Momenteel ligt een nota over cursussen en studiedruk op de tafel. Een degelijke cursus bevat in beginsel een volledig overzicht van de leerstof en moet voor minstens 70% gebruikt worden. Het is echter perfect mogelijk dat een docent de aandacht vestigt op actuele trends en een deel van de syllabus of cursus op Blackboard plaatst, maar om dure inktpatronen te besparen mag die afzonderlijke bijlage niet meer dan 20 pagina's tellen. Daarnaast beschouwen we powerpointslides niet als volwaardig cursusmateriaal. Op basis van kernwoorden kan men geen vak doorgronden. Dit neemt niet weg dat deze als aanvulling zeer nuttig zijn, omdat ze vaak een gestructureerd overzicht bieden. Het kan voorts niet dat bepaalde boeken pas tijdens de paasvakantie beschikbaar zijn. We stellen een beschikbaarheid van tenminste 7 dagen voor aanvang van het opleidingsonderdeel voor. Ook de verplichte aankoop van een duur handboek enkel en alleen voor een openboek-examen lijkt ons niet optimaal. De studentenraad vraagt dan ook om deze boeken in voldoende exemplaren ter beschikking te stellen in de bib. Deze voorstellen, die de kwaliteit van het onderwijs en de service naar studenten toe verhogen, bleken aanleiding te geven tot heel wat controverse.

We kunnen ten slotte meedelen dat eind april opnieuw een studentenoverlegcomité zal plaatsvinden en dat het bestuurscollege groen licht gegeven heeft om rond die tijd ook reeds verkiezingen te organiseren voor de studentenvertegenwoordigers 2005-2006. Vindt u ook dat het niet kan dat een cursus van 1000 pagina's mondeling geëxamineerd wordt zonder voorbereiding? Aarzel niet, stel je kandidaat en doe er iets aan!

Stijn Stes,
Lid studentenraad voor de faculteit PSW

Wel is hij er zeker van beroep te kunnen doen op overheidsgelden. Een spermabank waar hij steeds terecht kan voor een duit in het zakje. Een schoolvoorbeeld trouwens om het publiek geboeid te houden, zo'n financiële kwak in de zak. Zonder subsidies kan hij immers zijn maatschappelijk relevante stukken niet opvoeren die de mensen na een incubatietijd van een niet nader te noemen aantal bollekes na de voorstelling de medemens vanuit een post-primaten-perspectief zullen doen bekijken.

Onze doctor in spe mag echter niet op de lauweren rusten als het de spermadonaties aangaat. Als een bepaald seizoen zich over een volledige legislatuur zou uitstrijken, is de kans immers reëel dat het staatsapparaat erectiestoornissen krijgt bij het aanschouwen van de ongetwijfeld elitaire stukken door onze doctor in scene gezet. Een bewerking van de legende van Brabo zal misschien nog net door de beugel kunnen. De koekenstad was al jarenlang gehuld in een ijskoud kleedje, een permanente vorst had stilaan haar intrede gedaan ondanks de toegenomen CO₂-uitstoot. Gestaag waren alle menselijke relaties stroef en zuur geworden om uiteindelijk te verstenen van de kou. Burgemeester Winter had de eens zo dynamische metropool in zijn greep. Aangezien de vrieskou enkel het stromende water van de Schelde niet had doen verharden, was de stad van Mercator enkel bereikbaar per boot die voorzien was van een GPS om de ijsbergen te kunnen ontwijken. Die Burgemeester wilde de energierekening van zijn Schoon Verdiep liever betalen met hoge tolgelden dan met het plaatsen van zonnepanelen.

Veel zon was er immers niet meer in huis sinds hij het voor het zeggen had. De liefhebbers van podiumkunsten dienden om in de Bourla Schouwburg te geraken visa-gewijs vele zilverlingen over te schrijven op de belangrekening alvorens ze hun niet-gesubsidieerde ticketje konden bemachtigen. Voor een schappelijke prijs kon men enkel gaan kijken naar de volkse musical over de familie ‘Van den Trap', waarin speciale effecten werden gebruikt, zoals echte geweren die werden leeggeschoten op de hoofdrolspeler.

Na vijf vertoningen in de uitverkochte theaterzaal van de florerende toneelgroep ‘Niet Sociaal Vaardig' waren alle look-alikes van Gunter Schepens en de man zelf echter dood en werd de opvoering gestaakt. De onvrede groeide maar zelfs de Russische maffia durfde de tol niet betalen met ongedekte cheques. Tot op een gegeven moment Jan Fabre vermomd als naakte man voor het tolhuis verscheen en de kop van het gedrocht dat zich burgemeester noemde afhakte met z'n kredietkaart en tot in Zeeuws-Vlaanderen wierp alwaar het afgrijselijke bakkes terechtkwam in de uitgediepte Schelde.

Het doek valt op het moment dat Antwerpen haar belangeloos bestaan voortzet met het gewichtloze dilemma over de naamverandering; blijft het handwerpen of wordt het kopstoten . Na de première is het aangewezen dat onze doctor in de podiumkunsten een nabespreking houdt waarin hij stelt dat het stuk maatschappelijk relevant is een zeker niet pseudo-elitair door er op te wijzen dat iedereen Jan – zonder vrees – Fabre kan zijn en dat de bühne bovendien niet per se beperkt dient te blijven tot het podium van het Toneelhuis. Nog verdoofd door het open doekje kan onze master zich dan begeven richting Parijs en Milaan, alwaar Vlaams Belangstellenden hunkeren naar zijn werk.

Een meester in de podiumkunsten schiet met mortier op zijn heimat verkozen Marie-Rosen en verovert zodoende niet alleen het artistiek leidend hart van Gerard, maar richt zich tevens tot Plebs met de Pet. Aldus blijkt dat het alleen de UA is die de rol van deus ex machina op zich kan nemen en ons door het toekennen van internationaal geldende adelbrieven kan behoeden voor de eeuwige verdoemenis van opvoeringen van koeterwaals allooi. Aarzel desalniettemin niet om uw cultuurcheques nu reeds aan te wenden.

Op 25 en 26 april speelt De Tijd ‘Emilia Galotti', een stuk van G. E. Lessing in de Bourlaschouwburg . Op 27 april kan je er ‘Caligula' van Camus in een bewerking van Antigone gaan zien.
www.toneelhuis.be

Het Zuiderpershuis brengt op 29 april de zomer een beetje dichter bij huis met de zwoele ritmes van ‘Mi tango en Buenos Aires'. De voorstelling ‘Palestijnse Ontmoetingen: literaire avond met Ramsey Nasr, Sus Van Elzen & Ghassan Zaqtan' is op 14 mei. Er komt ook werk van eigen bodem aan bod: De Belgische Improvisatie Liga kan je er op 15 mei aan het werk zien.
www.zuiderpershuis.be

‘Giovanna d'Arco', een opera van Verdi valt in de Stadsschouwburg op 13 en 16 April te bekijken en beluisteren.
www.vlaamseopera.be

In De Singel kan je op 28, 29 en 30 april de Trisha Brown Dance Company aan het werk zien. Op 3 en 4 mei houdt de dansvoorstelling ‘Publique' van Mathilde Monnier daar halt.
www.desingel.be

Van 16 april tot 12 juni kan je naar het werk van Paul Seawright gaan bewonderen in de nieuwe vleugel van het Fotomuseum. De conflicten in Noord-Ierland staan centraal in het werk van deze Ierse fotograaf. In de oude vleugel van het museum loopt tegelijkertijd de tentoonstelling ‘Verboden schuin te schieten! Misdaad in Antwerpen op foto'. Een selectie lugubere vondsten uit de politiearchieven staan hier te kijk.
www.fotomuseum.be

Voor wie helemaal geen zin meer heeft om binnen te zitten biedt CC De Kern op 21 mei ‘Geitenbreiers' aan, een literaire wandeling in en rond kastel Steytelinck.
www.antwerpen.be/dekern

Vanaf 6 mei spelen enkele stukken van debuterende theaterauteurs in de Zwarte Komedie. Thema van deze reeks is de buurt van het theater, het schipperskwartier.
www.dezwartekomedie.be

‘Goddam! A tribute to Nina Simone' is op 21 april te gast in de Arenbergschouwburg. Ze hebben daar blijkbaar wel iets met scheldwoorden; op 24 in 25 mei kan je er naar de voorstelling ‘Fuck You' van Ann Nelissen gaan. Op 30 april komt ‘Humo's Rock Rally finale on Tour' langs. Van 10 tot 15 mei doen de gasten van Kommil Foo er hun ding.
www.arenbergschouwburg.be

Van 23 april tot en met 15 mei elke vrijdag en zaterdag en op 5 en 12 mei brengt het Fakkeltheater ‘De Babydans', een stuk over de problematiek van draagmoeders. Hier moet je ook zijn voor de ‘Ten days of comedy'. Lachen geblazen van 11 tot 19 mei.
www.fakkeltheater.be

Het is niet meer nodig de deur uit te gaan om van cultuur te kunnen genieten. Een klik met de muis en de ‘Liseuses Fabuleuses' komen bij je thuis voorlezen. Het is ook mogelijk een date met een liseuse op locatie te versieren. Ook wie de muren thuis te kaal vindt kan bij hen terecht; ze verhuren schilderijen en oude landkaarten.

www.lesliseusesfabuleuses.be

De tentoonstelling ‘Beyond desire, Verlangen, attitude en styling in Afrikaanse en Westerse culturen' loopt tot 14 augustus in het Modemuseum. De wederzijdse beïnvloeding van noord en zuid komt hier aan bod. Niet enkel interessant voor fans van luipaardprints.
www.momu.be

In zaal Roma is er gedurende de maand mei bijna dagelijks een filmvertoning. Op 8 mei bijvoorbeeld kan je er ‘Lawrence of  Arabia' meepikken. Heb je liever iets recenters? ‘The Village' speelt op 11 mei. Verder kan je er op 4 mei ‘Ska Cubano & Wawadadakwa' en op 19 mei 'De laatste showband' live bezig zien.
www.deroma.be

Legaal is veilig

De Antwerpenaar weet maar al te goed dat prostitutie over het algemeen niet wordt gewaardeerd. De laatste jaren drong het stadsbestuur de gedoogzone voor raamprostitutie steeds verder terug tot de huidige drie straten: de Verversrui, de Schippersstraat en de Vingerlingstraat. Toch moet je bij de uitwerking van een prostitutiebeleid rekening houden met de gevaren die aan het (gedeeltelijk) bannen van de stiel verbonden zijn. Een legalisering van het beroep in een veilige omgeving als Villa Tinto is niet alleen voor de prostituees en hun klanten een goede zaak, maar voor iedereen. In de illegaliteit en zonder enige controle leidt prostitutie tot geweld, onhygiënische werkomstandigheden en uitbuiting. Iedereen kent wel de boeken van Chris de Stoop over vrouwensmokkel, Ze Zijn zo lief, meneer en Zij kwamen uit het Oosten. Het thema is weer brandend actueel door Matroesjka's, de serie die momenteel op VTM loopt. Naast vrouwenhandel is ook pooierschap een bekend probleem dat enkel door streng toezicht kan bestreden worden. Prostitutie speelt in op een menselijke basisbehoefte en heet dus niet voor niets ‘het oudste beroep ter wereld'. Toch heeft het vak nog vaak te kampen met hypocrisie.

Als prostitutie niet zou bestaan, dan kon “een broek vol goesting” wel eens op een meer schadelijke manier een uitweg vinden en bijvoorbeeld leiden tot verkrachting – zo luidt het cliché. Prostitutie niet steeds verder terugdringen, wel legaliseren en controleren is dus de boodschap.

Villa van vertier

Op 3 januari 2005 opende de Villa haar deuren. Het pand staat in de nieuw aangelegde straat die de Verversrui met de Schippersstraat verbindt. Er zijn in totaal 51 kamers, waarin de klok rond gewerkt kan worden. Een soort Melrose Place voor hoertjes dus, met oog voor beroepsgebonden voorzieningen. In Villa Tinto primeert veiligheid. Wanneer een prostituee voor het eerst een kamer huurt, controleert de conciërge haar identiteitskaart en neemt digitale vingerafdrukken die later nodig zijn om toegang te krijgen tot een kamer. Om te vermijden dat geregistreerde prostituees hun kamer onderverhuren aan derden moeten ze deze herkenningsprocedure elk uur herhalen. Er is met veel rekening gehouden: zo staat er in de badkamer bijvoorbeeld een douche en geen bad, zodat de klant een meisje niet kan verdrinken. Verder heeft de politie een aparte kamer in het gebouw, zodat agenten snel kunnen uitrukken als er iets fout gaat. Ook financieel zitten de prostituees safe in Villa Tinto. Ze betalen slechts 50 euro per shift van 12 uur en een dag vrijaf nemen kan zonder problemen.

Vraag en aanbod

Bij de meisjes zelf zijn de meningen over Villa Tinto verdeeld. De voordelige huurprijs en de veiligheid zijn pluspunten, maar over de grootschaligheid zijn sommigen minder te spreken. Ook voor de klanten die niet echt op zoek zijn naar een vluggertje, is het gebrek aan intimiteit een struikelblok. '‘Bandwerk' noemen ze het. Verder vinden een aantal meisjes de veiligheidsnormen wat té streng. De herkenningsprocedure die elk uur herhaald moet worden zorgt wel eens voor hinder in het heetst van de strijd. Toch lijkt het Schipperskwartier met Villa Tinto al wat veiliger, maar of het imago van prostituees hierdoor de hoogte in schiet, valt af te wachten.

Anja Goyens

Binnen de andersglobalistische beweging profileert Netwerk Vlaanderen zich als het ethische testaankoop voor bancaire producten. Sinds oktober 2003 loopt hun campagne ‘Mijn geld. Goed geweten?'. Mathias Bienstman, verantwoordelijk voor de informatieverspreiding over ethische bancaire producten en voor de werving van nieuwe vrijwilligers voor Netwerk Vlaanderen, geeft kort een woordje toelichting.

Wat moeten wij ons juist voorstellen bij deze campagne?

Mathias Bienstman Het doel van de campagne is om de banken te overtuigen hun geld niet meer te investeren in onethische producten. Nu richten we ons vooral op investeringen in vuile wapens, maar het kan goed zijn dat we binnenkort ook campagnes lanceren tegen investeringen in bedrijven die het milieu verontreinigen of die de sociale rechten van hun werknemers met de voeten treden. We proberen mensen te laten overstappen op ethische spaarfondsen zoals Triodos of Krekelsparen. Eerst en vooral willen we informatie verspreiden over de bestemming van het spaargeld dat we als spaarders aan de banken toevertrouwen. Het gebeurt vaak genoeg dat er geïnvesteerd wordt in bedrijven die bijvoorbeeld landmijnen of kernwapens produceren. Deze informatie proberen we dan openbaar te maken. Concreet volgen we de investeringen van de 5 grootste banken in België (Fortis, Dexia, Axa, KBC en ING) op. Daarnaast willen we de mensen aanmoedigen hun bank onder druk te zetten zodat ze zich terugtrekken uit deze investeringen. Met succes overigens: van de 5 grootste banken heeft enkel Axa zich nog niet teruggetrokken uit de investeringen die we hebben aangekaart.

Wil Netwerk Vlaanderen met deze campagne vooral de banken of eerder de individuele klant overtuigen?

Bienstman We werken vooral naar de klanten toe, opdat zij zelf hun bank onder druk zouden zetten. We hebben daar een speciaal kaartje voor gemaakt dat ze naar hun bankdirecteur kunnen sturen en daar zijn er nu toch al een paar duizend van verstuurd. Deze druk, natuurlijk samen met de persbelangstelling en het feit dat we bekend staan voor onze sterke dossiers, heeft toch een mentaliteitswijziging teweeggebracht. We worden nu ook uitgenodigd door het topmanagement van verschillende banken om met hen te onderhandelen over ethisch investeren.

De wapenhandel trekt enorme geldstromen aan. Is jullie campagne dan geen gevecht tegen de bierkaai?

Bienstman Dat zou inderdaad zo zijn, mochten we ons op alle investeringen in wapens richten. Nu werken we in de eerste plaats rond vuile en illegale wapens. Wapens waarover een brede consensus bestaat dat ze niet gemaakt of gebruikt zouden mogen worden, zoals landmijnen, clusterbommen en nucleaire wapens. Daarom zijn we ook niet verwonderd over de goede resultaten die we al hebben behaald.

Ethisch sparen klinkt erg mooi, maar hoe zit het met de interest op deze rekeningen?

Bienstman Die vraag komt vaak terug. Er dan zijn ook al heel wat wetenschappelijke studies naar verricht en die tonen aan dat er geen verschil bestaat tussen gewone en ethische spaar- of beleggingsfondsen op het vlak van rente. Wat er wel bestaat is de mogelijkheid om vrijwillig de interest op een rekening af te staan aan een goed doel.

Wat zijn jullie de komende maanden nog van plan?

Bienstman Op 3 mei organiseren we samen met De Morgen een groot debat in de Vooruit in Gent, waar we vertegenwoordigers van de grote banken op de rooster willen leggen over hun investeringen in vuile wapens. Ook willen we tegen deze zomer een rangschikking op onze site zetten van de meest ethische bancaire producten. Zelf willen we ook renteloze leningen uitgeven aan organisaties die voor een sociale en maatschappelijke meerwaarde zorgen. Verder zullen we in het najaar een nieuwe campagne lanceren, maar het thema daarvan houden we liever nog even voor ons zelf.

Meer info:

www.netwerk-vlaanderen.be
www.mijngeldgoedgeweten.be

De bedienden aan de check-in balies laten hun slanke vingers over hun toetsenborden zweven, ze kijken minzaam van mens naar scherm, en dan van scherm naar mens, en als de twee verschijningen zich naadloos verenigen, reiken ze de passagier het ticket aan, samen met een geurige welkomspraline. Dan pas wordt de reiziger zich bewust van de zwaarte van het moment, een honderdtal meter rest hem nog tot de Poort aan het einde van de inkomhal. Sommigen knijpen op dat moment de ogen toe en storten zich in één lange convulsieve ren op de Poort, anderen daarentegen worden net doodkalm en blijven nog dagenlang in de Hal. Ze kopen een kleine globe als souvenir, eten gebakken aardappelen in de kraampjes, laten vrijelijk hun hete tranen stromen.

Aan balie nummer 12 heeft zich zonet een wat oudere heer met een gitzwarte snor gemeld. “Nikos Karolopoulos, 84 jaar. Ik was galeriehouder in Athene.” “Welkom mijnheer Karolopoulos, ja, hier vind ik U. Mag ik U vragen hoe..., ik bedoel, misschien is het belangrijk.” “Gewoon, zomaar, de middag was heet, ik voelde me loom en vredig en ging even op de sofa liggen en dan...” “Ach zo, het is in orde hoor. Loopt u maar rustig door..À propos, wat is uw sterrenbeeld, mijnheer Karolopoulos?” “Mijn sterrenbeeld? Welja, het sterrenbeeld, ja... sterrenbeeld. Haha, de Zodiac, de dierenriem aan het eeuwige uitspansel waar we allen ons huisnummer verdienen. Wel, boogschutter natuurlijk!” De baliebediende heeft zijn vleugels achter zich samengetrokken, hij luistert nauwelijks nog, maar fronst zijn aureool en kijkt scherp en toch vriendelijk naar het gezicht van de oude heer. Dan slaakt hij een gil en door de grote hal giert een wervelstorm. Hekken ratelen vanuit het plafond naar beneden, uit de microfoons klinkt een snerpend bevel tot roerloosheid, wachters met laserzwaarden fladderen op balie nummer 12 toe. Enkele tellen later is het allemaal voorbij, zo snel dat je makkelijk kan geloven dat er niets gebeurd is. De oude Heer Karolopoulos wordt een rommelig zaaltje binnengeleid. In het midden zit een knappe dertiger met zachtbruine krullen, met zijn zware ritmische borst pompt hij een didgeridoo tot leven, op zijn rode shirt een beeltenis van Trotski. “Welgekomen, mijnheer Koala..Karalo.., ach wat, het kan ook zoveel eenvoudiger”, met een striemande haal ontdoet hij de oude Griek van zijn valse snor. “Karol W, ook wel Johannes II, secretaris van de Club van Galilea. Miljoenen aidsbesmettigen, een overbevolking die de planeet doet kermen, een cultus van lijden en bevoogding in een era van moderniteit. Wat is het ergste dat ik voor je kan doen? Karol Karol, koning Karol, van welke wereld is jouw rijk? Zal ik een kroon voor je vlechten?”

“Luister, Van Nazareth, ik heb nooit om je begrip gevraagd. Een revolutionair is altijd alleen en verguisd, ben je dat vergeten? Mijn taak is het voort te bouwen waar jullie”, met een hoofdknik naar de Rus op het shirt, “waar jullie zijn opgehouden. Burgerlijke rechten, respect, gelijkwaardigheid en vrijheid, dat is een mooie zaak, maar het is ook een peuleschil, een evidentie voor wie het bezit. Het geluk, dat jullie aan iedereen wilden schenken, draagt de ongelijkheid en uitsluiting in zich. Als iedereen vrij is in zijn gedachten, rationeel, zorgeloos, dan is de volledige vrije markt echt een feit. Dan worden emoties belegd en gewaardeerd volgens de regels van winstmaximalisatie, dan schenk je je aandacht en liefde aan de hoogste bieder. Dat is pas wreed en mensonterend. Tegenover jullie wellust van het geluk, stel ik de wellust van het lijden. Het lijden is voor iedereen bereikbaar, bijvoorbeeld ook voor de onooglijke oudjes en mismaakten die in jullie verweekte vrolijke utopie geen rol spelen, het is het Ultieme Egaliserende Principe. Er is enkel iemand nodig die soberheid, discipline, de ziekte en het lijden oplegt. Een onverbiddelijke dictator met zoveel liefde dat hij niet terugdeinst voor de haat die hij opwekt. Een Heiland!” Van Nazareth werpt een getergde blik op Karol en mompelt, net hoorbaar voor zijn dienaars: “het kruis”.