Onenigheid

Dit zijn ongeveer de belangrijkste modaliteiten van de hernieuwde procedure voor de Leuvense rectorverkiezingen. Het nieuwe concept stuitte op heel wat protest binnen de overkoepelende studentenvereniging LOKO, voornamelijk omwille van de lengte van de ambtstermijn. Eerst werd gedacht aan één termijn van 8 jaar met een tussentijdse evaluatie na maximum 4 jaar. Vele Leuvense studenten, voor wie de huidige rector als “Napoleon” bekendstaat, zagen dat voorstel niet zitten. Een 8-jarige termijn neigt meer naar een keizer-rector-statuut en dat valt nauwelijks te verzoenen met een gezonde opvatting van academische democratie. Uiteindelijk kwam een “nieuw” voorstel uit de bus. De gekozen rector zal 4 jaar aanblijven en vervolgens na een positieve evaluatie aangesteld worden voor nog eens 4 jaar. Ook dit voorstel kon maar op weinig bijval van LOKO rekenen.

Associatie Leuven

Het probleem dat zich na de Leuvense rectorverkiezingen kan stellen is de samenwerking tussen rector en associatievoorzitter. Deze twee functies werden vanaf de totstandkoming van de Leuvense Associatie door Oosterlinck zelf waargenomen. De man wist 60% van de leden van de universitaire raad van bestuur in de raden van bestuur van de 12 geassocieerde hogescholen aan te stellen. Oosterlinck, die in de toekomst associatievoozitter zal blijven, heeft beloofd de nieuwe Leuvense rector niet teveel te storen bij zijn dagtaak. Het is dan ook de vraag hoe universiteit en associatie en vooral de machtsstructuren tussen beiden zullen samenwerken, nadat de Leuvense Napoleon een stap opzij heeft gezet. Deze laatste is immers niet zinnens zijn pionnen aanstonds van het academische schaakbord te nemen.

De kandidaten

Van de vijf kandidaten stond de bijbelwetenschapper Marc Vervenne de laatste jaren als vice-rector het dichtst bij Oosterlinck. Daarom wordt hij ook wel eens “de kandidaat van Oosterlinck” genoemd. Volgens Veto zou Vervenne toch een verschillende aanpak voorstaan, gericht op minder management en meer universitas. Ook de bekende kerkjurist Rik Torfs zou in die richting willen gaan. De ingenieur Bart de Moor heeft dan weer de meeste bestuurservaring als oprichter van 3 spinoff-bedrijven van de KULeuven en ook de meeste partijpolitieke ruggensteun. De geneeskundefaculteit zal dit keer niet enkel over 30% van de stemmen beschikken, maar waarschijnlijk ook uit één mond spreken. Hun kandidaat is de longarts Marc Decramer. Hij is de ingrepen van Oosterlinck in het UZ Gasthuisberg nog niet vergeten. Ook specialist medisch recht Herman Nys kwam enkele malen in botsing met de uittredende rector en hoopt op extra stemmen uit de geneeskundefaculteit. Stof genoeg dus voor een spannende verkiezingsstrijd. Wordt ongetwijfeld vervolgd.

Roken, het is en blijft een teer onderwerp. En rokend Vlaanderen zal het gevoeld hebben na het frequente vingergetik dat het niet meer te spuien valt. Alles wordt bewerkstelligd om de rokende populatie terug te schroeven. Preventiecampagnes, etiketten, lezingen, de rokers steken er ongetwijfeld iets van op. En al vormen de rokers een van de bestaansredenen voor de statistiek, onze Stadscampus liet er geen gras over groeien en kwam het snelst uit de startblokken om de studerende nicotieners een hak te zetten. Wij, dwarsliggers, worden nu gedwongen tot een riskant inhaalmanoeuvre. Daar het kankeren niet zal ophouden, moet onze repliek het verbod in rook laten opgaan en wij dachten aan het volgende: stoppen met roken is net als de eerste week in een nudistenkamp. Je weet niet waar je met je handen moet blijven. U bent gewaarschuwd.

Deel uitmaken van de grootste club van paria's ter wereld. De misselijkmakende gelukzaligheid van de kortstondige verzadiging. Het conspiratieve gemoffel met rookwaren. Het agressieve gekerf van de rook aan je longen. De rust inhaleren, terwijl de prijs ettelijke jaren van je leven is. Waar is de tijd dat roken nog een tedere rebellie was, waar het nog toegestaan was om afhankelijk te zijn van het bruine medicijn tegen de gezondheid. Dieu est un fumeur d'Havanas, weet je nog wel? Als de zoveelste sigaret voor mijn ogen oprookt, met dat karaktervol pluimpje blauwe rook, en geliefden je zo lief boos bekijken met die grote onbegrijpende ogen omdat je toch maar eens moet stoppen (“Je had het toch beloofd?”), dan vervult de wens om ze te doven even mijn gemoed. En heb ik het dan gedaan, dan geniet ik terug van de honger naar bevrediging. De anticiperende, routineuze bewegingen, de droge tabaksgeur, de constant tintelende tong en de schorre stem. Ik ben er een beetje gesteld op geraakt.

Wie jong is, denkt niet aan de dood. Doodgaan is voor later. In die zin lijken rokers op kikkers. Als je een kikker in een ketel kokend water gooit, zal hij proberen eruit te springen. Als je hem in koud water zet en dat langzaam aan de kook brengt, zal hij rustig blijven zitten. Tot hij doodgekookt is. Net zo roken de mensen zich dood. Welja, ik zal me doodgeleefd, niet doodverveeld hebben. Wie nog nooit de zon op zijn (verouderende, rokers weet je wel) huid gevoeld heeft, terwijl de rook van zijn sigaret een synergetisch ballet voert met de stoom van een versgezette kop koffie, leeft niet. Die houdt zich hoogstens bezig tot zijn dood.

Als roker ben je heel erg gefocust, je werkt vanuit een bepaalde nieuwsgierigheid en zelfreflectie, je wil het weten, je ziet bepaalde onmogelijkheden. Intussen voel je je ook persoonlijk verantwoordelijk: waar ben ik mee bezig, kan dit wel, voldoet dit nog aan de norm? Hoe zal Vlaanderen in de toekomst omgaan met dit dilemma? Het zal erop aankomen in onze maatschappij de stekende horzel en het steigerende paard een tweede kans te geven.
Een rationele rokerscalculus is een evenwichtsoefening op de lijn tussen hedons en dolors. Hedons vormen de keuze van rokers, lijnrecht daartegenover wordt ons een pijnlijke aftocht opgelegd. Humphrey Bogart draait zich om in zijn urn. De UA Stadscampus heeft met haar rookverbod deze dolors tot een draconisch heden gemaakt, en steekt hiermee Aristippus van Cyrene een mes in de rug.

Laten we samen roken, mijn vriend, een sigaret is niet door slechts één gemaakt, dient dus ook in gezelschap gesmaakt.

Zolang we nog opgezadeld zitten met een koolstofbrein, is onze snelheid van be-leven beperkt door de snelheid van neuronen en neurotransmitters. Een logger mechanisme kan je je moeilijk indenken; om een toonbare gedachte te boetseren, heb je ettelijke microseconden nodig. Nu, dat hoeft gelukkig niet lang meer te duren. Het brein uit silicium dat vandaag nog grotendeels ongebruikt op ons bureau staat, is al veel sneller. Maar het kan natuurlijk nog beter. In de laatste seconden voor de dood van het heelal, zal de temperatuur duizelingwekkend stijgen en dan kunnen we een brein maken dat op kernreacties draait. Hoe energetischer, hoe sneller! Zo kunnen we de ondergang steeds een stapje voorblijven. In die laatste momenten voordat het doek valt, kunnen we een eeuwigheid beleven: een cruise op de Caraïben, lange winterwandelingen, bruisende romances.'

‘Precies', antwoordde Kleine Man, ‘En ongeveer hetzelfde geldt voor het levenseinde van een individu. Hoe dichter bij de dood, hoe meer liefde en aandacht er nodig is. En die aandacht komt er natuurlijk niet vanzelf, dat moet georganiseerd worden. We weten wat ons te doen staat.'

Kleine man en Kleine Man stormden de trap af en raasden weg in hun autootje. Het was zo koud en helder dat hun gedachten ijskristallen vormden in de lucht, prachtige gotische denkkristallen.

Het complex lag verscholen tussen de besneeuwde heuvels en de kale sparren, net als in een boek. Er was een controlepost met verveelde, behulpzame wachtposten, en er waren lange gebouwen uit betonblokken. Ze deden denken aan oude kazernes. Op de benedenverdieping van gebouw Vier speelden twee norse, bejaarde mannetjes kaart op een brancard. Kleine Man probeerde een gesprek aan te knopen, maar ze wilden niets vertellen. De Kleine Mannen trokken dan maar de blauwe plastic hoesjes over hun schoenen om geen sporen na te laten en beklommen de trap. Boven, in de lange gang, sloeg de stilte hen in het gezicht. Toch zaten de kamertjes aan weerszijden vol mens, liggende en zittende en knabbelende mens, gevangen in een eeuwenlange beweging, ‘trager dan de traagste steen.' De Kleine Mannen kwamen aan in de controlekamer waar mooie vrouwen in het wit zich onledig hielden met koekjes en monitors. Kleine Man zei :'We komen eens een kijkje nemen', waar Kleine Man aan toevoegde: 'En of het mogelijk zou zijn om een ouder,.. ik bedoel een behoeftig ouder persoon.....' De woorden van Kleine Man stokten in zijn keel en terwijl de begripvolle vrouwen antwoorden gaven op allerlei vragen die men zou kunnen stellen, voelden de Kleine Mannen zich héél klein worden. Ze vluchtten snel terug in hun autootje en snorden langs velden en dorpjes, uit hun radio schalde oude klezmermuziek. Aan een politiepost met gewapende en nerveuze agenten, moesten ze stoppen. De weg was afgezet voor al de wereldleiders die hier waren geland om de bevrijding van het concentratiekamp Auschwitz te herdenken.

Terwijl die Grote Kleine Mannen langssuizden in geblindeerde zwarte wagens, begon op de radio een nieuwsbulletin: ‘De zilveren revolutie in Rusland gaat door. Sinds de Doema de wet goedkeurde die lagere huurprijzen en gratis openbaar vervoer voor gepensioneerden terugschroeft, is overal in het Rijk onrust uitgebroken. De oudjes hebben verschillende wegen bezet en openbare gebouwen bestormd. Tot nu toe is er één dode gevallen. Sociologen verwachten dat dit oproer, dat weliswaar is uitgelokt door de specifieke situatie van de Russische gepensioneerden, slechts een voorloper is van een wereldomvattende opstand. Deze omwenteling zal een gevolg zijn van de kantelende bevolkingspiramide en van de frustrerende en isolerende informatisering van de maatschappij.'

De wereldleiders verdwenen aan de horizon en de nieuwslezer maakte weer plaats voor schraperige violen. De Kleine Mannen waren ondertussen vastgevroren.

The Aviator

Martin Scorsese is back! Na het op een aantal vlakken ietwat teleurstellende “Gangs of New York”, herstelt de grootste levende filmregisseur zijn reputatie met dit zeer sterke portret van een Howard Hughes. Je kent deze man misschien van de urban legends die over hem de ronde doen: volledig afgesloten van de wereld leeft deze excentriekeling in een flat boven een casino in Las Vegas, met Kleenex-dozen als schoenen. Voor het eerst zien we Leonardo DiCaprio eens in een rol die niet wringt, zoals dat in “Gangs” wel het geval was. De psychotische kant van het karakter van Hughes hangt een hele film lang als het zwaard van Damocles boven het hoofd van DiCaprio. Drie uur lang erger je je aan de dwangneuroses van het hoofdpersonage, tot je er zelf bijna ontwikkelt: zo intens is de film, zo hard ga je meeleven met die man die vreemde trekjes heeft, maar ook een visionair beeld van de toekomst verkondigt. De acteerprestaties in deze megaprent zijn allemaal geweldig, maar we verwachtten ook niets anders van een cast die sterren bevat als Kate Beckinsale, John C. Reilly, Alec Baldwin en Jude Law. Werkelijk elk klein rolletje werd ingevuld door een wereldster. De cameravoering is geweldig. De special effects helpen je om in het verhaal te raken, maar storen op geen enkel moment. Zelfs de lange duur van de film (drie uur!) stoort niet, want de hele film lang voel je je alsof je op een rollercoaster van emoties zit. Nu alleen nog Cate Blanchett knippen, en de Oscars komen eraan!

SCORE: 8,5/10

Sky Captain and the World of Tomorrow

Voor al de buzz die rond deze film is gemaakt, had ondergetekende er toch meer van verwacht. Een stripverhaal voor volwassenen? Toch niet helemaal. Toegegeven, de look van de beelden is geweldig. De retro-stijl is fantastisch, en de vele special effects zijn met momenten verbluffend. Maar daar eindigt het goede nieuws ook zowat. Deze hele film werd opgenomen voor blue screen, de achtergrond werd later dus toegevoegd. Dit gadget kan in een kortfilm dan wel bewondering opwekken, anderhalf uur is toch wat lang om de plastieken touch te vergeven. Bovendien is het hele verhaal op het infantiele af, ik zal u er zelfs niet mee vervelen, alleen kortweg dit: aarde in gevaar, boosaardige slechterik, Jude Law als de held. Capiche? Men kan de special effects de volgende keer misschien op een beter scenario loslaten, dan zal het eindresultaat sterker zijn. En nog erger: dankzij het zwakke verhaal en dito dialogen zijn de acteurs en actrices niet bepaald voor een kleine opdracht geplaatst. Niet verwonderlijk dus dat actrices als Gwyneth Paltrow en Angelina Jolie, die het eerder van hun looks dan van hun talent moeten hebben, hopeloos ten onder gaan. Eindresultaat is dus een film die de eerste vijf minuten heerlijk retro aandoet, maar nadien verzuipt in haar eigen onverstaanbare scenario en belachelijke dialogen. De looks ten spijt, die dit vlot niet drijvende kunnen houden.

SCORE: 4/10

Der Untergang

In feite is een beschrijving van deze film een onmogelijke opgave: iedereen kent immers het verhaal van de laatste dagen van Hitler, opgesloten in zijn bunker, psychotisch, tot het einde onafwendbaar was... Je moet van deze film dan ook geen wereldschokkende nieuwigheden verwachten. Het opzet is dan ook vrij eenduidig: vertolk de laatste dagen van Hitler, feit per feit, zonder ideologisch vooroordeel. Dé reden waarom je tóch naar deze film moet gaan kijken is de beklemmende sfeer die uitgaat van de film. Je gaat twee uur lang mee ondergronds in de bunker. De stijl van filmen is dan zo indrukwekkend dat je blij bent als je eens daglicht ziet op de pellicule, zodat je eens kunt ademhalen. Daarbovenop komt dan nog eens de beangstigend echte vertolking van Bruno Ganz. Hij geeft je de indruk dat den Adolf nog een laatste keer is opgestaan om je te waarschuwen voor de gevaren van fascisme. Hij doet dit echter zonder te vervallen in karikaturen. Hij beeldt Hitler af als een mens, maar dan wel als een verdorven, alleenstaand en psychotisch mens van vlees en bloed. Voor deze film slechts één advies: GAAN!

SCORE: 9/10

Closer

Het is duidelijk dat de makers van deze film eens ‘iets anders' wilden doen. Dit portret van twee relaties heft qua verhaal bijzonder weinig om het vege lijf. Laat ons zeggen dat wie naar deze film gaat kijken, op anderhalf uur een samenvatting krijgt van de relaties van twee koppels, waarvan man en vrouw elk de ander benijden om zijn/haar geliefde. Dit is dan ook de grote sterkte en de grote zwakte van de film: de ambitie is een groot bereik, het verhaal betreft immers een periode van een jaar of twee. Gevolg is dat men telkens inzoomt op één scharniermoment in een relatie, om dan vooruit te springen naar het volgende scharniermoment. De vaart zit er dus zeker in. Jammer echter dat de acteurs op deze manier geen diepgang kunnen geven aan hun vertolkingen. Je ziet als kijker niet waar het verhaal naartoe gaat, omdat je de personages niet kunt doorgronden. Wat je er zelf van vindt, hangt volledig af van je persoonlijke smaak. Ik kan wel dit zeggen: voor zover de film er de ruimte voor laat, doen de acteurs een geweldige job. Vooral Clive Owen (“King Arthur”) en Natalie Portman (“Star Wars”) zijn fantastisch. Kortweg: een dubieus gevalletje, deze film. Is hij entertainend? Jazeker. Maar blijft hij ook lange tijd op je netvlies gebrand? Jammer genoeg niet.

SCORE: 7/10

Alexander

Terwijl we het hier iets hoger hadden over de wederopstanding van de ene grote regisseur, gaat in dezelfde periode een ander icon dan weer ten onder. Oliver Stone (“Platoon”) had grote ambities toen hij begon aan dit grote epos over het leven van Alexander de Grote. Hij wilde vooral doordringen tot de psyche van de grootste veldheer aller tijden. Spijtig genoeg is het eindresultaat verdronken in de eindeloze zee tussen grote avonturenfilm en psychologisch karakterdrama. Je voelt constant de slappe koord waarop Stone danst. Als hij naar de kant van de avonturenfilm was gedraaid, was deze film ongetwijfeld een groot kassasucces geworden, maar was het dramatische verloren gegaan. Als hij dan weer volledig de psychologische kaart had getrokken, was de reputatie van de regisseur er weer aan, wegens te weinig box-office. Resultaat is dan ook een slappe hap, waar noch de avonturen-, noch de dramaliefhebbers hun gading in vinden. Bovendien zijn er ook sterk storende elementen in de film, zoals de belachelijke vertolking (en dito kapsel) van Colin Farell, het hilarische ‘Griekse' accent van Angelina Jolie, en de lachwekkende seksscènes met Rosario Dawson (je moet het zien om het te geloven). Lichtpunten: de ijzersterke Val Kilmer en de op filmisch gebied baanbrekende olifantenscène. Over het algemeen een teleurstelling, laat ons (in de examensfeer) zeggen: een 9 op twintig - SCORE: 4,5/10

The Assasination of Richard Nixon

Tegenvallend psychologisch drama over een zwaar gefrustreerde man die besluit president Nixon, bron van alle kwaad, te vermoorden. Overduidelijk een kunstje opgevoerd door Sean Penn, met het oog op het wegkapen van Oscars. Het resultaat komt echter nog niet aan de enkels van ‘Taxi', waar deze film de mosterd haalde.

SCORE: 4/10

The Incredibles

Heerlijke prent van het ondertussen legendarische Pixar Studios. Met een aantal leuke knipoogjes en grappige personages en stemmen. Wat doet het er dan nog toe dat het scenario geen Nobelprijs voor Literatuur zal winnen? Met andere woorden: gewoon een avondje onderuit zakken en lachen.

SCORE: 7/10

Phantom of the opera

Deze prent lijdt aan een zware vorm van bloedarmoede. De verfilming van de bekende musical vuurt torenhoog cliché na torenhoog cliché op je af. Uiteraard dient er een stevige noot gezongen te worden, maar trop is teveel! Wie kan zijn lach nog inhouden wanneer een personage bij het schminken zomaar in zingen uitbarst? Neen, als je dit verhaal nog eens wilt horen, ga dan naar de opera, niet naar de film. De musical leek na “Moulin Rouge” even op te leven, maar dit soort stinkers drijft het genre terug naar haar graf.

SCORE: 2/10

De oplossing volgens sommigen: eBay! Je koopt gewoon een scriptie die volgens de verkoper gegarandeerd niet online te vinden is. Met prijzen rond de 15€ is de kwaliteit dubieus, al voorspelt een paper rond "online plagiaat" interessante lectuur.

Is ook volgens jou de aula te rumoerig om op te kunnen letten? Dan zou dat best kunnen, want volgens een Nederlands onderzoek is de gehoorschade bij jongeren sterk toegenomen. In een groep van 140.000 jongeren beweerde tweederde een goed gehoor te hebben.

Na luistertests met achtergondgeluiden bleek slechts 1 op 3 jongeren nog goed te horen, bijna de helft hoorde minder goed en ongeveer een vijfde hoorde onvoldoende of slecht. Leeftijd speelt trouwens geen rol, de twaalfjarigen verstonden even weinig als jongeren van 24.

Goed nieuws voor wie liever niet in een volle aula zijn uitslagen hoort: de KULeuven stopt met proclamaties. Alleen studenten die een diploma behalen krijgen nog een proclamatie, de overigen moeten het stellen met een brief.

Een belangrijk argument is dat de bachelor-master structuur veel minder op jaren gericht is en dat officieel bekend maken van punten dus weinig nut heeft. Verder is volgens de KULeuven een proclamatie achterhaald, al rest de vraag of wachten op een brief zo modern is.

Een andere traditie waar een eind zal aan komen is de publicatie van resultaten ad valvas in Cambridge. Tot voor kort moest je je daar namelijk gezellig naar de valven toe worstelen om jouw resultaten tussen alle andere te zoeken. Dat daardoor vaak studenten hun uitslagen van medestudenten te horen kregen voor ze die zelf konden zien viel niet in goede aarde bij velen.

De petitie "tell us first" kreeg massale steun maar niet van de academische overheid. Die vindt dat tradities moeten worden gerespecteerd en denkt aan alternatieve oplossingen zoals een mail op voorhand. Dat de KULeuven daar niet aan gedacht heeft.

Het energiebos van de UA is een tijdje geleden weer eens versnipperd. Het departement Biologie is al sinds 1996 in Boom aan het experimenteren met het kweken van bomen op huishoudafval om die bomen na 4 jaar te recycleren tot elektriciteit.

De bodem is licht verontreinigd met zware metalen maar toch groeien de wilgen en de populieren weelderig. De eerste oogst leverde 30 ton houtsnippers, voldoende voor een jaar stroom voor 5 gezinnen. Het doel van het project is aantonen dat ook bomen bruikbaar zijn als hernieuwbare energiebron.

Heel het gebeuren werd in gang gezet door twee hogescholen uit het Brusselse, het IESSID (Hogeschool Spaak) en Defré (Hogeschool Brussel), waar de studenten op respectievelijk woensdag 23 en vrijdag 25 september beslisten tot staking over te gaan. Reden: veel te kleine klassen, een schrijnend gebrek aan proffen en sommige gebouwen die gewoonweg in puin liggen. Het ongenoegen bleef niet beperkt tot deze twee scholen, maar verspreidde zich over heel het Franstalig onderwijs dat al jaren structureel overgefinancierd wordt. De kern van het probleem blijkt het feit dat sinds 1996 het bedrag dat wordt toegewezen aan de hogescholen enkel geïndexeerd werd, terwijl het aantal studenten met 11% is toegenomen.

De FEF (Fédération des Etudiant(e)s Francophones), steunt de stakingsacties en lanceert een campagne met als eis een verregaande herfinanciering van het hoger onderwijs. Terwijl het budget voor onderwijs begin jaren '80 nog rond de 7% schommelde, beginnen de opeenvolgende besparingen in het onderwijs (vooral na de federalisering begin jaren '90) hun tol te eisen in het Franstalig landsgedeelte. De eis om opnieuw 7% van het Belgisch BNP (te verdelen over de twee gemeenschappen) opzij te zetten voor het departement onderwijs wordt door de FEF naar voren gebracht. Vandaag gaat nog maar om en bij de 5% van het BNP naar onderwijs.

De rol van boeman wordt in dit verhaal met verve gespeeld door bevoegd minister Simonet (CDH, Franstalige christen-democraten). Na de eerste grote betoging komt ze met de belofte op de proppen 10 miljoen euro vrij te maken voor de hogescholen. Pittig detail: deze 10 miljoen euro lagen al lang vast en dienen o.a. om de hogescholen te helpen enkele bijkomende taken op te nemen. Niet echt een tegemoetkoming dus.

Oktober groeit uit tot een maand van onrust voor het Franstalig onderwijs. Bijna elke dag zijn er stakingen en betogingen, met een hoogtepunt op 28 oktober, wanneer 10.000 mensen in Brussel betogen voor de herfinancieringseisen. De FEF maakt van de gelegenheid gebruik om een eisenplatform op te stellen bestaande uit 28 punten voor de democratisering van het onderwijs, gebaseerd op enerzijds de basiseisen van de FEF en anderzijds de verkiezingsbeloften van de verschillende regeringspartijen.

Ook de universiteiten hebben zich ondertussen in de discussie gemengd. Aan de ULB (Université Libre de Bruxelles) werd vorig jaar al een petitie opgestart voor herfinanciering van het hoger onderwijs (nog altijd te ondertekenen op www.ulb.ac.be/petition) ondertussen staat de teller al op meer dan 12.000 ondertekenaars. Op de Universiteit van Luik (ULG) bezetten de studenten het rectoraat gedurende 24 uur om te protesteren tegen de verhoging van het ‘verminderde inschrijvingsgeld', een speciaal tarief voor zij die net niet beursstudent zijn, van 270 naar 430 euro.

Niet alleen Simonet heeft het verkorven bij de protesterende studenten, ook de PS (Franstalige socialisten) moet het bekopen. De FEF neemt het de socialisten bijzonder kwalijk dat er van hun kant enkel een oorverdovende stilte komt in het onderwijsdebat (hmm, geen uitspraken doen over hachelijke onderwerpen, me dunkt dat een zekere Vlaamse socialist volgelingen gevonden heeft in Wallonië) en dit vlak na een verkiezingscampagne waarbij democratisch onderwijs één van de voornaamste eisen van de PS was. Als dank wordt de partij op de internationale dag van de student, 17 november, getrakteerd op een hoop verwelkte rozen (de roos is het symbool van de PS).

Uiteindelijk komt de Franstalige gemeenschapsregering met een aantal noodmaatregelen voor de dag, waaronder de vrijmaking van 5 miljoen euro gebudgetteerd overschot. In feite gaat het maar om 3,75 miljoen euro tenzij de hogescholen een optimalisatieplan opstellen, wat zou neerkomen op het schrappen van de kleinere afdelingen en opleidingsonderdelen. De maatregelen gelden enkel voor de hogescholen en niet voor de universiteiten en de kunstinstituten. Daarbij komt nog dat ze slechts een eenmalige injectie voor één jaar (vanaf 16 september 2005) vormen en in geen enkel opzicht een structurele oplossing voor het financieringstekort voorstellen.

Voor verdere commentaar en toelichting namen we contact op met Renaud Maes, voorzitter van de FEF.

Gaat de problematiek de universiteitsstudenten eigenlijk wel aan? De beweging is op gang gekomen bij de hogeschoolstudenten en werd blijkbaar ook vooral door hen gedragen.

Renaud Maes Het is inderdaad allemaal begonnen op enkele hogescholen maar de FEF heeft vrij vroeg haar schouders onder deze beweging gezet. We eisen dan ook een herfinanciering van het volledige hoger onderwijs en niet enkel van de hogescholen. Het probleem is natuurlijk dat de Franstalige Gemeenschap niet zoveel geld heeft, eigenlijk eisen we dus een herfinanciering van de Gemeenschap.

Hadden jullie zo'n grote opkomst op de betogingen verwacht?

Maes Neen, we hadden een veel kleiner aantal als objectief vooropgesteld. De opkomst was echt enorm, en dat signaal kan niet zomaar genegeerd worden. De massale deelname van de studenten toont dan ook aan dat de zaken op het terrein niet meer houdbaar zijn. We hebben zelf niet eens zo heel veel gemobiliseerd; de mobilisatie gebeurde spontaan.

Er was blijkbaar ook een goede samenwerking met de onderwijsbonden, is die spontaan ontstaan?

Maes Eerst even vermelden dat de samenwerking werkelijk subliem was. We hadden rond dit thema simpelweg dezelfde eisen, dus hebben we samen gemobiliseerd. Iedereen moet nu zelf de beweging evalueren. Maar als er nog betogingen of acties komen, willen wij die toch opnieuw samen doen.

In Luik is het rectoraat bezet geweest, bij ons in Antwerpen is dat nu niet meteen een courante praktijk.

Maes (lacht) Je zou kunnen stellen dat dat een gewoonte is bij ons. Sinds ik op de ULB zit hebben de studenten toch al elk jaar minstens één keer het rectoraat bezet. Ook in Luik is dat al tweemaal gebeurd.

De onderhandeling met Simonet verliep blijkbaar zeer stroef, terwijl men toch kan aannemen dat de druk van jullie uit zeer groot was. Hoe verklaar je haar stugge houding?

Maes De minister ontkent de problemen niet, haar probleem is dat ze gewoon geen geld heeft. Dat is één van de redenen waarom we de PS zo hard aangepakt hebben. Daerden, de minister van begroting, is immers lid van die partij.

Jullie eisen vonden geen gehoor bij de verschillende politieke partijen. Is politiek lobbywerk nog een optie voor de toekomst of worden er andere middelen aangewend?

Maes Dat verschilt natuurlijk van dossier tot dossier. Ecolo heeft onlangs bijvoorbeeld een wetsvoorstel ingediend dat de financiële middelen voor het hoger onderwijs effectief zou linken aan het aantal leerlingen. Daar staan wij uiteraard volledig achter.

Zolang er studenten tijdens de les op de verwarming moeten zitten, zullen er stakingen zijn.

Wat houdt dat ‘strategisch contract voor het onderwijs', dat jullie mee besproken hebben, eigenlijk in?

Maes Marie Arena, die zoals je weet minister-president is van de Franstalige Gemeenschap, tevens bevoegd voor het lager en secundair onderwijs, wil in feite het volledige beroepsonderwijs hervormen. Daarnaast wil ze ook delen van het technisch en algemeen vormend onderwijs herzien. We hebben om twee redenen deelgenomen aan de bespreking van het 'strategisch contract': ten eerste om te benadrukken dat er ook in het hoger onderwijs dingen moeten veranderen, en ten tweede omdat dat de sociale, culturele en intellectuele emancipatie van alle leerlingen gevrijwaard moet blijven.

Wat verwachten jullie naar de toekomst toe? Gaat de beweging dit semester verder of is de vlam er wat uit?

Maes Ik verwacht dat het dit semester redelijk kalm zal zijn. Het einde van het academiejaar is eigenlijk al in zicht en we willen eerst met zoveel mogelijk studenten een evaluatie van de beweging opmaken. Bij het begin van volgend academiejaar kunnen de gemoederen weer oplaaien. Zolang er studenten tijdens de les op de verwarming moeten zitten of in de gang moeten staan of met 60 à 70 man tegelijk een practicum moeten volgen, zullen er stakingen en betogingen zijn. Ik heb het zeker niet alleen over de hogescholen, ook op de universiteiten of in het kunstonderwijs staan de zaken er niet goed voor.

Hebben jullie, om af te sluiten, nog een boodschap voor de Vlaamse studenten?

Maes We werken zoveel mogelijk samen met de VVS, bijvoorbeeld rond de campagne tegen de numerus clausus in bepaalde studierichtingen. Alleen als Waalse en Vlaamse studenten efficiënt samenwerken kunnen we stappen zetten naar een degelijk en democratisch onderwijs. Dus we gaan die samenwerking zeker verderzetten en zoveel mogelijk uitbreiden, temeer omdat ik me daarmee graag bezighoud.

Meer info: www.fef.be en www.acceslibre.be (krantje van de FEF)

Dat laatste is de christenen zeker gegund en de nostalgische toon waarmee de auteur het heeft over de geneugten van de aanwezigheid van een manspersoon in doodsnood aan de muren van een klaslokaal roepen bij de eveneens anonieme schrijver inderdaad mooie herinneringen op aan lang vervlogen dagen. Maar waarover gaat het eigenlijk?

Natuurlijk had de oude UFSIA kruisbeelden aan de muur, dat was een katholieke universiteit en daar hangen ze aan de muren wat ze willen (als de symbolen maar katholieke zijn). In een actief pluralistische universiteit is het allemaal een beetje moeilijker: daar moet je eerst grondig nadenken wat je doet. Een kruisbeeld alleen kan natuurlijk niet, dat zal wel duidelijk zijn. Maar wat dan wel? Eén mogelijkheid is natuurlijk om naast het kruis ook de symbolen van de andere levensbeschouwingen aan te brengen. Maar niet alle godsdiensten hebben dergelijke symbolen en niet alle levensbeschouwingen zijn godsdiensten: hebben niet-religieuze mensen, buiten het crèmedeglaceke van de humanisten, herkenbare symbolen? En als dat zo is, waar vinden we een muur die groot genoeg is voor alle symbolen? Actieve pluralisten kunnen toch niemand uitsluiten? Er is nog een groter probleem met het tonen van alle symbolen. Het feit zelf dat die worden opgehangen is beledigend voor de leden van al die godsdiensten die zich op de bijbel beroepen, want daar lezen we (Exodus 20:4) dat God zijn volgelingen uitdrukkelijk verbiedt om afbeeldingen te maken.

De enige optie is dan om de muren leeg te laten en dat is wat er inderdaad gebeurde. Het weghalen was overigens niet nodig geweest als de technische dienst van UFSIA niet al anderhalf jaar geleden had gedaan wat ze toen hadden moeten doen: alle kruisbeelden weghalen op de laatste dag dat die universiteit katholiek was. Maar waarom wil de schrijver van dit stuk niet dat zijn naam in dwars staat? Is hij bang dat de Sturmabteilung van het actief pluralisme de deuren van zijn bureau zal instampen om met geweld het laatste kruisbeeld van de muren te halen? Natuurlijk laat een echt actief pluralisme toe dat je in je eigen bureau hangt wat je wil. Zolang alle medewerkers op dat bureau het ideologisch of religieus volledig eens zijn, natuurlijk. Het is een beetje zoals bij roken: beleefdheid moet centraal staan. Toch geen bezwaar, collega, dat er voortaan een swastika naast het raam hangt? Actief pluralisme wil op de eerste plaats zeggen dat we allemaal in alle omstandigheden onze eigen mening mogen zeggen en dat we respect hebben voor de opinie van alle anderen. Maar dat veronderstelt wel dat we eerst heel goed weten wie er aan het woord is.

Auteur bekend bij de redactie, bij professor Geert Lernout, maar vooral bij Gert Van Langendonck.

Het actief pluralisme is ook om een andere reden waardevol. Enkel in Antwerpen krijgen de verschillende levensbeschouwingen zoveel kansen om open en duidelijk hun eigen ideeën in de verf te zetten. De UA stimuleert zo wederzijds respect en waardering en tracht op die manier ook elke levensbeschouwelijke zelfgenoegzaamheid achter zich te laten. Zo kan iedereen, van welke gezindheid ook, zich thuis voelen en zijn of haar levensbeschouwelijke horizon uitdiepen en verbreden. Probleem is echter dat er verschillende manieren zijn om die levensbeschouwelijke gastvrijheid vorm te geven. Het laten verwijderen van een aantal kruisbeelden op de Stadscampus vormt daar een treffende illustratie van. De UA kon ook opteren om naast de reeds bestaande katholieke symbolen ook nog vrijzinnige, orthodoxe, joodse, islamitische en andere symbolen aan te brengen. Maar niet elke levensbeschouwing wenst dit of heeft dergelijke symbolen. In dat geval lijkt het beter om helemaal niets te hangen. Misschien moeten we het ons ook gewoon even voorstellen. Willen we werkelijk her en der een rist symbolen aan de muur? Dat wordt gauw een boeltje en daar heeft niemand wat aan.

Toch hebben we ook begrip voor het feit dat niet iedereen gelukkig is met de verwijdering van die kruisbeelden. Zij waren sommigen tot steun en voor velen allicht een vertrouwd beeld. Maar precies daarom is de UA ook zeer selectief geweest in haar keuze. De kruisbeelden in de pastorale dienst (‘Zomaar een dak') én in de twee kapellen van de Stadscampus bleven uiteraard behouden. De overige, die in de openbare gangen en lokalen, werden verwijderd. Voor sommigen is dit toch een brug te ver. Eén van hen kroop in de pen en gaf in “dwars” lucht aan zijn ongenoegen. De auteur van “Kruisweg? Kruis weg!” slaat de bal echter compleet mis wanneer hij de UA omschrijft als “ketters” en suggereert dat de katholieke levensbeschouwing enkel in clandestiniteit kan beleefd worden. De UA op die manier brandmerken is middeleeuws en de gemaakte suggestie is flagrant in strijd met de realiteit. Zoals reeds gezegd biedt het actief pluralisme de verschillende levensbeschouwingen – en zeker ook de katholieke – alle kansen om hun visie te expliciteren en vorm te geven.

Misschien moet het bespelen van de slachtofferrol onze aandacht afhouden van een veel fundamenteler probleem. Namelijk de ongelijke verdeling van personeel en middelen tussen de katholieke en vrijzinnige levensbeschouwing. Die ongelijkheid plaatst wel ernstige vraagtekens bij het actief pluralisme en haar aanspraak op een evenwaardige behandeling van de verschillende gezindheden. Laten we het actief pluralisme op zo een manier vorm geven dat iedereen zich welkom en gelijk behandeld voelt. Dan kan er sprake zijn van een echte dialoog en heeft dit lovenswaardige project kans op slagen. Laten we daar samen voor gaan!

Jurgen Slembrouck
Niet-confessioneel moreel consulent Universiteit Antwerpen

Vrijzinnige Dienst Stadscampus - Venusstraat 35 - 2000 Antwerpen - België

jurgen.slembrouck@ua.ac.be

www.ua.ac.be/moreelconsulent

Welke films en acteurs vind je zelf goed?

Marie Vinck Dat is een moeilijk vraag. Ik probeer er al jaren achter te komen wat mijn lievelingsfilm nu is. ‘Twelve Monkeys', ‘Funny Games' en ‘Festen' vond ik schitterende films en ik zie graag Gary Oldman en Anthony Hopkins aan het werk. Ik kan niet onmiddellijk op de naam van een actrice komen. Misschien omdat ze minder interessante rollen krijgen? Ach nee, dat is waarschijnlijk bullshit. (Aarzelt) Kris Rietveld en Gilda De Bal, dat vind ik goede actrices. En mijn moeder.

Heb je buiten 'De Kus' nog filmrollen gehad?

Vinck Onlangs heb ik nog meegespeeld in een serie van Stijn Coninx. Die komt in de herfst op tv. Voor de rest heb ik een aantal bijrolletjes en gastrolletjes in tv-series gehad . Het is al een hele tijd geleden dat ik belangrijke rollen heb gespeeld. Mijn eerste rol was in ‘Moeder, waarom leven wij'. Toen ik dertien was, heb ik nog meegedaan in een Nederlandse jeugdfilm.

Je zit nu in je laatste jaar Germaanse. Wil je daarna nog acteren?

Vinck Eerst wil ik afstuderen. Ik zou het wel heel jammer vinden als ik nu niets meer met film zou doen. Het zal altijd belangrijk blijven in mijn leven, denk ik. Hoe belangrijk weet ik niet. Ik ben nog niet zeker of ik er mijn beroep van ga maken.

Wat zou je anders willen doen?

Vinck Ik overweeg om na Germaanse een jaar journalistiek te studeren. Dat lijkt me wel interessante job, journalist zijn. Ik weet het eigenlijk echt nog niet. Filosofie vind ik ook interessant. Ik heb nog getwijfeld tussen filosofie en Germaanse.

Zou je ook iets met toneel willen doen?

Vinck Ja, maar toneel is wel heel anders dan film. De manier van acteren is grotesker, maar tegelijk natuurlijker. Alhoewel, ik denk niet dat acteurs hun spel zó enorm opblazen.

Heeft je moeder nog film- of tv-plannen?

Vinck Zeker, momenteel heeft ze veel onafgewerkte scenario's in de kast liggen. In april komt een tv-film van haar op de buis. Ik hoop ook nog mee te kunnen spelen in haar producties.

Had ze jou onmiddellijk op het oog voor de hoofdrol in 'De Kus'?

Vinck Ja, maar ik heb wel auditie moeten doen. Ze had natuurlijk wel de films gezien waarin ik heb meegespeeld. Ik stemde in toen ze me voorstelde de rol van Sarah te spelen. Ze vroeg me dan om eerst het scenario toch maar te lezen. Nadat ik dat had doorgenomen wilde ik het nog altijd doen. En dan zei zij: “Jaja, maar je moet nog wel eerst auditie doen.” Toen dat achter de rug was, heb ik de rol gekregen.

Wat was je eerste indruk toen je het scenario las? Het is uiteindelijk een hard verhaal.

Vinck Ja, het is natuurlijk geen gemakkelijk verhaal. Ik had wel zoiets van amai, ik moet hier veel emoties oproepen die ik nog nooit heb gevoeld. Dat was echt een uitdaging. Ik had het gevoel dat ik mij serieus zou moeten bewijzen voor deze film.

Op de set

Wanneer is 'De Kus' gedraaid?

Vinck Eigenlijk was het de bedoeling dat de film vier jaar geleden gedraaid werd, maar dat werd telkens weer uitgesteld omdat er niet genoeg financiële middelen waren. De preproductie begon ongeveer twee maanden op voorhand. Ik heb ook een maand lang balletles gevolgd. Daarna was ik heel lenig, maar dat is er nu wel terug uit. We hebben gedraaid in september en oktober, vijfendertig draaidagen in totaal. Ik heb dus niet zo veel les gemist. Het heeft daarna nog ongeveer een maand geduurd om de film te monteren.

Wat moeten we ons eigenlijk bij het maken van een film voorstellen?

Vinck 's Ochtends, een uur voor de eigenlijke opname, begint de draaidag. De acteurs worden geschminkt en ze nemen het script met de regisseur door. De technici zorgen ervoor dat de camera en de belichting in orde zijn en we repeteren. Daarna beginnen we op te nemen. Meestal besteden we een uur per scène aan de voorbereiding. Na het draaien bekijken we wat er elke dag is opgenomen. Het is soms raar om dat te zien, maar het is heel handig want het geeft je de kans je eigen spel, je eigen manier van acteren bij te sturen. Tijdens het acteren stel je je voor hoe wat je doet er op het scherm zal uitzien. Als je die takes later terug bekijkt, komt je spel soms helemaal anders over dan je had bedoeld. Op die manier leer je jezelf ook vanbuiten beter kennen en dat helpt.

Je hebt ook heel harde scènes samen met je moeder moeten spelen.

Vinck Dat vond ik juist goed. De relatie tussen moeder en dochter in de film was zo anders dan de onze. Daardoor was de grens tussen film en realiteit ook altijd duidelijk en dat maakte het voor mij eenvoudiger om te acteren. Ik vond de vrolijke scènes soms veel moeilijker om te spelen. Je moet dan dingen laten zien die je normaalgezien niet toont. Die gevoelens zitten wel allemaal in je hoofd, maar je kan niet onmiddellijk aan iemands gezicht aflezen dat hij gelukkig is. Als je dat als acteur wil overbrengen, loop je gemakkelijk het risico te overdrijven.

Mama heeft gekozen voor het ritme, ze wou de vaart erin houden.

Wat krijgen we niet te zien in 'De Kus'?

Vinck We hadden uiteindelijk bijna drie uur film, waarvan de helft er is uitgevlogen. Veel dansscènes zijn weggeknipt. Dat vond ik wel spijtig. Het is een dilemma waar elke regisseur mee geconfronteerd wordt. Ofwel kies je voor het ritme van het verhaal, maar dan verlies je enkele nuances. Ofwel knip je minder, maar dan zitten de mensen zich te vervelen in de zaal. Mama heeft gekozen voor het ritme. Ze wou de vaart erin houden. Ik heb wel gemerkt dat dat gevolgen heeft gehad voor de manier waarop het verhaal bij de kijkers is overgekomen. Veel mensen maakten de opmerking dat de vader (Jan Decleir) wel heel snel en zonder veel uitleg volledig verandert. Dat komt volgens mij omdat er veel is uitgeknipt. Oorspronkelijk waren er scènes in het begin van de film waaraan je al kon zien dat hij zo razend kon worden. Een regisseur moet altijd een keuze maken. Welke beslissing hij ook neemt, de film zal er altijd iets door verliezen.

Het mediacircus

Heb je eigenlijk al veel interviews moeten afleggen?

Vinck Ja, heel veel. Op de duur was ik het kotsbeu, maar nu gaat dat al wat beter. Journalisten stellen altijd dezelfde vragen. Relevante vragen, dat wel, maar soms begin je gewoon een lesje op te dreunen. Meestal waren het dubbelinterviews, samen met mijn moeder. Mama heeft gelukkig meer ervaring op dit gebied, dus ze weet ook beter wat te antwoorden. (lacht)

Hoe ga je om met negatieve kritiek?

Vinck Die negatieve kritiek kan me eigenlijk niet zo veel schelen. Mama heeft gedaan wat ze kon en ze heeft ook gedaan wat ze wou doen. Ze is tevreden over het resultaat en dat is het belangrijkste. Het is natuurlijk jammer dat er zoveel negatieve commentaar is, maar de cijfers zijn heel goed. Ik denk dat mama fier mag zijn. Ruben Nollet heeft mij een paar weken geleden geïnterviewd. Hij had voordien een bijzonder negatieve recensie voor de Financieel Economische Tijd geschreven. Ik kwam daar aan en ik zei dat ik zijn recensie had gelezen. Waarop hij zei: “Dat had ik kunnen denken, natuurlijk.” Maar dat was wel tof want we konden erover praten. Ik bedoel, journalisten hebben hun mening. Ze schrijven dat dan allemaal op terwijl het vaak zo ongenuanceerd is, denk ik. Ja, je kan dat echt zo zwart op wit in de krant lezen. Terwijl dat allemaal veel meer kleur krijgt als je erover kunt discussiëren. We hebben er uiteindelijk een interessant gesprek over gehad, want hij stond heel open voor wat ik zei.

Word je herkend op straat?

Vinck De laatste tijd wel, ja. Vervelend. Je denkt dat je anoniem op straat loopt en plotseling blijkt dat niet het geval. Dat is heel raar. Op de universiteit krijg ik geen extra aandacht van studenten en proffen door de film. Het is wel fijn dat mensen soms komen zeggen: “Wauw, goeie film!”

Je bent in het theater- en filmwereldje opgegroeid. Kijk je er daardoor ook anders tegenaan?

Vinck Ik denk dat iedereen zich een beeld vormt van acteurs en van bekende mensen in het algemeen. Dat is normaal en dat zal ook wel bij mij zo het geval zijn. Het is vervelend dat dat beeld niet altijd met de werkelijkheid klopt. De media zijn maar iets raars. Ik ben er echt van geschrokken in hoeverre ze beslag op je kunnen leggen. Bij mij was dat slechts in beperkte mate en het viel daarom allemaal nog wel mee, maar ik kan me inbeelden dat die druk voor Hollywoodsterren soms vreselijk moet zijn. Heel dat mediacircus hoeft voor mij eigenlijk niet, maar het is onvermijdelijk. Het zou voor mij wel nooit een reden zijn om te stoppen met acteren, daarvoor ben ik te graag met film bezig.

Wat het lichamelijke betreft, moet vooral melding gemaakt worden van die allesoverheersende steenpuist die zichzelf gemanifesteerd heeft op de onderrug. Geen nood zou je zeggen “gewoon imploderen is de boodschap”, ware het niet dat schrale individuen erbarmelijke pogingen hebben ondernomen de kwalijke steen opnieuw zijn vrijheid te geven. Daarenboven ontstond er nadien een spontane en heftige concurrentie tussen de verschillende individuele haarsprieten (de schuilnaam van deze auteur berust duidelijk niet op louter toeval) om de opengereten wonde te infiltreren en te infecteren met als gevolg de volledige paralysering van beide benen, genre oprukkend gangreen en amputatiedrift.

De geestelijke tegenhanger van mijn lichamelijke kwaal en haar gevolgen behelst het algemene onbehagen van de combinatie ‘gejaagdheid, stress en verantwoording'. Om dit enigszins te begrijpen, moet eerlijkheidshalve toegegeven worden dat dit monster zonet een exotische uitstap achter de getormenteerde rug heeft waarin relaxen toch een van de hoofdbezigheden was. Terug in het grauwe, grijze en kille Belgenland word je dan langs alle kanten bestookt met werkaanbiedingen, gemiste oproepen, overvolle elektronische brievenbussen en andere dringende gisteren-deadlines (zie dwars december).

Ach, de wereld zal wel weer op zoek zijn gegaan naar een zeker natuurlijk evenwicht: studenten ontstressen na het semestriële regionale kampioenschap ‘De Beste Herkauwende Papegaai van de Faculteit X', en monsters (zoals ook sommige proffen) ervaren net het omgekeerde na een maandje vertoefd te hebben in Luilekkerland. Met andere woorden, het gaat jullie goed.