Verschillende disciplines werden samengebracht. De nadruk ligt niet enkel op het tonen, maar ook op het ontroeren. Een ode aan de smoelentrekkerij.
www.muhka.be

De Roma toont zo goed als elke dag wel een film. Op 25 mei bijvoorbeeld komt Jackie Brown langs met haar blaffer, op 14 juni kan je naar de laatste dagen van Hitler gaan zien in ‘Der Untergang' en op 27 juni is het tijd voor de ‘Motorcycle Diaries'. Vrijdag 10 juni kan interessant zijn voor jazzliefhebbers, want dan treden het Nathalie Loriers Trio en het Toots Thielemans Kwartet er op.
www.deroma.be

Turista, een stuk van Marius Von Mayenburg in een regie van Luc Perceval speelt 10, 11, 14, 15, 16, 17 en 18 juni in het Toneelhuis. Het thema van dit stuk is de letterlijke en figuurlijke spraakverwarring tussen de verschillende landen en culturen van de Europese Gemeenschap.
www.toneelhuis.be

Het Zomerfestival Vlaanderen valt op verschillende locaties in Vlaanderen tijdens de maand juli te beleven, o.a. in Kapellen en Lier. Wat je allemaal wanneer kan gaan bekijken is echt te veel om hier op te noemen, maar je kunt altijd meer informatie op de website vinden.
www.zomerfestival.be

Obi Wan en co hoeven we zeker niet meer voor te stellen, maar toch zouden we graag vermelden dat ze hun lightsabers vanaf 16 mei opnieuw uit de kast halen. De nieuwste Star Wars, ‘The Revenge of the Sith', niet ‘in a Galaxy far, far away' maar gewoon in de dichtstbijzijnde bioscoop.
www.kinepolis.be, www.ugc.be

Liefhebbers van wereldmuziek slaan van 28 tot 31 juli hun tent voor het Sfinks festival. Hopelijk past het Belgische weer zich die dagen aan de zuiderse klanken op de Boechoutse velden aan.
www.sfinks.be

'Wie heeft de muziek uitgevonden?' Dat is de vraag die Steven en Stijn Kolacny, met als speciale gast Koen Buyse van Zornik, zich op 28 mei in de Arenbergschouwburg stellen. Boudewijn De Groot mag dan al heel lang meedraaien, hij was zeker het niet. Niet dat zijn concert op 1 en 2 juni in diezelfde zaal geen aanrader is. Tijdens de zomermaanden verhuizen de voorstellingen van de Arenbergschouwburg trouwens naar het Openluchttheater Rivierenhof.
www.arenbergschouwburg.be

De mensen van het Fotomuseum haalden kiekjes uit de oude doos van onder het stof. Je kan ze van 24 juni tot 18 september bekijken. ‘Belgische fotografen 1840-2005' heet de tentoonstelling.
www.fotomuseum.be

Rinaldo is geen voetballer met een spellingsfout, maar een opera van Händel gebaseerd op Torquato Tasso's ‘Gerusalemme Liberata', een toneelstuk over de eerste kruistocht. Van 20 tot 31 mei in De Singel.
www.vlaamseopera.be

‘What the butler saw' van Joe Orton, een van de bad boys van het Britse theater in de jaren '60, speelt vanaf 27 mei in het Fakkeltheater. Interessant weetje: twee acteurs van de originele cast van dertig jaar geleden, Ivo Pauwels en Daan Hugaert, werden voor deze voorstelling uit het bejaardentehuis gehaald.
www.fakkeltheater.be

Op 9 juni speelt de theatervoorstelling ‘De Tochten' in de Monty. Het is een co-productie van het Nationaal Theater Irak en de vzw Cactusbloem uit België.
www.monty.be

16+ tracht een beeld te scheppen van het dagelijkse leven op en rond een middelbare school. Een dagelijks leven waar mij enkel een wazige roes van goedkope drugs, in brand vliegende chemieopstellingen en veel, veel klappen van geshockeerde tienermeisjes in mijn met acné behangen gezicht is bijgebleven. Het relatieve succes van de serie wijst er nochtans op dat er blijkbaar toch nog ergens mensen rondlopen die vervuld van nostalgie naar hun jaren op de schoolbanken terugkijken. Jana geeft verdere tekst en uitleg:

Wat is 16+ eigenlijk?

Jana Tricot Je kunt het min of meer vergelijken met Kaat en Co. Het is een docufictiereeks. Het grote verschil met Kaat en Co is dat deze serie niet rond een bepaalde persoon draait, maar eerder rond een school en heel het leven errond, dus zowel over de leerlingen, de leerkrachten als over de ouders.

Docufictie is een relatief nieuw genre voor Vlaanderen. De laatste jaren hebben we in het televisieaanbod een verschuiving gezien van fictie naar docusoaps, biedt docufictie eigenlijk een meerwaarde naast deze twee?

Tricot Je kunt je natuurlijk afvragen of amusementsprogramma een meerwaarde bieden tout-court. Toch denk ik dat het genre zijn plaats heeft. In fictieseries zoals thuis of flikken kunnen de scenaristen veel verder gaan en maken de personages dingen mee die je normaal in 10 mensenlevens zelfs niet meemaakt. Docusoaps zoals ‘Het leven zoals het is' zijn dan weer veelal gebonden aan ruimte en tijd en hebben niet altijd de mogelijkheid om een bepaalde problematiek goed uit te werken. Ik denk dat docufictie als tussengenre de mogelijkheid biedt om een afgerond verhaal te vertellen binnen een setting die toch zeer herkenbaar is voor de meeste mensen. Vooral 16+ is zeer herkenbaar voor een grote groep, aangezien bijna iedereen kinderen of kleinkinderen heeft die nog op de schoolbanken zitten of er anders zelf nog op zit.

Petrol

De laatste jaren zijn de kijkers bedolven onder allerhande tienerfilms of -soaps. Hoe groot is het gevaar eigenlijk om te vervallen in de gebruikelijke clichés bij het draaien van een serie over schoolgaande jeugd?

Tricot Goh, ik denk dat je nu eenmaal niet om bepaalde clichés heen kunt. Op elke middelbare school in het land zul je wel iemand vinden die gepest wordt en het blijft ook de leeftijd van de eerste verliefdheden. Anderzijds hebben we bij het draaien zeer veel advies gekregen van het ministerie van onderwijs en van Klasse, het maandblad voor leerkrachten, ouders en leerlingen, zodat we toch een zo getrouw mogelijk beeld van de realiteit kunnen geven. De jongste acteurs in 16+ zitten trouwens zelf nog in het middelbaar onderwijs en de meeste andere zijn tussen de 21 en de 23, dus ook bij hen ligt de schooltijd nog vers in het geheugen.

Hoe sterk is de gelijkenis tussen de Jana uit de serie en de Jana die nu voor mij zit?

Tricot Volgens mijn vrienden zijn er zeer veel gelijkenissen. Mijn personage is net zoals ik heel extravert en uitbundig, toch denk ik dat ik net iets volwassener en minder oppervlakkig ben dan de Jana uit de serie, die redelijk egocentrisch is.

Je kunt je natuurlijk afvragen of amusementsprogramma een meerwaarde bieden tout-court.

Voor zover ik weet is dit je eerste televisie-ervaring, hoe zijn de programmamakers eigenlijk bij jou terecht gekomen?

Tricot Eerder toevallig eigenlijk, ik was juist werkzoekende toen ik op een feestje in de Petrol werd aangesproken door de vriendin van een vriend van mij, met de vraag of ik niet op tv wou komen. Mijn eerste reactie was eerder negatief, maar toen ze het concept uitlegde, leek het me wel interessant. Uiteindelijk werd ik dan gebeld voor een auditie en mocht ik ook na de 5e keer nog terugkomen, ondertussen had ik de ploeg ook een beetje leren kennen en toen ik gebeld werd met de mededeling dat ik bij de twaalf geselecteerden zat uit meer dan 300 kandidaten, heb ik dan maar toegezegd.

Mainstream

Wat is nu juist het verschil tussen acteren op de planken en acteren voor een camera?

Tricot Het blijft toch raar, zo voor de camera's staan, al je bewegingen moeten natuurlijk binnen het kadertje van het televisiescherm passen. Dat is ook het grote verschil met theater denk ik, op tv moet je je bewegingen erg klein maken, wat het acteren ook wel makkelijker maakt Je hoeft immers geen grootse gebaren te maken om je boodschap over te brengen. Reality werkt meestal met mastershots, die dan later worden aangevuld met bepaalde close-ups. Dat kan soms tot problemen leiden. Zo ben ik in de eerste aflevering met 4 verschillende kapsels te zien.

Ben je tevreden over de sfeer op de set?

Tricot Zeker, we zijn echt een hechte club geworden. We gaan nog geregeld samen iets drinken, niet alleen met de acteurs maar met de volledige crew. Ik heb ook zeer veel geleerd van iedereen.

Ik neem aan dat 16+, net zoals alle VRT-programma's, eerst door Censydiam getest is. Hebben zij nog dingen veranderd?

Tricot Ze hebben wel hun zeg gehad. In het originele concept zouden de personage's op tijd en stond tegen de camera praten, en dat hebben we op aanraden van Censydiam laten vallen. Het programma is ook meer mainstream en meer in de richting van een soap gegaan, de scherpe kantjes werden er een beetje afgevijld.

Ben je zelf tevreden met de kijkcijfers?

Tricot Ik denk wel dat die naar verwachting zijn. We zitten hoger dan Kaat en Co in het begin, nu maar hopen dat ze niet gaan dalen. Als je wil mag je ook wel iets persoonlijkere vragen stellen hoor.

(wordt rood, begint te stotteren en gooit lijstje met vragen over de dikte van de lens dan maar weg) Ah, euhm, heh, even zien. Hoe is het in de liefde?? (lacht)

Tricot Tot hiertoe heb ik daar nog niet veel geluk in gehad, maar ik geef de moed nog niet op.

Zou de Antwerpse student ook mogen weten in welke cafés je de moed niet opgeeft?

Tricot Tegenwoordig kan je me zowat overal tegenkomen denk ik, meestal zit ik in Café au lait, maar je kunt me even goed terugvinden in de Kassa 4, de Muze of de ViaVia. Een echt stamcafé heb ik niet.

Weet je al wat je gaat doen nu de opnames voorbij zijn?

Tricot Niet echt eigenlijk. Als de resultaten van deze reeks goed zijn, komt er waarschijnlijk een tweede serie. Het was alleszins ontzettend leuk en mochten er nog leuke projecten mijn richting uitkomen dan zou ik zeker geen nee zeggen, maar het kan even goed zijn dat dit meteen mijn laatste werk voor televisie was. Ach, we zullen wel zien zeker.

Sevda Karaaslan Uit de 184 kandidaten werden 68 leden gekozen, waarvan 5 vrouwen. Er waren ook maar 10 vrouwelijke kandidaten dus is het positief dat toch de helft is verkozen. Ik denk niet dat ik mijn zetel uitsluitend aan vrouwen te danken heb. In mijn nabije omgeving zijn er toch mannen waarvan ik weet dat ze op mij gestemd hebben, of die dat althans beweren. Volgens mij keken de mensen vooral naar het profiel van de kandidaten en in Antwerpen stond ik vrij sterk, want in vergelijking met de Turkse mannen die hier kandidaat waren beschik ik over een universitair diploma en ben ik perfect tweetalig (Nederlands en Frans). Ik ken zowel de Belgische als de Turkse maatschappelijke situatie vrij goed en omdat er in onze gemeenschap niet al te veel mensen zijn die iets bereikt hebben of een hoger diploma haalden, weten de mensen dan ook wel wie je bent Als licentiaat in de rechten ben ik vaak een aanspreekpunt voor vragen i.v.m. een huurcontract of over de formaliteiten bij een huwelijk met een buitenlandse partner. Veel hangt natuurlijk ook af van je persoonlijke inzet: ik heb bewust campagne gevoerd op trouwfeesten, bijeenkomsten enz. en ook duidelijk mijn standpunten naar voor gebracht. Merkwaardig genoeg kwamen er geen vrouwen voor op de Marokkaanse lijst zodat sommige Marokkaanse vrouwen zeggen op mij, een Turkse, te hebben gestemd.

Hoeveel van zulke lijsten waren er dan?

Karaaslan De lijstindeling gebeurde op basis van etnische afkomst, zo heb je dus de Marokkaanse gemeenschap, de Turkse gemeenschap, de groep van andere culturele aangehorigheden (zoals bijvoorbeeld Pakistanen) en als laatste de groep van de tot de islam bekeerde Belgen. Deze relatief kleine groep was voor de verkiezingen per taalgebied ingedeeld en de andere groepen per provincie. Een deel van de Marokkaanse gemeenschap heeft de verkiezingen geboycot: enerzijds omdat sommigen van mening waren dat de vorige moslimexecutieve niet goed had gewerkt en dat een nieuwe executieve geen oplossing zou bieden, anderzijds ook vaak uit onwetendheid. In aantal zijn ze een grotere gemeenschap, maar de inschrijvingen en de opkomst aan de stembussen lagen veel lager dan bij de Turken. Daardoor is de zetelverdeling in ons voordeel met 40 zetels voor de Turken, 20 zetels voor de Marokkanen, 6 zetels voor de andere culturele aangehorigheden en 2 zetels voor de bekeerde Belgen.

Kan je die verschillende gemeenschappen vergelijken met de verschillende politieke partijen in de gewone politiek?

Karaaslan In theorie wel, maar eigenlijk is niet de etniciteit van belang maar de religie. Ik voel me meer Belg dan Turk, tenzij dan wanneer ik er op vakantie ben. Zodra de Raad er is, moeten we samenwerken om een positief beeld van de islam te scheppen.

Waarom?

Wat is eigenlijk het hoe-en-waarom van zo'n Moslimraad?

Karaaslan De Islam als godsdienst is officieel erkend in 1974. De eerste stappen om een orgaan op te richten dat instond voor de organisatie van de eredienst en de belangenverdediging van moslims werden gezet in 1978. De 68 verkozenen voor de Moslimraad kan je een beetje vergelijken met een parlementaire vergadering waaruit een soort regering bestaande uit 16 gewone leden plus één voorzitter, de Moslimexecutieve dus, gekozen wordt die dan als aanspreekpunt voor de overheid fungeert.

Wat ging er eigenlijk fout met de vorige executieve?

Karaaslan Meer dan wat er in de pers verscheen weten wij daarover natuurlijk ook niet. Een van de pijnpunten was de onevenredige verdeling tussen Marokkanen en Turken, toen nog in het voordeel van de Marokkanen. Een andere factor was het te beperkte budget: ik hoor van mensen die in de vorige executieve zaten dat ze zelfs leningen moesten aangaan om werkingskosten zoals het onderhoud van de gebouwen en de lonen van de medewerkers te betalen. Ook kreeg van de 17 mensen die dan uiteindelijk in de ‘echte' executieve zetelden alleen de voorzitter een vergoeding, terwijl de vele en vaak late vergaderingen toch niet licht combineren met een job. Daarom pleiten wij nu voor zitpenningen en onkostenvergoedingen.

Kernbevoegdheden

Wat is jouw visie op de nieuwe executieve?

Karaaslan Het is belangrijk lessen te trekken uit het verleden. Om de representativiteit van de Executieve te waarborgen, willen we dat de leden van de Moslimraad naast hun raadgevende stem in belangrijke materies toch ook doorslaggevende adviezen kunnen formuleren. Zo behoud je de ambitie bij die mensen terwijl ze ook in subcommissies nuttig werk verrichten. Daarnaast moet er geschaafd worden aan de structuur. Daarmee bedoel ik dat er bijvoorbeeld maatregelen moeten komen ten aanzien van leden die de vergaderingen niet bijwonen en dat er voor bepaalde taken echte deadlines nodig zijn.

Werden er al concrete agendapunten bepaald?

Karaaslan De eerste dossiers die moeten worden aangepakt zijn natuurlijk de erkenning van de moskeeën en de toewijzing van imams zodat daarvoor financiering door de overheid mogelijk wordt. Daarnaast moet de procedure voor de vorming en de aanstelling van Islamleerkrachten terug worden opgestart, evenals de inspectie op de instellingen daarvoor en de leerkrachten zelf en de leerstof die ze doceren. Ook de geestelijke zorg, begeleiding in ziekenhuizen en gevangenissen, en moslimbegraafplaatsen behoren tot de kernbevoegdheden van de Moslimexecutieve.

Hebben vrouwen een speciale rol in de Executieve?

Karaaslan Als vrouwen trachten we ook andere punten op de agenda te zetten: de positie van de vrouw, een betere communicatie naar de buitenwereld toe over waar de Executieve mee bezig is (eventueel met zendtijd op radio en televisie) en zeker ook jeugdzorg en criminaliteit. We willen ons dus niet beperken tot de bevoegdheden die het orgaan in '98 had maar er echt een integratiecentrum van maken. Daarvoor hopen we natuurlijk op een budget dat ons bijvoorbeeld toelaat bij deskundigen onderzoeken te bestellen zodat we kunnen zeggen dat we de problemen die er in onze gemeenschap zijn samen met de overheid willen oplossen. Op korte termijn streven we echter vooral naar een autonoom statuut want anders blijven we afhankelijk van de goede wil van de ministers die ervoor verantwoordelijk zijn. Vandaag de dag hebben we minister Onkelinckx maar over enkel jaren hangen we misschien af van iemand van het Vlaams Belang.

Judas Taddeüs is dan ook de geknipt heilige om te aanroepen in tijden waarin een goede 100 gram steun en toeverlaat best wordt gesmaakt. Hij is het die de eer te beurt valt de hopeloze zaken en wanhopige mensen in bescherming te nemen. Dit kutpatronaat heeft hij te danken aan het feit dat hij dezelfde voornaam draagt als de verrader van Jezus. Geen levende, vergane of verkoolde ziel wou J.T. dus aanroepen voor om het even welk nevenproject. Uit bittere ellende ontferm je je dan over zaken die bij Ladbrokes 1 tegen een belachelijk hoog natuurlijk getal zouden noteren.

Dagdagelijks uitzichtloze situaties allerhande ter harte nemen vereist begrijpelijkerwijze het strikt volgen van uitgekiende procedures. Omdat het baren van wanhoop piekt in de zesde maand van het jaar, wordt er dan ook vriendelijk verzocht volgende richtlijnen te volgen teneinde een vlotte afhandeling te kunnen verzekeren.

De weeën

Wil je de powerpoint-uitreksels die de cursus uitmaken liefst met beamer en al in de darmkanalen der lesgevers rammen, stel jezelf dan niet op als auteur van academisch, didactisch verantwoord materiaal, maar bid tot Judas Taddëus. Heeft de overdosis koffie tot gevolg dat je het kleinste kamertje met een frequentie om het schijt van te krijgen moet bezoeken, breng dan in geen geval de volledige rol zijdezacht poeppapier in, maar smeek Judas Taddëus om een stoelgang met een kleiner debiet.

Als je al je hoop tevergeefs hebt gezet op een oplossing naar Nederlands model voor overlastbezorgers in de trend van hufterhuizen ofte klotenkoten voor de luidruchtige student, wend je dan niet langer tot die (huisjes)melkende kotbaas, maar bid tot Judas Taddëus.

Moesten je grijze cellen nachtlawaai knarsen uit angst dat de geleerde stethoscoop 's anderendaags geen correcte hersenkwabgolven zou opvangen, leg dan geen inwendige verzameling van slaappillen aan, maar tel slaapverwekkende schaapjes in de achtertuin van Judas Taddeüs.

De geboorte

Als de dood voor de minachtende grijze grijns op het aangezicht van de betweterige beul? Begin dan niet als een idioot te knikken met stotterende knieën, maar zuig een coherent, met adjectieven gekruid verhaal uit de duim van hij die weet hoe het is om geen tunnel te zien, laat staan licht aan het einde ervan, Judas Taddeüs.

Liggen de meerkeuzevragen werkelijk niet in de inne-minne-mutte lijn, speur dan niet verder naar alternatieve vogelpikmethodes, maar richt uw pijlen hoopvol op Judas Taddëus.

Vindt er ter wille van de exclusieve kostumering een ongevraagde irrigatie in okselgebieden plaats, vergrijp je dan niet aan droogleggende deodorants, maar wens het dichtslibben van de schuldige poriën door toedoen van, jawel, Judas Taddëus. Geeft de schrijfstok forfait op het moment dat het sluitstuk van een degelijk gefundeerd betoog dient te worden neergepend, vouw dan geen Airbus van je antwoordblad, maar vertrouw erop dat Judas Taddeüs het laatste lekje blauw bloed alsnog ter beschikking stelt.

De Nageboorte

Ben je het vagevuur gepasseerd en heb je de laatste pan-Europese duit geruild voor nog een Bolleke op die nuchtere maag, drink dan het volgende op de poef en ga naar de Bank van de Post, maar laat Taddeüs met zwalpend zwaard en kotsende knuppel voor wat hij is in zijn verankerd schip. En vaar je roes uit op de zee van zattigheid tijdens een geslaagde vakantie.

Wie, meneer?

De vraag alleen al stellen is zo'n schande dat u onmiddellijk met pek en veren overgoten zou moeten worden en vervolgens gedwongen zou moeten worden door Villa Tinto te lopen met een kinderwagen, waarin een lief blauwogig baby'tje hartverscheurend om zijn moeder weent. Unifac is de overkoepelende studentenkring van de Stadscampus. De fletsblauwe truien kom je overal tegen en het werk dat ze doen is meer dan bewonderenswaardig. Toon Peeters heeft een jaar van zijn leven aan Unifac gegeven en daarin wist hij de (goed, hier komt het dan) blauwbloezen bijeen te houden en ze te overtuigen van hun organisatietalent. En hier is hij geslaagd. Volgend jaar wacht Mervin dezelfde beproeving.

Zingen maar!

Het clublied, op de tonen van De Blauwvoet (in Si-mol, zo leren we uit het notenblad dat op hun site staat), bezingt de eigenlijke bestaansreden van Unifac. Als een blauwe macht staan ze ons op te wachten. Van waar we ook komen. En hoe leuk is de “UNIFAC”-uitroep op het einde. Het doet zo lekker communistisch aan, vind je niet? Toen het nog bon-ton was om namen te scanderen.

Unifac in de hemel

Het is ontegensprekelijk zo dat deze overkoepelende kring UFSIA nauwer aan het hart heeft liggen dan de UA Stadscampus. Door hun positie verbannen uit de tedere rebelrol, blijven ze toch in hun lied UFSIA ophemelen en draagt het schildje nog de duidelijke tekenen van het katholieke verleden. Terwijl ze in hun toren aan de K-blok huizen, weten ze een niet aflatende stempel te drukken op het Antwerps studentenleven. Iedereen leest de Postjes, iedereen gaat naar hun td's, iedereen is al eens tegen die enorme zuil in de Agora gelopen en iedereen ondervindt het laxerende effect van de Hoegaarden aan 1 EUR na hun activiteiten. Leve Unifac! Toch brandt nog één vraag op ieders lippen. Dit stukje is dan ook een oproep aan elke Unifaccer die bereid is om de interne keuken te openen naar het grote publiek. Unifaccers, zeg eens, kopen jullie tijdens jullie Unifac-jaar eigenlijk nog zelf kleren, of zijn jullie verplicht om die truien aan te doen? Alstublieft, help ons uit dit enigma.

Al gauw meldde zich een zwerm plannenmakers bij de sjeik, ze namen een nummertje en wachtten op hun beurt, anders ging het niet. Er waren er die het kopje wilden gebruiken om een nano-ruimteschip te lanceren met aan boord een beleefde vraag om hulp aan andere beschavingen. Er waren geheime agenten van de Heertjes die de sjeik influisterden dat het kopje geschonken moest worden aan de trouwe klanten van weleer, en dat daar wel een aardig prijsje voor betaald kon worden. Er waren baardige mannetjes die zeiden dat er met het kopje fundamenteel onderzoek kon worden verricht naar de splitsing van de pruimenquark, want dat zou pas energie opleveren! Anderen betoogden dat de traktors moesten worden aangedreven, het gras gemaaid, de paardencarrousel aangezwengeld, het chocolade-ijs gekoeld,...

“Aagh..”, kreunde de sjeik, “allemaal even wijze voorstellen. En hoe zal ik nu kiezen? Weet jij misschien iets allerslimst?” In de zaal stond nog een laatste wijsneus, het was Musti, een jonge knaap met sproeten. “Helemaal niet, O genadige Al-Nafti. Ik denk dat we het laatste kopje gewoon eerlijk moeten verdelen. Het gaat nu eenmaal niet anders” De Sjeik dacht even na en zei toen met een zucht: “Dat is inderdaad het beste, neem het kopje mee en verdeel het, en neem mijn dochter ook ineens mee, want de laatste dagen is er geen huis meer mee te houden.”

Musti rende naar een hoge heuvel en riep daar alle mensen samen. Toen iedereen stil was, zei hij: “Er is meer dan genoeg voor iedereen. Ik geef het kopje door, neem maar wat je nodig hebt.” En hij gaf het kopje aan de traktorchauffeur die er beteuterd in keek, maar zijn buurman, de ijsverkoper, troostte hem: “Ach, ik leen jou wel mijn buffel, als je voor mij zo'n ijskelder wil bouwen. En als het te warm is, dan verkoop ik wel gewoon appel met munt in plaats van ijsjes. Het is wat raar, maar het gaat nu eenmaal niet anders.” Waarop de bejaarde buurman van de buurman eraan toevoegde; “ Nou, nou, als het echt nodig is, mogen jullie ook altijd mijn windmolen gebruiken, dat lelijke ding staat er nu toch. Als iemand maar voor mij boodschappen kon doen, want zonder auto red ik dat niet. “Dat zullen mijn zonen met plezier doen, ze zijn al maanden werkloos. Oh, en kan je hen dan ook ineens zonneboilers leren installeren, daar gaan we een gouden zaakje aan doen!”

Verderop hadden de baardige mannetjes een kring toehoorders rond zich verzameld die maar wat graag wilden weten hoe een pruimenquark smaakte. In ruil voor een heldere uiteenzetting wilden ze wel de quarksplijtmachines met rolfietsen aandrijven. Dat was wel wat onhandig, maar het ging nu eenmaal niet anders. Anderen waren wat dichter bij elkaar gekropen, zodat de verwarming uit kon. Dat rook soms wel muf, maar ja, hoe moest het anders?

Al bij al waren de meesten niet ontevreden. In het kopje zat inderdaad wel genoeg voor iedereen. De enige die echt ongelukkig was geworden door het koffiekopje was ... Aisja. Zij hield niet van sproeten en bovendien werd Musti na zijn succes zo verwaand als een prijshaantje. “Tja, het gaat nu eenmaal niet anders”, suste de sjeik. Maar Aisja vond van wel en ze ging ervandoor met een lieve, berooide oliemagnaat.

Binnenin het Sportpaleis heerste koning Herfst. Overal zagen we dorre velletjes, kromme benen, ruggen en armen, kalende, grijze of gepermanente schedels. Kreten als "we want more" klonken wat zachter dan wij het normaal gewend zijn, er werd wat meer gekucht en gepuft en ook het bestijgen van de trappen nam wat meer tijd in. Het witgele kruis was trouwens opvallend aanwezig en we verdachten de organisatie ervan een verzorger van de palliatieve afdeling achter de hand te hebben gehouden. In elk geval, de oudjes hadden dolle pret toen Bart Van den Bossche zijn '‘Ga Met Me Mee' inzette: de rimpels rockten en de botten kraakten van de reuma en de artrose. Ook het duo Elly en Rikkert passeerde de revue met hun ‘Kauwgomballenboom', Samantha rolde kwiek het podium op om stevig van katoen te geven terwijl de zaal enthousiast ‘'E Viva Espana' meezong. Miel Cools vroeg om een staande ovatie, maar na een "ach" en een "wee" is dat er om begrijpelijke redenen niet van gekomen (die verdomde reuma toch...).

Het waren uiteindelijk vooral ons aller Nicole en Hugo die de show stalen. De armen gingen de lucht in en de oudjes waren dermate enthousiast dat ze zelfs hun kunstgebit lieten meeklapperen. De rode, zwierige jurk van Nicole deed menig mannenhart stil staan en '‘De Allereerste Keer' en ‘'Kom Van Dat Dak Af' konden op veel bijval rekenen. Met hun ingestudeerde (en volgens onze rochelende achterbuurman hilarische) bindteksten wilden ze zich ook nog als komisch talent bewijzen, al hadden ze dat ons inziens beter achterwege gelaten. Ook het vermelden waard is de blonde zangeres Mieke, want om haar kitsch te kunnen smaken moet men echt wel een stel hersenen in degeneratie hebben. Mieke zong dat "een kind zonder moeder als een vaas is zonder bloemen" waarna ze op het lumineuze idee kwam de zaal in te huppelen (wijsheid komt met de jaren, maar blijkbaar niet voor iedereen). Daar wachtte een fan haar op om haar eens stevig beet te nemen en samen vrolijk een rondje te walsen. Het grote scherm toonde ongenadig hoe ze het mens op slinkse wijze op een stevige duw trakteerde zodat ons Mieke geheel bevrijd haar weg kon vervolgen.

Al bij al leek de grijze massa de muziek zeer te appreciëren. Het Houden Van-orkest, dat gezegend was met de aanwezigheid van een jong, blond koortje, deed erg zijn best en ook de zangers op leeftijd waren vast van plan er het beste van te maken. Toch waren er voor ons net iets te weinig hoogtepunten en net iets te veel nummers waarvan duidelijk was waarom het nooit echt hits waren geworden. Als we zo oud moeten worden, sterven we toch liever jong! Maar ach, laten we ons er maar niet op blind staren, immers: “als je in de stront zit is een scheet een frisse wind”, dixit Miel Cools. Wij hebben wijselijk vroegtijdig de zaal verlaten (onze excuses aan de zanger Gerard Cox) om nog even van de zon, de lente en vooral van onze jeugd te genieten...

Het begon eind jaren '90. Enkele enthousiastelingen kneedden de Weltschmerz en energie van de jongeren op de Groenplaats en samen kraakten ze een pand in de Meistraat; het Project VogelVrijStraat, een plaats waar alles mocht, was geboren! “Schrap de omschrijving '‘randdebielen' toch maar”, bedenkt de Oude Kastanjeboom zich. Na enkele weken, volgde de bestorming en ontruiming, maar de krakers weken uit naar de oude havenkantine op de d'Herbouvillekaai. Het stadsbestuur toonde begrip en de ‘Scheld'apen' werden erkend als Jeugdbeweging. In die jaren woonden tot 40 jongeren in en rond het gebouwtje. Er ontstonden muziekgroepjes als de ‘A.M.brassband' of ‘Maskesmachine'. Absolute toppers als ‘Think of One' en ‘Zita Swoon' kwamen er repeteren, knutselaars en ‘tactiele' kunstenaars van allerlei slag konden aan het werk in de tuin. Een echo van de creatieve sfeer van toen vind je in de roman ‘Walvis' van Tom Naegels uit 2003.

In 2004 viel even het doek over de Scheld'apen. Vlakbij werd een doortrekkersterrein voor zigeuners aangelegd en hun nachtrust was niet gebaat met een quasi-gekkenhuis waar wilde feesten tot de sleur van alledag behoorden. Bovendien stonden de woonwagens van de krakers in de weg. Het jeugdhuis werd gesloten, de Scheld'apen zouden uitwijken naar het ‘Noordkasteel'. Toen dat plan toch niet doorging, trokken de jongeren alle registers open; er kwam een grootschalige campagne. Dat was niet moeilijk want iedereen uit de culturele scène had wel iets van doen met het broeinest aan de d'Herbouvillekaai. Het protest kon niet worden genegeerd en sinds april '05 staat het jeugdhuis weer ter beschikking van onstuimig Antwerpen.

Elke vrijdag kan je er aanschuiven voor een goedkope vegetarische maaltijd in de '‘Volxkeuken'. Het publiek bestaat niet meer enkel uit verlopen kunstenaars; door de wijde bekendheid van de Scheld'apen, lopen er nu ook nieuwsgierigen, die niks met het jeugdhuis te maken hebben, tussen de dampende potten. Het ruwe, revolutionaire decor (waag het niet een ‘cola' te bestellen) en de vele, loslopende honden zorgen voor de ‘cool', het psychedelische urinoir met hoog dak en magisch licht kan gelden als een kathedraal van graffitikunst. Een andere vaste afspraak zijn de eigenzinnige Kontra-films op zaterdag, en natuurlijk de optredens (zie kalender op website). Bovendien knutselen de Scheld'apen deze zomer zomaar even een concertzaal in elkaar.

Maar kan iedereen met teveel energie hier nu altijd terecht? “Nee, daar zijn we van afgestapt. In het begin liep het hier vol junkies die zich af en toe ook kunstenaar noemden. Zo'n prutsers willen we niet meer! We willen een mama zijn voor jonge talenten die zo bezeten zijn van hun kunst dat ze niet aan eten denken, zo van die echte fiepen. Dat soort kerels vind je trouwens niet enkel in de kunst, hoor. Mannen als Darwin, awel, dat zijn ook fiepen.”

Scheld'apen, d'Herbouvillekaai 36, 2020 Antwerpen, www.scheldapen.be

Ine Dehandschutter Ik wou het conflict in het Midden Oosten begrijpen. Het oorspronkelijke idee was om drie maanden te studeren in Israël, uiteindelijk is het twee jaar geworden. In april 2003 ben ik met het openbaar vervoer rondgetrokken van Turkije naar Syrië, Libanon en Jordanië. Zo kon ik het conflict ook beter leren kennen, al begrijp ik het nog altijd niet helemaal.

Kende je jongeren van beide kanten?

Dehandschutter Ja, dat maakte wat gebeurde begrijpelijker maar dat betekent nog niet dat ik het goedkeur. Anderzijds was het wel vervelend dat elk gesprek na tien minuten over politiek ging. Soms vielen beide kanten me op net hetzelfde aan. Ik heb op een gegeven moment een Palestijnse vriend en een Israëlische vriendin elkaars telefoonnummer gegeven en ze zijn beginnen bellen. Ze wilden wel afspreken maar dat lukte gewoon niet, een Palestijn geraakt niet tot in Jeruzalem en voor een Israëliër lijken de Palestijnse gebieden onveilig.

Hoe voelde het bij een checkpoint?

Dehandschutter De toestanden daar zijn heel vernederend en lastig. Dan begrijp ik soms heel even de aanslagen van de Palestijnen. De typische fierheid botst daar als een jongen van 18 een man van 68 beveelt al zijn kleren uit te doen. Het is daar vaak een kwestie van oorzaak en gevolg. Ik heb wel eens ruzie gemaakt of op een diplomatische manier gereageerd, meer kan je niet doen. Israëlische jongeren hebben legerdienst van hun 18 tot hun 21. Wat moet die jonge knaap aan dat checkpoint doen met een groot geweer in zijn handen, bang door alle verhalen die hij gehoord heeft? Volgens mij zit de enige oplossing in het onderwijs en de jeugd. Palestijnse kinderen van 5 tot 13 jaar hebben nu alleen negatieve ervaringen met Israëli's, ze kennen alleen de soldaten. Een Palestijnse vader vroeg me ooit: "Wat moet ik aan mijn kinderen vertellen als zij alleen het slechte zien?" Iedereen kent wel iemand die problemen had met de soldaten.

Voelde je dan geen angst om naar die oorlog te trekken?

Dehandschutter Telkens ik de bus op stapte dacht ik de eerste drie seconden: waar ga ik zitten om een aanslag te overleven? Ofwel keek ik thuis de hele dag televisie ofwel vertrok ik. Je let anderzijds wel op, meestal voel je de situatie wel komen. Ik ben trouwens geen oorlogsfotograaf, vanop 500 meter afstand kon ik ook foto's trekken. Maar ik ben een paar keer moeten vluchten en ik heb gevaarlijke situaties meegemaakt. Zo zat ik 's nachts in een vluchtelingenkamp toen de tanks binnenreden en begonnen te schieten. Dan ga je niet naar buiten om foto's te trekken, je blijft gewoon binnen. Toen ik even terug in België verbleef hoorde ik dat er een bom was ontploft op een markt die ik regelmatig bezocht. Ik heb direct vrienden gebeld om te horen of ze ongedeerd waren in plaats van in te storten omdat ik daar had kunnen zijn. Uiteindelijk is de kans op een ongeval met de wagen groter dan dat je omkomt door een bomaanslag.

Hoe gaat er aan toe in het dagelijkse leven in Israël?

Dehandschutter Eigenlijk is Israël redelijk westers, het voelde zelfs raar om te gaan studeren in "de 53ste staat van de VS", hoewel het land ontegensprekelijk ook veel van het Midden-Oosten heeft. Israeli's lijken veel meer op Palestijnen dan ze zelf willen. Palestina is een heel andere cultuur, het echte Midden-Oosten. Het gaat er wel anders aan toe dan we hier soms denken, op televisie zien wij en ook de Israëli's alleen maar aanslagen. Maar dat nieuws is maar een heel klein stukje van het leven in Israël, dat is alleen wat de media laten zien. Ik heb daar twee jaar geleefd en ik heb nooit een aanslag meegemaakt. Ik leefde daar zoals hier, ik ging naar school en ik zat 's avonds op café.

Hoe ben je voor het eerst in contact gekomen met drugs?

Op mijn veertiende rookte ik mijn eerste jointje. Dat was toen iets speciaals, iets waar ik nog niet veel van afwist. Omdat mijn vrienden het deden wou ik het ook wel eens proberen en dat beviel mij goed. Ook paddestoelen aten we wel eens; dan gebeuren er soms echt gekke dingen. Daar is het ook heel lang bij gebleven maar op mijn achttiende begon ik in plaats van op café meer en meer naar clubs te gaan. Daar pakte ik mijn eerste ‘bolleke' (xtc-tablet, nvdr.) en ontdekte ik een heel andere wereld, de wereld van het blijven doorgaan, het feest dat niet stopt. Later ben ik dan overgeschakeld op coke, wat ik nog beter vond. Ook speed heb ik wel eens geprobeerd maar dat beviel mij niet zo.

Zijn er ook drugs die je nooit zou proberen?

Heroïne. Te gevaarlijk volgens mij. Ik heb al van verschillende mensen gehoord dat je “eraan hangt” na je eerste shotje en dat zou ik zonde vinden. Hoewel ik af en toe iets neem, wil ik niet afhankelijk zijn van iets. Ook MDMA en LSD vind ik link. Dat zijn dingen die je volgens mij niet in de hand hebt.

Je studeert ook nog. Valt het studentenleven eigenlijk te combineren met de vele feesten en drugs?

Moeilijke vraag. Ik denk dat ik ook wel een beetje het geluk heb, of de discipline, om in de belangrijke periodes volledig van al die dingen af te blijven. Dan is het af en toe een jointje, maar niet meer dan dat. Ik heb veel mensen rondom mij zien afhaken hoewel ze aanvankelijk heel gemotiveerd waren om iets te maken van hun studies. Door de combinatie van drugs en feesten zijn ze de realiteit wat uit het oog verloren en hebben ze hun studies opgegeven om zich in het nachtleven te storten. Meestal komen ze dan ook nog in de horeca terecht. Daar kunnen ze zo'n mensen wel gebruiken.

Hoe kan je als student al die drugs betalen?

De meesten verdienen iets bij, in de horeca dus bijvoorbeeld. Sommige drugs zijn ook helemaal niet zo duur. Speed kost maar vijf euro per gram, pilletjes vijf euro per pil.

Paranoia

Is het gebruik van drugs tijdens de examenperiode een hardnekkige roddel of is er iets van aan?

Het is zeker geen roddel; ik ken genoeg mensen die heel de nacht blijven doorstuderen op een gram speed. Het is maar de vraag wat ze er twee dagen later nog van weten, maar op dat moment zal het zeker wel zijn nut hebben.

Ligt het dan ten dele aan de universiteit, die teveel eist van de studenten?

Nee, dat denk ik niet. Misschien zijn er richtingen waarin dat wel zo is, maar bij ons zeker niet. Meestal zijn het studenten die weinig naar de les gaan, niets doen tijdens het jaar en daarom hun toevlucht zoeken in zulke ultieme reddingsmiddeltjes.

Hoe zit het met voorlichting? Heb je het gevoel dat je genoeg kennis hebt over drugs?

Nee, en soms dringt dat ook wel eens tot mij door. Ik neem bijvoorbeeld regelmatig coke, maar dat betekent niet dat ik besef welke gevaren dat op lange termijn met zich meebrengt. Ik kan alleen maar afgaan op wat ik voel op dat moment en achteraf. Van marihuana weet ik dat dan weer wel perfect. Als je jarenlang blowt heb je ook wel eens een aanval van paranoia of schizofrenie en daar komt nog bij wat ik met sommige van mijn vrienden zie gebeuren. Er zit er nu nog één in de psychiatrie. Maar dat betekent niet dat ik niet meer blow, hé. Als je het in beperkte mate doet is het veilig volgens mij.

Maar om terug te komen op die voorlichting: denk je dat de universiteiten daar een rol in kunnen spelen?

Ja, natuurlijk. Het zou een deel van het pakket algemene opvoeding moeten zijn.

Hoe moeten ze dat dan doen?

Een folder met het nummer van de drugslijn zou al veel doen, denk ik (die folders liggen er, nvdr.). Of misschien een algemeen vak invoeren waar drugsvoorlichting een onderdeel van is.

Oplossing?

Ben je voor legalisatie van soft drugs?

Stiekem is ook wel leuk, maar toch zou het geen slecht idee zijn. Voor mij mag het zelfs verder gaan en mogen hard drugs er ook bijhoren. Alcohol bijvoorbeeld is volgens mij een veel gevaarlijker dan coke. En als je 't legaliseert kan je beter controleren wat, hoe en waar er wordt genomen. Als je ziet wat voor spul je soms in je handen krijgt... Ik herinner mij bijvoorbeeld iemand die een lijn aan het leggen was en mij er ook één wou geven. Ik heb vriendelijk bedankt toen ik zag en proefde dat het kalk van de muren was. Die testteams vind ik ook een heel goed idee. Die komen naar feestjes en testen gratis je pillen. Je zou ervan schrikken hoeveel rommel daar tussen zit. Als je altijd zou weten wat je neemt...

Hoe zie jij die legalisering van hard drugs dan?

Het ideaal zou zijn moest de staat het verdelen onder mensen die afhankelijk zijn. Die verdeling is gratis en gedoseerd. Bij dat pakketje zou dan wel psychologische begeleiding horen. Voor wat, hoort wat.

Zie je daar echt de oplossing in?

Ja, het is mogelijk als het idee goed wordt uitgewerkt. Weet je wat het rare is als ik dit aan iemand vertel? Hun reactie is altijd: “Ja maar, dan gaan er toch veel meer mensen aan de drugs geraken.” Onzin. Het is tijd om de ogen te openen en te zien dat er veel meer mensen drugs nemen dan iedereen denkt. Het is perfect mogelijk om een normaal leven te leiden en toch af en toe een snuifje te nemen. Voor marihuana gold lange tijd hetzelfde taboe. Nu is daar al wat meer openheid rond omdat ook enkele hooggeplaatste mensen toegaven dat ze er niet vies van waren. Met hard drugs is het juist hetzelfde. Je zou er echt van opkijken als je wist hoeveel mensen het al gedaan hebben.

Hebben je medestudenten weet van je verborgen leven?

Een stuk of vijf mensen weet het, omdat ik ook weet dat zij het doen. Er wordt eigenlijk weinig over gesproken, tenzij je elkaar toevallig tegenkomt op een feestje. Niemand hoeft het te weten, vind ik. De mensen veroordelen je nogal snel.

Heb je nog een laatste wijze raad?

Ja, blijf niet blind voor wat er rondom je gebeurt en veroordeel niet. En ga ook niet te lichtzinnig om met eender welke drug.

Zullen we doen. Bedankt en nog veel succes met je studies.

Tom Geens