met botte tang tracht ik de tent te breken
met botte tang harde tanden tracht ik de tent te breken
met botte tang harde tanden warme wangen tracht ik de tent te breken

scherven studenten richten tenten als paleizen op
halen kansarme kinderen van opvang af, wandelen wankelende 
kleuters aan linkerhand, wijden de wijk in warmte
maken wafels voor bejaarden behapbaar organiseren td’s 

voor volkeren van verleden en heden, kaarten met dragers van wat was
ze weren een verleden van brand, maken nat wat ooit droog, 
hoog wat ooit plat, planten verwachting op parkings
als tuinkruiden tussen stoeptegels

in badpak vind ik een inktvis, in tedere tentakels
maakt hij plaats voor wat lang onvruchtbaar leek
fezelt: deze parking is een zwembad, hier groeit wat 
ooit bloedde, leer je school-, rug- en hartslag, ga

met botte tang besef ik: scherven studenten smeden grenzen tot 
welkom, met botte tang breek bij deze ik de tent in twee
met botte tang breek ik de tent in twee 

Buiten adem kom ik op de valreep op tijd in de les. “De echte geneeskunde-ervaring”, laat ik me vertellen. Ook mijn neiging tot geeuwen lijkt gedeeld te worden door mijn buren (het is dan ook 8.30 u), maar daar stopt de echte geneeskunde-ervaring zowat. Ik hoop maar dat alle termen die De Block op ons afvuurt mijn aulagenoten bekender in de oren klinken. Bij de eilandjes van Langerhans droom ik meteen van een ontspannende eilandvakantie en de krebs­cyclus noteer ik eerst als crêpecyclus. Waar de les nu eigenlijk over gaat, daar kan ik de vinger niet opleggen. Iets met diabetes, meen ik op te vangen. Manneken Pis is daar blijkbaar het icoon van.

Het zou niet eerlijk zijn De Block de schuld te geven van mijn absolute verwarring. Hij merkt het zelf ook op: “Da’s eigenlijk toch vervelend, hé, dat je met geneeskunde alles moet blijven onthouden.” Tja, die voorkennis heb ik nu eenmaal niet. Dat De Block zijn best doet, dat kan zelfs ik niet ontkennen. Ik was al onder de indruk toen ik hem in doktersoutfit vooraan de aula zag staan. Toen daar ook nog eens kleurrijke animaties van glucose zwevend door de pancreas en een dosis humor bij kwamen, was ik helemaal verkocht. Die humor was met momenten best zwartgallig. Waarom er drie donoren nodig zijn, is me ontgaan, maar van de uitspraak “Eigenlijk is het te hopen dat er een groot accident gebeurt met drie donoren tegelijk” schrik ik toch even op.

De ergste schok moet op dat moment nog komen. Na zo’n twee uur les vraagt De Block of we allemaal recht willen staan. Wie dagelijks minstens 30 minuten sport, mag meteen weer gaan zitten. Wie dagelijks fruit of groenten eet, wordt ook verlost uit zijn lijden. Daarna staat nog slechts één eerlijke student recht. Wanneer hij ook op de vraag of iemand in zijn familie diabetes heeft “ja” moet antwoorden, is de sfeer even gespannen in de aula. Ik ben fan van interactieve lessen, maar ik haal toch ook opgelucht adem dat ik niet in zijn schoenen sta. Gelukkig mag ook hij snel weer gaan zitten.

Wanneer de volgende pauze aanbreekt, besluit ik me uit de voeten te maken, bang dat anders ook ik mijn levensgewoonten zal moeten openbaren. Voor de andere studenten gaat de les nog door tot 18 uur. Zelfs met pauzes is negen en een half uur lang, maar ik kan me voorstellen dat er ergere manieren zijn om je dag te spenderen als je werkelijk iets van de les begrijpt.  

Wanneer ik ter voorbereiding van dit artikel over de verlaten Stadswaag struin, dwalen mijn gedachten af naar het Antwerpen van de jaren 1970. Na een periode van ongeziene groei belandde de economie in een neerwaartse spiraal. Voor jongeren was er nauwelijks toekomstperspectief. Arbeiders geraakten niet aan de bak in de haven en moesten elke dag noodgedwongen door weer en wind fietsen om een stempel te laten zetten en afgestudeerden konden niet aan de slag op de arbeidsmarkt. Hun dromen lagen al aan diggelen voor hun volwassen leven goed en wel begonnen was. Een eigen huis met tuintje – het ideaal van de babyboomgeneratie – zat er voor hen niet in. En wat met de vijand uit het Oosten? Zou hun schimmelrijke huurflat een nucleaire inslag overleven?

Ondertussen rommelde het aan de overzijde van het Kanaal. Om te ontsnappen aan de waan van de dag vluchtten Britse jongeren in een undergroundscene vol scheurende gitaren, leren jassen en welgeplaatste veiligheidsspelden. De punkers zagen het levenslicht. Hun motto: de wereld is naar de kloten. Hun antwoord daarop: een dikke middelvinger.

Na een reis door het Verenigd Koninkrijk besloot Antwerpenaar Luc Van De Poel dat de sinjorenstad nood had aan een dosis anarchie en stichtte hij ’s lands eerste punkband The Kids. Nomen est omen: bassist Danny De Haes was bij de oprichting amper twaalf jaar oud. Het contrast met frontman Ludo Mariman, een potige havenarbeider met de aaibaarheidsfactor van een hondsdolle rottweiler, kon haast niet groter zijn. In een mum van tijd kregen The Kids navolging van een reeks Belgische punkbands. Ervaring was dan ook geen vereiste. Met een handvol akkoorden, een mondje steenkolenengels en een frontman die de longen uit zijn lijf schreeuwde, kwam je al een heel eind.

Punk was naast een muziekgenre een ware levensstijl. Jongeren hulden zich in rafelige jeans en strakke leren jassen, maten zich een hanenkam aan en keilden hun studies en loopbanen in de vuilbak. Punkers hadden wel wat beters te doen met hun tijd. Pogoën op The Sex Pistols bijvoorbeeld. Of kleinburgerlijke pennenlikkers een goei saflet geven. Softies die in de flowerpower waren blijven hangen, verdienden eveneens een flink pak rammel.

party on, party on, party on

De buurt rond de Stadswaag was het kloppend hart van de Antwerpse punkbeweging. Niet verwonderlijk: door de nabijheid van de Academie, de UFSIA (een van de voorlopers van UAntwerpen) en de dokken woonden er rondom het plein vooral jonge kunstenaars, studenten en havenarbeiders. Bovendien waren de huurprijzen er door de armoedige staat van de panden aan de lage kant. Overdag sliepen punkers er hun roes uit. In de late namiddag zetten ze koers naar het Conscienceplein, waar ze de nacht inzetten in het Pannenhuis, de muziektempel waar de mannen van Pink Floyd in hun psychedelische begindagen nog hadden opgetreden. Anno 1980 was Pink Floyd een stadionvullende progrockband waar de meeste punkers hun neus voor ophielden.

Rond middernacht trok een stoet leren jassen naar de Stadswaag waar Cinderella’s Ballroom klokslag middernacht haar deuren opende – nomen est wederom omen. De muziekclub was het walhalla voor de in leer gehulde meerwaardezoeker. Door de boxen schalden de betere (post)punk, ska en new wave. Journaliste Annik Honoré, de vrouw waar Joy Division-frontman Ian Curtis zijn hart aan verpand had, gaf regelmatig een acte de présence en een groep modestudenten bewonderde de gewaagde outfits. Later zouden ze als couturières de wereld veroveren onder de naam de Antwerpse Zes. De festiviteiten in Cinderella’s Ballroom gingen door tot in de vroege uurtjes. Punkliefhebbers die nog in hun ouderlijk huis woonden, namen rond 10 uur de tram naar het centrum om zich aan te sluiten bij het feestgewoel.

ne plastieken zak

Een van de hipste vogels in Cinderella’s Ballroom was Gene Bervoets. Lang voor zijn doorbraak als acteur was hij de frontman van dienst bij The Plastik Bags. Bervoets en de zijnen keken verder dan het Londen van The Sex Pistols en lieten zich inspireren door de New Yorkse artpunkbands Talking Heads en Television. Ze doorspekten hun teksten met intellectuele referenties, hielden dandyeske verkleedpartijen en brachten een sound voort die een stuk geraffineerder was dan de sonische oplawaaien van hun aartsrivalen The Kids. Zelfverklaarde proletariër Mariman had namelijk een broertje dood aan pendantisme. Lang voor de fameuze battle of britpop barstte de Antwerpse battle of punk uit. Bervoets liet ooit in een interview optekenen dat hij vaak moederziel alleen op het podium stond omdat de overige bandleden slaags waren geraakt met de achterban van The Kids.

Toen de goegemeente lucht kreeg van de punkscene zond de BRT Marc Didden eropuit om het fenomeen te doorgronden. De eminente popkenner leverde een documentaire af met de poëtische titel Gisteren zullen we de pogo dansen. Met zijn kenmerkende piepstem stelde Didden de vragen die op de lippen van de brave huismoeder brandden: Hoe ziet de dag van een punker eruit? Waarom zijn jullie zo boos? Zijn jullie fascisten?

Vergis je niet, ondanks de ogenschijnlijk naïeve vragen wist Didden donders goed waar punk voor stond. Als klap op de vuurpijl kreeg hij zelfs enkele prominente figuren uit de beweging voor zijn lens: The Kidsfrontman Mariman deelt met branie zijn wereldvisie mee (wat die wereldvisie precies inhield, daar heeft al wie het Antwerps dialect niet machtig is het raden naar), De Brassers verkondigen de leer van hun Messias Johnny Rotten en de wereldvermaarde Talkings Heads zijn de – euh – talking heads van dienst.

there will be no next time

Toen Marc Didden de punk in de Vlaamse huiskamer bracht, was de beweging al over haar hoogtepunt heen. Punkers van het eerste uur hadden de gitaren inmiddels aan de wilgen gehangen; bands die niet ten onder gingen aan de dodelijk cocktail van drank, drugs en oplopende ruzies, zwichtten voor het grote geld. Zij die ooit het antikapitalisme predikten, tekenden nu een lucratief platencontract. Zo ook The Kids, die in de jaren 1980 salonfähig genoeg waren voor de Aardbeiprinsesverkiezing in mijn geboortedorp Melsele. Geloof me, een authentieke punker heeft daar niks te zoeken…

De geest van de punk leeft misschien nog het meest voort in de kunsten. Ann Demeulemeester – een van de Antwerpse Zes – is sinds jaar en dag de vaste couturier van punklegende Patti Smith. Jan Fabres kevermozaïeken en punaisesculpturen stralen dan weer het geweld van een stevige pogo uit, zijn kattenvideo en werkattitude helaas ook.

Cinderella’s Ballroom sloot in het midden van de jaren 1990 de deuren, maar leeft voort in de gedachten van een generatie oud-punkers. In 2018 organiseerde de Academie een tentoonstelling over de Antwerpse punkscene. Op een steenworp van de Stadswaag vergaapten geïnteresseerden zich aan kijkkasten vol zines, buttons en cassettes. De punk van Cinderella’s Ballroom in een keurige museumopzetting… Dat schoentje knelt.

Naar aanleiding van de tentoonstelling besloot Bervoets The Plastik Bags nieuw leven in te blazen. De huidige postpunkhype rond IDLES, Shame en Fontaines D.C. creëert een momentum voor de comeback van ervaren punkrotten. Allemaal goed en wel, maar die goeien ouwen tijd keert nooit meer terug. Een groep nostalgisch aangelegde vijftigers en zestigers houden de herinneringen aan Cinderella’s Ballroom in stand met een gesloten Facebookgroep die vernoemd is naar de voormalige nachtclub. Een eenvoudig postje met een videoclip van een of andere obscure eightiesband volstaat om de commentsectie te laten losbarsten. “Ik heb in Cinderella nog een pint gedronken met die gast”, merkt iemand op, doelend op een gitarist die (aan zijn kapsel te zien) elke dag 230 volt door zijn lichaam jaagt. Afsluiten doen alle berichten met een variatie op eenzelfde thema: “Da ware nogal is tijden hé.”

Op de plaats delict werden naast haar twee zonen Jordan (11) en Wesley (7)  ook een medewerker van pleegzorg en Conny’s huurbaas aangetroffen. Het CLB had pleegzorg afgestuurd op het gezin, omdat er op school vermoedens waren van verwaarlozing. De kinderen konden daarom na het tragische voorval meteen opgevangen worden. P. Robleem,  de huurbaas, was dan weer aanwezig om achterstallige huurgelden te innen en een uitzettingsbevel af te leveren: “Ik had  alles al geprobeerd, ik had zelfs een brief gestuurd naar het magazine waarvoor ze maandelijks schreef. En toch weigerde ze te betalen, een uitzettingsbevel was dus de volgende stap. Hoe moest ik anders van haar zijn afgeraakt?”

Op dat nieuws zou het slachtoffer slecht gereageerd hebben, waardoor ze met een bot keukenmes begon te dreigen. Robleem zou tijdens een poging om haar te ontwapenen het slachtoffer tussen haar ribben hebben gestoken en haar van zich afgeduwd hebben tegen de balustrade. Die was echter helemaal rot, waardoor het hout brak en de vrouw zeven verdiepingen naar beneden viel. Nu zit de politie met de vraag of Robleem weet had van de kapotte balustrade en hij haar er met opzet tegen duwde. De man wordt momenteel nog verhoord.

Na de val leefde het slachtoffer nog, waardoor Robleem al zeker niet vervolgd kan worden voor doodslag. “Mama riep nog iets naar ons toen ze op straat lag”, vertelt Jordan, een van haar zonen. Wesley bevestigt dit: “Voordat ze door een Deliveroobezorger op een brommer overreden werd, waren haar laatste woorden: ‘Ik betaal nog steeds geen huur, godverdomse gierigaard.’” Op de vraag hoe hij zich nu voelt, antwoordt de jongen alvast positief: “Goed. Mag ik nu bij een gezin wonen waar ze wel warm water hebben?”

CatCafe is dan wel het eerste kattencafé in Antwerpen, het is niet het enige op de wereld. Het idee van een dierencafé heeft zijn oorsprong in 1998 in Taiwan. Al snel is het concept overgewaaid naar Japan, waar het is uitgegroeid tot een gigantisch fenomeen. Niet alleen kattencafés zijn daar succesvol. Ook niet-­standaard huisdieren, zoals uilen, egels of otters, hebben er hun eigen cafés. Recenter duiken dierencafés in de rest van de wereld op, waaronder ook in België. Bij ons is het kattencafé op een paar jaar tijd uitgegroeid tot een grootschalig fenomeen. In verschillende steden kan je tegenwoordig van het gezelschap van katten genieten.

In Japan is het dierencafé een groot succes. Dat komt door de Japanse huisvestings­situatie: in de grote steden woont zo goed als iedereen in appartementen, waar huisdieren meestal niet zijn toegelaten. Omdat de meeste Japanners dus zelf geen kat in huis kunnen halen, biedt een café met katten de ideale oplossing om toch wat schattige dieren in hun leven te brengen. Om dezelfde reden is het kattencafé in de rest van de wereld, en dus ook bij ons, populair geworden. Mensen die zelf geen huisdier in huis mogen of willen halen, kunnen op deze manier toch tijd doorbrengen met een kat zonder enige verplichting om de kattenbak schoon te maken.

CatCafe voegt bovendien nog een extraatje toe aan het oorspronkelijke concept. De katten die te vinden zijn in het café komen uit het asiel en kan je dus adopteren. Mensen kunnen bij een lekker tasje koffie of een kopje thee de verschillende bewoners van het café leren kennen, voor ze beslissen of ze een van de katten een nieuwe thuis willen geven. Dat zorgt er ook voor dat er steeds andere katten te vinden zijn in het café.

Ook als je geen intentie hebt om een kat te adopteren, ben je meer dan welkom. Met lekkere drankjes, vriendelijk personeel en het fijne gezelschap van de katten is het de ideale plaats om tussen de lessen door een welverdiende pauze te houden. Naar mijn mening geven de poezelige snoetjes je al onmiddellijk zin om een van de katten mee naar huis te nemen. Wees dus voorzichtig als je ernaartoe gaat, want de kans bestaat dat je zo een bewoner wilt katnappen. 
 

Als je door je bezoek aan het kattencafé te laat bent in je volgende les, is dwars niet aansprakelijk voor mogelijke gevolgen. 

Misschien herinner je je de mail over de enquête nog. “We willen graag weten waar jij wakker van ligt”, luidde het in november. Mijn eerste vraag ligt dan ook voor de hand: waar liggen studenten nu eigenlijk van wakker? Laurens vertelt me dat ‘examens’ het populairste antwoord was op die vraag, gevolgd door ‘stress’, ‘vakken’, ‘deadlines’ en ‘school’. “Dat zijn geen dingen die wij kunnen veranderen”, merkt Laurens op. “Ook ‘kosten’ en ‘financiering’ keren terug, en daar kunnen we wel mee aan de slag. We willen ervoor zorgen dat studenten weten welke kosten er verbonden zijn aan hun opleiding. Meer dan de helft van de studenten gaf in de enquête namelijk aan geen zicht te hebben op verborgen kosten zoals wetboeken, labojassen of ander materiaal.”

Een ander belangrijk aspect van de enquête was het welzijn van studenten. “Om dat in kaart te brengen, stelden we de open vraag ‘Hoe gaat het met jou?’. We hebben daaruit gehaald dat studenten vaak druk ervaren en gestresseerd zijn, en dat een kleine groep het zelfs niet meer ziet zitten”, vertelt Laurens. Toen de enquête werd afgenomen, was er nog sprake van een prijsstijging bij het STIP. Laurens is dan ook tevreden dat die is teruggedraaid voor studenten onder de 24 jaar.

Ook het hot topic ‘lesopnames’ werd bevraagd. “Opvallend is dat slechts 11,3% aangaf niet naar de les te gaan en liever opnames te kijken, hoewel proffen dat vaak als argument tegen opnames gebruiken. Integendeel, 77,3% van de studenten gaf aan opnames te bekijken wanneer ze een les gemist hadden, 68,3% herbekijkt moeilijke delen uit de les en voor 34,1% vormen ze een oplossing voor roosteroverlappingen. Verder blijkt uit het rapport dat slechts 55% van de respondenten tevreden is met het aantal lesopnames. Daar willen we proffen dus echt rond sensibiliseren.”

Naast die toegelichte onderwerpen bevroeg de enquête nog heel wat andere zaken, waaronder op kot gaan, studentenjobs en de komida. Via deze link kom je bij het rapport terecht. “De resultaten geven inzicht in de studentenbelangen, zodat we gericht kunnen focussen op verbeterpunten. We hebben bijvoorbeeld ook geleerd dat eerstejaars nog onvoldoende geïnformeerd zijn over de knip.” Of de enquête herhaald zal worden? “We willen er een jaarlijks gegeven van maken. Dan zouden we het nog vroeger in het semester doen, zodat we meer tijd hebben om aan de slag te gaan met de resultaten.” 

Nu het achter de rug is en de stress is gaan liggen, besef ik dat een cantuszaal voor de senior eigenlijk een utopie is. Wie wil er nu niet per direct van al haar problemen verlost zijn door simpelweg “cantor habes” te zeggen? Maak je toch een fout, dan trek je een ad (of sip je van warme thee) en is alles vergeten en vergeven. Ja, ik zou er zelfs voor willen pleiten om de cantuscommando’s te integreren in het dagelijkse leven. Staan er weer eens verkopers voor je deur? Non habes en deur dicht. Geen zitplek op de tram? Surgite en zelf snel neer gaan zitten. Kotgenoten die het bont maken op onmenselijke uren? Silentium!

Toegegeven, heel goed hoef je me niet te kennen om te weten dat ik nooit de moed bij elkaar zou kunnen schrapen om mensen zo te commanderen. Toch spreekt het idee van die duidelijke communicatie me wel aan. Gedaan met “Ik vroeg me af of je misschien als je dat ziet zitten…” en “Ik kan me vergissen, maar ik dacht dat je vorige week had gezegd dat…” Gedaan met nadenken hoe ik mijn boodschap moet verpakken. Gedaan met wekenlang twijfelen. Vanaf nu enkel nog korte en eenduidige uitspraken. Vanaf nu duidelijk zeggen wat ik wil.

Misschien is dat wel de belangrijkste les die ik tijdens die cantus begin maart leerde: met mezelf af en toe in de schijnwerpers zetten is helemaal niets mis. Anderen mogen zoveel konkelfoezen, elkaar toedrinken of het woord vragen als ze willen, dat maakt wat ik te zeggen heb niet van ondergeschikt belang. In het dagelijkse leven zullen mensen niet snel “waar is die cantus heen” scanderen, maar als ze echt eerlijk zijn, willen ze misschien zelfs wel dat ik mijn mond opentrek en mijn mening deel. En ik leerde dat ik niet zo moet stressen en het uiteindelijk allemaal wel goed komt, dat ook.

Dan is het nu tijd voor vrije versies. Sla de pagina maar snel om want een student die dwars leest, wouldn’t do us any harm. And we’ll roll the old chariot along...

Pebbles Antonissen, hoofdredacteur

PS Om de redacteur gerust te stellen die op pagina 10 haar mening uit over mensen die praten tijdens concerten, voel ik me genoodzaakt toe te voegen dat ik mijn recent geleerde les niet zal toepassen in concertzalen.

Over het algemeen stoor ik me aan niet veel tijdens een concert. Ik zet me vaak wat buiten de drukte, ik heb mijn colaatje vast, mijn oordopjes in en geniet van de muziek. Toch is er één element waar ik me dood aan erger: mensen die praten. Ik heb het dan niet over het meebrullen van de teksten of de occasionele “Oh my God, ik hou van dit nummer!”, maar wel over mensen die van een concert gebruikmaken om hun diepste geheimen en sappigste roddels aan hun concertpartners te vertellen.

Misschien heb ik meer last van praters omdat ik me niet tussen de diehard fans op de eerste rij zet, maar ik vraag me toch af waarom je net tijdens een concert moet vertellen hoe je collega’s een feestje hebben georganiseerd en jij daar niets vanaf wist, of hoe je ouders een nieuwe kat hebben geadopteerd. Er zijn toch andere, aangenamere en geschiktere momenten om je sappigste roddels te delen. Ik kan me ook niet voorstellen dat je zou willen dat Jan en alleman je verhalen kan horen. Nogmaals, als je per se wil bijpraten met je vrienden, mij niet gelaten, maar doe dit dan op een plaats die hiervoor gemaakt is.

Mensen die praten op plaatsen en momenten die niet ideaal zijn, het is niet nieuw. Toch merk ik dat dit meer voorkomt sinds de coronapandemie. Als ik terugdenk aan mijn concerten voor corona – een relatief beperkt aantal, geef ik toe – dan kan ik me niet herinneren dat mensen zoveel praatten, maar misschien ben ik vergeten wat er allemaal gebeurde. Desalniettemin lijken wel meer mensen op te merken dat praten tijdens concerten meer en meer gedaan wordt. Toen ik in 2022 naar Harry Styles ging, waren er daags nadien erg veel angry rants van mensen die zich stoorden aan het vele gepraat en geklets dat tussen de nummers door, maar zeker ook tijdens de nummers, hoorbaar was. Het fenomeen blijft ook nu nog bestaan: zo ging ik eind 2023 naar The Haunted Youth, en ook hier was het geklets alom hoorbaar, zeker omdat de instrumenten vrij zacht stonden.

Om toch op een positieve manier af te sluiten, misschien nog een tip voor zij die het niet kunnen laten om tijdens een concert bij te praten. Spreek voor het concert begint eens af in een café om daar een paar uur bij te praten, dan kan jij, samen met de mensen die rond je staan, tijdens het concert genieten van de muziek. 
 

Onze universiteit heeft al sinds 2019 een campusdichter en werd zo de eerste Vlaamse universiteit die een eigen dichter aanwierf. Het was toen doctoraatsstudent Zainab Noor el Hejazi die de spits afbeet. In 2021 nam student Rechten Esohe Weyden de fakkel van haar over. Zij was campusdichter tot en met vorig academiejaar. Het was dus hoog tijd voor een kersverse campusdichter. Ik stond met spanning te wachten voor de spiegeltent van het cultuurfestival toen werd aangekondigd dat het Leonie Moreels zou zijn die ons voor de komende periode zal voorzien van leesvoer. Na de bekendmaking begon ook meteen haar eerste publieke optreden als campusdichter, waarbij ze de aftrap gaf met een humoristische inleiding over de botte tang die blijkbaar jaarlijks gebruikt wordt om de spiegeltent open te breken. Dat leidde haar naadloos naar haar eerste spoken word-performance als campusdichter met bijpassende titel met botte tang.

Ik kon haar na afloop nog ontmoeten voor een gezellig gesprek. “Het is vooral heel druk geweest”, vertelde Leonie wanneer ik haar vroeg hoe het met haar ging. “Ik ben net terug van een uitwisseling in Utrecht, dus de voorbije week was het vooral wat terug in de plooien vallen in Antwerpen. Het is dan ook heel leuk om allemaal mensen terug te zien!” Het campusdichterschap en de weg daarnaartoe verliepen rustiger dan dat, wist Leonie me te vertellen. “Tijdens mijn tijd in Utrecht ben ik in contact gekomen met verschillende dichters­gezelschappen en daar heb ik wat van mijn materiaal laten lezen door bevriende schrijvers. Aangezien het campusdichterschap in Nederland heel bekend is, brachten zij me op het idee om campusdichter in Antwerpen te worden. Toen ik merkte dat er op dat moment nog geen vervanger voor Esohe was, heb ik mijn portfolio opgestuurd naar Rubi (het cultuurteam van UAntwerpen). Zij waren heel enthousiast en zo geschiedde.”

spoken word

Het schrijven heeft haar altijd al nauw aan het hart gelegen, vertelde Leonie. “Ik heb altijd al geschreven. Zo zijn er nog schrijfsels bewaard van toen ik klein was waarin ik dialogen opvoerde tussen producten uit de supermarkt (lacht). Later ben ik dan Woord gaan volgen als hobby en toen ben ik begonnen met poëzie schrijven.” Verder volgde ze het Spoken Word Traject van Noordstaat en rondde ze een opleiding schrijven aan de KADE Kunstacademie af. Ze won daarnaast al heel wat prijzen, waaronder de Jotie T’Hooft Poëzieprijs voor de jeugd.

Op de openingsdag van Calamartes bracht ze spoken word, maar dat is naar eigen zeggen niet haar specialiteit: “Ik denk dat ik toch sterker ben in het geschreven woord, maar door de cursus die ik volgde heb ik wel echt de liefde gevonden voor het gesproken woord.” Bij haar activiteiten als campusdichter is het haar plan de twee handig af te wisselen naargelang de gelegenheid. “Geschreven poëzie is nog altijd geschikter voor nieuwsbrieven en dergelijke, maar op evenementen wil ik graag afwisselen met spoken word.”

Bepaalde thematieken die terugkomen in haar poëzie zijn er volgens Leonie niet echt. Toch zijn er tendensen. Zo schrijft ze bijvoorbeeld vaak over het klimaat en daarmee won ze de Schrijfwedstrijd Klimaatverandering voor Gentse scholieren en studenten. Daarnaast werd ze ook klimaatdichter op het het 51ste Poetry International Festival in Rotterdam. Toch is engagement niet het doel van haar poëzie, vertelt Leonie. “Ik ben in de eerste plaats niet militant, dat is niet mijn eerste natuur en zeker niet mijn sterkste kant. Uiteraard wil ik luisteren naar en schrijven over dingen die leven bij studenten, maar het engagement zal nooit mijn initiële stijl overrompelen.” Verdere thema’s pikt Leonie uit het leven van alledag: “Mijn gedichten komen vaak bijna volledig uit mijn notitiesapp. Daar noteer ik dan woorden of kleine dingen die ik mooi vind uit het dagelijks leven. Dat kunnen dingen zijn die ik opvang uit gesprekken, maar ook dingen die ik zie terwijl ik op de fiets zit of vragen die in me opkomen. In dat opzicht zie ik mezelf soms meer als iemand die collages maakt van fragmenten en woorden dan een dichter (lacht).”

Of ze nu een woordensprokkelaar, dichter of woordkunstenaar is, moet nog duidelijk worden. Een ding is zeker: Leonie Moreels is onze campusdichter voor het komende academiejaar. In dit korte gesprek gaf ze wel een beetje blijk van wat we dit jaar nog van haar kunnen verwachten: poëzie die een sprong maakt uit de ivoren toren en tot leven komt in de straten van Antwerpen. Ze wil schrijven over het dagelijkse leven zoals zij dat ervaart, maar ook over prangende problematieken waar studenten van wakker liggen, zoals de klimaatopwarming. Naast geschreven poëzie kunnen we ook spoken word-performances en misschien nog veel meer verwachten van Leonie. Ik houd alvast mijn mailbox in de gaten voor de eerste updates!

Dat de Jeugdboekenmaand zijn festiviteiten aftrapt in Permeke is geen verrassing, want de hoofdbibliotheek van Antwerpen besteedt heel het jaar door veel aandacht aan jeugdliteratuur. In het hoofdgebouw is er een gezellige leestrap en een mooie tuin waar kinderen zich helemaal thuis kunnen voelen. Verder is er naast het hoofdgebouw ook een aparte jongeren­bibliotheek – de kubus – speciaal gericht op 15- tot 25-jarigen. Hier kunnen jongeren boeken uitlenen en lezen, maar ook studeren, een workshop volgen of gewoon gezellig wat bijpraten met een koffietje.

Op een mooie (en vooral droge) zaterdagochtend trok ik naar het hartje van Antwerpen om een kijkje te nemen op de opening van KABAAL. Als enige volwassene die niet door een kind vergezeld werd, had ik verwacht toch wat uit de boot te vallen. Dat was gelukkig niet het geval, aangezien ik omringd was door medejournalisten die ook nog snel een koffie kochten in de KABAALTARIA. Deze kleine cafetaria was slechts tijdelijk voor het festival opgezet, maar rondom mij hoorde ik enkele mensen zeggen dat de bibliotheek die hierna zeker mocht behouden. Rond half elf opende Charlotte Van der Vloedt, organisator van de Jeugdboekenmaand in Antwerpen, officieel het festival. Daar uitte ze haar ambitie om zeker 45.000 kinderen te kunnen bereiken met de meer dan 100 initiatieven. Hierna volgde een speech van de Antwerpse schepen van cultuur en kinderopvang Nabilla Ait Daoud. Zij benadrukte het belang van de Jeugdboekenmaand en van leesstimulatie bij kinderen. Op het einde werd ze bijgestaan door drie jonge meisjes die de speech prachtig afsloten met elk een eigen rijmpje.

Nadien kreeg schepen Ait Daoud de eer om het kinderboekenfestival te openen met een ritje op de muziekfiets en een voorleesmoment in de boksring. Ja, dat las je correct. In het midden van Permeke staat deze maand een heuse boksring. Het werd al snel duidelijk dat de bibliotheek creatief was omgegaan met het thema ‘Sport en spel’. In de boksring stond een groot vier-op-een-rijspel, kinderen konden er zitten om te lezen of deelnemen aan een boekenfitness. Verder stonden er twee fietsen om al trappend op te lezen; binnen was er een gewone fiets en buiten bij Permeke stond een muziekfiets. De muziekfiets maakte – je raadde het vast al – muziek als je aan het trappen was.

Na dit muzikaal intermezzo ging ik net als alle kinderen op avontuur in de bibliotheek. Naast de KABAALTARIA, en – slim gezien – ook vlak naast de ingang, stootte ik op het standje van boekhandel Pardoes. Studenten en leerkrachten kregen 10% korting, maar zoals verwacht was het standje toch het populairst bij de kinderen. Enkele kinderen die een centje hadden meegekregen, stonden enthousiast rond het kraam te kijken en een van de jongens was na zijn aankoop dolgelukkig aan het rondspringen met zijn nieuwe boek.

Na wat verder rond te wandelen in de bibliotheek besloot ik om me aan te sluiten bij een voorleesmoment op de Leestrap. Marieke van Hooff las samen met Isabelle Geeraerts hun boek Een trui om in te wonen voor. Ook ik luisterde met plezier mee in mijn favoriete blauwroze trui naar de enthousiaste vertelling. De Leestrap was een gezellig hoekje in de bibliotheek en Marieke las voor met de illustraties van het boek als visuele ondersteuning. Ze nam de kinderen mee in het verhaal om er samen over na te denken. Na de voorleessessie konden de kinderen samen met Isabelle en Marieke iets kleins knutselen met wol, net zoals het hoofdpersonage in het boek. Terwijl alle kinderen verzamelden op het midden van de Leestrap om hieraan te beginnen, nam ik nog snel een kijkje op de Boekenkermis buiten op het De Coninckplein vooraleer ik terug richting mijn deadlines vertrok.

Maar waarom is de Jeugdboekenmaand nu zo belangrijk? Ze trekt de aandacht naar lezen en dat is bij kinderen belangrijk om lezen populair te maken, zodat ze dit graag blijven doen op alle leeftijden. Het stimuleren van leesplezier is essentieel voor de leessocialisatie van kinderen en dat heeft dan weer een grote verdere invloed, tot zelfs voorbij universitair niveau. Leessocialisatie of leesopvoeding begint al op een jonge leeftijd met voorlezen en liedjes zingen en gaat later over tot samen lezen of praten over boeken. Een goede leesopvoeding thuis heeft een grotere invloed op een kind dan leessocialisatie op school. De missie van de Jeugdboekenmaand om leesplezier te stimuleren heeft dus niet alleen te maken met graag lezen, maar is ook belangrijk voor de groei van de taal-en leesvaardigheden van een kind.