Je lichaam versieren met onuitwisbare inkt is een gebruik dat in veel culturen voorkomt. Sommigen onder jullie huiveren al bij de gedachte aan een gitzwarte alcoholstift, contrasterend op jullie witte winterhuidjes, anderen pronken graag met kleurige tattoos die de tand des tijds zullen moeten doorstaan. Deze tattoodragers bestaan in alle vormen en maten: Antwerpse havenwerkers met ankers, studenten met het logo van hun studentenclub, of een doodgewoon redactielid van dwars. Elke versierde mens heeft wel zijn of haar reden om voor de naald te kiezen.

De tentoonstelling Body Art in het MAS brengt je niet alleen op ideeën rond inkt. Naast een verstopbare tattoo op de bil, kan je onderhuidse implantaten in je gezicht plaatsen, zal een korset je silhouet veranderen zodat je eer doet aan de verwijzing naar een wesp, of kan je opteren voor scarificaties (littekens) om aan te tonen bij welke volksstam je hoort. De expo gaat na waarom mensen iets aan hun lichaam willen (of moeten) aanpassen: uit schoonheid, als ritueel of om spirituele redenen bijvoorbeeld. Aan de hand van foto’s, filmpjes met getuigenissen, beeldjes en andere voorwerpen kom je te weten waar levende kunstwerken hun inspiratie en motivatie vandaan haalden. Een paar lotusschoentjes toont meteen dat ik met mijn schoenmaat 41 gelukkig niet in het oude China geboren ben. ‘Waarom?’ is de vraag die deze expo leidt. Een beetje wordt onze ‘hoe?’-vraag beantwoord, maar veel plaats is er niet om meer te weten te komen over de processen van bodyart zelf. De expo-zaal op de derde verdieping is niet groot, maar wel de moeite om te bezoeken.

dwars sprak met Aranis naar aanleiding van een van hun volgende concerten. Op dinsdag 19 april 2016 treedt Aranis op in AMUZ. Dit concert Classic with a Twist heeft als doel om jongeren kennis te laten maken met klassieke(re) muziek. Aranis zal het jonge publiek zeker weten te bekoren met een mix van klassieke muziek en andere genres, steeds met de onmiskenbare Aranisklank.

Hoe is Aranis ontstaan?

Marjolein (accordeoniste)  Wij hebben op het conservatorium van Antwerpen een groep gevormd en 5 jaar lang gebruik gemaakt van de lessen en examens om te ontwikkelen. We studeerden allemaal samen en voor het vak Kamermuziek moet je sowieso een ensemble vormen. Zo zijn we begonnen met muziek van Astor Piazzolla. Op een bepaalde dag kwam Joris (bassist en componist) met een stukje dat hij zelf geschreven had en stilaan is dat verder gegroeid.

Joris (bassist en componist)  Elk jaar speelden we meer concertjes. Er zijn mensen bijgekomen en de bezetting is ook een beetje veranderd. Onze groep heeft dus een evolutie gekend, maar de kern, de muzikanten en de instrumenten, is altijd hetzelfde gebleven. We hebben onze eerste cd opgenomen tegen de tijd dat iedereen afgestudeerd was.

Op welke manier kan jullie muziek jongeren aanspreken?

Joris  Ik denk dat jongeren in onze muziek zullen herkennen hoe hectisch het leven in West-Europa er aan toegaat. Als je over straat loopt zijn er heel veel indrukken. Ook door het internet komt er veel op je af en onze muziek is soms ook heel hectisch. Het is op die manier wel een verklanking van wat er vandaag de dag gebeurt. We zitten niet in een bergdorpje waar alles heel rustig is. Onze muziek zou helemaal anders klinken, moesten we daar opgroeien.

Jana  Jongeren herkennen onze muziek niet van de radio, op dat vlak zal het voor hen een ontdekking zijn. Als jongeren iets vernieuwend willen zien binnen klassieke muziek, zijn ze bij Aranis aan het goede adres. Het woord klassiek zal hen op het eerste gezicht misschien afschrikken, maar ik hoop duidelijk te maken dat dat zeker niet nodig is.

Stijn  Het hoeft geen niche muziek te zijn. Het is meer het ontdekken, leren appreciëren en gewoon worden van deze muziek.

classic with a twist

Op dinsdag 19 april 2016 treedt Aranis om 20.00 op in AMUZ (Kammenstraat 81, Antwerpen). Studenten betalen in voorverkoop slechts 5 euro voor een ticket (7 euro aan de kassa), niet-studenten betalen in voorverkoop 10 euro (12 euro aan de kassa). De opbrengst gaat bovendien naar USAB, de Universitaire Stichting voor Armoedebestrijding. De organisator van het concert is COFENA vzw, waarbij de uitvoering van de organisatie door studenten uit de Master Handelsingenieur gebeurt, in het kader van het vak Maatschappelijk Verantwoord Ondernemen.

Meer info en tickets: www.classicwithatwist.be

Vrijdag 13u00 – Na een goede nachtrust begeef ik me opnieuw onder de jonge diplomaten die momenteel hun lunch nuttigen in een van de receptiezalen in de majestueuze rechtervleugel van het Hof van Liere. Belust op sensatie probeer ik zoveel mogelijk mensen te vragen in welk luxueus restaurant ze de avond voordien hebben gedineerd, maar het wordt al snel duidelijk dat deze nog verse generatie politici zich nog geen decadente allures heeft aangemeten. Iran en Macedonië zijn samen Belgische frietjes gaan eten, maar de meeste MUN'ers aten net als ik gewoon thuis.

Mijn bronnen vertellen me dat er ook op de traditionele kroegentocht geen al te gortige uitspattingen waren. Er werd wat gedronken, wat gebabbeld … kortom, niks al te exuberant, of zo wordt me toch verteld. Ik hecht niet veel belang aan deze lauwe verklaring en ga zelf op onderzoek. De eerste persoon die ik aanspreek is Bartosz, een Pool die Finland vertegenwoordigt in de VN-simulatie. Met een opvallend frisse kop antwoordt hij me droogjes dat hij gisteren 'maar’ vier Duvels, acht pinten en ‘een stuk of vijf’ Jägerbombs gedronken heeft. Een kater heeft hij niet, want de lever van de ware diplomaat is onverwoestbaar.

In de wandelgangen wordt er druk gesproken over de ludieke ‘straffen’ die sommige MUN-participanten deze ochtend moesten ondergaan. Sommigen leden van de Raad van de Europese Unie waren te laat en daarom verzonnen de voorzitters een passende sanctie voor hen. Onder pianobegeleiding van voorzitter Robin mochten de laatkomers een liedje zingen om het goed te maken.

Ondertussen wordt er ook nog ernstig politiek bedreven. De afgevaardigde van Israël vertelt me met pretoogjes dat hij aan een verdrag werkt met militaire grootmachten Rusland, de VS, Egypte en Turkije om tot een snelle en grondige oplossing van het vluchtelingprobleem te komen. Na de militaire en economische stabilisatie van de regio kunnen vervolgens de vluchtelingen naar hun land van herkomst worden teruggestuurd. Een definitief verdrag afsluiten wordt echter een race tegen de klok. Turkije geeft vrijdagnamiddag verstek en de gedelegeerde van Israël heeft zaterdag sabbat.

de Raad van de Europese Unie

15u10 – Ik ga langs bij de Raad van de Europese Unie waar met bittere ernst een zeer technische discussie wordt gevoerd over de formaliteiten van een resolutie over drugstrafiek via het internet. De vertegenwoordiger van Oostenrijk, zelfzeker en doelbewust, zet de lijnen uit. Zweden en Spanje maken hier en daar kanttekeningen en voorkomen zo dat de Raad onder impuls van Oostenrijk al te voortvarend wordt. Het debat wordt gemodereerd door voorzitters Ruben en Robin, die een wat meer relaxte, doch effectieve stijl hanteren in vergelijking met de meedogenloze chair van de Algemene Vergadering van de VN. “Een kwestie van aanvoelen”, zegt Ruben, die een ontspannen indruk maakt. “Als je een grote vergadering moet voorzitten zoals met de VN, dan moet je gewoon strenger optreden. Anders is er geen discipline.”

Maar ook in de gemoedelijke sfeer van de relatief kleine Raad van de Europese Unie wordt de discipline gehandhaafd, al is dat vaak met een kwinkslag. Zo wijzen voorzitters Ruben en Robin de wat pompeuze vertegenwoordiger van the UK er droogjes op dat hij moet afzien van het gebruik van ‘The Empire’ wanneer hij verwijst naar zijn land. “We told you yesterday and now we tell you again: The Empire officially ended in 1978, so we suggest you use ‘The United Kingdom of Great-Britain and Northern Ireland’ instead. We understand you suffer from nostalgia, but we urge you to adhere to the rules of procedure.”

16u07 – Ondanks de demonstratie van die ochtend is het blijkbaar nog niet tot alle deelnemers doorgedrongen dat men bij de MUN belang hecht aan punctualiteit. Tsjechië kwam na de pauze vijf minuten te laat terug binnen en moet als straf een pikante passage uit Fifty Shades of Grey voordragen. De persschuwe Tsjechische afgevaardigde wenste hierover geen verklaring af te leggen.

dwars verzoent

18u00 – Na afloop van de zittingen verneem ik dat Azerbeidzjan en Armenië het opnieuw bont maakten in de Algemene Vergadering. Ook Polen haalde opnieuw uit naar de struisvogelpolitiek van de staten van de Perzische Golf inzake de vluchtelingencrisis; deze keer richtte het zich rechtstreeks tot Qatar. Omdat dwars de internationale dialoog hoog in het vaandel draagt, breng ik als verzoenende reporter de ruziënde schobbejakken samen zodat ze in een openhartig gesprek hun geschillen kunnen bijleggen.

"Azerbeidzjan moet zich concentreren op de problematiek die nu op tafel ligt. Het mag deze vergadering over de vluchtelingencrisis niet gebruiken als een internationaal podium om persoonlijke vetes uit te vechten en eigen belangen na te jagen", vindt Robert Avagyan, vertegenwoordiger van Armenië. Azerbeidzjan reageert bitsig: "Wij willen enkel wat rechtvaardig is, en dat is dat een einde wordt gemaakt aan de illegitieme bezetting van Nagorno-Karabakh door Armenië!" Na een felle bekvechtpartij lachen de twee gedelegeerden om elkaars passie en beginnen ze een gesprek over hun gemeenschappelijke studie Rechten. Een verdere escalatie van het conflict lijkt voorlopig afgewend. Ook Polen en Qatar leggen hun geschillen bij en poseren broederlijk voor de lens van persfotograaf Lucas. Opnieuw een brandje dat vakkundig geblust werd door de therapeutische kracht van de pers.

Polen en Qatar schudden elkaar de hand

quiz en galabal

21u00 – Vrijdagavond is er een quiz. Voor even vergeten de 'gedistingeerde delegaten' alle politieke intrigues en bekommeren ze zich slechts om één ding: het smeden van een goed uitgebalanceerde quizploeg. De kandidaten worden getest op hun kennis over de internationale politiek. Het team van de voorzitters moet het daarbij afleggen tegen het team met de wat luie ploegnaam 'Something Funny'.

Zaterdag 10u00 – Ook tijdens het weekend wordt er druk gepalaverd in de Tassiszaal. Zowel in de Raad van de Europese Unie als in de Algemene Vergadering van de VN trachten de afgevaardigden de resoluties die op tafel liggen in hun definitieve vorm te gieten. De debatten zijn dan ook erg technisch vandaag en ik verbaas me er opnieuw over hoe vertrouwd deze jonge snaken al blijken te zijn met het reilen en zeilen van de internationale politiek. Soms is hun oeverloze kennis ronduit verontrustend. Vooral de hoge mate van expertise die de EU-vertegenwoordigers aan de dag leggen wat betreft de internationale drugsmarkt doet de wenkbrauwen fronsen.

Of het MUN-galabal in de IKON van vanavond daarom ook goed bevoorraad zal zijn van spotgoedkope onversneden cocaïne, is nog niet duidelijk. Jammer genoeg zal ik door een familiefeest niet zelf aan den lijve kunnen ondervinden wat de geneugten van de politieke elite juist inhouden. Ik stuur collega Yannick naar de IKON om er de sfeer op te snuiven. Zijn verslag:

Op zaterdagavond is het tijd voor het traditionele galabal. Helaas kon onze vaste MUN-correspondent niet aanwezig zijn, en dus gaf hij mij de opdracht om hier mijn ogen en oren open te houden. Achter de schermen worden immers vaak nog enkele deals gesloten: de pers is alvast klaar voor de scoop!Hoewel ik probeer het politiek gekonkel en de achterkamerintriges te ontdekken, lijken de afgevaardigden vooral zin te hebben in dansen. Op de beats van onder andere Stromae en Major Lazer verbroederen de landen die enkele uren voorheen nog bitsig debatteerden over ingewikkelde materie. Dat ontspanning na een intensieve sessie noodzakelijk is weet natuurlijk de meest gehaaide diplomaat en daar hoort ook zeker een Belgisch pintje bij. Uiteindelijk zwicht ook ik en begeef me op de dansvloer: Alors on danse!

prijsuitreiking

Zondag 10u30 – Zondag vonden de comité-sessies plaats in de wondermooie zalen van het Vredescentrum. Voorzitter Sina moest de deelnemers persoonlijk begeleiden, maar had zich na een zware nacht overslapen. Voor hem geen vernederend dansje als straf, wel een speech waarin hij zich omstandig excuseert voor zijn zwijnengedrag van die ochtend – en van de avond ervoor. In de zalen van het Vredescentrum worden nog de laatste loodjes gelegd aan de resoluties waar de afgelopen dagen druk over onderhandeld werd. De sfeer is ontspannen en collegiaal. Niets lijkt erop te wijzen dat iemand zenuwen heeft voor de door de pers fel geanticipeerde prijsuitreiking later die dag.

16u30 – Inderdaad, de voorzitters van de MUN kennen ook awards toe aan de meest waardige diplomaten! Bij de VN vielen de afgevaardigden van Irak, Roemenië en Iran in de prijzen. Tarak, de afgevaardigde van Irak, kreeg de prijs voor beste afgevaardigde. Hij bewees reeds in zijn openingsrede een erg geletterde diplomaat te zijn en toonde zich meermaals een welbespraakt orator. Ook de jury is zijn charme niet ontgaan. De pittige vertegenwoordigster van Roemenië, Vidette, werd benoemd tot 'meest gedistingeerde afgevaardigde'. Met haar emotionele en af en toe wat dramatische stijl was deze uit de UK afkomstige powerhouse de persoonlijke favoriet van de pers. Iran, dat vertegenwoordigd werd door Johannes uit Duitsland, won tenslotte de prijs voor de beste voorbereidingspaper. Deze timide diplomaat koos zorgvuldig zijn momenten uit om het woord te nemen en was vooral erg bedrijvig achter de schermen.

Bij de Raad van de EU waren het Kwinten voor Oostenrijk, Franz voor Tsjechië en Helen Jacobs voor Nederland die met de prijzen gingen lopen. Kwinten werd zoals verwacht verkozen tot beste afgevaardigde en Franz werd uitgeroepen tot 'meest gedistingeerde afgevaardigde'. Misschien hadden zijn voordrachtkwaliteiten daar wel meer mee te maken dan zijn stiptheid; Fifty Shades of Gey is nu eenmaal een crowdpleaser. Helen Jacobs schreef voor Nederland de beste voorbereidingspaper. De voorzitters van de Raad van de Europese Unie hadden ook nog enkele bijkomstige awards in petto. Binnen de subdiscipline 'funny awards' werd de UK verkozen tot 'Party animal'. 'Best seducer' was Oostenrijk, Letland ging het best gekleed en België won de award voor 'Future dictator'.

onwerkelijke ervaring

Met de ceremoniële plechtigheid van de prijsuitreiking kwam de Antwerp MUN van 2016 meteen ook ten einde: een unieke en bijwijlen ook onwerkelijke ervaring. Op de MUN is het soms onduidelijk waar de echte wereld stopt en de schijnwerkelijkheid van de simulatie begint. Tijdens de vier dagen dat ik er reporter was, zijn er mij vaag zaken ter ore gekomen over Turteltaksen, schietpartijen in Rotterdam en een explosie in de Antwerpse haven. Het kon me niet deren, ik zat in een andere wereld. Een veel spannendere wereld van internationale verdragen, politieke intriges en complotten. Ik sprak met Qatar, Azerbeidzjan, Tsjechië en met Papoea Nieuw-Guinea. Israël en Egypte informeerde mij over hun militaire plannen en ik dronk fruitsap met China. Bedwelmd door deze privileges waande ik mij voor even in de cenakels van de macht. Bedankt daarvoor MUN, en tot volgend jaar!

impressie Antwerp MUN 2016 door Natasja, onze fotografe ter plaatse

Deze week interviewde ik De Groene Meisjes ofte Jamie (24) en Merel (28) die met hun kleurrijke blog mensen willen inspireren om bewuster te eten, reizen, denken ... kortom groener te leven. Wie denkt dat je door groen te leven vooral groen gaat lachen, moet zeker een kijkje nemen op hun website! Groen Meisje Merel aan het woord.

Het succes van DZV is grotendeels te danken aan de idee dat alle beetjes helpen. Minder in plaats van helemaal geen vlees, vis ... Volstaat dat om groen te leven? Is veganisme een noodzakelijke voorwaarde om écht het verschil te maken?

Merel  Uiteindelijk is veganisme natuurlijk wel een grotere oplossing dan vegetarisch eten. Immers, je vermijd ermee een aandeel te leveren aan de zuivel-, wol-, ei-, enz- industrie. Ik geloof heel sterk in alle kleine beetjes die helpen, maar ik geloof ook in grotere beetjes die nóg meer helpen. 

Wat vinden jullie van allerlei vervangproducten voor vlees, vis en zuivel? Sommigen daarvan (zoals bijvoorbeeld vegan bacon of vegan kaas) zijn niet echt ‘natuurlijk’ te noemen. Is het niet beter, gezonder om helemaal anders te eten in plaats van een ‘gewoon’ dieet te willen aanhouden?

Merel  Zelf eet ik ze niet, omdat ik het niet nodig heb. Ik kan prima zonder, omdat ik precies weet hoe ik met andere plantaardige, meer natuurlijke producten, mijn behoeften kan vervullen. Maar ik ben een groot voorstander van goede vegan vleesvervangers, omdat ze het makkelijker maken voor mensen die graag een beetje willen experimenteren met een vegan lifestyle. Het maakt de drempel lager en daar ben ik blij mee. Daarbij komt dat ik zelf soms toch wel heel erg graag een goede veggieburger eet – gewoon omdat ik van een broodje met iets erop houd. 

Hoe kan je veganist worden/zijn zonder uren opzoekwerk over de plantaardige bronnen van alle voedingsstoffen die je lichaam nodig heeft?

Merel  Het is eigenlijk vooral boerenverstand werk. Toch raad ik wel aan om een goed boek te lezen, waarin even op een rijtje wordt gezet welke voedingsstoffen je nodig hebt. Ik adviseer iedereen Vegan for Her en Vegan for Life. 

Hoe kan je als veganist én arme student rondkomen met je budget en toch gebalanceerd eten?

​Merel  Vegan eten kan heel goedkoop zijn! Groenten, peulvruchten, zaden, granen, pasta ... je kunt het zo duur of zo goedkoop maken als je zelf wilt. In feite is een vegan dieet een super eenvoudig dieet, waar je weinig luxemiddelen voor nodig hebt. 

Op jullie website weren jullie doelbewust shockerende beelden over dierenleed. Dat is nochtans een van de pijlers van het veganisme. Hoe speelt dat voor jullie een rol?

Merel  We weten er alles van, we zullen er ook over spreken, maar we vinden de Groene Meisjes gewoon niet de plek om dat soort dingen te vertonen. Wij kiezen voor de passief-activistische weg. We laten mensen liever zien hoe het óók kan. En wanneer we wel een keer een documentaire bespreken die wat heftiger is, dan bieden we ook altijd meteen een oplossing. Dus: dit is er allemaal mis in de zuivelindustrie, en dit kun jij eraan doen. We willen mensen niet met een naar gevoel achterlaten. 

Wat met groene jongens? Springen meisjes en jongens op een andere manier om met milieuproblematiek, gezond eten, groen wonen, leven en reizen?

Merel  Over het algemeen eten meisjes sneller vegan, omdat ze het voor hun gezondheid doen. Jongens zijn over het algemeen wat activistischer en ze kijken meer naar wat vegan eten voor het milieu betekent. Meisjes daarentegen zijn meer bezig met dierenleed. Ieder op zijn eigen manier dus.

Groen en hip lijken soms moeilijk te combineren, wat is jullie geheim om niet te vervallen in een geitenwollensokken-imago?

Merel  Ik vind niet dat groen en hip moeilijk hand in hand gaat. Er is zoveel moderns en leuks te kiezen tegenwoordig! Je hoeft niks te missen, je hoeft geen 'ander persoon' te worden. Je kunt gewoon een modern, leuk, spannend, hip en uitdagend leven hebben en veganist zijn tegelijk.

Neem zeker eens een kijkje op www.degroenemeisjes.nl of op de bijbehorende facebookpagina en de even kleurrijke instagramaccounts van Jamie en Merel. Probeer een van de vele overheerlijke en vaak poepsimpele recepten uit – zoals deze (zoete) aardappelfriet met huisgemaakte ketchup en veganaise – of snuister in hun vintagevondsten. dwars blijft verschijnen in zwart-wit, maar laat dat je vooral niet tegenhouden om wat groener te gaan leven!

Social Media van de Groene Meisjes

9.55u - Ik arriveer in de Agora waar ik zo'n half uurtje te laat ben voor de registratie van de deelnemers. Enkele medewerkers van de MUN vertellen me dat Jemen deze morgen werd afgevoerd nadat hij een epilepsieaanval gekregen had. Eenmaal in het ziekenhuis bleek dat alles in orde was met hem. Oef!

De vertegenwoordigster van België is net als ikzelf te laat. Samen gaan we op weg naar de Tassiszaal, waar de MUN-sessies plaats zullen hebben. Maar die zaal laat zich niet zo gemakkelijk vinden, zo blijkt. Samen met België dwaal ik ietwat verloren door de gangen van de indrukwekkende rechtervleugel van het Hof van Liere. In de vijf jaar dat ik ondertussen aan UAntwerpen studeer was ik hier nog nooit geweest. De prachtig aangeklede trappenhal en de statige portretten geven het gebouw een aura van ernst en plechtigheid die je in de gangen van de Meerminne en de R-blok nooit gewaar wordt. "Het lijkt hier wel Zweinstein", zei België, en ze heeft volkomen gelijk.

Als we binnenkomen is professor Burssens al bezig met een welkomstspeech. De meeste studenten rondom mij zitten strak in pak. Sommige moedige zielen durfden het aan in een meer casual outfit te verschijnen, waaronder de vertegenwoordiger van Litouwen die met zijn felrode ruitjeshemd onmiddellijk een kleurrijk figuur belooft te worden. Ook valt het meteen op hoeveel vrouwen er aanwezig zijn; bij de Antwerp Model United Nations hebben ze alvast geen vrouwenquota nodig.

Na de welkomstspeeches van professor Burssens en Sina, voorzitter van de Antwerp MUN, is het de beurt aan de twee gastsprekers. Manolo Tersago, hoofd van het drugsdepartement van de federale politie, komt spreken over drugssmokkel in de Antwerpse haven en Samuel Cogolati, die onderzoeker is bij KU Leuven, had het over hoe de mensenrechten dienen te worden toegepast op de vluchtelingencrisis. Het zijn meteen de twee thema's van respectievelijk de EU- en de VN-simulatie.

Receptie

12u00 - De receptie is mooi verzorgd. Er zijn broodjes, thee, fruitsap en er is ook koffie. Ik neem een tas en ik sluit me aan bij een groepje enthousiaste deelnemers die al druk aan het netwerken zijn. Er wordt gefluisterd dat de Duitse delegatie van de Raad van de Europese Unie verstek heeft gegeven. Te veel schoolwerk, luidt het. Ik beland al snel bij een groepje doorwinterde MUN-fanaten die me wat meer vertellen over het reilen en zeilen van de simulatie. Ruben heeft al vijf MUN sessies op zijn conto staan, verspreid over heel Europa. Hij modereert als voorzitter de vergadering van de Europese Unie die negentien deelnemers telt. Zijn palmares verbleekt echter bij dat van zijn Poolse vriendin Michalina, die samen met Floor de 66 landen van de Algemene vergadering van de VN voor haar rekening neemt.

Ik merk al snel dat ‘Micha’ niet de enige Poolse is hier. Ik ontmoet een heuse delegatie van Poolse diplomaten. Met vier zijn ze. Eén van hen vertegenwoordigt China bij de VN. Hoewel hij nog maar zeventien is, wordt dit al zijn vierde deelname aan een MUN – en zijn tweede keer als China. “Ik ben misschien wat jong in vergelijking met de rest van het deelnemersveld hier, maar het is erg populair in Polen,” zegt hij, “ook voor leerlingen van de middelbare school.”

De Antwerp MUN is een internationaal evenement. Naast Polen vind je er ook nog Duitsers, Limburgers en twee Italianen. De vertegenwoordiger van Oostenrijk was zelfs die ochtend nog met de auto helemaal van de Oostkantons gekomen. “Je kan hier mensen leren kennen uit heel Europa,” vertelt Ruben me, “een ideale manier om een couchsurf-netwerk uit te bouwen!”

Terwijl de deelnemers zich naar de binnenplaats van het Hof van Liere begeven voor de foto’s, luistervink ik hoe Polen en Litouwen een gesprek voeren over hoe ze hun eerder linkse politieke overtuigingen moeten rijmen met hun respectievelijk te vertegenwoordigen landen. MUN is ook roleplaying. En dat heeft de vertegenwoordiger van de UK goed begrepen: hij draagt een dandyeske hoge hoed en drinkt op de recepties enkel thee – Westminster Tea wel te verstaan.

Openingsspeeches

14u00 - Na een kort mock debate, waarin de deelnemers vertrouwd worden gemaakt met de procedures en het protocol die gelden in de Algemene Vergadering van de VN, is het tijd voor de openingstoespraken. Volgens alfabetische volgorde moet elk land daarin duidelijk zijn standpunt naar voor brengen. Een moeilijke oefening, want hiervoor hebben ze maar één minuut. Het is het uitgelezen moment voor elke vertegenwoordiger om zijn visitekaartje af te geven. Azerbeidzjan maakt meteen gebruik van deze gelegenheid om een flinke veeg uit de pan te geven aan Armenië dat momenteel zeven van zijn provincies bezet.

Ook Frankrijk viel op met een emotionele toespraak waarin het aandrong op de volledige vernietiging van de terroristische organisatie IS. België maakte dan weer heel erg duidelijk dat het geen vluchtelingen meer kan en wil opvangen – "We simply don’t want them." – en volgens Israël kunnen vluchtelingen niet veilig worden opgevangen op hun grondgebied omdat er overwegend Joden wonen en vluchtelingen overwegend Arabieren zijn.

“Dat lag een beetje aan de zenuwen en het gebrek aan tijd. Ik moest op laatst ter plekke improviseren omdat ik merkte dat mijn voorbereide toespraak te lang was voor één minuut spreektijd”, gaf de vertegenwoordiger van Israël toe, die overigens een keppeltje droeg. Geen roleplaying deze keer, maar gewoon praktiserend joods. De vertegenwoordiger van Jemen, die ondertussen opnieuw was binnengekomen, kan in extremis toch nog zijn toespraak houden. Later op de middag moet Israël echter verstek geven wegens griep.

There is no I in MUN

De strenge maar rechtvaardige voorzitsters ‘Micha’ en Floor kijken toe of alle deelnemers de juiste procedures hanteren en het protocol tot op de letter naleven. De deelnemers hebben vooral moeite met het vermijden van het hardnekkige ‘I’ – in het Nederlands: ik – wanneer ze het woord nemen. Er is geen ik in de MUN-simulaties van de VN; de deelnemers vertegenwoordigen immers een land en zijn daarvoor niet democratisch verkozen. De wij-vorm is dus aangewezen. Dat het protocol soms ook een enorme pain in the ass kan zijn, ondervindt de vertegenwoordiger van Macedonië, die erop staat steevast de officiële naam van zijn land te gebruiken. Doordat hij telkens 'The former Yugoslav Republic of Macedonia' moet uitbrengen, is hij telkens zo'n vijftien seconden spreektijd verloren.

Ook onderling babbelen wordt niet geduld door de voorzitters. Bovendien wordt er nog eens op gewezen dat de dresscode dient te worden nageleefd. Op de MUN dien je jezelf te kleden met de distinctie van een diplomaat.

Maar ook de voorzitsters zelf worden bij wijlen terecht gewezen. De vertegenwoordiger van Hongarije vraagt na enkele minuten verontwaardigd om de afbeelding te verwijderen die sinds de lezing van Cogolati op het projectiescherm stond te pronken. Het betreft een krachtige foto van een jong kind dat door een vluchteling wordt overhandigd onder de prikkeldraad van de streng bewaakte Hongaarse grens.

Hope for a New Life - Warren Richardson

Achterdeurpolitiek

Eén van de onderwerpen waar het drukst over gespeculeerd wordt, is de rol die Luke Skywalker zal spelen in het volgende luik van de nieuwe Star Wars trilogie. In The Force Awakens zagen we al het bejaarde koppel Han Solo en Prinses Leia, maar de eigenlijke held van de originele Star Wars trilogie, die op het einde van film een kleine maar gewichtige cameo maakte, blijft vooralsnog gehuld in mysteries. We weten dat Luke koos voor een leven in ballingschap, maar de reden hiervoor is onbekend. Waarvoor doet hij juist boete? En waarom laat hij de wereld in de steek nu de tirannieke First Order gans het heelal terroriseert? Het personage van Luke is een groot in mysterie

Sommigen beweren daarom dat Luke is overgelopen naar de dark side en dus mogelijk binnenkort onthuld zal worden als een Sith Lord. Een plausibele theorie, gezien Lukes traumatische verleden. Want ondanks het gegeven dat hij de vrede herstelde in the galaxy, liep het Luke niet altijd voor de wind. Eerst komen zijn pleegouders op gruwelijke wijze om in een brand. Luke wordt voor de tweede keer in zijn leven wees. Vervolgens wordt hij verliefd op een gevangen genomen prinses die achteraf zijn zus blijkt te zijn. Later komt hij ook nog te weten dat de in leder gehulde, gemaskerde man die zijn zus opsloot eigenlijk zijn vader is. Het hoeft dus niet te verwonderen dat Luke dertig jaar na deze feiten mogelijk wat in de knoop zit met zichzelf. Of hij daarom ook een planetenverwoestende psychopaat geworden is, valt nog af te wachten.

Darth Jar-Jar

Een nog onwaarschijnlijkere theorie stelt dat niet Luke, maar Jar-Jar Binks, het komische randpersonage uit episode I, II en III, als de ultieme bad guy zal worden gecast in de nieuwe trilogie. De geeks die deze fan theory aanhangen baseren zich vooral op George Lucas’ gerenommeerde voorliefde voor contra-intuïtieve plotwendingen. Denk maar aan Leia die Lukes zus blijkt te zijn, Darth Vader die “I am your father” zegt, en dat oude gekke mannetje dat uiteindelijk meester Yoda blijkt te zijn, de machtigste jedi in het universum.

Leia = Snoke?

Sommige stemmen op het internet vragen zich dan weer luidop af of Generaal Leia Organa wel volledig te vertrouwen is. Ondanks dat het verzet onder haar leiding erin slaagde Starkiller Base te vernietigen op het einde van The Force Awakens, is het volgens deze fantheory niet ondenkbaar dat Leia ook een verborgen agenda heeft. Net als Supreme Leader Snoke is ze angstvallig op zoek naar de verdwenen Luke Skywalker, maar haar motieven hiervoor zijn eerder vaag. Waarom maakte ze bijvoorbeeld geen gebruik van de Force om met haar broer in contact te komen? En waarom stuurt ze op het einde van de film Rey er op uit om Luke terug te halen – waarom van alle mogelijke kandidaten uitgerekend Rey, die in het begin van de film niet eens wist dat Luke echt bestond? Wat houdt haar tegen om zelf haar broer op te zoeken? Is ze soms bang voor een confrontatie?

Bovendien stelt deze theorie dat Leia's positie als opperbevelhebber van het leger maakt dat ze erbij gebaat is dat de conflicten met de First Order verder escaleren. In een pacifistische galaxy staan generaals immers niet op de loonlijst van de republiek. De oorlog met de First Order zou daarom wel eens georchestreerd kunnen zijn door een op macht beluste Generaal Organa die gedesillusioneerd is geraakt met het inefficiënte bureaucratisch apparaat dat een democratie op galactische schaal nu eenmaal met zich meebrengt.

Dat Snoke zich slechts toont aan het publiek als een hologram onderschrijft verder het vermoeden dat er misschien wel eens iemand onverwacht achter de schermen aan de touwtjes zou kunnen trekken. Een dergelijke onthulling zou alvast geen primeur zijn in het Star Wars-universum; reeds in de prequels speelde senator Palpatine al een gelijkaardige dubbelrol.

Wie er mijn browsegeschiedenis van de voorbije twee weken op natrekt zal het veelvuldig voorkomen van varianten op ‘how to go vegan’opvallen. Want hoe doe je dat eigenlijk, van een ‘gewoon’ eetpatroon overschakelen op enkel plantaardige voeding? En wil dat dan zeggen dat je alleen nog maar rauwe worteltjes mag eten? Veganisme klinkt voor veel non-vegans toch vooral als een dieet waarin heel veel niet mag: geen vlees of vis, geen eieren, geen melk en dus ook geen kaas of bewerkte producten waar iets van dat alles in zit. In een sneldraaiende wereld vol snelle hap en meeneemkoffie is dat geen evidentie.

Gij zult alle voedingslabels lezen

Net als u had ik eigenlijk geen idee van de praktische kant van plantaardige voeding. Een van de vuistregels voor alle nieuwe dingen die je probeert is: lees. Daarom ben ik me zeer uitgebreid aan het inlezen in het hoe en waarom van veganisme, in de eerste plaats door elke voedingsverpakking te scannen op dierlijke ingrediënten. Dat heeft als gevolg dat mijn trip naar de supermarkt dubbel zo lang duurt als normaal en dat ik er elke keer hoogst verontwaardigd buitenstap. Zeer gehaast wilde ik een brik groentensoep kopen –zevenentachtiggroentenweelde ofzoiets, van Knorr-, zit er daar toch wel karnemelk in zeker! Karnemelk, in groentensoep, wie verzint zoiets. Voor een feestje had ik chips nodig en als stiekeme voedselsnob greep ik enthousiast naar Lay’s paprikachips in de waan dat chips gemaakt worden van aardappelen; weer melk op de ingrediëntenlijst. Ik kon me nog net inhouden om geen scheldtirade ten berde te brengen in een supermarkt op het spitsuur, maar mompelde toch enige krachttermen terwijl ik het pak terug in het rek smeet. In de paprikachips van het huismerk van Albert Heijn zit overigens geen melk, wat ik als dankbaar heb gebruikt om meteen een hele zak naar binnen te spelen.

Veganist zijn betekent dus niet noodzakelijk gezond eten. Je kan bijvoorbeeld leven op een dieet van brood, wraps, broodjes en meer brood. Dan ben je veganist, voel je je opgeblazen, kom je tien kilo bij en krijg je heel veel pukkels. Desalniettemin klinkt het erg aantrekkelijk als ik weer eens geen inspiratie heb om te koken.

Something fishy about alcohol

Wanneer het echt allemaal tegenzit met dat planten eten, kan je nog altijd je zorgen verdrinken met een pintje of een goei glas wijn, die zijn immers 100 procent plantaardig. Fout: vaak worden alcoholische dranken aan het einde van het productieproces geklaard met.. vislijm of gelatine. Het kan ook anders, maar deze techniek is gemakkelijk en goedkoop dus waarom er iets aan veranderen? Mijn naïviteit over een onschuldig glas wijn heeft een flinke deuk gekregen, mijn verontwaardiging over deze wereld groeit. Gelukkig is er barnivore, een online databank waarin je kan opzoeken of jouw favoriete drankje veganistisch en dus vislijmvrij is.

Gij zult alternatieven zoeken

Zeker voor de prille veganisten is het goed om weten dat er alternatieven bestaan voor de voeding die je gewoon bent. Sojamelk is al langer ingeburgerd voor de lactose-intolerante medemens; ondertussen is het aanbod uitgebreid naar amandelmelk, rijstmelk en mijn persoonlijke favoriet havermelk. Niet helemaal hetzelfde als koemelk, maar beter dan niets, want cornflakes zijn toch een pak minder aantrekkelijk met water. Vleesvervangers bestaan er in alle soorten en maten en zijn tegenwoordig in alle supermarkten te krijgen, maar ook eieren in bijvoorbeeld bakrecepten zijn redelijk gemakkelijk te vervangen met bijvoorbeeld aquafaba –het vocht waarin kikkererwten gekookt werden. De boter in je cake kan je simpelweg vervangen door plantaardige olie en met pure- in de plaats van melkchocolade kom je al een heel eind als je nood hebt aan een beetje eetbaar geluk.

I’m Vegan' it

Je kan het zo gek niet bedenken of er bestaat een veganistische versie: van spek tot cheesecake en mozarella – met de toepasselijke naam notzorella. Nu ben ik eigenlijk niet zo’n voorstander van hoogtechnologische vervangproducten; die dingen bevatten toch weer andere rotzooi waar ons lichaam niet blij van wordt. Oké, de veganistische hotdogworstjes leverden me meerdere gniffelbuien op terwijl ik ze aan mijn vrienden voerde als gewone hotdogs –waar overigens ook geen noemenswaardig vlees in zit. Maar: die dingen kosten vier keer zoveel en zitten ook gewoon verpakt in een niet-milieuvriendelijk plastic jasje. Namaakkaas ziet er uit als kaas, wordt verpakt als kaas en aangeprezen als kaas, en smaakt minder naar kaas dan het huismerk van den Aldi. Basisingrediënten van beiden zijn zout, zetmeel en soja. Voor een gevarieerd dieet kan je dus beter teruggrijpen op àndere producten en je oude mindset loslaten. Het paradigma van charcuterie op d’n boterham en de heilige drievuldigheid van patatjes, groentjes en een vlezeke op ons bord vallen moeilijk te rijmen met een gezonde veganistische levensstijl.

Af en toe moet je jezelf echter kunnen laten gaan en daarom bestaat er van zowat alle junkfood wel een veganproof versie. Dat weet ook The Edgy Veg, het alter ego van Candice Hutchings, die hilarische youtubevideo’s maakt over vegan McDonalds of toont hoe je fish and chips kan klaarmaken zonder vis.

Veganist worden is een zoektocht, maar er is een grote redder in nood: het wereldwijde web. Je vindt er lijstjes met veganistische restaurants, veganistische voedingspiramides, informatie over plantaardige eiwitbronnen, recepten. En ook: motivatie om veganist te worden en troost als het echt tegenzit er een te zijn. 

Jan Adriaenssens aka The Godfather  (hoofdredacteur jaargang 1 en 2)

In die tijd telde Antwerpen maar liefst vier rectoren: één voor elke unief, en dan nog eentje voor allemaal samen. De studentenpers was er minder goed bedeeld. Enkel in Wilrijk was De Gans de naam studentenkrant waardig. De Gans werd geslacht, en nog voor de gefuseerde Universiteit Antwerpen het licht zag, was dwars een feit.

De studentenpers is een vrijplaats waar gedreven en kritische studenten met uiteenlopende achtergronden, disciplines en toekomsten, samen de maatschappij maar vooral de eigen universiteit doorlichten en toelichten. Daaraan bijdragen is een deel van de échte academische vorming. dwars moet geïnformeerd zijn, lastig zijn, en haar vingers op de juiste wonden leggen. Geen spreekbuis van het rectoraat, maar ook niet van de studentenkoepels. Echte onafhankelijkheid, met journalistiek die onderzoekt.

Lukt dat? Vaak niet, maar soms wel – omdat we gebruik maken van die ruimte om te experimenteren, om op basis van principes en goesting, binnen die universitaire microkosmos ernaar te streven de vierde macht te zijn.

Universiteit Antwerpen heeft binnenkort een nieuwe rector, en voor ’t eerst iemand die vijftien jaar geleden niet één van die vier rectoren was. dwars heeft die krokodillen overleefd, en heeft een staat van dienst opgebouwd die haar de mogelijkheid geeft om in deze nieuwe periode een vooraanstaande rol te spelen.

Floris Geerts  (adjunct-hoofdredacteur jaargang 10 en 11)

Toen Yannick Dekeukelaere en ik twee jaar lang als hoofdredactie van dwars fungeerden, besteedden wij steevast het eerste halfuur in het redactielokaal aan een aflevering The Daily Show with Jon Stewart. Als verknochte fans van het satirische nieuwsprogramma wilden wij de rectorverkiezingen met diezelfde gravitas verslaan in ons maandblad. Aan de pretentieuze rubriek ‘De Strijd om de Middelheimlaan’, een duidelijke knipoog naar The Daily Show, ging een brainstormsessie/pingpongwedstrijd vooraf. Toegegeven, wij zagen het groots: The New York Times achterna met debatten, online berichtgeving enzovoort. Zoals het deze stad betaamt was arrogantie ook voor ons geen probleem. Drie dagen lang belde ik zowat ieder lid uit iedere departementsraad. “Zou u niet geïnteresseerd zijn in het rectorschap?” Telkens volgde een schaterlach aan de andere kant van de lijn. “Heeft u dan misschien weet van een mogelijke kandidaat?” Helaas, rector Alain Verschoren had de concurrentie al vroeg de pas afgesneden. Het werden de eerste rectorverkiezingen met slechts één kandidaat; den Alain. Ons plan viel in duigen. Zonder debatten of strijd bleven wij als dwars achter met een lege rubriek. De rest is bekend: wij berichtten op een blauwe vrijdagochtend via onze website dat Alain Verschoren – enige kandidaat – herverkozen werd als hoofd van  Universiteit Antwerpen. Een oud-kandidaatrector aan KU Leuven zei het in 1995 passend: “Rectorverkiezingen zijn belangrijk omdat ze het enige moment zijn waarbij er op brede schaal een fundamenteel debat over de universiteit wordt gehouden.” Dat debat hebben wij gemist. Al hebben Yannick en ik hard gelachen toen De Standaard onze titel ‘De Strijd om de Middelheimlaan’ passend overnam.

Max Neetens  (hoofdredacteur jaargang 12)

Het is paasvakantie en de beste, blondste redactiesecretaris belt me op om te melden dat er ingebroken is in het dwarslokaal. Oude computer weg. Splinternieuwe computer weg. We zijn twee weken voor de deadline van onze voorlaatste dwars.

Twee weken later, vier dagen voor de deadline, en we staan op de grote dwars-benefiet-avond. Op elk pintje verdienen we een halve euro en er is live-muziek. We verkopen de schetsen van onze illustratoren per opbod, we verpatsen uren handenarbeid. Voor een euro of vijfentwintig komen we koken, onkosten niet inbegrepen, of strijken. Alle beetjes helpen.

Op het podium staan twee levenslange vrienden covertjes van een zeker niveau ten beste te geven. Voor zover ik weet, spreken zij niet meer met elkaar sinds het ongeluk. Ik leun tijdens het laatste nummer op de schouder van een ingoede vrouw die ik al een dik jaar niets meer heb laten weten. Op het eind van de avond nemen de leiders van een bevriende studentenorganisatie het woord. Ze doneren een aanzienlijk bedrag. Ook zij mijden elkaar als de pest, tegenwoordig.

In de foyer van het Troubleyn theater staat in een steen geëtst: “Every step I’ve ever taken has lead me here, now.” Ik word daar kwaad van. Het is niet waar, sommige dingen doen er niet toe. De computer hebben we niet gekocht, we werkten onze laatste dwarsen af op particuliere laptops. Uren aan liefde, dagen aan werk, jaren van vriendschap, ze verdwijnen soms.

Ga bij dwars. Verdoe je tijd. Het is soms spectaculair om je tijd te verdoen.

Judith Buysse  (adjunct-hoofdredacteur jaargang 13 en hoofdredacteur jaargang 14)

Het (hoofd)redacteurschap bij dwars kent vele hoogtepunten. Inhoudelijk waren dat voor mij bijvoorbeeld het exclusieve interview met Herman Van Rompuy en de nominatie voor Het Beste Studentenblad van België. Op sociaal vlak gebeurde er ook veel: Barracuda-avonden, feestjes, uitgaan in Brussel, nachtelijk Doelbezoek, aan de gin-tonic met Triggerfinger, etentjes, kegelen, kaas- en wijnavonden, etc. 

dwars heeft in haar bestaan verschillende redactielocaties gehad. Voor de onwetende lezer: sinds dit academiejaar huist dwars in het Unifacfort. In mijn tijd zaten we in een studio aan de Paardenmarkt.

Daar hadden we de ruimte om te doen en laten wat we wilden en daar liggen voor mij waardevolle herinneringen. Zo was ik eens achtergebleven in een afgesloten redactielokaal, omdat men niet wist dat ik nog op het toilet zat. Een andere keer hebben we de redactie ‘nagebouwd’ midden op de weg van de Paardenmarkt op een drukke autoloze zondag: alles voor dé achterflap. Vervolgens werd het lokaal een paar maanden gebruikt voor houtbewerking, omdat we onze eigen ‘dwarsbakken’ wilden maken.

Traditiegetrouw vierden we de geboorte van een nieuwe editie als deze naar de drukker was gestuurd. Dit gebeurde met drank en muzikale sessies. We stonden eens rond 5 uur ’s ochtends naar de Mac te brullen om een goede karaokescore te behalen, toen er werd aangebeld. Ik opende de deur voor twee agenten. Hoofd Vormgeving destijds, Maarten, zong namelijk nogal hard en verschillende buren hadden gebeld wegens geluidsoverlast. Zo lieten we destijds dus van ons horen.

Ondertussen zijn er al zeven dagen zonder vlees voorbijgegaan en heb ik welgeteld één keer gekookt. Alle andere dagen at ik op restaurant. Dat klinkt minder decadent als je weet dat ik werk in een Italiaans restaurant en op het werk mag eten. En laat nu net de Italiaanse keuken een erg pure zijn, waardoor je gemakkelijk vlees, vis, kaas en eieren kan weglaten en toch nog gelukkig bent bij het zien van je bord vol groenten. Zelfs pizza zonder kaas smaakt verrassend lekker! De dagen waarop ik niet moest werken, probeerde ik te infiltreren in de Antwerpse Vegan-community. En nee, die mensen zijn niet saai, humorloos en ondervoed. Wel geëngageerd en bovenal bereid om een vegan nitwit op weg te helpen. Want we gaan er geen doekjes om winden: zomaar uit het niets veganist worden is niet simpel. Net als de meeste mensen heb ik wel een vage notie van wat een veganist niet eet, maar hoe ik veertig dagen ga overleven op noten, groenten en fruit, is me nog niet duidelijk.

Alvorens de praktische kant te belichten echter eerst een duik in de theorie: wat is veganisme en waarom zou je in godsnaam alle dierlijke producten overboord gooien, tot de kaas op je veggieburger toe? The Vegan Society de oudste vereniging voor veganisten verwoordt veganisme als "a way of living which seeks to exclude, as far as is possible and practicable, all forms of exploitation of, and cruelty to, animals for food, clothing or any other purpose". Veganisme is dus niet zomaar een dieet, maar een levenswijze. Als het woord dieet al volstaat om velen af te schrikken, heeft ‘levenswijze’ zeker geen betere bijklank. Te zweverig, te ooohm. In realiteit is er weinig zweverigs aan veganisme en zijn er een aantal zeer goede redenen om geen dierlijke producten te consumeren.

vrienden, geen voer

In de eerste plaats gaat het om dierenwelzijn. Het eten van zowel vis als vlees vereist het doden van dieren en dat is moeilijk diervriendelijk te noemen. Dierenleed gaat echter verder dan het slachthuis, daarom zweert het veganisme ook alle dierlijke ‘bijproducten’ af. Leder en bont liggen voor de hand: het vel van andere levende wezens dragen heeft toch iets luguber, zeker omdat die wezens daarvoor gedood worden. We zijn allemaal vertrouwd met de commotie omtrent nertsenkwekerijen en je zou natuurlijk je eigen lieve konijntje niet opofferen voor een bontkraag, waarom dan wel een hele kolonie andere konijntjes, nertsen of vossen? En ja, heel erg vroeger moesten mensen wel het vel van de beer gebruiken als warmtebron, maar hoeveel nood hebben wij nu nog aan holenmensenmode?

Tot nu toe klinkt het enigszins logisch, maar waarom zou je melk laten, en eieren? De melk die je bij je cornflakes giet komt uit de uiers van een koe die – in tegenstelling tot wat we als kind leren – niet Bella heet, maar gewoon een nummertje in haar oor heeft ter identificatie. Om melk te produceren moet ze eerst een kalf krijgen dat, zo gauw het geboren is, van haar wordt afgenomen en wordt grootgebracht met kunstmatige voeding. Tenzij het een stiertje is, dan mag het meteen als kalfslapje op de barbecue. Een veelgehoord argument voor het laten van zuivel, is dat koeienmelk bedoeld is voor kalfjes net zoals moedermelk bedoeld is voor baby's. We zouden raar opkijken als we plots tussen de pakken Campina in de supermarkt mensenmelk zagen staan. Met een foto van een vrolijke moeder in een grasveld op de verpakking. Koeien (en geiten, schapen …) die niet meer voldoende melk geven, gaan overigens onverbiddelijk naar het slachthuis. Terug naar af.

Als dierenliefhebber koop je natuurlijk al jaren eieren van vrije uitloop, maar echt gezellig hebben die kippen het nog steeds niet. Hanenkuikens worden preventief levend vermalen, want die beesten leggen toch geen eieren. Snavels van vrije uitloopkippen worden alsnog afgesneden en hun ‘vrije uitloop’ is in niets te vergelijken met het schattige kippendorpje uit Chicken Run. En dan te bedenken dat de kippen uit de film al weg wilden lopen. Wederom worden dieren die niet meer voldoende produceren geëlimineerd. Laat ons dus eerlijk zijn: dierlijke producten gebruiken valt moeilijk te rijmen met liefde voor dieren.

Daarnaast is een veganistische levensstijl beter voor de planeet. Veganisme en ecologisme gaan hand in hand en dat is logisch ook: de vlees- en zuivelindustrie behoort tot de meest vervuilende die er bestaan. Volgens een rapport van de Verenigde Naties, Tackling Climate change through livestock, wordt 14,5 procent van de uitstoot van broeikasgassen veroorzaakt door de intensieve veehouderij. Dat is meer dan de 13,5 procent die het wereldwijde transportsector voor zijn rekening neemt, terwijl meestal die laatste met de vinger wordt gewezen. Ook het drinkwater wordt voor een groot deel – een derde van de wereldwijde voorraad – verbruikt door de vlees- en zuivelindustrie. Het mag niet verbazen dat de website van Dagen Zonder Vlees uw ecologische voetafdruk meet in badwater. Een week zonder vlees of vis bespaarde mij al 22 baden. Los van het feit dat mijn badkamer niet is uitgerust met een bad, kan ik niet eens zoveel baden nemen op een week tijd.

De natuurlijke reserves van onze planeet raken aan een duizelingwekkende snelheid uitgeput. Termen als overbegrazing en overbevissing zijn ons niet vreemd, maar wij staan erbij en kijken ernaar. De idee dat je als individu toch geen verschil maakt houdt echter geen steek. Door vegetariër of beter nog veganist te worden, kan je écht duurzamer leven. Een initiatief als Dagen Zonder Vlees verenigt al deze individuen en maakt de impact van een aanpassing van onze voedingsgewoonten zichtbaar.

de sterkste man van Duitsland

Een derde speerpunt is gezondheid. Tot ieders grote verbazing zijn veganisten geen ondervoede mensen met een doffe huid en dode blik in de ogen. Integendeel: they are alive and kicking. Iconisch voorbeeld is Patrik Baboumian, de sterkste man van Duitsland, maar ook in andere topsporten wordt de frisse, fitte veganistische delegatie steeds zichtbaarder. Blijkbaar kan je met een plantaardig dieet toch voldoende voedingsstoffen binnen krijgen, ook diegenen die je normaal uit dierlijke producten haalt. Zonder de nadelen die aan (overmatige) vlees- en zuivelconsumptie verbonden zijn: allergieën, aderverkalking, ademhalingsproblemen ... Ze beginnen heus niet allemaal met een A, maar hebben wel baat bij een Ander dieet. Het is alleen de kunst om de juiste balans te vinden en een beroep te doen op de brede waaier aan plantaardig voedsel die de wereld rijk is, om voldoende proteïnen, vitaminen en andere '-inen' op te nemen.

We geven allemaal om dieren, om de planeet en misschien nog het meest om onze eigen gezondheid; veganisme is dus niet eens zo’n vreemde keuze. De enige hindernis is dat we daarvoor onze voedingsgewoonten ingrijpend moeten aanpassen en dat is niet simpel. Een tip om meer inzicht te krijgen in het waarom is de lifechanging documentaire Cowspiracy, die binnenkort op Universiteit Antwerpen vertoond zal worden. Voor de praktische kant bestaan er allerhande blogs, communities en YouTube-kanalen vol voedingsschema’s en heerlijke recepten. Bovendien zijn de meeste andere veganisten bereid je op weg te helpen. Eens je het in de vingers hebt, is veganisme niet zo moeilijk en je wordt heus geen plant door planten te eten.

Geloofd zij God! Er ligt weer een editie van dwars voor u klaar, al zou Alex Agnew ons deze uitdrukking niet vergeven (pagina 4). Wij kregen al eerder de vinger van hem, en u nu ook. Of hij de volgende veertig dagen vegetarisch eet weten we niet, maar doet u mee aan Dagen Zonder Vlees? Redactrice Jutta wel en haar ervaringen kan u wekelijks volgen op onze website. Als je echter prikkelbaar wordt van een tekort aan dierlijke eiwitten en deze ‘onzin’ liever mijdt, ben je misschien wel hoogsensitief? Het lezen van pagina 20 kan je hierover uitsluitsel geven.

Eenzaam werkten wij gedreven door op zondag, 14 februari, of Valentijn. Voor mensen die naarstig zoeken naar een (nieuwe) levenspartner hebben we tips op pagina 30. Hoewel we misschien niet in de armen van onze geliefde liggen, schijnt achter de wolken de zon. Een gouden licht straalt op ons magazine, want we vieren weer een mijlpaal: na vijftien jaar is het nu de honderdste keer dat de redactie zich een weekend opsluit om jullie te voorzien van nieuw leesvoer. Dankzij alle hardwerkende dwarsers is het na vijftien jaar nog steeds een eer om in de hoofdredactie te zetelen. Een overzicht van hun noeste arbeid kan je bewonderen in de centerfold.

We moeten ons wel verontschuldigen omdat wij hier het woord nemen. We voelen ons een beetje als een mol. Onze allerliefste hoofdredactrice, Julie, Jules of 'ons mama' heeft hardhandig kennisgemaakt met de motorkap van een auto: haar fiets heeft de aanvaring overleefd, zij is iets meer gehavend uit de strijd gekomen. Haar aanwezigheid wordt gemist, maar we proberen het te redden zonder haar. Veel beterschap Julie!