Actief Linkse Studenten Antwerpen

Donald Trump is president-elect. Dat is de conclusie van een campagne waarin werkende mensen zich verzetten tegen de politieke elite en de destructieve elementen van een neoliberaal beleid. Dit werd zowel ter linkerzijde uitgedrukt in de politieke revolutie van Sanders als rechts, zij het verwrongen, in de campagne van Trump.

Trump beweerde niet alleen de grote verdediger van de werkende klasse te zijn. Hij voerde ook een enorm seksistische en racistische campagne. Hij creëerde zo ruimte voor haatzaaiers om misnoegde blanke kiezers en jongeren aan te spreken. Dat is een gevaarlijke ontwikkeling. Wij verwerpen echter de notie dat Trump won doordat de werkende klasse in het algemeen zijn xenofobie en seksisme zou delen. Clinton kreeg de meerderheid van de stemmen. Miljoenen stemden gewoonweg niet. De kandidaten waren de minst populaire in decennia.

Sommigen voorspelden een beurscrash. Trumps magere enthousiasme voor vrijhandelsverdragen jaagde de beurzen schrik aan. De angst op de financiële markt sloeg echter al snel om in feestvreugde. De bouwbedrijven in het bijzonder doen het goed. Hoezeer Trump bij zijn protectionistische standpunt blijft, zal nog moeten blijken. De namen die voor zijn kabinet genoemd worden schijnen dat alleszins tegen te spreken.

Trump haalde tijdens zijn campagne uit naar de politieke elite en belangenvermenging. Dat blijkt nu vooral dikdoenerij. Ook lobbyisten treffen we aan bij kabinetbesprekingen. Zij die Trump steunden voor zijn anti-corruptie retoriek komen bedrogen uit.

Wat rest is Trumps chauvinisme. Volgens sommige aanhangers is hij daardoor de grote tegenstander van de “politieke correctheid”. Hij had het al moeilijk zich te distantiëren van de KKK en David Duke, ooit te gast bij KVHV. Nu heeft hij ene Bannon tot persoonlijk adviseur benoemt. Dat is de CEO van Breitbart, een nieuwssite trouw aan de ‘alt right’. Onder hen ook het ‘national policy institute’ waarvan een video opdook waarin leden de Hitlergroet brengen. Bij de grote voorbeelden zien we de ‘identitaire beweging’ die het NSV onder haar bondgenoten telt. Breitbart breidt uit naar Duitsland en Frankrijk. Daar zal de site allicht AfD en FN steunen. Zij bejubelden Trump al. De woordvoerster van AfD vond het een goed idee om op vluchtelingen te schieten. Misschien toch een muur?

Trump distantieerde zich al van de NPI. Echter, na de verkiezingen vond een resem racistische en seksistische incidenten plaats. Een vertegenwoordiger van onze zusterorganisatie in de VS werd met de dood bedreigd. Ook hier putten allerlei racistische groepen moed uit de verkiezing van Trump. Strijd hiertegen is nodig. Spreken over geweld wordt bij dit soort mensen al snel spreken met geweld. Om Europese Trumps en erger te vermijden moeten we ons verenigen ongeacht huidskleur, geslacht of identiteit. Een krachtsverhouding in het voordeel van werkenden, minderheden, vrouwen en LGBTQ, bouwen we niet enkel uit in het stemlokaal.

Actief Linkse Studenten

Jong Groen StuAnt

Blijven strijden voor een positief alternatief

De overwinning van Trump heeft ook Jong Groen StuAnt aangegrepen. De constanten in Trump’s campagne waren narcisme, polariserend taalgebruik en regelrechte leugens. Enkel het feit dat een zelfverklaarde miljardair die weigert belastingen te betalen en werknemer behandeld als wegwerpproducten, het kon schoppen tot presidentskandidaat was verontrustend. Dat diezelfde vastgoedmagnaat het tot president van de VS en door sommigen als held van de working class in het Westen gezien wordt, is een echte wake-upcall.

Toch willen we de miljoenen Amerikaanse kiezers die op Trump stemde niet wegzetten als racisten, seksisten, fascisten en idioten. Het feit dat 58 procent van de Amerikaanse kiezers Trump als onbekwaam en onbetrouwbaar beschouwen, maakt duidelijk dat het niet de liefde voor Trump, maar een welgemeende fuck you naar de elite in Washington was die hen in het stemhokje deed kiezen voor de reality-ster. Het signaal dat werkelijk alles beter is dan business as usual kwam dan ook bij ons aan als een uppercut.

Dat een alternatief voor het huidige systeem niet hoeft te verzanden in ranzige praat, bewees Bernie Sanders. Het was hij, veel meer dan Trump, die de jongeren kon enthousiasmeren om hun stem uit te brengen bij de voorverkiezingen. Ook ‘the Bern’ is ‘anti-systeem’, maar opende met dit gevoel wél de strijd tegen ongelijkheid, armoede, racisme en klimaatopwarming. De verandering waar de jeugd op wacht is dus vooral progressieve verandering. Ook al staan de progressieve waarden momenteel onder druk, de jeugd wijst er op dat ze de simplistische en gevaarlijke praatjes uit het verleden niet lusten. Ook in Europa moet zo een positief alternatief meer de mensen bekoren. Europa moet vandaag meer dan ooit het actieve leiderschap opnemen in verband met mensenrechten en democratie, kwaliteit van leven en milieubescherming.

Jong Groen StuAnt

Reageren? Het kan: dwars is immers een studentenmagazine voor én door studenten. Stuur je opiniestuk naar contact@dwars.be en dan publiceren wij je reactie met veel plezier. (De redactie behoudt zich wel het recht voor om reacties in te korten of niet te plaatsen.)

Jong Socialisten Antwerpen

Er is al veel gezegd over de ‘gevaren ‘ die Trumps overwinning voor de Europese Unie (EU) kan brengen. De uitdagingen voor het veiligheidsbeleid, de gevolgen voor de (niet) verdere uitbreiding van de vrije markt en de verdere verspreiding/overwinning van radicaal rechts. Europa keek steeds naar de Verenigde Staten van Amerika als een safe haven voor zichzelf waarachter ze zich kon verschuilen. Met Trump is dit niet meer. Dit zorgt voor een sense of urgency om terug en meer te investeren in het Europese Project. 

De EU moet groeien. Niet qua grondgebied maar wel in de toewijding die de EU steeds toonde naar samenwerking toe. De Europese eenmaking heeft ons tot een belangrijke partner gemaakt op het wereldniveau. Door het sluiten van compromissen hebben we al zeer lang geleden erkend dat samenwerken het model van de toekomst is. Hedendaagse problemen zijn enkel op te lossen als je met anderen aan tafel gaat zitten over partijen en grenzen heen. Een verdere en duurzame verankering van dit systeem vergt de uitbouw van een sociaal Europa en de verdieping van de democratische legitimiteit van de Europese instellingen. 

De Europese welvaart die gecreëerd is moet ten goede komen van alle inwoners van de EU. Met de creatie van een Europese sociale zekerheid en door een einde te maken aan sociale dumping investeer je in de weerbaarheid van EU-inwoners en maak je komaf met ongelijkheid. Maar maak ook werk van een grotere democratische legitimiteit binnen de EU. Versterk de macht van het Europees Parlement als enig rechtstreeks verkozen orgaan van de EU. Stel een EU-commissaris aan die moet investeren in de dialoog met de burgers. Creëer systemen die een luisterend oor bieden aan EU-inwoners. Breng de EU tot bij de mensen. 

Enkel door een verdieping van een sociaal Europa en de democratie zullen we de American Dream voorbijsteken met een European Dream. Laat dat het voornaamste gevolg zijn van Trump op de Europese Unie.

Caro Van der Schueren
Voorzitter Jong Socialisten Antwerpen 2016-2017

KVHV Antwerpen

Zelden hebben Amerikaanse presidentsverkiezingen een dergelijke consternatie veroorzaakt als de verkiezing van Donald Trump. Bij de maatschappelijke onlusten die de verkiezing van Trump met zich heeft meegebracht valt de herverkiezing van George W. Bush in het niet.

De reden van die maatschappelijke onlusten moge duidelijk zijn; Trump sprak tijdens de Amerikaanse voorverkiezingen steevast in harde taal en nam een aantal rigide standpunten in ten aanzien van legio maatschappelijke kwesties. Ondanks, en zelfs dankzij, dat discours heeft hij met een niet onaanzienlijke voorsprong de verkiezingen gewonnen.

Wat betekent dit nu voor Europa?

Persoonlijk zie ik naar aanleiding van de verkiezing van Trump zowel potentiële gevaren als voordelen voor de Europese politiek. Een belangrijk gegeven lijkt mij dat Europese politieke partijen nu nagenoeg verplicht worden om te luisteren naar de stem van een grote massa Europeanen die lange tijd door de linkerzijde is verdrukt met een resem epitheta als: “marginaal”, “extreemrechts” en dergelijke, waardoor deze groep mensen geen politieke stem had.

Dit is de massa die niet tevreden is met het tout-va-bien-madame-la-marquise-achtige discours dat door links Europa is neergezet, een mensenmassa die Europa aan een razendsnel tempo heeft zien veranderen op een niet onaanzienlijk aantal vlakken en daar de soms pijnlijke gevolgen van voelt. Mijn hoop is dat er in het grote maatschappelijke debat een plek komt voor deze groep mensen en dat er met hun bekommernissen rekening wordt gehouden.

Een ander niet onbelangrijk voordeel lijkt mij dat er tussen Poetin en Trump een betere verstandhouding bestaat dan deze die er was geweest tussen Poetin en Hillary Clinton. Dit zou ertoe kunnen leiden dat de relatie tussen Rusland en Amerika gezonder wordt, een niet onbelangrijke factor voor de mondiale vrede. Daarnaast vormt het presidentschap misschien een cesuur in het interventionistische beleid dat Amerika de afgelopen decennia heeft gevoerd.

Een eventueel gevaar dat de verkiezing van Donald Trump vormt, lijkt mij dat Europese partijen de stijl van het ‘Trumpistische’ discours gaan overnemen. Het lijkt mij een teken van een politiek zeer ongezonde maatschappij om al te zeer te vervallen in platitudes en een al te sterk zwart-wit denken. Politiek is (idealiter) een metier waarbij men een groot gevoel voor nuance aan de dag weet te leggen. Ook de economische gevolgen van de verkiezing blijven koffiedik kijken.

Nicolas De Laet
Voorzitter KVHV Antwerpen 2016-2017

Reageren? Het kan: dwars is immers een studentenmagazine voor én door studenten. Stuur je opiniestuk naar contact@dwars.be en dan publiceren wij je reactie met veel plezier. (De redactie behoudt zich wel het recht voor om reacties in te korten of niet te plaatsen.)

Het is een geweldige film, laat ik daar al mee beginnen. Bij de herkenbare melodieën uit de Harry Potter films, komt een overweldigend gevoel van nostalgie naar boven. Hoofdpersonage New Scamander is een grappige, wat verlegen Engelse tovenaar die naar New York afreist, naar eigen zeggen omdat hij een bepaald dier wil aanschaffen. Hij verzamelt en bestudeert namelijk fantastic beasts. Dit New York uit de jaren 20 (1926 om precies te zijn), is prachtig weergegeven. Mooie sets, knappe kostuums en heerlijke muziek. Ook de andere personages zijn elk op hun eigen manier fantastic. De film vormt een geweldige samenkomst van de magische sfeer die we al kennen en een nieuw hartverwarmend, maar ook spannend verhaal.

Als ik dan, met pijn in mijn hart, toch iets negatiefs moet noemen, dan zijn dat de special effects. Toen de Harry Potter reeks werd gemaakt, waren special effects nog niet optimaal. Daarom maakten ze veel dingen in het echt: poppen, robots, sets, etc. Daar ging dan meestal nog een laag CGI overheen, maar over het algemeen was alles prachtig. Vanwege de snelle vooruitgang in computeranimatie, hebben de makers van Fantastic Beasts gekozen om alles digitaal te doen – voor zover ik kon zien. En op zich zijn die animaties heel mooi. Totdat iemand een van de magische beesten aait, en je ziet dat hij bijna in de lucht graait, jammer.

Als je bang bent dat de films te veel op vorige Harry Potter films gebaseerd zijn: vrees niet! De film staat helemaal op zichzelf. Er wordt één keer verwezen naar Zweinstein en ook eens naar Perkamentus. Het gaat om de geschiedenis voor het welbekende Harry Potter verhaal. Deze film zal samen met de andere films in deze serie – er komen er nog vier aan – het verhaal van Grindelwald vertellen. Voor ieder die het vergeten is: dat is de duistere tovenaar die in 1945 een groots duel uitvocht met Perkamentus. Het is dus een nieuw verhaal binnen dezelfde tovenaarswereld. Je leert natuurlijk ook nieuwe dingen over die wereld, zoals de gebruiken in Amerika. Daar gebruikt men andere termen en hebben ze een andere tovernaarsschool (mét eigen houses). En ook het uiteindelijke plot van deze film is gebaseerd op een concept dat we eerder nog niet kenden en ik dus niks over zal schrijven.

Haast je naar de cinema, want deze films zijn niet alleen de moeite waard, maar vormen ook een heerlijke ontsnapping naar een andere wereld. Even waan je je een tovenaar en zijn die dreigende deadlines een illusie!

Woensdag is de ideale dag om te bekomen van de TD op dinsdag en zich voor te bereiden op het galabal van donderdag. Een rustige avond op café, meer moet dat niet zijn. Alhoewel, om de twee à drie weken zorgt koning voetbal toch voor een kleine bonus. Op onze Belgische velden wordt dan wel elk weekend gevoetbald, af en toe willen mensen – zelfs studenten – natuurlijk ook eens ‘echte’ voetbal zien. Uiteindelijk zijn er slechts weinig zaken die een avondje topvoetbal met je studievrienden kunnen overtreffen. Wanneer dan de glorieuze tonen van de Champions League-hymne weerklinken, weet je dat je vertrokken bent voor een lange en fijne avond.

In 1992 besloot de UEFA tegemoet te komen aan de steeds luider klinkende roep om een moderne inter-Europese voetbalcompetitie in te richten. De archaïsche Europacup I werd definitief opgedoekt en vervangen door de blitse Champions League. Het spreekt voor zich dat men zo’n grote verandering niet geruisloos kon laten passeren. De UEFA spaarde kosten noch moeite om zijn herwerkte competitie in de verf te zetten. Heel wat promo-campagnes volgden, waarbij onder andere het ons allen bekende Champions League-logo werd voorgesteld. De echte kroon op deze campagne, was echter de Champions League-hymne.

Veel mensen hebben het nummer al tientallen keren gehoord, maar slechts weinigen weten dat er ook een volwaardige tekst – bestaande uit een twee verzen en een refrein – bij hoort. Hoewel de inhoud moeilijk valt te omschrijven als hoogstaande literatuur, heeft de tekst ongetwijfeld een belangrijke bijdrage geleverd aan het iconische karakter van deze hymne. Omdat de UEFA de Europese gedachte wou uitdragen, werd het nummer in drie verschillende talen geschreven: Frans, Engels en Duits. Dit is enigszins opvallend omdat Spanje en Italië, beiden Europese grootmachten in het voetbal, zo eigenlijk wat worden buitengesloten. Omdat we willen dat u bij de volgende match kan meezingen, geven we alvast een klein stukje mee: “Die Meister, die Besten, les grandes équipes, the champions!”

De eer om de volledig nieuwe hymne te componeren, viel te beurt aan Brits musicus Tony Britten. ‘Volledig nieuw’ kunnen we zijn werk eigenlijk niet noemen, want Britten liet zich duidelijk inspireren door Händels Zadok the Priest. Het majestueuze, haast bombastische karakter van dit lied is makkelijk te verklaren, Händel componeerde het immers ter ere van de kroning van de illustere Britse koning George II. Mocht u er nog aan twijfelen of de UEFA trots is op zijn Engelse wortels, weet dan dat de officiële geluidsopnamen werden uitgevoerd door het vermaarde filharmonisch orkest van Londen. Voor de liefhebbers van archaïsche encyclopedieën, willen we ook nog even meegeven dat Zadok the Priest een ongelooflijk boeiende historisch figuur is, voor het eerste beschreven als bondgenoot van Koning David in het Oude Testament. Dat is echter iets voor een andere dwarsrubriek!

Ons land telt veel jobstudenten: maar liefst 478.680 studenten combineerden in 2015 hun studie met een bijbaantje. Hun aantal neemt snel toe: elk jaar zijn er meer studenten die werken en die studenten werken ook steeds meer uren. Vorig jaar werkte een jobstudent gemiddeld 23 dagen en verdiende daarmee gemiddeld 1.703 euro. Volgens cijfers van de Rijksdienst voor Sociale Zekerheid (RSZ) zet de stijgende trend zich dit jaar voort. Dat studenten zelf vragende partij zijn om meer en flexibeler te mogen werken, is al langer duidelijk. De vijftigdagenregeling uit 2012 was immers al een versoepeling van de eerdere voorwaarden. De nieuwe regeling is gunstiger voor studenten die anders een hele dag verliezen wanneer ze maar enkele uren werken.

Maar waarom zouden we eigenlijk werken: voor extra luxe of uit noodzaak? In een online peiling vroeg dwars het aan 250 studenten van verschillende leeftijden en studierichtingen. Zo’n 15 procent van de respondenten geeft aan niet te werken, de overgrote meerderheid doet dat dus wel. De redenen verschillen: van meer geld hebben voor pintjes tot zelf een deel van de studiekosten moeten dragen.

workaholics in de dop

In eerste instantie vroegen we ons af hoeveel studenten werken en wanneer ze dat meestal doen. Uit onderzoek bleek al dat steeds meer studenten bijverdienen doorheen het academiejaar en niet meer enkel tijdens de (zomer)vakantie. Iets meer dan een kwart van de werkende respondenten gaf aan enkel tijdens de zomervakantie te werken, de overgrote meerderheid heeft dus een baantje tijdens het academiejaar.

Wie doorheen het academiejaar werkt, besteedt gemiddeld zo’n 10,5 uur per week aan zijn job. De helft geeft aan tussen de vijf en de tien uur per week te werken. Zo’n 21 procent werkt minder dan dat en nog eens een vijfde van de jobstudenten besteedt tussen de elf en de twintig uur per week aan zijn job. De resterende 9 procent klopt heel wat meer uren: tussen de twintig en de veertig per week.

Het hoge aantal uren neigt meer naar het profiel van werkstudenten dan naar gewone studentenarbeid. Net als jobstudenten combineren werkstudenten werken en leren, zij het dat werken bij hen een groter aandeel inneemt en hun hoofdstatuut niet ‘student’ is. Ze betalen normale sociale zekerheidsbijdragen. Vaak zijn het mensen die zich willen bij- of omscholen tijdens hun loopbaan. De Universiteit Antwerpen heeft een statuut voor werkstudenten: wie minstens negentien uur per week werkt, maar niet als jobstudent, komt in aanmerking. Geregistreerde werkstudenten hebben recht op bijzondere onderwijsfaciliteiten zoals een vervangingsopdracht of een ander examenmoment. Dat wil niet zeggen dat je zomaar beloond wordt als je meer uren werkt. “De combinatie werken en studeren is kunst en vliegwerk”, vertelt Sabine De Vriendt van het Centrum voor Werken en Studeren (Centrum WeSt). “Je moet de overstap van jobstudent naar werkstudent dus niet lichtzinnig maken.” Dit jaar zijn er aan UAntwerpen al 986 geregistreerde werkstudenten.

De meeste studenten die een baantje hebben, zijn wel gewoon jobstudent. Opvallend is dat een vierde van de respondenten van plan is dit academiejaar méér uren te werken dan voordien. Toch is meer werken niet per se voordeliger: niet alleen verhoogt het de druk op je studie, het kan je ook geld kosten. Studentenjobs zijn voordelig voor studenten en werkgevers. Als jobstudent betaal je 2,71 procent van je brutoloon als solidariteitsbijdrage aan de sociale zekerheid, je werkgever draagt 5,42 procent af. Bij een gewone job in de privésector is dat respectievelijk 13,07 en 32 procent. De tijd dat een student aan dit tarief mag werken is beperkt: tot nu toe waren dat 50 dagen per kalenderjaar, vanaf 1 januari zijn 475 uren toegestaan. Ga je daar over, dan betaal je de volledige sociale bijdragen. Het loon van een jobstudent is afhankelijk van het werk dat hij doet, maar als student mag je niet onbeperkt veel verdienen. Wanneer je meer verdient dan 10.141,01 euro per jaar, betaal je daar belastingen op.

in een ideale wereld

Gemiddeld gaven de respondenten hun job een score van bijna zeven op tien, maar we werken natuurlijk niet enkel omdat we dat graag doen. We vroegen studenten dus ook naar hun drijfveren om te werken. Met stip op één staat geld verdienen. Vervolgens willen studenten graag leren omgaan met de verantwoordelijkheden van een job en hun cv aanvullen. Sparen valt net buiten de top drie.

Geld speelt niet bij iedereen dezelfde rol. Van alle respondenten geeft 13 procent aan op eigen benen te staan. Daarvan komt 11 procent uit het reguliere bachelor- of mastercircuit, de overige 2 procent volgt een postdoc of een andere opleiding. Nog eens 11 procent moet een deel van zijn gewone onderhoudskosten zelf betalen. Met andere woorden: een vierde van de studenten met een studentenjob werkt uit economische noodzaak. Dat is veel, zeker voor een onderwijssysteem dat beweert democratisch te zijn.

Dat studenten enkel studeren “is enkel mogelijk in een ideale wereld waar de ouders genoeg geld hebben om rond te komen” gaf een van de respondenten aan. “Veel studenten moeten hun steentje bijdragen en moeten daarom dus bijklussen.” Uit de reacties bleek dat veel studenten vinden dat de overheid, nog meer dan nu het geval is, studenten in economische problemen moet steunen.

werken is leren

“Studieresultaten zijn eigenlijk de beste parameter om te bepalen of iemand er nog een studentenjob kan bijnemen", zei professor Yves Stevens deze zomer. Hij kreeg op deze uitspraak veel kritiek, niet in het minst van de studenten zelf. Voor velen onder hen is werken een noodzaak. Tegelijkertijd zien we wel dat de grootste groep werkende studenten bijklust om zichzelf een extraatje te kunnen gunnen. Maar: hoewel het op de eerste plaats staat, is geld niet de enige goede reden om als student te werken.

“Van werken leer je altijd iets, zelfs bij de meest simpele banen. Bijvoorbeeld initiatief tonen, jezelf presenteren binnen een bedrijf en bewust omgaan met geld. Ik zie werken daarom als een mooie aanvulling op studeren.” Dit was een van de vele reacties waarin studenten aangaven dat je niet alles uit boeken leert en bovenal: dat studeren en werken elkaar niet uitsluiten, maar aanvullen. Door te werken als student leer je omgaan met de verantwoordelijkheden van een job, ook als die niet meteen aansluit bij je studierichting. Van de ondervraagde jobstudenten heeft 76 procent een baan die niet aansluit bij zijn of haar studierichting en 51 procent van hen vindt dat ook niet erg.

De arbeidsmarkt leren kennen, ervaring opdoen en een uitgebreid cv bij elkaar sprokkelen, zijn belangrijker dan een baan die aansluit bij de sector waarin studenten later aan de slag willen. Let wel: “Uiteindelijk is het natuurlijk de bedoeling dat je door studeren een betere baan kunt vinden dan de studentenjobs nu”, merkte een respondent terecht op. Alleen is een diploma daarvoor niet voldoende. Ervaring weegt zwaarder door dan een stukje papier, zelfs voor pas afgestudeerden. Als starter heb je dan maar beter ervaring uit allerhande studentenjobs, dan helemaal geen ervaring. Natuurlijk zou het mooi zijn als academische opleidingen werkend leren standaard zouden opnemen in hun curriculum. Nu bieden al een aantal richtingen een stage aan, maar dit is meer uitzondering dan regel. Een kritische noot uit de enquête: “Studenten moeten vooral een gezond evenwicht vinden tussen praktische en theoretische kennis. Iets waar het onderwijssysteem van België duidelijk nog tekort in schiet.”

zo werkt het

Studenten willen in de eerste plaats studeren, maar vinden het haast vanzelfsprekend om hun studie te combineren met een baantje. Omdat drie pintjes beter zijn dan eentje, omdat een leeg cv zo zielig staat, omdat het nodig is, omdat het kan. Daarbij erkent de werkende student het bredere belang van zijn studentenjob: dat beetje werkervaring is onontbeerlijk wanneer hij de echte arbeidsmarkt betreedt na het behalen van zijn diploma.

De overheid doet haar best om de studenten daarin tegemoet te komen door een voordelig sociaal tarief aan te bieden. De nieuwe 475-urenregeling versoepelt studentenarbeid zelfs. Bij de vijftigdagenregeling was de achturige werkdag de maatstaf, omgerekend 400 uren in totaal. Het nieuwe systeem telt daar nog eens 75 uren bij.

Meer dan de helft van de studenten onthaalt deze maatregel op applaus. Voor 17 procent mag het zelfs nog verregaander. Misschien is het niet slecht om vast te houden aan deze begrenzing. Zo voorkomt het systeem dat de tijdelijke en relatief eenvoudige studentenjobs voorrang krijgen op waar het voor studenten echt om draait: studeren.

Vind je het lastig om je aantal gewerkte dagen bij te houden? Student@work en Centum WeSt hebben een handige app ontworpen waarbij je als student nu zelf je dagen kan controleren!

Stap 1) Loop na je examen even langs de supermarkt en gris de volgende ingrediënten uit het schap.
(Met deze ingrediënten kun je twee keer een gewone ovenschaal vullen of één bakplaat.)

• 1 courgette
• 2 of 3 eetlepels zure room
• 1 blok feta
• 1 verpakking bladerdeeg (de verse rol uit koeling is het aller gemakkelijkst)
• peper, zout, olijfolie

Stap 2) Verwarm de oven voor en vet je ovenschaal in.
(Dit is waarschijnlijk het moeilijkste onderdeel van de lijst, dus als je je hieruit redt dan zit je gebakken.)

Stap 3) Bedek de bodem van de schaal met een laag bladerdeeg. Mocht je er zin in hebben, dan kun je een leuk opstaand randje maken. Dat staat grappig, maar het voegt niks toe aan het gerecht. Als je daar mee klaar bent, smeer dan over het bladerdeeg een dun laagje zure room.

Stap 4) Tijd voor groenten! Snijd de courgette in welke vorm je maar wil en strooi dit over de bladerdeeg.
(Ik heb gekozen voor schijfjes. Als ze dun zijn worden ze makkelijker gaar in de oven.)

Stap 5) Verbrokkel de feta en strooi dit over je taart heen. Doe er dan wat peper en zout over. Oregano, basilicum of andere Italiaanse kruiden zijn een goede toevoeging, maar niet noodzakelijk.

Bak het geheel 20 minuten op 200 graden in de oven. Ondertussen kun je je keuken opruimen of even studeren. Gemak dient de mens.

LVSV Antwerpen

Zoals South Park het voorstelde waren de Amerikaanse presidentsverkiezingen voornamelijk een strijd tussen Giant Douche en Turd Sandwich. Waarbij laatstgenoemde in het stof beet. Om eerlijk te zijn, ben ik niet verbaasd dat Trump de verkiezingen heeft gewonnen. Ik hoopte dat niemand voldoende kiesmannen zou halen en de Libertaire Partij de kaap van 5 procent zou overschrijden, waardoor Johnson nog een kans maakte via het Congres. De libertairen klokten af op 3 procent (meer dan 4 miljoen stemmen), een historisch hoogtepunt. Dat terwijl Jill Stein veel minder stemmen haalde, maar wel meer aandacht kreeg in onze media.

Nu de stembusslag is beslist, schreeuwen verschillende groepen van de samenleving over de hele wereld moord en brand. Trump zal het homohuwelijk afschaffen, rassenhaat bevorderen, alleen opkomen voor de rijken, et cetera. Ik vind deze paniek getuigen van een geringe kennis van het Amerikaanse politieke stelsel. De VS hebben een sterk politiek-bestuurlijk bestel met verscheidene checks and balances. Ik geloof niet dat het Amerikaanse parlement ooit te verregaande maatregelen zou toestaan. Integendeel, ik denk zelfs dat er opnieuw een herstel komt in de machtsbalans tussen het presidentiële ambt en de parlementaire werking. We mogen niet vergeten dat de Amerikaanse president de afgelopen jaren meer bevoegdheden heeft gekregen vanuit het parlement, omdat men hem ermee vertrouwde. Maar hier bouw je geen veilig democratisch bestel mee. Wanneer je functies geeft aan de uitvoerende macht, dan zou je ze moeten beperken tot diegene die je zou toevertrouwen aan iemand die je helemaal niet vertrouwt. Want de kans dat zo iemand aan de macht komt is reëel. Welnu, voor verscheidene mensen is Trump zo een persoon en hij heeft dezelfde bevoegdheden als Bush en Obama. Men vreest die macht en ik hoop dat ze deze opnieuw beperken en de Amerikaanse bevolking bij deze haar lesje hierover heeft geleerd.

Deze stembusslag laat bovendien opnieuw de onkunde van onze media bij buitenlandse verslaggeving zien. Ze zaten ernaast met de Poolse presidentsverkiezingen, de brexit en nu ook de overwinning van Trump. Waarom blijven zij onze waarden en zienswijzen projecteren op maatschappijen die op verscheidene vlakken anders denken dan onszelf? Bij ons ondersteunde het merendeel van de bevolking Clinton, voornamelijk gebaseerd op de voorgekauwde informatie van onze nieuwsdiensten. Wie ook naar de Amerikaanse media heeft gekeken, kreeg een ander verhaal te horen. In de VS gelooft men immers sterk dat een overheid niet alle problemen moet oplossen, integendeel. De meeste Amerikanen hebben een gezonde argwaan ten opzichte van een centrale macht. Zij geloven meer in de kracht van het individu, dat ze eigen problemen meestal beter zelf kunnen aanpakken dan een overheid. Waarom kunnen wij dat vanuit Europa niet respecteren? Waarom kunnen wij als Europa niet eens opnieuw leren openstaan voor sommige Amerikaanse visies?

Laurenz Van Ginneken
Voorzitter LVSV Antwerpen 2016-2017
Laurenz Van Ginneken reageerde in eigen naam

CDS Antwerpen

Beste student, beste lezer,

De Amerikaanse verkiezingen hebben de afgelopen maanden het politieke nieuws gedomineerd. Afgelopen week was het dan zo ver. De Republikeinse kandidaat Trump heeft het presidentschap binnengehaald – gewonnen is wat veel gezegd, Clinton had namelijk meer stemmen.

Als christendemocraat, als politicoloog en als mens vind ik deze elections 2016 een trieste zaak. De campagne was beschamend en een beschaafd land onwaardig. De toon, de verwijten, de loze beloften of aantijgingen, kortom de idiotie, maar ook de kandidaten an sich waren bedroevend. Het is jammer dat zo’n machtig land zich op deze manier aan de wereld heeft getoond. De uitslag kon dan ook niet anders dan bedroevend zijn, wie ook zou winnen.

Ben ik verrast dat Trump heeft gewonnen? Nee, zeker niet. Ik had gegokt op Clinton. Desondanks, de situatie van de Amerikaanse samenleving aanschouwend, wist je dat Trumps kansen aanzienlijk waren. Onze media hadden hier geen oog voor en maakte ons met de Clinton-hype wat wijs.

Wat betekent zijn verkiezing nu voor Europa? Als christendemocraat geloof ik in de inherente goedheid van de mens. Ik probeer de zaak dus ook optimistisch te benaderen.

Het buitenlands beleid van Obama heeft volgens mij op veel vlakken gefaald. Libië, een kapitale fout die tot een enorme puinhoop heeft geleid aan de Europese zuidgrens. Oekraïne, een nodeloos conflict als gevolg van een achterhaald Koude Oorlog-paradigma. En Syrië, een diep trieste oorlog. Om over de ontstaansruimte voor de verschrikking van IS nog maar niet te spreken.

Een nieuwe visie kan misschien goed doen. Ik geloof niet in ‘vijand Rusland’, maar in ‘partner Rusland’. We hebben elkaar nodig en een andere houding ten aanzien van elkaar kan verandering brengen. Die mening deel ik dus met Trump.

Uiteraard is het afwachten hoe president Trump gaat handelen, maar zijn aangekondigde doctrine voor het buitenlandsbeleid, “America first”, klinkt beangstigend. Echter, misschien is die dat niet. Misschien is het wel een zegen voor Europa. We laten ons buitenlands beleid nu te veel bepalen door Uncle Sam. Dit brengt ons de laatste jaren echter weinig heil en het NAVO-verband is voor grondige evaluatie vatbaar.

De Europese afhankelijkheid van Amerika in het buitenlands beleid houdt ons klein. Het wordt tijd dat we het heft in eigen hand nemen, zelf een goed buitenlands beleid uitdenken en flink investeren in onze eigen defensie. Het daadwerkelijk verhogen van de defensiebudgetten is noodzakelijk en ook rechtvaardig ten aanzien van de Amerikanen. Trump kan hiervoor dus een stimulans zijn.

Ik geloof Junker als hij zegt dat Trump Europa niet snapt en dat hij dus nog veel zal moeten leren. Maar Europa heeft zichzelf ook nog niet helemaal gevonden. Ik wens dat Trump een extra impuls is om onze eigen identiteit en visie te ontdekken en te vormen.

De Amerikaanse en Europese leiders wens ik veel kracht, maar bovenal wijsheid toe. Ik hoop dat het Amerikaanse en Europese volk zich herpakt en zich gewaarwordt van hun identiteit, waarden en kracht om van ons ‘gemeenschappelijke huis’ een betere plek te maken.

Boudewijn Thönissen, MSc
​Voorzitter CDS Antwerpen 2016-2017

Reageren? Het kan: dwars is immers een studentenmagazine voor én door studenten. Stuur je opiniestuk naar contact@dwars.be en dan publiceren wij je reactie met veel plezier. (De redactie behoudt zich echter het recht voor om reacties in te korten of niet te plaatsen.)

NSV! Antwerpen

Mogen wij als Vlaamse volksnationalisten blij zijn met Donald Trump? Nee en ja.

Wat betreft de persoonlijkheid en de maatregelen die hij zou willen nemen op binnenlands vlak, maakt het ons eigenlijk niet uit. Trumps binnenlandpolitiek is interne Amerikaanse keuken en wij moeten ons daar zeker niet in willen moeien. Overigens gebeuren in verschillende landen mensonwaardiger zaken dan wat Trump voorstelt, waar hier in de media amper een haan naar kraait.

Het buitenlandbeleid dat Trump ten uitvoer wil brengen, gaat ons natuurlijk wel aan, gezien een militair en economisch nog altijd machtig land als de VS zowel rechtstreeks als indirect invloed heeft op Europa en de ons omringende regio’s. In die optiek kunnen wij als volksnationalisten enkel tevreden zijn dat niet Hillary Clinton de nieuwe commander-in-chief zal worden. Met Clinton waren we immers op weg naar hetzelfde paradigma van de VS als politieman van de wereld die aan andere landen willens nillens zijn wil en waarden gaat opleggen. Met Hillary waren we ook verder op weg naar de VS als Big Brother van de wereld, die ongemoeid zowel zijn eigen inwoners als buitenlandse regeringsleiders en burgers kon afluisteren en desgevallend monddood maken.

Trump lijkt ons daarentegen een veiliger optie om grote internationale conflicten te vermijden. Zijn grote militaire strijdpunt is het volledig uitschakelen van IS, een plan waar wij ons achter kunnen scharen. Doch over het algemeen wil hij onder het motto “America First” de militaire engagementen van de VS, hun interventies in het buitenland en internationale wurgdeals zoals TTIP terugschroeven. Een nieuwe monroedoctrine is het nog niet, maar het respecteren van de geopolitieke onafhankelijkheid van andere werelddelen en de soevereiniteit van de natiestaten komt ons enkel positief over. Met andere woorden: Trump zal zich minder moeien in andere landen, en dat is een goede zaak. Al heeft Trump een grote mond, een imperialistische warmonger is hij zeker niet, ook al reageren velen in West-Europa alsof met Trump Wereldoorlog III er aan zit te komen. Integendeel, naar het schijnt komt Trump redelijk goed overeen met Vladimir Putin, een mooiere start voor het behoud van wereldvrede in het post-Koude-Oorlogtijdperk lijkt ons moeilijker in te denken.

Uiteindelijk heeft het weinig zin om vooraf al te juichen of te treuren. Het wordt vooral afwachten en kijken naar wat zijn beleidsdaden, en niet zozeer zijn stijl of woorden, voor ons als Avondland kunnen betekenen.

Erik Van Stappen
Voorzitter NSV! Antwerpen 2016-2017

Comac Antwerpen

Een falen van de centrumpolitiek

De oorzaken van het verlies van Clinton en de overwinning van Trump zijn verschillend en complex. De heropflakkering van het e-mailschandaal heeft er allicht iets mee te maken. Ongetwijfeld heeft ook seksisme een invloed gehad.

De belangrijkste oorzaak is echter dat de mainstream-politiek (inclusief centrumlinks) de voeling met de werkende bevolking is verloren. Zaken zoals vrijhandel, globalisering en de gerelateerde verhuis van industrie naar lageloonlanden maken dat vooral laagopgeleide werkkrachten, die vroeger goedbetaalde stabiele banen hadden, in een precaire situatie beland zijn. De Democraten (en ook de Europese sociaaldemocraten) hebben deze problemen te weinig erkend. Onder derde weg-politici zoals Tony Blair en Bill Clinton heeft centrumlinks de toenemende liberalisering en globalisering omarmd en zo de geloofwaardigheid bij hun traditionele kiezers aangetast.

Daarbovenop zijn de socio-economische problemen ongeveer gelijktijdig ontstaan met een toenemende influx van migranten en minderheden in traditionele arbeiders- en volkswijken. Het is dan ook niet verwonderlijk dat heel wat mensen deze economische moeilijkheden een gekleurd gezicht geven. Dit sentiment vormt een uitstekende voedingsbodem voor rechtse populisten zoals Donald Trump en Geert Wilders.

De Democraten hebben zich zwaar vergist om tegen een figuur als Donald Trump een kandidate in te zetten die voor veel mensen het politieke establishment vertegenwoordigt en weinig geloofwaardig geacht wordt. Bernie Sanders, die gehoor kon geven aan de grieven van de gewone mensen zonder zich aan een racistisch discours schuldig te maken, had ongetwijfeld meer succes gehad.

Met verkiezingen in Nederland, Frankrijk en Duitsland in zicht (elk met hun lokale variant op Donald Trump), is de les die de Amerikaanse verkiezingen ons biedt duidelijk. De mainstream-politiek, en ook centrum-links, moet meer oor hebben naar de problemen van de werkende klasse en dient daarbij de neoliberale consensus te laten vallen. Er is meer nood aan dialoog met de werkende bevolking, niet alleen over economische problemen, maar ook over hete hangijzers zoals diversiteit en migratie. Vandaag gebeurt dit (o.a. door centrumlinks) nog te vaak met een belerende vinger, wat vervreemdend werkt. Enkel met een luisterend oor, dialoog en sterke alternatieve beleidsvoorstellen zal de verrechtsing van de maatschappij omgekeerd kunnen worden. Wij als consequent links zullen hard werken om het maatschappelijk debat in de richting van meer sociale rechtvaardigheid te trekken.

Bram Claes
Vice-voorzitter Comac Antwerpen 2016-2017

Reageren? Het kan: dwars is immers een studentenmagazine voor én door studenten. Stuur je opiniestuk naar contact@dwars.be en dan publiceren wij je reactie met veel plezier. (De redactie behoudt zich wel het recht voor om reacties in te korten of niet te plaatsen.)

TAKEOFFANTWERP_, een samenwerkingsverband tussen de Associatie Universiteit & Hogescholen Antwerpen (AUHA) en de Stad Antwerpen onder de vleugels van GATE15, probeert al twee jaar geëngageerde jongeren met ondernemingszin zo goed mogelijk te begeleiden bij hun eerste stappen in de wereld van het ondernemen.

Begin vorige maand organiseerde deze springplank voor student-ondernemers met enkele partners (onder meer de jongerenwerking KAVKA en studentenvereniging SINC) TAKEOFFANTWERP_ALLIANCE. Via dit samenwerkingsverband met het werkveld wil men de brug tussen de student en de ondernemerswereld nog verder uitbouwen.

Ook de federale overheid draagt trouwens haar steentje bij. Sinds dit jaar bestaat er een eigen sociaal statuut voor student-ondernemers met een voordelige bijdrageregeling waarbij ze fiscaal gelijkgesteld worden aan jobstudenten. Onze universiteit sprong mee op de kar en ondersteunt ondernemende studenten vanaf dit academiejaar met een apart statuut.

bijzondere statuten aan UAntwerpen

Aan de Universiteit Antwerpen worden al langer enkele bijzondere statuten verleend aan studenten die met meer bezig zijn dan studeren alleen. Zo kan je al enkele jaren een topsport- en kunstenaarsstatuut aanvragen. Hierdoor wordt het gemakkelijker om je studentenleven te combineren met een sport of kunst die veel tijd en aandacht vraagt. Lessenroosters en examenroosters kunnen mits toestemming aangepast worden aan de noden van de student. Zo kunnen studenten bijvoorbeeld een examen verschuiven, als dat samenvalt met een belangrijke beurs in hun vakgebied.

studeren én ondernemen

Nieuw sinds dit academiejaar is het statuut voor de student-ondernemer. Ook met dit statuut kunnen studenten bijzondere faciliteiten aanvragen, maar veel belangrijker is echter de specifieke coaching op maat. Je geniet dus niet alleen van dezelfde voordelen als de topsporters en kunstenaars, maar vanuit de universiteit, TAKEOFFANTWERP_ en haar partners geniet elke student-ondernemer ook een aangepaste en professionele begeleiding. Op die manier kunnen studenten snel en efficiënt antwoorden verkrijgen van experts die verbonden zijn aan het project. Voor de jonge bedrijfsleiders die nog geen vast stekje hebben, kan zelfs een werkplek worden voorzien, zoals in een van de gratis kantoorruimtes in de Boerentoren (Startit@kbc). Bovendien krijgen ze de mogelijkheid deel te nemen aan workshops op topniveau.

Het statuut is echter niet vrijblijvend. Om in aanmerking te komen, moet je als student voldoen aan een paar voorwaarden. Je moet reeds zestig studiepunten hebben behaald en dus minstens in zijn tweede jaar zitten. Bovendien moet je in het vorige academiejaar ten minste zestig procent van de opgenomen studiepunten behaald hebben. Tot slot moet je op het einde van elk jaar je vorderingen kunnen aantonen en wordt op basis daarvan bekeken of het statuut verlengd kan worden.

Dat de universiteit beseft dat ondernemingszin belangrijk is en aangemoedigd moet worden, hoef je niet meer in vraag te stellen. Voor wie al tijdens zijn studies een bedrijf wil opstarten, zoals de tien studenten uit verschillende richtingen die het statuut al aanvroegen, kan die steun een wereld van verschil betekenen. Men hoopt in de toekomst jaarlijks zo’n vijftig studenten te begeleiden.

kick-offevent

Om zoveel mogelijk studenten aan te sporen het heft in eigen handen te nemen, organiseerde TAKEOFFANTWERP_ALLIANCE op 11 oktober een kennismakingsavond met een aantal interessante sprekers. Voor elke doelgroep werden specifieke sessies voorzien, daarna volgde een panelgesprek en afgesloten werd er met een netwerkmoment waarop dienstverleners en promotoren aanwezig waren met een infostand. Jammer wel dat de deadline voor het aanvragen van het ondernemersstatuut dan al verlopen was ...

Tijdens het panelgesprek deelden Vlaams minister voor Werk, Economie, Innovatie en Sport Philippe Muyters, Laundry Day-organisator Luc Carpentier, docent-onderneemster Elise Meijer en net afgestudeerde ondernemers Peter Wellens, Charlotte De Ridder en Chaim Finizola hun ervaringen met geïnteresseerde studenten in een volle Aula Rector Dhanis. Het moraal van hun verhaal?

1. Extra-curriculaire activiteiten zijn zeer belangrijk, Netflix iets minder;
2. Bezint eer ge begint, maar begin vooral;
3. Volg je hart en uwe leste frak ee geen zakken;
4. Onderneem, onderneem en blijf ondernemen.

Dromen, denken, durven, doen en vooral: doorzetten.

Kandideren voor het statuut student-ondernemer kon dit jaar slechts tot 7 oktober, maar ook volgend jaar zal UAntwerpen jonge ondernemers ondersteunen. Interesse? Contacteer dan Eva Goethals of Daniel Boeykens van de Dienst voor Studieadvies en Studentenbegeleiding op het e-mailadres bijzonderefaciliteiten@uantwerpen.be.

Professor Verschoren mag er dan wild enthousiast over zijn, bij de taalexperts in spé van de opleiding Taal- en Letterkunde was er veel kritiek op het platform te horen. Zij moesten Altissia vorig jaar al verplicht gebruiken tijdens de lessen Engels en ook zij wezen op de onnauwkeurigheid bij de niveaubepaling en zagen de meerwaarde van de modules niet in. Engels is natuurlijk wel een taal waar de meeste studenten – en zeker taalstudenten – al een vrij brede basis van hebben. Het leek me daarom interessant om het platform eens onder de loep te nemen voor een taal waar ik nog niets van kende. En voor tien euro kunde ni sukkelen, dacht ik.

déjà vu

Onze universiteit heeft toch al een groot aanbod taalcursussen die je naast je opleiding kan volgen? De modules op het online platform zijn echter specifiek gericht op taalgebruik in alledaagse situaties en Altissia lijkt zo het kleine broertje van de Linguapolis-cursussen te moeten worden, die zich op onder andere academisch taalgebruik richten en overigens veel duurder zijn. Op Altissia moet je je bovendien ook niet voor elke taal apart inschrijven. Door één keer tien euro te betalen krijg je toegang tot het materiaal van alle zes aangeboden talen, terwijl je bij Linguapolis als UAntwerpen-student per taal tussen de 295 en de 495 euro kwijt bent.

Ook studenten die vorig jaar op Erasmus zijn geweest komt het platform waarschijnlijk bekend voor. De niveautest is exact dezelfde als die van het Online Language Support (OLS) die Erasmus+-studenten tegenwoordig moeten afleggen voor en na hun verblijf. Studenten wier niveau ondermaats was om een semester in het buitenland tot een goed einde te brengen, konden met behulp van OLS hun niveau verbeteren.

proficiat, u bent een natuurtalent

De niveautest bleek – en blijkt – echter vrij onrealistisch te zijn. Net voor mijn Erasmus-verblijf in Oostenrijk vorig jaar oordeelde OLS dat ik C2 had, wat onmogelijk is na slechts twee jaar Duitse colleges. Ook dit jaar prees Altissia mijn Spaans en bekroonde me meteen met B1, terwijl mijn kennis echt wel beperkt is tot ¿donde está la biblioteca? en ¡hola supermercados, telebancos por aquí! Ik kon echter, net zoals bij de Duitse Erasmustest, heel veel van de context en kennis van andere talen afleiden en door de kunst van eliminatie het juiste antwoord van de multiplechoicevraag kiezen.

En ik denk dat daar meteen al het probleem ligt. De taaltest – en ook de cursus zelf, zo bleek later – is zeer sterk gericht op passieve kennis. Dat werd al duidelijk toen ik les één opstartte, het alfabet en de cijfers. Het cursusmateriaal was volledig en correct, maar bij de oefeningen moest je enkel ‘herkennen’: de metalen stem sprak een cijfer of letter uit en ik moest het juiste teken invullen, in plaats van me in omgekeerde zin te vragen naar de uitspraak van de tekens. De kritiek van de studenten Taal- en Letterkunde lijkt dus inderdaad gegrond te zijn.

enamorada boom boom?

Terwijl ik echter op de beats van Belle Perez en Enrique Iglesias mijn volgende pasos op het platform neem, merk ik dat er toch meer in het platform zit dan op het eerste gezicht lijkt. Bij de woordenschatlessen biedt Altissia vier verschillende oefeningen aan: eerst luister- en leesvaardigheid, dan vertaaloefeningen, daarna dictee, en tot slot mondelinge oefeningen. Vooral dat laatste is interessant, aangezien het mondelinge aspect vaak ontbreekt bij digitale taalcursussen. Via hun vocal recognition system worden niet enkel de gebruikte woorden, maar ook de uitspraak zelf geëvalueerd.

Er zijn ook specifieke oefeningen voor businesswoordenschat die je nodig hebt in professionele contexten zoals het bankwezen, vergaderingen en communicatie. Daarnaast zijn er ook grammaticaoefeningen met per probleem een aparte niveautest, oefeningen en eindtest. Bovendien zijn er ook nog oefeningen die je woordenschat bijbrengen om in concrete situaties je mening te kunnen verdedigen, al zijn er maar een beperkt aantal thema’s beschikbaar en is het ook sterk gericht op passieve kennis en argumentatieanalyse in plaats van op eigen productie.

het laatste oordeel

Basically krijg je met die tien eurootjes ‘inschrijvingsgeld’ dus een hele volledige grammatica- en taalvaardigheidscursus van zes verschillende talen en kan je die kennis aan de hand van de oefeningen up-to-date houden. En zoals dat eigenlijk altijd gaat met het leren van een taal en eigenlijk eender welke leerstof: als je echt in de diepte wil gaan, is eigen motivatie en initiatief vereist. Dat gecombineerd met het uitgebreide materiaal op het Altissia-platform brengt je al heel ver. Zeker en vast een betere manier om een taal te leren dan de lyrics van Que viva la vida en Bailando op te zoeken en proberen mee te kwelen op die zwoele beats (guilty). En met het deelnamecertificaat dat je van het platform kan downloaden, kan je aan meer mensen dan enkel je geïrriteerde buren bewijzen dat je die liedjesteksten meester bent. Sorry Monique en Gilbert!