verkiezingsnacht

8 november, rond 08.00 PM.

Ik ben bij een vriendin thuis voor een Election Watch Party. De kamer is gevuld met internationale studenten. We gaan samen gezellig kijken hoe Clinton die clown van een Trump inmaakt, wat bier drinken, wat pizza eten, en dan lekker naar ons zorgeloos leventje terugkeren. De eerste staten zijn reeds rood gekleurd, maar we maken ons geen zorgen. Een vriendin uit Mexico stuurt een vrolijk sms'je naar haar vader, die nog geen staatsburger is, dat hij zijn valiezen al maar moet gaan pakken.

8 november, rond 11.00 PM.

De kamer is gehuld in een ijzige stilte. Iedereen kijkt met lede ogen naar het gigantische televisiescherm, terwijl staat na staat rood kleurt. Een vriend uit Syrië, gevlucht uit Damascus nadat hij bijna opgeblazen werd door een autobom, zit verwoed op te zoeken hoe hij zo snel mogelijk asiel kan aanvragen in Canada, Mexico, waar dan ook. Ik ga weg voor Trump zijn 270 kiesmannen behaald heeft. De Dow Jones voorspelt een val van 750 punten na de overwinning van Trump in Ohio en Florida. Ik heb zijn overwinningsspeech tot op vandaag nog niet gezien.

the morning after

9 november. Donald Trump is president-elect van de Verenigde Staten.

Op sociale media duiken verhalen op van mensen – minderheden, vrouwen, immigranten – die aangevallen zijn. “Trump is verkozen, je kan hier niks meer tegen doen!”, lijkt een gemeenschappelijk gevoel onder de aanvallers, vaak gevolgd door de kreet “Make America Great Again!”, de slogan van Trump’s presidentscampagne.

Links roept op tot verzet, rechts zegt om te stoppen met huilen. You lost. Get over it. Een vriendin heeft het over het inrichten van een vreedzaam protest, niet tegen de uitkomst van de verkiezingen, maar tegen de golf van haatmisdrijven die zich over heel de VS lijkt te verspreiden. Een studente van Afro-Amerikaanse afkomst wordt door een blanke jongeman van het voetpad geduwd wanneer ze naar haar volgende les wandelt. “Geen negers toegestaan op het voetpad”, zegt hij. Een student die het ziet gebeuren vraagt hem waar hij in hemelsnaam mee bezig is. “I’m just trying to Make America Great Again, man.” Als reactie op het voorval begint de hashtag #IWalkWithNatasha te trenden.

All Love, No Hate

10 november.

Bij valavond is er een vreedzaam protest gepland. Er vormt zich een cirkel met aan de ene kant mensen die Trump steunen en aan de andere kant mensen die niet achter hem staan. Beide kanten dragen posters met slogans, gaande van “All Love No Hate” over “Not My President" en “Don’t grab my pussy" aan de ene kant tot “Build the Wall" en “Make America Great Again" aan de andere kant. De vriendin die het protest op poten gezet heeft, bemiddelt een wederzijdse communicatie tussen supporters en oppositie.

Een Afro-Amerikaanse student vraagt waarom men gestemd heeft voor een man met zo’n haatdragende agenda en een blanke student antwoordt dat Trump voor meer jobs gaat zorgen. Hij is het niet eens met de boodschap die Trump brengt in verband met moslims, Mexicanen, de holebi-gemeenschap of vrouwen, maar Trump was degene die eindelijk eens iets kon veranderen. De conversatie is kalm, respectvol, aangenaam, tot iemand aan de kant van de Trump-supporters begint te roepen: “Build that wall! Build that wall!” Het moment van vreedzame discussie is weg.

11 november. "We Walk With Natasha".

Meer dan tweehonderd studenten wandelen samen met Natasha naar haar les. Voor het gebouw spreekt Natasha tot de student die haar aangevallen heeft. “I pray for you, and I love you.” En hopen dat de boodschap van liefde de oorverdovende haat van swastika's en witte puntkappen kan overstemmen.

En wat nu?

Amerika had niet gerekend op de massale opkomst van stemmers uit rurale gebieden. Veel mensen hebben gestemd op Trump niet omwille van, maar ondanks zijn haatdragende ideologieën. Spijtig genoeg zien de mensen die deze ideologieën wél volgen hun ideeën nu bevestigd: de President denkt er immers net hetzelfde over. Vrouwen, minderheden en immigranten zijn nog steeds bang, maar één ding blijkt uit de protesten van de afgelopen dagen: we staan er niet alleen voor.

Achteraf gezien was het duidelijk dat Trump aan het afstevenen was op een overwinning. Trump ‘de mot’ onthoofde Clinton ‘de slang’. De organisatoren van de masterclass op 8 november jongstleden wisten dit op voorhand. Ze keken niet naar tussentijdse, onbetrouwbare peilingen. Nee, ze pasten politicologie toe in de meest zuivere vorm van het woord en kwamen tot de conclusie dat de opvolger van Barack Obama niet de eerste vrouwelijke president van de Verenigde Staten zou zijn.

klamme handjes

Ze wilden een voetafdruk achterlaten met hun masterclass. Prof. Stefaan Walgrave opende de avond door iedereen welkom te heten en vervolgens zelf een presentatie te geven. Het leek allemaal nog zo onschuldig, maar de aanwijzingen zouden zich snel genoeg opstapelen.

Na prof. Walgrave was het de beurt aan de heer Ruud Wouters, die (als dekmantel?) het vak Media & Politiek doceert. De eerste aanwijzing van het uitgekiende plan diende zich aan. Tijdens zijn presentatie kwam ene mysterieuze Shanto Iyengar online op Skype. De heer Wouters lachte schaapachtig dat meneer Iyengar véél te vroeg was, maar wie goed oplette nam een heuse stressreactie waar. Je zag Wouters denken: Verdorie Shanto, je gaat ons plan niet verpesten! Professor Walgrave, die zich tussen het publiek schuilhield, trok ongetwijfeld met klamme handen zijn gsm om meneer Iyengar te berichten dat hij zich voorlopig koest moest houden. Worstelend met de autocorrectie, zal zijn bericht er ongeveer zo uitgezien hebben: "Keep quiet Shanto! We had a deal!" Om na verzending zijn telefoon weer weg te stoppen zonder een reactie af te wachten.

Na de klamme handjes afgeveegd te hebben aan de dijen, werd er connectie gezocht met Californië. Daar zat professor Amber E. Boydstun, politiek wetenschapper van de University of California Davis, klaar om de aanwezigen bij de spreekwoordelijke (klamme) hand te nemen en hen een rondleiding te geven door de verkiezing tussen de twee meest gehekelde presidentskandidaten die de Verenigde Staten ooit gekend hebben. Ze vergeleek de mediageile Trump met een mot. Motten gebruiken de maan als coördinatiepunt, maar ze kunnen ook een lamp voor de maan aanzien. De media zijn voor Trump als de maan (of een lamp) is voor een mot.

Na haar verhaal verkondigde prof. Boydstun dat ze al gestemd had, op Clinton welteverstaan waarop de zaal haar trakteerde op een luid applaus. Prof. Walgrave en dhr. Wouters keken elkaar op dat moment met een veelbetekenende, vreugdevolle doch emotionele blik aan. Van elkaars gezichten lazen ze af: Het lukt. Ze trappen erin!

eerste vrouwelijke president

Beide organisatoren hadden de nietsvermoedende professor Peter van Aelst maanden geleden al naar de VS gestuurd om mensen te spreken en de campagnes te volgen. Prof. Van Aelst gaf zelf ook een presentatie, via Skype. Zo vertelde hij onder andere met een streng gelovige vrouw gesproken te hebben die hem wist te vertellen dat Hillary Clinton een slang was die onthoofd moest worden. Ook van Trump was ze geen fan, maar als ze iemand moest kiezen om op te stemmen, dan was hij het. De presentatie van prof. Peter van Aelst had een opmerkelijk einde. Hij was halverwege een zin toen hij plots stopte met praten en de presentatie werd afgesloten. Het leek erop dat professor Walgrave vluchtig de presentatie wegklikte (aanwijzing 2). De reden hiertoe blijft onduidelijk.

Als laatste spreker van de avond verscheen de mysterieuze Shanto Iyengar opnieuw op het scherm. Hij bleek professor Political Sciences aan de Stanford University te zijn. Voor iemand die aan het begin van de avond ogenschijnlijk gemakkelijk online kwam op Skype, was de geluidsverbinding opvallend slecht (aanwijzing 3). Aan het eind van zijn presentatie vertelde professor Iyengar dat Hillary Clinton naar alle waarschijnlijkheid de eerste vrouwelijke president van de Verenigde Staten ging worden – dit was dan wel weer goed te verstaan (aanwijzing 4). Dhr. Wouters stond op dat moment naast prof. Walgrave en kneep zachtjes in de onderarm van de hoogleraar. Shanto had zich aan de afspraak gehouden, dit kon niet meer fout gaan.

De volgende ochtend, toen de stofwolken waren opgetrokken en iedereen ontwaakte, was het kwaad geschied. Naast Donald Trump in de Verenigde Staten, bevonden er zich twee grote winnaars in Antwerpen: Prof. Stefaan Walgrave en dhr. Wouters. Een masterclass organiseren over een verkiezing waarvan de winnaar al bekend is, vonden ze blijkbaar te mainstream. Ze besloten het over een andere boeg te gooien en zorgden voor een avond die nog lang in het geheugen gegrift zal blijven staan. Hun welverdiende voetafdruk hebben ze achtergelaten. Chapeau!

Sinds dit jaar heeft de Universiteit Antwerpen eindelijk een eigen improvisatiegroep op studentenmaat. Je hoeft hiervoor dus niet meer naar Leuven te gaan, waar zulke gezelschappen al langer populair zijn. Het gemis aan improvisatietheater voor studenten was de jonge improvisatiegroep Swaajp opgevallen. Zij wilden impro laten leven in Antwerpen en deze avond is een bewijs van haar streven. Ze richtten De Mimosaurus op die onafhankelijk op eigen benen zal leren staan als studentenvereniging en die gratis trainingen voorziet voor studenten. Elke week zorgt Swaajp voor een andere trainer die de groep stuurt.

Deze woensdagavond staat Ben van Swaajp aan het roer, die tijdens de training wil focussen op improvisatie rond ‘locatie’. Om beurten beschrijven we een ezelstal, openen we een graf op een imaginair kerkhof of beklimmen we de Mont Ventoux zonder écht uitgeput te zijn. Het samenspel van woorden, zinnen en gebaren, en de interacties van de hele groep zorgen voor grappige en creatieve bedenksels. Voor de Mimosaurus laat je je hersenen springen en gooi je je ledematen los. Bij het afwisselen van de spelletjes merk ik dat we naast het beleven van plezier ook veel bijleren over de theatervorm. De meeste oefeningen zijn afkomstig van improworkshops of zijn variaties erop.

Ik geniet ervan dat de remmingen bij iedereen steeds meer verdwijnen door het spontane spelen, verzinnen en bedenken. De oefeningen en de tips die ik krijg, maken dat mijn laatste “Bam!” er zelfverzekerder uitkomt dan mijn eerste “Whoessj!” Wat ik nog heb geleerd tijdens de training? Dat de volgende twee capaciteiten niet vereist zijn als je wil komen meedoen: ervaring in improvisatie en ervaring om na de training nog op café na te babbelen. Want er is altijd plaats in het peloton als je zonder enige knowhow de Mont Ventoux wil ontdekken.

Wil je meer weten over De Mimosaurus? Ontdek ze op www.facebook.com/demimosaurus of stuur een mailtje naar demimosaurus@gmail.com.

Als je Swaajp aan het werk wil zien kan je voor meer informatie terecht op www.swaajp.be.

Een simpel, plots binnengelopen mailtje afkomstig van Nils ‘sportsticker’ Van De Velden bracht de bal aan het rollen. Of er tennissers zin hadden om mee te doen aan een toernooi in Rusland. Hoe UAntwerpen zelfs wist dat ik tennis speel, is me eigenlijk een raadsel. Ik weet ook niet hoe het komt dat ik erbij zat, want ik ken zo al drie mannelijke spelers op de universiteit met een hoger klassement. Wie weet was het mijn motivatiebrief. Motivatie was namelijk wel vereist, en competitiezin evenzeer. We waren ons ervan bewust dat we mogelijk licht vernederd konden worden, maar koesterden stiekem ambities. Toch waren we lichtjes nerveus. Wij waren immers actief op Belgisch niveau. Aangezien Russen sportief gezien niks aan het lot overlaten – kuch doping – en het land dat tikkeltje groter is, leefde de angst dat de Russische tennistanks ons na het tornooi als wodka-shotglaasjes zouden gebruiken.

Onze delegatie bestond naast vier spelers nog uit Francis baron Van Loon, oud-rector van de universiteit en voorzitter van de organiserende commissie, en Peter Verboven, voorzitter van de executieve commissie van Panathlon. Beiden zijn actief in een organisatie genaamd PCU, Panathlon Club of Universities, die als doel heeft universiteiten via sport internationaal samen te brengen. Zij zijn ook de organisatoren van de University Games die eerder dit jaar in Antwerpen plaatsvonden. Nils Van De Velden, onze derde man, vertoefde al in Russische contreien.

Eenmaal aangekomen in Rusland kregen we anderhalve dag om ons te amuseren in Moskou, alvorens het echte werk in universiteitsstad Dubna aan de beurt kwam. Na de openingsceremonie werd de officiële loting uitgevoerd door onze eigenste Francis baron Van Loon. Die loting viel tegen voor ons A-team, Lynn en Nicolas, die in de eerste ronde al meteen een van de favorieten lootten. Karolien en ikzelf, het zelfverklaarde we-zien-wel-team, trokken echter een haalbare kaart. Nicolas en Lynn overleefden die eerste ronde dan ook niet en werden verwezen naar de Honorary Cup. Vergelijk het met de Europa League in het voetbal: een tweede tabel voor de afvallers. Hierin hebben zij de tegenstand overrompeld en eigenlijk nog amper moeilijkheden gekend. Alvast één trofee in de Antwerpse kast.

Karolien en ikzelf hebben ons dan weer vrij vlot geplaatst voor de finale van de hoofdtabel, maar kwamen daar tegen een team van Moskou State University te staan dat simpelweg een klasse te hoog was. De jongeman speelde ITF-niveau, wat niet ver onder ATP-niveau van de professionals zit. Hij speelde ook al jaar en dag samen met zijn partner die zelf ook een stevige bal kon meppen, terwijl Karolien en ikzelf elkaar letterlijk drie dagen kenden. Toch was de uitslag nog niet eens zo hard, 6-4/6-1. We hadden onze huid duur verkocht. Eindverdict was dus een tweede en een vijfde plaats uit acht deelnemers vanuit heel Rusland. Een mooie eerste deelname van de Universiteit Antwerpen. Maar onze universiteit heeft ambities naar volgend jaar toe.

Natuurlijk is er meer dan de sport alleen. Het binnenpretje van de trip was het codewoord ‘interculturele communicatie’. Vriendschappen smeden waarvoor een visum vereist is, is een mooie streep voor je bucketlist. Russen zijn fan van wodka, en wodka bleek fan van ons. We hebben in de studentenbar Churchill dan ook wat epische momentjes doorgemaakt met onze nieuwe Russische vrienden. Vraag Nils ‘sportsticker’ Van de Velden maar naar zijn versie van ‘Moscow Moscow’. Karaoke met Tatiana en Svetlana, check! Cultureel was Dubna misschien niet de grootste hoogvlieger, we zagen op onze bustour een wel hele grote stoel en ook een hele grote Lenin, de moeite die voor ons gedaan werd naast het tennisveld was indrukwekkend. Een geweldige ontvangst, ik heb me nog nooit zo’n beroemdheid gevoeld.

Dit was de pilooteditie van het PCU tennistoernooi in Dubna. Toch hebben we niet alleen onze eer verdedigd als universitaire instelling, we speelden twee finales en wonnen de kleine. Dit wordt opnieuw het doel. In overleg is besloten dat de volgende editie een enkeltoernooi zal zijn met zowel dames als herenreeksen. Ikzelf zal er weer bij zijn, mogelijk mijn drie kompanen ook, en er zijn nog plaatsen beschikbaar. Ben jij gezegend met zin voor avontuur, wat je wel moet hebben om de Russische accommodaties te overleven? Heb je voorts het talent om op een gele bal te slaan met een klassement waar liefst een letter ‘B’ in staat? Ben jij bereid op schok te gaan met een bende die je mogelijk nog nooit gezien hebt? Heb je zin om aan interculturele communicatie te doen in Mother Russia? Dan ben jij misschien wel de toekomstige winnaar van de tweede editie van het PCU International University Tennis Tournament (PIUTT). Houd de website van de sportsticker en de website van PCU goed in de gaten en vergezel ons op weg naar het goud. Of een kleine beker van de speelgoedwinkel. Maar hij blinkt wel.

Speciale dank aan Rector Herman Van Goethem en Departementshoofd SCS Bruno De Loght en aan Francis baron Van Loon en Peter Verboven, door wiens harde werken het PIUTT mogelijk gemaakt is.

Als overtuigde Cumberbatchfan had ik torenhoge verwachtingen van de nieuwe Marvelfilm Dr. Strange. Om eens een keer decadent te doen besloot ik de film in Ultra Laser 3D te gaan kijken in Kinepolis. Maar je krijgt waar voor je geld; de special effects zullen menig mond laten openvallen en bij deze adviseer ik iedereen ten zeerste om in deze overpriced tickets te investeren.

De film vertelt het verhaal van een vreselijk arrogante chirurg, Stephen Strange, die zich te goed voelt om te ‘simpele’ operaties uit te voeren. Je krijgt meteen een hekel aan hem, maar ergens mag je hem toch, misschien uit bewondering. Net zoals het personage dat Cumberbatch neerzet in de BBC-reeks Sherlock. Hij woont in een penthouse met vleugelpiano en hoeft zelfs de liefde niet van de prachtige Rachel McAdams. Hij kijkt uit op de rest van de wereld, hij heeft alles, maar heeft niemand nodig. Rijbewijs-verliezend hardrijdend in zijn Lamborghini slaat hij oproep na oproep van ziekenhuizen af, om dan uit te bocht te vliegen en wakker te worden in zijn ergste nachtmerrie.

Hij ontwaakt in het ziekenhuis, zijn handen verminkt voor het leven, gedoemd om zijn werk – lees: zijn leven – op te moeten geven. Hij klopt aan bij de beste chirurgen ter wereld voor onmogelijke operaties, maar alle deuren blijven toe. Verbitterd ondergaat hij zijn revalidatie en vraagt zich af of er ooit iemand is hersteld van zo'n ernstige zenuwbeschadiging als die van hem. Eén man is het antwoord. Vol ongeloof bezoekt hij deze ene man, die hem naar Kamar-Taj stuurt.

Kamar-wadde? Een oord in Nepal waar hij antwoorden vindt op vragen waarvan hij het bestaan niet kende. Dit is een van de mindere punten aan de film: waarom zou een succesvolle medicus opeens naar de andere kant van de wereld reizen voor iets wat in de eerste plaats een vorm van alternatieve geneeskunde lijkt? Een hautaine scepticus zoals Dr. Strange zou dit niet zomaar doen.

Hoe dan ook, hier begint het echte verhaal. Hij ontmoet er een onversaagde kale vrouwelijke monnik, die hem duidelijk maakt dat hij, als medisch genie, lang niet alles over de wereld weet. Tilda Swinton is perfect gecast voor deze rol als The Ancient One. Ze neemt hem mee op een visuele trip door het universum en doet hem alle aspecten van de realiteit in twijfel trekken. Dit stukje van de film zou ik gerust tien keer opnieuw kunnen kijken, dit soort cinemakunst is waarvoor je die vijftien euro betaalt.

Om niet te veel te spoilen, hou ik het kort. Het heelal staat op barsten en dit is de schuld van de donkere entiteit Dormammu, die Stephen Strange samen met zijn nieuwe vrienden uit Kamar-Taj moet bevechten.

Dit is zo’n film die je fantasie zodanig prikkelt dat je stiekem hoopt dat je morgen wakker wordt met magische krachten en mee kan vechten in een kolossaal episch gevecht. Zij aan zij met Benedict Cumberbatch, dat is natuurlijk ook niet mis.

As mentioned before this battle is not only a battle between Clinton and Trump, at least in theory. Gill Stein (Green Party) and Gary Johnson (Libertarian Party) are also still in the race to become the next president of the USA. The strange thing is that we don’t see them at debates and they score low in the polls. So why are ‘the Trump’ and Clinton haters not voting for Stein or Johnson?

small parties

According to Peter Van Aelst this is because Americans are not very familiar with the Green Party and the Libertarian Party. In addition, Gill Stein and Gary Johnson are not very charismatic and they can’t strongly represent themselves in debates. The committee who organizes the debates only invites parties that score 15% or higher in the polls. Both the Green Party and the Libertarian Party do not satisfy this requirement.

Moreover, the voters know that there is a small chance for Stein or Johnson to win these elections, because in the US they use a winner-take-all system. When an presidential candidate receives the majority of votes in one state, the whole state votes for this person. People who vote for Stein or Johnson know their vote doesn’t count, because both elected representatives score already low in the polls.

What's it all about?

So eventually it is a battle between Democrats who believe in a robust government and Republicans who believe in a limited government. Trump wants to make America great again and Clinton would like to continue the work of Barack Obama (also a democrat). The way Donald Trump wants to make America great again? Van Aelst tells us that he wants to lower the taxes drastically, overlook the trade agreements and stop immigration. The remarkable thing is that Trump can’t tell us just how he likes to achieve these goals. When we look at Hillary’s campaign, we will see that she fights for a fair tax system and she wants to fix America’s broken immigration system. The US is a nation of immigrants and Clinton thinks that those who come into the country should be treated with dignity and respect. Click here for Hillary's campaign and here for Donalds campaign.

At the end winning the elections is one thing, but winning seats in the House of Representatives and Senate is just as important. Professor Van Aelst makes clear: a president without a majority in parliament is often less powerful than it looks.

Het zal u, als u de actualiteit een beetje volgt, wellicht niet verbazen dat de Brombeer er drukke weken heeft opzitten. Niet alleen draaiden we in een weekend zoveel overuren als speechschrijver van John Crombez dat we maar al te vaak verzucht hebben niet van de vierdaagse werkweek van de gemeente Sint-Joost-ten-Node te kunnen genieten, ook van de politieke rechterflank kwam er in de week erop een opdracht binnen.

Of we de Waalse socialisten het CETA (Comprehensive Economic and Trade Agreement) niet alsnog konden inmasseren?

Over een voorstel met ‘masseren’ en ‘socialisten’ erin moet de Brombeer zelden lang nadenken en we repten ons dan ook naar het bolwerk van de rode zuiderburen, na haastig de gebruikelijke etherische oliën en onze favoriete massagestenen te hebben ingepakt. Eens aangekomen in Charleroi werd echter meteen duidelijk dat Paul Magnette niet op post was. En al snel daagde het ons dat deze opdracht een vergiftigd geschenk was.

Eenmaal aangekomen in Brussel op een geheim te houden locatie werden we warm onthaald en brachten ze ons rechtstreeks naar de onderhandelingen. En daar troffen we hem aan, met een licht ontredderde blik, alleen aan een tafel. Zijn ogen lichtten op toen hij ons zag en met de schittering in zijn ogen wenkte hij ons om dichterbij te komen. Hij kende onze reputatie natuurlijk.

Als er de Brombeer nu iets nauw aan het hart ligt, is het democratie

Het is onder Charleroinese masseurs geweten dat Magnette altijd al enorm gespannen schouders heeft, maar na het vermelden van CETA viel er werkelijk niets meer van die massage uit te voeren. Een beetje spanning in de schouders werken we normaal gezien zo weg met de vijf klassieke handgrepen: effleureren, petrisseren, frictioneren, vibreren en tapoteren. Mochten we dat niet deftig kunnen, zouden we onszelf geen gediplomeerd Zweeds masseur meer kunnen noemen. Wat er in deze schouders vastzat was echter – om het in communautaire termen te zeggen – onze bevoegdheid niet.

En dan had het weinig zin onze massagevaardigheden verder te etaleren.

We verontschuldigden ons en bedankten hem voor zijn tijd. Bij het vertrekken raakte hij bij ons echter nog een gevoelige snaar: hij keek ons indringend aan toen we de deur wilden sluiten en zei: “Het gaat hier over uitholling van democratische principes. Dat kunnen we niet zomaar laten passeren.” Hij meende het.

Als er de Brombeer nu iets nauw aan het hart ligt, is het democratie en we waren dan ook even van ons stuk. We knikten en sloten de deur.

Bij het naar huis rijden bedachten we ons dat hier het laatste woord nog niet over gezegd is. Arbitrage voor multinationale bedrijven, dat kan alle kanten uit.

Al goed dat onze goede vriend Alexandre Van Damme binnenkort zijn housewarming geeft. Of liever: zijn Hauseinweihung. Hij zal wel weten wat we hierover moeten denken.

Veel studenten zijn zich niet bewust van alle mogelijkheden die er zijn. De organisatie van de Buitenlanddag heeft daarom studenten van alle faculteiten uitgenodigd. Op die manier kon iedereen ontdekken welke mogelijkheden er voor hem of haar zijn. Bovendien waren er studenten aanwezig die al in het buitenland waren geweest, om informatie aan studenten te geven over specifieke landen of universiteiten. Met die combinatie hoopt de Universiteit Antwerpen te laten zien dat er meer mogelijk is dan veel mensen denken.

Anna (22), studente Biomedische Wetenschappen, is erg enthousiast over de Buitenlanddag. Ze heeft veel uitleg gekregen. "Het is goed dat elke faculteit vertegenwoordigd is. Bovendien was het heel makkelijk te vinden, ook voor nieuwe studenten, door de promotie en de bordjes."

Olivia (21), studente Rechten, is ook heel positief. "De mensen bij de standjes zijn erg behulpzaam. Ik kom net van het standje van een studentenvereniging en zij legden mij veel uit." Ze geeft aan dat ze door de Buitenlanddag echt enthousiaster is geworden over een verblijf in het buitenland tijdens haar studie. Haar voorkeur gaat uit naar het doen van vrijwilligerswerk. "Van die mogelijkheid was ik me van te voren nog niet bewust, maar hier ben ik er achter gekomen dat dat ook kan." Een specifieke locatie heeft ze nog niet in gedachten. "Het belangrijkste vind ik dat het inhoudelijk interessant is."

Ook Mateusz (20), student Toegepaste Ingenieurswetenschappen, heeft de buitenlandse kriebels te pakken gekregen. Zijn voorkeur gaat uit naar een stage in Zuid-Europa. "Mijn motivatie is vooral dat het bijdraagt aan je eigen ontwikkeling. Bovendien leer je andere mensen en een andere cultuur kennen. Dat het goed is voor mijn CV is natuurlijk mooi meegenomen."

Op Erasmus gaan of vrijwilligerswerk doen: het heeft inderdaad vele voordelen. Naast de hiervoor genoemde voordelen verbeter je ook je talenkennis en doe je een internationale ervaring op, die later weer van pas kan komen. Bij de verschillende faculteiten kan je altijd terecht om te kijken welke universiteiten er beschikbaar zijn voor je studie en welke landen openstaan voor eventueel vrijwilligerswerk of voor een verkorte cursus aan een zomerschool.

Heb je de Buitenlanddag gemist en wil je toch graag meer informatie? Kom dan naar een van de informatiesessies van de Dienst Internationale Samenwerking of naar een van de facultaire informatiesessies. De data en tijden vindt je hier.

Ben jij vertrouwd met de Boekenbeurs met zijn vier grote hallen, of loop jij hopeloos verloren in de zoektocht naar dat ene boek? Ben jij ieder jaar van de partij, of vind jij het maar een veel te drukke bedoening? Ondergetekende behoort tot de laatste categorie en kon dit jaar al rondneuzen tussen al het verzameld papier op de openingsavond van de Boekenbeurs. Daarbij werd een spiegeltent ontdekt op het binnenplein (Calamartes-déjà-vu!) en de hand geschud van de organisator van dit grootse gebeuren.

de lezers

“Als je de volledige geschiedenis van de Boekenbeurs doorloopt, moet je wel opmerken dat het een uniek fenomeen is. We lokken elk jaar 150.000 tot 160.000 mensen naar Antwerpen Expo en daarvan blijkt er 75 procent trouwe bezoeker te zijn. Dat is geen toeval. We creëren een band met mensen. Mensen die niet alleen op zoek zijn naar nieuwe titels, maar ook naar bepaalde auteurs of evenementen. Doordat we het belevingsaspect zo uitgebouwd hebben de laatste jaren, schep je die band en ontstaat je trouw publiek. Zij weten dat er op de Boekenbeurs elk jaar wat nieuws te ontdekken valt. Deze vaste formule werkt nog altijd, maar zorgt er ook voor dat we ieder jaar creatief uit de hoek moeten komen. Op die manier overtuigen we het voltallige publiek om (weer) ons evenement te bezoeken.”

Hoe overhaal je de niet-vaste bezoekers om af te zakken naar Antwerpen Expo?

“Blijkbaar triggert een bepaald punt van ons programma tienduizenden mensen om voor het eerst of na een aantal jaar nog eens naar onze Boekenbeurs te komen. Dat is een mooie zaak. Het deels wisselende publiek heeft dus zeker ook zijn voordelen.”

Op welke manier worden ook jongeren en studenten bereikt?

Door het scholenprogramma bereiken we scholieren al op jonge leeftijd. Elk jaar worden er 5.000 tot 7.000 jongeren op de Boekenbeurs uitgenodigd om deel te nemen aan een speciaal programma, begeleid door auteurs. Zij nemen de scholieren op sleeptouw doorheen de Expo. Op deze manier maken deze jonge bezoekers vaak voor het eerst kennis met de Boekenbeurs, maar ook met boeken. Onze verleidingstrucs blijken volgens onderzoek ook te werken. Binnen de kortste keren gaan deze kinderen ook deelnemen aan leesclubs. Of ze stappen sneller al eens een bibliotheek of boekhandel binnen. We brengen langzaam een ketting op gang die ze de rest van hun leven kunnen meedragen.”

de boeken

Doen boeken het nog goed of is de concurrentie van het online gebeuren voelbaar?

Het online gebeuren is uiteraard een aanvullend gegeven op de fysieke verkoop in de boekhandels. Het is een extra verkoop, die de gewone boekenwinkels niet in de hand hebben. Wij kunnen enkel proberen om de boekhandel – als cultureel symbool binnen een stad, als aangename plek om te vertoeven – te behouden en beschermen. Dat is zeker geen gemakkelijk verhaal, maar we ondernemen de nodige initiatieven zodat die kleine monumenten in een stad intact kunnen blijven.”

Kunnen de kleine boekhandels het zich permitteren om zich ook hier kenbaar te maken?

“De kleine boekenwinkels zijn sinds 4 jaar gegroepeerd in de groep Confituur. Zo’n dertig onafhankelijke boekhandelaars staan in dat Confituur-verband op de Boekenbeurs. Hoewel hun stand dit jaar van plek is veranderd, is deze weer erg aantrekkelijk om te bezoeken. Ga er zeker eens langs!”

Hoe erg zijn de uitgeverijen aan hun vaste stek gehecht?

“Het is zeer moeilijk wanneer door omstandigheden een standhouder noodgedwongen van plek moet veranderen. Vaak is dat bijna een emotioneel moment. Vooral uit de overtuiging dat de trouwe bezoekers bijna blindelings hun lievelingsstanden weten te vinden. Vinden ze de stand op een andere plek wel terug? Uit de praktijk van de voorbije jaren blijkt wanneer de standhouder noodgedwongen moest verhuizen, er in de meeste gevallen betere zaken gedaan werden dan op de oude plek. We proberen zeker de vertrouwde plek te bewaken, maar als het niet anders kan zijn er dus ook geen financieel schadelijke gevolgen voor de standhouder.”

Worden de lezers gestimuleerd om hier hun boek te kopen? Duiken er lijstjes op?

“We stellen vast dat onze beurs verschillende types bezoekers kent. Je hebt de ontdekkingsreizigers, die op hun tocht hun vondsten aankopen of evengoed neerschrijven om later pas het desbetreffende boek aan te kopen. Er zijn ook lijstjesmensen, die met een papiertje binnenstappen en het rijtje hier afgaan. Ook zij kopen ofwel hier hun boeken, of gaan later met datzelfde papiertje naar hun favoriete boekhandel. We stimuleren noch het een, noch het ander. We proberen enkel zo goed mogelijk tegemoet te komen aan de verzuchtingen van de lezers.”

Als Nederlander keek ik met open mond naar de stroom van artikels die studenten dit jaar massaal deelden en van commentaar voorzagen. Op de sociale media sprong de ene na de andere vertegenwoordiger op, om de traditie van de doop te verdedigen – of juist niet. Logisch, want wat veel mensen als uitdagende teambuilding zien, vinden anderen een onnodig vuile traditie. Maar zeker in Antwerpen is de regelgeving streng en probeert men een gezonde middenweg te bewandelen.

Natuurlijk zijn er in België ook een aantal ongelukken gebeurd en doen een nog groter aantal urban legends de ronde. Toch is de studententraditie van onze twee landen niet te vergelijken. Mijn vrienden in Nederland kijken me jaloers aan wanneer ik zeg dat de doop van mijn studentenclub ‘maar één dag’ duurde. Dat we binnen Antwerpen bleven, en dat je lid kan zijn zonder aan die dag deel te nemen. Mijn vrienden in België luisteren dan weer vol ongeloof naar de verhalen over Nederland. Want hoewel veel aspecten van het studentenleven op elkaar lijken, en sommige dopen in Nederland net zo ‘mild’ zijn als veel dopen hier, is een rechte lijn tussen de twee trekken onmogelijk.

Om te beginnen is de structuur van studentenclubs in Nederland anders. Het woord ‘studentenclub’ bestaat niet. Je zit er bij een studievereniging, een studentenvereniging, een dispuut of een jaarclub. De eerste is een club verbonden aan – je raadt het al – een specifieke studie. Studieverenigingen organiseren geen doop. De tweede is dan een club die los staat van de studie. Zo’n studentenvereniging kan een specifiek thema hebben, zoals een roeivereniging, maar dat hoeft niet. En de laatste twee bestaan niet in België. Een dispuut is een vriendengroep die boven een studentenvereniging staat (of er los van staat), waaraan soms wel en soms niet een doop verbonden is. Zo'n dispuut is strenger dan een studentenvereniging als het gaat om aanwezigheid. Vaak moet je wel twee keer in de week – druk met de studie of niet – met je dispuut samenkomen. Een jaarclub is hetzelfde als een dispuut, maar dan met studenten uit hetzelfde studiejaar. Het komt er op neer dat er een veel grotere hiërarchie aan de Nederlandse traditie verbonden is. Deze is ook duidelijk te herkennen aan de complete outfits (jasje en dasje voor de heren, rok en sjaaltje voor de dames) die het praesidium bij activiteiten draagt. Nog net een stapje boven het welbekende lint. De studententraditie is zo specifiek, dat eerder dit jaar nog sprake was van opname in de lijst van immaterieel erfgoed. Heel anders dus.

De Nederlandse studentencultuur heeft daarnaast een aantal activiteiten die op veel serieuzer/extremer vlak worden uitgevoerd dan in België. ‘Brassen’ is daar een voorbeeld van. Dat komt vooral voor in de meer traditionele verenigingen en is in principe hetzelfde als het Belgische ‘vaandeljatten’. Hierbij worden dingen die aan de vereniging toebehoren (vlaggen, gastenboeken, noem maar op …) gestolen en achteraf stellen de ‘dieven’ voorwaarden voor het terugbrengen hiervan. Toch is er één verschil: om de eigendommen van jouw vereniging te verdedigen, mag gevochten worden. Je mag alleen aan elkaars kleren trekken, dat wel, maar echt zacht gaat het er niet aan toe. Zo liet een van mijn andere Nederlandse vriendinnen mij een tijd geleden met grijns van oor tot oor haar blauwe plekken én bloedlip zien. Alles voor de eer.

Uiteindelijk is kritiek op de doop in België niet per se ongegrond, maar deze moet dan op zichzelf staan. De tradities in België en Nederland zijn te verschillend, en de regelgeving eromheen ook. Beide landen kijken met eigen ogen naar de problematiek en zo hoort het. Als je kritiek hebt op het Belgische studentenleven, haal dan ook voorbeelden uit België aan. Argumentatie heet dat.