In een wereld vol protesten, sociale mediagekibbel en dronken discussies op café, ging ik op zoek naar een oase van samenspraak. Ik werd niet teleurgesteld. Het project Debate Your Issue, kortweg DYI, wil jongeren met elkaar in debat laten gaan over onderwerpen die ons nauw aan het hart liggen.  De komende weken neem ik jullie mee op mijn kruistocht naar rede. 

Het is altijd beleefd je even voor te stellen in het geval dat je je voor het eerst tot een publiek richt. Ik ben Matthias Vangenechten, heb geen podcast en mijn hobby’s zijn privé. Daarnaast zal ik snel bekendheid verwerven als hoofdpersonage in de rubriek tweedecarrièrestudent, een reeks columns in het u wellicht om legitieme redenen bekende studentenblad dwars. De rubrieknaam verwijst naar een proces dat zich in drie fasen voltrok.  

We bevinden ons in de jaren ’80, de jaren van de punk en het nihilisme. Een student Politieke & Sociale Wetenschappen en een studente Geschiedenis beginnen aan hun studententijd, om zo het werkveld van hun dromen in te stappen. Hun studentenleven bestaat niet uit cantussen of feesten tot in de vroege uurtjes, maar uit nachtelijke uitstappen naar theater-, dans- en muziekhuizen – telkens met de gebruikelijke nabespreking bij een frisse pint. Ze kennen elkaar niet en kunnen tegelijk niet zonder elkaar. dwars bracht hen samen voor een openhartig gesprek over de leidraad in hun leven: cultuur.

Je zal het maar voorhebben: het ligt op het puntje van je tong en toch kan je er niet opkomen. Dat ene woord ontglipt je keer op keer. Ook dit jaar schiet dwars alle schlemielen in zulke navrante situaties onverdroten te hulp. Maandelijks laten we ons licht schijnen op een woord waar de meest vreemde betekenis, de meest rocamboleske herkomst of de grappigste verhalen achter schuilgaan. Deze editie het begrip ‘jouissance’. 

Vandaag zitten we opnieuw in volle lockdown. Als geaffecteerde persoon met lichte opleidingsmisvorming als student Sociale Wetenschappen let ik in deze tijd van vergrote monotonie op parallellen met de eerste maatschappijsluiting. Een constante die ik denk te hebben gevonden is dat, nu het geduld en de vooruitzichten van menig burger beginnen te minderen, er ergens een automatische reflex opspeelt om zondebokken te zoeken. Daarbovenop lijkt de noodzaak op te spelen om gevoelsmatige kritiek te leveren. Ook ik ben hieraan schuldig zoals u spoedig zult merken.