Aan Universiteit Antwerpen werd deze maand geschiedenis geschreven. De eerste studentenvakbond zag het levenslicht. Met een reeks stakingsacties op en rond de Stadscampus nam de organisatie een vliegende start.

Waar is de Studentenraad zoal mee bezig? Hun roze logo verschijnt te pas en te onpas in de mailbox, maar wat doen ze naast mailen? Achter welke nieuwe initiatieven aan de universiteit schuilt stiekem de Studentenraad, op welke manieren beïnvloeden ze het dagelijks leven van de student? Om daarachter te komen neust dwars in de projecten van de Studentenraad. Deze maand kijk ik het participatiedossier eens in. Waar blijven die nieuwe stuvers?

Kunstenaar of topsporter, bejaarde of ondernemer, geen enkele soort ontspringt de dans. Je wordt op een dag wakker met de intense drang om je aan Universiteit Antwerpen in te schrijven. Het gevolg: zo veel vreemde vogels dat het uitzonderlijk wordt om normaal te zijn. Elke maand zetten wij een bijzondere student in de kijker.

Je kent het wel, met volle moed begin je in september (weer) aan je opleiding, maar in oktober voel je de herfstblues al terugkomen. Je zucht en puft je door het semester heen en begint te twijfelen aan je studiekeuze. Hoe anders had je leven er kunnen uitzien mocht je een ander pad ingeslagen zijn? Daarom gaat dwars elke editie haar boekje te buiten en zetten we een student in een andere studierichting om daar een les bij te wonen. In deze editie neem ik, een student Taal- en letterkunde, onopgemerkt plaats in een les ‘Public Health, Policy and Practice’ uit de Engelstalige tweede master Epidemiology, gegeven door Guido Van Hal.

Het is nog te vroeg om al bezig te zijn met de feestdagen. Beweren ze. De snoodaards. Maar de kerstbomen zijn al lang te koop in de supermarkten en de kerstwinkel op de Meir heeft de deuren alweer geopend als een goedaardige natuurgod. Eerlijk? Ik denk dat ze allemaal niet weten waar ze het over hebben. Er is veel mis met het kapitalisme, maar een degelijke interne kalender heeft het wel.

Terwijl u dit leest, zeer gestrenge lezer, vindt in de onooglijke golfstaat Qatar een parodie op het wereldkampioenschap voetbal plaats. Zolang Bierman zich kan herinneren vallen de examens in juni samen met het WK Voetbal. Elke zichzelf respecterende student kent wel het gevoel voor de onmogelijke keuze te staan tussen enerzijds een kwartfinale tussen voetbalreuzen Kameroen en Chili of anderzijds studeren voor pakweg het vak Epistemologie. Bierman koos natuurlijk steevast voor het laatste, maar vond zichzelf tot zijn grote verbazing altijd weer terug aan de toog van café de Sportvriend terwijl hij helden als de cornervlagzwaaiende Roger Milla (waar hij nog nooit eerder van gehoord had) luidkeels zat aan te moedigen of vol wanhoop de handen in de lucht gooide bij de tragische owngoal van de Colombiaan Andrés Escobar (die daar later in zijn thuisland voor werd vermoord). Uiteindelijk heeft dat alles zijn studietijd niet nadelig beïnvloed, maar veel geholpen zal het ook niet hebben.