Om de doorstroming binnen onze universiteit wat te bevorderen, heb ik besloten om dit jaar af te studeren. Een niet noemenswaardig moeilijke zaak. Je schrijft een werkje, je verdedigt het tegenover een groepje baarden, je legt de gebruikelijke examens af en je krijgt een diploma. Ik zou het niet verteld hebben als ik niet op een verneukeratief aspect ervan gestoten was. Zonder dat je het merkt, word je klaar gestoomd voor een akelige periode in je leven: de toekomst.

Nederland is een uitgelezen kennismaatschappij: de economie maakt zich vooral sterk op het vlak van diensten en innovatieve industrieën.

Heel lang was Erasmus niets dan een vaag idee, zo van “dat wil ik ooit nog wel eens doen”. Vorig jaar een hele hoop papierwerk. Vijf maanden geleden een vliegtuigticket naar Dublin. En voor ik het goed en wel besefte was het al 8 januari en tijd om te vertrekken. Huilende mama, ongeruste papa en broertjes die er al geweldig naar uitkeken om mijn kamer in mijn afwezigheid met de grond gelijk te maken.

De vraag of een windmolenpark op een zandbank voor Temptation Island zou zorgen voor meer duurzaamheid in het in(ter)humane spanningsveld op het eiland zelf, kent hetzelfde antwoord als de vraag of de verschillende campussen van de UA de voorbije jaren hebben kunnen weerstaan aan de verleiding van dag en nacht kunstmatig verlichte aula’s en enkelzijdig bedrukt cursuspapier.