Een kleine selectie van de redactie zit ‘s avonds laat in het lokaal. Het is net geen middernacht. De laatste lege vlakken in huidige dwars worden langzaamaan opgevuld. Een fotograaf en eindredacteur proberen de auteur van dit stukje af te leiden met grapjes over ‘Prior de Post-Egel’ (foto rechtsonder), die ze willens nillens op deze achterflap willen zien. Ik weiger categoriek. U merkt wie het hier voor het zeggen heeft.

Zondag 2 maart was Amahoro jarig. Niet zomaar jarig, het is de tiende verjaardag: de volledige twee handen vol opgestoken vingers. Tien jaar zingen, want dat is Amahoro, een koor. Niets bijzonders zegt u? De Wiener zangerknapen overleven al eeuwen en het gemiddelde kerkkoor in de parochie heeft ook al gauw een langere historie. En toch. Amahoro is immers wat anders dan des zondags de kerk in, en zingen. Amahoro staat voor Vrede, en wel in het Kyniaruanda. Amahoro is een solidariteitskoor.

Ook professor Ludo Abicht wou zijn steentje bijdragen aan de korentrefdag, dus kwam hij een workshop geven. Het officiële onderwerp was “de spanning tussen politieke correctheid en rechtvaardigheid” (een hot item in Antwerpen), meer concreet ging het over het begrip solidariteitskoor. Dat de professor een rijk geïllustreerde en filosofisch sterk onderbouwde uitleg kwam geven, zal geen verrassing zijn; sommige uitspraken en gebeurtenissen waren dat wel.

Een week lang werd er gepatrouilleerd, werd er verzetsradio gemaakt, werd er bericht over oorlogsslachtoffers, werd er kortom getracht toch nog even langer stil te staan bij oorlog, agressie en geweld dan het gebruikelijke, begrijpende knikje.