Je zal het maar voorhebben: het ligt op het puntje van je tong en toch kan je er niet opkomen. Dat ene woord ontglipt je keer op keer. Ook dit jaar schiet dwars alle schlemielen in zulke navrante situaties onverdroten te hulp. Maandelijks laten we ons licht schijnen op een woord waar de meest vreemde betekenis, de meest rocamboleske herkomst of de grappigste verhalen achter schuilgaan. Deze editie vliegen we recht omhoog de lucht in met onze helikopter.

“Waarom vindt de student van vandaag het café minder aantrekkelijk?” Deze vraag werd onlangs gesteld door UAntwerpen en HOGENT. Zij werken nu samen aan een onderzoeksproject om de veranderende vrijetijdsbeleving van studenten in kaart te brengen. Wij wachten niet op de resultaten en sturen nu al onze reporter op pad om poolshoogte te nemen bij de studenten.

In een brief aan haar uitgever en vriend Daniël beschrijft vertaalster May hoe een treffend potloodportret het begin vormde van een verstikkende uitwisseling met Aline, een jonge vrouw die zich reeds lijkt te verzoenen met haar nakende dood. Hoe intenser May haar probeert te begrijpen, te redden zelfs, hoe meer zij met lege handen komt te staan. En met lege pagina’s.

Maandag 20 januari keek de hele wereld angstig toe toen de Amerikaanse president Donald Trump werd ingezworen voor zijn tweede ambtstermijn. De regen viel gestaag op het Capitool terwijl hij zijn hand niet op de Bijbel legde. Dit beeld deed denken aan zijn eerdere photo-op in 2020, toen hij na protesten met een bijbel poseerde voor de St. John’s Church.

Al gapend en in de ogen wrijvend staat dwars vroeg in de ochtend voor het slaapcentrum van het UZA. Eenmaal binnen staan we in een mooie, ruime lobby en na wat verwarring over waar we nu juist naar toe moeten, komen we aan op de vijfde verdieping, waar we worden begeleid naar het bureau van slaapexpert prof. dr. Johan Verbraecken. Buiten straalt de zon maar alle gordijnen zijn gesloten, waardoor het bureau is gehuld in duisternis, ook al begroet prof. dr. Verbraecken ons met een stralende glimlach.

Na mijn eerste ervaring met immersieve kunst was ik niet echt onder de indruk. Samen met mijn goede vriendin Lotte bezocht ik Claude Monet: The Immersive Experience in Antwerpen. Helaas viel het me behoorlijk tegen. Het voelde alsof ik constant overspoeld werd door visuele prikkels en harde muziek, die de schoonheid van Monets werk eerder verhinderden dan versterkten. De schilderijen werden gepresenteerd met animaties en geluidseffecten die voor mij weinig toevoegden. Het water van De Waterlelies dat bewoog, liet mij bijvoorbeeld niet echt uit mijn stoel springen van enthousiasme. Deze ervaring riep bij mij de vraag op: wat vinden kunstenaars zelf van deze nieuwe vorm van kunst? Om daarachter te komen, sprak ik met twee professionele kunstenaars: Salwa Jabli en Raymond Huisman. Salwa is beeldend kunstenares, Raymond kunstschilder.