De Kersenvla: onvoorstelbaar onvoorspelbaar

Na Hamlet en Gonzo dacht ik te weten wat te verwachten van Abattoir Fermé. Hoewel deze verwachtingen op veel vlakken juist waren, werd ik toch wederom van mijn rood fluwelen stoeltje geblazen door de onvoorspelbaarheid die hun stukken zo geniaal maakt. De Kersenvla laat je twee uur lang oprecht lachen, genieten en nadenken. Regisseur en schrijver Stef Lernous slaagde er wederom in om een zeer entertainend en inhoudelijk interessant stuk op de planken te brengen.  

De Kersenvla is een metatoneelstuk waarin een theatergezelschap uit het oude Rusland repeteert voor De Kersenvla, geschreven door Danny Tsjechov. U kan het waarschijnlijk al raden, Danny is de halfbroer van niemand minder dan de gevierde theaterschrijver Anton Tsjechov. De onzekerheid die Danny heeft ontwikkeld ten gevolge van het succes van zijn broer is de aanzet voor de humor van het stuk. Daarnaast hebben alle andere personages uitgebreide en absurde achtergrondverhalen die met veel humor en emotie aan bod komen. Zo ontstaat een verhaallijn die niet recht is, maar eerder op de tekening van een peuter lijkt. De Kersenvla is daarom niet voor iedereen weggelegd. De genialiteit schuilt namelijk net in zijn absurde verloop. Abattoir Fermé is niet bang om van de hak op de tak te springen. Dat moet je durven. De acteurs vertrouwen erop dat het publiek wel mee zal gaan in hun gedachtegang. Wanneer je dan als toeschouwer besluit om erop te vertrouwen dat zij de weg kennen, wordt het een geweldig avontuur. 

Het verhaal begint als een rustige repetitie waarin de personages elkaar wat leren kennen. Tegelijkertijd maakt de toeschouwer zo kennis met de personages: de onzekere schrijver, een regisseur met controleproblemen en drie bizarre acteurs met zeer uiteenlopende carrières. Al snel wordt duidelijk dat ze geen van allen mentaal stabiel kunnen worden genoemd. Zo volgt de ene zenuwinzinking of woede-uitbarsting na de andere. Toch slagen de acteurs erin om het geheel luchtig te houden. Er wordt namelijk afgewisseld met rustigere speelscènes waarin de humor er misschien minder dik op ligt, maar die eens zo grappig zijn omdat je er soms even over moet nadenken. Verder duiken af en toe muzikale onderbrekingen op, al dan niet met dans erbij, die zowel lach- als indrukwekkend is.  

Al deze elementen komen enkel tot hun recht dankzij het talent van de acteurs. Ze zetten stuk voor stuk hun rol zeer overtuigend neer. Niettemin is het duidelijk dat de jongste actrice (Ellen Sterckx) nog wat kan leren van haar collega’s. In het bijzonder Chiel van Berkel kan een zaal opeisen op een manier die slechts voor een klein percentage acteurs is weggelegd. De overtuigende performances van de acteurs zijn cruciaal voor dit soort stukken. Met zo veel onvoorspelbare of absurde elementen moet het publiek namelijk keer op keer worden meegetrokken in hun wereld en de cast slaagt daar telkens opnieuw in.  

Dankzij de manier waarop Stef Lernous toch een zekere opbouw construeert, wordt de continue afwisseling niet vermoeiend of te verwarrend. De gekheid barst niet op een exact moment los. Je voelt het zitten, vangt er glimpen van op en beetje bij beetje komt de absurditeit in al haar glorie dagzomen. De kersenvla lijkt symbool te staan voor de chaos. Hoe meer gekkigheid, hoe meer kersenvla er wordt verorberd op het podium. Zo blijkt er toch een rode draad te zijn in de wervelwind aan situaties. Als je wil begrijpen wat er allemaal aan de hand is, zal je waarschijnlijk op je honger blijven zitten.  Als je bereid bent om helemaal op te gaan in de chaos, zal je voldaan naar huis gaan na De Kersenvla.