in situ: wel degelijk op zijn plek

werk en waardering

Onze eerste stop is Campus Drie Eiken, thuis van het In Situ-project. Elke twee jaar organiseert de commissie Kunst op de campus dit project, samen met studenten uit de richting In Situ van de Koninklijke Academie voor Schone Kunsten Antwerpen. Onder het toeziend oog van hun docenten ontwerpen deze studenten op eigen houtje een kunstwerk, van idee tot resultaat. De vruchten van hun arbeid kunnen tot eind juni op Campus Drie Eiken bewonderd worden. Daarna zullen er nieuwe kunstwerken neerstrijken.

Mieke Briels coördineert dit project mee vanuit onze universiteit. “Er bestaat veel onwetendheid over het project”, vertelt ze ons. “Veel studenten lijken weinig tot niets te weten over wat er ineens op de campus staat. De boodschap die de academiestudenten eraan proberen te geven, gaat zo verloren. Op zich is dat niet raar, maar ik vind het jammer. De academiestudenten werken heel hard en er zitten ongelooflijk mooie dingen tussen.”

Omgeving als inspiratie

Elk jaar wordt door de universiteit een klein budget voorzien voor kunst, waarvan ook de leerlingen van In Situ mogen genieten. Hoe ze dit besteden staat hen volledig vrij, maar wie meer uitgeeft, betaalt uit eigen zak bij. Een kunstenaar die dat deed, was de Koreaanse Taehun voor zijn werk Kiwa. “De architectuur van de campus steekt vol groeven en inkepingen”, steekt hij van wal. “Het deed me denken aan traditionele Koreaanse daken, waardoor ik op het idee kwam om zelf zo’n dak te bouwen.” Een stuk ingewikkelder dan eerst gedacht, zo bleek, waardoor het bij een sculptuur van een dak is gebleven in plaats van de aanvankelijke droom om het dak te vervangen. “In Korea ben ik op onderzoek uitgegaan. Wist je dat er diepe betekenissen achter een tempeldak zitten? De daken worden bijvoorbeeld vooraan afgesloten met een aantal medaillons die de tempel dienen te beschermen.” Elke dakpan maakte hij zelf, in werkdagen van twaalf uur aan een stuk door, zodat hij toch maar de deadline kon halen. Het resultaat mag er zijn: het is een gevoelig beeldwerk dat de normale functie van een dak in vraag stelt. Je kijkt er immers naar in plaats van eronder te schuilen. Maar schuilen kan je wel onder het dak van de campus. Waar we ook vandaan komen, daar zijn we welkom. Hier start onze toekomst en nu al ligt hier een deel van ons verleden. Wordt het dan niet een beetje ons thuis?

Het houten werk van Christopher, Podium, heeft dan weer zijn inspiratie gehaald bij galgen. Het oorspronkelijke doel was tweeledig: aan de ene kant werden er mensen mee opgehangen, aan de andere constructievere kant werden ze gebruikt om grote en/of zware voorwerpen mee te wegen. Het werk staat in het midden van een vierkanten arena en heeft een ironische insteek. Waar de galg bekend staat als een symbool voor dood en verderf, draait campus Drie Eiken eerder om leven en het redden van allerhande levens. De witte kleur verwijst ook naar de opleidingen die er gegeven worden: het klinische en medische karakter moet spreken uit de helwitte kleur, contrasterend met de natuur rondom. Ook Subin koos voor een knipoogje naar de opleidingen aan de campus met het geometrische Gap. Zowel fysiotherapie als haar kunstwerk maakt gebruik van evenwichtsballen. Ook hier spraken de groeven in de architectuur op de campus tot de verbeelding. Het resultaat is een poëtisch spel tussen de rust die de witte PVC-ballen uitstralen en de spanning die ze op hun plaats houdt.

vallen en opstaan

Gaia en Sara zitten beiden in hun schakeljaar en besloten voor dit project samen te werken. Het duo wilde een trechtervormige installatie bouwen op de vijver van de campus. De trechter zou dan de wind vangen en het water in beweging brengen. Helaas werd het niet concreet uitgevoerd vanwege wat complicaties. Gelukkig pronkt er wel een individueel werk van Gaia, Il cielo in una stanza. Net zoals Taehun greep ze terug naar haar roots. “De lucht in mijn thuisland, Italië, heeft een andere kleur dan de Belgische lucht. In dit werk ga ik op zoek naar ‘mijn’ lucht.” Door het samenstellen van verschillende blauwe voorwerpen die ze verspreid in Antwerpen vond, heeft ze een eigen luchtruim gemaakt. “De objecten maken allemaal deel uit van de wens om een hemel te zijn doordat ze allemaal naar boven reiken. De wil en het geloof om iets te zijn, om iets te worden, is genoeg om ons leven een doel te geven. Uiteindelijk is dát proberen het enige wat telt en ook het enige wat we doen.”

de klus tot wat eenvoudig oogt

Phase-stone moet visueel spreken, aldus kunstenaar Alexis. Bruut gezegd gaat het om een robuuste rots, geplaatst op twee buizen die dan weer op een sokkel staan. Is dat simpel? Ja. Is dat precies de bedoeling? Nog meer ja. Het is eenvoudig en zo moet het ook zijn. Waarom het moeilijker maken dan het is, lijkt het ons te vragen. Zie het daar staan – sereen, in feite, het heeft niets en niemand anders nodig om te zijn wat het is. In een wereld waarin alles complex is, is dat een statement op zich.

Een van die nodeloos complexe dingen is de punctualiteit van het openbaar vervoer. Genoeg tijd om de bushalte nabij campus Drie Eiken van dichtbij te bekijken! Jammer genoeg was dat tot nu niet altijd de moeite waard. Emma besloot om daar verandering in te brengen en renoveerde de bushalte. Ze heeft er een klein museumpje van gemaakt, waar ze de kunst van haar medestudenten op drie sokkels presenteert. “Een rot werkje”, lacht ze laconiek over de karwei die ze achter de rug heeft. De vraag is hoelang de kunst in deze polyvalente expositieruimte heel blijft…

geheven glazen

Dat het niet allemaal rozengeur en maneschijn was, geeft docent Wouter Bolangier grif toe. “Sommige studenten hebben behoorlijk last minute gewerkt, ja. Dat is soms moeilijk, je wil natuurlijk dat het allemaal lukt.” Nu de werken er echter staan, kan hij op beide oren slapen. Alle studenten hebben op hun eigen manier hun karakter getoond. Op de vernissage weerklinkt fier een applaus, van kunstenaars, coördinatoren en sympathisanten. Terecht. Ook wij applaudisseren mee: het was een genoegen om dit project op te volgen.

Het In Situ-project valt te bezichtigen op het terrein van campus Drie Eiken en zal tot eind juni staan. Daarna wordt er plaats gemaakt voor nieuwe werken.