Onderwijs is de kern van de opvoeding. Ik kan het niet nalaten om dit herhaaldelijk en nadrukkelijk uit te schreeuwen. Onderwijs is belangrijk! Het lijkt misschien alsof ik met die mededeling een doelgerichte aanval op minister van onderwijs Marleen Vanderpoorten aan het inzetten ben. Niets is minder waar; ik heb belangrijker dingen aan te halen in deze twee kolommen.
Afgezien van de vele grappen die er met ons Vlaams onderwijs worden uitgehaald, mogen we niet klagen. Onze opleidingen zijn nog steeds ongelooflijk democratisch en kwaliteitsvol, vergeleken met de rest van de wereld. Eén van de redenen waarom die wereld voor de zoveelste keer stevig in brand staat, is het gebrek aan degelijk onderwijs. Om het met een stuk uit de beginselverklaring van de UNESCO te zeggen: “[The Governements declare] That ignorance of each other’s ways and lives has been a common cause, throughout the history of mankind, of that suspicion and mistrust between the peoples of the world through which their differences have all too often broken into war.”
Volgens mij verloopt de beste manier van ontwikkelingssamenwerking via het onderwijs. In Antwerpen neemt de organisatie USOS deze taak op haar schouders. Ze wil studenten en personeel van de universiteit aanmoedigen om met de Derde Wereld bezig te zijn. Eén van de manieren waarop dat gebeurt, is via inleefreizen. In het hoofdartikel van deze dwars laten we vier jongeren aan het woord. Ze komen net terug uit Nicaragua en India.
Allemaal goed en wel dat onze jeugd die prachtige kansen krijgt. Hoe zit het met de jongeren uit de Derde Wereld? Hoe kan men hen een opleiding geven, als het land waarin ze wonen geen enkele onderwijstraditie heeft? Door ter plekke mensen op te leiden. Dat is een van de kerngedachten achter de Eigen Initiatieven van de VLIR. Het zijn samenwerkingsverbanden van maximaal vijf jaar tussen universiteiten in Vlaanderen en in ontwikkelingslanden. Klinkt prachtig, en dat is het in essentie ook. Maar de enorme bureaucratie die achter zo’n aanvraag schuilgaat, is wraakroepend! Op de afdelingen Internationale Relaties van onze universiteit noemt men het in de wandelgangen ‘ontmoedigingsmanoeuvres’. Waar dat goed voor is? Tja.
Tien jaar geleden was Erasmus een grote uitdaging voor een student: het verkennen van Europa werd gemakkelijker. Nu ligt de wereld aan onze voeten, en de mogelijkheden worden geboden haar te betreden. Leef vandaag, en laat zo’n kans niet liggen! Want onderwijs is belangrijk, ook het uwe.