Voor ik begin, wil ik iedereen in België even jaloers maken: het is hier nog steeds 20 graden, waardoor terrasjes doen en heerlijke gelati eten, nog altijd dagelijkse bezigheden zijn.
Oké, dat is misschien een beetje overdreven, maar een wekelijkse bezigheid is het toch nog steeds. Zelfs in Italië is het immers tijd geworden om de cursussen eens open te slaan. Ik kan je wel zeggen dat Italiaans praten met een knappe Italiaanse ragazzo helemaal niet hetzelfde is als Italiaanse cursussen leren. Gelukkig zijn de proffen wel zo vriendelijk te vragen of je je examen in het Engels wil doen. Hoewel ik vrees dat ze er dan zelf niet zo heel veel van zullen begrijpen. Ik zit hier niet op te scheppen over mijn ‘spectaculaire’ niveau van Engels, maar Italianen en engels gaan nog slechter samen dan Fransen en Engels.
Oe Due
Alles maar dan ook alles wordt hier naar het Italiaans vertaald. Je luistert hier niet naar ‘U2’, maar wel naar ‘U (zeg oe) due’. Zelfs de dokters van ER spreken blijkbaar vloeiend Italiaans. Er is dus ergens een Italiaan die kan zeggen dat hij ‘de Italiaanse stem van George Clooney’ is. Wist je trouwens dat er één persoon is die altijd de stem van bijvoorbeeld Tom Cruise doet? Leuk beroep, niet? In Italië zijn er op TV eigenlijk ook alleen maar Italiaanse kanalen, met natuurlijk Italiaanse shows. En die zijn echt wel de moeite waard om eens te bekijken. In elke show, hoe serieus ook, komen half naakte vrouwen voor of gaat de presentator even naar een andere set om een product aan te prijzen.
Geen voetbal
Voetbalmatchen worden bijna nooit uitgezonden (tenzij het een heel belangrijke is natuurlijk). Wel is er de ganse dag een soort talkshow waarin de gasten en de presentator heel de tijd een oortje in hebben om de match toch te kunnen volgen. Bijgevolg springen ze wel eens onverwachts recht en beginnen GOAL GOAL te roepen. Het minste wat je dan ook kan zeggen is dat de Italiaanse TV-cultuur, een cultuur apart is…