Dag dwars
Het is zondag 1 december. Ik lig op een gesteriliseerde tafel in een kamertje met verscheidene juwelen in een vitrine. Tijdens een aftelling van drie naar één adem ik in en bij het uitademen voel ik een naald door mijn oorlel gaan. Ik ben me ervan bewust dat een oorpiercing geen revolutie is, maar als ik mijn ouders aanhoor, had het even goed de Franse kunnen zijn. Ik voel de naald weggetrokken worden en vervangen worden door iets anders. Veel pijn heb ik niet, de revolutievergelijking was misschien wat overdreven.
Ik ben nu twaalf weken in Praag. Er verandert niet gigantisch veel meer: er heeft zich een ritme gevormd. Vijf dagen per week uitgaan is intussen wél te veel en slaap wordt tegenwoordig wél geapprecieerd. Ook al is dat even vaak overdag als ‘s nachts. Ik kook meer en heb waardevolle conversaties met recent waardevol geworden mensen. Ik begeef me niet langer met oude gevoelens in nieuwe dynamieken. Alles voelt gestroomlijnder.
Alhoewel mijn buikgevoel beweert dat het einde in zicht is, kan mijn hoofd dat niet stellen. Ik heb hier namelijk nog meer dan twee maanden te gaan. Die zullen meer schoolgericht zijn dan de voorbije drie, maar er valt nog steeds veel te doen. Daarbij komt de feestperiode eraan. Hoewel ik de drie kerstfeesten met vreugde anticipeer, is niets zo heuglijk als het vooruitzicht van om 00u01 op 1 januari te stellen dat “ik al sinds vorig jaar niet meer thuis geweest ben”. Alles om een glimlach met een oogrol uit te lokken.
Wat ik stilaan het meest ben beginnen missen aan thuis, is de connectie met waar ik vandaan kom, mijn verleden. Ik had niet gemerkt dat ik dat miste, eigenlijk zelfs niet dat ik dat had voor ik vertrok. Toch begon het gevoel op te borrelen na de anderhalve week waarin mijn moeder, broer en enkele vrienden van thuis op bezoek waren geweest. Ik was apetrots om te tonen wat ‘mijn’ stad allemaal te bieden had en tegelijk begon ik te beseffen dat al dat moois weinig te maken had met wie ik hiervoor was. Het deed me eraan denken dat ik niet alleen al mijn levenservaring heb meegenomen naar Praag, maar ook dat alle nieuwe ervaringen in een mooi hersenkoffertje mee naar huis mogen. Het deed me beseffen dat ik nog jarenlang zal mogen genieten van de herinnering aan deze Erasmusuitwisseling. En die gedachte doet deugd.
Liefs
Remco Terryn
- Login om te reageren