Coimbra

Olà dwars!

Portugal heeft bergen, dalen, weidse vlaktes, maar vooral: heel erg veel kust. Op amper een uurtje treinen van Coimbra ligt er dan ook een hemels, zonovergoten oceaanstrand.

Die lange kustlijn bepaalt ook het Portugese dieet in grote mate. In de restaurants bestaat de kaart voor de helft uit visgerechten, met op de eerste plaats steevast bacalhau, gedroogde en gezouten kabeljauw. Helaas is niet elke chef-kok ervan overtuigd dat mexilhões (mosselen) en frietjes een onafscheidbaar duo zijn.

Overal zie je kleine pastelarias, koffiehuisjes waar ze ook allerlei gebakjes verkopen, zoals de beroemde pastel de nata, een heerlijk zoet taartje. Ook op de universiteit kom je ze tegen: bijna elke faculteit heeft haar eigen pastelaria, vaak mét terras! De unief van Coimbra ligt op de hoogste heuvel van de stad, en als je net in de brandende zon de honderden treden naar de aula’s hebt beklommen, is zo’n pastelaria een zeer welkome oase van verfrissing.

Het Portugees is op zich niet vreselijk moeilijk om te leren, maar helaas praten Portugezen imméns snel en liefst nog zeer binnensmonds. Aan de universiteit kunnen Erasmussers gelukkig vaak personeel of medestudenten aanspreken voor verduidelijking, met wat geluk zelfs in het Engels. Elders is het heel wat moeilijker om je verstaanbaar te maken. Als je laat uitschijnen dat je de vragen die ze je stellen niet onmiddellijk hebt begrepen, herhalen ze het nog eens sneller en luider. Een derde keer gaat vaak gepaard met een vleugje woede in hun stem, en de vierde herhaling is niet meer geschikt voor weekhartigen.

Niettemin kan je hier een heel jaar zitten en slechts een handjevol Portugees spreken. Soms lijkt het immers alsof de helft van de stad uit Erasmusstudenten bestaat, die het Engels als voertaal gebruiken. Dan lijkt Coimbra op een mini-Europa, een unieke smeltkroes van culturen, en voelt het alsof de hele wereld binnen handbereik ligt.

Até a proxima!

Hans