Turijn

Liefste dwars,

Turijn is een stad vol verrassingen: bommaatjes die langs de oever van de Po een joint rollen, jongeren die elkaars genitaliën openbaar bespelen, het zijn slechts enkele van de kleine dingen die een stad kunnen maken tot wat ze is.

Ik moet eerlijk toegeven dat Turijn me verrast heeft. Niet omwille van het bovenstaande, maar mij was gezegd dat ik naar een industriestad ging. Deze stad weet echter perfect te balanceren tussen een bruisende metropool en de Tuin van Eden. Langs de Po, de rivier die door de stad stroomt, ligt een gigantisch park waar je letterlijk uren in kunt verdwalen. Op de oevers van de Po vind je de zogenaamde Murazzi, de uitgaansbuurt. Qua veiligheid is dit een gewaagde locatie, men heeft namelijk niet veel nodig om in het water te belanden. Buiten het weekend zijn dinsdag en donderdag de topdagen om uit te gaan.

Maar Torino heeft veel meer te bieden dan enkel een waterig nachtleven. Zelfs aanschuiven voor een verkeerslicht wordt opgefleurd door jongleurs. Bovendien is het ook dé filmstad bij uitstek. Op elke straathoek vind je wel een cinema, met als kers op de taart een prachtig filmmuseum, dat hier bekendstaat als La Mole, die ook op de achterzijde van de Italiaanse euro staat. Achter de hoek van La Mole vind je het lelijkste gebouw van heel Turijn: Palazzo Nuovo, een gebouw dat niet uit de toon zou vallen in het Oost-Duitsland van dertig jaar geleden. Hier zetelen de faculteiten van de Humane Wetenschappen. Momenteel wordt het gelijkvloers opgefleurd met spandoeken en pamfletten over protestacties tegen het nieuwe onderwijsdecreet van Gelmini, de minister van Onderwijs. Bij ons heeft minister Vandenbroucke een betoging en wat handtekeningen gekregen; hier wordt al heel de week betoogd, bezet en gestaakt. Het zal wel aan het vurige, zuiderse temperament liggen.

Eenzaam kan een mens zich hier niet voelen. Bij het kleinste probleem lijken de Italianen klaar te staan om een handje toe te steken. Al die hulp is best wel praktisch als je in een vreemd land zit, maar na een tijd kan het beginnen aanvoelen als een soort dictatuur van goedheid. Dit is zowat het negatiefste dat ik over mijn verblijf tot dusver kan vertellen. Inderdaad, als dat mijn enige probleem is, dan heb ik eigenlijk geen probleem. Conclusie: ik ben met mijn gat in de boter gevallen. Waarvoor dank, Erasmus.

Lies