Ik hoop echt dat we in een uitzonderlijke situatie zitten. De praktische gevolgen van al die onderwijshervormingen zijn amper te overzien. Professoren houden zich tegenwoordig met weinig anders bezig dan vergaderen (of ze weigeren dat te doen, nog erger). Ze komen samen om te praten – veelal weinig effectief – over de UA-eenmaking, over de associatievorming met de hogescholen en ja, over Bologna. “Och meneer, ik mag bij mij thuis in ieder geval niet meer over BaMa beginnen”, zegt Geert Lernout in het dubbelinterview met Jan Naudts, verder in dit nummer. Dat tekent de geest: Bologna is niet sexy.

Wat bekt “Leuven Vlaams” toch lekker. Iedereen weet in dat geval ook onmiddellijk waarover men het heeft. Wat men veel minder weet, of misschien niet wil weten, is dat Bologna veel belangrijker is! Het uniformiseren van het hoger onderwijs in Europa zal enorme invloeden hebben op ons dagelijks leven. Niet alleen de naam van de diploma’s verandert, maar de ganse structuur van studeren. Zoals de twee professoren in het interview ook aanhalen, zal het daar geenszins bij blijven. Ach nee, je kan het hoger onderwijs toch niet zo drastisch omgooien, zonder dat dit gevolgen zal hebben voor het middelbaar en het lager onderwijs? Ook hun huidige vorm zal sneuvelen, vroeger of later. Hopelijk gebeurt dat minder amateuristisch.

Uniformisering! Eenmaking! Gelijkvormigheid! Vooruitgang! Verandering! Voor mij goed hoor, er komen bij wijlen goeie dingen uit voort. Maar een beetje visie is gewenst. Ik heb een beetje de indruk dat ze er hier in Vlaanderen een mannekensblad van aan het maken zijn.

Natuurlijk moeit de minister zich zo weinig mogelijk: die academici zijn de lastigste mensen ter wereld. Allemaal hun eigen willetje én ze weten niet wat ze willen. Zelfs de voorstanders van Bologna, in het dubbelinterview verpersoonlijkt door Jan Naudts, geven toe dat hun positief beeld voortkomt uit lokale initiatieven en eigen visie. Overkoepelende coördinatie? Ha. Hahaa! Niet grappig.

“Het veld zal het wel oplossen”, is volgens beide professoren de praktische aanpak van de minister. Van visie gesproken. Als dat oplossen gebeurt, prima. Zoniet, eigen schuld. Survival of the fittest.

En zo sukkelen wij door de belangrijkste onderwijshervorming sinds de oprichting van België.

De tuindienst van de UIA bestaat uit 90 enthousiaste groene vingers. De trotse bezitster van 10 daarvan, meer bepaald Karin van Emelen, de enige vrouw in de groep en tevens hoofd van de dienst (zie ik daar een glimlach verschijnen op het gelaat van menig feministe), was zo vriendelijk mij te woord te staan.

Hoewel één derde van de groene vingers zich wekelijks bezondigt aan een pintje in het Kaf, wordt er wel degelijk gewerkt bij de dienst. Zo valt zowel het algemeen tuinonderhoud als het onderhoud van het bos en ook het graaf- en snoeiwerk onder hun bevoegdheid. En wie denkt u dat er verantwoordelijk is voor het proper houden van de campus? Inderdaad, de tuindienst. En wie helpt de technische dienst als die een ‘buiten-probleem’ hebben? Wederom de tuindienst… Gedurende de koude, gure winterdagen die België rijk is, komt er bovenop deze algemene taak het sneeuw- en ijzelvrij maken van de parkings van de UIA.

De tuindienst wordtachter uitgeduwd.

Na het vergaren van deze algemene informatie drong nog één vraag zich op. Ooit al problemen gehad met het academisch personeel en/ of studenten? Hierop volgt een snelle ‘ja’ inclusief een korte verduidelijking. Het grootste probleem blijkt te zijn dat zowel de studenten als het academisch personeel de laatste jaren slordiger worden wat ‘vuil en rommel’ betreft. Een bijkomend probleem is het sluikstorten. Maar er is ook een positieve evolutie merkbaar: het opruimen van het afval na fuiven of na een doop is verbeterd.

Nog iets toe te voegen, Karin? ‘De tuindienst wordt achteruitgeduwd. Ik werk hier al 13-14 jaar en er zit geen evolutie in.’ Het verkrijgen van middelen blijkt namelijk niet zo eenvoudig te zijn voor het groene personeel…

Dat Karin, hoofd van de tuindienst, ooit nog op een centerfold zou verschijnen, had ze waarschijnlijk nooit vermoed. Ongetwijfeld net zomin als de mannen in haar ploeg.

Boze Tongen

Hoera! Na twee jaar wachten op het laatste deel van Lanoyes trilogie is ‘Boze Tongen’ eindelijk gepubliceerd! Helaas is dit letterlijk het achterblijvertje van de drie. Doordat Lanoye veel minder snel van vertelperspectief verandert, verliest het verhaal z’n vaart. De karakters worden karikaturen; hun kleine kantjes worden zó uitvergroot dat het belachelijk wordt: Herman als junk, Bruno als masochist, Elvire als kwijlende en schijtende demente. Bij alle personages slaan de stoppen door, met als jammerlijk gevolg: ongeloofwaardigheid. Ook de verwijzingen naar de actualiteit (“geheel en al toevallig”) zijn veel minder subtiel dan in de twee vorige romans: de incidenten rond Sauwens en Dedecker worden haast letterlijk overgenomen. Helaas, te hoge verwachtingen wekken eist zijn tol!

(fc)

Van liefde tot haat

Op een rustige zondag dook boven Antwerpen een enorm hart op. Het was geen milieuvriendelijke oplossing voor de beruchte helikopter, maar moest de première aankondigen van een nieuwe musical: ‘Romeo en Julia’. U weet wel, dat stuk over haat, liefde en de daaraan gekoppelde familiedrama’s. Dit was de grootse, groteske première voor de Vlaamse jetset. Dat bleek al direct toen de ballon door een rukwind werd gegrepen en net niet werd weggeblazen. Buiten wat (ramp)toeristen waren er weinig geïnteresseerden en de ballon werd dan ook gauw neergelaten. BV’s uit alle windstreken kwamen naar de musical op hun niveau: “Romeo & Julia, naar het oeuvre van William Shakespeare”. Beter geslaagd was een buizenconstructie met lappen: het brandende hart uit de reclame zou echt branden. Dit had voor een heus knaleffect kunnen zorgen doordat de brandblusapparaten dicht genoeg bij het vuur en tussen de gasflessen geplaatst waren. Voel de warmte van de liefde.

(bb)

09/11/01

De Franse producent Alain Brigard vroeg elf regisseurs uit elf landen om een korte film van precies 11’ en 9’’ in elkaar te knutselen over de aanslag op het WTC en de nasleep ervan. Sommige regisseurs lieten niet na hun eigen alternatieve visie op de gebeurtenissen te geven met een vrij controversieel geheel als gevolg. De oekaze vanwege het Amerikaanse establishment om de film uit de bioscopen te weren liet dan ook niet lang op zich wachten. Het meest intrigerende stukje staat op naam van de Egyptenaar Youssef Chahine, die zijn alter ego laat praten met een Amerikaanse soldaat die de dood vond in Beiroet. Samen met hem bezoekt hij de familie van een Palestijn die zichzelf opblies. Ze hebben het samen ook over alle doden die de VS vanaf WOII op hun geweten hebben. Deze bijdrage verschilt wel enigszins van de anderen, want de film is zeker geen anti-Amerikaans pleidooi. Het hoofdthema is veeleer het leed dat uit oorlog en terreur voortkomt.

(tov)

De kleine maar moeilijke vriend

Recent verscheen ‘De kleine vriend’, het eerste boek van Donna Tartt na haar opmerkelijk debuut. Dat was zo succesvol in de lage landen dat dit boek eerst in een Nederlandse en pas dan in de originele Engelse versie verscheen. De reclamecampagne was ook opvallend. In elk zichzelf respecterend tijdschrift stond een bespreking, naast een slechte foto van de schrijfster: Donna Tartt is zichtbaar ouder geworden en liet zich portretteren op een afstandelijke, bijna tegennatuurlijke manier. Het boek zelf is trouwens veel minder spannend; Tartt speelt al te graag met het geduld van de lezer. Telkens weer wordt de actie onderbroken door een uitwijding over een van de personages, al dan niet sfeerscheppend. Of het nieuwe boek alle lof van het vorige verdient, is dan ook twijfelachtig.

(bb)

AMOZ meent dat de achterkant van elke dwars sowieso in het teken van de foto’s moet staan, vermits “te veel gezwam daarrond afbreuk doet aan de pure visuele kracht die ervan zou moeten uitgaan.”

Ons hiervan terdege vergewissend en diep overtuigd van de brede culturele achtergrond van de gemiddeld xenofiele UA-student, lijkt enige duiding ten behoeve van niet reguliere dwarslezer ons niet onzinvol.

Men verwacht toch niet dat eenieder zich ooit verdiepte in de smeltkroes culturen die Frans-Guyana bevolken en onmiddellijk de Mongoolse groenteverkopers (links-boven) onderscheidt van de Surinaamse maniokverwerker (rechts-boven).

Of dat de Creolen, nazaten van de slaven die vanuit Afrika naar de Caraïben werden ingevoerd, (links-onder) aanstonds alsdusdanig werden herkend. Zij die echter het voorgaande als zelfsprekend beschouwden zullen geenszins moeilijkheden ondervinden bij het plaatsen van de gedroogde bloemen en kruiden verkopende vrouw rechts-onder.

Ach, konden we maar allemaal voor onze thesis naar de “Place des palmistes” (centrum), op 5ºNB en 53ºOL.

Toegegeven, bij de openingen in Leuven, Brussel en Gent in de weken daarvoor was er een zekere ambiance, althans in de pers. KULeuven-rector Oosterlinck maakte er zijn imperialistische plannen bekend tot de academische verovering van Vlaanderen. “Wie niet met ons is, is tegen ons!” was zijn boodschap. Het wekt dan ook geen verbazing dat hij fan is van het Amerikaanse model, maar dan wél met geld van de overheid en zonder de totale onderwijsvrijheid die de instellingen daar hebben. Stel u voor dat Antwerpen z’n goesting zou krijgen. Nee, daar doet ie niet aan mee.

De pers vloog gelijk vliegen op een stront: voor confronterende uitspraken moet ge bij de Leuvense rector zijn. Dat kon de rector van de VUB, Benjamin Van Camp, niet laten gebeuren. Als er één universiteit aandacht en vooral studenten nodig heeft, is het Vlaams Brussel wel. Hij lanceerde het sindsdien uitermate populaire label voor Oosterlinck’s Leuven: Harvard aan de Dijle. Optimale spektakelwaarde, die Brusselse opening.

Een week later was het de beurt aan de rector van de Universiteit Gent, Andreas De Leenheer. Ook hij zou in het nieuws komen! Volgens onze Genste perscollega’s kreeg “Oosterlinck mot van De Leenheer”, maar zo spectaculair blijkt dat ook weer niet geweest te zijn als ge er de eigenlijke speech op naleest. Studentenpers. Tja.

Tot slot was er drie oktober, de opening van de ganse Associatie Antwerpen in de cultuurtempel deSingel. Dáár zou het allemaal eens gezegd worden. Retorische grenzen lagen te wachten om te worden verlegd, boutades stonden te springen om in de zaal te worden gegooid. En ja hoor! Ja, wat dan? Hoezo, u hebt niets gelezen over de opening in Antwerpen? Niet verbazingwekkend eigenlijk, het was een bescheiden scheet in een fles. Noch de rector-voorzitter, noch de voorzitter van de Hogeschool Antwerpen, noch de intendant van de Vlaamse opera konden het publiek dan ook maar even boeien. Saai. Punt.

Alleen de studententoespraak was ietwat entertainend (doch dat schrijf ik enkel maar omdat het onze hoofdredacteur was die sprak). Vorig jaar bij de opening sprong minister Vanderpoorten tenminste nog onuitgenodigd op het podium, om alle Anwerpse eisen die eerder gesteld waren met de grond gelijk te maken – ge hadt het gezicht van de vier rectoren moeten zien toen. Dit jaar was de minister er niet bij, en de onderwijsreporters ook niet. Die laatsten zaten de opening van het LUC te volgen. Vraag me niet waarom; ik probeer er al een maand vergeefs achter te komen.

Het is te hopen dat wanneer volgend jaar de Universiteit Antwerpen écht van start gaat (nadat RUCA, UFSIA en UIA zijn opgeheven) er iets meer te beleven valt. Of ik doe net zoals de conservatorium-studenten die ‘toevallig’ voorbijkwamen op de rijkelijke receptie. Goed gezien kerels, tot in oktober 2003.

Er liepen twee sinjoren, zomaar over ’t straat. Toen vroeg de één: “Seg, wete gâ missching oe loat, oe loat komd’ier de bus?” Toen zei die ander dus: “Bus? ’t Is langk geleeje da kik ier nog een bus gezing hem.”

Dierbare stadsgenoten, schrijnend is het, hoe onze Metropool het verdwijnen der paardentram heeft opgevangen. Nemen wij de motorisch aangedreven bus tot voorbeeld: niet slechts het aroma dat uw reukorgaan reeds bij het bestijgen overvalt, refereert aan een slachthuis, ook het slootwater tussen de dubbele bevenstering, de door bekrompen schorremorrie opengereten en bekladde zitbanken, als tevens de rondslingerende rottende rotzooi, roepen het beeld op van een afgedankte beestenwagen.

Ooit was er een visie

Ook het zich ten dele ondergronds voortzwalpend tramstel, waarop u des avonds na den twaalven – of reeds vroeger, inderdaad – vergeefs staat te wachten, is geen symbool van vooruitgang. Doch, ooit was er een visie.

Ijverige stadsbeambten tekenden ten overvloede plannen ter geldverkwistende ondertunnelingen, die het den Antwerpenaar mogelijk moesten maken, zich ten allen tijde snel en waarheen ook te begeven. Den Antwerpenaar en den Albanees hebben zich echter nimmer lustig een weg kunnen pijpen naar de Carnotstraat, den UIA of ’t Zuid, ofschoon de laatste steen van veel dezer onderaardse paleizen van openbaar nut reeds meer dan twintig jaren geleden werd gelegd.

Machtsgeile groenen

U ziet het, waarde stadsgenoot, wat rest ons nog behalve den automobiel. Maar ook hier gejammer en geweeklaag. Machtsgeile groenen wensen uw eigenste rijdende vrijheid (sic) buiten de fortengordel (lees: de Ring) te houden. Tegelijk verliest een nieuwe generatie noeste beambten zich in het almaar verder ondergraven van onze geboortegrond, ditmaal om uw blikken vehikel tussen de fundamenten van de grootste monumenten onzer historie te kunnen stellen: Groenplaats, Middenstatie, St.-Jansplein.

De ijzeren noodbrug zal blijven bestaan...

Indien u zich, de wetten der ecologie zonder pardon aan uw laars lappend, toch naar deze obscure verzamelplaatsen wenst te begeven, dient u dezer dagen – het zullen al gauw jaren worden – niet slechts over een 4x4 maar tevens over een stel snelle en klaarkijkende kijkers te beschikken. Immers, den Boulevard (voor hen die niet in deze grootstad getogen zijn: de Leien) is herschapen tot een verzand rattenreservaat, dat u enkel kan ontwijken indien u het raadsel der mondriaanse pijlen weet te ontrafelen. Zo u daartoe in staat mocht blijken te zijn, verzoeken wij u met aandrang u te onthouden van deelname aan onze puzzelbladzijde.

De hemel zij geprezen dat in deze dagen van opperste nood en verkeerschaos nog één zekerheid overeind blijft: democratie en stadsbeeld vergaan, maar de ijzeren noodbrug zal immer blijven staan.

Wat hier aula’s zijn, zouden wij klaslokalen noemen. Met als gevolg dat je hier niet stiekem tijdens de les sms'jes kan versturen of je met andere ‘nuttige’ zaken bezighouden. De lessen beginnen hier wanneer de prof er zin in heeft. Dit komt er op neer dat, moest het academisch kwartiertje ook hier gelden, we nooit les zouden hebben. Maar wat voor hen geldt, geldt natuurlijk ook voor ons. Heb je zin om wat later te komen of wat vroeger weg te gaan… laat je dan niet tegenhouden. Sta gewoon recht en verlaat het lokaal. Het is zelfs niet erg als je tegen de prof opbotst. Vind je het tijd dat het pauze is, begin dan niet luidruchtig je spullen in te pakken, doe het eens op de Italiaanse manier en roep gewoon luid (steek je hand zeker niet op!) PAUZE! Hetzelfde geldt voor slides. Ben je niet klaar met schrijven, roep dan gewoon even. De eerste keer dat je dat meemaakt, kijk je wel vreemd op.

Maar Erasmus is eigenlijk veel meer dan naar school gaan in een ander land. Hier in Forlì is er een organisatie, Koinè, die speciaal voor de Erasmusstudenten vanalles organiseert. Elke week is er wel een Erasmusfeestje. Ook uitstapjes naar verschillende Italiaanse steden staan op het programma. Volgende week is er zelfs een heuse Erasmusday met ‘s morgens een ontmoeting met de burgemeester, ’s namiddags een traditionele maaltijd en natuurlijk wordt de dag afgesloten met een feestje. Op al die activiteiten ontmoet je andere Erasmussers. De dagen en weken vliegen hier echt voorbij. Erasmus is gewoon iets wat ik iedereen zou aanraden. Trouwens, deze zomervakantie ga ik heel Europa kunnen rondreizen zonder één enkel hotel te boeken!

“Gij zit op de peda ofwa?? Goe zot!!”
“Eej, da valt goe mee zenne, wij hebben meer dan ge denkt en ‘t is nog plezant ook!”

Klinkt dit jullie bekend in de oren? Het is een vaak gehoord gesprek tussen studenten die wel en niet op de peda zitten. Misschien is het nu eens tijd om deze vooroordelen uit de wereld te helpen. We trokken op pad en inspecteerden de drie peda’s van de Universiteit Antwerpen en wat wij daar zagen, overtrof onze verwachtingen.

We spraken met Tamara en Rigo van het RUCA home, Els op de UFSIA en als laatste met Veerle en Sandy van de UIA peda.

Hun antwoord op de vraag waarom ze op de peda zitten, was opvallend gelijklopend. Ze waren het alle vijf eens dat de peda de ideale plaats is om nieuwe vrienden te leren kennen en verder sociale contacten uit te bouwen met mensen van verschillende studierichtingen. Misschien zelfs meer dan op een gewoon kot, wordt aandacht besteed aan een echte groepsband. In de peda van de UFSIA en RUCA hebben ze hiervoor een heuse studentenclub opgericht, respectievelijk PTP en Campinaria, hoofdzakelijk bedoeld voor bewoners van de peda maar ook voor gewone kotstudenten. Ook op de UIA zorgt de homeraad door het organiseren van verschillende soorten activiteiten voor voldoende ontspanningsmogelijkheden naast het studeren.

Feestje bouwen

Toch wil dit niet zeggen dat de peda enkel dient om feestjes te bouwen (wat natuurlijk net als op een gewoon kot wel eens gebeurt, vooral dan in de oktobermaand, maar hoe zou je zelf zijn), in tegenstelling tot wat vele denken blijkt dat de peda ook rustig kan zijn. Je moet natuurlijk beseffen dat je met velen in een gebouw altijd wel iets hoort, maar respect voor elkaars rust kan wonderen doen! Voeg hierbij de comfortabele kamers, gratis internetaansluiting en de nabijheid van alle universitaire faciliteiten (bibliotheken, studielandschappen,…) en je hebt de ideale plaats om te studeren.

Eigen keuken

Ook verhongeren zul je nooit doen op de peda: naast een eigen keuken per gang of verdieping (afhankelijk van de verschillende peda’s), kunnen de bewoners, net als jij en ik, warm eten in de restaurants van de UA aan zeer studentvriendelijke prijzen. De bewoners van de peda op het RUCA krijgen zelfs ontbijt aangeboden (zonder toeslag!), met op dinsdag en donderdag een ‘specialleke’. Toch hebben we vastgesteld dat die eigen keuken een relatief begrip is, tot grote spijt van de pedastudenten die graag eens lekker koken; op de UFSIA gaat de keuken om 22u onherroepelijk dicht, op het RUCA moet je de keuken delen met je ongeveer 30 andere ganggenoten,…

Avondklok

Met het verdwijnen van de avondklok op de UFSIA (waar men voordien om 1u ’s nachts binnen moest zijn), verdwijnt ook het laatste cliché dat de peda een gevangenis is. Het systeem met een elektronisch toegangskaartje bracht hier de oplossing. Dit werd al geruime tijd gebruikt op RUCA en ook een gewone sleutel op de UIA geeft de student iets meer vrijheid op zijn nachtelijke avonturen. Enkel de aanwezigheid van een permanente verantwoordelijke (op de UFSIA en de UIA) kan roet in het eten gooien. Op RUCA is van nachtelijke bewaking geen sprake, maar er is wel een vertrouwenspersoon die praktisch dag en nacht paraat staat om de studenten met raad en daad bij te staan. De enige beperking blijft dat studenten tijdens de grote vakantie verplicht zijn het pand, of alvast hun eigen kamer te ontruimen.

Prijs, kwaliteit, pedabar!

Misschien is wel een van de belangrijkste redenen voor waarom men voor de peda kiest, zijn prijs kwaliteit verhouding. De prijzen die men voor een kamer betaalt, zijn afhankelijk van de verschillende campussen. Maar je kan wel zeggen dat je in een particulier kot meer betaalt voor een kamer die alle voordelen biedt die de peda ook heeft (vergeet niet dat je naast internet ook over een tv-zaal, een ontspanningsruimte en al dan niet een pedabar beschikt!).
Je mag dan ook stellen dat de studenten die wij hebben gesproken ‘vrijwillig’ voor de peda kiezen en zichzelf deze keuze niet beklagen! Wel moet je beseffen dat aan alles nadelen zijn, zo ook aan de peda, maar deze wegen niet op tegen de talloze voordelen!

We willen ook alle studenten bedanken die meewerkten aan dit artikel en hen veel succes wensen in het komende academiejaar!

Michelleke had een blauwtje gelopen met het relatiegeschenk dat hij van FN in grote hoeveelheden had gekregen en met liberale vrijgevigheid had doorgespeeld aan zijn Europese collega’s. Het schaakspel is net als oorlog een kwestie van tactiek: met minimi zetten, maximi slachtoffers. Die mof had in een offensief dat deed denken aan de Blitzkrieg 2 maoïstische paarden en een democratisch verkozen koningin geneutraliseerd. De nakende vernedering werkte dusdanig op Louis’ zenuwen dat hij herviel in slechte gewoontes; met name het roken van groene Michel. Wanneer duidelijk werd dat dit hem evenmin een moment van zinsverbijstering ging opbrengen, zocht hij zijn heil in het inroepen van gezondheidsproblemen om de match te kunnen staken. Om dit scenario geloofwaardig te laten overkomen, opteerde hij voor een ostentatieve buiklanding tijdens de foto-shoot.

Dankzij zijn sterke persoonlijkheid kon hij zich snel over dit morele verlies heen zetten, de Friandieses à Nicotine kon hij echter niet laten. Zo kwam het dus dat op de eerstvolgende ministerraad de pruik van Magda Aelvoet zich de volgende opmerking liet ontvallen: Zeg Louis, die groene Michel moet er wel heel groen uit hebben gezien, zelfs Jeltsin is met zijn clowneske neus nooit zo hard tegen de grond gegaan. Het hilarisch gelach dat hierop volgde, versterkte enkel de wraakgevoelens waarvan de kiemen reeds over zijn ganse lijf en leden uitgezaaid waren. De ecologische kanker die hem teisterde, kon enkel worden bestreden met het vloeien van andijvie-kleurig adervocht. De causale verbanden in zijn recente ondergang leidde hem naar de oorzaak van alle kwaad: het Front Nationale van Herstal, die racistische wapenfabrikant die exclusief pistooltjes maakt voor zwarte kind-soldaatjes. Daar moest iets aan gedaan worden. Gewapend met het idee dat de fond van zijn coup de force eveneens bij dit Waalse schietkraam moest liggen, begon hij als een gepluimde broedkip, met een wraakzuchtige ei in de aars, de rode loper uit te rollen voor de aftocht van de weldra schaakmatte Magda.

Zoals is gebleken had ze er inderdaad beter aan gedaan zich bezig te houden met het welzijn en de gezondheid van haar eigen populatie pionnen, in plaats van die van een groot uitgevallen bergdorp waar de demonische democratie zo crimineel corrupt is dat de megalomane monarch het heft in handen heeft genomen in naam van de economische vrede en de verlangde belangen. Vive la Belgique, Vive l’Europe!

Een nieuw jaar, een nieuw nummer! *** Wij wensen iedereen een fantastisch jaar toe en als jullie de UA beu zijn, wel, dan kan je nog altijd je eigen universiteit oprichten. *** Inderdaad, volg het voorbeeld van de Executive University en vestig je eigen snob-unief in Brasschaat. *** Het enige wat je nodig hebt, is geld en een kasteeltje als aula. *** Maar voordat je hierover gaat fantaseren, sta even stil bij het rijke aanbod van onze Antwerpse universiteit. *** Volgend academiejaar kan je beginnen aan een nieuwe master ‘Filmstudies en Beeldcultuur’ waarvoor je nu al een voorbereidend jaar kan volgen. *** Natuurlijk zijn er ook enige ontspanningsmogelijkheden zoals de UIA Hengelclub. *** Eventjes wegdromen tijdens een springuur aan fort 6. (voor meer info: J. Bosmans van de technische dienst) *** Of ben je meer geïnteresseerd in een avondje bridge? *** Ga dan eens een kijkje nemen bij DUA (wordt ook wel denksportclub UA genoemd). *** Zij geven elke dinsdagavond gratis (altijd handig voor een student) bridgelessen in het Huis van de Sport te Berchem. Info: www.ruca.ua.ac.be/dua *** Oproep aan alle cantoren der UA: verenig u en laat uw nachtegalenstemmetjes weerklinken in de Antwerpse nacht van 19 november op het cantorenconvent. Inschrijven kan op www.cantorenconvent.be *** De website van UFSIA heeft er een nieuw onderdeel bij: UFSIA Virtueel. Doe aan sightseeing vanuit je luie zetel met een panoramisch zicht op de meest toeristische plaatsen die Antwerpen te bieden heeft zoals daar zijn de Grote Markt, het Conscience-pleintje, … of geniet van een van de vele andere audiovisuele smaakmakers op www.ufsia.ac.be *** Ga ook eens een kijkje nemen bij de Universiteit van de Liefde. Op een hoogst aangename en intellectuele manier leert Arnon Grünberg je in ruil voor een kleine geldsom de mooiste liefdesbrieven schrijven. *** Hoewel het tegenovergestelde gedeelte, namelijk de haat- en wraakbrieven, ook altijd van pas kan komen. www.universityoflove.com *** Niet alleen Grünberg waagt zich in het ‘academische’ wereldje, ook Louis Michel wil zichzelf nuttig maken voor de volgende generatie. *** Hij zal ‘ethiek in de buitenlandse politiek’ doceren aan de universiteit van Luik. *** Deze maand sluit ik af met een waarschuwing voor alle studenten: pas op voor EVE. *** Nee, dit is niet een of ander miss Bloemkool die haar eerste single uitbrengt, maar wel de ‘Essay Verification Engine’. *** Een programma waarmee de proffen papers kunnen vergelijken met teksten op internet of in digitale bibliotheken. *** Een gewaarschuwd man/vrouw is een diploma waard…