Op het moment dat hij de kamer binnenkwam, schrok ik even. De man die sinds 1968 de onbetwistbare leider was van de PLO (Palestinian Liberation Organisation) had ooit betere dagen gekend. Zijn handen trilden voortdurend en hij nam ontzettend traag plaats aan de vergadertafel.
Er was echter niet veel nodig om hem te doen heropleven. Zodra hij begon te praten over de zaak waar hij al zijn hele leven voor vocht, stond daar plots terug de man die ooit met een olijftak bij de Verenigde Naties had staan zwaaien. In dit artikel laat ik hem postuum nog één maal aan het woord. Enkele uittreksels uit het gesprek:

“... sinds het begin van de tweede intifada in september 2000 tellen we 72.000 gewonden. 38% van hen is invalide, 31% is jonger dan 16 jaar...”

“... Ze trekken door Palestijns gebied een muur op. Daarmee stelen ze nog eens 58% van onze beste grond. Als deze muur hen moet beschermen tegen het terrorisme, waarom bouwen ze hem dan niet op hun eigen land? Wij zijn in Oslo akkoord gegaan met een Palestijnse staat op slechts 22% van historisch Palestina (voor de oprichting van Israël in 1948, nvda). En nu willen ze van die 22% nog eens 58% afnemen?!...”

“... Onze beste landbouwgrond is vernietigd en 64% van onze olijfbomen zijn ontworteld. Waarom? Bomen plegen toch geen zelfmoordaanslagen?..”

“... De Palestijnse Autoriteit heeft tot nu toe alle initiatieven in de richting van een oplossing voor het conflict gesteund. Wij hebben zelfs de Roadmap (vredesplan van de VS in 2003, nvdr.) aanvaard. Israël van zijn kant wil de Roadmap niet in de praktijk zetten. Ze weigeren ieder gesloten akkoord uit te voeren en hebben al meer dan 100 VN-resoluties naast zich neergelegd...”

Nu hun president begraven is, moeten de Palestijnen een nieuwe vertegenwoordiger kiezen. Ik vroeg aan enkele Palestijnse jongeren welke gevoelens zij hadden bij de dood van Arafat en wat zij van de verkiezingen en de nabije toekomst verwachten. Sami van de PYO (Palestinian Youth Organisation) en Wissam van het PFLP (Popular Front for the Liberation of Palestine) wonen in het vluchtelingenkamp Yarmouk in Damascus (Syrië). Fouad is lid van de SPU (Students Progressive Union) en studeert aan de Bir Zeit Universiteit in Ramallah.

Welke gevoelens had je bij de dood van Arafat?

Sami Ik beschouw zijn dood niet als die van een mens, maar als die van een symbool. Met de mens Arafat was ik het vaak niet eens, maar hij was een symbool voor onze strijd voor een rechtvaardige vrede.

Fouad Iedereen hier in Ramallah heeft het gevoel dat met zijn dood, de Palestijnse strijd mee gestorven is. Ik hoop dat zijn opvolger zijn werk verderzet.

Wat verwacht je van de verkiezingen voor zijn opvolger?

Sami Ik ben niet voor verkiezingen, omdat ik niet akkoord ga met de Oslo-akkoorden in die zin dat ik vind dat de Palestijnse Authoriteit moet worden afgeschaft, omdat ze toch geen echte macht heeft en ook nooit zal krijgen en omdat de Palestijnen hun strijd beter volledig binnen het kader van de PLO zouden voortzetten. Zoals het er nu uitziet zal de kandidaat van Fatah zeker winnen. Als er echter algeme verkiezingen zouden komen, dus op alle niveaus, is de positie van Fatah als grootste partij volgens mij niet meer zeker. Dat zou democratischer zijn.

Fouad Ik steun de kandidaat van de PPP (Palestinian Popular Party), Bessam Lilsalhi. Hoewel hij niet zal winnen van de Fatah kandidaat, denk ik toch dat hij een goede uitslag zal halen.

Wissam Met het PFLP hadden we gisteren een vergadering. We zijn voor een stembusgang, maar dan wel een die voldoet aan enkele voorwaarden. Ten eerste moeten de verkiezingen gebaseerd zijn op de onafhankelijkheidsverklaring van Algiers en niet op de Oslo-akkoorden. Ten tweede moet er een scheiding van macht komen tussen de PLO en de Palestijnse Authoriteit, dus niet dezelfde persoon aan het hoofd van de twee. Ten derde moeten er verkiezingen komen op alle niveaus, dus niet alleen voor een president. We hadden een akkoord met Hamas en met andere democratische organisaties om Hidal Abed El Shasi te steunen. Hij wil zich echter geen kandidaat meer stellen omdat hij zichzelf te oud vind.

Op dit moment lijkt Mahmoud Abbas (Abu Mahzen), de architect van de Oslo-akkoorden, het meeste kans te hebben. Denk je dat hij in de voetsporen van zijn voorganger kan treden?

Sami Het ziet er naar uit dat hij zal winnen. Dat zou een ramp zijn voor de 4 miljoen Palestijnse vluchtelingen, ik denk niet dat je hem nog veel over recht op terugkeer zal horen spreken en wij dreigen nog meer dan nu door iedereen vergeten te worden. Zelfs Farroukh Al Kaddoumi, die samen met Yasser Arafat en Abu Iyad één van de oprichters van Fatah is en die de huidige partijvoorzitter is, is tegen Abu Mahzen. Spijtig genoeg leeft Al Kaddoumi nog altijd in ballingschap in Tunesië.

Fouad Ik denk dat Abu Mahzen goed zou zijn om orde op zaken te stellen, maar ik denk dat hij te zwak is voor onderhandelingen met Israël, de Palestijnen hebben hem niet graag.

Anderhalf jaar geleden toen Abu Mahzen premier was, was de spanning tussen de verschillende Palestijnse partijen te snijden nadat een lijfwacht van Abu Mahzen een militant van Hamas neerschoot. Denk je dat er een burgeroorlog komt mocht hij verkozen worden?

Sami Neen, ik denk dat er weinig risico op een burgeroorlog bestaat. Abu Mahzen zal geen aanvallen durven uitvoeren en Hamas en Jihad hebben verklaard deel te zullen nemen aan de verkiezingen, dus zij zullen de uitslag ook erkennen.

Iemand die lange tijd als opvolger van Arafat werd beschouwd en ook brede steun genoot onder de Palestijnse bevolking en partijen was Marwan Barghouti, die nu in een Israëlische gevangenis zit. Verkies je hem boven Abu Mahzen en waarom denk je dat hij zijn kandidatuur onlangs heeft ingetrokken?

Sami Mja, ik verkies hem boven Abu Mahzen maar dat wil niets zeggen natuurlijk. Ik denk dat hij zijn kandidatuur heeft ingetrokken omdat hij orders van Fatah moest volgen.

Fouad Ik denk niet dat hij de juiste man is. Ik respecteer hem als strijder, maar hij is geen man die binnen instituties past. Hij heeft ook nooit zijn kandidatuur officieel ingediend, ik denk dat hij zich heeft teruggetrokken omdat hij in de gevangenis zit.

De dood van Arafat wordt door veel waarnemers als een nieuwe kans op vrede beschouwd, ben je het daarmee eens?

Fouad Vrede? Welke vrede? Gaan wij een leefbare staat krijgen of zo? Na de dood van Arafat heeft Sharon verklaard dat hij de Palestijnse Authoriteit wil examineren. Hij eist een verandering in het curriculum dat aan onze universiteiten wordt gegeven en wil dat we stoppen met te zeggen dat we worden aangevallen. Als we aan deze voorwaarden niet voldoen zijn we voor hem gebuisd.

Welke toekomst zie je dan voor de intifada en de gewapende strijd?

Fouad Ten eerste is de intifada geen gewapende strijd, ze wordt gedragen door heel het Palestijnse volk en er is maar één zijde gewapend. Ik denk dat de intifada zal uitsterven als ze zich niet herbront. We kampen met heel veel problemen. De leiders van de intifada zouden bezig moeten zijn met wat het volk wil en niet enkel met wat zij willen.

Sami De intifada is geboren uit het onrecht dat ons is aangedaan en zal dan ook niet sterven zolang ons land bezet is, de Palestijnen staan al vier jaar tegenover het vierde sterkste leger ter wereld met niets anders dan stenen in hun handen, toch kan voor ons van opgeven geen sprake zijn alvorens wij rechtvaardig behandeld worden.

Valt het wat mee om als Frank Bomans door het leven te gaan?

Pol Goossen Ik ga niet letterlijk als Frank Bomans door het leven. Laat het duidelijk zijn dat Frank maar één van de personages is die ik speel, daarnaast zijn er ook andere rollen die me liggen. ‘De Wereldkampioen', ‘Gilbert en Gilberte', ‘Schroom', ‘De Dienstlift'... dat waren voor mij als acteur schitterende producties waar ik veel in kwijt kon. ‘Reispap' met theater Paljas was ook een ervaring apart, een kruisbestuiving tussen theater en cabaret. De tekst, het spel en de regie heb ik voor mijn rekening genomen, en dat was geen sinecure. Alleen de muziek was van pianiste Gill Masson, die samen met me live op de scène speelde.

U bent de polyvalentie zelve, geen rol die u afslaat?

Goossen Toch wel. Eerst en vooral heb ik het geluk gehad om met een gezonde dosis acteertalent geboren te zijn, en heb ik nu het geluk om in de situatie te verkeren dat ik niet alles moet aannemen ‘om den brode'. Ik neem enkel rollen aan waarin ik iets van mezelf kan leggen, rollen waarin ik een beetje een boodschap kan uitdragen waar de persoon Pol Goossen achter staat. Ik heb destijds zelf aan den lijve ondervonden dat beginnende acteurs die keuze vaak niet hebben en moeten nemen wat hen aangeboden wordt.

Wat draagt Frank dan mee van Pol?

Goossen Frank beschouwt iedereen als zijn gelijke, en dat vind ik zelf ook heel belangrijk. Toen de schrijvers van ‘Thuis' bij de intrede van de Marokkaanse Mo in de serie voorstelden om Frank hier met racistische praat op te laten reageren, heb ik dan ook resoluut mijn veto gesteld. In heel de historie van Thuis is Frank de sociale ladder een beetje opgeklauterd, van clochard tot zelfstandige... maar toch blijft hij altijd een volksjongen. Voor mij geldt dat ook: ik hoef geen riante villa, ik ben heel tevreden met mijn appartement. Hij is geen materialist, ik evenmin. De occasionele woedeaanvallen die Frank typeren geven me ook de mogelijkheid om mijn woede al eens te koelen. Daar is Pol Frank dankbaar voor, want in het dagelijks leven sta ik bekend als een minzaam man. Hmm...

Welke ambities koestert u nog?

Goossen Zo lang mogelijk zo gezond mogelijk blijven. Mijn vaste rol in ‘Thuis' maakt het me ook makkelijk om rustig op extraatjes te wachten, extra rollen die me écht aanspreken. Al heb ik wel de drang om op tijd en stond de planken van het theater op te zoeken. Zonder rechtstreekse interactie met het publiek is het ook maar een beetje onvolledig, vind ik. Streven nààr, en dromen vàn bepaalde vertolkingen in bepaalde gezelschappen hoeft voor mij niet zo direct. Mensen waar ik graag mee samenwerk, dat is eerder primordiaal.

Op het politieke toneel wil u dan weer liever niet verschijnen?

Goossen Nee, me laten gebruiken in de politieke wereld is er niet bij. Me enkel laten opvoeren voor mijn bekende kop, is de kiezer al bedriegen voor de verkiezingen begonnen zijn. Schoenmaker, blijf bij je leest. Ik wil me concentreren op mijn job en daar heb ik mijn talenten voor gekregen. Soms stoort het me wel eens dat mensen steen en been klagen in een land waar het al bij al toch niet zo slecht is om te leven. Ierland is nog beter naar 't schijnt, maar daar regent het nog méér. Dat soort pessimisme is niet aan mij besteed.

Als Antwerpenaar pur sang wil u uiteraard niet weg uit de metropool?

Goossen Ik zie het niet als een dogma, maar ik heb als geboren Lierenaar altijd graag in het Antwerpse gewoond. Antwerpen heeft van alles wat, veel variatie. En Wilrijk is een heerlijke gemeente om in te leven. Zoveel groen, zoveel aandacht voor cultuur, en tegelijk zo dicht bij het Antwerpse stadscentrum. Als het van mij afhangt blijf ik hier nog lang.

Illusies, gebakken lucht, gestoomde achterklap, gefrituurde voorwaaraangenomenheden. Ordinaire Palm, de amberkleurige vloeistof waarmee in brouwerij De Konick de urinoirs worden gereinigd, in flesjes met opzichtig blauwe etiquette, moest doorgaan voor de gepersonaliseerde godendrank. Over deze doorgestoken kaart, deze frauduleuze rêve-realisatie verscheen een artikel waarin de persverantwoordelijke van de gifmengers op boerenknol werd gedwongen tot bekentenissen over de samenstelling van de betreffende substantie ‘Ronny'. De vrijheid van mening die dezer dagen met zoveel karakters wordt beschreven als er euro's tekort komen in het budget van Rudy Demotte, laat het dan wel toe ‘Palm' ‘Ronny' te noemen, toch brengt gebeten onderzoeksjournalistiek uiteindelijk de ‘om te weten' waarheid wel aan het licht (De Morgen, 17/11/04).

Het ootje waarin Ronny zich nu genomen weet, brengt echter niets bekerends mee voor Ronny's medemens. A la fin is dus niemand gebaat bij de harde waarheid waarop Ronny is neergesmakt nadat hij van zijn wolk in hogere sferen was gegleden. Een kaakslag die ook het jukbeen ernstig abimeert voor de goedgelovigheid is het, en dat tijdens het bezoek van een goed, gelovig heilig man aan ons land. De schade die aldus wordt aangericht blijft veelal niet persoonsgebonden. Het feit dat mijn brief waarin ik vriendelijk verzoek de inwoners van Israël naar Cyprus over te brengen, nadat de bewoners aldaar van hun langdurige vakantie terugkeren naar Griekenland of Turkije, vergeefse moeite is geweest, is niet onoverkomelijk. Zeker niet als geweten is dat ik er bij god slechts 2 rapen, 3 wortels en een suikerklontje voor over had.

Economisch zijn de gevolgen echter niet te overzien: al die familiebedrijfjes die gespecialiseerd zijn in het bouwen van schijnschouwen dreigen door de naakte waarheid in hun blootje te worden gezet. Ook het verlengde van de VDAB zal door de wrede vérité niet langer een post-piek in te behandelen items naar het land van de bomma's en bompa's kennen in de herfstmaanden.

Al zijn de meeste dromen dan bedrog, het in de waan laten bestaan doet Ronny alle eer aan. Wat haalt het uit Yves Desmedt te confronteren met allerhande verkiezingsuitslagen om hem wakker te schudden uit zijn schutkringen-dromen. Zijn hart zou het kunnen begeven, wat dan waarschijnlijk een kostelijke transplantatie met zich mee zou brengen. Zodoende zou Rudy weer oppervlakkig knip- en plakwerk moeten verrichten. Een mogelijke piste zou dan kunnen zijn dat de accijnzen op alcohol naar boven gaan. Dan zou Ronny niet enkel de prijs van zijn ‘Ronny' naar boven zien schieten, maar tevens die van het wannabe Konick-substituut. Stel je eens voor welke slagvelden zouden ontstaan als mocht verkondigd worden dat de Sint even authentiek is als ‘Ronny'.

Bent u tevreden over de voorbije verkiezingen die toch niet overal even vlot verliepen?

Bruno De Loght De organisatie van de verkiezingen is gedelegeerd aan de VUAS (Verenigde UA Studenten, de overkoepelende studentenorganisatie op de UA). Zoiets organiseren brengt heel veel werk met zich mee en is echt niet eenvoudig. We gaan dat inderdaad nog eens evalueren, er is altijd wel ruimte voor verbetering. Maar je moet ook weten dat er bijzonder veel mandaten open stonden, in allerlei verschillende raden en commissies. VUAS heeft zowel het reglement als die verschillende mandaten afgedrukt in de ASK Snelkrant en het Unifac Postje en we denken er ook aan om volgend jaar Blackboard te gebruiken om informatie te verspreiden. Al die media moeten daar natuurlijk ook wat in groeien, daar is nog verbetering mogelijk. Anderzijds moet ik VUAS zeker feliciteren: die mensen hebben daar serieus wat werk in gestoken, wat niet altijd evident is. Een van de problemen is dat participatie verschilt per faculteit. Soms gaat dat heel ver, bijvoorbeeld in de faculteit Wetenschappen: daar zijn meer dan 70 mandaten! Er zit eigenlijk geen echte lijn meer in. Misschien moeten we overwegen om dat in de toekomst te vereenvoudigen, maar dat ligt niet binnen mijn bevoegdheden.

Studentenraad

In hoeverre denkt u dat studenten eigenlijk weten dat ze vertegenwoordigd worden?

De Loght Vaak zijn het telkens opnieuw dezelfde vertegenwoordigers en weet de rest niet eens dat ze zich kandidaat kunnen stellen. Dat is een beetje een zaak van de verkozenen natuurlijk, maar dat is ook aangekaart in het studentenoverlegcomité: hoe moeten we dit aanpakken? Ergens moet dat wel centraal geregeld worden, want individuele initiatieven zijn veel te wisselvallig om op verder te bouwen. Dat is iets wat in de nu opgerichte studentenraad (waar per faculteit een aantal verkozen vertegenwoordigers zetelen) eens op een rijtje gezet moet worden: wat hebben we hier nu allemaal en hoe kunnen we ons naar de studentenwereld toe manifesteren, hoe kunnen we duidelijk maken hoe alles werkt?

Daar is de studentenraad hét orgaan voor maar haar werk gaat veel verder, ze kan het over alles hebben. Als ze dat ernstig nemen, als je daar goede vertegenwoordigers hebt en een goede voorzitter die de zaak trekt – wat nu ook het geval is – dan kan je heel ver geraken. Met de huidige voorzitter (Michael Verdonck) moet dat zeker lukken. Maar het blijft een belangrijke vraag: hoe weten jullie wie je vertegenwoordigers zijn? Er moet een continue interactie zijn binnen de studentenwereld. Met de studentenraad kan je zoiets doen, individueel lukt zoiets niet want dat is enorm veel werk.

Hoe doet Antwerpen het ten opzichte van andere universiteiten op het vlak van studentenparticipatie?

De Loght Qua studentenvertegenwoordiging heeft de UA momenteel een echte voortrekkersrol in België. De vertegenwoordiging gaat bij ons verder dan in bijvoorbeeld Gent, terwijl op de KULeuven de studentenvertegenwoordiging lang tegengehouden is. (de rector van de KULeuven is naar het arbitragehof gestapt om studenten uit zijn Raad van Bestuur te houden, nvdr.). Studenten zijn de core-business van een universiteit, het is toch evident dat de student maximale participatie heeft? Dat ze niet alles kunnen beslissen is normaal, maar inspraak moet er zijn. Daarom kan de UA eigenlijk als model beschouwd worden voor de organisatie van studentenvertegenwoordiging.

Vorig jaar kregen we de VVS (de overkoepelende studentenorganisatie van Vlaanderen) op bezoek en die stelden vast dat er weinig te verbeteren valt. Ik was vanaf het begin bij de besprekingen rond studentenparticipatie aanwezig en ik weet nog goed hoezeer participatie van de studenten in de nieuwe UA essentieel zou zijn. Ik kan u verzekeren dat als je met een serieuze vraag naar de rector gaat dat je een serieus antwoord zal krijgen, gegarandeerd. Je wordt hier echt au sérieux genomen, wat in andere instellingen niet altijd het geval is.

Er moet een continue interactie zijn binnen de studentenwereld.

Waarom moet iemand studentenvertegenwoordiger worden, je steekt daar uiteindelijk toch veel tijd en moeite in?

De Loght Eigenlijk om de participatie op zich, maar dat zegt niet veel natuurlijk... We moeten het gevoel overbrengen dat participatie zin heeft en daar komen we natuurlijk terug op de interactie tussen studentenvertegenwoordigers en de gehele studentenpopulatie. Als je kan realiseren dat de studentenraad structureel naar buiten treedt dan zit je al heel ver. Ik denk dat als daar meer communicatie rond komt, dat je meer interesse creëert en dan ziet men daar ook het nut van in: wat je concreet mee kan realiseren, welke stempel je mee kan drukken.

Wat zijn concrete voorbeelden van belangrijke realisaties door studenteninspraak?

De Loght Het is heel moeilijk om zomaar voorbeelden te noemen omdat studenten vanaf het begin op elk niveau van de besluitvorming betrokken worden. Vooral bij onderwijs gebeurt participatie van in het begin. Vroeger werd alles op voorhand voorbereid en dan kwam dat in de Raad van Bestuur waarin enkele studenten zaten die dan niet akkoord gingen. Nu is alles al voorgekauwd en aangepast, nu hebben jullie alles al mee opgebouwd. Je kan dus niet zomaar zeggen dat je iets specifieks hebt gedaan, je hebt het geheel mee gerealiseerd.

Een heel concreet voorbeeld van vorig jaar is de wijziging van de start van het academiejaar. Op een bepaald moment zijn daar serieuze discussies over gevoerd en dan bleek dat studenten daar helemaal niet mee akkoord gingen. Die hele situatie is toen onstaan via kanalen waar inspraak voor studenten nog niet volledig operationeel was en de studentenvertegenwoordiging heeft daar toch serieus haar werk mee gehad. Uiteindelijk zijn die plannen dus in de ijskast gestoken: de studentengemeenschap is tegen en daar wordt echt rekening mee gehouden. Als je problemen aanbrengt met een serieuze argumentatie geraak je ver, je zou ervan opkijken hoeveel macht studentenvertegenwoordiging uiteindelijk heeft.

Problemen

Hoe is studentenvertegenwoordiging historisch gegroeid?

De Loght Die vraag rond betrokkenheid stamt uit de jaren '68-'69, daarvoor bestond er gewoon nergens inspraak. Dat gold zowel voor studenten als voor administratief personeel: ook zij hadden niets te zeggen, de macht lag bij professoren. Dan is er een mentaliteitswijziging gekomen, waardoor de inspraak stelselmatig toenam. Ik heb het nooit anders geweten dan dat er wettelijke bepalingen waren in de oude instellingen (RUCA, UFSIA, UIA) dat in de Raad van Bestuur studentenvertegenwoordiging vast lag, naast bijvoorbeeld inspraak voor assisterend en administratief personeel. Dat is dan in heel Vlaanderen gegroeid en sommigen hebben zich beperkt tot het strikt wettelijke. Hier in Antwerpen was er vóór de UA ook al overal participatie. Met de UA nu is men daar veel verder in gegaan. Dat decreet waarin studentenvertegenwoordiging verplicht wordt, is niet gemaakt voor de UA maar voor de hogescholen waar de toestand helemaal niet zo goed was. Daar waren ook geen overkoepelende studentenorganisaties die de tekorten opvingen. Als er problemen waren dan gingen die via de studentenverenigingen.

Kunnen de vertegenwoordigers ergens terecht als ze in conflict komen met één van de professoren of met elkaar?

De Loght Als er problemen zijn op het vlak van onderwijs dan kan de student daarmee altijd naar de ombudsman. Elk departement heeft zijn eigen ombudsdienst met één of twee personen. Deze mensen vallen onder een centrale ombudsman. Momenteel is dat professor Cras.

Als de problemen eerder van sociale aard zijn, kan de student terecht op de sociale dienst van de Universiteit, waarvan ik hoop dat die voldoende bekend is. Op elke campus zijn er verantwoordelijken voor deze dienst die hun best doen om sociale problemen op te lossen.

Daarnaast is er nog een bemiddelaar op onze Universiteit. De huidige bemiddelaar is Johan Vanhoutte. Stel dat er een lid van het personeel wordt gestalkt, wat in het verleden trouwens al is gebeurd, dan is het de taak van de bemiddelaar om daar een oplossing voor te vinden. Ook als er conflicten zijn tussen studenten of tussen een student en een professor kan de bemiddelaar ingeschakeld worden. De bedoeling van een bemiddelaar is te voorkomen dat zulke geschillen meteen voor de rechtbank komen. Soms gaat het daarbij om zeer moeilijke dossiers, en als de bemiddelaar er dan niet in slaagt de twee partijen min of meer te verzoenen, gaat het dossier naar de deontologische commissie. Die commissie kan oplossingen suggereren en sancties opleggen, gaande van schorsing tot uitsluiting. Straffen worden zelden toegepast, ze zijn meer een laatste uitweg als alles anders faalt. In de commissie zetelen, naast een juridisch adviseur, onder andere drie leden van de overkoepelende studentenvereniging VUAS en drie studenten uit de studentenraad. Bij de bemiddeling is er dus ook inspraak van de studenten. Vroeger werden problemen als deze uitsluitend door de Rector beslist, wat nogal paternalistisch overkwam. Deze bemiddelingsdienst is waarschijnlijk uniek in België.

Het is onder andere de bedoeling de studentenclubs meer geld te geven dan vroeger.

Waar kunnen studenten die geen vertegenwoordiger zijn met hun ideeën heen?

De Loght Moeten ze eerst de vertegenwoordigers over de kwestie aanspreken of kunnen ze elders terecht? Dat hangt sterk af van het soort probleem of idee dat ze hebben. Ze kunnen wel via de studentenvertegenwoordigers hun mening geven maar dat vind ik niet de ideale manier. Als het gaat om een idee over hun opleiding kunnen ze ermee naar de vertegenwoordiger van de onderwijscommissie of naar die van de faculteitsraad. Daarnaast kunnen jullie ook een onderhoud vragen met de Rector en dat lukt jullie dan waarschijnlijk sneller dan mij. (lacht)

Ik wil er toch nog op drukken dat de sociale dienst van de UA er is voor de studenten. We willen de problemen van de studenten echt oplossen. Natuurlijk is de werking nog niet optimaal, maar er is een grote bereidheid om eraan te werken, vooral aan de drempelverlaging. Ik begrijp dat sommige studenten niet voldoende durf of assertiviteit hebben om naar mij te stappen, en zeker niet om naar de rector te gaan, maar dat wil ik in de toekomst zien veranderen. Studenten kunnen steeds bij mij terecht met vragen of ideeën die niets met onderwijs te maken hebben. Natuurlijk moet men dit jaar saneren en bezuinigen, maar dat willen we doen zonder mensen te ontslaan en zonder dat de studenten daar iets van voelen. Het doel is een efficiënter beleid zodat we het geld anders kunnen verdelen. Het is onder andere de bedoeling de studentenclubs meer geld te geven dan vroeger. De voorbije jaren was er 80 000 euro voorzien, volgend jaar worden dat er 90 000. Het geld hiervoor komt uit een centralisatie van het automatenbeleid. Zo krijgen we tussen de 25 en 30 duizend euro extra, waarvan er 10 000 naar de studentenclubs gaat. De rest van dat geld gaat naar de sociale sector en naar culturele activiteiten zoals de Studay en de cultuurcheques.

Om af te sluiten: bent u tevreden over de studentenvertegenwoordiging?

De Loght Ik ben tevreden, ik heb er alleen goede ervaringen mee. Met VUAS heb ik ook al vele positieve ervaringen, ik vind het een schitterende ploeg. Het is heel verfrissend om met de studentenvertegenwoordigers en de studenten in het algemeen te praten, ze weten vaak goed waarover ze het hebben. Door met jongere mensen te praten, bekijken we sommige gegevens vanuit een nieuwe invalshoek die we zelf eerder niet zagen omdat we te dicht met onze neus op de feiten zaten. De interactie met de studenten zorgt ervoor dat we niet vastroesten maar telkens terug uitgedaagd worden om over dingen na te denken.

Maar er valt toch veel af te dingen op de mythe Rusland. Moskou is een Europese, redelijk veilige stad. Wie dacht dat de Russen grijs en gesloten zijn, vergist zich. Het is een vriendelijk volkje en ze leren graag nieuwe mensen kennen. Daarom is het voor een buitenlander niet zo moeilijk aansluiting te vinden, ook al spreek je niet goed Russisch. De taal blijft wel een probleem. Ze is moeilijk te leren, maar je kan je vooruitgang zien aan je gesprekken die steeds langer en langer worden. Om cursussen te volgen moet je wel al een beetje meer taalkennis hebben dan ik, die aankwam zonder een woord te kennen. Nu heb ik nog geen examen moeten afleggen maar makkelijk zal het niet zijn, hoewel men zegt dat er een bonus is voor buitenlanders. Het is misschien ook beter niet al te veel aandacht te schenken aan de Russische onderwijsmethode, want iedereen weet dat de universiteit thuis de beste is. Je zou toch maar in praatjes vervallen als “Bij ons is de uitrusting beter!” of “De pauzes zijn bij ons langer!” Kortom: hier loopt het anders. En dat “anders” is wat je tenslotte zoekt in het buitenland.

Zo is Moskou een heel, heel grote stad waar iedereen zijn gading vindt, van cultuur, theater, ballet, opera tot toffe cafés en nog toffere clubs, ... Het boeiendste is nog altijd de kennismaking met de levenslustige Russen en samen met hen avonturen in het iets te grote Moskou beleven. En als je nu nog altijd wat bang bent voor de Russen: er zijn ook talrijke Europeanen, die net zoals jij genoeg tijd te verdoen hebben. Ondanks het feit dat de sneeuw nu al (november) met pakken valt, is het niet zo koud in Moskou, zolang je open genoeg bent om uitnodigingen te aanvaarden. Hier heb je alvast de eerste: ”Vergeet Spanje, kom naar Moskou!”

Joris Verschaeve,
Vlaams student aan de école polytechnique fédérale de Lausanne

Mensa, de vereniging van mensen die zichzelf tot de intelligentsten op aarde rekenen, heeft een nog jonger lid. Chloe Bennion uit Wednesfield is op haar 6 jaar lid geworden met een IQ van 138. Ze is een van de 26 leden jonger dan 10 op een totaal van iets minder dan 30.000. Het jongste lid ooit is zo mogelijk nog jonger: de 3-jarige Dineshi Nirgunananthan werd in 1997 aanvaard met een IQ van 158. Misschien is je onderscheiding van vorig jaar dan toch niet zo speciaal?

De Nederlanders doen het ondanks al onze grapjes bijzonder goed op het vlak van intelligentie: het aantal studenten van 15 en 16 jaar die hoger onderwijs volgen is in het laatste decennium gestegen tot iets meer dan 60. Daar sta je dan als gewone student, al heeft veel te maken met de toenemende erkenning en herkenning van de 2% hoogbegaafden. Misschien wordt je intelligentie dus gewoon miskend.

Praktisch geeft zoiets soms vreemde problemen. Zo mag je in Nederland bier bestellen vanaf 15 jaar als je al een jaar in een studentenclub zit. Je voelt hem al komen: in Utrecht is een vijftienjarige studente lid van de Vrouwelijke Studenten Vereniging. Volgens een officiële mededeling zal ze er op aangesproken worden als ze voor haar zestiende drinkt.

Aan de overkant van het Kanaal ontstaan er minstens even bizarre situaties. Zo hebben Schotse studenten uit de Highlands nogal wat problemen om te wennen aan het stadsleven, ze weten bijvoorbeeld niet wat te doen als ze beroofd worden.

Daarom is een speciaal programma opgestart waarin de laatstejaars van secundaire scholen een cursus 'survival in de stad' krijgen van leden van de wereldvermaarde SAS, het Schotse equivalent van onze para's. Er is enorm veel interesse voor de cursus die onder andere bestaat uit zelfverdedigingstechnieken, het herkennen van mogelijke gevaren, veiligheid aan de bankautomaat, of hoe je moet reageren op bedreigingen.

Engelse scholieren die drugs gebruiken zullen in de toekomst problemen krijgen. Blair is voorstander van een veralgemening van drugstesten op school en bij ons is Patrik Vankrunkelsven ook voorstander van dergelijke tests. Dat zal vermoedelijk niet lukken omdat een blik op de situatie in de VS duidelijke resultaten geeft: de elitescholen houden zo hun instellingen vrij van druggebruik en gebruikers belanden in concentratiescholen voor marginale studenten.

De laatste Britse realisatie rond drugsvoorlichting zal wel nooit naar België overwaaien: drugsvoorlichting moet gespreid worden over de verschillende vakken op school. Een typische wiskundeoefening zou bestaan uit het berekenen van de hoeveelheid heroïne gewonnen uit een kilootje opium en in aardrijkskunde worden de Colombiaanse cocaplantages bestudeerd. Een suggestie voor een Belgische variant: hoe lang houdt een wet rond drugsregularisatie het gemiddeld uit?

Een kostbare nacht, waaraan wou je die besteden? In de club Dom flitsen de fotocamera's voor het festival van de Noise-muziek: op het podium proest de artiest af en toe in zijn gasmasker, uit de installatie komt bijna-witte ruis, duizend maal versterkt. Op het scherm verschijnen trillende vlakken en vlekken. Vooruit, vooruit, geen enkel moment komt ooit terug!

Een paar kilometer verderop loopt de Nacht van de Anime; tot in de ochtend de avonturen van Arische Japanners met enorme ogen in de dromerige wereld van Lastexile. De grote zaal zit tot de nok vol. Als Klaus Valca zijn Lavie kust, zijn we bij hem en ons gejoel laat Dolby kansloos. Gezien en goedgekeurd, nu snel de straat op, kies een van de vijf wagens die voor jou gestopt zijn. 'Ik ben een kleine Schumacher', de uitzinnige chauffeur slalomt over de brede boulevards.

Spoel aan in de club 'Fabrique'. Een of twee of drie verdiepingen, trapjes op, trapjes af, gapend gat in de vloer, gecapitonneerde wenteltrappen. Escher moet hier nog ergens rondhangen, maar in zijn labyrint is het haast onmogelijk wie dan ook te vinden. Misschien zit hij in een van de privé-suites, afgesloten met rode gordijnen. Op de glazen overloop wentelen meisjes in trance zich in een verenkleed, op de open binnenplaats kan je deze nacht paardrijden. Van aan de bar gaat je blik naar het einde van de danszaal, naar het kleine podium met een viriele danseres, maar bekijk toch ook even de snuisterijen aan weerszijden van de doorgang: rechts de enorme ridder uit steen, links de dansende dwerg op een verlichte ton. (Ja, hij is echt. Nee, hij doet dit niet elke dag, maar wel vaak) Kijk in die tunnel van geoliede, pulserende lichaamsdelen. Kijk goed! Tussen de massa wringen zich oude, gebochelde vrouwtjes die met een bundel twijgjes de vloer kietelen. Het zijn de Baboeschka's, de mythologische moeders van de natie en het fundament van de samenleving; oerdegelijk, niet te verleiden en inzetbaar op alle fronten. Baboeschka's bemannen kantines, ze innen geld op de bus, ze wandelen rond met reclameborden en ze houden met gespreide armen kerels van driemaal hun eigen lengte tegen als die zonder kaartje de metro in willen. 'Vind je dit alles..... Nou ja, vind je dit...goed?' 'Natuurlijk is het goed. Onze jeugd heeft dit nodig', glundert de Baboeschka. Onze Zwitserse vriend wordt het allemaal te machtig; 'Ayayayaaay, je suis une bite sur pattes', hij neemt een aanloop en stort zich op de diepe sofa, gevuld met leer en vrouw. Uitgestoken handpalmen houden hem zwevende en als een verzaligde testicule stuitert hij verder de ochtend in.

Luister, de metro is ontwaakt. In de lange, ronde voetgangerskoker tussen de stations Teatralnaja en Ochotnij Rjad staat een forse vrouw met gegroefd gezicht en lang, zwart, schriel haar, de handen voor haar middel gevouwen, met een handtas en een plastieken zak. In geen enkele concertzaal kunnen haar aria's mooier klinken dan hier tussen de verguldsels op het plafond, de lusters, de mozaieken. De messias is gekomen in de gedaante van een Baboeschka. Volg haar op de roltrap, volg haar vol vertrouwen, ooit kom je boven waar de koude je zal zuiveren. Volg haar want het is de weg naar het licht.

Ufka, ach zo

Ufka is de faculteitsclub van de pillendraaiers (ook wel farmacie genoemd door de iets meer getalenteerde spreker). De aanvoerder van deze erg actieve kring is Seb Van Goethem. Wij ontmoeten Seb over een kwaliteitswhisky en aanbidden de lieve dandy aan zijn zijde. Een praeses met charisma, die trots is op zijn praesidium en ervaring zat heeft is een fijne gesprekspartner, zo dachten we. Onder het groen-wit-groen lint en de indrukwekkend doorleefde doopjassen ontdekken we een uitermate interessante club, met een uitzonderlijk platvloerse strijdkreet, die uit volle borst door iedereen gedeclameerd wordt.

Lied

Het moet niemand verwonderen dat de melodie die van de Drunken Sailor geworden is. Het taalgebruik dat in het lied gehanteerd wordt, is nu eenmaal doorgaans eigen aan deze klasse mensen. Het lied opent met een werkelijk romantische lofzang aan het adres van menige lieflijke schoonheid. Wie kan weerstaan aan zo'n mooie aanbidding moet wel van steen zijn. Na vervolgens de blondschuimende godendrank geprezen te hebben, zonder nagelaten te hebben te wijzen op mogelijke neveneffecten (laten we toch zeker niet vergeten dat we hier met apothekers te maken hebben, professionaliteit alom) gaan ze al snel over tot een laatste lofzang aan het adres van de club en de toekomstmogelijkheden voor alumni. Geef toe, hoeveel clubs zijn er die een Porsche vermelden in hun strijdkreet?

Lieve Rebel

We zijn gaan houden van Ufka. Eigenzinnig, maar sympathiek genoeg om gerespecteerd te worden in hun eigenzinnigheid. Klein, maar groot genoeg om mee te spelen. Grote mond, maar met dat lieve kleine hartje dat iedereen zo vertedert. Als je ons vanavond niet ziet rondlummelen, badend in de verveling die we zo weten te cultiveren, vrees dan niets. We zijn niet vertrokken om nooit meer terug te komen. Vanavond gaan we dronken worden met de Ufka-mannen en -vrouwen. En telkens als we een apotheek uitstappen, zullen we ons nog eens omdraaien en uit volle borst roepen: Ut vivat, crescat et floreat Ufka!

Alhoewel, de degens kruisen is veel gezegd. Dit debatpanel is uiteraard unaniem pro-Kerry en volgens Veto was de meerderheid van het publiek dat ook (uitslag van de sms-stemming 83 procent voor Kerry vs. 17 procent voor Bush). Een beetje een tendentieuze uitslag zo bleek. Naarmate de avond vorderde, werd deze eensgezindheid gesmoord door andere, vrij ongunstig uitvallende cijfers. Reële pogingen om zich in te leven in de noden van het Amerikaanse volk en hún bewuste keuze waren blijkbaar overbodig. Enkel professor Kerremans wees er tijdens het debat al op dat “Amerikanen erg behoudsgezind zijn” en een radicale ommekeer onder Kerry dus vrij onwaarschijnlijk zou zijn geweest. Misschien is dat wel het onthouden waard voor de volgende “election night”.

The Manchurian Candidate

The Manchurian Candidate is een remake van het origineel uit 1962 met onder andere Frank Sinatra. Het script werd echter serieus aangepast en speelt sterk in op de gebeurtenissen van vandaag. Regisseur Jonathan Demme (“The Silence of the Lambs") ging dus aan de slag met een nieuw verhaal: Ben Marco (Denzel Washington), een veteraan van de Golfoorlog, krijgt vreemde dromen over zijn periode aan het front. In die herinneringen ziet hij hoe een makker, Raymond Shaw (Liev Schreiber) – die nu kandidaat vice-president is – hun hele peloton redde. Hij begint echter te twijfelen aan de echtheid van zijn herinneringen, en gaat op onderzoek. Hij ontdekt dat alles wat hij zich herinnert slechts hypnose is, als gevolg van een groots opgezette list van een groot bedrijf (Manchurian Inc., een synoniem voor Corporate America) dat zo zijn mannetje in het Witte Huis wil krijgen. Door de heldenreputatie van Shaw onderuit te halen, probeert Marco daar een stokje voor te steken. Dat is echter niet naar de zin van de manipulatieve moeder van Shaw, gespeeld door een ijzersterke Meryl Streep. En zo zijn we vertrokken voor twee uur chillin' thrillin'. De film is uiterst strak vormgegeven en het verhaal vliegt als een Concorde, zodat het lijkt alsof je de hele tijd op een achtbaan zit, plotwending na plotwending. Dankzij de kwaliteiten van een begenadigd regisseur als Demme verlies je de draad van het verhaal godzijdank op geen enkel moment. Spijtig wel dat naast de minder bekende Schreiber (die zéér sterk staat te acteren), er ook Denzel Washington is om ons eraan te herinneren dat Oscarwinnaars niet altijd grootse prestaties neerzetten: Denzel lijkt tegenwoordig wel een wandelend cliché geworden. We waren door het fantastische verhaal bíjna volledig verkocht, maar op het einde komt er dan toch weer een belerend vingertje om ons de les te leren over de ware aard van de democratie. Op dit kleine euvel na raast de film echter als een snelheidstrein aan je ogen voorbij. "The Manchurian Candidate" is een absolute aanrader: je zit gegarandeerd twee uur lang met open mond naar deze robuuste thriller te staren.

SCORE: 7/10

Eternal Sunshine of the Spotless Mind

Zo ongeveer het tegenovergestelde van “The Manchurian Candidate” is deze nieuwste flick van Charlie Kaufman, geniaal auteur van onder andere ook “Being John Malkovich” en "Adaptation”. Het camerawerk en de belichting zijn in “Sunshine” de ruwheid zelve, terwijl “Manchurian” de strakste film is die ondergetekende in lange tijd zag. En waar de eerste film zéér snel voorbij vliegt, telt deze film veel minder gebeurtenissen, maar blijft hij wel langer op het netvlies branden. De tijdslijn in “Manchurian” is rechtlijnig, in “Sunshine” vliegen we met de hoofdpersonages mee van begin naar einde en omgekeerd. En waar dat soort kunst- en vliegwerk vaak andere gebreken moet opvangen, komt die truc in deze film echt van pas. En dat is volledig te danken aan het geniale van het script van Kaufman: het hoofdpersonage Joel Barish (Jim Carrey) ontdekt dat zijn (ex-)vriendin Clementine (Kate Winslet) hem na hun breuk uit zijn geheugen heeft laten wissen. In zijn woede beslist hij hetzelfde te doen. Maar midden in dat proces beseft hij dat hij fout zit, en tracht de (onomkeerbare) ingreep om te keren door zich krampachtig vast te houden aan zijn herinneringen. Hét sein voor regisseur Michael Gondry om de kijker mee te nemen op een magische reis naar de herinneringen van Joel. Jim Carrey staat overigens verrassend ingetogen te acteren naast een verrassend uitbundig acterende Kate Winslet. Het tegenovergestelde van typecasting dus... Het verhaal kan soms verward overkomen, misschien denk je af en toe dat sommige dingen niet kloppen, maar geloof me, laat je gewoon meevoeren in deze psychedelische trip van Kaufman, en je zal met een glimlach terug buiten komen.

SCORE: 8/10