Een mail van de rector naar alle personeelsleden eindigde onlangs als volgt:

"Tot slot nog de volgende belangrijke mededeling. Het Bestuurscollege heeft beslist dat voortaan geen gebruik meer mag worden gemaakt van de afkorting UA en dat, in alle geschreven en gesproken taal, altijd Universiteit Antwerpen voluit moet worden gebruikt. Gelieve daarmee in de toekomst rekening te willen houden."

Heerlijk, dat soort ongemotiveerde en dictatoriale bevelen. Straks mag Aula Major (gebouw Q) op de UIA (Campus Drie Eiken, CDE) ook enkel nog aula Fernand Nédée genoemd worden (sterker nog: ondergetekende vond een verslag van de onderwijsraad dd. 12.04.05 waarin exact dit voorstel werd gedaan!). Vaardigt onze Alma Mater dan ook een verbod uit op het gebruik van de afkortingen IAJ (Individueel Aangepast Jaarprogramma), TEW (Toegepaste Economische Wetenschappen), CST (Stadscampus – nota bene zelf in het leven geroepen) en bib (bibliotheek)?

Ik moet toegeven dat ik niet de meest onbevooroordeelde beoordelaar van dit soort praktijken ben: de nieuwe namen van de buitencampussen, het verdwijnen van 'den Ufsia', vaarwel aan licentiaten en geen 'thesis' maar een 'eindverhandeling' hebben me nooit lekker gezeten. Maar dit slaat werkelijk alles.

Mijnheer de rector, ik vraag u openlijk wat er met UA mis is. Ik werd destijds toch nooit verplicht me aan te melden als student van de 'Universitaire faculteit Sint-Ignatius Antwerpen'? Ik ken overigens ook geen enkele Leuvenaar die de K in KULeuven ooit voluit leest. Tenzij misschien (ook daar) de rector, maar de man is dan ook theoloog.

Zelfs de UGent, toch algemeen aanzien als een progressieve, jonge en moderne universiteit, en spiegel van onze UA (ik negeer het bevel vooralsnog) gebruikt de afkorting. Net als de VUB (Vrije Universiteit Brussel), de ULB (Université Libre de Bruxelles), KDG (Karel De Grote Hogeschool), de UCLA (University of California, Los Angeles), of de LSE (London School of Economics). Als UA toeven we in een internationaal gezelschap. Als Universiteit Antwerpen kunnen we slechts op de thee bij Don Bosco en het Xaveriuscollege.

Dat de Associatie Antwerpen (voluit eigenlijk Associatie Universiteit & Hogescholen Antwerpen) liever zonder initialen werkt, dát begrijp ik. Maar wat is er mis met UA?

Nu goed. De Universiteit zit met een imagoprobleem natuurlijk. Intern dan vooral. Krampachtig pluralist (geen KUA bijvoorbeeld), met klinkende eredoctores op de thee (Mandela), een frisse (roze!) webstek, en een nieuw logo op komst (ja hoor, met de letters U en A centraal). De UA heeft een belachelijke profileringsdrang. Dat die zich niet uit in stijgende publicatiecijfers, massaal toenemende inschrijvingen en hogere scores op internationaal vlak, is een ander artikel waard.

Er is het argument Google natuurlijk. United Airlines, de Universiteiten van Alabama én Arizona, United Artists en the United Association ranken allemaal hoger wanneer je naar UA zoekt. Dat de KUL en de UG (betalend) dat probleem niet hebben? En dan?

Denk aan de gevolgen! Niemand die gauw www.universiteit-antwerpen.be zal intypen. Of behoudt u wel de url? Al eens snel een mailtje gestuurd naar dwars@universiteit-antwerpen.ac.be? En wat met UAMS: telkens weer Universiteit Antwerpen Management School? Of Universiteit Antwerpen MS? Dat is nog eens een imago. En zeg ook maar meteen vaarwel aan het personeelsblad (UAlert), en aan UCSIA (Universitair Centrum Sint-Ignatius Antwerpen).

Neen, rector VL, ditmaal stuurt u aardig fout. Maar ik ga een uitdaging met u aan. Maak uw ambitie waar en ban UA van uw campus. Werf een klad UAgenten aan, voorzie uw ganzen op de UIA van dure afluisterapparatuur en beboet elke overtreding. Voer een nultolerantie-beleid! Ik zal me aan uw regels houden! Maar veeg dan eerst de eigen stoep. De UA-site telt zo'n 470.000 keer de letters U en A in combinatie (op de pagina "Over UA" alleen al, zal u dertien keer "Universiteit Antwerpen" kunnen copy/pasten). En pas het logo aan. En uw visitekaartjes. Ik kan niet wachten...

Zou u de motivatie achter dit wetsvoorstel kunnen toelichten?

Stefaan Noreilde Het komt rechtstreeks voort uit de ervaring die ik tijdens mijn studententijd heb opgedaan. Ik heb toen namelijk zelf allerlei studentenjobjes gedaan. Zo heb ik in de Makro achter de kassa gestaan en heb ik onder andere in een yoghurtfabriek gewerkt. Maar de job die mij het meest is bijgebleven was redder aan zee. Daar heb ik een jaar intensief fysiek voor getraind. Nadat ik geslaagd was voor de proeven kreeg ik een bediendencontract van twee maanden aangeboden. De gemeente eiste dit omdat ze voor een dergelijke belangrijke functie een ervaren persoon nodig hadden. Ik besefte meteen dat dit niet klopte: als student kon ik op die manier niet aan een voordelig RSZ-tarief werken.

Heeft u toen al iets concreets ondernomen?

Noreilde Ik heb toen reeds naar de verschillende personen op het terrein geluisterd. Maar het heeft eigenlijk geduurd tot ik in 2003 senator werd, na mijn voorzitterschap van jong VLD Nationaal. Ik heb toen mijn opgedane ideeën omgezet naar een wetsvoorstel, dat ik op achttien februari 2004 heb ingediend.

Wat houdt dit wetsvoorstel nu precies in?

Noreilde Eerst en vooral wil ik vermelden dat het nieuwe KB niet mijn oorspronkelijk wetsvoorstel is. Het resultaat is een consensus dat door de verschillende politieke actoren is bereikt. In de vorige wetgeving hadden studenten de mogelijkheid om 23 dagen te werken in de zomerperiode tegen een gunstig RSZ-tarief van tweeënhalf procent. In de nieuwe wetgeving krijgen alle studenten 'een rugzakje van 46 dagen' dat ze over twee periodes mogen gebruiken. Samengevat mogen studenten dus tijdens de zomer 23 dagen werken tegen een RSZ-tarief van tweeënhalf procent en 23 dagen gedurende het academiejaar tegen een iets hoger RSZ-tarief van vijf procent. Er moet echter wel op gewezen worden dat een student die langer dan 46 dagen werkt deze voordelen verliest en onder de wetgeving van de gewone werknemer valt.

Wil dit dan zeggen dat de student die meer dan 46 dagen werkt al zijn RSZ-voordelen moet terugbetalen?

Noreilde Ja en sterker nog, ook de werkgever zal zijn RSZ-voordelen moeten terugbetalen. Dit kan al snel gaan over meer dan dertig procent van het brutoloon.

Waar komt deze consensus dan vandaan?

Noreilde Eigenlijk heeft Freya Van Den Bossche (toenmalig minister van Werk) mijn wetsvoorstel als het hare gepresenteerd. Dit gebeurt wel vaker in de politiek, men werkt keihard aan een wetsvoorstel en de regering gaat er dan vervolgens mee lopen. Concreet heeft Freya mij gezegd dat ze de nieuwe studentenwetgeving ging uitvoeren via een programmawet. Die hebben altijd voorrang op anderen. Ik volgde haar daarin, ik ben niet zo eergierig dat heel Vlaanderen moet weten dat dit mijn wetsvoorstel was. Het ging mij om de snelheid van uitvoeren, ik kan mij daar zonder problemen bij neerleggen. Trouwens, de goed geïnformeerde student zal hopelijk wel weten dat ik er hard voor gewerkt heb.

De media hebben het onderscheid tussen uw wetsvoorstel en de uiteindelijke consensus niet gemaakt.

Noreilde Dit heeft zowel bij de werkgevers als bij de studenten voor veel verwarring gezorgd. Inderdaad, en de verwarring is nog niet opgeklaard. Volgens mij is het KB op dit eigenste moment nog niet gepubliceerd in het Belgisch Staatsblad. Het kent bijgevolg in theorie nog geen rechtszekerheid. Hierbij moet ik wel eerlijkheidshalve toevoegen dat er een ‘'gentleman's agreement' bestaat tussen de werkgevers en de RSZ dat er op neerkomt dat de studenten niet gecontroleerd zullen worden voor de periode vanaf de overeengekomen begindatum, één oktober 2005, tot het KB gepubliceerd is. Meer dan waarschijnlijk zal de RSZ zelfs studenten die over hun 23 dagen gaan tijdens de eerste drie maanden met rust laten. Natuurlijk is dit allemaal officieus.

Voor wie is dit nieuwe KB dan voordelig?

Noreilde Studenten die zo af en toe iets willen bijverdienen gaan dankzij dit nieuwe KB makkelijker meer kunnen werken en verdienen.

En hoe zit het dan met studenten die hun studies zelf moeten bekostigen en met een studiebeurs niet toekomen?

Noreilde Deze studenten zullen waarschijnlijk door het nieuwe KB benadeeld worden. Het zou kunnen dat jongeren die echt veel gaan werken, zowel tijdens het academiejaar als tijdens de zomerperiode, enorme concurrentie gaan krijgen van jobstudenten. Deze studenten zullen namelijk onder het statuut van gewone werknemer vallen en mogen niet meer overschakelen naar het statuut van jobstudent. Eigenlijk wordt er op die manier een groep studenten die het geld echt nodig heeft in de kou gezet.

Is het niet vreemd dat juist de SP.A deze minder sociale wetgeving steunt?

Noreilde Ergens wel, maar anderzijds kan ik de SP.A wel begrijpen. Zij stonden onder enorme druk van de vakbonden die rond het thema van de studentenwetgeving asociaal en conservatief hebben gehandeld. Het ging zo ver dat telkens wanneer het wetsvoorstel ter sprake kwam in de media, de vakbonden op hun achterste poten gingen staan. De ABVV-jongeren zijn zelfs meermaals gaan tegenbetogen! Voor hen waren de bereikte 46 dagen eigenlijk al een té revolutionair idee. Het uitgangspunt van de vakbonden was dat werknemers ten alle prijzen beschermd moeten worden. Studenten die van een voordelig RSZ-tarief zouden genieten betekenen voor hen in se al oneerlijke concurrentie voor de gewone werknemers en werklozen.

U kan zich in dit KB dus niet echt vinden.

Noreilde Neen, maar het enige dat ik voorlopig kan doen is Peter Vanveldhoven (de huidige minister van Werk, nvdr.) op de fouten blijven wijzen en hem zo proberen te overtuigen. Ik denk zelfs dat dit mogelijk moet zijn, Peter is een redelijk mens. Zeker als hij ziet dat er effectief problemen ontstaan rond werkstudenten, zal ook hij naar een betere oplossing willen zoeken. Van hem verwacht ik niet veel last. Nogmaals: het zijn de vakbonden die moeilijk doen.

Bent u nog iets anders van plan?

Noreilde Jazeker, zodra het nieuwe KB is gepubliceerd ga ik mijn oorspronkelijk wetsvoorstel in een aangepaste versie opnieuw indienen. Ik denk trouwens dat dit KB na één à twee jaar herbekeken zal worden. Men zal hopelijk tegen dan inzien dat de studentenwetgeving meer transparantie en duidelijkheid behoeft. In ieder geval mag u van mij verwachten dat ik het zal blijven opvolgen.

Wat doe je precies binnen de N-VA?

Michel Cardon Ik zit in het lokaal bestuur van Wilrijk, van arrondissementeel Antwerpen en van jong-N-VA Stad Antwerpen. We zijn nog maar pas opgestart dus het is roeien met de riemen die we hebben. Concreet moet ik vaak naar vergaderingen en hou ik me bezig met publiciteit: ik werk mee aan campagnes en we doen allerlei acties. Ik ben ook kandidaat om op de districtslijst van Wilrijk te komen. Ik zou erg blij zijn moest dat doorgaan maar we hebben daar natuurlijk een kartel en dus is er weinig plaats... Waarom ben je aan politiek gaan doen, wat spreekt je er in aan? Ik was al zeer vroeg geïnteresseerd in politiek, al werd er bij mij thuis eigenlijk niet zo veel belang aan gehecht. Het is dus echt vanuit mezelf gekomen, uit eigen beweging. Politiek is wel een soort dwang, het houdt me constant bezig. Ik ben er altijd al van overtuigd geweest dat goed bestuur belangrijk is. Daarenboven ben ik Vlaams nationalist, ik geloof in een onafhankelijk Vlaanderen. Dat is mijn hoofddoel, de reden waarom ik in de politiek ben gestapt.

Je ziet Vlaanderen het liefst onafhankelijk. Zou het dan zoveel beter met ons land gaan zonder Wallonië?

Cardon Als ik de huidige structuren in ons land bekijk, ben ik ervan overtuigd dat we beter zouden kunnen besturen met een scheiding van de twee landsgedeelten. Nu moeten er federaal altijd compromissen gemaakt worden en die zijn meestal voor geen van beide landsdelen goed. Maar ook economisch gezien zouden we er erg op vooruit gaan zonder de Walen. We zitten eigenlijk met twee economieën in één land en de Waalse economie heeft gewoonweg andere noden dan de onze. Zij vragen eigenlijk ook om een soort reddingsoperatie en ik geloof niet dat de huidige geldtransfers vanuit Vlaanderen de goede manier zijn. Ze sussen de Waalse economie, laten haar inslapen in plaats van haar in actie te doen schieten. Er zullen zeker banden blijven bestaan tussen Vlaanderen en Wallonië en ik ben – voor alle duidelijkheid – wel voor solidariteit, ik denk zelfs dat dat heel belangrijk is. Maar, het moet transparant zijn en het moet binnen de perken blijven. De miljardenstroom die er nu is, is niet in verhouding met de povere resultaten

Er moeten toch andere oplossingen zijn?

Cardon Het zijn onze buitenlandse vrienden en ze moeten zeker geholpen worden maar op een andere manier. Je wil solidair zijn met Wallonië als buurland in die zin dat je hen – weliswaar op een transparante wijze – geld wil blijven geven. Toch gaat er ook geen geld van Vlaanderen naar onze andere buurlanden om hun economie beter te doen draaien. Die hebben dat ook niet nodig, Wallonië is een economisch achtergesteld gebied geworden.

En ben je niet bang dat Vlaanderen geen noemenswaardige macht meer zou hebben omdat we in ons eentje wel erg klein zijn?

Cardon Kleinheid is relatief, zo klein zijn we ook niet, we zouden tegenover andere landen in de EU een gemiddelde grootte hebben.

Spreekt het Vlaams nationalisme als thema nog genoeg mensen aan? Denk je dat de droom van een onafhankelijk Vlaanderen nog leeft onder de mensen?

Cardon Echt leven doet dat natuurlijk niet, net zomin als de ‘Belgische droom' ooit geleefd heeft trouwens. Dat heeft twee redenen. Ten eerste komen we heel weinig aan bod in de media. De mensen zijn te weinig vertrouwd met onze standpunten. Via minister Geert Bourgeois krijgen we nog wel wat aandacht maar in vergelijking met een partij als Groen! – die zelfs minder stemmen haalt dan wij – staan we bitter weinig in de kijker. De evenredigheid is totaal zoek, volgens mij zijn de media te links. Ten tweede heeft dat ook met onze huidige maatschappij te maken, we leven in een kapitalistisch model, dit is een ego-maatschappij: individualistisch en materialistisch. Iedereen denkt in eerste instantie aan zijn eigen voordeel. Men wil niet meer naar het grotere geheel kijken. Je moet wel weten dat andere partijen het daar ook moeilijk mee hebben. Het is niet meer eenvoudig om mensen voor je standpunt te winnen. Mensen engageren zich niet gemakkelijk.

Je vindt de media te links maar als je het hebt over ons kapitalistisch model, klink je zelf erg links. Waarom heb je na de splitsing van de VU eigenlijk niet voor Spirit gekozen?

Cardon Ik ben niet echt rechts, dat klopt. Ik zie mezelf als iemand van het centrum. Dat moet ook in een eerder rechtse partij zoals de N-VA mogelijk zijn. Met Spirit heb ik helemaal niks. Die partij draait ook maar rond één man. Wij hebben naast minister Bourgeois ook nog mensen als Bart De Wever, Frieda Brepoels en Mark Demesmaeker. Spirit is trouwens louter het aanhangsel van de SP.A!

Spirit wordt volgens jou opgeslokt door de SP.A maar jullie vormen zelf een kartel met de CD&V. Is de kans niet groot dat jullie op termijn ook zullen opgaan in een grotere partij?

Cardon Het kartel met de CD&V gaat heel goed. Onze basis blijft nationalistisch terwijl de christendemocraten federalistisch zijn. Die onverenigbaarheid behoedt ons mijns inziens voor 'opslorping'. Het Vlaams Belang neemt natuurlijk wel een aantal van onze doelstellingen over maar samenwerking met hen behoort niet tot de mogelijkheden. Bovendien zijn er nog genoeg Vlaams nationalisten die nooit voor hen zouden willen stemmen. De N-VA heeft ook een ander nationalisme. Het VB wil uitsluiten en dat zullen wij nooit doen. Wij willen een inclusief nationalisme. Ik heb geen zin om ‘eigen volk eerst' te beginnen roepen, dat vind ik echt een walgelijke slogan.

Wat vind je zelf van jullie kartel?

Cardon Je moet pragmatisch zijn, het kartel heeft onze partij uiteindelijk wel gered en heeft ook een positieve invloed gehad. In 2007 zullen we dan wel zien of we bij CD&V nog genoeg ruimte krijgen, of we samen met hen genoeg kunnen verwezenlijken. Als ze in hun oude gewoontes van het belgicisme vervallen, zal er duidelijk een breuk komen maar momenteel ben ik heel tevreden over de samenwerking. Ze hebben ons nog altijd niet ‘verraden' maar we zouden ook zeker alleen verder kunnen. Een kartel met een andere partij is niet per se nodig, al zeg ik natuurlijk nooit ‘nooit'.

Je ziet de toekomst van een kleine partij als de N-VA dus rooskleurig in.

Cardon Inderdaad, de peilingen zijn alvast veelbelovend, we krijgen zes à acht procent van de stemmen als we afzonderlijk worden gemeten. Dat ziet er dus goed uit. Op die manier zullen we zeker onze stempel kunnen drukken op het regeringswerk. En wat de gemeenteraadsverkiezingen betreft: ons bekendste thema mag dan wel nationaal zijn, ook op lokaal vlak hebben we heel wat te bieden. We hebben zeker een visie, we zijn geen oppositiepartijtje dat steeds staat te roepen maar weinig doet. Elke gemeente zal zijn eigen programma uitwerken, we zijn echt veel meer dan dat ene standpunt.

Noem eens wat concrete punten, wat moet er bijvoorbeeld beter in Antwerpen?

Cardon Onze stad heb ik altijd redelijk vuil gevonden en een opkuisoperatie is dan ook nodig. Straten én gevels zijn aan een opknapbeurt toe. Er is ook een mentaliteitswijziging nodig, de stad kan niet alles alleen doen. Je kan niet zomaar je vuil op straat gooien, daar moeten echt zware geldstraffen op komen. In Wilrijk zit ik in de jeugdraad en daar probeer ik mijn stempel op het jongerenbeleid te drukken. Zo zijn er veel te weinig fuifruimtes, ik wil maatregelen treffen in het voordeel van de jongeren.

Tot slot, waar zie jij jezelf over tien jaar?

Cardon Hopelijk ben ik dan nog altijd actief in de N-VA, militerend. Als het kan wil ik er wel fulltime mee bezig zijn maar ik ga me daar niet blind op staren. Ik zou graag leerkracht geschiedenis worden want dat vind ik ook heel belangrijk.

Athene is nu wel niet bepaald de properste stad van de wereld, maar daar lig ik persoonlijk dan ook niet echt wakker van. Zolang de ‘Witte Tornado's' op 3000 km hiervandaan onze stad aan de Schelde maar leefbaar houden hou ik het hier nog wel even uit...

Taxi's – die net zoals in NY geel zijn – zijn hier enorm goed vertegenwoordigd. En in vergelijking met in België zijn ze ook spotgoedkoop. Voor €5 geraak je tot aan de andere kant van de stad. Wat niet zo goedkoop is, en eigenlijk vrij cruciaal, is het drinken in de cafés en bars. Ze draaien er hun hand niet voor om voor een pint – Heineken dan nog wel – €5 te vragen. Uw keelgat bevochtigen met Ouzo is gelukkig een goedkoper alternatief. Je kan natuurlijk ook altijd een bezoekje brengen aan één van de talrijke kiosken waarmee de hele stad bezaaid is voor je dosis alcohol.

Een wandeling maken over de Ermou, de Atheense Meir, is ook altijd wel de moeite. Persoonlijk onderzoek heeft uitgewezen dat 3 op 5 Griekse vrouwen echt wel een streling zijn voor het oog, en de overige twee vallen nog wel best mee... Voorzichtigheid is evenwel gepast, een deel van de Griekse vrouwen kiest er namelijk voor de snor te laten staan. Ze vormen een minderheid, maar ze bestaan...

Straathonden, straathonden en nog eens straathonden,... ze zouden hun eigen rechten en plichten moeten krijgen. Ik ben niet de enige die reeds van zeer dichtbij met deze diersoort heeft mogen kennismaken. Af en toe vindt zo'n viervoeter het nodig om de held uit te hangen en in je been te komen bijten... Naar verluidt hebben ze voor de Olympische Spelen geprobeerd alle honden af te maken, maar klaarblijkelijk niet op zo'n effectieve manier, want binnenkort zal de hondenpopulatie hier definitief de bovenhand nemen.

Wat betreft verkeersveiligheid is het hier echt een ramp. Ik zou de Grieken aanraden om de avonturen van onze goede vriend Flor Koninckx in ‘Kijk-uit!' eens in het Grieks te ondertitelen en hier uit te zenden. De meeste Grieken lijden aan acute aanvallen van daltonisme bij het naderen van een stoplicht. Ook de witte lijnen zijn hier enkel voor de show. Een helm? Dat is voor bouwvakkers, je zet er zeker geen op als je tegen 100 km/u. aan 't slalommen bent tussen het verkeer...

We kunnen hier elke dag gratis (u leest het goed) in het restaurant van de universiteit gaan eten. De eerste dagen vond iedereen het eten lekker, maar dat gaat snel over als je elke dag zowat hetzelfde voorgeschoteld krijgt. De Moussaka smaakt identiek hetzelfde als de lasagne, en ze hebben hier ook de rare gewoonte om in tal van gerechten kaneel te gebruiken, niet echt mijn ding. Ook worden veel dingen ‘s anderendaags mixergewijs omgezet in iets anders. Maar we mogen niet klagen, want het is gratis...

Zelfs in het zuiderse Athene doet de winter stilaan zijn intrede. De zomerse uitstappen naar Mykonos en het schiereiland Peloponnesos lijken ondertussen al tot een ver verleden te behoren... Maar niet getreurd, mijn Erasmusavontuur is nog niet eens halfweg! Binnenkort kunnen we de Sirtaki dansen rond de kerstboom en ook Nieuwjaar vieren op z'n Grieks. In tussentijd drink ik alvast een Ouzo op jullie gezondheid!

Achter een imposante, oude deur nabij het eilandje gaan vijf gloednieuwe studio's schuil. Op het gelijkvloers treffen we Liesbet en Geert aan. Het koppel filosofiestudenten was na twee jaar wat uitgekeken op de studentikoze stadscampus en laat zich nu bekoren door de charmes van de haven. Met twee kunnen ze zich meer luxe veroorloven dan in hun eentje en het valt dan ook meteen op dat de keuken en de badkamer tiptop in orde zijn. Geert moet echter toegeven dat hij het authentieke kotleven met gezamenlijke sanitaire voorzieningen soms ook wat mist. Aan hun kleine tafeltje praten ze honderduit terwijl ze ons gewillig laten rondneuzen. Opmerkelijk zijn het grote bed met twee enkele donsdekens en het raam dat uitzicht biedt op een kleine, kale koer. De meubeltjes passen goed bij de gekleurde muren die her en der versierd zijn met foto's en kaarten en het geheel straalt een frisse vrolijkheid uit. Liesbet zegt lachend dat de IKEA-spullen ondertussen al zoveel in- en uit elkaar gehaald zijn dat ze wankel zijn geworden en dus niet al te veel gewicht meer kunnen torsen. Geen van beiden houdt erg van uitgebreid koken en hun boodschappen doen ze het liefst in de Aldi. Geert poetst en wast meestal af daar Liesbet de 'lastige mat' steevast stofzuigt én ze officieel benoemd werd tot klusjesvrouw van dienst. Van opruimen heeft deze jongedame naar eigen zeggen echter geen kaas gegeten. Als we vragen of er ook nog nadelen zijn aan hun woonst kijken ze elkaar met blozende wangen aan. Geert vertelt ons namelijk monkelend dat ze alles – maar dan ook alles – kunnen horen van wat de bovenburen doen...

Diepe zuchten zullen door de aula’s van 2e Bachelors waaien want ook zij mogen hunkeren naar een veelbelovend Erasmusavontuur. Tijd om dromerig te lanterfanten heb je echter niet, wil je volgend jaar in het tweede semester je koffers pakken. Deze periode is ideaal omdat er dan minder lessen geprogrammeerd zijn om tijd in te ruimen voor je scriptie. Naast het uitzweten van examenstress op de skilatten, beslis je begin februari best even in welke drie universiteitssteden je bij voorkeur wil neerstrijken, want de eerste week van het tweede semester vinden er infosessies plaats. Daarna heb je amper zes weken om een gepast studiepakket samen te stellen, het spaarboekje van je ouders aan te snijden en je lief te voorzien van menig bolletjeszakdoek. Voor bestemmingen binnen Europa moet je je aanvraag vóór 17 maart indienen. Zij die het sprankelende oceaanwater eens van de andere kant willen zien, hebben nog minder tijd. Eind februari wordt van hen een lijvig dossier verwacht, anders vallen hun grenzeloze plannen in desbetreffend water.

Voor puzzelliefhebbers houdt Erasmus het heerlijk botvieren van hun passie in, want vaak is het een hele klus om uit te pluizen naar welke universiteit je precies kan. Bij nader onderzoek stoot ons kritisch oog op een enorm verschil in de waaier van aanbiedingen per faculteit. TEW’ers en juristen in spe krijgen de meest zinnenprikkelende plekken voorgeschoteld. Doen bestemmingen als Mexico, Zuid-Afrika, Thailand en Uruguay je ook zo reikhalzen? Op jaloerse thuisblijvers kunnen studenten Biomedische Wetenschappen níet rekenen: het aanbod blijft beperkt tot Zwitserland en Nederland. Verleidelijk, toch?

Maar niet getreurd. Het Utrecht Netwerk bijvoorbeeld, waarvan de UA een stichtend lid is, biedt jaarlijks duizend studenten bestemmingen aan die de eigen faculteit niet voorstelt. Je zal wel een felle strijd moeten voeren met je Europese collega’s/concurrenten om je favoriete stekje te bemachtigen. Wie surfers Down Under wil bewonderen of imiteren komt via deze samenwerking zeker aan zijn of haar trekken. Als enige voorziet dit samenwerkingsverband immers tripjes naar Australië. Aantrekkelijk is ook de bilaterale samenwerking met universiteiten uit Québec: dankzij dit project kan je je onderdompelen in een Frans en Engels talenbad.

Doen bestemmingen als Mexico, Zuid-Afrika, Thailand en Uruguay jou ook zo reikhalzen?

Bang dat ontbrekende onderscheidingen of magere financiën deze droom aan flarden scheuren? Geen paniek. Ook geïndividualiseerde trajectgangers krijgen de kans om onze geliefde stad even vaarwel te zeggen, al zal het samenstellen van hun vakkenpakket een ietsiepietsie meer inspanningen vergen. Het antwoord op de hamvraag – wat zal dit me kosten – blijkt wel wat rooskleuriger dan verwacht. Concrete bedragen? Er zijn verschillende maandbedragen. Alle Erasmusstudenten krijgen een forfaitaire installatievergoeding. Beursstudenten kunnen maandelijks nog eens rekenen op 200 euro. Of je op kot zit aan de Ossemarkt of in hartje Salamanca, je ouders’ portefeuille zal er niets van merken.

Het Erasmusproject, dat bijna twintig jaar bestaat, vierde vorig jaar zijn één miljoenste deelnemer. Tegen 2015 wil men de kaap van drie miljoen uitwisselingsstudenten halen. De BaMa-structuur staat tenslotte voor harmonisering van het hoger onderwijs in Europa en daarbuiten, internationalisering speelt daarin een vitale rol. Erasmus past dus perfect in dit plaatje.

Nog vragen of toch niet helemaal overtuigd? In jouw faculteit kan je folders van de dienst Internationale Samenwerking raadplegen tijdens je speurtocht naar meer info. Elke faculteit heeft bovendien minstens één internationaliseringsdeskundige die je wegwijs kan maken en ESN (Erasmus-studentnetwork) is hét forum om uit eerste mond buitenlandse ervaringen te horen. Houd vanaf december zeker ook de valven in het oog.

www.ua.ac.be/international

Omdat bier aanzien wordt als een belangrijke schakel binnen het clubgebeuren is het niet zo onlogisch dat er bepaalde clubs gevormd worden op basis van die passie voor het goddelijke gerstenat. De liefhebbers van Duvel komen zo aan hun trekken bij Abundantia en de onvoorwaardelijke fans van brouwerij De Koninck kunnen terecht bij Prosit Rex. Daar kunnen zij deelnemen aan het jaarlijkse galabol(leke). Op hun website worden ook nog vele recepten vermeld waarvoor het door hen geliefde bier als ingrediënt kan dienen. Deze clubs slaan overigens twee vliegen in één klap omdat hun belangrijkste sponsor tevens ook hun drankleverancier is. Soms kan het leven toch eenvoudig zijn.

De UA profileert zich als een volwaardige universiteit naast de grote broers Leuven en Gent, wat er voor zorgt dat er ook vele studenten worden aangetrokken van buiten het Antwerpse. Een aantal onder hen hebben in het verleden besloten om een club op te richten voor streekgenoten. Zo kunnen jongelui uit West-Vlaanderen zich aansluiten bij de Westkanters of Westlandia (deze laatsten komen vooral uit de streek rond Ieper, Veurne en Poperinge) en hebben de mensen uit Oost-Vlaanderen en Vlaams-Brabant zich verenigd als de Klauwaerts. Tenslotte kunnen de vele studenten uit de Kempen terecht bij Nordkempus, waarvan de hele website werd opgesteld in het dialect.

Op sportvlak is er het nieuw opgerichte Alveus dat alle liefhebbers van pool of andere biljartsporten wenst te verenigen. Ook nog het vermelden waard zijn de Antwerpse Bierpetanquers. Op de kaaien combineren zij het drinken van bier en petanque. Dit kan een pijnlijke ervaring zijn voor mensen die sandalen dragen. De holebi's hebben zich dan weer gegroepeerd binnen De Flamingo's. Zij bieden evenementen aan als de ‘'potte en jeanette cantus' en een tv-marathon van het onvermijdelijke ‘'Queer as folk'. De cantussen van Vader Vagantse zijn dan weer bijna uitsluitend bestemd voor het vrouwelijke deel van de studenten, of zoals zij het zelf zeggen: “off-limit voor diegenen met een 11de vinger.” Een andere kleurrijke verschijning is Amentia, naar eigen zeggen de Reggaeclub van Antwerpen.

Ook de politiek kan een solide basis vormen voor een studentenclub. Zowel Democratia als EKA (Europakring Antwerpen) zijn eerder neutraal van instelling maar hebben beide een divers arsenaal aan politiek gekleurde activiteiten. Verenigingen zoals LVSV (Liberaal Vlaamse Studentenverbond) en de radicaal Vlaams-nationalistische NSV zijn dan weer geënt op een bepaalde politieke stroming. Ichtus vertrekt vanuit een levensbeschouwelijke inslag. Zij zien zichzelf als een christelijke studentenclub en houden naast de gewonere culturele en sportieve activiteiten ook regelmatig thema-avonden die gaan over verantwoord bier-, excuseer, bijbelgebruik. Tenslotte nog twee clubs voor de minder alledaagse studenten: ESN Antwerp zorgt ervoor dat de buitenlandse studenten en Erasmusgangers niet in de kou blijven staan. Ze bieden hen een sociaal netwerk van activiteiten en ontmoetingen. Ex-studenten die thans deel uitmaken van de beroepsbevolking, maar hun studententijd nog niet ontgroeid zijn, kunnen hun lusten nog steeds botvieren bij SADO (Studentikoos Antwerpen Door Oudjes), onder het motto ‘'jong geleerd, is oud gedaan'. Anderen zouden daaraan durven toevoegen dat men een oude aap geen smoelen moet leren trekken.

Niet alleen rode wijn is goed voor de gezondheid, bier is dat ook. Meer zelfs, bier kan kanker voorkomen. Volgens de Amerikaanse wetenschapper Fred Stevens, verbonden aan de universiteit van Oregon, bevat hop (een basisingrediënt van bier) xanthohumol. Die stof kan de ontwikkeling van borst-, baarmoeder- en prostaatkankercellen voorkomen. “Dit is één van de belangrijkste vormen van chemopreventie die we al hebben ontdekt. De enige manier om deze stof binnen te krijgen is bier drinken”, aldus Stevens.

De 18-jarige middelbare scholier Michael Sessions is verkozen tot burgemeester van Hillsdale, een stadje in de Amerikaanse staat Michigan dat 8200 zielen telt. Sessions versloeg de zittende burgemeester, de 51-jarige Doug Ingles, met een verschil van slechts twee stemmen. De jongeman spendeerde ongeveer 700 $ aan zijn campagne. Dat geld had hij verdiend door een vakantiebaantje aan te nemen.

In Limburg opent binnen twee jaar de allereerste officiële Vlaamse popacademie zijn deuren. Er werd reeds een samenwerkingsovereenkomst afgesloten tussen de Provinciale Hogeschool Limburg en de Muziekodroom. In het eerste jaar zullen er ongeveer 40 studenten zich kunnen inschrijven, waarna het aantal zich over de jaren zal kunnen uitbreiden tot maximaal 120. Vlaams SPA-volksvertegenwoordiger Chokri Mahassine heeft al verklaard: “De Hasselt pop- en rockacademie wordt zeker geen ‘idool-school’.”

Miss-verkiezingen en andere schoonheidswedstrijden zijn bijzonder populair in Brazilië, men kiest er zelfs de mooiste vrouwelijke gevangene. En net als bij vele andere van dit soort wedstrijden zetelen er in de jury voetballers en journalisten, maar bewaarders en medegevangenen maken er hier ook deel van uit. De hoofdprijs voor de titel Miss Gevangenis 2005 is een geldbedrag van 350 real (135 euro) en een ,,onderbreking van de dagelijkse sleur’’, aldus een van de organisatoren.

De Britse Elena Gibson verliest haar titel van Wereldkampioene Paaldansen. Gibson behaalde vorige week vrijdag in de Amsterdamse discotheek Escape het felbegeerde kroontje. Ze had tijdens haar act haar bovenrokje uitgespeeld en dat mocht niet. Strippen was tegen de regels. De Belgische kandidate Gwendy Bosmans had daarover al haar ongenoegen geuit. Het kroontje en de 3000 euro gaan nu naar de Japanse Reiko Suemune. Bosmans, die vijfde eindigde, wordt nu vierde en eerste Europese.

Liverpool, 1940: Johns vader verliet zijn zoon voor het wijde zeezicht en zijn moeder begon een nieuw leven, tot ze, toen John zeventien was, voor zijn ogen werd overreden, wat hij nooit te boven zou komen. Eind jaren vijftig schraapte de tiener een groepje bijeen: The Beatles waren gedurende acht jaar de grootste en meest vernieuwende rockgroep van hun tijd. En van alle tijden, zo blijkt nog steeds.

Lennon was echter niet altijd de gevoelige jongen die de media zo graag van hem maakt. Hij had vaak driftbuien, mepte ooit een jeugdvriend bijna dood, lachte Beatlefans op optredens in hun gezicht uit en maakte er een gewoonte van mentaal gehandicapten te imiteren en plein public. Verder is van hem geweten dat hij niet beschaamd was de Hitlergroet te brengen op persvergaderingen en hij zorgde ervoor dat zijn opnameproducent, die Lennons beledigingen niet langer aankon, ontslag nam. Ook joeg hij conservatief Amerika de kast op door te zeggen dat The Beatles groter waren dan Christus en hij kreeg op kunstgebied Salvador Dali tegen zich in het schild. Deze man, die zich jarenlang te mooi achtte om een bril te dragen, vond het eveneens nodig zijn grote liefde Yoko Ono mee te nemen naar de studio, waardoor The Beatles na verloop van tijd uit elkaar vielen.

Maar hoge bomen vangen veel wind. In het algemeen was Lennon een grappige rebel met een ongelooflijke stem en een bovenaards muzikaal talent. En dat is waar de man moet voor herinnerd worden: zijn onsterfelijke muziek. Hoewel Paul McCartney compositorisch niet moet onderdoen, waren Lennons nummers tekstueel sterker en conceptueel revolutionairder. Een overzicht van de meest essentiële Lennonsongs in acht nemend, is het een kleine moeite om voor de platte geluidscollage Revolution 9, de ridicule protestsong Give Peace a Chance of de tenenkrullende mantra Power to the People een oogje dicht te knijpen.

Lennons eerste opvallende zet was I'm a Loser uit 1964: een klassiek nummertje volgens de regels van de kunst, maar tekstueel ging het eens niet over de liefde, wel over een onbeschaamd zelfbeklag; hij introduceerde dat jaar eveneens de gitaarecho door in I Feel Fine zijn versterker fout aan te sluiten. Een jaar later schreef hij met You've Got to Hide Your Love Away een lied dat gedurfd ging over de intimidatie van homoseksuelen en met Norwegian Wood maakte hij het allereerste popnummer waarop een sitar werd gebruikt. Lennons creativiteit ontplofte in 1966 toen hij voor Rain de ingespeelde muziek vertraagde, daarover zijn snerpende zang opnam en die achterstevoren afspeelde: een primeur in de popgeschiedenis. Het hallucinante Tomorrow Never Knows speelde met zangeffecten, bedwelmende tapeloops en psychedelische klankmuren: zonder dit nummer had de vrije popmuziek er radicaal anders uitgezien. Ook Strawberry Fields Forever was revolutionair: na de fade-out terug een uitro met noise laten infaden, geen slecht idee. In 1967 schudde hij de draaimolen-anthem Being for the Benefit of Mr. Kite! uit de mouw en in I Am The Walrus had hij onmogelijk meer geluidslagen kunnen proppen. Nadat hij in 1968 in Bombay een meditatie-cursus volgde, kwamen al zijn jeugdfrustraties terug naar boven: het bloedmooie Julia staat haaks tegenover de zelfdestructieve depressie van Yer Blues of het schizofrene Happiness is a Warm Gun. Lennon pende in 1969 zowel het ultieme stamplied Come Together als de meerstemmige ballade Because. Toen hij de primal scream-therapie volgde, schreef hij zijn meest emotionele solowerk: God, Working Class Hero en vooral Mother met de huilende zinsnede ‘Momma don't go / Daddy come home' zorgen voor een onvermijdelijke krop in de keel. Verder zijn er uiteraard Imagine, How? en Woman is the Nigger of the World. Toen Lennon in 1980 na vijf jaar stilte zijn comeback maakte met de rock ‘n roller (Just Like) Starting Over en het tedere Woman, mocht dit niet lang duren: op 8 December boorde Mark Chapman in New York vier kogels door Lennons lichaam, omdat hij ervan overtuigd was via de Bijbel en The Catcher in the Rye ontdekt te hebben dat Lennon een “commerciële bedrieger” was.

25 jaar later is de muziek van de held der ziekenkasbrilletjes nog verrassend modern en dat is het meest overtuigende bewijs van zijn belang op de popcultuur, relevanter dan al zijn kunstzinnige uitstapjes en vredesacties. John Lennon was en is, inderdaad, Een Grote Meneer.

Het voorbeeld par exellence van zo'n bezielde markt is de Vrijdagmarkt. Sinds god weet wanneer wordt daar elke vrijdag een markt gehouden waar je allerlei tweedehandse spullen kan kopen. Van in beslag genomen inboedels over retromeubilair tot felgekleurde fietsen waarvan de remkabels op krakkemikkige wijze met appelsienstickertjes tegen het kader bevestigd zijn: voor ieder wat wils. Een afgewassen hemdje van wijlen uwen bompa? Vergeelde boeken die nog naar de vorige eigenaar ruiken? Drie euro voor een doos badsloefen? Niet twijfelen zou ik zo zeggen. “De Vrijdagse mart sta voeral bekend voer vlo's, meubilair en roemmel natuurlijk” waagt Fons ons te vertellen. “Het durft wel al is veur te valle da mense ier unnen eige vlo terugkope. Oemda dien een week teveure gestolen is of zo. Der é ier nen tijd een serieus traffiekske aan de gang gewest. Dan ware der gaste die 's morges den tram ieveranst nor toe pakte, ne vlo pikte en dien ier tege de middag verkochte. Mor dien tijd is voerbij.”

Wat de Vrijdagmarkt echter tot een heuse attractie maakt, is de manier waarop de waar aan de man gebracht wordt. Net als op een veiling vormt een zogenaamde roeper de schakel tussen publiek en de te koop aangeboden brocanterie. Alvorens het bieden van start kan gaan, dreunt de anders best wel mondige brulboei van dienst volgende stelregel op verveelde wijze af: “Alles wordt verkocht in de staat waarin het verkeert, zonder reclamaties achteraf. Da betekent dus geen gezever.” De startprijs van de meeste stukken bedraagt een luttele euro en kan enkel oplopen indien meerdere geïnteresseerden hardnekkig tegen elkaar op blijven bieden. Het hoort er allemaal bij, gratis en voor niets: die verbeten blikken, het zwaaien met meerdere flappen van vijf euro, het gejammer en binnensmonds gevloek om een gemist artikel waar iemand anders lang geleden reeds voor bedankte.

En dan ineens gebeurt het: terwijl heel het marktgebeuren zich voor mijn ogen afspeelt, wordt ik met een gigantische kracht naar een ander tijdsvak gezogen. Het lijkt alsof den Duits elke moment kan binnenvallen en Sipke Castelein juist de Elfstedentocht gewonnen heeft. Ik ontmoet Pros De Groote, in een vorig leven nog schrik der zeven zeeën, nu echter gepensioneerd en gepassioneerd bezig met kunst. Hij vertelt mij over zijn verre reizen, dat hij in Argentinië de tango leerde dansen, in Afrika gouden beeldjes uit de grond tevoorschijn toverde, dat hij er bij was toen de Colombiaanse presidentskandidate Ingrid Betancourt ontvoerd werd door de Farcs, en dat als ik een beetje geld op zak zou hebben ik best dit – uitgestrekte wijsvinger – schilderij zou kopen. Wanneer ik mij wederom in het heden bevind, lijkt het allemaal nogal absurd. Toch geef ik hem het voordeel van de twijfel: zelfs Hugo Matthysen kan niet zo gestructureerd uit zijn nek zwammen.

De Vrijdagmarkt is nostalgie. Nostalgie naar een tijdperk dat je zelf niet meegemaakt heb. 't Is een soort van onbestemde weltschmerz die je plotsklaps overvalt. Met een overgrote meerderheid van zestigplussers per vierkante meter kan dat misschien ook moeilijk anders. Het is de volksheid, het tegen beter weten in vastklampen aan het traditionele dat het hem doet. Toch is niet alles altijd wat het lijkt. De vrijdagse mart blijkt in handen te zijn van twee firma's, alles wat binnen en buiten gaat wordt zorgvuldig geregistreerd, Meneer De Deurwaarder kijkt alwetend toe. Politie zorgt ervoor dat dik ingeduffelde, doch verkleumde vrouwtjes zonder leurderskaart, wiens waar in een hoekje uitgestald staat, bleek uitslaan, maar onderneemt echter niets. “Da noem kik gen criminaliteit, meneer. Dan vraag kik mij af: moete wij ons dáár echt me bezig houwe? Néje, ik zal erveur zorge da al d'otto's al rond de zevene vant plein zen. Da is mijn taak.”

De volgende keer dat uw fiets op onrechtmatige wijze van eigenaar verandert, twijfel dan niet, stap richting Nationalestraat en vraag daar naar de Vrijdagmarkt. Je vindt er wellicht het krel van je dromen. Maar pas op! De vrijdagse vendeurs zijn als geslepen sales managers: de kans dat je met een halve huiskamer terug huiswaarts keert is niet onbestaand...