In de nog zeer propere winkel op de hoek van de Oude Koornmarkt en de Pelgrimsstraat vindt u alles wat de hartstochtelijke UAdept kan verlangen: van bierglazen en teddyberen over t-shirts, polo's en sweaters, manchetknopen en dassen, paraplu's en slabbetjes voor de kleine tot klokken, USB-sticks en wijngeschenkkisten... Het UA-merk is uiteraard niet het enige dat er verkocht wordt; het moet winstgevend blijven, zeker wanneer studenten en personeel van de universiteit – hoogst waarschijnlijk de grootste groep cliënteel – korting krijgen op vertoon van de juiste kaart. Ook via de site (www.unigear.be) kan u heel het UA-merchandising zwikje bestellen, hoewel het vakje naast ‘student/medewerkernummer' nog niet lijkt te bestaan. Maar met openingsuren van 9 uur 's ochtends tot 18 uur 's avonds moet een gaatje om even naar het toeristische hart van A'pen af te zakken wel te vinden zijn.

In alle eerlijkheid, toen ik er voor het eerst van hoorde vond ik het concept nogal lachwekkend, maar eigenlijk is het niet zo'n slecht idee. Ik denk niet dat dit het UA-logo een ‘internationale uitstraling' zal geven, zoals de voorzitter van de raad van bestuur zei op de opening van de shop, maar we hebben ondertussen fortuinen uitgegeven aan dit nieuwe logo (en de gebakken lucht erachter), dus mogen we er ook wel eens wat aan beginnen te verdienen.

Chérie,

Ik bekeer me tot de Boerinnenbond. Dat kookboek – oh bijbel in deze mamaloze tijden – glipte als eerste mijn gedachten in, toen de Belgische nummerplaat een stipje werd op de weg. Hier zit ik dan, met Franse r'en om me heen die mijn naam nog niet uitspreken en me voor een halfgare toerist nemen. Ik beken, het was even snikken bij het afscheidsritueel maar nu moet ik hartelijk lachen om dat verwaande heimweegedoe. Huisgenoot Vincent – Luxemburger, 27, student geneeskunde, rustig en puur – veranderde rode ogen in rode oortjes en wakkert het Erasmus-is-vriendjes-cliché aan. Wat ik toch zoek morgen: een poster van een koene bink voor op de wc. Als enig meisje in een appartement met vier jongens (wie biedt meer?) prijken nu eenmaal alleen blote borsten aan de muur. Kleuren memootjes vol banale opdrachten jouw wanden al? Mijn programma voor de volgende dagen walst me van plantjes tot tweedehandse fiets en simkaart, en kleeft mijn verkennersblik tegen het stratenplan. Spaanse schone, heeft het bloeiende en stoeiende Salamanca je intussen tegen de boezem gedrukt? We zullen ons gauw door alles heen wervelen. Ik wil immers terugkomen als een sterke madame, met een typische tongval en een eeuwige liefde voor de zoentraditie hier. Na één dag in Strasbourg kan ik al hele witruimtes voorzien van opgewekt gekakel. Ik heb geleerd hoe je “seut” zegt in het Frans, dat je voor truien geen wasverzachter mag gebruiken, heb alle vooroordelen verbannen omtrent worsten en Duitsers in de Elzas en me laten inviteren voor een etentje met Vincent. Ik weet inmiddels ook dat je tien posters nodig hebt om de eenentwintig boorgaten in je kamer te bedekken en maar weinig om je heel gelukkig te voelen.

Zoen, want dat ligt nog altijd vlotter in de mond dan “bisou”

Kirsten

Lieve Kirsten,

Met een hoofd vol vraagtekens en brandend hart vertrok ik eind augustus naar Salamanca. De oudste studentenstad van Europa, die enkel slaapt van twee tot vier in de namiddag. Nu, een handvol weken verder en een tintje bruiner, puilt mijn kleine hersenpan uit van de blije uitroeptekens en mijn pulserende levensspier durft af en toe zelfs vonkjes lossen. Lisa de Onverbiddelijke Dromer vs. Besefnoueindelijkesdataldatdromenvanjeenkeltotontgoochelingenleidt: 1 - 0. Je even allenig voelen en laten verdwalen in de stad totdat. Totdat je plotsklaps botst op een poëet van 82 lentes. Met hoed en ogen vol verhalen. Je laten leiden door de zinnen die hij met forse stem het uitspansel injaagt: “Salamanca, el espejo donde se reflejo España. Venir para ver que no se engaña!” Of nog: de tafel delen met zoveel nationaliteiten als er stoeltjes staan. De onomatopeeën die je taal rijk is jolig kraaiend blaffend op en onder tafel gooien en als volleerden aan allerlei laatavondonderzoekjes onderwerpen. Of. Of. Of. Een viertalige kuislijst opstellen en in koor herhalen met veel mondspierpret. Belgische pralines vol leedvermaak aan de man brengen als lustopwekkende parels. Bemerken dat het z'n effect niet mist want... Want! Liefdestheorieën van gretige Spanjaarden met lichte ironie aanhoren: “Het is de koude van de Belg, mevrouw, en de warmte van de Spanjaard die maakt dat wij stiekum voor elkaar gemaakt zijn. Opposites attract weetuwel. Zin in een avondje uit?” Nee dankje. De viertalige kuislijst roept of was het mijn afkeer van jochies die menen dat liefde slechts een eenvoudige rekensom is? (Het is een vraagstuk zonder einde mijnheer.)

Lieve Kirsten, geloof jij ook dat dromen niet steeds hooggegrepen illusies zijn met rode (lichtglanzende) strik errond?

Een warme groet,

Lisa

De Red Hot Chili Peppers willen bijna niet meer zonder hen op tournee en proggiganten als Tool en Dream Theater steken hun bewondering evenmin onder stoelen of banken: The Mars Volta heeft de laatste jaren een verschroeiende stempel op de rock gedrukt.

Sinds snarenplukker Omar Rodriguez-Lopez en frontman Cedric Bixler-Zavala hun veelbetekenende hardcore-combo At the Drive-In ontbonden op het toppunt van zijn succes, opteerden ze voor een bonte mengeling van georganiseerde chaos en exotische energie. Conventies werden genegeerd en het (on)geduld van de luisteraar zwaar op de proef gesteld. Vandaag, na het alom geprezen debuut De-Loused in the Comatorium en de vijfdelige trip Frances the Mute, ontdekt The Mars Volta op Amputechture de song, zonder zich op een achterliggend concept te concentreren. En daardoor is deze plaat (ondanks de welbekende tegendraadse ritmiek en onverwachte overgangen) de jongens hun meest toegankelijke, maar ook sterkste werk geworden. Uiteraard kennen de heren hun klassiekers: opzwepende King Crimson-riffs, pompeuze blazers à la Zappa, de dubbelgelaagde sopranen van Queen, Floydiaanse stemsamples, organische Zeppelin-grooves... het zit er allemaal in. Maar hoewel de meeste trucjes uit de Volta-doos op Amputechture tot perfectie worden gebracht, weet de groep uiteraard ook te verrassen en integreren ze alle net genoemde elementen in hun erg authentieke stijl. Mét stijl. Of het nu gaat om de mantra-ouverture Vicarious Atonement of de uitgebreide suite Tetragrammaton, Omar en Cedric mikken ondanks hun complexe dissonantie en technische bombast rechtstreeks op de buik. Critici die overigens beweren dat de heren enkel opgefokt lawaai kunnen produceren, krijgen lik op stuk dankzij het akoestische, lichtjes flamenco-getinte Asilos Magdalena. Prachtige refreinen (Vermicide), geflipte percussiecrescendo's (Day of the Baphomets) en angstaanjagende sferen (El Ciervo Vulnerado) worden met grandeur gecombineerd, maar het zijn vooral de withete hardrock van Viscera Eyes en het keizerlijke blazercontrapunt in Meccamputechture die de rest van de moderne rockwereld op één been naar huis sturen. Compositorisch, tekstueel en productiegewijs zit The Mars Volta in 2006 op een voorlopig hoogtepunt. Waar wacht u nog op?

“Ingekort. Kan je dat nu geloven? Ingekort!” Kasper leek het zelf niet te geloven. Hij zat, letterlijk, met zijn handen in zijn haar, te twijfelen tussen teleurstelling en razernij, wat min of meer neerkwam op besluiteloosheid. “Na vijf keer mijn lief en leed te hebben blootgelegd, ineens, pfft, niets meer.” Samantha was achter hem komen staan en legde haar handen op zijn schouders. “Liefje, kom, wat had je nu eigenlijk te vertellen?” Hierop veerde Kasper plots overeind en hield een dreigende wijsvinger onder haar neus. “Wat had ik te vertellen?! Meen je dat?” Ze haalde haar schouders op. “De samenzwering verijdelen was leuk, Kaps, maar er zat niet echt iets in. Niemand snapte het concept van een vervolgverhaal zelfs maar.” Kasper liet een brede glimlach zien. “Precies! Het ging over niets! Niet een niets dat een iets wou zijn, maar een puur, onbevangen niets. Dat was het punt net!” Sam rolde met haar ogen en zuchtte diep. “Kasper...” - “Nee, kijk, ik verhaalde ons avontuurtje, spannend, goed geschreven, met wapens, geweld en een zweem erotiek...” - “Ik ben niet meer hees.” - “...maar het ging niet over het verhaal, over het geheel van begin over midden tot einde. Elk verhaal op zich was grootser dan fictie, grootser dan literatuur. Het was...” Zijn lichaam leek tot rust te komen in een opperste gelukzaligheid. “...kunst.” Met gefronste wenkbrauwen zette Sam zich aan tafel. “Zelfs Hij ziet Zichzelf niet als een kunstenaar, laat staan iemand anders. Is dit niet gewoon jouw inherent narcistische inslag die de kop opsteekt?” - “Vroeger zag men ook niet dat de aarde rond de zon draait.” Sam schudde haar hoofd. “Laat maar.” Ze zwegen, Kasper nu met zijn handen op haar schouders. “Samantha?” - “Hmmm?” - “Waar gaat dit stukje over?” Hij klonk een beetje bezorgd. “Over niets, Kaps. Over absoluut niets.” Met een glimlach kuste hij haar kruin. “Oef, ik was al even bezorgd.”

Het is niet verwonderlijk dat onderwijs en onderzoek een belangrijke plaats toegewezen krijgen bij het volgen van een strategie om de meest competitieve kenniseconomie te worden. Zo komt uiteraard ook het hoger onderwijs in het vizier. Tot nader order blijft onderwijs echter een nationale bevoegdheid en heeft de Europese Commissie een erg beperkte bevoegdheid in deze materie, vastgelegd door het Verdrag van Amsterdam. Op zich is dit geen slechte zaak. Gezien de grote culturele diversiteit binnen Europa enerzijds en het nog steeds bestaande ‘democratisch deficit' anderzijds, blijft het zeker te verdedigen om een bij uitstek met democratische principes verbonden beleidsdomein zoals onderwijs op lokaal of nationaal vlak te reguleren.

Toch tonen de Europese Commissie en de Europese Raad een sterke interesse voor het hoger onderwijs. Zo wordt er door middel van de ‘'open coördinatiemethode' geprobeerd om enkele gezamenlijke doelstellingen door te voeren op het vlak van onderwijs en vorming, vastgelegd in een werkprogramma op de Europese Top van Barcelona in 2002. Enkele doelstellingen die in het oog springen zijn de verdere harmonisering (Ba/MA) en toegenomen mobiliteit (ECTS), het openen van de universiteit naar de buitenwereld, de voorstellen voor alternatieve financieringsbronnen en de nadruk op toegepast onderzoek en exacte wetenschappen.

In principe zijn deze doelstellingen lovenswaardig. Toch mag men niet blind zijn voor de potentiële gevaren die ze met zich kunnen meebrengen. Zo is verdere harmonisering en de toename van mobiliteit in het onderwijs een zaak waar de student ongetwijfeld baat bij heeft. Het doel om het grootste aantal buitenlandse studenten (buiten de EU) te hebben kan ook een verrijking voor ons studielandschap zijn, maar het gaat wel gepaard met het '‘brain drain'-fenomeen uit de ontwikkelingslanden. Ook het openstellen van de universiteiten naar de buitenwereld is een positieve zaak. Spijtig genoeg wordt onder de ‘'buitenwereld' meestal enkel de bedrijfswereld verstaan. Het zoeken naar alternatieve financieringsbronnen impliceert een groter belang van financiële stromen uit deze bedrijfswereld. Dit is niet steeds negatief, maar het impliceert ook de mogelijkheid tot het invoeren of verhogen van inschrijvingsgelden in het hoger onderwijs, wat de democratisering ervan in het gedrang brengt. Samen met de harmonisering kan deze laatste doelstelling ook leiden tot een ongezonde concurrentie in het onderwijs, waarbij er enkele Europese elite-universiteiten ontstaan naast een groot aantal '‘slechtere' onderwijsinstellingen.

Een toename van toegepast onderzoek en stimulansen om exacte wetenschappen te studeren zijn inderdaad essentieel voor een dynamische kenniseconomie. Er moet echter opgelet worden dat instellingen ook van hun onderwijstaak en van fundamenteel onderzoek werk blijven maken en dat de vrije keuze van de student gerespecteerd wordt. Met dient er dus over te waken dat niet enkel de economische taken van het onderwijs binnen de Lissabon-doelstellingen gevrijwaard blijven, maar ook de sociale taken (bijdragen tot een hechte en democratische maatschappij) en de persoonlijke taken, zoals zelfontplooiing.

Als Maria de deur opent, worden we overvallen door de vochtige lucht. De bedompte geur grijpt je vast en nijpt je strot dicht. Verluchten is onmogelijk aangezien er geen vensters zijn. Het is er donker. Schimmelvlekken op de muren, afgebladerd behangpapier, deuren die niet meer sluiten en schuiven die niet meer openen. Scheuren in het plafond waarlangs vuil water binnensijpelt. Maria houdt van lezen maar al haar boeken zijn rijp voor het stort: het vocht vreet alles aan.

Maria vertelt ons dat dit appartement van haar dochter Elke is en dat zijzelf hierboven woont. Wijzend naar een bed naast een grote schimmelvlek vertelt Maria dat Elke daar sliep. Dat ze darmkanker heeft. En dat de thuisverplegers haar verboden hadden daar te slapen omdat ze dan ook astma zou krijgen. Dat ze inmiddels astma heeft. “Nu slaapt ze boven bij mij”, zegt Maria, “waar anders?”

“Elke was vroeger airhostess bij Sabena”, begint Maria haar verhaal, “Geen ogenblik rust had ze, ze was voortdurend onderweg. Op een keer was ze er niet toen haar vlucht vertrok.” Met tranen in de ogen vervolgt Maria: “Ze hebben haar later gevonden, zittend op de stoep met een zenuwinzinking. Ze wist niet eens meer wie ze was.” Elke moest naar een psychiatrische instelling in Brugge. Op een nacht belde ze haar moeder op. “Mama,” huilde ze, “nu moet ik van ‘'s ochtends vroeg tot ‘'s avonds laat dozen vouwen voor Leonidas. Als ik ‘'s nachts wakker word, ben ik nog steeds dozen aan het vouwen.” Maria is onmiddellijk naar Brugge geracet. “Ik zei hen dat ik Elke meteen mee naar huis zou nemen”, vertelt ze furieus. “Dat mocht niet, zeiden ze. Tot ik ermee dreigde de pers in te lichten!”, aldus Maria.

De huisbaas heeft beloofd dat het zou veranderen, maar dat zegt hij al jaren.

Sindsdien wonen ze hier, in de Rotterdamstraat, vlakbij het Sint-Jansplein. Toen Elke hier vijf jaar geleden aankwam was haar eerste indruk barslecht: nog voordat ze uit de auto kon stappen had een voorbijganger haar portefeuille uit haar handen gerukt. Ze zegt dat het hier toen een tippelzone was, maar dat het nu veel beter is. “Toch”, mompelt ze, “durven wij hier na acht uur ‘s avonds nog steeds niet buiten komen.” Over de toestand van haar appartement wil ze niet veel zeggen. Ze lijkt de wanhoop nabij. “De huisbaas heeft beloofd dat het zou veranderen,” vertelt Elke, “maar dat zegt hij al jaren.”

Verbetering in zicht?

Wanneer we het pand verlaten kijkt Frank Hosteaux achterom. “Zoiets verwacht je toch niet meer in België? Hoe is het mogelijk dat onze maatschappij bij zoveel ellende onverschillig blijft toekijken? We zijn zes jaar bezig en we hebben al ontelbaar veel gezinnen geholpen, maar het blijft een druppel op een hete plaat. Fundamentele oplossingen zijn er niet. Iedere dag komen er nieuwe huisjesmelkers bij. Ze kopen een appartement of huis en verdelen dat dan in kleine panden. De deurbelletjes verraden het: van de ene dag op de andere zie je die soms vervijfvoudigen.”

“Een van de grootste problemen”, vervolgt Hosteaux, “zijn de mensen zonder papieren. Als we hen aantreffen in een krot moeten we erg voorzichtig te werk gaan. We merken dat zij soms meer geviseerd worden dan de huisjesmelkers. Het kan toch niet dat de krotbaas vrijuit gaat terwijl de slachtoffers opgesloten worden in Merksplas of Steenokkerzeel, of erger nog, gerepatrieerd worden? Zelfs als men hen laat gaan is hun situatie uiterst penibel: stad noch OCMW voorzien herhuisvesting voor sans-papiers.”

Wanneer we hem vragen of het stadsbestuur de zaak ernstig neemt, knikt hij. “Onder de vorige administratie werden we soms uitgelachen als we iets meldden. Het ging er toen veel gemoedelijker aan toe. Dat is nu niet meer het geval. De coördinator van de woondienst is niet altijd van goede wil, maar de samenwerking met het kabinet van burgemeester Janssens en de schepen van huisvesting, Pairon, verloopt erg goed”, besluit Hosteaux.

Het parket treedt echter opvallend laks op in Antwerpen. Tussen de vaststelling van de feiten en de veroordeling verloopt minstens drie jaar. In andere steden gaat het gerecht vaak sneller en effectiever over tot actie. Op een themazitting over huisjesmelkerij in Gent werden in één klap vier vennootschappen en 22 personen veroordeeld tot hoge geldboetes en zelfs celstraffen. Niet enkel brengt dit schot in de zaak, het weegt mentaal ook zwaar op alle andere huisjesmelkers. Waarom kan zoiets niet in Antwerpen?

Wenger, het bedrijf dat het legendarische Zwitserse zakmes produceert, brengt een speciaal collector's item op de markt. Het gaat hier om een mes waarin alle 85 instrumenten en functies die ooit gebruikt zijn, verwerkt zitten. Het 23 cm lange mes weegt bijna 1 kg en moet de fervente verzamelaar € 1000 kosten. Binnenkort ook in uw winkel en onder de kerstboom van Sam Gooris.

Rob Moodie, een mannelijke advocaat uit het Nieuws-Zeelandse Wellington, voerde een opmerkelijke protestactie. Moodie droeg een enkellange rok met een bijpassend jasje en een handtas om te protesteren tegen het mannenbolwerk dat de juridische wereld is. “Ik protesteer tegen het mannelijke ethos dat deze zaak domineert. Net zolang als dat blijft duren, zal ik me in vrouwenkleding hijsen.'' De nadelen zal hij er echter wel bij moeten nemen. Zo moet hij nu dagelijks zalf smeren op de pijnlijke blauwe plekken als gevolg van het vele geknijp in zijn billen. En u die dacht dat enkel beklaagden ‘m knepen in een gerechtshof.

Het personeel van de dierentuin van Zagreb kan weer opgelucht ademhalen. Dankzij muziek van Mozart heeft Suma, een vrouwtjesolifant van 45 jaar, het verlies van haar partner Patna kunnen verwerken. Suma en Patna leefden tien jaar samen. Sinds de dood van Patna at Suma nog nauwelijks en was ze terneergeslagen. Ondertussen heeft Suma haar eetlust terug en troost ze zich door te luisteren naar Mozart, Vivaldi, Bach en Schubert. Yep, er is echt terug een toekomst weggelegd voor de Vlaamse showbizz.

Bezoekers van de gokwebsite Betway.com kunnen een gokje wagen over het aantal gedetineerden dat tussen 4 september en 31 december 2006 zal ontsnappen uit de Belgische gevangenissen. De quoteringen zijn 9,00 (niemand ontsnapt), 1,70 (tussen 1 en 5 ontsnappingen) en 2,20 (6 ontsnappingen of meer). De weddenschap werd gelanceerd naar aanleiding van ontsnappingen in de gevangenissen van Dendermonde en Verviers. Minister van Justitie Laurette Onkelinkx zou al een tegenzet geprogrammeerd hebben in de vorm van abonnementen op Playboy, Hustler en the Adult Channel voor elke instelling.

Als je twintig kinderen hebt, kan dat wel eens moeilijk worden om al die namen en leeftijden te onthouden. De Brit Mike Holpin vond er niet beter op dan de volledige stamboom van het gezin Holpin op zijn rug te laten tatoeëren. Het kunstwerkje telt de namen van twintig kinderen, afkomstig uit vier relaties. Holpin zelf is alvast trots op zijn oplossing: “Mits gebruik van een spiegel zal ik zo voortaan nooit meer de namen en verjaardagen van mijn schattige kinderen niveK, ydneW, ylleK, ysiaD, ylrebmiK of nalyD vergeten!!”

Met een waarborg van € 50 en een huurprijs die afhankelijk is van de duur van de huur (€ 20 voor drie maanden of € 5 per maand voor zes of tien maanden) krijgt u een hippe lichtgele fiets mee met een herstelkit, twee sloten en een verplicht nazicht (af te leggen, niet mee te nemen). Verlengen of te laat terugbrengen – wat blijkbaar hetzelfde is –, kost € 10 na zeven dagen, € 20 na een maand en dan € 10 voor elke maand erbij. Vooraleer er echter gehuppeld kan worden naar het verdeelpunt onder het Astridplein aan de metro- en fietstoegang van het Centraal Station, dient u te reserveren op de website (www.fietshaven.be, of wat had u gedacht?). Daarna kan u met uw identiteitskaart, uw studentenkaart, al het geld en het bankrekeningnummer van een Belgische bank – om een onduidelijke reden, maar men zal er wel eerbare bedoelingen mee hebben – uw lichtgele fiets meenemen. Deze zomer hebben ook toeristen van dit privilege kunnen genieten, en in het najaar – nu? – is het de beurt aan bedrijven. Wees dus snel om trendy te wezen.

Dingen die ook nog wel handig kunnen zijn:

Het verdeelpunt bevindt zich aan de metro- en fietstoegang van het Centraal Station, onder het Astridplein (naast de fietsenstalling).

www.fietshaven.be

info@fietshaven.be

tel 03 326 99 68

Openingsuren verdeelpunt:

di 8.00-12.00u

do 16.00-19.00u of op afspraak

Ook Ovidiu en Mugurel (boven) hebben geen thuis. Samen met een veertigtal andere kinderen leven ze in en om het station van Brasov, de op een na grootste stad van Roemenië. 's Nachts slapen ze onder een spoorwegbrug of in de riool. De stank is daar ondraaglijk – een combinatie van uitwerpselen, zweet, lijm, afval op de grond en schimmels aan de wanden. Overdag hangen ze rond aan het station. Ze proberen een handtas of gsm mee te graaien, ze bedelen om voedsel en geld of wachten op een klant om zich te prostitueren.

Wanneer ik Mugurel zie, zwaait hij trots met een pakje sigaretten dat hij heeft buitgemaakt van een achteloze voorbijganger. Lachend steekt hij er een op terwijl hij Ovidiu troost. Zijn vriend schreeuwt van pijn of omdat hij verdoofd is door Aurolac, de lijm die de kinderen voortdurend snuiven, het is niet duidelijk. Gezond zijn ze geen van allen. Huidziekten door de omstandigheden in de riool, ontbrekende vingers of een voet die afvroor in de winter. Geslachtsziekten door prostitutie of verkrachting en darmaandoeningen door de bijtende lijmdampen die ze inademen.

Naar schatting zijn er negenduizend minderjarigen dakloos in Roemenië. Op 1 januari 2007 treedt het land toe tot de Europese Unie.

In Brasov houden de medewerkers van de vzw Narnia zich bezig met de opvang en verzorging van straatkinderen. Zij proberen de kinderen eten, wat kleren en de meest elementaire hygiënische zorgen te geven. Momenteel wordt er gebouwd aan een opvangcentrum. Als je geld wil schenken of je inzetten als vrijwilliger kan je contact opnemen met An Dumon (an.dumon@skynet.be), medewerkster van Helpende Handen, de Belgische vereniging die Narnia steunt.

Muziekliefhebbers kunnen sinds kort terecht in AMUZ, de tot concertzaal omgebouwde Augustijnerkerk in de Kammenstraat. Op 21 oktober brengt het Prometheus Ensemble er vroeg twintigste-eeuws werk van Honegger en Poulenc. Nog gloednieuwer dan AMUZ is de concertzaal van TRIX, gelegen aan de Noordersingel. Überheld Rudy Trouvé en de Amerikaanse singer-songwriter Denison Witmer spelen er een caféconcert op 7 oktober. Diezelfde avond nog pakken de buren van Hof Ter Lo uit met het Breakcore Gives Me Wood Fest, volledig gewijd aan het hyperkinetische enfant terrible uit electronicaland. Grondlegger van de breakcore Venetian Snares en vele anderen trakteren u op vettige beats die ratelen als Belgische FN-geweren in Nepal. Ook wie op zwart zaad zit in oktober hoeft zich de plezierige dingen des levens niet te ontzeggen. Op 6 oktober geeft Dez Mona de aftrap van een goed gevuld Jazz Wilrijk met een gratis concert in CC De Kern. Bijna elke avond zijn er gratis pop- en rockconcerten in muziekcafé Bottom Line en elke vrijdagmiddag kan je voor tweeënhalve euro naar gevarieerde kamermuziekconcerten luisteren in het Kolveniershof.

De eerste twee weken van oktober zitten ook vol met kleine, meerdaagse festivals. Zo viert jamcafé Buster twee weken lang zijn tiende verjaardag met gratis optredens à volonté en is er tot en met 13 oktober TONEEELLLEELLEL in Scheld'apen, met een mix van theater (Olympique Dramatique, Braakland/ZheBilding...), film en muziek (onder andere Think of One, I H8 Camera en Guido Belcanto). Een ander evenement is het Afrikaanse filmfestival Cinémaf, dat de hele eerste week van de maand landt op en rond het De Coninckplein. In het weekend van 14 en 15 oktober vindt een jubileumeditie van Het Andere Boek plaats in het Zuiderpershuis en op 20 oktober kan je in het Oude Badhuis terecht voor een gratis kortfilmfestival.

Het theaterseizoen is terug begonnen en vanaf 13 oktober mag Guy Cassiers zijn eerste productie als Toneelhuiscurator voorstellen. Mefisto for Ever werd door Tom Lanoye geschreven op basis van een tekst van Klaus Mann en werd door Cassiers als vanouds stevig geïnjecteerd met technologie. Van 4 tot en met 7 oktober pakt de Singel uit met de Belgische première van Hedda Gabler van Henrik Ibsen, gebracht door Toneelgroep Amsterdam in een bekroonde regie van Ivo Van Hove. In Monty is dan weer het nieuwe stuk van de Roovers, Merg, te zien van 13 tot en met 21 oktober. Wie warmloopt voor dans kan op 19 en 20 oktober terecht in het CCBE in Berchem voor voorstellingen van de jonge choreografen Nada Gambier en Etienne Guilloteau. De Singel ontvangt Alain Platel en zijn Les Ballets C. De La B. die van 2 tot en met 4 november vsprs brengen, naar de Mariavespers van Monteverdi.