12/04- 01/06 Zuiderpershuis: Mark Edwards, ‘Hard Rain’ (fototentoonstelling over de botsing van de mens met de natuur)

02/05 Antwerpen: Antwerp Dance Festival (19 locaties, wij dagen u uit om vanavond uit te gaan zonder op dit stadsfestival terecht te komen)

04/05 Hof Ter Lo: HeartBreakTunes

04/05 Roma: Diva’s van het witte scherm: Ingrid Bergman (‘Casablanca’ zien op het grote scherm, dat mag u niet aan u voorbij laten gaan)

07/05 Sportpaleis: Kylie Minogie (aan al wie denkt dat "popicoon" en "hitmachine" scheldwoorden zijn en beweert ongevoelig te blijven voor de zoete songs van la Minogue, één boodschap: Do the locomotion!)

10/05 deSingel: Kunstbende - De Finale (zo’n 250 ongeremde, creatieve jongeren tonen hun talenten in de categorieën muziek, fotografie, txt on stage, dans, performance, video, txt, games ‘n’ site en ontwerpen)

14/05 Petrol: StuDay on Stage (een gratis afsluiter van het academiejaar: een Bandslam, een stoelendans, een finale Uefa-beker voetbal, een studenten-dj van het jaar en een afterparty)

15/05 Trix: Team William en Guernica (dankzij TRIXTRAX kan u mits reservatie naar de bronzen plak van Humo’s Rock Rally 2008 en naar de band achter de single ‘I wish I was American’ gaan zien)

15/05 Toneelhuis: Guy Cassiers, ‘Atropa’ (sluitstuk van de 'Triptiek van de macht', naar een tekst van Tom Lanoye waaraan Behoud de Begeerte extra aandacht besteedt op 20 mei)

15/05 Antwerp Expo: Boekenfestijn (boeken en strips, tweedehands, licht beschadigd of in vroegere uitgave aan interessante prijzen)

19/05 Scheld’Apen: Heartbreak Tunes

20/05 Rataplan: Stijn Meuris, ‘Stijn en de sterren’ (via satelliet Suzy neemt de Limburgse zanger u mee op een reis door het heelal)

26/05 Bourla: Koningsblauw (Behoud de Begeerte presenteert u een staalkaart van de nog frisse en de al krassende dichtersstem)

28/05 Bioscoop: Michael Patrick King, ‘Sex and the city’ (voor de apotheose van zes seizoenen inkijk in de wereld van de stadsvrouw verhuizen Carrie, Samantha, Charlotte en Miranda naar het grote scherm)

31/05 Petrol: Tim Vanhamel, The Germans, The Glimmers (een avond vol uitstekende debuutplaten, met van Vanhamel als solo-artiest en The Germans als gevaarlijke nieuwe band)

HeartBreakTunes

Dankzij de organisatie van HeartBreakTunes kunnen muziekliefhebbers in het ganse land naar rock’n’roll in de Amerikaanse traditie gaan luisteren, zowel door inheemse als uitheemse bands ten horen gebracht. In Antwerpen zijn Hof ter Lo, Scheld’Apen en Trix geregeld gastheer voor de concerten van HeartBreakTunes. Op 5 mei palmen vier bands (The Hackensaw Boys, Th’ Legendary Shack Shakers, .357 String Band en Rowdy Kate) uit het wilde westen onder het motto ‘Shake, rattle and roll’ Hof Ter Lo in. Trek uw houthakkershemd aan en ga dat zien!

Een ouderwetse wekker haalt Gaia uit haar slaap. "Ik vind zo’n wekker erg charmant, uiteraard werkt hij op oplaadbare batterijen." Na het ontbijt (biologisch geteelde ontbijtgranen, tegen de meststoffen die het broeikaseffect veroorzaken) gaat Gaia douchen. "Een korte douche is goed voor het waterverbruik en koud water bespaart op de verwarming." Vanonder de douche vraagt Gaia om haar kamerplanten aan te geven. "Dat spaart alweer een gietertje uit." Als deodorant wordt een roller in plaats van een spuitbus gebruikt. "In een spuitbus zitten zo’n vijftig procent drijfgassen en dertig procent oplosmiddel, beide zijn erg schadelijk."

Tijd om naar de les te gaan. De fiets leunt tegen de gevel, zowel de conditie als de propere lucht hebben er baat bij. Op de brievenbus plakt een sticker met ‘Geen reclamedrukwerk a.u.b.’ "Te bekomen bij de gemeente, een eenmalige moeite die mezelf en de ontbossing ten goede komt."

In de les noteert Gaia op de blanco achterzijden van de cursus. "Om de verloren ruimte te compenseren. Cursussen zijn trouwens nooit helemaal verloren, uit sommigen kan je wel drie jaar boodschappenlijstjes knippen."

Na een boterhammetje gegeten te hebben (altijd een brooddoos, nooit zilverpapier) gaat Gaia naar de bib om de krant te lezen. "Alle studenten kunnen gratis de belangrijke nationale en internationale kranten lezen. Een abonnement zou verspilling zijn." Enkele van haar vrienden komen de bib binnen. In de paasvakantie zouden ze graag een vriend in Valencia bezoeken. Op één van de computers zoekt Gaia naar een betaalbare vlucht. "Goedkope luchtvaartmaatschappijen zijn een zegen voor de avonturier, maar de CO₂-uitstoot is verschrikkelijk. Om naar Valencia te vliegen zou ik verantwoordelijk zijn voor zo’n 1.25 ton koolstofdioxide. Gelukkig kan dit gecompenseerd worden." Bijvoorbeeld door een gift van zeventien euro aan Trees for Travel. Zij planten niet alleen de bomen die je verbruik compenseren, ze planten er ook enkele extra. Nadat de boomknuffelaars alle informatie verzameld hebben, zet Gaia de computer uit. "Er is niemand aan het wachten op een vrije computer, dus is het beter om hem uit te zetten."

Op kot koken alle studenten samen. Alvorens naar huis te gaan stopt Gaia nog even bij de kruidnier. "Ik probeer seizoensgebonden groenten te kopen. De productie, het transport en de bewaring van bijvoorbeeld kiwi’s is echt onverantwoord." De inkopen worden opgeborgen in een fietsmandje. Ook de plastiek zak is een nachtmerrie voor het milieu. "Gelukkig hebben de meeste warenhuizen dat ondertussen begrepen. Hoewel ze ongetwijfeld de financiële voordelen beogen. Uiteindelijk is milieubewustzijn altijd een win-winsituatie."

Bij het avondeten eet iedereen zijn bord leeg. Van de vijf mensen aan tafel eten er twee geen vlees. Na het eten volgt een dessert: waterijsjes. Gaia laat de diepvries zien. "Af en toe ijsvrij maken en goed opvullen, dat verbruikt alweer minder." Ze gaat een beetje glunderen van zoveel wijsheid.

Alvorens naar een feestje te trekken, drinken de studenten een paar pintjes. "We gebruiken glazen flesjes, die kunnen tot dertig maal toe gebruikt worden." "Ik heb ergens gelezen dat het spoelingproces van de flesjes meer verbruikt dan de productie van blik," werpt iemand op. Vertwijfeling op het gezicht van Gaia. Ze weet het niet zeker, en wil daarom de computer aanzetten om het op te zoeken. Na enig protest laat ze het varen. Milieubewustzijn mag geen obsessie zijn.

In Pieter Van Hees’ sfeervolle langspeelfilmdebuut, de psychologische thriller/horrorprent ‘Linkeroever’, wordt beweerd dat het desbetreffende stadsdeel vroeger de verzamelplaats was voor alle mensen die in het centrum niet welkom waren: dieven, heksen, tovenaars en pestlijders. Vandaag wonen in Linkeroever echter heel wat mensen die zelf graag uit het centrum trokken om aan de drukte van de stad te ontsnappen, of om van het uitzicht te genieten in één van de appartementsblokken van het Europark. Zoals de website van de stad Antwerpen aangeeft, bestaat Linkeroever eigenlijk uit twee werelden: de residentiële wijken en het Europark. Het zijn vooral de residentiële wijken die Linkeroever de reputatie van slaapstad hebben gegeven, maar ook op de brede lanen tussen het beton van het Europark zie je meer auto’s dan mensen voorbijgaan. Ondanks een grote verscheidenheid aan scholen, speelpleinen en andere recreatie, zal iedereen die in de zomervakantie al eens door de voetgangerstunnel fietste op weg naar het strand van Sint-Anneke, of op het Van Eedenplein op een bus stond te wachten, het erover eens zijn dat in Linkeroever een "speciale" sfeer hangt. De mengeling van groen, beton, stille villawijken en brede lanen waar je niet veel mensen ziet, zorgt inderdaad soms voor een bevreemdend gevoel. dwars trok naar ‘den overkant van ’t water’ en brengt fotografisch verslag uit. Voor het mooiste uitzicht op de skyline van Antwerpen moet je zelf de overtocht maar eens wagen. Zoals bekend, moet je aan de "lelijke" kant van de stad gaan staan om de mooie kant goed te kunnen zien.

De CalcUA behoorde drie jaar geleden tot een van de snelste computers wereldwijd. Ondertussen is daar verandering in gekomen, vertelt woordvoerder Annie Cuyt. “De CalcUA is buiten de top vijfhonderd gevallen. Toch blijft het een van de snelste computers in België met een rekenkracht van bijna drie teraflops. Dat is het equivalent van bijna drie biljoen floating point operations of rekenkundige bewerkingen, zoals een optelling of een vermenigvuldiging.” Van de Belgische universiteiten doet alleen de K.U.Leuven het beter. Daar haalt de Vic rekencluster vier teraflops.

De CalcUA dient ertoe complexe berekeningen in relatief weinig tijd te maken. Een doctoraatsstudent beaamt dat de supercomputer hierin excelleert: “De berekeningen gaan tot vijfmaal sneller dan op de computercluster van onze onderzoeksgroep. Dat maakt veel verschil bij een simulatie die enkele weken duurt. Bovendien kan de CalcUA geparallelliseerde berekeningen uitvoeren. Hierbij wordt een berekening in verschillende rekenprocessen opgesplitst en door verschillende processoren tegelijkertijd verwerkt. Dat versnelt de berekening enorm.”

De CalcUA is dus van groot wetenschappelijk nut. Toch staat de omkadering voor deze supercomputer nog niet helemaal op punt, drie jaar na introduceren. “Door een stroompanne zijn enkele schijven van de CalcUA beschadigd. Hierdoor ben ik enkele tientallen gigabytes aan gegevens kwijtgeraakt. Die hoeveelheid aan informatie is moeilijk naar een pc te downloaden, laat staan op een dvd te schrijven”, getuigt de wat gefrustreerde doctoraatsstudent. “Ik ben vrijwel alle bestanden die ik voor mijn doctoraat heb verzameld kwijt.”

“Eigen verantwoordelijkheid”, zo repliceert Cuyt. “Geen enkele supercomputer in een academische omgeving beschikt over een back-upsysteem. De individuele gebruiker moet zelf maar op regelmatige tijdstippen back-ups nemen. Zoveel kost een externe harde schijf niet." Cuyt wilt ook benadrukken dat het verlies van gegevens niet te wijten is aan de CalcUA, die werkt perfect. Het is echter niet de eerste keer dat de CalcUA beschadigd raakte. “De afgelopen jaren is de CalcUA al drie keer buiten strijd geweest. Dit was de schuld van problemen met de technische voorzieningen, niet van de CalcUA”, specifieert Cuyt.

In februari werkte de supercomputer enkele weken niet. “Bij graafwerken is een kabel met een spanning van 15.000 Volt doorboord. Die kabel voorzag alle toepassingen op de campus Groenenborger van stroom. Normaal gezien zou dat geen probleem zijn. Om te voorkomen dat er door schommelingen van de stroomspanning wetenschappelijke apparatuur beschadigd geraakt, zijn er filters op het elektrische netwerk geplaatst”, aldus Cuyt.

“Deze filters durven wel eens dienst weigeren. Een stroomonderbreking, in combinatie met een niet afdoend werkende filter, zorgde ervoor dat de CalcUA stuk ging.” Cuyt vervolgt: “Het wordt dringend tijd dat iets aan de technische voorzieningen gedaan wordt.”

Hoewel een ex aequo uiteraard niet tot de verwachtingen behoorde, kon je de besluiteloosheid die deze uitslag reflecteert al van mijlenver zien aankomen. Zelfs nog voor de kandidaten officieel bekend waren, hoorden we in de wandelgangen vooral onbesliste en genuanceerde stemmen. De twee grote kanshebbers Alain Verschoren en Dirk Van Dyck werden lang van tevoren allebei zonder meer capabel geacht, maar tegelijkertijd werden er tegenover beide heren meermaals reserves geformuleerd. Opvallend daarbij is dat men in eerste instantie blijkbaar vooral uitkijkt naar een nieuwe rector. Anders is sowieso beter, lijkt de heersende overtuiging te zijn.

Het voordeel van de extra tijd die het gelijkspel heeft opgeleverd is dat de verschillen tussen de kandidaten meer dan ooit in de verf worden gezet. Alleen al het feit dat Verschoren vanuit de luwte afwacht, terwijl Van Dyck en Cantillon het kiescollege al mailend op de hoogte blijven houden van hun programma is een metafoor voor hun verschil in aanpak.

Volgens Dirk Van Dyck zouden nieuwe verkiezingen het beste in zijn kraam passen: hoe meer tijd, hoe beter. Alain Verschoren wil dan weer zo snel mogelijk klaarheid scheppen via een derde stemronde. Beiden leggen de verantwoordelijkheid voor de uiteindelijke beslissing (nieuwe verkiezingen of een derde stemronde) echter volledig in de handen van de Raad van Bestuur.

Bij het verschijnen van deze dwars zal de Raad van Bestuur de knoop al hebben doorgehakt en staan we weer een stapje dichter bij een rustbrengende oplossing. Want één ding is duidelijk: hoe sneller de postjes aan de top van onze universiteit verdeeld zijn, hoe beter. Onzekerheid en instabiliteit is het laatste wat deze instelling nodig heeft.

Bovendien betekent lang wachten ook dat de strijd met de dag bitterder zal worden. Politieke spelletjes en ontwrichtende geruchten staken de afgelopen weken alleszins steeds vaker de kop op en aan zulke toestanden heeft niemand een boodschap. Laten we hopen dat na de periode van propaganda en debatten een eerlijke winnaar uit de stembus valt - een nieuwe rector die er samen met een gedreven ploeg voor zorgt dat iedereen zich opnieuw kan concentreren op wat echt telt.

dwars schetst kort het profiel van beide kandidaten en vroeg hen om een reactie op de hallucinante (voorlopige) verkiezingsuitslag. Maar voor de lezer die ondertussen, begrijpelijkerwijs, door het bos de bomen niet meer kan zien, bieden we eerst een overzicht van het verloop van de verkiezingen.

7/01: Drie mannen stellen zich kandidaat voor het ambt van rector: Karel Soudan (decaan TEW), Dirk Van Dyck (vice-rector Onderzoek) en Alain Verschoren (voorzitter van de Raad van Bestuur). Over het algemeen wordt ervan uitgegaan dat Soudan de eerste stemronde niet zal overleven. Opvallend is dat vice-rector Bea Cantillon haar eieren in het mandje van Van Dyck legt: als hij rector wordt, gaat zij voor het Associatievoorzitterschap. 7 januari is ook de uiterste datum voor personeel en studenten om zich kandidaat te stellen voor het kiescollege. Dat deze kandidaatstelling moet gebeuren vóór bekend is wie de uiteindelijke kandidaat-rectoren zijn, doet een aantal wenkbrauwen fronsen.

28/01: De precieze data van de kiesverrichtingen worden bekendgemaakt: woensdag 20 februari en (indien een tweede ronde nodig blijkt) woensdag 27 februari. De late bekendmaking van de verkiezingsdata zorgt voor heel wat gemor bij kiezers die op die woensdagen gebonden zijn aan andere verplichtingen (een congres in het buitenland bijvoorbeeld) en geen volmacht mogen geven omdat het reglement dat niet toestaat.

11/02 – 15/02: Op de verschillende campussen worden meerdere debatten georganiseerd. Vooral op de Stadscampus lag de opkomst voor deze debatten opvallend laag. 20/02: Eerste stemronde. Uitslag: Soudan haalt 54 stemmen (11,6%), Van Dyck sleept 198 stemmen in de wacht (42,6%), Verschoren wint met 212 stemmen (45,6%).

26/02: Karel Soudan, die na zijn povere uitslag de handdoek in de ring gooit, verklaart in een e-mail aan alle kiesmannen en -vrouwen zijn steun aan Alain Verschoren. Sindsdien doet het gerucht de ronde dat Verschoren aan Soudan een postje zou hebben beloofd. Tegelijkertijd maakt dwars bekend dat huidig rector Francis Van Loon zich kandidaat heeft gesteld voor het Associatievoorzitterschap. Sommigen leiden daaruit af dat Van Loon en Verschoren een geheime alliantie zouden hebben aangegaan. Ondertussen zetten Van Dyck en Cantillon een ijverige belcampagne op touw.

27/02: Tweede stemronde. Uitslag: Van Dyck 226 stemmen, Verschoren 226 stemmen. Het statistisch onwaarschijnlijke is gebeurd. Beide kandidaten laten al snel weten dat de Raad van Bestuur op 11 maart de knoop moet doorhakken: komt er een derde stemronde, komen er nieuwe verkiezingen of stelt de Raad van Bestuur meteen een van de twee kandidaten aan als nieuwe rector?

5/03: Rector Francis Van Loon stuurt een e-mail naar alle studenten en personeel. Daarin verklaart hij op de Raad van Bestuur te zullen pleiten voor een derde stemronde in de week van 19 maart. Zowel Van Dyck als Verschoren kunnen zich daarin vinden. Verder benadrukt Van Loon dat hij voor volgend jaar een sabbatjaar heeft aangevraagd (ondanks "berichten die de laatste tijd in de pers zijn verschenen"), waarmee hij impliceert dat hij het Associatievoorzitterschap niet (meer) ambieert.

11/03: De Raad van Bestuur beslist of er nieuwe verkiezingen komen dan wel of men een derde stemronde organiseert in de week van 19 maart. Bij het ter perse gaan van deze dwars is de beslissing nog niet gevallen. Aangezien de huidige rector echter voorstander is van een derde stemronde en de kandidaten hier niet tegen gekant zijn, lijkt de kans op volledig nieuwe verkiezingen klein.

Deze maand keek dwars reikhalzend uit naar de verkiezingen van Rusland, die duidelijk weer een mijlpaal betekenden voor dit mooie land van melk en honing, waar waarden nog waarden kunnen zijn. dwars wil Dmitri Medvedev van harte feliciteren met zijn onverwachte overwinning, die het einde van een moeilijke strijd tegen mogelijke tegenstanders vormt. Een andere opmerkelijke prestatie werd geleverd door ons aller Marino Keulen, die ervoor zorgde dat de gemeenteraad van Voeren niet meer mag vergaderen in het plaatselijke dialect, Plattdütsch. Dank u, Marino, weer een overwinning op de Duitsers en een intelligent staaltje taalpolitiek. De vergaderingen worden nu vast weer wat interessanter (want dat Plattdütsch heeft waarschijnlijk geeneens een woord voor verkeersdrempelgesjoemel).

Zoals steeds kon er maar één winnen en deze maand is dat wel iemand heel speciaal. Aandachtige lezers van deze rubriek dachten misschien dat ik een vriend van rechts was, omdat kerels en meiden uit die helft van het politieke spectrum maar al te vaak met de Snor van de Maand gaan lopen. Niets dan toeval, beste vrienden, en het feit dat die mannen gewoon vaak goede ideeën hebben. Maar af en toe blijken ook personen uit de linkerhelft van de wereld de moeite waard. Daarom, speciaal voor de linkse vrienden – sorry rechtse lezers, ik twijfel er niet aan dat jullie volgende maand weer op jullie wenken bediend zullen worden – gaat de Snor van de Maand naar niemand minder dan Johan Cyrille Corneel Vande Lanotte.

Johan was in een vorig leven voorzitter van de sp.a, alsook minister van onder andere begroting en overheidsbedrijven. In die laatste hoedanigheid hielp hij anderhalf jaar geleden mee aan de verkoop van ABX, een logistiek dochterbedrijf van de NMBS. ABX was best een gezellige werkplek, maar kon niet echt mee met moderne tijden (het was aangekocht door Etienne Schouppe) en was daardoor in een HST-tempo het geld van de NMBS aan het opmaken. Johan besloot wijselijk dat ABX zo snel mogelijk verkocht moest worden, en zo gebeurde. In de onderhandelingen rond de verkoop werd een stel Italianen afgewimpeld dat met het belachelijke bedrag van 340 miljoen euro over de brug kwam. Johan kon zo'n bedrag niet aanvaarden, en dus werd als koper het vriendelijke Britse 3i gekozen, dat ABX mocht hebben voor een symbolische euro en een pintje bij Gerda van op den hoek.

Dat ene pintje leidde tot een gezellige babbel waarin de fundamenten gelegd werden voor een hechte vriendschap, die er toe leidde dat Johan vorig jaar aangesteld werd tot gedelegeerd bestuurder van Electrawinds, een bedrijf waar net 30 miljoen was ingepompt door 3i. By the way, goed nieuws voor wie ook een vriend van 3i wil worden: op dit moment staat ABX Logistics alweer te koop, voor de luttele prijs van 600 miljoen euro. Misschien leuk om met Pasen aan de grootmoeder cadeau te doen.

Johan krijgt van dwars een snor omdat hij laat zien dat er in deze koude wereld nog echte vriendschap mogelijk is. Deze hartverwarmende boodschap wordt hopelijk niet tenietgedaan door kwatongen die beweren dat Johan zijn vrienden nu plots niet meer wil kennen. dwars weet wel beter: een snor voor Johan!

Over welke opleidingen het precies gaat, doen verschillende verhalen de ronde. Jef Verschueren, decaan van de faculteit Letteren en Wijsbegeerte, brengt enige duidelijkheid. De besprekingen rond de tweejarige trajecten lopen erg uiteen. Letteren en Wijsbegeerte staat het verst, hoewel er bij Geschiedenis aanvankelijk erg veel weerstand was. Ook die opleiding is uiteindelijk van plan een tweejarig traject in te voeren. Buiten de faculteit Letteren en Wijsbegeerte zijn er gesprekken aan de gang bij TEW, waar voorlopig het eenjarig traject wordt behouden, al kan dat plan snel veranderen, meent Verschueren. Binnen PSW wordt er volop vergaderd en is er nog geen gezamenlijk standpunt van de Vlaamse faculteiten. Volgens sommige UA-professoren is de overgang naar een tweejarige structuur wel "nakend".

"De stap zetten” betekent voorlopig slechts dat de faculteit een voorstel mag indienen waarin ze aantoont dat ze de capaciteit heeft om een tweejarige Master te organiseren, al dan niet via samenwerkingsverbanden met andere universiteiten. Informeel is er tussen de Vlaamse faculteiten Letteren en Wijsbegeerte afgesproken om zo’n voorstel eind september 2008 in te dienen. Puur hypothetisch zouden de plannen dan worden beoordeeld door een erkenningscommissie eind 2008, en rond april 2009 zou de regering een beslissing nemen. Concreet betekent dit dat het tweejarig traject ten vroegste wordt ingevoerd in 2010. Vanaf volgend jaar zullen studenten bij hun inschrijving hierover voldoende geïnformeerd worden, zodat ze niet voor verrassingen komen te staan.

Zoals vele andere, is het verhaal van de tweejarige Masters er één van pro’s en contra’s. Decaan Verschueren, aan wie we enkele pijnpunten voorleggen, wikt en weegt de argumenten voor de humane wetenschappen.

Het hoe en waarom

Een vaak aangehaald argument ten voordele van het tweejarig traject is van financiële aard. Een extra jaar zou extra subsidies betekenen – geld dat de humane wetenschappen goed kunnen gebruiken.

Jef Verschueren Ik moet vaag blijven over de financiering, want er is nog niets vastgelegd. Momenteel wil het ministerie geen extra financiering voorzien, maar intussen zijn er ook signalen dat men er wel rekening mee zal houden. Wat dat concreet betekent, is niet voorspelbaar. Wat we wél weten is dat, als de humane wetenschappen collectief beslissen om niet over te gaan tot een tweejarig traject, ze een extra financiële achterstand oplopen tegenover faculteiten die wel een tweejarige Master-structuur hebben. Daarom alleen al is het noodzakelijk om aan studieduurverlenging te denken. Dat mag natuurlijk niet de enige reden zijn. Voor het financiële probleem moet dringend een andere oplossing gevonden worden, anders krijg je een opbod om toch maar gelijkwaardig mee te kunnen lopen in de geldstroom, zonder dat die verlenging misschien inhoudelijk gemotiveerd is.

Hoewel het ministerie niet onmiddellijk van plan is een hogere financiering te voorzien, gaat die verlenging op termijn wel geld kosten, alleen al qua beurzen voor de studenten. Vandaar ook die capaciteitsstudie: we moeten aantonen dat we de organisatie van tweejarige Masters aankunnen, voordat de regering extra gaat investeren.

Kan Letteren en Wijsbegeerte die organisatie wel aan? Het is algemeen geweten dat opleidingen als Geschiedenis en Wijsbegeerte zuinig omkaderd zijn.

Verschueren In de meeste gevallen is dat niet zo’n onmiddellijk probleem. Met het eenjarig Masterprogramma is er zo weinig ruimte voor een vakkenpakket dat de beschikbare expertise niet optimaal benut kan worden. Anders heb je te veel keuzes voor te weinig studenten. Er zijn natuurlijk onderomkaderde richtingen die de mogelijkheid zullen moeten benutten om vakken slechts tweejaarlijks aan te bieden. Daardoor verdubbel je de capaciteit zonder dat de studenten iets verliezen.

Buiten het lesgeven komen er toch allerlei andere dingen bij kijken – administratief werk, evaluaties, etc. Is de invoering wel haalbaar zonder extra subsidies?

Verschueren Een personeelsprobleem hebben we inderdaad. Hoe zwaar daaraan getild moet worden, is een andere vraag. Het programma van Taal- en Letterkunde is heel ruim, dat van Geschiedenis dan weer heel sober – daar kan men absoluut niet aan raken. Verder hebben we een assistentenprobleem, maar die nood gaat niet veel groter worden door de verlenging van de trajecten. Het aantal studenten en het aantal cursussen dat aangeboden wordt, zal immers niet noodzakelijk verhogen per jaar. Dat effect zal je enkel heel even hebben in de overgangsfase en dan nog minimaal, want aan het einde van het traject zit je niet meer met grote groepen. De proportionele verhoging van het studentenaantal is dus zeker geen struikelblok.

We hadden het net over het financiële voordeel dat meespeelt in de beslissing. Is die overgang naar een tweejarig traject ook inhoudelijk gemotiveerd?

Verschueren Jazeker, dat vierjarig traject met slechts één Masterjaar is een fundamenteel probleem dat we vóór het van start gaan van de actuele structuur al hebben aangekaart, maar Vanderpoorten had er toen geen oren naar en Vandenbroucke is er ook lang doof voor gebleven. Uiteindelijk zal het toch niet anders gaan, want het heeft geen enkele zin om een vierjarige structuur te behouden die een brede opleiding beoogt in de driejarige Bachelor en meer verdieping in een specifiek georiënteerde Master. Die specialisatie kan je niet in één jaar realiseren. De student moet zich immers eerst kunnen oriënteren in een bepaald vakgebied, zijn thesis afwerken, en dan moeten er ook nog mogelijkheden voor internationalisering opengehouden worden – dat allemaal tesamen kan gewoon niet.

Het opstarten van die actuele Masterstructuur is een voorbeeld van mismanagement. Ik heb er geen ander woord voor.

Is het maatschappelijk verantwoord om studenten humane wetenschappen nog een jaar hetzelfde te laten studeren als zij de kans lopen op werkloosheid?

Verschueren Dat is een belangrijke vraagstelling die in de besprekingen voortdurend meespeelt. In principe kan je afstuderen na drie jaar, maar dat is natuurlijk niet de bedoeling en het zou ook niet goed zijn als dat te vaak gebeurt. Dan krijg je een tweesporentraject waarbij je met dezelfde maatschappelijke problematiek geconfronteerd wordt, namelijk dat minder gegoede studenten niet kunnen doorstoten. Wat de doorslag gegeven heeft in de besprekingen is de inhoudelijke kwestie van de doenbaarheid van een traject dat voldoende wetenschappelijk verdiepend is en op een zodanige manier dat je studenten kan afleveren die op een ruimer internationaal niveau in competitie kunnen treden met anderen. Dat is dus óók een heel belangrijke maatschappelijke overweging. Hoe je die problematiek ook draait of keert, een stavend antwoord krijg je nooit. Ik kan niet ontkennen dat er een probleem is, studeren kost geld en men moet voldoende ondersteuning voorzien voor studenten uit armere milieus. Maar goed, naar mijn aanvoelen staan ze nu ook al in de kou, dus die problematiek is veel ruimer en wordt niet noodzakelijk erger door een extra jaar.

De Vlaamse universiteiten willen geen minderwaardige diploma’s afleveren. Toch zal dat onvermijdelijk gebeuren in België: je krijgt een generatie afgestudeerden die slechts een eenjarig traject hebben gevolgd.

Verschueren Vandaar dat het opstarten van die actuele Master-structuur een voorbeeld is van mismanagement. Ik heb er geen ander woord voor. Er zullen wel overgangsmaatregelen bedacht worden zodat studenten die begonnen zijn aan een eenjarig traject toch in een tweejarig kunnen stappen, maar je blijft door de tijdspanne met een tussengeneratie zitten. Als het aan de meeste academici gelegen had, was dat niet gebeurd. Het is werkelijk een politieke beslissing geweest.

Hoe zal het tweejarig traject concreet ingevuld worden?

Verschueren Het ministerie wil niet afwijken van het basisstramien dat nu binnen de wetenschappelijke opleidingen bestaat, namelijk een traject van 90 + 30 studiepunten. Daarbinnen heb je de mogelijkheid om dertig studiepunten van de lerarenopleiding in te bouwen, maar studenten die daar geen interesse voor hebben of zich willen voorbereiden op een doctoraat kunnen wel het volledige, vakspecifieke programma van 120 studiepunten volgen. In principe zullen ook alle ManaMa’s van de eigen faculteit in die twee jaar indalen. Wanneer het op financiering aankomt, gaan die zeker nooit apart gefinancierd worden. In bepaalde opleidingen pleit men ook voor de invoering van stages. Die heb je nu al in TFL (Theater-, Film- en Literatuurwetenschappen, nvdr.), maar ook een ander type stage wordt overwogen: wanneer je bijvoorbeeld de Master Taalkunde volgt, kan je daarbinnen een onderzoeksstage lopen aan een universiteit. De vakspecifieke uitbreiding is dus niet noodzakelijk groot voor alle studenten. Wel zal de spreiding in de tijd voor iedereen een verdiepend effect hebben.

Een laatste opmerking: bij de besprekingen tussen de verschillende universiteiten worden de studenten(raden) amper betrokken en gebeurt alles erg binnenskamers.

Verschueren Ik pleit inderdaad schuldig. Het lijkt me een goed idee om studenten systematisch te betrekken. Door de huidige drukte en chaos in de academische wereld ontsnappen er soms dingen op een onverantwoorde manier aan het aandachtsveld. Er is ook geen duidelijkheid over het kader waarbinnen we moeten werken. Jullie suggestie wordt hierbij genoteerd.

Wat vindt u ervan?

De voorwaarden van VVS (Vlaamse Vereniging van Studenten) voor studieduurverlenging

1. Het moet een duidelijke meerwaarde zijn voor het bereiken van de beoogde kennis en vaardigheden.
2. De studiedruk ligt te hoog en dit kan niet opgelost worden door curriculahervormingen of het invoeren van andere onderwijsvormen.
3. Afgestudeerden vinden geen werk en een studieduurverlenging kan dit verhelpen.
4. Vergelijkbaarheid in internationale context.
5. De instelling moet de capaciteit hebben om een extra jaar in te richten.
6. De studenten moeten gehoord worden in een enquête.

Garanties die ingebouwd moeten worden bij studieduurverlenging

1. Er moeten extra middelen en inspanningen komen om te vermijden dat de opleidingen door studieduurverlenging minder toegankelijk worden voor kansengroepen.
2. Minder thesisjaren: studenten moeten beter begeleid worden.
3. De overheid moet het geld hebben voor de studieduurverlenging. Deze mag niet ten koste gaan van iets anders.
4. De transparantie van het opleidingsaanbod moet gevrijwaard worden. 

"Hoe ik op het studentenhome van campus Middelheim terecht kwam? Geen idee, maar ik zit hier nu voor het vierde jaar op rij en heb het me nog geen moment beklaagd," zegt Ward. Dat hij Biomedische Wetenschappen studeert, zal er wel iets mee te maken hebben. Ward zal zich niet gauw vervelen in het studentenhome, daar zorgt Campinaria voor. "Toen ik hier net woonde, stonden er plots twee kerels voor mijn deur met de vraag of ik mij wilde laten dopen." Vandaag is Ward preses van de studentenclub. Het studentenrestaurant is op het gelijkvloers van de peda. Zij verzorgen behalve een warme maaltijd ook het ontbijt. "Pizza, lasagna en frituur zijn ons echter niet vreemd. Eten gebeurt in de gezamenlijke keuken, wat de sfeer enkel ten goede komt." Studeren is voor Ward geen sinecure: "Een gezonde portie karakter of gewoon thuis gaan studeren is de oplossing." Thuis probeert hij te bekomen van de week op kot, terwijl het weekend vroeger diende om uit te gaan. Volgend jaar zit Ward niet meer op kot vanwege een zeven maanden tellende stage. "Behalve op de dagen dat Campinaria iets organiseert, zal ik het nachtbraken toch wat moeten inperken."

Contradictio in terminis: Stephan woont thuis op kot. "Vier jaar geleden hebben mijn ouders, mijn broer en ik besloten om de zolder om te bouwen tot een duplex. Ik was van plan om in Antwerpen te studeren, maar ik wou wel op kot. Mijn ouders vonden het belachelijk om een kot te betalen, dus hebben we voor deze optie gekozen." Stephans broer was student Burgerlijk Ingenieur Architect toen hij de plannen voor de verbouwing tekende. Het resultaat noemt Stephan, student Geneeskunde, een kunstwerk. Het leven op kot in eigen huis is bijna hetzelfde als op kot op kot. "Een nadeel is wel dat ik geen les kan missen zonder dat een van mijn ouders het merkt. En als er vrienden op bezoek komen moeten die eerst de rest van het huis door." Al bij al wegen die kleine ongemakken niet op tegen het voordelige studentenleven dat Stephan nu leidt: "Samen met een paar vrienden ben ik al plannen aan het maken om over een paar jaar samen een huisje te huren en daar te wonen. Maar momenteel voel ik me hier thuis wel goed en ben ik niet geneigd te ruilen met een 'normaal' studentenleven."

Judith is een Nederlandse die op kot zit in Antwerpen. Samen met twaalf andere studenten woont ze in een huis tussen stad en campus. Dat vindt ze een enorm voordeel: "Ik moet er niet aan denken dat je elke dag een uur heen en een uur terug moet reizen." Judith en de andere bewoners zitten vaak in de keuken. "Ik heb hele leuke huisgenootjes die ik altijd rond etenstijd tegenkom. Als je echter van plan bent om na het eten nog te studeren is het soms lastig om daaraan te beginnen." In het weekend gaat Judith naar huis en dat vindt ze prima. "Dan hoef ik even niet een goede student, boodschappenjongen, kok en schoonmaakster tegelijk te zijn." Over twee jaar gaat Judith in Gent studeren. "Dan zou ik graag weer in een echt studentenhuis wonen, met een grote, gezamenlijke keuken." De vraag is of de hoogslaper, door haar vader gemaakt, dan mee verhuist.

Volgens onze bronnen is Alain Verschoren capabel, enthousiast en sympathiek. Hij heeft oog voor complexiteit en zijn beleidsplannen klinken erg menselijk maar zijn ook wat vaag. In de debatten die aan de verkiezingen voorafgingen kwam hij niet altijd als de sterkste kandidaat naar voren en leek hij soms wat te schipperen tussen Soudan en Van Dyck. Men vraagt zich dan ook af of hij wel in staat is tot het nodige lobbywerk. Verschoren kan evenwel rekenen op een goede reputatie en heeft de naam degelijk werk te leveren. In de wandelgangen: – "Alain Verschoren is met voorsprong de meest sympathieke en meelevende kandidaat." – "Met Alain Verschoren aan het hoofd zal er te weinig vernieuwing komen. Hij zal voor vis noch vlees zorgen."

Alain Verschoren, wat denkt u? Moet de Raad van Bestuur nu beslissen wie de nieuwe rector wordt, bent u voor een derde stemronde of wilt u dat de verkiezingen helemaal opnieuw georganiseerd worden?

Alain Verschoren Het lijkt me geen goed idee om nu en petit comité met 23 mensen – uiteraard zonder mij als voorzitter – te beslissen wie de rector wordt. Dat is niet niet eerlijk tegenover al die mensen die hun stem hebben uitgebracht. De verkiezingsprocedure volledig opnieuw opstarten moet eigenlijk enkel in het geval van een procedurefout en die is niet gemaakt. De universiteit verkeert sowieso best niet te lang in onzekerheid. De nieuwe rector moet zich volgens mij zo snel mogelijk kunnen inwerken, niet pas is oktober. De meest elegante en democratische oplossing lijkt me daarom een derde stemronde, het liefst nog voor de paasvakantie en zonder nieuwe propaganda. Iedereen weet onderhand wel waarvoor we staan. Maar goed, het is uiteindelijk aan de Raad van Bestuur om die knoop door te hakken, niet aan mij.

Hoe het ook uitdraait, de universiteit is duidelijk verdeeld. De nieuwe rector zal geen overtuigende meerderheid achter zich hebben.

Verschoren Dat gebeurt wel eens meer bij verkiezingen, dat is nu eenmaal het spel, anders geraak je er nooit uit. Maar uiteindelijk wil iedereen een goede toekomst voor de UA. Iedereen is het erover eens dat we ons moeten positioneren ten opzichte van Leuven en Gent en binnen de Associatie. Over de wijze waarop we dat moeten, verschillen Dirk Van Dyck en ik inderdaad van mening. Maar als ik rector word, zal ik zeer goed luisteren naar wat Dirk en Bea (Cantillon, nvdr.) van fundamenteel belang vinden.

Willen zij ook met u samenwerken mocht de uitslag in hun voordeel zijn?

Verschoren Ik kan niet in hun plaats antwoorden, maar het is wel duidelijk dat, als er slechts een miniem stemmenverschil is, je daar volgens mij mee rekening moet houden.

Heeft de tandem Van Dyck-Cantillon u parten gespeeld? Heeft Bea Cantillon met andere woorden uw stemmen afgesnoept?

Verschoren Misschien wel, al blijf ik vinden dat een kandidaat-rector er beter aan doet zich onafhankelijk op te stellen, zodat hij niet schatplichtig is aan de Associatievoorzitter na de verkiezingen. Bovendien is dit nergens voorzien, we zijn een rector aan het kiezen, geen tandem. Er zijn trouwens nog wel zaken die mij parten hebben gespeeld. Dankzij de steun die collega Karel Soudan me spontaan verleende via e-mail (Soudan riep – nadat hij er in de eerste ronde uit lag – op om voor Verschoren te stemmen, nvdr.) leek het net alsof ik hem al een postje beloofd had, wat helemaal niet het geval is. Ik heb hem zelfs duidelijk gezegd dat ik dat niet kan of wil. Zijn steun was dus oprecht, al wekte hij op die manier de verkeerde indruk.

Karel Soudan zou als decaan van de faculteit TEW – die financieel sterk moet inleveren – vooral met de belangen van zijn eigen faculteit bezig zijn.

Verschoren Dat een decaan de belangen van zijn eigen faculteit verdedigt, binnen de gehele universitaire context, lijkt me nogal evident. In elk geval, van postjes uitdelen kan er wat mij betreft geen sprake zijn. Het interview in dwars met rector Van Loon heeft er trouwens ook geen goed aan gedaan. Jullie beklemtoonden sterk dat hij zich kandidaat zou stellen als voorzitter van de Associatie en daarom gingen sommigen er van uit dat hij mijn geheime ‘tandempartner’ zou zijn, wat zeker niet het geval is of was. Francis Van Loon heeft in oktober inderdaad belangstelling getoond voor het voorzitterschap van de Associatie. Ondertussen heeft hij evenwel al een sabbatical leave aangevraagd in Zuid-Afrika, dus hij is zelfs niet langer in de running. Er is nooit sprake geweest van een ‘geheim verbond’ tussen ons twee, integendeel, dat is absoluut tegen mijn principes. Maar ook dat zullen de kiezers inmiddels al wel begrepen hebben.