Meer respect heeft schrijver dezes voor Hugo Claus, die zichzelf eindelijk de eeuwige jachtvelden heeft ingejaagd, en zo de wereld verloste van de dreiging van nog een vunzige bestseller. Ware het niet licht onsmakelijk om een snor uit te delen aan verstrooid as, Hugo had er een gewonnen. Een andere goede poging om de snor van deze maand te veroveren kwam andermaal van Marino Keulen, die goed blijkt in podiumplaatsen, maar toch nog net niet graaf genoeg is voor de hoofdprijs. Deze maand drukte Marino zijn ongenoegen uit over de nieuwsgierige aagjes van de VN die – natuurlijk aangepord door Walen, of wat dacht u – opmerkten dat het Vlaamsche woonbeleid sporen van racisme en discriminatie vertoont. (Voor de oningelichten onder u: als iemand een sociale woning wilt, moet die persoon de bereidheid tonen om een A1-niveau in Nederlands te halen. Zo zijn we zeker dat vreemde mensen die niet willen integreren niet stranden in ons mooie vrije land van melk, honing, keidemocratische waarden en mensenrechten – dat zijn die dingen die wel eens ontbreken in de gevangenissen voor illegale families, maar hey, die zijn illegaal.) Om een lang verhaal kort te maken: dat zijn de zaken van de VN niet en dat heeft Marino hen eens duidelijk gemeld. Mooi!

Zo'n grote namen en interessante daden, en toch nog niet genoeg om het schavot te halen. Wie oh wie mag er dan wel geselecteerd zijn voor de meest eervolle aller gezichtsbegroeiingen? Na lang conclaaf is besloten dat de snor van de maand eenmalig vermenigvuldigd wordt met een miljard en vervolgens aangeboden wordt aan onze vrienden De Chinezen. Op dit eigenste moment huurt dwars een roestige tanker om rond Afrika naar Zuidoost-Azië te cruisen met al die snorren aan boord. Mocht het ding zinken, dan ligt het meteen goed tussen uw oude ijskast en het nucleaire afval van Europa.

De Chinezen krijgen de snor van de maand, omdat ze zo vriendelijk zijn om veel energie in een fijn sportevenement te steken, waar iedereen zonder lastige vragen welkom is. Lastige vragen hebben immers niets te maken met sport, maar met politiek, en daar hebben de Olympische Spelen geen uitstaans mee (n'est-ce pas, Jacques Rogge). De Chinezen zijn echter niet alleen sportief, maar hebben ook getoond erg vriendelijke jongens te zijn door een set journalisten rond te leiden in het vredige Tibet – de Chinese kolonie waar uw mediterende tante graag van droomt. Dat enkele monniken het waagden om lasterpraatjes te verspreiden tijdens de journalistieke guided tour zal wel iets met drugs te maken hebben, gecombineerd met een te intens luisteren naar die punk van een Dalai Lama.

China maakt zich op om een vriend van iedereen te worden, een soort toffe nonkel die geld uitdeelt voor ijsjes (en oorlogen en woonprojecten aan uw Afrikaans meer en god weet wat nog allemaal), je meeneemt naar een voetbalmatch en ruziezoekers wegjaagt. What's not to like, dacht ik, et voilà: een snor voor De Chinezen!

Dat jongeren vrijwilligerswerk helemaal zien zitten, merkt Bouworde al enkele jaren aan een stijgend aantal inschrijvingen. Bouworde vzw is een jongerenorganisatie die met behulp van vrijwilligers armoede en bestaanszekerheid probeert te bestrijden door hulp te bieden op vlak van huisvesting. Zoals de naam dus doet vermoeden: er wordt gebouwd, en wel over de hele wereld.

Al sinds 1953 zendt Bouworde Vlaamse zonen en dochters uit naar gebieden waar men er op eigen kracht niet helemaal komt. Verdeeld over drie soorten kampen – een bouwtechnisch, een sociaal en een ecologisch kamp – kunnen jongeren tot 30 jaar hun solidariteit bot vieren op daadwerkelijke verbeteringsprojecten. Op de kampen werk je in groep aan bijvoorbeeld een school in Marokko, een hospitaal in Senegal of huisjes in Rusland.

Klinkt mooi, maar – we blijven uiteindelijk kinderen van het Westen – wat heeft de vrijwilliger zelf aan een kamp van Bouworde? Om er zeker van te zijn dat we geen promopraatje zouden krijgen, mailde dwars met vrijwilliger Robin, die in Armenië zat. "Ons werk bestond uit het opknappen van noodhuizen in Spitak. Dat gebeurde vooral bij erg arme gezinnen die het om allerlei redenen nog moeilijker hadden dan een doorsnee arm gezin: de man was naar Rusland vertrokken, de kinderen zijn licht mentaal gehandicapt, de vader heeft een drankprobleem,… Het werk dat je daar dan verricht geeft heel veel voldoening, ook vanwege de dankbaarheid van de mensen daar."

Uiteraard is zelfontplooiing, om het met de woorden van een godsdienstleerkracht te zeggen, ook een belangrijk aspect van een bouwkamp. Stefan Aerts, voorzitter van Bouworde in Veto: "Ik moet toegeven dat ondanks de mooie prestatie ginder, je er vooral zelf als persoon heel veel aan hebt. Vrijwilligers leren gigantisch veel over zichzelf, over functioneren in groep, over de wereld."

Tijdens de kampen, die meerdere weken duren, hebben de deelnemers uiteraard ook vrije tijd. Die vullen ze deels met koken, eten en natafelen. Wie het bezochte land beter wil leren kennen, heeft daar echter niet heel veel tijd voor. "In het weekend maakten we uitstapjes met de minibus in het wondermooie Armenië," laat Robin weten, "maar een echt negatief punt is dat je niet de mogelijkheid hebt om langer in het land te blijven om rond te reizen."

Hoewel, er is kennen en kennen. Dankzij Bouworde kan je voor een aantrekkelijke prijs naar een exotisch land en dat op een unieke manier. Bij het werken kom je namelijk in contact met de bevolking zoals dat op een "normale" reis niet het geval zou zijn. Robin onthoudt dan ook het contact met de mensen, ondanks de taalbarrière. "Elke dag overlaadden ze ons met lavash (armeens brood), armeense koffie (met drab), snoepjes van het dorpswinkeltje (soms met wormen)... In die mate zelfs dat wij ons werk nauwelijks afkregen."

Dus indien u een gewetensprobleem wilt verhelpen, uit bent op een betaalbare reis of echt niet weet wat doen in de vakantie, dan is Bouworde er voor u, zoals u er bent voor uw medemens. Ga en bouw.

Alle verenigingen die zich inschrijven – studentenvertegenwoordigers, faculteitsclubs of andere studentenverenigingen – gaan akkoord om vier stappen te ondernemen. Ten eerste moeten ze de kopiecenters rond de universiteit zien te overtuigen om geen extra kosten aan te rekenen voor gerecycleerd papier. Tot hiertoe heeft slechts één copycenter zijn deelname toegezegd: Copy Discount in Gent. In onze sinjorenstad is er dus nog werk aan de winkel. Alle ACCO-vestigingen in Vlaanderen drukken nu ook op gerecycleerd papier, maar rekenen de koper hiervoor 3% extra aan.

Verder zullen de deelnemende verenigingen hun docenten proberen te overtuigen om hun cursussen op gerecycleerd papier te drukken, en dan nog liefst recto verso. De UA-studentenraad vond echter niet dat alle cursusvellen aan weerszijden bedrukt moeten worden: dit hangt af van de cursus in kwestie. Studenten die normaal op de achterkant van de bladzijden notities namen, zouden bij enkelzijdig gedrukte cursussen extra kladpapier moeten gebruiken, wat volgens de studentenraad zeker geen verbetering zou zijn. Vraag is natuurlijk of het niet verstandiger zou zijn volledig voor recto-versocursussen te opteren en met het bespaarde geld iedere student een kladblok van gerecycleerd papier cadeau te doen.

Daarnaast moeten de verenigingen zoveel mogelijk studenten overtuigen een kijkje te nemen op www.bblv.be/fenix (waar ze, als het even kan, de profieltest in vullen). Tot slot horen de deelnemers nog een ludieke actie op poten te zetten; de ludiekste kan een mooie prijs winnen.

Met een beetje inzet en geluk komt het Fenix-project hopelijk ook in Antwerpen van de grond. Een kritiek zou kunnen zijn dat het allemaal wat vrijblijvend is. In zijn toespraak bij de opening van het academiejaar benadrukte rector Van Loon het belang van duurzame ontwikkeling en voegde er in één adem aan toe dat de UA de boodschap al vele jaren begrepen had. Maar waarom worden er iedere dag dan nog zo veel bladzijden niet-gerecycleerd papier verbruikt op onze universiteit?

Voor meer informatie: zie www.bblv.be/fenix

Wil jouw vereniging zich inschrijven voor het Fenix-project? Surf naar bovenstaande website of mail meteen naar annelies.dhollander@bblv.be

• Als je een kamer verlaat, doof dan alle lichten en sluit de deur.
• Laat je pc geen uren in stand-by staan maar zet hem altijd af na gebruik.
• Zet je verwarming een graadje lager en bespaar meteen op je energiefactuur.
• Neem eens de fiets in plaats van de auto.
• Zorg dat het vriesvak van de koelkast altijd goed gevuld is, desnoods met piepschuim.
• Gebruik spaarlampen.
• Neem geen spuitbus als deodorant maar een roller.
• Gebruik herlaadbare batterijen.

Dag liefste ijsprinses uit het hoge Noorden!

Hoe zijn de vakantiedagen bij jou verlopen? Pasen is hier nog erg katholiek opgevat, als in één (Goede) week. Coimbra was opeens wel heel erg leeg, nadat al onze erasmusvriendjes ofwel naar huis, ofwel richting Marokko of Spanje vertrokken waren. We hebben dan maar bescheiden van de gelegenheid gebruik gemaakt om het Portugese vasteland te verkennen. Tot in Lissabon en nadien Evora geraken, was een koud kunstje met de hulp (en vooral auto) van een Portugese vriend. Weer naar huis proberen liften bleek iets moeilijker. Zelfs gebaren van automobilisten zijn in het Portugees niet echt verstaanbaar! Maar eind goed, al goed, en we zijn gelukkig heelhuids terug in ons ondertussen geliefde stadje gearriveerd. Daarmee liepen de Portugese vakantiedagen ten einde, maar hier bracht onze anders zo goed verborgen vaderlandsliefde voor één keer redding: in België was de paasvakantie nog maar net begonnen! Zodoende kregen we mama's, papa's, zusjes, broers en nog een zestal Belgische vriendjes en vriendinnetjes over de vloer, allen op zoek naar zon, en ook wel naar hun lang gemiste dochters, zussen en vriendinnen. Ons appartementje werd dus nogal druk bevolkt, tot spijt van onze gloednieuwe Portugese huisgenoot die ook net die week bij ons kwam inwonen. Ondertussen is de rust wedergekeerd in ons midden, de matjes zijn opgerold, het appartement is gekuist en onze dierbaren zijn weer vertrokken… Tijd dus om misschien eens wat schoolwerk te verrichten, en ons weer te mengen tussen de Portugesen. Heb jij trouwens ook het gevoel dat ze altijd merken dat we buitenlanders zijn, al doen we nog zo ons best om ons aan te passen? Dat we de taal niet perfect uitspreken wil ik nog begrijpen (die nasale klanken zijn echt onuitspreekbaar), maar zelfs als we hen gewoon op straat passeren, staart iedereen ons toch nét iets te lang aan. Toegegeven, soms kleden we ons ook wel iets lichter dan de 'natives'. Maar zeg nu zelf, 22 graden, volle zon, dat is toch echt wel rokjes-en-topjes-weer? Ik krijg het spontaan nóg warmer als ik de Portugezen in hun zwarte, dikke winterjassen de heuvel zie opwandelen. Ach ja, in België zijn we ook niet veel gewoon. Stiekem ben ik dan toch blij (sorry mams!) dat ik nog niet meteen terug naar huis moet…

Ik duim dat de lente bij jou in Bergen de sneeuw ook doet smelten!

Até logo!

Anneleen

Kjære Anneleentje, bruingebakken en wellicht ook al enkele kilo's aangekomen,

Ook hier is de paasvakantie al uitgedoofd, ze is samen met mijn bezoekers en een van mijn maatjes op de gang voorgoed vertrokken. Twee weken met drie vrouwen op één kamer die voor mij alleen soms hopeloos te klein lijkt is duidelijk vermoeiend. Een dag niets doen was zeer welkom en bij nader inzien hoog nodig! Mijn Noors wordt beter en beter terwijl mijn Nederlands zienderogen achteruit gaat. Mijn aanpassingsvermogen ligt redelijk laag, maar ik merk toch duidelijk dat ik die fase voorbij ben, gelukkig maar!

Er werd mij ook meermaals door de vriendinnen gevraagd "hoe een typische Noor er nu uitziet" en nog steeds kan ik het niet zeggen. Maar toen besefte ik dat iemand mij ooit zei dat men in Noorwegen qua mode voor staat op de rest van Europa. Als ik dat mag geloven kom ik terug en zie ik niets anders dan grijze jogging broeken, witte sokken erover en sportschoenen. Maar misschien zijn wij Belgen inderdaad niets gewoon – knipoog.

En ook hier waren de nodige 1 april- grapjes aanwezig. Zo werd aan de lift aangekondigd dat, die befaamde dinsdag, Lidl – dé trekpleister onder de studenten voor goedkoop voedsel – ging sluiten, waarop vele collega's de grootste rugzak in de kast bovenhaalden om die ter plekke vol te proppen. Ook ik geloofde het, maar was mijn eigen zelve en dus te lui om in de regen tot daar te wandelen. Later op de avond kwam een meisje van de gang met een grote glimlach vragen "of we nog een laatste keer zijn gaan winkelen bij Lidl". Toen wist ik uiteraard genoeg... Mijn verblijf wordt korter en korter, nog niet zo lang geleden keek ik op tegen de ‘compulsory essays', vandaag zijn ze al ingeleverd, en lijken de examens al verschrikkelijk dichtbij. Maar dat weerhoudt ons niet om pret te maken uiteraard! Last-minute worden er nog plannen gesmeed om hier of daar naartoe te gaan, er zijn nog zoveel plekken die ik wil bezoeken. Gelukkig zal dit niet mijn enige kans zijn. Wie weet kan ik nog wel een klein Portugees stadje bezoeken. Laat ons zeggen... in juni?

Hopelijk verdwijnen de jassen daar en komen er knappe mannenlijven tevoorschijn!

Sofie

12/04- 01/06 Zuiderpershuis: Mark Edwards, ‘Hard Rain’ (fototentoonstelling over de botsing van de mens met de natuur)

02/05 Antwerpen: Antwerp Dance Festival (19 locaties, wij dagen u uit om vanavond uit te gaan zonder op dit stadsfestival terecht te komen)

04/05 Hof Ter Lo: HeartBreakTunes

04/05 Roma: Diva’s van het witte scherm: Ingrid Bergman (‘Casablanca’ zien op het grote scherm, dat mag u niet aan u voorbij laten gaan)

07/05 Sportpaleis: Kylie Minogie (aan al wie denkt dat "popicoon" en "hitmachine" scheldwoorden zijn en beweert ongevoelig te blijven voor de zoete songs van la Minogue, één boodschap: Do the locomotion!)

10/05 deSingel: Kunstbende - De Finale (zo’n 250 ongeremde, creatieve jongeren tonen hun talenten in de categorieën muziek, fotografie, txt on stage, dans, performance, video, txt, games ‘n’ site en ontwerpen)

14/05 Petrol: StuDay on Stage (een gratis afsluiter van het academiejaar: een Bandslam, een stoelendans, een finale Uefa-beker voetbal, een studenten-dj van het jaar en een afterparty)

15/05 Trix: Team William en Guernica (dankzij TRIXTRAX kan u mits reservatie naar de bronzen plak van Humo’s Rock Rally 2008 en naar de band achter de single ‘I wish I was American’ gaan zien)

15/05 Toneelhuis: Guy Cassiers, ‘Atropa’ (sluitstuk van de 'Triptiek van de macht', naar een tekst van Tom Lanoye waaraan Behoud de Begeerte extra aandacht besteedt op 20 mei)

15/05 Antwerp Expo: Boekenfestijn (boeken en strips, tweedehands, licht beschadigd of in vroegere uitgave aan interessante prijzen)

19/05 Scheld’Apen: Heartbreak Tunes

20/05 Rataplan: Stijn Meuris, ‘Stijn en de sterren’ (via satelliet Suzy neemt de Limburgse zanger u mee op een reis door het heelal)

26/05 Bourla: Koningsblauw (Behoud de Begeerte presenteert u een staalkaart van de nog frisse en de al krassende dichtersstem)

28/05 Bioscoop: Michael Patrick King, ‘Sex and the city’ (voor de apotheose van zes seizoenen inkijk in de wereld van de stadsvrouw verhuizen Carrie, Samantha, Charlotte en Miranda naar het grote scherm)

31/05 Petrol: Tim Vanhamel, The Germans, The Glimmers (een avond vol uitstekende debuutplaten, met van Vanhamel als solo-artiest en The Germans als gevaarlijke nieuwe band)

HeartBreakTunes

Dankzij de organisatie van HeartBreakTunes kunnen muziekliefhebbers in het ganse land naar rock’n’roll in de Amerikaanse traditie gaan luisteren, zowel door inheemse als uitheemse bands ten horen gebracht. In Antwerpen zijn Hof ter Lo, Scheld’Apen en Trix geregeld gastheer voor de concerten van HeartBreakTunes. Op 5 mei palmen vier bands (The Hackensaw Boys, Th’ Legendary Shack Shakers, .357 String Band en Rowdy Kate) uit het wilde westen onder het motto ‘Shake, rattle and roll’ Hof Ter Lo in. Trek uw houthakkershemd aan en ga dat zien!

Een ouderwetse wekker haalt Gaia uit haar slaap. "Ik vind zo’n wekker erg charmant, uiteraard werkt hij op oplaadbare batterijen." Na het ontbijt (biologisch geteelde ontbijtgranen, tegen de meststoffen die het broeikaseffect veroorzaken) gaat Gaia douchen. "Een korte douche is goed voor het waterverbruik en koud water bespaart op de verwarming." Vanonder de douche vraagt Gaia om haar kamerplanten aan te geven. "Dat spaart alweer een gietertje uit." Als deodorant wordt een roller in plaats van een spuitbus gebruikt. "In een spuitbus zitten zo’n vijftig procent drijfgassen en dertig procent oplosmiddel, beide zijn erg schadelijk."

Tijd om naar de les te gaan. De fiets leunt tegen de gevel, zowel de conditie als de propere lucht hebben er baat bij. Op de brievenbus plakt een sticker met ‘Geen reclamedrukwerk a.u.b.’ "Te bekomen bij de gemeente, een eenmalige moeite die mezelf en de ontbossing ten goede komt."

In de les noteert Gaia op de blanco achterzijden van de cursus. "Om de verloren ruimte te compenseren. Cursussen zijn trouwens nooit helemaal verloren, uit sommigen kan je wel drie jaar boodschappenlijstjes knippen."

Na een boterhammetje gegeten te hebben (altijd een brooddoos, nooit zilverpapier) gaat Gaia naar de bib om de krant te lezen. "Alle studenten kunnen gratis de belangrijke nationale en internationale kranten lezen. Een abonnement zou verspilling zijn." Enkele van haar vrienden komen de bib binnen. In de paasvakantie zouden ze graag een vriend in Valencia bezoeken. Op één van de computers zoekt Gaia naar een betaalbare vlucht. "Goedkope luchtvaartmaatschappijen zijn een zegen voor de avonturier, maar de CO₂-uitstoot is verschrikkelijk. Om naar Valencia te vliegen zou ik verantwoordelijk zijn voor zo’n 1.25 ton koolstofdioxide. Gelukkig kan dit gecompenseerd worden." Bijvoorbeeld door een gift van zeventien euro aan Trees for Travel. Zij planten niet alleen de bomen die je verbruik compenseren, ze planten er ook enkele extra. Nadat de boomknuffelaars alle informatie verzameld hebben, zet Gaia de computer uit. "Er is niemand aan het wachten op een vrije computer, dus is het beter om hem uit te zetten."

Op kot koken alle studenten samen. Alvorens naar huis te gaan stopt Gaia nog even bij de kruidnier. "Ik probeer seizoensgebonden groenten te kopen. De productie, het transport en de bewaring van bijvoorbeeld kiwi’s is echt onverantwoord." De inkopen worden opgeborgen in een fietsmandje. Ook de plastiek zak is een nachtmerrie voor het milieu. "Gelukkig hebben de meeste warenhuizen dat ondertussen begrepen. Hoewel ze ongetwijfeld de financiële voordelen beogen. Uiteindelijk is milieubewustzijn altijd een win-winsituatie."

Bij het avondeten eet iedereen zijn bord leeg. Van de vijf mensen aan tafel eten er twee geen vlees. Na het eten volgt een dessert: waterijsjes. Gaia laat de diepvries zien. "Af en toe ijsvrij maken en goed opvullen, dat verbruikt alweer minder." Ze gaat een beetje glunderen van zoveel wijsheid.

Alvorens naar een feestje te trekken, drinken de studenten een paar pintjes. "We gebruiken glazen flesjes, die kunnen tot dertig maal toe gebruikt worden." "Ik heb ergens gelezen dat het spoelingproces van de flesjes meer verbruikt dan de productie van blik," werpt iemand op. Vertwijfeling op het gezicht van Gaia. Ze weet het niet zeker, en wil daarom de computer aanzetten om het op te zoeken. Na enig protest laat ze het varen. Milieubewustzijn mag geen obsessie zijn.

In Pieter Van Hees’ sfeervolle langspeelfilmdebuut, de psychologische thriller/horrorprent ‘Linkeroever’, wordt beweerd dat het desbetreffende stadsdeel vroeger de verzamelplaats was voor alle mensen die in het centrum niet welkom waren: dieven, heksen, tovenaars en pestlijders. Vandaag wonen in Linkeroever echter heel wat mensen die zelf graag uit het centrum trokken om aan de drukte van de stad te ontsnappen, of om van het uitzicht te genieten in één van de appartementsblokken van het Europark. Zoals de website van de stad Antwerpen aangeeft, bestaat Linkeroever eigenlijk uit twee werelden: de residentiële wijken en het Europark. Het zijn vooral de residentiële wijken die Linkeroever de reputatie van slaapstad hebben gegeven, maar ook op de brede lanen tussen het beton van het Europark zie je meer auto’s dan mensen voorbijgaan. Ondanks een grote verscheidenheid aan scholen, speelpleinen en andere recreatie, zal iedereen die in de zomervakantie al eens door de voetgangerstunnel fietste op weg naar het strand van Sint-Anneke, of op het Van Eedenplein op een bus stond te wachten, het erover eens zijn dat in Linkeroever een "speciale" sfeer hangt. De mengeling van groen, beton, stille villawijken en brede lanen waar je niet veel mensen ziet, zorgt inderdaad soms voor een bevreemdend gevoel. dwars trok naar ‘den overkant van ’t water’ en brengt fotografisch verslag uit. Voor het mooiste uitzicht op de skyline van Antwerpen moet je zelf de overtocht maar eens wagen. Zoals bekend, moet je aan de "lelijke" kant van de stad gaan staan om de mooie kant goed te kunnen zien.

De CalcUA behoorde drie jaar geleden tot een van de snelste computers wereldwijd. Ondertussen is daar verandering in gekomen, vertelt woordvoerder Annie Cuyt. “De CalcUA is buiten de top vijfhonderd gevallen. Toch blijft het een van de snelste computers in België met een rekenkracht van bijna drie teraflops. Dat is het equivalent van bijna drie biljoen floating point operations of rekenkundige bewerkingen, zoals een optelling of een vermenigvuldiging.” Van de Belgische universiteiten doet alleen de K.U.Leuven het beter. Daar haalt de Vic rekencluster vier teraflops.

De CalcUA dient ertoe complexe berekeningen in relatief weinig tijd te maken. Een doctoraatsstudent beaamt dat de supercomputer hierin excelleert: “De berekeningen gaan tot vijfmaal sneller dan op de computercluster van onze onderzoeksgroep. Dat maakt veel verschil bij een simulatie die enkele weken duurt. Bovendien kan de CalcUA geparallelliseerde berekeningen uitvoeren. Hierbij wordt een berekening in verschillende rekenprocessen opgesplitst en door verschillende processoren tegelijkertijd verwerkt. Dat versnelt de berekening enorm.”

De CalcUA is dus van groot wetenschappelijk nut. Toch staat de omkadering voor deze supercomputer nog niet helemaal op punt, drie jaar na introduceren. “Door een stroompanne zijn enkele schijven van de CalcUA beschadigd. Hierdoor ben ik enkele tientallen gigabytes aan gegevens kwijtgeraakt. Die hoeveelheid aan informatie is moeilijk naar een pc te downloaden, laat staan op een dvd te schrijven”, getuigt de wat gefrustreerde doctoraatsstudent. “Ik ben vrijwel alle bestanden die ik voor mijn doctoraat heb verzameld kwijt.”

“Eigen verantwoordelijkheid”, zo repliceert Cuyt. “Geen enkele supercomputer in een academische omgeving beschikt over een back-upsysteem. De individuele gebruiker moet zelf maar op regelmatige tijdstippen back-ups nemen. Zoveel kost een externe harde schijf niet." Cuyt wilt ook benadrukken dat het verlies van gegevens niet te wijten is aan de CalcUA, die werkt perfect. Het is echter niet de eerste keer dat de CalcUA beschadigd raakte. “De afgelopen jaren is de CalcUA al drie keer buiten strijd geweest. Dit was de schuld van problemen met de technische voorzieningen, niet van de CalcUA”, specifieert Cuyt.

In februari werkte de supercomputer enkele weken niet. “Bij graafwerken is een kabel met een spanning van 15.000 Volt doorboord. Die kabel voorzag alle toepassingen op de campus Groenenborger van stroom. Normaal gezien zou dat geen probleem zijn. Om te voorkomen dat er door schommelingen van de stroomspanning wetenschappelijke apparatuur beschadigd geraakt, zijn er filters op het elektrische netwerk geplaatst”, aldus Cuyt.

“Deze filters durven wel eens dienst weigeren. Een stroomonderbreking, in combinatie met een niet afdoend werkende filter, zorgde ervoor dat de CalcUA stuk ging.” Cuyt vervolgt: “Het wordt dringend tijd dat iets aan de technische voorzieningen gedaan wordt.”

Hoewel een ex aequo uiteraard niet tot de verwachtingen behoorde, kon je de besluiteloosheid die deze uitslag reflecteert al van mijlenver zien aankomen. Zelfs nog voor de kandidaten officieel bekend waren, hoorden we in de wandelgangen vooral onbesliste en genuanceerde stemmen. De twee grote kanshebbers Alain Verschoren en Dirk Van Dyck werden lang van tevoren allebei zonder meer capabel geacht, maar tegelijkertijd werden er tegenover beide heren meermaals reserves geformuleerd. Opvallend daarbij is dat men in eerste instantie blijkbaar vooral uitkijkt naar een nieuwe rector. Anders is sowieso beter, lijkt de heersende overtuiging te zijn.

Het voordeel van de extra tijd die het gelijkspel heeft opgeleverd is dat de verschillen tussen de kandidaten meer dan ooit in de verf worden gezet. Alleen al het feit dat Verschoren vanuit de luwte afwacht, terwijl Van Dyck en Cantillon het kiescollege al mailend op de hoogte blijven houden van hun programma is een metafoor voor hun verschil in aanpak.

Volgens Dirk Van Dyck zouden nieuwe verkiezingen het beste in zijn kraam passen: hoe meer tijd, hoe beter. Alain Verschoren wil dan weer zo snel mogelijk klaarheid scheppen via een derde stemronde. Beiden leggen de verantwoordelijkheid voor de uiteindelijke beslissing (nieuwe verkiezingen of een derde stemronde) echter volledig in de handen van de Raad van Bestuur.

Bij het verschijnen van deze dwars zal de Raad van Bestuur de knoop al hebben doorgehakt en staan we weer een stapje dichter bij een rustbrengende oplossing. Want één ding is duidelijk: hoe sneller de postjes aan de top van onze universiteit verdeeld zijn, hoe beter. Onzekerheid en instabiliteit is het laatste wat deze instelling nodig heeft.

Bovendien betekent lang wachten ook dat de strijd met de dag bitterder zal worden. Politieke spelletjes en ontwrichtende geruchten staken de afgelopen weken alleszins steeds vaker de kop op en aan zulke toestanden heeft niemand een boodschap. Laten we hopen dat na de periode van propaganda en debatten een eerlijke winnaar uit de stembus valt - een nieuwe rector die er samen met een gedreven ploeg voor zorgt dat iedereen zich opnieuw kan concentreren op wat echt telt.