Gilbert Vandamme begon in 1975 als tekenaar te werken op Campus Drie Eiken, waar hij tekeningen voor verfraaiing- en verbouwingswerken maakte. Vandaag werkt hij nog steeds voor de technische dienst, maar dan als adjunct-veiligheidsadviseur. Samen met het brandweerteam van de campus houdt hij de veiligheid in de gaten. Van dringende uitvoeringen en snelle interventies is hij niet bang. Hij gaat op controle bij werkzaamheden of vernieuwingen en één keer per maand organiseert hij een evacuatieoefening in een universiteitsgebouw op Drie Eiken. Door de erg goede samenwerking met de brandweerlui en evacuatieleiders verloopt dat altijd erg vlot. Naast deze oefeningen en controles richt Gilbert ook cursussen in. Meestal dienen die om personeel op te leiden, maar soms kan iedereen deelnemen. Personeel, professoren en studenten leren brandjes blussen en omgaan met veiligheid. Dankzij Gilbert kan iedereen met een gerust hart op Campus Drie Eiken vertoeven.

Minha querida amiga,

Wat gaat de tijd snel… Voor jou komt de eindmeet werkelijk in zicht, en hoewel ik in feite nog maar net over de helft zit, lijkt ook hier het einde voelbaar te naderen. Taken afwerken, leerstof bijeensprokkelen en nu eindelijk eens de prof te pakken krijgen die ons al een heel semester lijkt te ontlopen, dat zijn de minder leuke dingen die ons nog te wachten staan.

Maar het zou hier geen Erasmus zijn als daar niets tegenover stond. Vorig weekend mochten we mee op een nationale Erasmus-meeting in de Algarve, samen met ongeveer 400 lotgenoten van over heel Portugal. Een superfeestje dus! Want feesten, dat kunnen ze wel. Organiseren echter nét iets minder. Om half twee 's nachts met de bus vertrekken, werd vier uur - een staaltje van Portugees tijdsmanagement in het extreme. Misverstanden over waar en wanneer af te spreken waren alomtegenwoordig. Dagactiviteiten vielen in het water (soms letterlijk, jammer genoeg) of werden liever in bed doorgebracht. Maar de nachten waren spectaculair. In de lokale bars van Lagos (de enige plaats in Portugal trouwens waar 's nachts eten te krijgen is, en dan nog in de vorm van één luttel hotdogkraampje), druk bevolkt door onze mede-Erasmussers en een miniem aantal andere toeristen, speelden zich ware orgieën af, waar ik mij uiteraard wijselijk van onthouden heb.

Nog twee weken overigens en mijn vriendje komt me opzoeken, in dat opzicht mag de tijd hier nog een pak sneller gaan! Maar eerst is er ook nog Queima das Fitas, een heilige week voor alle studenten in Coimbra. Het staat alom bekend als een week van non-stop feest, bier, bloemenparades en rituelen waarbij lintjes verbrand worden en iedereen in zwarte capes ronddwaalt. Ik ben benieuwd wat er ons deze keer weer te wachten staat…

Geniet jij ook nog van je laatste weken, zo tussen de examens door, en dan zie ik je snel weer terug! Misschien nog hier in Portugal, zo niet op een terrasje ergens in het goeie ouwe Antwerpen…

Anneleen

Hé, wat drijft daar nu? Dat dacht een groepje senioren uit Manchester tijdens hun wekelijks zwempartijtje. Een van de senioren werd namelijk Jaws-gewijs achtervolgd door een drijvende drol. De directie van het zwembad besloot het water niet te verversen omdat het om een consistent en niet om een vloeibaar exemplaar ging.

Een onvruchtbare vrouw is zoveel waard als een geit. Lieve lezers, gelieve dwars geen haatmail te sturen of een proces aan te smeren, want dit is geen uitspraak van uw geliefde maandblad. Het is echter wel een ruildeal die plaatsvond tussen twee Bulgaarse boeren op een dierenmarkt in Plovdiv. De eerste boer was namelijk verliefd op de vrouw van de tweede boer, die op zijn beurt meer nut zag in de geit van de eerste boer.

Als je iets doet, doe het dan goed. Een wijze uitspraak die een 93-jarige Welshman graag ter harte neemt. De senior, chauffeur van beroep, had in zijn 76 jaar dienst geen enkel ongeluk veroorzaakt. Toen hij zich echter naast een uitstalraam van Porsche wou parkeren, liep het mis. De oude knar ramde twee sportwagens en veroorzaakte voor 75.000 euro schade.

De val van een Duitser werd op een wel heel merkwaardige manier gebroken. Door herstellingen in een appartementsgebouw werkten de liftdeuren niet meer goed, en viel de verstrooide man zeven meter naar beneden. Hij overleefde echter de klap dankzij het lichaam van een vrouw die de dag eerder in de liftkoker was gedonderd.

Probeer je het volgende in te beelden: je komt terug van vakantie, stapt uit de auto, haalt de huissleutel uit je broekzak en reikt naar de deur, tot je plots beseft dat je huis er niet meer staat. Dit overkwam een brave Rus wiens stoute buur het huis van drie verdiepingen steen voor steen afbrak om de hele handel te verkopen.

Graag een klein applausje voor José Bacqué. Deze 82-jarige Spanjaard behaalde onlangs zijn dertiende universitair diploma. Na een rechtenstudie van enkele jaren waren filosofie, geografie, geschiedenis, kunstgeschiedenis, Engels, Frans, Duits, Hebreeuws, economie, bedrijfseconomie, geneeskunde en geesteswetenschappen aan de beurt. De oude man heeft besloten zich nu op het Arabisch te storten. Bij deze wenst dwars jullie veel succes met het behalen van jullie ene, pietluttige diplomaatje.

Langer dan eenieder van ons zich kan herinneren, wordt elk jaar in april een estafetteloop op CDE georganiseerd, de UIA-tegenhanger van de gocartrace op Campus Middelheim. Delen van de campus worden afgezet om de studenten het 600 meter lang parcours te laten lopen. Vroeger streden de studentenclubs 24 uur lang tegen elkaar. Ondertussen wint de club die gedurende 12 uur de meeste ronden heeft gelopen. Het prijzengeld wordt uitgekeerd in vaten bier, maar eigenlijk loopt iedereen voor iets anders: de eeuwige roem van zijn club. Dit jaar organiseerden ASK-Stuwer en de UA Sportraad op 10 april de 12-urenloop. Op aanvraag van de overkoepelende club heeft de rector laten weten dat op deze donderdag alle namiddaglessen van de buitencampussen geschorst zijn. Op parking 2 van CDE ruikt het naar hamburgers en barbecuehapjes, elk uur geeft ASK-Stuwer een gratis vat en op een podium treden groepjes op waarmee verschillende muzieksmaken worden bediend. Elke deelnemende studentenclub bereidt eten en verkoopt het aan zeer schappelijke prijzen. De zon schijnt, een aantal moedige studentes draagt zelfs rok en t-shirt. Tussen de kraampjes staan tafels en stoelen met goed zicht op het podium. Je zou kunnen denken: wat wil een student meer?

In het loperstentje heerst een ijverige drukte: lopers spurten binnen, geven het clubstokje door, de volgende lopers vertrekken. Hoewel elke club voldoende sportievelingen vindt om tot de laatste minuut mee te rennen, lijkt het alsof op deze 12-urenloop vooral praesidiumleden van de buitencampussen en hun aanhangsels te vinden zijn.

Wat de “nieuwe student” verwacht van studentikoze activiteiten, vraagt menig praesidium zich al enkele jaren af. Tot grote frustratie van de studentenclubs wordt het engagement en de geïnvesteerde tijd niet weerspiegeld in de opkomst op de activiteiten. Ook vandaag offert een meerderheid van de studenten een lesvrije namiddag eerder op voor de studie dan voor een studentikoos evenement. Zijn het de tussentijdse testen (“intensieve studieopvolging”), dagenlange en verplichte practica, of de seminaries (“praktijkgericht leren”) die de studiedruk zodanig verhogen dat de nieuwe student geen tijd meer heeft om zich te ontspannen? Zorgen internet en DVD ervoor dat wij ons kot niet meer uit willen? Of is de tijd van het bloeiende studentenleven nu eenmaal voorbij?

Publikumsbeschimpfung van de nieuwe student is heel verleidelijk, maar is dat het hele verhaal? Neen, zo blijkt ’s avonds. De belangstelling voor studentikoze activiteiten neemt af, maar toegegeven: de creativiteit van de organisatoren ook. Na de prijsuitreiking en het afsluitende optreden van Buscemi vindt in de Konijnenpijp de 12-urenloop-TD plaats. Voor wie het fenomeen Konijnenpijp niet kent: die maakt deel uit van het bunkercomplex in het fort en is, net als de andere gebouwen, eigendom van de UA. De Konijnenpijp behoort tot één van de drie grotere bunkers die door de studentenclubs van de buitencampussen gebruikt mogen worden als clublokaal en TD-locatie. Er zijn nog weinig avonden waarop studenten voor de Konijnenpijp in lange rijen aanschuiven. Enkel TD’s met de grote thema’s zoals de Pink Party en de Temptation TD worden goed bezocht. De Konijnenpijp is dan uitbundig versierd, de muziek kent voldoende variatie en er worden naast bier en frisdrank ook andere drankjes geschonken. Kom je op een andere TD, dan kun je enkel op basis van de personen achter de toog uitmaken welke club het feest organiseert. Elke tweede bezoeker draagt een lint van een buitencampusclub en meer charme dan bier voor één euro in een bunker heeft het feestje niet. Ben je eens op zo’n TD geweest, heb je ze allemaal meegemaakt. Dit is weer zo’n avond, en de Konijnenpijp is niet eens half gevuld. Je zou voor minder thuis blijven.

De Commissie Kunst op de Campus kocht vorig jaar je schilderij ‘De Clowns’. Was het de eerste keer dat je iets verkocht?

Michaël De Clercq Ja, het was op de eindejaarstentoonstelling van de Academie. Er liepen wat mensen rond van de commissie Kunst op de Campus en die kopen elk jaar iets aan. Dit jaar was ik aan de beurt. Op die tentoonstelling verkocht ik nog twee of drie andere werken.

Datzelfde werk zal na de tentoonstelling op de Stadscampus te zien zijn. Ga je deze verwezenlijking komen bewonderen?

De Clercq Zeker! Het plan was eerst om het op te hangen in een vergaderzaal, maar één iemand was er tegen: die persoon kon het om een of andere reden niet zien (lacht). Ze vond het waarschijnlijk te gruwelijk. Dan hebben ze beslist om het in de Agora te hangen. Ik ben daar al eens geweest om naar het voetbal te kijken, dus ik kom zeker terug! Als er wat meer mensen zijn, is het wel leuk om de reacties te zien van voorbijgangers. Volgende keer kom ik eens eten en schuif ik bij aan een tafeltje, incognito, om te horen wat de studenten ervan vinden.

Kan je goed omgaan met kritiek?

De Clercq Ja, dat lukt wel. Ik vind het sowieso al leuk als mensen íets over mijn schilderijen zeggen. Of ze het nu goed vinden of niet, het is mijn werk en tenslotte is wat ík denk het belangrijkste. Maar bevestiging is altijd welkom (lacht).

Wat vind je van de initiatieven van de Commissie Kunst op de Campus?

De Clercq Echt plezant. Als beginnende kunstenaar is het een grote stap vooruit om opgemerkt te worden door zo’n commissie. Bovendien wil ze studenten ook motiveren om meer naar kunst te kijken en dat is ook belangrijk.

Hoe voelt het om als jonge, pas afgestudeerde kunstenaar je werk tentoongesteld te zien?

De Clercq Heel erg leuk. Het is bovendien een mooie ruimte. Ik heb er verschillende oudere werken tussen hangen, maar ook nieuwe schilderijen. Om die allemaal samen te zien op zo’n plek, dat is echt wel adembenemend. Met die geordende muren en dat binnenvallend licht komen ze hier echt tot hun recht.

Is je afgewerkte kunst iets waar je nog mee bezig bent of is het een project dat in het verleden ligt?

De Clercq Nu ze hier hangen zijn ze echt af, dan kom ik er later ook niet meer aan. Maar normaal gezien werk ik echt lang aan een werk, gemiddeld vijf tot zes maanden. Soms duurt het wel eens een jaar. Al goed dat ze hier nu ophangen, anders blééf ik eraan prutsen.

Ben je al van kinds af aan bezig met kunst of is het een liefde die pas later is gegroeid?

De Clercq Dat is wat later gekomen. Ik heb eerst alle mogelijke richtingen gedaan op de humaniora: begonnen met Latijn, afgezakt naar Moderne Talen. Op dat moment zei een leraar tegen mij dat ik beter iets met kunst ging doen. Ik heb zijn raad opgevolgd, maar in het vijfde of zesde middelbaar ben ik toch Handel gaan doen: ik wou geld verdienen. In die lessen was ik echter heel de tijd tekeningen aan het maken en uiteindelijk interesseerde geld me toch niet zo (lacht). En zo ben ik op de Academie verzeild geraakt.

Wie zijn je grote idolen in de kunstwereld?

De Clercq Goh, dat zijn er veel. Ik hou van alle stijlen en stromingen. Om maar enkele inspiratiebronnen te noemen: Donald Baechler, Jan Cox, Walter Swennen, Neo Rauch, Franz Kline, Cy Twombly, de Neue Wilde, Willem de Kooning... De laatste weken ben ik veel bezig met Pieter Bruegel de Oude. Momenteel bestudeer ik ook Alfred Hitchcock: zijn enscenering, zijn ruimtes, de gedetailleerde sets... Daarachter liggen al de kabels en rommel, maar dat ene stuk is echt perfect in orde. Sindsdien probeer ik in mijn schilderijen ook scènes te brengen.

Welk kunstwerk betekent voor jou het meest?

De Clercq Moeilijke vraag! Ik denk het kleine doekje met een Mickey Mouse-masker op. Het is van enkele jaren terug, uit een periode dat ik om niets meer gaf. Ik had wat slechte commentaren gekregen op de Academie en alles liep stroef. Ik wou gewoon schilderen waar ik zin in had! Als ik er dat jaar niet door zou zijn, was ik voor kok gaan studeren. Het interesseerde me allemaal niet meer. Sinds ik dat schilderij gemaakt heb, gaat alles veel vlotter. Ik heb niet meer dat gevoel van opgekropte ideeën die ik er niet uit kreeg.

Op verschillende schilderijen staan gasmaskers.

De Clercq Ja, dat gebruik ik wel vaker. Het is begonnen met dat Mickey Mouse-schilderij. Ik vond het wel interessant hoe maskers mensenhoofden vervormen, hoe mensen niet wachten op de natuur voor een volgende evolutie, maar dat we alles zelf beginnen aan te passen. Wat is natuur en wat cultuur? Als de mens iets vervaardigt, is dat dan ook natuur? Daar staan die maskers eigenlijk voor. Maar als het zo begint op te vallen, zal ik het vanaf nu wat minder gebruiken (lacht).

Waar ben je nu vooral mee bezig? En wat zijn de plannen voor de volgende jaren?

De Clercq Ik volg nu een opleiding aggregaat, maar ik weet nog niet of ik daar wel verder mee wil gaan. Voor de toekomst ligt alles nog open. Mijn droom is natuurlijk te kunnen leven van mijn schilderijen. Waarschijnlijk ga ik volgend jaar gewoon werken en daarnaast blijven schilderen. Met mijn diploma schilderkunst geraak ik wel niet zover, maar dat aggregaat op zak zal zeker helpen. Les geven is natuurlijk ook een optie, in de Academie of op de humaniora. Mensen wat aanleren en de uiteindelijke resultaten ervan zien, geeft echt voldoening.

Meermaals heb ik genoten van uw kleurrijke quizzen. Zij die naast de prijzen vielen, laat u ook niet in de kou staan. Ik denk hierbij aan de jonge vrouw die tijdens een debat polste naar uw oplossingen voor werkloze jongeren. Als een redder in nood kwam u met een oplossing: u bood zowaar uw eigen miljonairszoon aan als echtgenoot. Mooie, jonge vrouwen hebben niets te zoeken op de arbeidsmarkt, er zijn genoeg rijke huwelijkskandidaten om hen uit de armoede te redden. Desondanks blijven sommigen beweren dat u het allemaal voor uzelf doet! Die wet die er voor zorgde dat u onschendbaar zou worden als premier, voerde u in omdat u wist dat Italië nood had aan een goede leider. Italië kon het zich niet permitteren een voorman als u te verliezen. Natuurlijk had u zelf ook liever een tijdje uitgerust op kosten van de staat. Maar zo bent u niet.

U bent zoals ze dat in onze contreien noemen: een werkerke! Zelfs vóór u in de politiek zat, was u al sociaal begaan. Zo liet u in de jaren 70 een arme zuiderling overkomen, want u had een stalknecht nodig. Wist u veel dat deze Vittorio Mangano een maffiabaas was. U bent de Atlas van Italië, die zonder een zucht het land op uw schouders laat rusten. U geeft uw volk alles. 90% van de televisiezenders zijn van u, een voetbalploeg: van u, uitgeverijen: van u! Om nog maar te zwijgen over de kranten die u geheel vrijwillig financiert. Toch durven enkele nietsnutten uw naam te beschimpen op de openbare zender, RAI. Ik denk hierbij aan de journalist Travaglio, die maar boeken over u en uw zogezegde maffiavrienden publiceerde. En maar rijk worden ten koste van uw goede naam. Alsof dat nog niet genoeg was, vond desbetreffende het ook nog eens nodig om met zijn literaire fictiewerkjes uit te pakken in een talkshow. Hij was echter niet de enige, ook anderen haalden het in hun hoofd vragen te stellen over de herkomst van uw geld. Gelukkig laat u zich niet doen. Toen u enkele maanden later premier werd, liet u ze met één vingerknip van het scherm verdwijnen. U hebt gelijk: men behoort geen leugens te vertellen in uitzendingen die door het volk betaald zijn!

Ondanks al deze tegenwind maak ik mij geen zorgen over u. Ik zie dat u het goed maakt. De Italianen hebben juist gekozen. Zelf had u dat zien aankomen. U weet ook wel dat uw land niet vol achterlijke burgers zit, want zoals u verklaarde, zijn zij die voor links kiezen niet helemaal goed bij hun hoofd. Qua vrienden zit het ook goed. U kwam samen op met de kleindochter van il Duce, Alessandra Mussolini. Verder heeft u Giuseppe Ciarrapico, een trotse fascist, aan uw zijde. Maar laten we vooral uw oude studiekameraad Dell’Utri niet vergeten. Hij is uw rechterhand, helaas is deze hand wel veroordeeld wegens banden met de maffia. Maar ja, wie is dat niet in de Italiaanse politiek?

Het gaat u goed, mijn vriend, en als het u allemaal teveel wordt, mag u altijd komen meebouwen aan een beter België. Bij dwars belonen we u alvast met een snor!

PS: Als die miljonairszoon van u nog vrij is, mag die ook altijd meekomen!

De kans om een stempel te drukken op het sociale beleid van de UA wordt dus niet benut door onze studentenvertegenwoordigers: zelf nemen ze weinig initiatief, zeker als je het vergelijkt met de situatie aan andere universiteiten. Daar zijn de sociale raden er in het verleden vaak in geslaagd om zwaar te wegen op de begroting, verhogingen van de kamerprijzen tegen te houden of de sociale toelagen voor mindergegoede studenten te verhogen. Wat onze studentenvertegenwoordigers in de Sociale Raad binnenhalen, is daartegenover slechts een peulschil: zo komen er bijvoorbeeld een aantal extra computers op de Stadscampus terwijl de prijzen voor huisvesting, voedsel en gezondheidszorg blijven stijgen. VUAS schijnt tevens alle maatschappelijke verantwoordelijkheid te ontlopen. Sora (de Leuvense Sociale Raad) voerde enkele jaren geleden nog heftig actie om condooms op te nemen in de kotkit, maar niets van dat in Antwerpen: VUAS veegde het voorstel om condoomautomaten op de Stadscampus te plaatsen van tafel.

Of zulke conservatieve beslissingen op veel steun bij de studenten kunnen rekenen, is echter niet duidelijk. Zoals wel vaker aan de UA worden de studenten immers niet of amper geïnformeerd over de beslissingen van hun vertegenwoordigers. De vraag is dan ook hoe legitiem die vertegenwoordiging is: aangezien VUAS - de overkoepelende studentenclub - zetelt en niet de democratisch verkozen Studentenraad, kunnen de studenten ook niet zelf beslissen wie hen vertegenwoordigt. Het is dan ook jammer en bepaald ondemocratisch dat de studenten hun vertegenwoordigers niet kunnen beoordelen en desgewenst terechtwijzen.

Toegegeven, we kunnen de huidige studentenvertegenwoordigers – in VUAS, de Studentenraad of elders – weinig verwijten. Aangezien er steevast te weinig kandidaten zijn, zouden we blij moeten zijn dat zij deze taak toch op zich willen nemen. Maar misschien is dat ook weer wat kort door de bocht. Als de studentenvertegenwoordigers die bijvoorbeeld in de Sociale Raad zetelen de studenten beter zouden informeren over hun doen en laten, hun keuzes en wat ze bereiken, zouden de studenten zich meer betrokken voelen bij het beleid. De studenten krijgen dan de mogelijkheid hun vertegenwoordigers te controleren en de vertegenwoordigers zouden er democratische legitimiteit bij winnen.

Een verduidelijkende sketch in de les

Bart Peeters en biostatistiek hebben meer met elkaar gemeen dan je denkt. Vorig semester kwam de BV met zijn step de klas van professor Floris Wuyts binnengereden om een 'Gamma Boys'-sketch te geven. De biostatistiek gebruikt namelijk geregeld maar drie testen (in de sketch voorgesteld door een kleine hamer, een kleine beitel en een kleine zaag), in plaats van het hele gamma (de hele Gamma?) aan tests. Deze grappige, maar ook wel vreemde les à la 'Het Peulengaleis' is nu te zien op YouTube (zoektermen: Universiteit Antwerpen Bart Peeters).

Universiteit Antwerpen digitaliseert labboeken in Europese primeur

De Universiteit Antwerpen vervangt in een proefproject de papieren labboeken door een centraal beheerde elektronische versie. Ze is daarmee de eerste universiteit in Europa die zijn labboeken digitaliseert, weet het wetenschappelijk magazine Eos. Labboeken worden gebruikt door onderzoekers en laboranten om hun experimentele data en ideeën te noteren. Een labboek vormt ook een juridisch document en kan bewijsmateriaal zijn in patentprocedures en in procesvoering rond intellectuele eigendom. Het e-labboek moet het onderzoeksgeheugen van wetenschapsteams worden. Collega's kunnen zo gegevens efficiënt uitwisselen. De UA laat het elektronisch notitieboek een jaar lang testen door vijftien van haar onderzoeksgroepen.

Een jaar op kot kost 10.000 euro

De Vlaamse Vereniging van Studenten (VVS) en haar Franstalige tegenhanger Fédération des Etudiant(e)s) Francophones (Fef) vragen maatregelen tegen de fors gestegen kosten voor studenten hoger onderwijs. Een kotstudent kost 10.000 euro per jaar, een niet-kotstudent 7.000 euro, concluderen ze uit eigen onderzoek. Daartegenover staat een maximale studietoelage van respectievelijk 3.315 en 1.990 euro. Dat heeft dramatische gevolgen, zegt VVS: "Heel wat getalenteerde jongeren worden uitgesloten uit het hoger onderwijs. De kosten leggen ook een zware hypotheek op de slaagkansen van alle anderen." Volgens de woordvoerder van minister Frank Vandenbroucke wordt volgend jaar een nieuwe studiekostenmeting gehouden.

Noorderstation gaat tegen de vlakte

Op 2 april is de afbraak van het voormalige stationsgebouw aan de Noorderplaats gestart. Het station ruimt baan voor de nieuwe campus van de Hogeschool Antwerpen en voor kantoorgebouwen. Die nieuwbouw zal het ook gemakkelijker maken om de toekomstige fietsersbrug, tussen het Eilandje en de campussite, te integreren in het nieuwe project. Tegen de zomer moeten de afbraakwerkzaamheden afgerond zijn. De bouw van de Campus Noord, die aan 3.000 studenten uit vijf verschillende departementen onderdak zal bieden, heeft de nodige vertraging opgelopen. 2010 was altijd de streefdatum, maar de Hogeschool Antwerpen schuift nu 2011-2012 naar voor. Eens het definitieve ontwerp klaar is, rekent de hogeschool op een bouwtijd van dertig maanden.

UGent strijdt tegen Oxford en Cambridge in roeiwedstrijd

Een team van Gentse studenten daagt op donderdag 10 april de collega's van Cambridge, Oxford en Leiden uit voor een roeiwedstrijd in Gent. De twee Britse topuniversiteiten hebben een wereldbefaamde roeitraditie. Volgende week gooien voor de eerste keer ook roeiers van de Universiteit Gent en de Universiteit van Leiden zich in de strijd. Elk team bestaat uit acht roeiers en een stuurman. De ploegen nemen het tegen elkaar op in een sprintwedstrijd van 200 meter. De wedstrijd vindt plaats aan de Portus Gandae-jachthaven in Gent en kan gratis bijgewoond worden. Van zes tot half acht 's avonds neemt het team van de UGent het op tegen de delegatie van het Magdalen College (Oxford), het Trinity College (Cambridge) en de Universiteit van Leiden.

De kritiek die uit verschillende hoeken te horen valt, is tweeërlei. Om te beginnen zou VUAS niet het recht hebben in de Sociale Raad en de studentenraad van de Associatie Universiteit en Hogescholen Antwerpen (AUHA) te zetelen omdat deze posten aan democratisch verkozen studentenvertegenwoordigers zouden moeten toekomen, met name de Studentenraad. Alle UA-studenten kunnen immers stemmen voor hun vertegenwoordigers en zo de samenstelling van de Studentenraad bepalen. Voor VUAS ligt dit anders: deze koepel bestaat uit afgevaardigden van Unifac en ASK-Stuwer. De studenten hebben hier slechts zeer beperkte inspraak en kunnen enkel jaarlijks de woordvoerder verkiezen: de praesidia stellen maar één kandidaat-woordvoerder voor en de studenten hebben in de verkiezingen slechts de keuze tussen 'voor' of 'tegen'. Men vraagt zich af waarom de VUAS-feestbeesten de studenten vertegenwoordigen als het in de Sociale Raad op huisvesting of studiebegeleiding aankomt, of inzake onderwijs en onderzoek in de associatiestudentenraad. Academische dossiers zouden immers voer voor de democratisch verkozen Studentenraad moeten zijn.

Ten tweede wordt er getwijfeld aan de bekwaamheid van VUAS om de studenten te vertegenwoordigen in deze belangrijke dossiers. VUAS, zo luidt het, is er immers enkel voor studentenclubs en zou zich dan ook beter met kroegentochten en TD’s bezighouden.

Feestbeesten of dossiervreters?

“Tja, dat wij ons enkel met feesten bezighouden, is een hardnekkig fabeltje,” zegt VUAS-woordvoerder Roel Boons. “We hebben intussen al erg veel ervaring in de studentenvertegenwoordiging. Doordat er bij ons meer continuïteit is dan bij de Studentenraad, hebben we in veel dossiers zelfs meer expertise opgebouwd dan de Studentenraad. Bovendien stipuleert het UA-reglement ook dat wij de officiële vertegenwoordigers van de UA-studenten zijn.”

“Ik heb mijn capaciteiten tenslotte al bewezen en daardoor het vertrouwen van de studenten gewonnen,” besluit Boons. Studentenraadvoorzitter Tytgat vult aan: “Sowieso heeft de Sociale Raad weinig reden van bestaan. Die raad komt slechts één keer per jaar samen en er wordt amper iets beslist. De meeste dossiers passeren daarna nog langs de Studentenraad, waar wij wel onze invloed hebben.”

Een andere klacht luidt dat de vertegenwoordiging in de Sociale Raad weinig democratische legitimiteit heeft. De doorsnee student wordt immers niet geïnformeerd over de beslissingen van zijn vertegenwoordigers en zo worden er al eens twijfelachtige keuzes gemaakt. De studenten in de Leuvense Sociale Raad vochten destijds voor condoomautomaten in de gebouwen van de K.U.Leuven, maar op de Antwerpse Stadscampus staan er nog steeds geen. Nadat de meeste betrokkenen in de Sociale Raad van de UA hun fiat gegeven hadden, werd dit voorstel immers weggestemd door VUAS-vertegenwoordigers die hier naar eigen zeggen de noodzaak niet van inzagen. “Zelf was ik er toen nog niet bij,” zegt VUAS-woordvoerder Boons, “maar dat was nu eenmaal de beslissing van de toenmalige VUAS-vertegenwoordigers. VUAS kreeg de bevoegdheid om te stemmen, dus ligt de beslissing ook bij VUAS.”

“We kunnen in de Sociale Raad ook heel wat bereiken,” vervolgt Boons, “zo hebben we er recent voor kunnen zorgen dat er meer computers op de Stadscampus komen: in de Agora en in de bib.”

Associatievertegenwoordiging

Een aantal betrokkenen binnen en buiten onze universiteit vroeg zich eveneens af waarom VUAS de helft van de UA-studentendelegatie in de Associatie StudentenRaad Antwerpen (ASRA) uitmaakt. De dossiers op associatieniveau hebben immers erg specifiek met onderwijs- en onderzoeksthema’s te maken, normalerwijs de bevoegdheid van de Studentenraad en niet van VUAS. “Eigenlijk maakt het me niet veel uit,” zegt Studentenraadvoorzitter Tytgat. “ASRA is momenteel toch een lege doos. We gaan geen initiatieven nemen om het huidige systeem van vertegenwoordiging te veranderen. Het lijkt ons belangrijker in de eerste plaats aan de functie en de inhoud van ASRA te werken.”

“We hebben de steun van de studenten, dat is het belangrijkste,” zegt Boons. “Niet democratisch verkozen? Ik ben dat wel. En bovendien kiest VUAS zelf de meest capabele mensen, want dat is wat er echt toe doet.”

Navolging in de andere associaties kent dit model echter niet. Korneel Warlop, de voorzitter van de Gentse Associatie Studentenraad (GAST), wil liever geen vertegenwoordigers van de studentenclubs in zijn rangen: “Ik zie daar absoluut geen inhoudelijke meerwaarde in, integendeel zelfs. Studentenclubs hebben hun eigen, specifieke takenpakket, dat ver van alle associatie- en onderwijsdossiers verwijderd is. De studentenraad wordt democratisch verkozen, studentenclubs niet: als je hen erbij vraagt, waar houdt het dan op?”

Discriminatie is de enige uitleg

De loonkloof tussen mannen en vrouwen bedraagt bruto gemiddeld 25% per maand. De oorzaken zijn divers. Zo is er verticale segregatie op de arbeidsmarkt: in beslissingsfora van bedrijven maken vrouwen maar voor 5% de dienst uit. Er is ook horizontale segregatie: er zijn typische mannen- en vrouwenberoepen, met de vrouwenberoepen als de minst betaalde. Ook deeltijds werk verklaart wat: ruim 80% van de deeltijds werkenden zijn vrouw.

Toch zijn er mensen die het bestaan van de kloof in vraag trekken. Hun argumentatie verandert voortdurend. Eerst werd het bestaan van een loonkloof gewoon ontkend. Wanneer de cijfers het tegendeel bewezen, heette het plots dat de kloof eigenlijk veel kleiner was dan 25 %, of dat er goede redenen waren voor het bestaan ervan. Mannen zouden meer verdienen omdat zij continu (net)werken zonder (loopbaan)onderbreking en minder belang hechten aan het privé-leven. Vrouwen zouden dan weer minder in staat zijn zich kapot te werken en te veel belang hechten aan het private. En dus zouden ze ‘genoegen nemen’ met minder loon. Redenen die dus altijd met de bewuste keuze van de vrouw te maken hadden, opdat er geen ‘niet verklaarde verschillen’ zouden overblijven. Want die niet verklaarde verschillen hebben een naam: discriminatie.

Het is maar hoe je het bekijkt. Onderzoek met bijbehorende cijfers kan een deel van de kloof niet verklaren, tenzij door discriminatie. En het verklaarde deel van de kloof is daarom nog niet rechtvaardig. Of moeten we het normaal vinden dat in 2008 mensen ongelijk betaald worden voor pakweg bandwerk? Omdat de vrouw dat werk uitvoert in een “vrouwelijke” sector zoals de confectie?

Op 31 maart voerden Zij-kant en de ABVV vrouwen actie onder de titel ‘Geef vrouwen hun verdiende loon’. Dat blijft helaas nog altijd de pertinente baseline van Equal Pay Day – de dag voor meer loongelijkheid tussen vrouwen en mannen.

Inga Verhaert (sp.a) is gedeputeerde voor Gelijke Kansen van de Provincie Antwerpen

De keuzes bepalen het loon

Waarom verdienen vrouwen minder? Naast het verschil inzake voltijds en deeltijds werken, spelen er nog een aantal factoren mee. Zo kiezen vrouwen voor jobs die minder betalen. Een universitair afgestudeerde verdient als starter één derde meer dan iemand met een diploma secundair onderwijs. Na twintig jaar loopt dat verschil zelfs op tot 50 procent. Maar ook de studiekeuze speelt een belangrijke rol. Historici verdienen gemiddeld bijna een kwart minder dan ingenieurs. Wie kiest voor de humane wetenschappen weet dat deze richtingen naar jobs leiden die gemiddeld minder opbrengen.

Een andere reden is dat vrouwen hun loopbaan meer onderbreken dan mannen. Wie de loopbaan gedurende een langere periode onderbreekt verliest sowieso op financieel vlak, omdat die onderbreking meespeelt in de anciënniteit. Daarnaast loopt de competentieontwikkeling vertraging op, met bijkomende financiële repercussies. Bovendien verkleinen ook de rol en invloed in informele netwerken in het bedrijf als je voor een tijdje verdwijnt.

Minder bekend is dat vrouwen minder verdienen omdat ze minder belang hechten aan loon dan mannen. Wie minder waarde hecht aan loon, zal bij de onderhandelingen over het arbeidscontract ook minder inzetten op loon. Daarmee is niet gezegd dat vrouwen naïef zijn of de nodige onderhandelingsvaardigheden missen. Ze nemen vrede met een iets lager loon dan een man, maar willen in ruil meer soepelheid van de werkgever inzake de afstemming werk-privé.

Expliciete discriminatie speelt hier een zeer minimale rol. Dat betekent niet dat het verschil geen maatschappelijk relevant thema is, of dat er geen ruimte is voor beleid. Alleen is het de vraag of de juiste maatregelen worden genomen. België heeft de voorbije jaren op verschillende beleidsniveaus een stimulerend beleid gevoerd ten aanzien van loopbaanonderbreking. Hoog tijd om dat beleid te verfijnen en aandacht te schenken aan de negatieve bijwerkingen.

Jan Denys is arbeidsmarktdeskundige voor Randstad Dit is een ingekorte versie van een opiniestuk dat eerder in De Morgen (10/03) is verschenen.