‘Non’ tegen de numerus clausus!

De Waalse studentenorganisatie FEF en de Vlaamse studentenvereniging VVS betoogden onlangs tegen het ingangsexamen voor Geneeskunde. De betoging lokte uiteenlopende reacties uit in de politieke wereld. Jong CD&V en Jeunes cdH pleiten voor een verhoging van het contingent. De vergrijzing van de bevolking en de vervrouwelijking van het medische beroep maken die ingreep volgens hen noodzakelijk. Volgens sommige politici hadden de betogende studenten het echter volledig mis: hoe eerbaar en sociaal ook, het zou kortzichtig zijn de open toegang tot het hoger onderwijs te verdedigen. Het zomaar toelaten van studenten leidt niet tot meer huisartsen. De huisartsengeneeskunde herwaarderen is volgens hen de boodschap.

Studenten geen oliesjeiks

De ResPACT-campagne, die ijvert voor lagere studiekosten, is van start gegaan. Meer dan driehonderd studenten over heel België verzamelden onlangs aan de ULB om een hele dag te debatteren over de stijgende studiekosten in het hoger onderwijs. “Vaak wordt ervan uitgegaan dat studeren in ons land goedkoop is, in vergelijking met het buitenland. Toch zijn er tal van landen met een vergelijkbare bevolking en BBP per capita die veel beter scoren en erin slagen om het hoger onderwijs kosteloos te houden", stelde Gertie De Fraeye, VVS-voorzitter, namens het ResPACT-platform. Zo schafte Oostenrijk onlangs het universitaire inschrijvingsgeld van 750 euro af. Het platform wil onder andere dat de overheid 2 procent van het BBP investeert in hoger onderwijs.

Een opleiding voor imams aan de unief?

Vanaf volgend schooljaar kunnen toekomstige islamleerkrachten en geïnteresseerden studies aanvatten aan het Hoger Instituut voor Islamitische Studies (HISS). Of dat is toch het plan. Een volwaardige imamopleiding aan een Vlaamse universiteit of hogeschool komt er voorlopig niet. Er is geen enkele instelling die zich daarvoor wil engageren. Het HISS zou een samenwerking zijn tussen universiteiten en/of hogescholen en moslimgemeenschappen. Het kabinet van Vandenbroucke ziet de UA als mogelijke partner: “In het verleden bestond een zekere terughoudendheid in academische kringen. De universiteiten durfden niet echt hun nek uit te steken. Het ziet er naar uit dat de Universiteit Antwerpen daar het verste in staat. Zij zijn momenteel bezig met de concrete invulling van het programma.”

Weinig vrouwen worden praeses

Eén derde, dat is de verhouding man-vrouw in de studentenvertegenwoordiging. In Leuven, weliswaar, maar voor Antwerpen zijn de cijfers niet veel evenwichtiger. “Het gezag van een man wordt sneller aanvaard”, aldus de weinige vrouwelijke praesessen. De vrouwen zijn wel goed vertegenwoordigd in de rest van het praesidium. Meer vrouwen dan mannen vinden hun gading in het organiseren van feestjes en culturele activiteiten. Ook in de studentenvertegenwoordiging op overkoepelend niveau is slechts een klein aantal vertegenwoordigers vrouw. dwars bewijst alvast het tegendeel: ook vrouwen kunnen aan het roer staan.

Biologische groentjes à volonté

Binnenkort kunnen Antwerpse studenten gezonde voedingspakketten kopen tegen een democratische studentenprijs (6 tot 8 euro per week). Op verschillende plaatsen in de stad – de dienstencentra van het OCMW en op de universiteit zelf – zullen we biologische seizoensgroenten en fruit kunnen afhalen. Het is de eerste keer dat buiten de onderwijsinstellingen een dergelijk initiatief wordt genomen. Gezond eten zit er niet steeds in wegens weinig tijd en het kleine budget van de student. De vzw Voedselteams wil met de groentepakketten de drempel verlagen om gezond te eten en met de verkoop duurzame landbouw steunen. Vzw Voedselteams mikt voor het eerste werkingsjaar op vijftig tot honderd groentetassen. www.voedselteams.be

dwars is 50. Vijftig nummers en een veelvoud daarvan aan onderwerpen die we sinds 2001 in de kijker hebben gezet: de eenmaking van de UA, prostitutie onder studenten, BV's en BP's (Bekende Proffen), studenten zonder papieren, de Oosterweelverbinding... Soms luchtig, maar vaak ook kritisch, en steeds met de bedoeling om studenten op de hoogte te brengen van het reilen en zeilen buiten hun kot. Want wij geloven niet dat studenten deftige burgermannetjes en -vrouwtjes zijn die enkel hun diploma willen halen.

Kijk bijvoorbeeld naar uw vertegenwoordiger in de faculteitsraad en de Studentenraad. Hier onderhandelen studenten met proffen over het examenreglement of het aantal studiepunten voor keuzevakken. Akkoord, waar in ‘68 de studenten op de barricaden stonden voor de pil of tegen het priesterlijke vingertje in het onderwijs, gebeurt het nu wat minder ruig, in vergaderzalen met een theetje. Maar we zijn er nog niet helemaal. Denk maar aan de bama-hervorming, het vak Levensbeschouwing of het nieuwe deliberatiesysteem, waar we ons zegje over kunnen en moeten doen.

Toegegeven, die dossiers zijn zodanig complex dat de ‘gewone’ student ze liever aan zich laat passeren. Maar net omdat niet iedereen zich geroepen voelt om zich vast te bijten in moeilijke dossiers, moeten zij die dat wel doen er regelmatig en duidelijk over communiceren. De Vlaamse Vereniging van Studenten overkoepelt in december zeventig jaar de studentenraden en vertegenwoordigt alle studenten bij de minister. Wist u dat? Dan zult u waarschijnlijk één van de weinigen zijn. Veel studenten kennen hun vertegenwoordigers niet en weten niet waarvoor gestreden wordt. Laat staan dat zij de uiteindelijke beslissingen vernemen. Er is duidelijk nog werk aan de winkel wat betreft de communicatie naar de studenten toe. Wij beloven alvast dat wij de komende vijftig edities ons best zullen blijven doen om complexe onderwerpen verteerbaar te belichten. En lukt dat niet, dan heeft u tenminste één ding om over te protesteren.

Volgens een onderzoek uit 2005 had 2,9 procent van alle studenten van de Associatie Antwerpen in het afgelopen jaar stimulerende medicijnen gebruikt zonder dat deze voorgeschreven waren. Ongeveer de helft van deze groep, 1,5 procent van het totaal, gebruikte deze dagelijks tijdens de examens. Omgerekend zijn dat ongeveer 400 studenten. En dan gaat het niet over caffeïnepillen en vitaminenpreparaten, maar best wel zware medicijnen zoals Rilatine. Aangezien elk redactielid altijd met een grote onderscheiding afstudeert (nee, niet echt) en we niet op eigen ervaring konden teren, ging dwars op zoek naar twee vrijwilligers die ons wilden inleiden in de beginselen van de hersendoping.

Een flierefluiter als ik

Onze eerste anonieme getuige is 26 en behaalde na een graduaat Biochemie aan de Karel de Grotehogeschool een master Industrieel Ingenieur.

Tijdens mijn graduaat hadden vrienden van mij psychologische testen gedaan en te horen gekregen dat ze een aandachtsstoornis hadden. De dokter had hen Concerta voorgeschreven en ze schepten er over op hoe goed ze daarmee konden studeren. Toen ik op een bepaald moment een zwaar examen had en er twee dagen op voorhand nog maar weinig voor had gedaan, heb ik zo'n pilletje gevraagd en gekregen.

Concerta is eigenlijk een verbeterde versie van Rilatine. Het heeft een vertraagde afgifte en werkt twaalf uur, in tegenstelling tot Rilatine, dat slechts vier uur zijn werk doet.

Wel, het is eigenlijk een geneesmiddel voor ADHD-patiënten, waardoor die zich beter kunnen concentreren. Het bevat speedderivaten (eigenlijk amfetamines, die behoren tot dezelfde familie als de metamfetamine speed, nvdr.). Als je een flierefluiter bent, zoals ik, kan je je plots een hele dag concentreren op een cursus. Normaal gezien ben ik erg lui. Zonder Concerta duurde het erg lang voor ik begon te studeren, en als ik een middagpauze nam, dan at ik, keek ik even een filmpje, keek ik dat filmpje nog uit en zo ging er wel wat tijd voorbij. Onder de Concerta duurde mijn middagpauzes een half uur, waarna ik het gevoel had dat ik terug moest gaan studeren. Ik kende tijdens mijn studie best wel wat mensen die Rilatine voorgeschreven kregen en het elke dag moesten nemen. Na een tijdje hebben de meeste er echter genoeg van om dat zo vaak te slikken en... wel, uitdelen is een te groot woord, maar laten we zeggen dat het wel ter beschikking was.

Je staat wel strak, natuurlijk. Een beetje alsof je te veel koffie hebt gedronken. Maar dat is niet echt een bijwerking. En je kan er ook niet van slapen. Ik stond om acht uur op en nam dan Concerta, zodat het tegen acht uur 's avond uitgewerkt was en ik tegen tien uur kon gaan slapen. Als je het natuurlijk om drie uur 's middags neemt, ga je door tot drie uur 's nachts, wat de dag voor een examen geen goed idee is.

Een potje Concerta van 36 mg met 50 capsules kost ongeveer 50 euro. Dat is niet goedkoop, maar om je jaar te redden kan het er wel af. Let wel, het is allemaal op voorschrift. Dokters zouden het makkelijk voorschrijven. Ik ben even op zoek geweest naar een arts die niet moeilijk doet, want je kan natuurlijk moeilijk naar je huisarts gaan, maar uiteindelijk heb ik het toch niet gedaan.

Ik ken ook iets marginalere gevallen, mensen die in het feestmilieu terecht kwamen en eerst XTC en later speed begonnen te gebruiken. Dan denken ze ‘oh, van speed blijf je wakker’ en gaan onder invloed studeren, om een kwartier voor hun examen nog een lijntje te leggen. Maar die geraken er uiteindelijk toch niet door. Iemand anders had in de paasvakantie een gram speed gekocht en nam dan elke ochtend wat speed. Het is niet zo gecontroleerd als Rilatine of Concerta, maar heeft eigenlijk wel hetzelfde effect. En het was lang voor de examens, dus tegen juni was het wel uit zijn systeem. Die speed heeft hem dus wel geholpen, maar het is heel makkelijk om daarmee over de schreef te gaan.

De pillen kunnen er uiteraard niet uithalen wat er niet inzit. Het is niet zo dat je zo'n pil pakt en je cursus kent. Als je lui bent of echt een aandachtsstoornis hebt, kan het helpen, maar als je gewoon te dom bent, om het grof te zeggen, ga je niet ineens veel beter presteren met die pilletjes. In mijn master ben ik ermee gestopt, omdat ik wist dat het ook zonder mogelijk was, ook al kwam het allemaal dan wat langzamer op gang. Na mijn eerste twee jaar in het hoger onderwijs te buizen, dacht ik dat ik het misschien gewoon niet kon. Zonder die pilletjes had ik niet gestaan waar ik nu sta.

Geen voorschrift nodig

Onze tweede anonieme getuige is 22, heeft eerst Biomedische Wetenschappen gestudeerd, maar is uiteindelijk geslaagd voor het ingangsexamen Geneeskunde. Momenteel zit hij in zijn vierde jaar. Ik heb zo mijn eigen cocktailtje voor tijdens de examens: een bruistabletje met mineralen en vitaminen, dat ik sowieso elke dag neem in de winter; Morepa, een tablet met omega-3 vetzuren, goed voor het geheugen; Dynatonic (magnesium en vitaminen, nvdr.) of Dynarax (onder andere adenosinetrifosfaat, opwekkend, en haverextract, tegen fysieke agitatie en zenuwachtigheid, nvdr.) en tot slot nog BioCure Intellect (ook goed voor het geheugen, nvdr.). Dat neem ik elke dag tijdens de examens – de rest van de dag eet ik ook wel voldoende fruit, drink ik veel water en ik eet ook gewoon goed – en aan mijn punten te zien rendeert dat wel. Met die vier pilletjes voel ik mij heel goed om te studeren. Ik studeer altijd graag, maar hierdoor kan ik het gewoon langer volhouden.

Toegegeven, tijdens het jaar doe ik niet zo veel en tijdens de examens moet ik dat dan compenseren. Met die pillen kan ik makkelijk tien tot twaalf uur per dag effectief studeren. Vorig jaar had ik een onderscheiding. Dat is niet héél goed, natuurlijk, maar om tijdens het jaar niets te doen vind ik dat niet slecht.

Ik ben ermee begonnen toen ik nog Biomedische studeerde. Het bruistabletje, dat gewoon van de Aldi komt, neem ik altijd in de winter. De andere drie waren eigenlijk op aanraden van mijn oudere zus, die al arts is, en mijn ouders. Ze waren het gewoon gaan halen bij de apotheker, want al die dingen zijn vrij van voorschrift.

Niet enorm. Ik weet het niet precies vanbuiten, maar per dag omgerekend kost het je toch wel een aantal euro's.

Na elke examenperiode ben ik echt wel op, mentaal en fysiek. Die pilletjes geven mij gewoon een extra boost, maar na anderhalve tot twee maand studeren is het wel normaal dat je uitgeput bent. Een pintje na mijn laatste examen lukt nog net, maar gaan feesten, nee, ik doe dan een week lang niet veel meer dan slapen. Ach, er zijn wel meer studenten als ik die wel een hulpmiddeltje kunnen gebruiken tijdens de examens en daar is niets mis mee.

Ik ben er toch niet zo extreem in. Als je zo'n medicamenten niet op voorschrift moet nemen, blijf er dan maar af.

Slikken! Maar...

Bovenstaande getuigenissen wisten ons enthousiasme voor stimulerende middelen enigzins aan te wakkeren. Voor alle zekerheid belde dwars toch ook even met Paul Van Royen, hoogleraar aan de UA en coördinator van de studentenartsen, die zonder al te veel moeite een domper op de feestvreugde zette. Dat Rilatine en Concerta medicijnen waren voor ADHD-patiënten, wisten we al. En inderdaad, ze versterken de waakzaamheid en de concentratie. Maar er is wel degelijk een risico op bijwerkingen als je deze pillen neemt zonder een goede reden, zoals bijvoorbeeld hyperkinesie. Onder invloed van methylfenidaat, het werkzame bestanddeel van Rilatine en Concerta, put je je lichaam uit zonder dit te merken. Ga je hier te ver in, kan je misselijk worden en overgeven, wat alleen al tijd kost die je ongetwijfeld beter kan gebruiken om te studeren. Heb je echt pech, dan kan je er ook black-outs van krijgen: jawel, het volledig tegenovergestelde van wat je wou toen je zelfzeker dat medicijn dat je helemaal niet was voorgeschreven doorslikte. Op langere termijn zijn de bijwerkingen nog iets extremer – een verminderd libido, mood swings en psychoses – maar als je je daarover zorgen maakt, denk ik dat je beter eens een afspraak maakt met je huisarts, dan een artikel te lezen in een studentenblad. Met alle respect. Maar wat als je niet rond geraakt met je leerstof en chemicaliën de enige uitweg lijken? Dan moet je misschien eerst eens gaan praten met één van de studentenbegeleiders op de universiteit. Samen met hen kijken waar het precies misloopt, kan je al op weg helpen. Misschien is je studiedruk slecht verdeeld, of denk je iets te snel dat het allemaal niet gaat lukken. Een gesprek heeft alleszins geen kans op onvoorziene bijwerkingen. Door te surfen naar www.ua.ac.be > ‘Huidige student’ > ‘Psychosociale begeleiding’ vind je de coördinaten van deze luisterende oren en helpende handen. Onze mening? Probeer het toch maar te vermijden, zeker de medicijnen. Ook al klinkt het aanlokkelijk, je hypothekeert je lichaam én je loopt het risico dat je het tegenovergestelde effect krijgt van wat je hoopt te bereiken. Het is de baarlijke duivel niet, maar middelengebruik, zeker om te presteren, is altijd een slippery slope, en wat er in het dal ligt is nooit mooi om te zien.

Op zoek naar informatie klopte dwars aan bij Joachim Ganseman, doctorandus in de Informatica, de afgelopen drie jaar secretaris van de Studentenraad en ancien van de studentenvertegenwoordiging.

Levensbeschouwing door de strot geramd

Joachim Ganseman De Studentenraad is een adviesorgaan dat een hele rits dossiers behandelt. Zo was er bijvoorbeeld het vak Levensbeschouwing. Dat was een persoonlijk project van onze vorige rector waarvan je gerust mag zeggen dat het door onze strot is geramd. Dat is uiteraard op geen enkele faculteit in dank afgenomen. De Studentenraad heeft, achteraf, het standpunt ingenomen dat er een keuzevak van gemaakt moet worden. Ondertussen hebben we ook een student mogen afvaardigen naar de Raad van Bestuur van het Centrum Pieter Gillis, dat het vak organiseert.

Ganseman De rector wil meer informele contacten met de studenten, maar we zullen zien of die er werkelijk komen en of we meer inspraak krijgen. De Studentenraad is ook uitgebreid met een vaste vertegenwoordiger vanuit de Sociale Raad en zeven vertegenwoordigers uit de Onderwijsraad. Tussen de Studentenraad en de Onderwijsraad was er zeer weinig communicatie. En net omdat de Studentenraad vaak zaken bespreekt die ook met onderwijs te maken hebben, gebeurde het dat beide raden naast elkaar hetzelfde werk deden.

Ganseman Hij doet dat goed, dus hij mag dat blijven doen. (lacht) Pieter Boyden neemt mijn plaats als secretaris in, en Orry Van de Wauwer is verkozen tot ondervoorzitter. Beiden hadden een zeer overtuigend beleidsprogramma voorbereid en schenen erg geëngageerd.

Politiek in de positieve zin

Ganseman In de vorige jaren hadden ondervoorzitters weinig om handen. Dat waren wel goeie mensen, maar de voorzitter trok steeds de kar. Ik heb de indruk dat er dit jaar veel mensen zitten die echt iets willen doen met hun mandaat. We hebben de vorige jaren wel mensen gehad die op de vergaderingen aankwamen zonder de te behandelen documenten te hebben gelezen. Als iedereen ter plaatse nog moet uitvissen waar het over gaat, kom je moeilijk vooruit. Maar dit jaar ziet het er echt veelbelovend uit.

Ganseman Niet echt. Er zijn nog veel plaatsen vrij, net als altijd. De UA is de universiteit in Vlaanderen die de meeste mogelijkheden biedt voor studentenvertegenwoordiging, maar jammer genoeg is het ook de universiteit met de minste invulling van al die mogelijkheden. Dat is een heel vreemde zaak.

Ganseman Een van de weinige faculteiten waar de studentenvertegenwoordiging echt goed werkt is de faculteit Geneeskunde. In PSW daarentegen is de situatie rampzalig. Dat een faculteit waar men politicologie doceert haar studenten niet warm kan maken voor politiek mag men mij eens komen uitleggen. Want studentenvertegenwoordiging is een vorm van politiek, in de positieve zin van het woord: een studentvriendelijk beleid moet ook gemaakt worden. En het is geen eenmalig toeval, want ook bij de afgelopen rectorverkiezingen had PSW acht plaatsen voor studenten, maar er zijn er maar zes ingevuld geraakt. Het zou de proffen in kwestie niet misstaan als ze hun ‘politieke verantwoordelijkheid’ nemen, wegens het niet waarmaken van de doelstellingen van de opleiding. Dat klinkt misschien hard, maar een visitatiecommissie zou echt niet milder zijn.

Ganseman Er waren wel wat struikelblokken, onder andere het kiesreglement. Dat dateert nog uit de tijd van kandidaturen en licenties. Het toenemende aantal geïndividualiseerde trajecten maakte de problemen dit jaar pijnlijk duidelijk. Wat met studenten die zowel in de bachelor als in de master zitten? Dubbel stemrecht geven gaat niet, twee keer zoveel kans om ergens verkozen te worden evenmin.

Ganseman Omdat de tijd drong – VUAS was vrij laat begonnen en had de complexiteit misschien wat onderschat – zijn ze voor de pragmatische aanpak gegaan. Zo is er per raad of commissie één lijst gemaakt met alle kandidaten en kreeg elke student één stem per lijst. Eens ze de resultaten hadden, zouden ze wel kijken hoe een eventuele verdere verdeling precies zou lopen. Maar de gemaakte keuzes waren steeds weloverwogen en er werd te allen tijde over gewaakt dat het kiessysteem intern consistent bleef. Misschien had het departement Studentgerichte Diensten het proces wat in het oog moeten houden, zonder zich daarom te mengen. Ik denk dat de problemen zo vroeger opgespoord en opgelost zouden kunnen worden.

Ganseman Ja, daarin zitten drie vertegenwoordigers van de UA-Studentenraad en drie uit VUAS. Inderdaad, in die vergaderingen gebeurt er niet veel. Dat heeft veel te maken met het feit dat de Associatie een nogal abstract gegeven is waar je als student maar zelden mee te maken krijgt. Tot op heden is de Associatie vooral een samenwerkingsplatform tussen de UA en de Antwerpse hogescholen. Ze proberen de zaken daar wel een beetje op elkaar af te stemmen, maar van echte integratie is er zelden sprake. In de komende jaren, als de Associatie wat verder wordt uitgebouwd en de academisering zich verder doorzet, zal dat wel op gang komen.

Verenigd in een blok

Carmen Anthonissen zit in de master TEW, is de vicevoorzitter van Unifac en de woordvoerder van VUAS. Peter Hellinckx doctoreert in de Informatica en volgt een manama in de Maritieme Wetenschappen, is de praeses van ASK-Stuwer en de vicewoordvoerder van VUAS. Bijgevolg was het niet dwars die het woord voerde.

Carmen Anthonissen Bekijk het als een soort piramide: de basis wordt gevormd door de studentenclubs. ASK-Stuwer en Unifac overkoepelen hen en verzorgen ook de communicatie tussen de clubs. Daarboven staat dan VUAS, dat Unifac en ASK-Stuwer verbindt, omdat die twee clubs alleen al geografisch uit elkaar liggen. Zo kunnen we naar buiten toe toch een blok vormen.

Peter Hellinckx We zijn uiteraard ook begonnen met drie apart universiteiten. Je had Unifac, ASK en Stuwer. De twee clubs van de buitencampussen zijn logischerwijs samengesmolten en uiteindelijk, met de eenmaking van de UA, was er nood aan een geheel dat Unifac en ASK-Stuwer verenigde. Dat is dan VUAS geworden. Daar één grote club of koepel van maken was en is niet te doen: je kan niet buiten dat geografisch verschil, en daarom is er bewust voor gekozen om de aparte entiteiten te behouden en van daaruit enkele mensen af te vaardigen naar VUAS, om vervolgens de centrale problemen te kunnen oplossen en overkoepelende bezigheden te organiseren.

Hellinckx VUAS is ondertussen een eenheid geworden. We zijn vertrokken van drie universiteiten waar de mensen heel divers waren en bijgevolg waren hun belangen ook heel divers. Nu zien we dat we toch een groep vormen waarin we elkaar perfect aanvullen.

Hellinckx Als je kijkt naar de vertegenwoordiging daar en de mensen die bij ons zitten, kom je heel vaak dezelfde namen en gezichten tegen, omdat de studenten bij Unifac en ASK-Stuwer gewoon heel gemotiveerde mensen zijn. We komen van een heel moeilijke situatie, maar nu zijn er veel minder strubbelingen.

Democratisch deficit?

Anthonissen De vorige jaren gebeurde dit altijd op het einde van het academiejaar. Dat betekende dat eerstejaars onmogelijk hieraan konden deelnemen. Daarom hebben we de verkiezingen verplaatst, zodat eerstejaars ook de kans krijgen om zich kandidaat te stellen. Er zit al zeker één eerstejaars in de nieuwe Studentenraad dit jaar. Het vroege tijdstip maakt de organisatie wel wat moeilijker. Voor volgend jaar zijn we dan ook een draaiboek aan het maken, zodat er een beter overzicht is. Daarnaast werken we nog niet zo lang met Blackboard, en dat is wel een hele overgang van briefjes waarop je een naam aankruist. Het zijn skills die we moeten ontwikkelen.

Hellinckx Voor de buitencampussen was werken met Blackboard iets makkelijker, omdat wij met exacte wetenschappers zitten, waaronder een aantal informatici. Voor mensen van Unifac is dat echter niet te onderschatten. We gaan met de universiteit overleggen, zodat dit volgend jaar vlotter kan verlopen.

Hellinckx Wij werken met interne verkiezingen. Dat is traditioneel zo gegroeid. Voor de Studentenraad hebben vijf of zes mensen vanuit ASK-Stuwer zich verkiesbaar gesteld. Daar kan kritiek op komen, maar toch merk je dat wij wel gedragen worden door de mensen die wij vertegenwoordigen. Op onze kringraden, bijvoorbeeld, kan elke club ten allen tijde zeggen dat de voorzitter van ASK-Stuwer daar niet moet zitten.

Anthonissen Ik val Peter volledig bij. Onze voorzittersverkiezing is vrij streng: de kandidaat wordt aan een kruisverhoor onderworpen dat niet min is. Om voorzitter van Unifac of ASK-Stuwer te worden, heb je ervaring nodig en moet je ploeg achter je staan. Er zijn zoveel kleine dingen die moeten gebeuren dat het echt heel veel werk is. Je moet als een team draaien.

Een reactie op dit artikel leest u hier.

Elk jaar in november organiseert de studentenclub Aesculapia in samenwerking met het Rode Kruis Bloedserieus. Ate Altenbrug en Sofie van Ackerbroeck, pr- verantwoordelijken van Aesculapia, verduidelijken: “Met deze actie willen we zo veel mogelijk bloed inzamelen om de slinkende bloedvoorraad op te krikken. Ook hopen we de studenten aan te moedigen regelmatig bloed te geven en zo de groep trouwe donoren uit te breiden.” Maar dit alles weet u natuurlijk allemaal al, trouwe donor.

Bloednodig

Komt u compleet uit de lucht gevallen? Ga dan zeker naar de volgende editie van Bloedserieus. Waarom u daar laten aftappen? Wel, bloed geven redt levens. Elke dag is er wel iemand die jouw bloed nodig heeft: bij een ongeval, een operatie, een chemokuur... Eén zakje bloed redt vijf (!) mensenlevens. Bovendien worden er antistoffen uit het plasma gefilterd waarmee men dan medicijnen maakt. Door de controle van het gedoneerde bloed wordt ook de donor zelf medisch opgevolgd. “We kijken de bloedgroep, het ijzergehalte en de hoeveelheid witte en rode bloedcellen na en testen op de aanwezigheid van virussen zoals HIV en syfilis. Als we merken dat er iets mis is, wordt de donor meteen op de hoogte gebracht”, zegt Leen Smets van het Rode Kruis. Nog een reden voor de minder altruïstische student om toch te komen opdagen: iedere donor krijgt een zakje vol lekkers.

En de Stadscampus?

Niet alleen de Antwerpse student toont zich van zijn gulle kant. Ook in Leuven en Gent wordt al bijna 20 jaar bloed ingezameld onder de studenten. Meer nog, daar duurt de aftap zelfs een hele week. Zo willen de studentenverenigingen nog meer jonge donoren bereiken en wordt het “geen tijd”-excuus naar de prullenbak verwezen. Leen Smets ziet dit ook voor Antwerpen lukken : “Leuven Bloedserieus kan over de vijf dagen heen rekenen op bijna 3000 goedhartige studenten. Antwerpen haalt op zijn inzameldag bijna 200 donaties. Dit cijfer kan nog wel omhoog. Er zijn al plannen om zo'n meerdaagse actie ook in Antwerpen te realiseren.” Ook Ate en Sofie pleiten voor een schaalvergroting. “Nu wordt Bloedserieus enkel georganiseerd op Campus Drie Eiken. Door ook de Stadscampus erbij te betrekken zou je veel meer mensen kunnen bereiken, en dus veel meer donoren aantrekken.” De strikte scheiding tussen de campussen maakt het werven en promotie voeren voor Aesculapia niet eenvoudig. “Met een helpende hand van de stadsclubs zouden we dit evenement ook bekend kunnen maken op de Stadscampus. Daar moet dringend werk van gemaakt worden.”

Wordt suikertante vijftig, dan doet ze haar gebit aan om een stuk appeltaart te eten. Een jarige hond krijgt een extra vette kluif, de prille vijftiger een bonus op zijn pre-pensioen. Wij, wij krijgen niets. Akkoord, we geven toe dat niet alles gesmeerd liep: bandopnemers en inspiratie voor originele vragen lieten het wel eens afweten tijdens een interview en onze gesprekspartners – van hoge pief tot BV – bleken misschien ettertjes. Maar laten we veronderstellen dat u dat niet bent en dat uw geheugen beter werkt dan dat van onze bandopnemer. U mag vergeten wat u wil, maar deze foto's en citaten herinnert u zich hopelijk nog wel. Wij krijgen niet, maar geven graag: de meest bijzondere beelden en uitspraken van vijftig nummers dwars.

dwars 28, toenmalig stadsdichter Ramsey Nasr: “Ik heb er een hekel aan als men mij een performer noemt. Het klinkt als een scheldwoord. Podiumdichters doen me denken aan mensen die hun gedicht moeten verkopen.” • dwars 36, tussen 2004 en 2006 is de werkloosheid onder Antwerpse havenarbeiders verdubbeld. “Elke dag kom ik naar hier met mijn schoofzak en bijna altijd mag ik thuis mijn boterhammen opeten, omdat er geen werk voor me is.” • dwars 37, in het asielcentrum van Linkeroever: “Het Albanees, Arabisch, Servisch... lopen kriskras onze oren binnen, tot de naam ‘Philip Dewinter’ de echte inhoud aangeeft. ‘Antwerpen stinkt naar schimmel, pourri par Vlaams Belang. De kleinste keffers hebben hier meer rechten dan wij. En ik weiger een hond te worden’, zegt een Albanese asielzoeker.” • dwars 38, Douglas De Coninck, ex-journalist van Humo: “Mochten ze ooit een rangschikking publiceren van journalisten waartegen de meeste klachten ingediend zijn, ik zou ongetwijfeld bovenaan prijken.” • dwars 40, Herman Van Veen stelt zijn eerste schilderijenserie tentoon in de Boerentoren. “Soms kan ik thuis een boek zitten lezen en plots opstaan om iets met mijn handen te gaan doen. En dan maak ik dat, en dan zet ik dat neer, en dan ziet iemand dat, en dan neemt die dat blijkbaar mee. Nou, heel leuk.” • dwars 41, de dienst inschrijvingen: “Erg stresserend en druk, maar steeds goedgeluimd.” • dwars 43, onderwijsminister Frank Vandenbroucke over zijn nieuw financieringsmodel: “Ik ben niet tevreden met zomaar de boekhouder te zijn van de instellingen. Ze zijn daar een beetje door verrast geweest.” • dwars 45, studenten over hun kotleven: “Als ik in het weekend naar huis ga, hoef ik even niet een goede student, boodschappenjongen, kok en schoonmaakster tegelijk te zijn.”

Maarten Inghels Dichter is niet iets wat je wordt. Het is een kwestie van doen. Ik schrijf sinds ik kan schrijven. Op die manier ontwikkel je een eigen stijl en verzamel je heel wat materiaal. Het moment waarop ik besliste mij echt met poëzie bezig te houden, was bij mijn eerste publicatie, in ‘Op Ruwe Planken’ (een Nederlands literair tijdschrift, nvdr.), zo’n jaar geleden.

Inghels Ja, dat is zo. Maar Gerrit Komrij had me even goed niet kunnen opmerken. Ik had mezelf tot mijn dertigste gegeven om ‘door te breken’.

Inghels Die functie is voor mij emotieoverdracht, in tegenstelling tot kennisoverdracht. Het stadsdichterschap is daar een mooi voorbeeld van op grote schaal. Zelf begin ik volgend jaar met ‘De Eenzame Uitvaart’. Daarbij wordt voor overledenen waarvan niemand de uitvaart bezoekt een gedicht geschreven en aan het graf voorgelezen.

Inghels Die projecten behoren allemaal tot mijn schrijverschap. KRAAI is ook een soort platform voor debuterende schrijvers. Er is niet echt een stijl die ons kenmerkt. Het is de bedoeling om een agentschap te zijn waar opdrachten binnenkomen die wij dan verdelen. Daarbij vergeten we zeker niet de zakelijke kant van het schrijverschap. Het clichébeeld van de literatuur bestaat niet meer. De toekomst ligt bij het internet. Wij werken voor Villanella een literatuurwebsite uit en schrijven columns voor een literatuurtijdschrift. Eigenlijk stimuleren we zo elkaar in het schrijven.

Inghels Schrijven werkt verslavend voor mij. Maar er zijn wel verschillen in aanpak. Momenteel ben ik aan een roman bezig. Dat is iets helemaal anders. Het is langeafstandswerk. Hij zou eind 2009 af moeten zijn en in 2010 moeten verschijnen. Rilke zei ook in ‘Brieven aan een jonge dichter’: “Voel uzelf aan de tand. Onderzoek de reden die u dwingt te schrijven; ga na of die reden tot in het diepst van uw hart zijn wortels uitstrekt, beken uzelf of het uw dood zou zijn als u niet meer zou mogen schrijven. Als het antwoord bevestigend luidt, stem dan uw leven af op die noodzaak.”

Inghels Nadat ik de dertig gedichten had geselecteerd viel me een tweedeling op: gedichten over de wereld en gedichten over de liefde. Deze citaten koos ik omdat ze iets over het deel zeggen en omdat beide zangers veel onrust in hun poëtische teksten hebben zitten.

Inghels Maar ik ben helemaal niet kwaad. Ik geloof niet in poëzie die choqueert of afschrikt. Mijn onrust is liefdevol. De lezer is welkom. Ik reik hem de hand.

www.maarteninghels.be

www.kraai.be

'Tumult' (39p.) van Maarten Inghels is verkrijgbaar vanaf 12,5 euro.

VANDAAG ZAT IK OP BUS 32

Vandaag zat ik op bus 32 naast Leonard Nolens,
voor één rit Berchem/Wilrijk groeiden de
lederen tassen in onze schoten vast, wij
tweezaam op een vettige zitbank.
Ik zat roerloos vergroeid in de avonddrukte,
snoof geuren op, wilde oorsprong ruiken, talent,
zweeg verstomd en sneed de ooghoek open.
In de bochten naar links schudde
hij zijn lijf op me uit, bij rijden naar rechts
liet ik mijn hoofd haast toevallig
op zijn schouders vleien, zijn pet was
onze hoed. De adem kwam in korte stoten
alsof zijn hart luchtte:
Zie. Mij. Graag.
Daar, waar het naar mens stinkt,
leest niemand de lucht.

Veel te vroeg moest hij eruit:
ik stond recht om de man in pak
door te laten, voor een seconde waren
wij even groot.
Daar gaat hij: rustig, beheerst,
met zijn schommelende tas geplakt
aan de panden van zijn jas.

Op 10 december 1948 nam de Algemene Vergadering van de Verenigde Naties de Universele Verklaring van de Rechten van de Mens aan. Alle leden van de VN verbonden zich ertoe mensenrechten “voor iedereen en altijd” te garanderen. Maar liefst 192 landen – alle leden van de VN – proberen zestig jaar na datum nog steeds hun mensenrechtenbeleid te modelleren naar de principes van deze verklaring.

Meer dan 1.400 stembeurten voor tekstwijziging waren er in 1948 nodig in de Algemene Vergadering vooraleer de dertig artikels van de UVRM werden goedgekeurd. Er stond dan ook heel wat op het spel. Naast “gelijke en onvervreemdbare rechten voor alle leden van de mensengemeenschap”, behoorde de verklaring ook “een grondslag te zijn voor vrijheid, gerechtigheid en vrede in de wereld”.

Dertig artikels lang wordt die grondslag uitgespeld. Het eerste en tweede artikel vormen samen het uitgangspunt voor de verdere verklaring. Het eerste artikel maakt landen diets dat “alle mensen vrij en gelijk in waardigheid en rechten geboren worden”. Het tweede artikel verbiedt te discrimineren, ongeacht de afkomst. De daaropvolgende artikels handelen achtereenvolgens over de burgerlijke, politieke, economische, sociale en culturele rechten.

“Dit nooit meer”

Het wrange realisme van de huidige wereldpolitiek staat haaks op het idealisme van de naoorlogse periode. Eva Brems, voorzitter van Amnesty International Vlaanderen en professor Mensenrechten aan de UGent, licht toe waarom de zestigste verjaardag van de UVRM toch met toeters, bellen en champagne gevierd mag worden. Beginnen doet ze echter bij het begin: “Zestig jaar geleden was de Tweede Wereldoorlog net afgelopen. De gruwelen van de Holocaust waren wereldwijd bekend en er was het besef: dit nooit meer. De wereld was vol afschuw, maar tegelijkertijd werd ook de wederopbouw aangevat. Het was een constructieve tijdsgeest waarin de wereldleiders zich bewust waren van de noodzaak van een dergelijk verklaring.”

Een nuance is wel op zijn plaats, vertelt Brems: “Veel West-Europese landen, waaronder België, dachten geen nood te hebben aan de UVRM. De politici meenden dat het hier wel snor zat met de mensenrechten. Niet dus. Pas in 1948 kregen vrouwen bijvoorbeeld voor het eerst stemrecht. En van rechten voor homoseksuelen was er toen helemaal nog geen sprake, om maar een voorbeeldje te geven.”

Uiteindelijk stemden alle landen in met de definitieve versie van de UVRM. Eén ding mag echter niet uit het oog verloren worden: “De UVRM is geen juridisch bindende tekst. De tekst is eigenlijk moreel van aard en is meer een politieke intentieverklaring. Na de UVRM zijn er nog verschillende verdragen over mensenrechten afgesloten die wel een bindend karakter hebben. Landen verplichten zichzelf er dan toe die na te leven. Het is aan de internationale gemeenschap om die naleving uiteindelijk af te dwingen.”

Andere prioriteiten

Begin daar maar eens aan. “Alle mensenrechten worden dan ook dagelijks geschonden”, vertelt Brems. “Democratieën scoren het best als het gaat om de bescherming van de mensenrechten. De publieke opinie speelt er dan ook een bepalende rol: politici moeten zich schikken naar het volk en niet omgekeerd.” “Voor autoritaire staten is het natuurlijk een ander verhaal. Ook landen verwikkeld in een gewapend conflict hebben heel andere prioriteiten dan de mensenrechten. Hoe kun je de mensenrechten garanderen in regio’s als Oost-Congo of Darfoer?”

Niet dat de rest van de wereld altijd een voorbeeldfunctie vervult. Brems is vooral geschrokken van de “war on terror” die volgde op de 9/11-aanslagen. “Het is schrijnend om te zien hoe snel bepaalde grondrechten hun status kunnen verliezen. Artikel 5 verbiedt foltering. Ik dacht dat dat artikel toch een duidelijk draagvlak had gekregen in de Westerse wereld. Na 9/11 was er echter sprake van een enorme achteruitgang.”

“Folterpraktijken als waterboarding hebben hun opgang gemaakt. De VS begon de definitie van foltering ook meer en meer te vernauwen: bepaalde folterpraktijken kwamen onder de noemer van ‘verhoortechnieken’. Ook is er de zogenaamde ‘rendition’: gevangenen worden met geheime vluchten overgebracht naar landen zoals Egypte of Syrië, waar ze dan gefolterd worden. Maar ik geloof in de beloofde veranderingen van Obama.” Ook Europa mag zich niet van den domme houden, aldus Brems. Ze verwijst naar de discriminatie van de Roma-zigeuners, die lijnrecht ingaat tegen artikel 2.

cultuurverschillen

Veel mensenrechten lijken vanzelfsprekend: vaak wordt echter vergeten hoe moeizaam deze verworven zijn. Gelijkheid van mannen en vrouwen, bijvoorbeeld, vroeg een culturele verandering. Bepaalde landen zijn er nog steeds niet klaar voor. Toen de UVRM in 1948 werd opgesteld, weerspiegelde de verklaring de culturele visies van die tijdsgeest. Het waren de kolonisatoren die de morele richtlijnen gingen uittekenen. De toenmalige kolonies konden niet over de verklaring meebeslissen. Het is dan ook niet verwonderlijk dat deze landen vaak vinden dat de mensenrechten te weinig rekening houden met hun culturele waarden.

Dat is een terecht punt van kritiek volgens Brems. “Het idee van individuele rechten die je afdwingt van anderen, is erg Westers. In andere culturen staat de gemeenschap meer centraal. Dat verwaarloost de UVRM. Eén en ander is wel bijgestuurd in latere verdragen. In 1981 werd ook het Afrikaans Handvest voor de Rechten van Mens en Volken opgesteld door de Organisatie van Afrikaanse Eenheid. Dat verschilt op een aantal punten van de UVRM. Het omvat onder meer groepsrechten en individuele plichten.”

Zestig jaar bestaat de UVRM ondertussen. Brems: “Mensenrechten hebben in die tijd toch een serieuze vooruitgang gemaakt.” En dat verdient een feest. “Amnesty International gaat in de week van 6 tot 14 december campagne voeren door onder meer kaarsen te verkopen. Ook gaat Arno een concert geven in de AB.” Mensenrechten zijn immers steeds een dansje waard.

Met dank aan Amber Daniels.

“Met zo’n dikke buik heb je meteen het nakijken in de aula”, lacht Els (26), studente Farmacie en al acht maanden in blijde verwachting. “Gelukkig brengen de meeste professoren wel begrip op voor mijn situatie. Vooral de vrouwelijke dan”, voegt ze er met een knipoog aan toe. De studente koos voor een zelfstandige aanpak en stippelde eigenhandig haar studieprogramma uit. “Het is een beetje schipperen van de ene docent naar de andere, maar achteraf gezien ben ik niet op onverwachte problemen gestuit. Het was me niet echt duidelijk waar ik terecht kon met mijn situatie, dus besloot ik maar om zelf een haalbaar schema op te stellen, dat gelukkig werd goedgekeurd.”

De UA als moederkloek

Als je zwanger bent, kan je er inderdaad voor kiezen om het heft in eigen handen te nemen. Niemand anders dan jijzelf weet beter welk studieverloop naadloos kan aansluiten op jouw nieuwe leven. Maar omdat een toekomstige mama intussen ook moet denken aan een originele naam voor haar spruit en een kleurtje voor de babykamer, kan ze bij de zorg voor haar studie rekenen op hulp van de universiteit. Bij de dienst voor Studieadvies en Studentenbegeleiding staat een team van begeleiders paraat om discreet uit te zoeken welke oplossingen er zijn om je zwangerschap/ouderschap en studie op elkaar af te stemmen. Een apart statuut bestaat niet; er is dus geen algemene regeling. Alles gebeurt op jouw vraag en op jouw maat, net zoals de UA ook andere studenten met een bijzondere persoonlijke situatie opvangt.

Toch blijven enkele hindernissen onvermijdelijk. Ook Els kon er niet aan ontsnappen: “Een laboratorium is voor zwangere studentes verboden terrein, zodat ik moest overleggen met de professor om mijn practica te verplaatsen. Niet zo aangenaam als je bedenkt dat ik daardoor heel wat studiepunten opnieuw moet inhalen. Gelukkig was dat zowat het enige struikelblok dat ik ben tegengekomen.”

Welkom baby, vaarwel studie?

Negen maanden duren best lang als je bedenkt dat het studietraject van een toekomstige mama wel eens flink kan botsen met het verloop van de zwangerschap. Zo is bevallen in de examenperiode niet meteen een mooi vooruitzicht. In plaats van de prof uit te nodigen aan je kraambed, kan je beroep doen op een ombudspersoon die mee een nieuw examenrooster opstelt. Ook deeltijds studeren is een optie. En omdat een postnatale depressie niet bepaald bevorderlijk is voor je resultaten, staan er psychologen klaar om te helpen. Voor problemen met het spaarpotje, wend je je best tot de Sociale Dienst.

Klus geklaard, diploma binnen handbereik? Niet voor iedereen. Sommige studentes zien het niet zitten om dagelijks pampers en papfles te combineren met een studie. Ans Geerts beviel in oktober op haar negentiende van een zoontje en besloot daardoor haar studie Sociologie stop te zetten. “Een kindje doet je nadenken over alles. Mij deed het me beseffen dat ik Elías meer kan geven door meteen te gaan werken. En daar heb ik geen spijt van gekregen. Het is een cliché, maar kinderen kosten geld. Mijn studie zou nog enkele jaren geduurd hebben en het is juist die periode waarin het zo cruciaal is om je baby de beste zorgen te bieden. Zo’n keuze is voor iedereen anders, maar dat ze niet gemakkelijk is, staat vast.”

SOS kinderopvang

Een probleem waar je als studerende moeder vaak mee kampt, is kinderopvang. De UA voorziet een noodopvang in het UZA. “Maar veel heb je daar niet aan!” zegt Els. “In ‘De Speelvogel’ krijgt personeel immers voorrang. Ze zeiden me zelfs dat de opvang enkel gebruikt mag worden door studenten in echte noodgevallen, bijvoorbeeld als je even naar de dokter moet. Daar kan je als studerende moeder niet veel mee aanvangen. Bovendien is de opvang niet handig als je studeert op de Stadscampus.”

Een schril contrast met de Katholieke Hogeschool Mechelen, waar studenten hun bengeltjes kunnen toevertrouwen aan een gloednieuwe kinderopvang op de campus zelf. Ook de Universiteit Gent heeft op dit vlak een flinke voorsprong. Ze beschikt al jaren over twee door Kind en Gezin erkende kindercrèches waar studenten voorrang krijgen, samen goed voor honderdveertien opvangplaatsen. Daarnaast zijn er ook twee minicrèches die samenwerken met een private partner. Binnenkort zullen nog eens vijfendertig ukjes terecht kunnen bij onthaalouders en bovendien is er een nieuwe gesubsidieerde crèche op komst. De K.U. Leuven laat zich ook niet onopgemerkt als het gaat om een stevig vangnet voor studerende moeders: ze zorgde voor twee universitaire kinderdagverblijven. De opvang staat open voor iedereen, maar het nageslacht van studenten en personeel krijgt voorrang. Laten goede voorbeelden zich navolgen?

De natte droom van Europa

De UA lijkt kinderopvang niet als prioritair agendapunt aan te stippen. Nochtans werd het belang van kinderopvangdiensten aan onderwijsinstellingen in 2007 uitdrukkelijk benadrukt door het Europees Parlement. Het pleit voor een betere bescherming van jongeren met gezinsverantwoordelijkheden en wil de kloof tussen studie en zorg dichten. Lidstaten krijgen de opdracht om opleidingen soepeler te organiseren. Een groter aanbod van afstandsonderwijs en meer mogelijkheden om deeltijds te studeren zijn aangewezen. Ook het inschrijvingsgeld moet, volgens het Europees Parlement, aangepast worden aan de financiële situatie van jonge ouders.

Nog op het verlanglijstje van het Europees Parlement: een nationaal certificatiesysteem, dat nagaat welke mogelijkheden de verschillende onderwijsinstellingen bieden om studie en gezin met elkaar te verzoenen. De blik over de haag werpen, de Europese lidstaten weten wat hun te doen staat. Of die uitwisseling van praktijken ook zál gebeuren, is een ander paar mouwen. Wij geven de UA hieronder alvast inspiratie.

De Nederlander is ons weer voor

Onze noorderburen slaan de raad van het Europees Parlement alvast niet in de wind. Nederland richtte de stichting Steunpunt Studerende Moeders op. Dit expertisecentrum verspreidt een heleboel nuttige informatie via het internet. Toch klinkt in Nederland nog steeds de roep naar betere onderwijskansen voor studentenouders. De stichting zette daarom een grootse campagne op poten om de Nederlandse politici in het gareel te krijgen. Slogans als “Kinderen zijn de toekomst, als hun moeders er ook een krijgen” richten een klare boodschap naar de verantwoordelijken in het onderwijslandschap.

De Universiteit Amsterdam en de Hogeschool Rotterdam drukken een opvallende stempel op het beleid: beide organiseren maandelijks bijeenkomsten voor zwangere studenten en studenten met kinderen. Bevallen ex-studente Ans betreurt dat zo’n initiatieven niet in België plaatsvinden. “Ervaringen en informatie delen lijkt me een ideale manier om een juist beeld te scheppen van je toekomst als studerende moeder. Als ik naar zo’n workshop had kunnen gaan om andere verhalen te horen en te ontdekken dat de combinatie studie en moederschap realistischer is dan ik dacht, dan was ik misschien blijven studeren. Als je iemand ontmoet die daarin slaagt, geeft dat je de motivatie om hetzelfde te doen.”

De informatieverstrekking en kinderopvang kan met andere woorden nog beter aan de UA. Voor het overige lijkt de universiteit voldoende tegemoet te komen aan de noden dankzij individueel aangepaste behandelingen. Een optimale zorg voor haar studentenkroost is bijna in zicht. Wij zijn alvast in blijde verwachting.

Omdat we nogal ijdel zijn, besloten we om de achterflap van onze 50ste dwars op te fleuren met een foto van onszelf op onze lievelingsplek. U weet het, of u weet het niet, maar elke woensdagavond komen de dwarsers samen om plannen te smeden, te overleggen en te discussiëren (lees: welk ego wint). Omdat wij ook van een goeie portie ontspanning houden, brengen we daarna graag een bezoek aan onze favoriete plek in A: de Bartilia. In dit heel gezellig, donker en ook wel bruin café, dat zich op het spiksplinternieuwe Falconplein bevindt, drinken wij veel pintjes, Leffes en theeën met rum. Wie geluk heeft krijgt bij een warme chocomelk of kruidenthee zelfs een heerlijk stukje cake. Daar hangen we dan tot in de soms vroege uurtjes, in een walm van rook en warmte. Meer moet dat niet zijn.