REWIND De populaire tv-serie ‘The Mighty Morphin Power Rangers’ haalde de mosterd bij de Japanse Super Sentai-reeks. Wanneer een buitenaardse heks haar zinnen gezet heeft op de planeet aarde, geeft Zordon vijf pittige tieners de kracht om te transformeren in strak uitgedoste superhelden, en Zords, reusachtige dinorobots. Verder vertoonde de plot telkens wel erg grote gelijkenissen: de superheks stuurde een monster naar de aarde, waarop de Power Rangers het monster bevochten en – al dan niet met de inzet van hun Zords – versloegen.

PLAY Naar de Power Rangers kijken had iets geruststellends. Je wist altijd perfect wat je te wachten stond. Van de heerlijke begingeneriek – “GO, GO, POWER RANGERS!” –, tot de bordkartonnen gebouwen, die vreemd genoeg niet instortten, maar omplooiden. De grootste troef van de serie was echter de combinatie van robots en dinosaurussen. Beide oefenen op zich al een uitzonderlijke aantrekkingskracht uit op de doorsnee tienjarige, maar gecombineerd met vechtende Zords vormden ze telkens hét hoogtepunt van de aflevering. En als het monster verslagen was en alle opwinding achter de rug, dan was er de volgende dag een nieuwe aflevering met een nieuwe vijand.

FAST FORWARD Na het eerste seizoen volgde meteen een langspeelfilm. Er werd een nieuw booswicht geïntroduceerd en de Rangers kregen nieuwe Zords. Sindsdien werden de Power Rangers bijna elk jaar geüpdatet. Ondertussen zijn ze al in de ruimte geweest en zelfs door de tijd gereisd. Binnenkort begint alweer het achttiende seizoen. Hoe is het mogelijk, hoor ik je denken. Eén antwoord: dinosaurusrobots.

Het is donderdagvoormiddag, vijf voor elf. Over enkele minuten vergadert de fractie van Groen! en Ecolo. Tegen alle communautaire tendensen in werken de groene partijen over de taalgrenzen heen samen. Calvo haast zich met de tred van een ancien door de gangen van het parlement. Hij is nochtans het jongste rechtstreeks verkozen parlementslid ooit. Nadat hij in 2009 aan de UA afstudeerde als master in de Politieke Communicatie, wachtte een job als raadgever op het kabinet van Brussels Staatssecretaris Bruno De Lille. En toen waren daar plots de vervroegde federale verkiezingen. “Dank u, Alexander De Croo”, lacht Calvo. Juni vorig jaar stond hij op de tweede plaats op de Antwerpse Kamerlijst van Groen!, een strijdplaats. Vandaag is hij volksvertegenwoordiger en ondervoorzitter van de commissie voor het Bedrijfsleven. “Voornamelijk omdat energie daar ook onder valt. Dat is toch een belangrijk punt voor mij.”

Rock-'n-roll

De vergaderzaal ademt grandeur. Zware, houten stoelen en tafels staan op een dik, groen tapijt. De kamer is voorzien van borstbeelden, metersgrote schilderijen en gouden gordijnen. Een van de tolken brengt koffie rond. Op de porseleinen kopjes staat het logo van de Kamer. “Er heerst hier een cultuur van te laat komen”, merkt Calvo op. In afwachting van enkele collega’s animeert voorzitter Olivier Deleuze alvast de aanwezigen. Zijn luchtigheid bepaalt de sfeer wanneer de vergadering echt van start gaat. Tussen e-mails, wetsvoorstellen en gefluister door slagen de leden van de fractie erin alle besproken punten te volgen. Af en toe maken ze zelfs grapjes. “On est gauche aussi, hein!” roept Calvo al lachend naar de Franstaligen. De indruk ontstaat echter dat de twee partijen de hele tijd met elkaar onderhandelen. Calvo relativeert dat: “Natuurlijk verschillen Groen! en Ecolo af en toe van mening, maar dat maakt het net zo boeiend. Ook parlementsleden onderling hebben wel eens een andere visie. Daar dient een fractievergadering net voor.” Wanneer Freya Piryns Calvo om back-up vraagt, neemt hij wat later het woord om haar punt te versterken. Zijn koffie laat hij staan. Het schijfje citroen uit het glas bruiswater wordt opgepeuzeld. Een halfuurtje later stuurt een sms de vergadering in de war. Het bericht wordt verspreidt dat Groen! en Ecolo ’s middags een persconferentie zullen houden over de financieringswet. “Dat wordt rock-‘n-roll”, glundert Calvo. De adrenaline in de statige vergaderzaal neemt toe. “En wat gaan we zeggen?” vraagt iemand. Persverantwoordelijke Wim Borremans gooit de verraste parlementsleden wat cijfers toe. De overige punten op de agenda worden enigszins versneld afgehandeld. De persconferentie is het nieuws van de dag.

Vlaamse vlaggetjes

Na de fractievergadering wandelt Calvo terug naar zijn werkruimte. De passerelle verbindt het Paleis der Natie, waarin Kamer en Senaat zich bevinden, met het Huis der Parlementsleden. Hoe dichter je bij deze gang zit, hoe groter je prestige als parlementslid. Calvo deelt kantoor 1117 met Jeremie, zijn halftijdse persoonlijke medewerker. Op een tafeltje liggen De Standaard en De Tijd, de twee kranten die Calvo ’s ochtends thuis in Mechelen doorneemt voordat hij naar Brussel vertrekt. “Ik ben eigenlijk elke dag in mijn kantoor te vinden. Dat hoeft echter niet en daardoor dagen sommige parlementsleden enkel op donderdag op. Ik vind dit echter een goede plek om te werken en wanneer ik mensen wil zien, nodig ik hen hier uit. Het is immers belangrijk dat er een open cultuur heerst. Ook stel ik scholen voor om het parlement te bezoeken.” De deur van het kantoor staat de hele tijd open, ook wanneer er wordt getelefoneerd. Over de telefoon worden materies met enig gewicht besproken en torenhoge bedragen vermeld. Omdat de regering in lopende zaken is, werkt het parlement slechts op halve kracht. Dat is handig voor Calvo. Hij heeft nu meer tijd om zich in dossiers in te werken. Zijn opleiding in de Politieke Wetenschappen komt hem goed van pas. “Bovendien worden we hier goed omringd. Voor specifieke dossiers kan ik steeds bij de stafmedewerkers terecht.” Wat later worden de discussies over het financieringsakkoord dat de groene partijen bereikten, verdergezet. Persverantwoordelijke Borremans rent het kantoor in en sluit de deur achter zich. Hij maant aan tot discretie want verder op de gang zitten NV-A en Vlaams Belang: “Mannen, ik hoor jullie tot bij mij op bureau!” Calvo en de zijnen maken zich wat druk over de inhoud van het financieringsakkoord. “Wat is er, Kristof?” vraagt Wim plagend. “Ben je er niet tevreden mee?” “Ik?” antwoordt Calvo met gespeelde verbazing “Natuurlijk wel. Ik ben een loyale partijsoldaat.”

Tijdens de lunch in het restaurant op de bovenste verdieping gaat het even niet over politiek. “Klagen over het eten en lachen met de mensen die voorbij komen, dat is wat wij op de middag doen”, grapt Wouter Devriendt. Devriendt verklapt ook dat hij op zijn bureau een Vlaams vlaggetje heeft staan, een souvenir van toen hij nog in het Vlaams Parlement werkte. Calvo wil niet onderdoen, dus stapt hij na het middagmaal binnen bij NV-A’er Peter Dedecker met de vraag of die misschien nog een Vlaamse Leeuw voor hem heeft liggen.

De tafel van LDD

Terug op zijn kantoor neemt Calvo plaats achter de computer. Begin december organiseren de Verenigde Naties een klimaattop in het Mexicaanse Calcun. Bedoeling is daar de kater van Kopenhagen van vorig jaar weg te werken. Calvo zal de bijeenkomst bijwonen. Hij neemt momenteel enkele artikels door voor het eenmalige magazine over klimaatproblematiek dat hij naar aanleiding van de top uitgeeft. Tijdens het middageten had hij al vegetarisch gegeten. Het beeld van de groene jongen lijkt dus te kloppen. Met “ik eet ook wel eens vlees, hoor”, weerlegt hij meteen die indruk. “Ik ben echt niet de man van de bloemetjes en de bijtjes. Klimaat is voor mij belangrijk omdat het een rechtvaardigheidsvraagstuk is.”

Voordat de plenaire vergadering aanvangt, kunnen de volksvertegenwoordigers iets drinken in de koffiekamer. “De eerste keer dat ik hier kwam, keek Jean-Marie Dedecker me nogal raar aan. Blijkbaar heeft elke fractie een eigen tafel en ik was aan die van LDD gaan zitten.” De bel gaat en de koffie wordt voor de tweede keer die dag koud achtergelaten. Onder het goedkeurend oog van een stenen Leopold I loopt het groene halfrond van de Kamer vol. Voorzitter André Flahaut begint met het voorlezen van wetsvoorstellen. Nadat MR-Kamerlid Damien Thiéry de vergadering heeft toegesproken, krijgt hij extra applaus omdat het zijn eerste tussenkomst was. De Kamerleden lijken niet echt te luisteren. Ze lopen heen en weer, lezen iets. Her en der duikt een iPad op. Bovendien zijn lang niet alle zetels gevuld. “Het echte werk gebeurt niet in het halfrond, maar erbuiten,” verklaart Calvo. “De vergadering is eerder ceremonieel.” Hij kan zich dan ook niet stilhouden. Misschien komt dat doordat hij helemaal op de achterste rij zit. Zo gaat dat met nieuwelingen in de Kamer.

Passie

De persconferentie van Ecolo-Groen! in Rotonde 1 is reeds begonnen. Voor een groen scherm geven de partijvoorzitters uitleg bij hun compromis over de financieringswet. Na de presentatie van het akkoord vraagt VRT-journalist Tim Pauwels hoe hij dit aan zijn tienjarige zoon moet uitleggen. Blijkbaar is tien de intellectuele leeftijd van zijn kijkers en luisteraars. Weer lijkt Calvo nauwelijks op te letten. Niet uit desinteresse, wel uit onrust. Misschien merk je daarin zijn ambitie nog het meest, in die onrust. Arnon Grunberg schrijft in zijn laatste roman dat ambitie de energie is die vrijkomt bij het overwinnen van angst. Calvo heeft alvast geen last van faalangst. Hij wil dingen doen, hier en nu. "Ik geloof niet dat in het parlement carrières van dertig à veertig jaar nog mogelijk zijn”, zegt de verse UA-alumnus later aan zijn bureau. Het enige dat telt voor de jonge volksvertegenwoordiger is het vertrouwen van de kiezer dat hij vandaag heeft. De dag in het Huis der Parlementsleden loopt stilaan ten einde. Alvorens terug naar Mechelen te vertrekken woont Calvo nog een debriefing van de persconferentie bij. Het zijn lange dagen voor de jonge volksvertegenwoordiger. Na de dagtaak begint doorgaans de partijwerking. Omdat de meeste mensen die actief zijn binnen de partij overdag een job buiten de politiek hebben, vergaderen de regionale afdelingen ’s avonds. Het is algauw elf uur voor die late vergaderingen erop zitten. De gedreven politicus werkt hard. “Dat is zo,” beaamt Calvo, “maar wie een beetje vooruit wil in het leven, moet er wat voorover hebben. Ik heb trouwens het geluk dat ik mij mag bezig houden met mijn grote passie: politiek.”

Twitter voorspelt beurskoersen

Johan Bollen, Belgische professor aan de universiteit van Indiana, heeft in een recente publicatie aangetoond dat de stemming op Twitter de Dow Jones-index kan voorspellen. De gemoedstoestand van een maatschappij heeft een invloed op de beslissingen die daarbinnen gemaakt worden en dus ook op economische indicatoren zoals de Dow Jones. In dit geval werd de gemoedstoestand afgeleid uit een grote Twitter-feed. Met twee verschillende tools werd de stemming van de tweets geanalyseerd. De Dow Jones index bleek specifiek gecorreleerd te zijn met de kalmte en het geluk op een feed. Meer nog, veranderingen op deze twee vlakken kwamen overeen met verschuivingen van de index drie tot vier dagen later. Verder onderzoek moet uitwijzen waarom de stemming op Twitter de beurs werkelijk kan voorspellen.

Wetenschappers laten elektronen draaien

Onderzoekers aan de UA zijn erin geslaagd om op relatief eenvoudige wijze elektronenbundels spiraalsgewijs te doen draaien. Laserbundels worden door optische fysici al jaren vervormd tot draaikolken. Ze zijn dan te vergelijken met minuscule lasso’s, waarmee microscopische partikels gevangen en gemanipuleerd kunnen worden. De elektronendraaikolken kunnen echter hetzelfde doen met nanomaterialen van slechts enkele atomen dik. Een directe toepassing hiervan zou de productie van zeer kleine computerchips kunnen zijn. Het is de verdienste van den UA-onderzoekers dat de door hen ontwikkelde techniek op eenvoudige wijze toegepast kan worden. Hun werk werd recent gepubliceerd in Nature.

Taalgebruik CEO's voorspelt fraude

Om financiële fraude op te sporen, hebben onderzoekers aan de universiteit van Stanford een methode ontwikkeld waarbij het taalgebruik van CEO’s of CFO’s tijdens conference calls geanalyseerd wordt. Eerder onderzoek binnen de linguïstiek had reeds aangetoond dat men zich anders uitdrukt wanneer gelogen wordt of de waarheid verteld. Op basis van opgenomen conference calls werd een model opgesteld om bedrog in verklaringen van de CEO’s op te kunnen sporen. Bleek dat huichelachtige CEO’s vaker uitbundig positief en minder negatief uit de hoek komen, meer verwijzen naar algemeenheden en meer in de derde persoon spreken. De methode van de onderzoekers van Stanford is veel eenvoudiger dan oudere methodes om financiële fraude in een bedrijf op te sporen en kan toegepast worden in elk bedrijf dat conference calls gebruikt.

Ex-directeur Zoo superambassadeur UA-alumni

Voormalig directeur van het Vlaamse Parlement en van de Antwerpse Zoo, Rudy Van Eysendeyck, wordt superambassadeur van de 42.000 alumni die de Universiteit van Antwerpen telt. Van Eysendeyck, zelf alumnus Politieke en Sociale Wetenschappen, wordt het boegbeeld van alle oud-studenten. De bedoeling is bruggen te slaan tussen hen en de UA. Veel van de alumni betrekken belangrijke functies in de regio van Antwerpen en het is de taak van de superambassadeur het contact tussen hen en de UA hoog te houden, zodat de universiteit actief kan inspelen op wat leeft in de maatschappij.

Sport Telex

Volleybal heren: UA plaatste zich in de Vlaamse kampioenschappen voor de halve finale. In de kwartfinale was UA met 2-1 te sterk voor titelfavoriet KU Leuven. Mogelijke tegenstanders in de halve finale zijn Artevelde Hogeschool, Katholieke Hogeschool Sint-Lieven en Katholieke Hogeschool Limburg. * Zaalvoetbal heren: UA kon zich niet plaatsen voor de kwartfinales. Na een 1-1 gelijkspel verloor UA 2-3 met strafschoppen van KU Leuven. * Skiën: Xan Alaerts, student Politieke wetenschappen, zal de UA vertegenwoordigen in de slalom op de Winter Universiade. Deze vinden plaats van 27 januari tot 7 februari in het Turkse Erzurum. * Hockey: Dragons, met Felix Denayer en Jeffrey Thys, plaatste zich als groepswinnaar voor de 1/8ste finale van EHL.

De seizoenen veranderden. Korte, sombere dagen stonden ons te wachten. Gure wind doorkliefde genadeloos de wangen, verkrampte de pezen. Niet de kachel, maar de vriendschap moest ons warmte brengen, zo vond ik. Vriendschap was wat een mens door de koude trok en ijsbloemen en dorre bladeren deed bewonderen, het was de reden waarom ijzig blauw maanlicht plots romantisch werd.

Vrienden zocht je niet, dat wist ik wel als Nederlander in een vreemde stad. Ze kwamen op je pad terecht. Zo stuurde ESN mij aan het begin van het academiejaar een e-mail. Of ik bereid was om een Erasmusstudent te begeleiden op zijn Antwerpse avontuur? Het vooruitzicht op een kerstdiner met allerhande Europese lekkernijen deed hoopvol een scheut warmte door mijn lichaam gaan. Om mijn kansen te vergroten, schreef ik op het aanvraagformulier dat ik vloeiend Spaans, Engels, Frans, Nederlands en Duits sprak. Waarschijnlijk schrokken ze daarvan bij ESN, want in eerste instantie kreeg ik geen reactie. Pas na een nog uitbundigere e-mail werd ik gehoord.

Eindelijk raak!

Na enige tijd was het zover: ik had een Erasmusbuddy. Zijn naam: Pep Parero Evitells. Zijn afkomst: Spanje. Mijn fantasie sloeg op hol. Omdat ik wist dat alles wat op -ells eindigde meestal Catalaans was, kon ik me Peps verre voorvader al als een kruisvaarder voorstellen die nog tegen de Moren had gevochten. Een echte reconquistador! Peps vader had in het buurthuis van zijn dorp wellicht hevig gedebatteerd over het verbod op stierenvechten, en zijn moeder was zonder twijfel gespecialiseerd in crema catalana, die ik gauw zou mogen proeven.

In mijn e-mail schreef ik Pep dat ik als buitenlander heel goed wist hoe het was om als nieuweling in Antwerpen aan te komen, maar ook waar het leuk was ’s avonds en welke plekken hij maar beter kon mijden. Gauw zou mijn brief in een bundeling van bytes aan de andere kant van het web Peps computerscherm bereiken en zijn studentenkamer verlichten, als een volle maan bij heldere hemel. Na mijn warme blijk van naastenliefde zou hij ongetwijfeld meteen aan de belangrijkste e-mail van zijn leven beginnen.

Een antwoord bleef echter uit. Waarschijnlijk had ik het adres verkeerd overgenomen en was de e-mail terechtgekomen bij een naar Chili uitgeweken Catalaan die toevallig dezelfde naam droeg. Of misschien had Pep mijn e-mail gelezen, maar vergat hij uit enthousiasme iets terug te sturen. Of had ik typefouten gemaakt en werd mijn schrijven aangemerkt als spam. Allemaal gespreksstof waar we gauw om zouden kunnen lachen bij onze eerste ontmoeting. Niet?

Ik besloot Pep op Facebook te zoeken. Speciaal voor hem maakte ik een account aan, en ik nam me voor om al zijn interesses over te nemen. Konden we ook daarover praten. Tot mijn blijdschap vond ik Pep op Facebook. Helaas bleek hij erg argwanend tegenover het digitale smoelenboek: alles was afgeschermd. Geen interesses, geen geboortedorp, geen studie, niets werd vermeld. Alleen een minuscuul fotootje dat ik meteen opsloeg. Het was tijd voor de grote middelen. Ik zou mijn Spaanse vriend vinden met posters en flyers.

Catalaanse Catalepsie

Nadat ik voor 5 euro een kopieerkaart had aangeschaft in de bibliotheek, perfectioneerde ik mijn ontwerp met het juiste mediterraansogende lettertype en het correcte Spaanse woord voor ‘gezocht’. Tijd om te printen. De gebeurtenis die hierop volgde, liet me met de nodige verbazing achter.

Ik kwam Pep Parero Evitells tegen in de printkamer van de bibliotheek op de Stadscampus. Hij had kort opgeschoren bruin-zwart haar, gevolgd door donkere, noeste wenkbrauwen. Zijn kastanjebruine ogen keken mij een duizendste van een seconde aan. De emotionele, bijna metafysische verbinding die ontstond was onmetelijk. Vanzelfsprekend herkende hij me niet. De man die al weken in mijn hoofd woonde, wist misschien niet eens van mijn bestaan. Ik daarentegen was zeker. De pixels van zijn profielfoto stonden immers op mijn netvlies gebrand. Dit was Pep.

Een kwestie van tijd

De ware vriendschap, verenigd in de persoon Pep Parero Evitells, liep de printkamer uit voor ik goed en wel tot het besef was gekomen dat de onvindbare voor mijn neus stond. Ik was zo met verstomming geslagen dat ik in geen enkele van de talen die ik op mijn aanvraagformulier had ingevuld, nog maar kon beginnen aan een van de vele openingszinnen die ik voor de spiegel had geoefend. Na die milliseconde van oogcontact was hij verdwenen, maar zijn verschijning was een teken geweest. Ik moest me herpakken en doorzetten. Als Pep niet naar mij zou komen, moest ik naar hem toegaan. Ik moest zijn woonplaats zien te achterhalen. Ongetwijfeld was dat het gebouw waar naast de voordeur een gouden plakkaat hing met daarop ‘Internationaal Tehuis voor Buitenlandse Studenten’. Toen mijn vinger al naar de deurbel reikte, zag ik dat de voordeur op een kier stond. Vol spanning duwde ik deze open en liep ik naar binnen. In de gang hingen lijsten waarop de komende activiteiten werden aangeprezen: een concert, een wandeling en een zaalvoetbaltoernooi. Onder de vele aangemelde studenten was echter geen Pep Parero terug te vinden. Bij een tweede studentenhuis wisten ze mij hetzelfde te vertellen. Andere Spaanse studenten hadden nog nooit van hem gehoord. Ze vonden enkel dat hij een vreemde naam had. Een laatste poging om Pep te vinden was een op ESN-avond in De Prof. Verdoofd door de feestmuziek en verblind door de discolampen onderzocht ik de gezichten van de feestende Erasmussers. Wederom ook hier geen Pep te bespeuren.

Pep leek wel een geest. Hij was een student zonder studentenleven. Wat had ik hem veel nieuwe plekken kunnen leren kennen, dacht ik nog, waarna ik zonder waarschuwing, als een goal van Messi, tot inzicht kwam. Pep wilde helemaal niet meedoen met mij. Hij kwam hier om te studeren en had helemaal geen zin in gedoe met de locals. Hij was automatisch aangemeld als Erasmusbuddy bij ESN, zonder er om gevraagd te hebben. Wat was ik stom geweest.

Het enige geluk dat mij na al die weken eenzaam zoeken overkwam, was de storm die mij onderweg naar huis trof. De regen gutste neer op mijn gezicht, waardoor niemand mijn tranen kon zien. Thuis gekomen, zette ik met prikkende ogen mijn laptop nog eenmaal aan. Toen ik mijn inbox opende, las ik iets prachtigs. Ik staarde naar mijn computerscherm zoals een kind naar een net versierde kersboom wanneer de verlichting voor het eerst wordt aangestoken. Met een warm gevoel keek ook ik nu uit naar de rest van de winter.

“المؤتمر-الدولي-بأنفيرس-بلجيكا-مكانة-ا”

Lap, we hebben het aan onze rekker. Hoewel dwars altijd open heeft gestaan voor discussie – via artikels, lezersbrieven, pro en contra’s - bleef u in uw studentenblad tot voor kort van populisme gespaard. Applaus voor onszelf!

Wat staat er echter in dit nieuwe nummer? Een opiniestuk van een student die zich vragen stelt bij de kwaliteit van een islamcolloquium dat onlangs aan de UA werd georganiseerd. Daarnaast vindt u de reactie van de voorzitter van het organiserende instituut terug. Inderdaad, dit blad is het recentste slachtoffer in een lange rij van door islamdiscussies gegijzelde media. Wat nu gezongen?

De kans dat uit een van beide kampen nu nieuwe reacties op de gepubliceerde opinies volgen is groot. Voor de rest van deze jaargang zullen dus ook in dwars verbale oorlogjes worden uitgevochten waar niemand op zit te wachten. Alvast onze excuses.

Tenzij ... tenzij de Antwerpse universiteitsstudenten eens diep zuchten en onder invloed van voormalig Frans president François Mitterand de magische woorden “Et alors?” uitspreken. Versta me niet verkeerd: onverschilligheid is slecht. Zeker studenten moeten niet vluchten in gemakkelijk cynisme en al wat fout loopt in de samenleving rustig fout laten lopen. Die islamdiscussies zijn echter niet constructief. Integendeel, elke nieuwe discussie lijkt vaak op geroep dat ons weer wat verder verwijdert van het doel dat de opiniemakers pretenderen na te streven. Laten we dus met zijn allen even ophouden de clash of civilizations in de media uit te vechten. Niet omdat de aanpassingen naar een nieuwe samenleving zo vlot verlopen. Wel om die aanpassingen niet nog meer te bemoeilijken.

Of deze houding verstandig is? Dat weet ik niet. Mijn idee is dat er de laatste jaren zoveel geroepen werd dat alle meningen nu wel bekend zijn. Tijd dus om even te zwijgen en de vele goede en slechte initiatieven die de verschillende ideologieën, culturen en bevolkingsgroepen dichter bij elkaar moeten brengen wat tijd te gunnen.

Het KVHV-Antwerpen haalde begin november nog het eindverslag van de Interculturele Dialoog onderuit omdat daarin de ‘richtcultuur’ bedreigd werd. Op 19 november werd in Brussel MANAvzw, het expertisecentrum voor islamitische culturen in Vlaanderen, voorgesteld. In de loop van vorige maand trokken Europese, Palestijnse en Egyptische jongeren met het Europese studentenforum AEGEE twee weken samen op om elkaar beter te leren begrijpen. Wel, dat is allemaal goed.

En laten we het er vanaf nu niet langer over hebben.

Kristien Gerets, verantwoordelijke communicatie bij deSingel, denkt de reden te kennen: “Het culturele aanbod is gigantisch, als je er niet vertrouwd mee bent, is het onmogelijk om te kiezen.” Ter illustratie toont zij de jaarbrochure van deSingel, die ruim driehonderd pagina’s telt. Inderdaad, voor je daar doorheen bent, is het academiejaar voorbij. Om te voorkomen dat de student verdwaalt in het immense culturele aanbod heeft de organisatie achter de cultuurcheques Cultoer in het leven geroepen. Cultoer is een selectie van zeven voorstellingen, verspreid over het academiejaar. Bovendien trakteert de organisatie elke student die een voorstelling uit de selectie van Cultoer bezoekt op een extraatje. Een pintje, een meet and greet of zelfs een filmbon. Krijgen de theaters hun zalen met dit soort lokkertjes wel vol? dwars stelt dus de vraag Gerets, die naast haar job bij deSingel betrokken was bij de oprichting van Cultoer.

De cultuurcheques werden in 2004 ingevoerd. Vorig jaar werd Cultoer gelanceerd. Hoe zijn jullie op het idee gekomen om zeven voorstellingen, verspreid over het academiejaar, voor de student te selecteren?

Kristien Gerets Cultuurcheques zijn ontstaan in Gent en naar Antwerpen overgewaaid. Ervaring leerde dat de cheques vooral bij filmhuizen en concertpodia als Petrol en Trix werden ingewisseld, en veel minder bij de theaters. De drempel om nieuwe cultuurhuizen te bezoeken zal stilaan verlaagd moeten worden, en daar is Cultoer voor bedoeld.

Cultoer is vast niet het eerste concept om meer studenten naar voorstellingen te krijgen. Wat schortte er aan eerdere initiatieven?

Gerets We hebben studenten altijd al graag kennis laten maken met ons aanbod, maar ze zijn moeilijk te bereiken. We hebben geprobeerd om profs te benaderen, maar je kan moeilijk van een prof Economie verwachten dat hij een bezoek aan deSingel promoot. We probeerden het vroeger ook via studentverenigingen, maar daar zitten vaak maar een paar in cultuur geïnteresseerden leden tussen. Bovendien hebben verenigingen elk jaar weer andere verantwoordelijken. Dat was voor ons niet bij te houden. Cultoer daarentegen is vanuit de cultuurcheques ontstaan. Voor culturele organisaties is het fantastisch dat een overkoepelend studentenorgaan voorstellingen aan de man brengt.

Heeft u enig idee waarom studenten zo moeilijk aan te sporen zijn voor voorstellingen?

Gerets Neem het aanbod van deSingel: hedendaags en internationaal. Met name het woord ‘hedendaags’ maakt deSingel minder makkelijk toegankelijk. Toch willen wij graag dat studenten proeven van het aanbod, dat ze cultuur leren smaken. Een keuken appreciëren is immers ook iets dat je moet leren.

Na stand-up comedy in het M HKA en theater in het Toneelhuis vindt de derde voorstelling uit de selectie van Cultoer plaats in deSingel. U koos voor de hedendaagse dansvoorstelling ‘Vertical Road’ van de Akram Khan Company. Is dat voor studenten die cultuur willen leren smaken niet te hoog gegrepen?

Gerets Ik heb die keuze niet alleen gemaakt, maar samen met de programmamedewerker. Ik vroeg hem welke voorstelling hij het meest toegankelijk vond en het antwoord was ‘Vertical Road’. ‘Vertical Road’ is visueel aantrekkelijk, de muziek is toegankelijk en in tegenstelling tot veel andere hedendaagse dansvoorstellingen spreekt de danstaal voor zich.

Bij de eerste twee voorstellingen uit de selectie van Cultoer werd de student bovendien getrakteerd op een pilsje. Kunt u vast verklappen wat de student in deSingel te wachten staat?

Gerets In deSingel zal een nagesprek met de maker, Akram Khan, worden gehouden. Een unieke kans voor de student om het verhaal achter de schermen te horen. Cultoer is een samenwerking tussen de studentenvoorzieningen van alle Antwerpse hogescholen, de Universiteit Antwerpen en Antwerpen Studentenstad. Meer informatie vind je op www.cultoer.be.

Dubieus colloquium

Het leek wel of het in het grootste geheim moest doorgaan. Geen postertjes of mailings vanuit de studentenadministratie te bespeuren. Toch vond er tijdens het allerheiligenweekend een groots islamcolloquium plaats in aula Rector Dhanis. Onze teerbeminde aula haalde zelfs Al Jazeera. Het Instituut voor Marokkaanse en Mediterrane Studie (IMaMS) wou op deze samenkomst het wederzijdse begrip tussen het Westen en de islam centraal stellen. Recentelijk verbood de UA nog enkele NSV!-lezingen wegens “te grote risico’s” en kennen de politieke studentenclubs een steeds strengere controle op gastsprekers en evenementen. Het is dan ook interessant om te kijken hoe de universiteit een colloquium organiseert.

Het islamcolloquium verliep chaotisch. De hoofdspreker stuurde zijn kat en slechts weinig academische staving of wetenschappelijke publicaties werden gebruikt. Openingsspreker Mohammed Bensalah liet alvast een indruk achter: tijdens zijn betoog prees hij Sigrid Hunke, een voormalige SS-medewerkster, voor haar begrijpende houding tegenover de islam. Spreker Jacob Mahi noemde het Westers liberalisme in 2007 nog de moordenaar van de menselijke vrijheid. De Zwitserse gastspreker Youssef Ibrams stelde in 2004 dat steniging buiten Europa niet in opspraak gebracht mag worden. Enkel schepen van Onderwijs Voorhamme onderbrak de scheldtirades tegen de staat Israël. Het werd duidelijk dat een zeker islamfundamentalisme tot in de banken van de K-blok doorgedrongen was. In de in het Arabisch opgestelde ‘Verklaring van Antwerpen’ roept de conferentie op tot de afschaffing van het minarettenverbod en het terugschroeven van de hoofdoekenban. Na wat geroep uit de vrijzinnige hoek van de zaal werd besloten om amenderingen via mail mogelijk te maken. Ook islamfobie en de opzettelijke verstoring van de islam werden hierin onmogelijk gemaakt, en zo werd de deur dichtgeslagen voor onderbouwde godsdienstkritiek of maatschappelijke opmerkingen. Aan de originele doelstelling tot wederzijds begrip werd dus voorbijgegaan. Had de UA dit op voorhand ingecalculeerd, of is de universiteit slachtoffer geworden van enkele dubieuze sprekers? Het uitblijven van grootse bekendmaking of promotie doet het eerste vermoeden.

De UA durft dus best wel plaats bieden aan gewaagde sprekers en dito conferenties, zij het in het grootste geheim. Misschien moet de UA de volgende keer eerst in eigen boezem kijken alvorens zich richting de student te wijzen met het kenmerkende en obligate wijzende vingertje.

Mathias Adriaenssens,

student Maritieme Wetenschappen en voormalig praeses LVSV Antwerpen.

Met medewerking van Luc Van Braekel blog lvb.net

Dubieuze reactie

Een initiatief als dubieus bestempelen en dan een reactie formuleren, vol aantoonbare onjuistheden en tendentieuze insinuaties, il faut le faire … Drie vragen kunnen als repliek volstaan:

Vraag 1: Op welke planeet vertoefde onze UA-student vorige maand?

Ons colloquium stond onder meer geafficheerd op de UA-website, in de UA-intramail en werd via de UA-persdienst aan alle Belgische dag- en weekbladen gesignaleerd. Onze affiches hingen op verschillende plaatsen op de Stadscampus en er werden per mail duizenden uitnodigingen verzonden binnen en buiten de UA. En ik heb publiekelijk mijn eigen studenten uitgenodigd.

Vraag 2: Wil NSV! eens in eigen boezem kijken?

De student, NSV!-adept, erkent zelf dat IMaMS het wederzijdse begrip tussen het Westen en de islam centraal stelde. Als de UA sommige NSV!-lezingen verbiedt, vragen ze zich bij NSV! misschien beter af of wederzijds begrip eigenlijk wel in hun Vlaams-nationalistische woordenboekje staat. Overigens, de actieve deelname aan ons colloquium van mensen als rector Verschoren, bisschop Bonny, minister van Staat Annemie Neyts, rabbijn Malinsky, minister Pascal Smet en schepen Robert Voorhamme lijken mij toch niet direct te wijzen op een initiatief met “te grote risico's.” Interessant om weten is bovendien dat én de Antwerpse politie én de Belgische Staatsveiligheid ruim vooraf door de initiatiefnemers geïnformeerd werden over het colloquium.

Vraag 3: Nooit van bronvermelding gehoord, jongeman?

De verdere aanklachten van onze moedige master vinden we zo goed als letterlijk terug in de paar copy-paste-mails die we eerder al ontvingen uit andere extreem rechtse en/of rabiaat anti-islamitische kringen. De vele onjuistheden tonen aan dat u letterlijk en/of figuurlijk niet aanwezig was op het colloquium. En de bijbehorende suggestieve formuleringen verraden eerder onkunde en frustratie dan een onderbouwde opinie. In een woord, een ManaMa-student onwaardig.

Luc Goossens
Hoogleraar Faculteit PSW & Voorzitter IMaMS

Een reactie op deze opiniestukken lees je hier.

Signore Petrella, monsieur Petrella

De Italo-Belg Riccardo Petrella was tot 2004 hoogleraar aan de Université Catholique de Louvain, maar verwierf wereldwijd vooral bekendheid als de bezieler van de Groep van Lissabon. Hij publiceerde verschillende werken waarin hij zijn positie als anders-globalist verder uittekende. In zijn werk gaat hij stevig tekeer tegen de maatschappij die zich steeds meer richt op het individu. In zijn boek ‘Het recht om te dromen’ legt Petrella concreet uit hoe hij de (utopische) toekomst van de wereld nastreeft. Daarbij oordeelt hij scherp over de huidige stand van zaken. “Hoewel mensen verlangen naar welzijn, vrede, solidariteit en gemeenschappelijke veiligheid, primeert momenteel de individuele rijkdom en het eigenbelang.”

Universitas magistrorum et scholarium

Door de opkomst van de exacte wetenschappen kreeg men tijdens de Verlichting ook nieuwe opvattingen over hoe een universiteit er moest uitzien. Aan het einde van die achttiende eeuw werd de wetenschappelijke methode van experiment en onderzoek ingevoerd. Dit nieuwe type universiteit legt het doel van de kennis voortaan in zichzelf, en niet in een externe toepassing van de kennis. Kennis omwille van de kennis zeg maar. Dit model, genoemd naar Wilhelm von Humboldt, hield stand tot enkele decennia geleden. Volgens Petrella ligt het doel van de vorming en het onderzoek niet langer binnen de universiteitsmuren, maar steeds verder daarbuiten. “Uiteraard kan en moet universitair onderzoek het algemeen belang dienen,” zegt hij, “maar hoger onderwijs verlaat stilaan ook dit domein en begeeft zich op dat van de kennismarkt, waar de waarde van zowel studie als student afhangt van zijn inzetbaarheid in de arbeidsmarkt en niet van het algemeen belang of de zelfontwikkeling.” Studenten worden dus gereduceerd tot human rescources die op basis van cognitieve credits worden geëvalueerd. Op deze manier creëert men nieuwe ongelijkheden met betrekking tot kennis en vaardigheden. Dat de universiteit, na zich te ontdoen van het kerkelijk bewind, nu opnieuw afstevent op een onderdrukte, onmondige positie, blijkt Petrellas' grootste vrees. “De commerciële en financiële logica van het privé-kapitaal zijn doorgedrongen bij het vastleggen van de doelstellingen en prioriteiten van het onderwijs.”

L’Université du bien Commun

Aangezien een universiteit een van de fundamenten van haar samenleving uitmaakt, wordt haar evolutie op de voet gevolgd, zowel door voor- als tegenstanders. Petrella is wat je noemt een gepassioneerde tegenstander. Hij gelooft in kritiek, maar wil ook een oplossing aanreiken. Het is volgens hem erg belangrijk eerst de mensen te overtuigen dat het wel anders kan. Geen enkele menselijke situatie of fenomeen is immers onomkeerbaar. Net zoals de Kerk vroeger, doet de kapitalistische markteconomie zich slechts voor als onveranderlijk en onvermijdelijk. “Slavernij en kinderarbeid in het Westen zijn ook lichtjes uit de mode geraakt”, vergelijkt hij schertsend.

In Vlaanderen werd in juni 2005 de Universiteit voor het Algemeen Belang (UAB) opgericht, en hartje Antwerpen kreeg de faculteiten Anderheid, Verbeelding, Water en Mondialiteit toebedeeld. Dit nieuwe type universiteit is Petrella’s antwoord op de huidige evoluties binnen het educatieve veld. Concreet is het een samenwerking geworden tussen het concept van Petrella en de ondernemingszin en levensfilosofie van Leonor Wiesbauer, docente filosofie. Hun ontmoeting resulteerde in een warme locatie op Het Zuid, een (kleur)rijk bestand aan vrijwilligers, een bibliotheek waar je in een handomdraai wereldvrede mee zou bereiken en een aanzienlijk repertoire aan lezingen, symposia, debatten en weekends die telkens binnen de vier faculteiten worden georganiseerd. De variatie aan leeftijden, thema’s en diploma's van de sprekers, is ook iets wat ze koesteren. Kennis hoort immers een kruisbestuiving te zijn, geen eenrichtingsverkeer. De UAB beschouwt kennis als gemeengoed en biedt haar diensten en inzichten dan ook kosteloos aan als platform voor kritische vraagstelling en positieve verandering. Ze werkt samen met verscheidene partners waaronder het Vredescentrum, tal van buurtcomités, Behoud de Begeerte en verschillende (middelbare) scholen. Deze goodwill- universiteit verschaft geen opleiding of diploma in de letterlijke zin, maar neemt de missie van de oorspronkelijke universiteit weer op: “Een intellectuele vrijplaats zijn die dicht bij de werkelijkheid staat, en een samenspel van theorie, praktijk en utopie mag zijn.”

Pour une nouvelle narration du monde Onlangs bracht Riccardo Petrella een boek uit bij EPO, Een nieuw verhaal van de wereld.

Nog een kleine maand en het Glazen Huis strijkt neer in Antwerpen. Voelen jullie bij Studio Brussel al de Music for Life-koorts?

Siska Schoeters Ja, dat begint toch. Je merkt dat verschillende mensen een ander soort telefoons plegen. Er zijn heel wat vergaderingen, er wordt langer gewerkt, ploegen worden opgesteld ... Dat allemaal in het grootste geheim natuurlijk, want zelfs wij, de presentatoren, weten van niets. An sich vind ik dat geen probleem, zo kan ik mijn mond niet voorbijpraten.

Bij de eerste Serious Request op het Nederlandse 3FM zijn de drie presentatoren op de vooravond nog uitgebreid gaan dineren alvorens een week op sapjes te leven. Je hebt zelf drie keer in het Glazen Huis gezeten, hoe bereid je je op zoiets voor?

Schoeters Je kan je echt niet voorbereiden. Toen ik in 2007 voor de eerste keer in het Glazen Huis zat, kon ik me sowieso niet voorbereiden. Die eerste keer beleef je in een roes, waardoor je ook geen ervaring kan opdoen om je bij de tweede keer wel voor te bereiden. Bij het derde jaar dacht ik dan: “Fuck it, het ging al twee keer zonder voorbereiding, dan moet het nu ook maar lukken.” Je moet er wel voor zorgen dat je rustig bent in je hoofd. Je moet de shit regelen die je moet regelen. Je kan niet naar dat huis gaan zonder alle beslommeringen af te handelen, al is het maar meterstanden noteren.

Een zotte week weg van huis

Eens in het Glazen Huis lijken me die eerste dagen voorbij te vliegen. Wat doe je dan als je in een dipje geraakt?

Schoeters Bij mij was het net andersom. Die eerste dagen gaan traag, maar na de derde dag vliegt de tijd en is het plots dag zes. Eerst moest ik echt wel wennen aan dat nieuwe huis. Ik moest zoeken waar alles was of hoe ik dingen het best deed. Eens je daar voorbij bent, denk je plots: “Hoe? Is het al gedaan?” Dat kan natuurlijk ook aan het weinige eten liggen. Die sapjes, die doen toch wat met een mens. Er gebeuren ook heel wat zotte dingen als je in dat huis zit. Er zijn steevast een paar gasten uit Malle die naar het Glazen Huis komen afgezakt. Er was eens een jaar dat ze met een zwembad op een oplegger al zwemmend naar het Glazen Huis zijn gereden. Het was buiten aan het vriezen en zij waren aan het spelen en gek aan het doen. Gelukkig hoeven die mannen nu niet ver te rijden. Wat me ook is bijgebleven, zijn de brandweerwagens vorig jaar. Alle korpsen die mee wilden doen, zijn toen in stoet tot bij ons gereden. Die wagens bleven maar komen. Zoiets had ik nog nooit gezien.

Als je een week in dat huis hebt gezeten, moet je daarna dan afkicken?

Schoeters Ja, vooral veel slapen en genoeg eten. Want je lichaam voelt wel raar aan na zo'n week op sapjes. Het is natuurlijk Kerstmis, dan ga je van kerstfeest naar kerstfeest en daarna volgt meteen Nieuwjaar. Je hebt niet meteen de tijd om echt tot rust te komen. Misschien is het ook wel beter om meteen terug over te schakelen op dat ritme.

Mis je kerstavond dan niet?

Schoeters Goh, ik verliet het Glazen Huis om 17 uur, twee uur later was ik thuis. Dat valt allemaal wel reuze mee. Wij ontvangen daar nog bloemen en de nodige felicitaties, maar nadien zeggen wij “toedeloe” en gaan we naar huis om te feesten. De mannen van de technische ploeg moeten nog alles afbreken, wat voor hen echt wel ne zure is. Zij zijn de echte harde werkers. Ik verlaat de technici dan ook steevast met een gevoel van medelijden. Er zijn tijdens Music for Life veel mensen die harder werken dan wij.

't Stad is het centrum van de wereld

Vanaf 18 december staat het Glazen Huis zeven dagen lang op de Antwerpse Groenplaats. Hoe speciaal is dat voor jou, nu het in je eigen stad is?

Schoeters Ik ben heel benieuwd. Nelles De Caluwé en ik zijn de enige Antwerpenaren bij Studio Brussel. Dat wil niet zeggen dat wij met ons twee de overige niet-Antwerpenaren niet de baas kunnen. Het wordt wel spannend, want Antwerpenaren hebben wel een negatief imago bij de rest van Vlaanderen. Ik woon nu in Gent, en daar wordt dan wel eens meewarig gezegd: “Ge zijt van ’t Stad zeker?” Met de nodige arrogantie antwoord ik dan: “Ja, goed hé!” Nu wordt er van Antwerpen en de Antwerpenaar veel verwacht. Daarom roep ik ook op om van Music for Life iets fantastisch te maken. Dit is echt wel het moment om het negatief imago van ons af te schudden. Laat zien dat je niet die arrogante, gierige racist bent die enkel in zijn eigen stad leeft. Dit is de uitgelezen manier om het goed te maken met de rest van Vlaanderen. Door onder andere de Universiteit Antwerpen is er veel gelobbyd om het Glazen Huis in Antwerpen te krijgen. Ik zag de rector nog op StuDay, dat is wel een toffe. Gezichtsverlies lijden zou spijtig zijn, dat kan gewoon niet. Anders zal ik het op de redactie mogen horen. Het is wel mijn stad, hé.

Zijn wij als Antwerpenaren echt niet geliefd op ‘de parking’?

Schoeters (lacht) Ja, dat merkte ik toen ik aan het RITS studeerde. Naast Toon was ik de enige Antwerpenaar in de klas. Toen stonden we gekend als “die van ’t Stad.” Iedereen denkt dan spontaan: “Ze weten het weer beter.” En dat is ook wel zo. Allez, daarmee bedoel ik dat een Antwerpenaar denkt dat hij uit het centrum van de wereld komt. Als je dan Antwerpen verlaat, moet je veel leren. Hoewel Antwerpen veel toffer is, is Brussel een grotere en echtere stad. Toen ik pas op het RITS was, stelde ik mij voor met: “Hallo, kzen Siska van Antwaarpe.” Dan zegt de leerkracht: “Dat is goed Mieke, maar we gaan je wel leren praten.” “Oké, ma ik kan da al wel, zenne.” Toen ze in de dictieles vroegen wie van zichzelf vonden dat ze algemeen Nederlands spraken, staken Toon en ik fier onze handen op. (schaterlacht) Jezelf dan voor de allereerste keer horen, is wel slikken. Alles was echt Antwerps, als ik er nu aan terugdenk ... schaamrood op de wangen.

Ik vermoed dat je als Antwerpse de Groenplaats niet meteen het fijnste plein vindt om het Glazen huis te zetten.

Schoeters De Groenplaats is wel goed bereikbaar, zowat alle trams komen er voorbij. Er zijn inderdaad fijnere pleintjes dan de Groenplaats, maar het is wel een groot en mooi plein, waar ook veel cafés zijn. Het is niet meteen het meest hippe plein, maar voor Music for Life is het wel fantastisch. Als ik zelf zou mogen kiezen, dan stond het Glazen Huis op het Conscienceplein. Ik vind het een van de gezelligste pleintjes, maar het is spijtig genoeg te klein.

Steeds meer geld voor het goede doel

Music for Life is een actie waar veel studenten aan meewerken. Voor welk goed doel sprong jij tijdens jouw studieperiode in de bres?

Schoeters Zelf ben ik niet iemand om op de barricade te staan. Ik hoef daar niet flauw over te doen, al probeerde ik wel te helpen waar ik kon. De grote wereldverbeteraar ben ik nu eenmaal niet. Door Music for Life ben ik wel sneller andere goede doelen gaan steunen. Natuurlijk steun ik niet alles, maar ik ben wel meer geneigd om een goed doel te sponsoren. Het zou ook onfair zijn om te verwachten dat bijna iedereen Music for Life steunt, terwijl ik zelf niets zou steunen. Dat kan ik niet maken, natuurlijk. Als ik ergens een collectebus zie staan, dan steek ik er mijn wisselgeld wel in. Dat zijn geen grote bedragen.

Waarvoor de wereld u dankbaar is! Naast Nederland is er ook in Zweden, Zwitserland en zelfs in Kenia een Glazen Huis, hoe verloopt die samenwerking?

Schoeters Wij hebben vooral contact met Nederland. Hun actie zit op een hele andere vibe dan de onze. Je bent tijdens die week vooral met je eigen ding bezig. ’s Nachts neem je wel eens contact op met de andere landen. Zij zijn de enigen die hetzelfde doormaken als jij. Op die momenten polsen we wel eens hoe het bij hen staat. Als de tussenstanden doorkomen, ontstaat er automatisch een gezonde ‘concurrentie’. Nederland is natuurlijk veel groter en Serious Request loopt al langer. Zij moeten meer geld inzamelen dan wij. Als ze dat niet, doen maken ze zichzelf belachelijk natuurlijk. Het is dan ook met spanning uitkijken naar de eerste tussenstand. Die eerste tussenstand is vaak iets minder dan het voorgaande jaar. Dan denk je toch bij jezelf: “Maar allez.” Natuurlijk doe je die actie niet om telkens een nieuw record te plaatsen, maar dat blijft wel in mijn hoofd zitten. Al is het slechts één eurocent meer, voor mij persoonlijk moet die er wel zijn. Bij de eerste keer Music for Life was iedereen echt overdonderd. Toen ging ik samen met Otto-Jan Han van Utrecht naar Leuven. We kregen berichten dat het in België heel heftig was. Music for Life is toen iets geworden, waarvan niemand dacht dat het dat zou kunnen zijn. Een klein project werd plots iets heel groots. Nu gaan we toch al naar onze vijfde editie!

Hakims of Comedy is een bont allegaartje van comedians. Hoe hebben jullie elkaar leren kennen?

Arbi El Ayachi Toen ik langsging bij de VDAB zeiden ze me dat ik iets moest doen, dus ... Nee serieus, Latif, Erhan en ik hebben elkaar leren kennen tijdens de workshop ‘Get Up, Stand Up’ die Han Solo organiseerde. Toen is stilletjesaan de idee ontstaan om samen een parodie op de comedycollectieven, die Vlaanderen rijk is, te gaan vormen. Als iedereen een groep kan vormen, dan konden wij dat toch ook zeker. Nadien is Han er als professioneel brein bijgekomen. Toen onze show te kort bleek, zochten we nog een kort voorprogramma. Daarom hebben William erbij gevraagd. Toen ging het heel snel. Een jaar geleden zaten we voor het eerst samen en nu bereiden we alweer een show voor.

Han en William zijn, om het met een lelijk woord te zeggen, autochtonen. Waarom kozen jullie toch voor de naam Hakims of Comedy?

El Ayachi Zoals alle Arabische woorden heeft ook hakim meerdere betekenissen. Het staat zowel voor geneesheer als wijsgeer of rechter. Die drie elementen komen dan ook vaak terug in onze humor. Zo hebben we het wel eens over ziektes als homoseksualiteit of Turk-zijn. (hilariteit alom) Nee serieus, door alles in het belachelijke te trekken, willen we het publiek ‘genezen’ door middel van satire.

Vaak werken comedians alleen of per twee. Het lijkt me niet vanzelfsprekend om met z'n vijven aan een show te werken. Hoe gaan jullie te werk?

El Ayachi We werken heel organisch. Als we samen zitten, ontstaat een dynamiek die super plezant is. We maken grappen of lachen elkaar gewoon uit. Als allochtonen zijn we zeer kritisch over elkaars materiaal. Op die manier wordt ons niveau alleen maar hoger.

Han Solo Of dat is toch de bedoeling. Vooralsnog merk ik niets van het hogere niveau. (lacht)

De Hakims bestaan uit verschillende typetjes: de Turk, twee Marokkanen, de racist en de dwerg. Hoe gebruiken jullie die typetjes?

Solo Iedereen vertrekt vanuit zijn eigen achtergrond. Je kan natuurlijk niet wegsteken dat je nu eenmaal een Marokkaan, Belg of dwerg bent. Dat wil natuurlijk niet zeggen dat we alle clichés gaan bevestigen. “Hallo, ik ben Marokkaan en steel sachossen voor de kost.” Dat soort dingen willen we overstijgen. Het hele gedoe over het integratiedebat willen we in het belachelijke trekken, want dat is ook gewoon een belachelijk debat. Wij willen fun maken en de zwaarmoedigheid rond de mislukte integratie past daar niet bij.

El Ayachi Dat willen we echt bestrijden. Mensen denken te gemakkelijk dat wij een collectiefje allochtonen zijn. Dat klopt slechts gedeeltelijk. Ik ben dan misschien wel een allochtoon, maar de Hakims zijn vooral een bende idioten bij elkaar. Al merken we wel dat de autochtone leden een meerderheid proberen te vormen. (grijnst)

Jullie collectief is verre van een evidente combinatie. Hoe wordt er op de Hakims gereageerd?

El Ayachi We boren een heel divers publiek aan. Allochtone fans zijn erg interactief; ze antwoorden op retorische vragen en schaterlachen meer dan nodig. Daarnaast heb je het klassieke Vlaamse publiek, waardoor je een leuke en verfrissende mix krijgt.

Solo Het is ook wel dubbel. Aan de ene kant krijg je overal een kans, want iedereen wil een bepaald ‘allochtonenquotum’ halen. Aan de andere kant wil je die kansen krijgen omwille van je eigenheid. Pas wanneer er geen nood meer is aan quota, dan kan je spreken van een geslaagde integratie.

Die quota zijn er om de integratie te bevorderen, toch?

El Ayachi Als Marokkaan ben ik niet ‘de allochtoon’. Ik kan bijvoorbeeld niet voor de Turken spreken.

Erhan Demirci Nee, liefst niet. Laten we toch ergens een grens trekken.

El Ayachi De ‘shoarmagrens’ zeker. (lachsalvo) Als je naar televisie kijkt, heb je qua allochtonen een grote leegte. Dat staat in schril contrast met onze buurlanden. Dat komt omdat ze in Nederland die quota al lang geleden hebben ingevoerd. Daar kan de tweede generatie nu van profiteren. Neem nu Najib Amhali, hij is al twintig jaar bezig. In Antwerpen hadden we de hoop al opgegeven. Op de overheid hoeven we niet te rekenen, daarom doen we alles zelf. Misschien is dat de beste manier.

De meeste cabaretiers en komieken schoppen tegen menig scheen. Wordt er in jullie shows soms hard tegen schenen geschopt?

El Ayachi Hier in België? Nee, ik denk dat het publiek het juist plezant vindt, zo. Ik durf me wel uit te spreken, net zoals Chris Rock in ‘Bring the Pain’ zegt: “There is black people and there is niggers. And I hate niggers.” Wel ik kan ook niet om met die kutmarokkaantjes op de tram. Het is belangrijk de diversiteit binnen de moslimgemeenschap te zien, wij zijn niet allemaal hetzelfde.

Demirci Dat is waar. Naast de cliché-Marokkaan die sachossen pikt, moet je als allochtoon tegen schenen durven stampen. Als het grappig genoeg is, mag er zeker een dubbele boodschap in zitten. We moeten ook kunnen lachen met onze eigen zever

William Boeva Je maakt de mensen alleen maar wakker door eens goed te sjotten. Een mop kan je altijd naast je neerleggen; je hoeft je niet aangesproken te voelen, hé. Maar je mag pas andere dingen relativeren, als je ook jezelf kan relativeren.

William, jij studeert Rechten. Rechten en comedy lijken me een vreemde combinatie, niet?

El Ayachi Wij hebben ook gestudeerd, hoor.

Demirci Ja, Houtbewerking!

Boeva Ik wist niet meteen wat ik moest studeren. Rechten heeft me altijd aangesproken. Notariaat lijkt me nadien wel iets. Het beroep heeft iets mysterieus. Al moet ik bekennen dat de combinatie voorlopig nefast is voor mijn studies.

Demirci Hij wil gewoon niet werken. Wie is hier nu de allochtoon, hé?

Boeva Wie bij de hond slaapt, ... Eigenlijk werkt of studeert iedereen van ons. De Hakims of Comedy zijn gewoon een uit de hand gelopen hobby.

Wat zijn jullie toekomstplannen?

Solo Wij zijn nu volop bezig met onze nieuwe show. Vanaf januari toeren we door heel Vlaanderen.

Dat is midden in de examens.

Boeva Ah ja juist, verdomme.