Sommige mensen denken waarschijnlijk dat het leven in Israël hardcore is. Dat is zeker waar, ook al valt onze natie niet in een welbepaalde vorm te gieten. Zoals het oog van de wereld zich op Israël heeft gericht, doen wij dat op onszelf en op elkaar. We voelen ons ertoe verplicht. Het zal nog lang duren voordat Israël geen penibel gespreksonderwerp meer is. Tot die tijd moeten we met een open geest onze mening uitdragen, verdedigen, kijken naar het verleden, heden en toekomst; en daar oplossingen voor bedenken. Zo zit Israël vol met subjectieve meningen en definities. Dit is er één van.

 

Ik werk in een bar in Tel Aviv waar we de hele dag door een gerecht verkopen dat 'Hardcore' heet. Er hoort een shot wodka bij, en een shot espresso, waarbij je vier stukken Matias (een soort gepekelde vis) voorgeschoteld krijgt. Het is een gekke combinatie als je het niet gewoon bent. Maar de smaken vallen zo harmonieus samen dat dit gerecht voor mij persoonlijk symbool staat voor Israëls diversiteit. Het gemiddelde studentenleven speelt zich af tussen Tel Aviv en Jeruzalem, de twee grootste steden van het land. Deze twee steden worden allebei als hoofdstad beschouwd en staan met elkaar in verbinding. De dialoog die er tussen wordt gevoerd, gaat hard op en neer, soms stroef en dan weer soepel. Het belangrijkste is echter dat er tenminste een dialoog gevoerd wordt. Stap voor stap wordt ons culturele imago meer gevormd door de bevolking, minder door de geschiedenis.

 

Obama's kritiek

Barack Obama was hier onlangs op zijn eerste presidentiële bezoek. In zijn eerste ambtstermijn probeerde hij nog de vriendschapsbanden tussen Israël en Amerika te minimaliseren. In 2009 bezocht hij Egypte en Turkije, en sloeg doelbewust Israël over. Hij wilde toen vooral de hand uitsteken naar de islamitische staten in het Midden-Oosten, en vermoedde, wellicht terecht, dat een bezoek aan Israël in dezelfde trip, dat plan zou doen falen. Sinds kort, echter, blijkt dat plan veranderd te zijn. Dat de linkse Obama en de rechtse premier van het Joodse land Netanyahu niet overeen komen is al langer bekend, maar vorig jaar kon de wereld zien hoe Amerika, samen met Israël tegen de toevoeging van Palestinië aan de VN stemde. Nu hij eindelijk dan toch hierheen reist krijgt hij ook meteen de Israëlische Medaille voor Onderscheiding, de hoogste onderscheiding die ons land kan geven aan een burger. Peres, onze President, prees Obama voor het eindeloze werk dat die steekt in zijn vredesonderhandelingen, al heeft die zijn uitspraken over de Joodse nederzetting en hun verplichte verwijdering nog niet ingetrokken.

 

Tijdens zijn speech benadrukt hij hoe belangrijk het individu is, hoe jongere generaties druk zouden moeten uitoefenen op onze nationale politieke agenda, hoe belangrijk het is voor de bevolking om vrede en langverdiende rust te krijgen. Hij benadrukt hoe we helemaal niet zo ver staan van die andere bevolkingsgroepen in het Middenoosten, en hoe we net hetzelfde willen voor onze toekomst Hij raakt de juiste snaar bij de meeste Israëliërs. Ze spreken van wantrouwen, gebaseerd op een geschiedenis van politieke spelletjes. Ze verwachten dat de Verenigde Staten nu snel met harde eisen op tafel zullen komen en dat Israël gedwongen zal worden om flink in te leveren.

 

Toch heeft de gemiddelde jongere hier het gevoel dat Obama de student beter kan aanspreken dan welke nationale politicus dan ook. Ze voelen zich oprecht geadresseerd en begrepen. De verlangens zijn onder woorden gebracht en gesteund. Obama heeft er dan ook uitdrukkelijk voor gekozen om het volk aan te spreken, in plaats van een speech te houden in het parlement. Dit feit stuit bij sommigen ook op onbegrip en verdenkingen, maar uiteindelijk heeft hij de doorsnee burger wel weten te bereiken. Hoe dit alles verder gaat, zal de toekomst moeten uitwijzen.

 

Het kernwoord voor het leven over het algemeen blijft hier ‘kritiek’. We kunnen ons volgens de nieuwste mode kleden, filosofen citeren of negeren, hele nachten dansen en bewijzen dat je een zo normaal mogelijke student bent. Soms leeft er hier het gevoel dat die verandering elk moment kan aanbreken, zelfs op internationaal vlak. Toch komen we altijd terug bij het besef dat we in een hardcore omgeving opgroeien en volwassen worden. Aan de ene kant zijn er aan het leven van de jongeren geen grenzen, aan de andere kant kan er opeens een gigantische muur staan – fysiek en mentaal – opgebouwd door mensen. Dan is de grens opeens onoverkomelijk.

 

Ik blijf de `Hardcores` serveren aan het volk in de bar dat druk discussieert, klaagt en alle oplossingen lijkt te hebben, met hun mond vol van de rijke, pittige maar ook soepele smaken. En ik? Ik heb zin in het toetje.

 

 

Wij danken Tsarfati Ido voor zijn bijdrage.

Zij Meestal vind ik het fijn producten te vergelijken aan de kassa van de GB. Mijn verse groenten en noten tegenover onherkenbare stukken dier en chips. Ik staar naar mijn salami en hoop dat niemand ziet dat ik vléés koop. Ik voel me als een vegetariër die vlees eet. Dit gaat niet om het herontdekken van smaken of het tijdelijk aanpassen van mijn voedingspatroon. Dit gaat om beweegredenen van een vegetarisch bestaan en de effecten ervan op bredere schaal. De ecologische voetafdruk, dieren als product, dierenleed, gezondheid, enzovoort.

 

‘s Avonds staat het veganistisch vriendje vis klaar te maken voor zijn vegetarisch liefje. Met een veelbetekende blik krijg ik mijn bord toegeschoven: “Smakelijk.” Sarcasme, quoi? Ik vraag me tijdens elke hap af of de vis met sleepnetten is gevangen? Of Kapitein Iglo zijn kilo’s bijvangst zonder schroom weer de zee in kiepert?

 

Kipcurry met paardenvlees

Hij Ja, ik eet graag vlees. Ik geef het toe en ik heb daar geen probleem mee. Tegenwoordig word je als vleeseter met metaforische pijlen gefusilleerd als je de woorden ‘filet pur’ en ‘lekker’ in eenzelfde zin koppelt. Je wordt constant op de vingers getikt dat door jouw ecologische voetafdruk het broeikaseffect ontstaan is. Vlees eten is ongezond en zorgt ervoor dat je binnen dit en 10 jaar ergens wegrot langs de autosnelweg, je lichaam verorberd door een bende wraakzuchtige eenden, herten en koeien. Men moet medeleven tonen. Vleeseters worden eendenborst na eendenborst de paria’s van de maatschappij. Begrijp me niet verkeerd, ik eet dolgraag groenten, fruit en alles wat ons een harmonieuze en utopische samenleving kan maken. Een vleesvrij dieet aanhouden of ‘vegetariër’ zijn – dat obscuur woord – is dus de oplossing en de uitdaging. Ook al is het maar voor een week. Tussen haakjes: hummus is best wel – flauw woordgrapje – te pruimen.

 

Zij Aan tafel bij mijn ouders bekijk ik de opties: strasbourg, paardenvlees en kipcurry. Kipcurry dan maar. Waarom wel kipcurry en geen paardenvlees? En ben ik wel zeker dat er geen paardenvlees in die kipcurry zit? Later krijg ik Vaders Kookkunsten voorgeschoteld: witloof met ham. Nadien worden hapjes op tafel gezet. “Dit kan je nu ook eten,” zegt mama uitnodigend terwijl ze naar de worstjes en salamiblokjes wijst. Liever niet, mijn maag moet wennen aan de ham. Niet veel later krijg ik van mijn vriend de vraag hoe lang ik denk dit nog vol te houden."Je staat nogal... agressief".

 

Het thuisfront en fuck vegetariërs

Hij Niet zo heel ver hier vandaan, ergens in het plattelandse Tongeren, kondig ik het nieuws van mijn abrupte zevendaagse vasten aan. Ik voel me als Christus zelve, die het woord van God verspreidt naar alle uithoeken van het land. "Gij zult mij volgen, ontdoe uzelf van alle vleselijke lusten en u zult zoals mij zijn." Ik verwacht oorverdovend gejuich en een bloemenkrans maar krijg eerder twee houten planken en wat nagels om mee te spelen. In koor weerklinkt het “fuck vegetariërs”.

 

Zij Mijn collega neemt de taak op zich me te voorzien van ‘iets lekkers met vlees’ deze middag. Wat later komt ze terug met een broodje tonijn-rundsvlees én een vegetarisch alternatief, half om half. Tijdens het uitpakken van de broodjes kijkt ze me even aan: wat denk je van drie-vierde en één-vierde? Het rundsvlees is bijna onmerkbaar, de tonijn veroorzaakt een galm van het woord “overbevissing”.

 

Dilemma in de supermarkt. Alles ziet er hetzelfde uit. En als ik een lap vlees zou kiezen, hoe maak je zoiets klaar? Zijn er conventies waar ik rekening mee moet houden? Rituelen? Welk vlees moet goed doorbakken, wat moet rood? Een dag later krijg ik een bord met aardappelen, boontjes en een worst voorgeschoteld. Weer datzelfde gevoel: een mengeling van nostalgie en schuldgevoel. Een vleugje zo-proefde-dat met wat-ben-ik-in-godsnaam-aan-het-eten?

 

Quorn en een fris lenteslaatje

Hij In de keuken. Falafel aan de ene kant, tofoe aan de andere. Buikloop ergens in het midden. Stroef, plakkerig en niet erg geslaagd is de uitslag. Wat hunker ik naar een stukje vlees. Tussen alle kikkererwten, sojascheuten en seitan door, droom ik over een weidse vlakte waar vlees danst in de wind. Ik salsa met een duo lamsbouten, – tweelingen, zo blijkt – tango met een steak tartare en wals met wat foie gras.

 

Zij Tijd voor ervaringsuitwisseling met mijn dwars-collega. Ik krijg pasta met kip en chorizo voorgeschoteld, om me te sparen van een gigantische steak. Daar is hij weer: die vleessmaak. Niets tegen de kookkunsten van mijn collega, de pasta was perfect gaar en die tomatensaus was zeker niet slecht. Toch, dat slaatje met avocado dat op zijn bord ligt, ziet er verdomd lekker uit.

 

Beiden Het einde nadert. Nu koken de twee proefkonijnen voor elkaar. Quorn in een paprikajasje, geflankeerd door een slaatje. Erg smakelijk, doch staren we beiden lustvol naar het eten op het bord van de ander. Hij eet een week vegetarisch. Zij een week vlees. We hunkeren naar betere tijden.

Jonathan Jacob stierf op 6 januari 2010, in een doorgangscel te Mortsel. Zijn lichaam bont en blauw geslagen. Drie jaar geleden heeft dit schouwspel plaatsgevonden. De beelden spreken boekdelen en lijken uit een onbestaande gevangenisfilm te zijn geplukt. Een sinistere samenvloeiing van de badhuisscène uit David Cronenbergs Eastern Promises en de heroïnetrip uit Danny Boyles Trainspotting. Een zaak als deze degraderen naar een culturele pastiche is oneerbiedig. Talloze onbeantwoorde vragen wentelen zich rond de affaire. Moest 'Wat Als?' een dramatischere wending geven aan zijn sketches was dit een perfect voorbeeld geweest. ‘Wat als procureur Dams zich persoonlijker bij de zaak betrokken had?’ is enerzijds een vraag die je kan stellen. Anderzijds lijkt die vraag het hele systeem te doen veinzen. ‘Wat als het BBT niet was opgetrommeld?’ is ook een mogelijke optie. Een zeskoppig interventieteam – met klinkende codenamen die een je-ne-sais-quoi uitstralen – contacteren om één man in bedwang te houden lijkt een radicale ingreep. De mogelijkheden zijn eindeloos. Nu de hele affaire het daglicht heeft gezien, is het duidelijk dat er op elk moment blufpoker werd gespeeld.

 

Verantwoordelijkheid zoek

Het is een hele gerechtelijke, persoonlijke en menselijke boterham om binnen te schrokken. Iedereen wijst elkaar met de vinger want iedereen zit fout. Justitie zet zijn waakhonden uit om het onderzoek van het onderzoek van het onderzoek te onderzoeken. Zodoende ook dwars, niettegenstaande vanuit een iets humanere invalshoek. Wat vindt de lokale ordehandhaver van de zaak-Jonathan Jacob? Niet elke agent is immers lid van het BBT.

Binnenwandelen in het politiebastion van de Oudaan om naar wat persoonlijke meningen te vragen rond de polemiek lijkt makkelijker gezegd dan gedaan. Aangezien er een geheimhoudingsclausule is afgesloten, is naar deze zaak informeren niet zo makkelijk. Doorverwezen worden, wachten en vriendelijk verzocht worden een andere keer terug te komen. Een dood spoor. Na vele omzwervingen in ’t Stad lukt het me uiteindelijk twee agenten aan te klampen. Anonimiteit is verzekerd, aldus noemen we hen Flik 1 en Flik 2; de namen Vegas en Hollywood waren al bezet.

“Wat er met Jonathan gebeurd is, is een regelrechte schande. De arrestatie moest logischerwijze worden uitgevoerd, aangezien hij stijf stond van de amfetaminen. Wat er zich daarna allemaal heeft voorgedaan is pure onkunde”, zegt Flik 1, duidelijk geïrriteerd. Hij gaat verder, “Jonathan was onder invloed van drugs en werd gediagnosticeerd als zijnde in een psychotische staat. De reactie van het team in zijn cel is compleet ongepast.” Jonathan Jacob was een fervent bodybuilder en nam amfetaminen om in een euforische staat te geraken. Hierdoor kreeg hij psychoses. “Het BBT is in mijn ogen voor een dergelijke situatie niet nodig. De agressie die hij vertoonde was een verdedigingsmechanisme. Ik denk niet dat hij werkelijk iemand wilde verwonden”, beweert Flik 1. Toch werd het interventieteam opgeroepen. Flashbangs, politieknuppels, een duwvork, riot gear en vuistslagen wentelden zich rond Jonathan. Zes agenten die een procedure uitvoerden die bij gewelddadige sujets gebruikt wordt om ze te kalmeren. De zogenaamde gestoorde procedure. Flik 1 vermeldt dat "het voornamelijk het gebrek aan doortastende communicatie was wat de zaak-Jonathan Jacob zo amateuristisch maakt en dat niemand zijn verantwoordelijkheid durft of wilt opnemen.” Wiens fout is het dan? Procureur Dams lijkt de dans te ontspringen door te beweren een “menselijke fout gemaakt te hebben”. Het interventieteam blijkt een schorsing te zijn ontlopen nadat Bart De Wever besloot geen van de agenten van het BBT preventief te schorsen. Het lijkt een straatje zonder eind.

 

Alexianen

Flik 2 stelt zich eerder voorzichtig op. “Het is moeilijk om in een zaak als deze te zeggen waar de fout is voorgevallen. De politie in Mortsel toonde erg veel begrip voor Jonathans situatie omdat hij gezegd had dat hij amfetaminen had genomen. Ze hebben geprobeerd hem te laten colloqueren, zonder enig resultaat.” Het psychiatrisch centrum Sint-Amedeus weigerde hem op te nemen. Twee keer hebben ze geprobeerd hem aan te melden bij het centrum, en in beide gevallen negeerden ze de aanvraag. Hier ligt het ook zeer gevoelig. Moest Jonathan niet sowieso opgenomen worden? “Als hij zou zijn opgenomen bij de Alexianen, was hij nu nog in leven”, denkt Flik 2. Nadat Jonathan geweigerd werd in het psychiatrisch centrum keerden de agenten terug naar de lokale politie van Mortsel. Zoals de reportage van Panorama laat uitschijnen wilde hij koste wat het kost niet opgesloten worden. “Als de geneeskundige hulpverlening ‘neen’ zegt, is het de taak van de politie hem op te nemen. Dus moesten ze Jonathan wel in een cel zetten. Niet uit machtsvertoon, maar voor zijn eigen veiligheid. Daarbovenop moest er ook een kalmeringsmiddel toegediend worden.” Nochtans werd de celdeur gebarricadeerd met balken en leek niemand van het korps zich gerust te voelen. Was platspuiten de enige optie? “Ik denk dat het voor hem de beste optie was”, gaat Flik 2 verder, “afgezien daarvan blijven de beelden op je netvlies gebrand. Je blijft je afvragen hoe zoiets kan gebeuren.” Meer wilt hij er niet over kwijt.

Er zijn talloze onbeantwoorde vragen en weifelachtige beslissingen genomen. Iedereen is het erover eens dat er op 6 januari 2010 procedurefouten zijn gemaakt: de weigering van het psychiatrisch centrum, de brute reactie van het BBT en de ‘mantel der liefde’ die het parket over de zaak heeft gegooid. Ja, zelfs Jonathan zat fout. Hij sloeg agenten en vertoonde ongehoorzaamheid jegens de politie. Daaropvolgend degradeerden ze Jonathan tot op-te-lossen-verhandeling en zagen ze hem niet meer als mens. Dat kan, misschien. Beide geïnterviewde ordehandhavers keuren bepaalde aspecten – mensonterende aspecten – af. Niet alle agenten zijn immers Rambo of Vegas. De aansluitende bureaucratische oorlog tussen het parket en het parket-generaal (een strijd tussen Herman Dams en Yves Liégeois) woedt nog volop. Politieknuppels achter de schermen.

Adam Elliot is een regiegod met kennis van zaken. Naam en faam verdiende hij onder andere in 2009 met de film ‘Mary & Max.’ Deze frappante film is gebaseerd op een waargebeurd verhaal uit het jaar 1970. Animatiefilms hoeven niet altijd over princessen, tot leven gewekt speelgoed of dieren te gaan. Dit is een film van andere kweek: Een korte stop-motionfilm die je door kommer en kwel voert met een glimlach op het gezicht. De bittere wereld wordt getoond vanuit een verrassend ontroerend oogpunt, maar dan zonder de clichés. De niet licht verteerbare thema’s – depressie, zelfmoord, kinderverwaarlozing, alcoholisme, autisme – hanteert hij op een humoristische manier, zonder ze ooit te onderschatten. Zo komen baby’s uit Coca Cola blikjes en worden er beroepen als touwtjes-aan-theezakjesvastmaker uitgevonden. Klei-animatie staat bekend om zijn kinderlijke perceptie, hoewel dit een mooi voorbeeld is van hoe de zwarte randen van het leven prima samen gaan met humor en fantasie. De film begint in Australië, waar een klein meisje van acht het leven van een muurbloempje leidt. Mary Dinkle is verslaafd aan gecondenseerde melk, wordt uitgelachen door haar poepkleurige moedervlek en leeft onder hetzelfde dak met een moeder die graag Sherry ‘uittest.’ Haar doel is de eenzaamheid bestrijden door te ontdekken wat de wereld buiten haar voortuin te bieden heeft. Daarom besluit ze een goed klinkende naam - uit het telefoonboek gescheurd - een brief te schrijven. Max Horrowitz is degene die in Manhattan nietsvermoedend een envelop uit zijn brievenbus vist. Hij is een oude, chagrijnige man die verloren gelopen is in het leven. Dat deze brief het begin zou zijn van een hechte vriendschap in briefromanstijl, is verbazingwekkend mooi. “Sometimes perfect strangers make the best friends” staat dan ook niet mis op de cover.

Universiteit Antwerpen telt ongeveer 150 mandaten voor studentenvertegenwoordigers. Die mandaten liggen verspreid over de verschillende faculteiten, departementen en centrale diensten. Als student kan je verkozen worden tot de Raad van Bestuur, het Bestuurscollege, Onderwijscommisies, Faculteitsraden, en ga zo maar door. Elke raad behelst onnoemelijk interessante bevoegdheden, rechten en plichten. Er kunnen meerdere mandaten opgenomen worden per student, en dat is maar goed ook, want niet alle studenten blijken even happig om zo’n mandaat op te nemen.

 

Plaatsvervangers

In het academiejaar 2011-2012 werden bijvoorbeeld bij de faculteit Politieke en Sociale Wetenschappen 17 van de 27 te verdelen postjes niet opgevuld. Bij 5 van de postjes die wel opgevuld werden, gebeurde dat door slechts 2 kandidaten. Toegegeven, 8 van de lege mandaten zijn bedoeld voor plaatsvervangers, maar het blijft vreemd, want het is niet dat de ervaring die een studentenvertegenwoordiger opdoet ver verwijderd ligt van het vakgebied van PSW-ers. Andere faculteiten deden het minstens even slecht of slechter. Bij Letteren en Wijsbegeerte werden 11 mandaten van de 32 ingevuld door 8 studenten. Maar de absolute koploper is de faculteit Farmaceutische, Biomedische en Diergeneeskundige Wetenschappen. Daar werden van de 45 voor het grijpen liggende postjes er slechts 6 ingevuld. Doen het dan weer wel goed: Rechten en Geneeskunde, en… dat is het.

 

Wat opvalt is dat de posten op hoger bestuursniveau (denk Raad van Bestuur en Bestuurscollege) wel altijd gemakkelijk ingevuld worden. Iets wat Orry van de Wauwer, studentenvertegenwoordiger in diezelfde Raad van Bestuur, ook had opgemerkt: “Dat is verschrikkelijk jammer, want het kan zeer interessant zijn om in zo’n raad te zetelen. Het is mogelijk om meerdere mandaten te combineren om op die manier heel snel een dossier te beheersen.” “Het gaat dit jaar in ieder geval beter dan de vorige jaren. Ik heb het gevoel dat het merendeel van de posten wel ingevuld geraakt. Wanneer een mandaat niet wordt ingevuld, kan er ook altijd een student van de desbetreffende faculteit worden aangewezen.” Dat gebeurt dan zonder stemming, net zoals wanneer er slechts één kandidaat is.

 

Verantwoordelijkheid

Dat er in die weinig uitzonderlijke gevallen niet gestemd hoeft te worden, mag geen probleem zijn. Wat wel jammer is, is dat er op verkiezingsdag zeer weinig studenten komen opdagen. Bij de vorige verkiezingen, in mei 2012, waren dat voor Geschiedenis bijvoorbeeld slechts 62 studenten, bij de faculteit Wetenschappen 97. Van de Wauwer: “Die cijfers moeten toch relatief bekeken worden. We hanteren meestal de norm van 10 procent, maar dat wil dan zeggen dat je 1.500 stemmers moet bereiken voor centrale organen, en dat komt er meestal niet van. Ikzelf ga altijd speechen voor aula’s, waarbij ik ook een verantwoordelijke van het desbetreffende departement meeneem, om hem of haar voor te stellen. Het moet wel van twee kanten komen. Stuvers moeten zichtbaar zijn, en zich zo bekend mogelijk maken, maar individuele studenten moeten hun verantwoordelijkheden opnemen. Er zouden absoluut meer stemmers moeten zijn, maar het is een algemeen probleem. Wanneer we die cijfers bespreken in de Raad van Bestuur blijkt dat elke universiteit met hetzelfde probleem kampt, en dat we het ook beter doen dan bijvoorbeeld de hogescholen van Antwerpen. Het valt dus allemaal wel mee.” Maar de cijfers blijven te betreuren.

 

Over die hogescholen gesproken, laat ons niet vergeten dat er ettelijke faculteiten verheven worden van professioneel naar academisch niveau. Hun studentenvertegenwoordiging moet dan ook aangepast worden aan die van de Universiteit. Verantwoordelijke studentenvertegenwoordiger Hans Maes: “Wat opvalt is dat de studentenvertegenwoordigingscultuur aan hogescholen veel kleiner is, en dat studenten er minder warm lopen voor stuvers. Maar we zetten deze zomer reeds een campagne op die stuvercultuur moet promoten, en we hopen tegen volgend jaar de geïntegreerde opleidingen op het niveau van de Universiteit te krijgen.”

 

De verkiezingen vallen dit jaar van woensdag 15 mei tot en met vrijdag 17 mei. Het is mogelijk om je kandidaat te stellen van maandag 29 april tot zondag 6 mei. Campagne voeren mag vanaf 29 april tot 14 mei, en elke kandidaat heeft het recht om een motivatietekst te publiceren in de Unifac-Post of UA-Snelkrant. Doen! Want zoals Rector Verschoren het zei: “Iemand die achteraf een professionele aanbeveling wil van mij, krijgt die meteen mee.”

Betaalbaar kot gezocht

“Er zijn een aantal externe factoren voor de groei in het onderwijs aan te wijzen: Antwerpen staat hoger op de keuzelijstjes van de kandidaten en de AUHA heeft Antwerpen als studentenstad ook actief gepromoot de afgelopen 10 jaar,” vertelt Goffin. Desimpelaere verklaart de factoren die de groei beïnvloeden verder: “De democratisering van het onderwijs zorgt ervoor dat er meer jongeren kunnen gaan studeren en tegelijkertijd zit Antwerpen uiteraard ook in de lift omdat hier heel veel groeipotentieel is. Gent is een stad die ondertussen echt wel verzadigd is en waar men momenteel ook geen aanmoedigingsbeleid meer voert. In Antwerpen heb je een duidelijke keuze van het stadsbestuur om in te zetten op Antwerpen als studentenstad. Omwille van de doorstroom uit het secundair onderwijs komen er ook steeds meer jongeren terecht in het hoger onderwijs. En als je in de stad al een groeiende populatie hebt, dan zal dat wellicht resulteren in een hoger percentage hoger onderwijsstudenten.”

 

Huisvesting is voor alle partijen een belangrijk beleidspunt. Desimpelaere: “Er is alleen een tekort op vlak van kwaliteitsvolle huisvesting en korte termijnverhuur. We hebben als stad vooral ingezet op kwaliteit: er zijn brandveiligheidsvoorschriften gekomen voor studentenhuisvesting, er is een databank waar in principe alle koten op komen. Die koten krijgen ook meteen een kwaliteitslabel, dus er worden controles uitgevoerd. De historische studentenbuurt is ondertussen stillaan verzadigd wat studentenkoten betreft. De studentenkoten bevinden zich nog in een aantal andere concentraties, maar wel verspreid over de stad. Een tendens die zal stijgen gezien de bouw van een aantal nieuwe campussen verspreid over de stad.

 

Tegelijkertijd merk je een enorme groei aan projecten in studentenhuisvesting door privéontwikkelaars dus in die zin speelt de markt nu een rol. Dat zijn koten die in een hoger prijssegment liggen. Maar wij willen ook de eigenaars van de kleinere aantallen studentenkoten aansporen om te blijven investeren, zodat die koten niet verdwijnen van de markt en er nog een mooie mix is in het aanbod. Goffin kan zich hier helemaal in vinden en vult aan: “De groei is geen probleem voor studentenkoten. Prijzen gaan juist stabiliseren door grote aantallen beschikbare studentenkoten. Het aanbod verschuift dan naar de hogere klasse waarbij men bijvoorbeeld over eigen sanitair beschikt. Daar zet de privémarkt op in. De stad zelf niet, die zorgt ervoor dat er ruimte blijft voor betaalbare studentenkoten waarbij kwaliteit voorop staat.”

 

De cijfers: er zijn ongeveer 7.500 kotstudenten en iets meer dan 8.500 studentenkoten. Dat lijkt dus meer dan genoeg om iedereen op te vangen, zeker wanneer je de koten erbij telt die in het zwart en onder de radar worden verhuurd. De koten die uit de boot vallen komen, met de woorden van Annelies Kolacny van Antwerpen Studentenstad, "net iets te kort op vlak van prijs-kwaliteit verhouding." Met andere woorden, als er gaten in de muur zitten van een vierkante meter groot, als de verf afbladert, of als ze ernstig overschat worden.

 

Tekort aan onderwijsruimte?

Onderwijsinstellingen zullen beginnen met een grote verhuisbeweging wat de campussen betreft, legt Desimpelaere uit.“Er komt binnenkort een hele grote campus op Noord. Karel de Grote-Hogeschool bouwt op ’t Zuid. Ook de buitencampussen van de universiteit worden aangepakt. Op dit moment kampen een aantal campussen met een capaciteitsprobleem en daar wordt evengoed een oplossing voor gezocht.” Goffin licht toe: “Elke instelling heeft al een plan voor uitbouw en een herplanning van studies en infrastructuur. Universiteit Antwerpen maakt een inhaalmanoeuvre: de Vlaamse overheid heeft extra professoren beloofd voor de komende jaren. Er zijn ook wat infrastructuurproblemen en de opleidingen worden onder de loep genomen qua groepsgrootte. Op dit moment worden er tijdelijke en definitieve oplossingen voor de groei voorbereid. Verschoren licht de oplossingen voor Universiteit Antwerpen toe: “Alle Vlaamse universiteiten kampen met een tekort aan professoren. Er komt meer ondersteuning voor de onderwijsministeries, waardoor er 400 professoren over heel Vlaanderen aan de slag kunnen. Zo'n 10 à 15 procent zal naar Antwerpen komen. Voor de overvolle collegezaal zullen we de roosters zo gaan opstellen dat de groepen opgesplitst kunnen worden en hetzelfde college vaker gegeven wordt. Op campus Drie Eiken komen gebouwen bij, die binnen 5 jaar in gebruik kunnen worden genomen. Het is een domino-effect: bepaalde gebouwen kunnen pas vrij komen voor bepaalde studies, als de studies die er zaten verhuisd zijn naar een nieuwe locatie. Dit en volgend collegejaar is het soms nog behelpen.” Binnen de universiteit zal niet alleen het een en ander veranderen om aan de vraag te beantwoorden, maar op langere termijn ook om in te spelen op de huidige trends op onderwijsgebied: “Colleges worden nu ook al opgenomen om de mogelijkheid te hebben ze als herhaling te bekijken. In de toekomst zal dit sowieso veranderen: het gros van de colleges zal dan via internet aangeboden worden. Maar we kunnen niet onbegrensd blijven groeien, we willen niet ver de 20.000 studenten zoals in Gent en Leuven overstijgen. Ik geloof in kwaliteit en bij Universiteit Antwerpen willen we er voor zorgen dat er kwalitatief onderwijs is en willen we ons profileren door meer te gaan specialiseren.”

 

Luxekoterij

Kolacny: "Op vlak van koten zijn we de laatste jaren veel meer aan het inzetten op kwaliteit. Een van de dingen die vooral bleek te werken was van Kotweb.be een open website te maken, waardoor studenten nu veel duidelijker prijzen kunnen vergelijken. Die campagne werpt zijn vruchten af. We merken een stijgende trend in de kwaliteit van de koten zonder dat we daarvoor moeten boeten met een verhoging van het huurgeld. De prijzen zijn de voorbije vier jaar gemiddeld slechts 4 euro gestegen." Deze inzet op kwaliteit valt duidelijk af te leiden aan het aantal luxekoten dat momenteel in de stad opduikt. Zowel aan de Paardenmarkt als aan 't Eilandje, het Stadspark en de Sint-Katelijnevest schieten de studentikoze villa's als paddenstoelen uit de grond. De maandhuur kan oplopen tot 1.000 euro, kosten niet inbegrepen. Merkwaardig genoeg is daar een markt voor, volgens Kolacny. "Vooral Nederlandse studenten vallen ervoor. Zij zijn gewend om voor heel kleine koten 400 à 500 euro te betalen, dus zien ze het zeker zitten om wat meer uit te geven voor veel meer kwaliteit. Bij de Belgische studenten is dat een heel ander verhaal."

 

Wat krijg je nu eigenlijk voor zo'n luxekot? Laat het duidelijk zijn, het verschil met een studentenkamertje is navenant. Op elk 'kot' kan je naast ergonomische bureaustoelen, designermeubels en de bijna vanzelfsprekende eigen keuken en badkamer, ook nog eens van je eigen flatscreen televisie genieten. Op de koten van de Paardenmarkt krijg je er een gemeenschappelijke fitnessruimte bij. Campus Opera, dat momenteel gebouwd wordt aan het Stadspark, zal een wassalon, een bibliotheek en een lounge bar huisvesten. De vraag of dat allemaal nog wel bijdraagt tot een studentenleven conform de traditie, blijft onbeantwoord. Wel kan Kolacny ons melden dat er ook meer en meer studenten voor gouwe ouwe koten met een kotmadam kiezen. "De Bed & Breakfast sfeer wordt opgezocht. Huiselijke luxe, dat is wat zo'n studenten willen." Zoals bij moeder thuis. Als het trouwens aan de ontwikkelaars ligt komen er zeker nog luxeprojecten bij. "Maar de draagkracht van de buurten primeert." Al goed dat onze burgemeester vorig jaar nog aan dwars meldde dat als hij de buurten rond de universiteit bekijkt: "uitbreiding zeker moet kunnen."

 

Het ‘Huis van de student’ is een initiatief van Antwerpen Studentenstad en zal in september 2014 verhuizen naar de Kleine Kauwenberg. Deze plek wordt het zenuwcentrum voor de behoeften van de student. Lees meer op: www.antwerpenstudentenstad.be/nl/huis-van-de-student-xl

Ik wist dat het niet goed ging met mijn grootmoeder toen ze me niet meer onverwacht het weer begon te voorspellen. Toch heb ik geen weerman nodig als de Uggs ® (ugh) uit het straatbeeld verdwijnen, mensen elkaar verdringen in de eerste stralen lentezon en ik opvallend meer glimlach naar (mooie) vreemden.

 

Exact een week later brak een laag poedersneeuw het filerecord. Beelden van gestrande reizigers deden sommigen al likkebaarden om een mogelijke Elfstedentocht. Men keek naar het weerbericht als naar een minuut stilte. Aangezien ik de kost verdien met klimaatverandering, voelde ik me haast verplicht om me te verontschuldigen voor het onverwachte koude weer. Tegen de ondertussen weer zuur kijkende en Uggs® dragende vrouwen zei ik flirterig dat klimaatverandering niet lineair is. Met een diepe stem fluisterde ik dat de winter heter dan normaal was, en dat het weer op een plek niet veel groter dan een speldenkop toch iets anders is dan globale trends. De verkleumende daklozen aan het Centraal Station stelde ik gerust door hen te wijzen op de Noord-Atlantische Oscillatie, die eigenlijk een reactie op klimaatopwarming is. Normaal gezien zorgt een lagedrukgebied boven IJsland er voor dat we zachte lucht uit de Azoren krijgen, maar door de steeds meer smeltende poolkappen verzwakt de golfstroom, en hangt het hogedrukgebied boven de Noordpool, waardoor we frisse lucht krijgen van een plek die steeds sneller aan het verdwijnen is. Duiding kan deugd doen, maar weerhoudt ons er niet van paardenburgers binnen te spelen en te verlangen naar de tijd dat het altijd terrasjesweer in Antwerpen zou zijn, opdat we niet langer hondsdagen op de verschrikkelijke site van Ryanair® zouden verslijten om een ticket te boeken naar een of andere naar zonnebrandolie geurende, authentieke ervaring. Als het sneeuwt in maart, dan moet men niet afkomen met de tweegradengrens als naderende eindtijd, dan is het: "global warming, mijn gat."

 

Ik wil u daarom niet vragen wat u deze week voor het klimaat heeft gedaan, maar kijken wat klimaatverandering voor u kan betekenen. Ik zou van de gelegenheid gebruik willen maken om u drie vragen te stellen. Vindt u het misschien ook absurd, dat er zo veel mensen op hetzelfde moment in de file staan naar het fitnesscentrum even verderop? Vindt u het weer racistisch, omdat natuurrampen altijd in het Zuiden plaatsvinden? Ziet u het verdwijnen van eeuwenoude polderdorpen om Ford-auto’s te kunnen importeren nog steeds als vooruitgang?

 

Ik weet het: in elke vraagstelling zit een stelling, maar ik ben benieuwd naar uw antwoorden. U kan ze per gele briefkaart kwijt aan de redactie. In afwachting daarvan zing ik alvast met die gouwe ouwe Wannes Van de Velde:

 

ik ston al jaren oep da plötske te
droême van de zon de regen

ier de regen daar
en druppels overal

dad is zoe m'n gewoênte
da' droême van de zon

mor ik ston ier in de regen
meh schóene van karton

Het lijkt wel of we enkele jaren geleden de zeven vette jaren van de technologie binnenwandelden, want prompt werden overheadprojectors vervangen door beamers, aanwijsstokken (of roedes!) werden laserpointers en het witte canvasdoek werd aan Universiteit Antwerpen al wel eens vervangen door een digitaal beeldscherm. Het begin van een technologisch tijdperk dat niet te stoppen lijkt. Door overbevolking moeten sommige lessen nu bovendien simultaan gestreamd worden naar een tweede lokaal. Deze lessen (Inleiding tot de Financiële Markten I) worden zelfs online beschikbaar gesteld. Ook in Leuven zou dat zo zijn: er zijn lessen die online beschikbaar zijn en professoren die online hun studenten te woord staan voor eventuele vragen. Fijn, toch?

 

Fantastisch! Tenminste, als het allemaal zou werken. Hier in Antwerpen duurt het allemaal iets langer vooraleer alles ook daadwerkelijk gesmeerd loopt. Kinderziektes, noemt men dat. Zo is momenteel slechts de eerste les van Financiële Markten online beschikbaar en verliep het simultane lesmoment verre van ideaal. Het is trouwens ook nog maar de vraag of dit online beschikbaar stellen van lesmomenten werkelijk een goed idee is. Onze online bevraging (ja, je kan ons steeds leuk vinden op Facebook), suggereert dat er een vermindering van aanwezigheid zou zijn, hoewel in absolute aantallen iets meer studenten beweren dat ze de lessen nog zouden blijven bijwonen. Hoewel het online beschikbaar maken van lesmomenten positief is, kan het ook een kloof tussen professor en student creëren. Het spontane van een les en haar interactie (als die er is) verdwijnt helemaal.

 

Op andere gebieden is er dan weer sprake van een verhoogd interactiegehalte dankzij de technologie. Zo werd er software ontwikkeld die ervoor zorgt dat studenten tijdens een les met hun smartphone vragen kunnen beantwoorden. Met Shakespeak worden die antwoorden dan doorgestuurd naar een computer die de resultaten meteen kan weergeven, aan de hand van frequentiegrafieken. Dit werd al uitgetest aan de Universiteit Gent en wordt nu onder sommige doctorandi van de Universiteit Antwerpen hevig besproken. Als deze methode wordt toegepast, is de student veel meer betrokken in het lesgebeuren. Daarenboven komen dergelijke interacties het leergeheugen ook ten goede, aangezien ze een ankerpunt kunnen vormen voor later.

 

Bij dwars volgen we deze ontwikkelingen op de voet. Niet alleen merken we op dat de Universiteit vooruitstrevend is, de virtuele wereld van apps en likes opent perspectieven naar een verbeterde communicatie en integratie van leerstof.

 

 

www.shakespeak.com

REWIND Gestileerd geweld, seksuele agressie en dodelijk cynisme zonder morele pretenties. De keuze van regisseur Stanley Kubrick om Anthony Burgess' gelijknamige roman te verfilmen was controversieel. De auteur van de roman schreef het verhaal naar aanleiding van de gewelddadige verkrachting van zijn zwangere vrouw, maar soit. De film is gecensureerd, geweerd en bekritiseerd vanwege de expliciete inhoud. De grondtoon is satirisch. De humor, het spelplezier en de groteske personages maken deze opzet zeer geslaagd. Wellicht hadden de censors dat simpelweg niet begrepen. Gelukkig voor ons zijn de moraalridders intussen in slaap gesukkeld naar aanleiding van de heruitzending van Teletubbies.

 

PAUSE Wij – fijnproevers aller landen – verkiezen echter een minder fluffy genre. De plot is subliem in beeld gebracht en het script is oerdegelijk. We volgen de jonge Alex deLarge, gepeeld door Malcolm McDowell, op zijn road to hell zonder compromis. Zijn stijlvolle cultuur van Ultraviolence mondt uit in een aanvaring met de wet. De voorwaarde voor zijn vrijlating: een extreme brainwash die hem de vrije keuze tot handelen ontneemt. Het theatrale is op een gelaagde wijze in elk personage terug te vinden. De taal is getransformeerd tot een futuristisch slang genaamd Nadsat en de immorele uitspraken van Alex krijgen zo een ritmische, begeesterende klank.

 

PLAY De film kwam in 1971 in de zalen, ver voor onze tijdsrekening. De ongekuiste versie bereikte ons intussen in onze eigen taal: binaire codes op dvd. Als u echter ooit de kans krijgt een analoge projectie te bewonderen: doen! Kubricks toepassing van breedhoeklenzen die de surreële sfeer benadrukt komt het best tot haar recht in de oorspronkelijke vorm. Om tot de essentie te komen: beleef dit kunstwerk. Want het is het werk van een genie. En passant zet u best uw moralisme met het huisvuil op straat. Tenzij u Teletubbies verkiest?

Hallo Leuven?

Uit Wikings-NSK kwamen Frederik De Wieuw en Jelle Jacobs, respectievelijk feestleider en taberna bij de vereniging van TEWers en Handelsingenieurs. Voor Taal- en Letterkundevereniging Lingua tekenden praeses Ward Peeters en nieuwbakken lid en schacht Pablo Cepeda present. En praeses Annet Wevers stond paraat voor haar Duveldrinkersclub Abundantia. Alle vijf stemden zij toe voor een praatje over hun ervaringen met het programma en hun gedachten over het Antwerpse studentenleven. Drinken ze daar een pintje bij? Nee, meneer. Twee koffies, een cola, een icetea en een watertje. Het Antwerpse studentenleven, jazeker!

 

Hoe zijn jullie met het programma in contact gekomen?

Frederik De Wieuw Ik kende het productiehuis van een reclamespot waarin ik had meegedaan.

Annet Wevers De makers hadden contact opgenomen met een pro senior van Abundantia, en die had aan mij gevraagd of ik geen interesse had.

Pablo Cepeda Ik heb het programma via Facebook ontdekt.

Ward Peeters Mij hebben ze zelf gecontacteerd. Ik weet niet hoe ze aan mijn nummer zijn gekomen, trouwens. Ik kreeg een telefoontje met de vraag of ik mee wilde werken aan het programma. Waarschijnlijk hebben ze de websites en Facebookpagina’s van Antwerpse verenigingen afgeschuimd en me zo gevonden.

De Wieuw Ze hebben het eerst in Leuven geprobeerd, maar daar was niemand geïnteresseerd, dus zijn ze maar naar Antwerpen gekomen.

 

Waarom was men in Leuven niet geïnteresseerd?

Peeters Ik denk dat ze daar een meer gesloten sfeer hebben. In Antwerpen is het studentenleven redelijk open. Je moet hier bijvoorbeeld niet gedoopt zijn om bij een studentenvereniging te horen. Meestal toch niet.

De Wieuw Het aantal kotstudenten is in Leuven ook veel groter, dus ik denk dat er daar meer mensen een dubbelleven leiden: een leven op kot en een leven thuis. Ze zullen gewoon niet willen dat dat kotleven in beeld gebracht wordt.

Peeters Antwerpen is geen studentenstad, het is een stad met een universiteit erin.

Wevers Dat is net zo fijn. Dat je hier niet alleen studenten hebt.

 

Heb je lang getwijfeld om aan het programma mee te doen?

Jelle Jacobs Ik heb daar helemaal niet over getwijfeld. Het leek me een leuk initiatief.

Cepeda Voor mij duurde het ook niet lang. Ik had nieuwe lampen nodig voor mijn studio. (lacht)

 

Naast de typische studentenactiviteiten werden jullie ook in het dagelijkse leven gevolgd. Was dat soms niet wat lastig?

De Wieuw ‘Gevolgd’ is een groot woord. Mij hebben ze in het totaal negen dagen gefilmd.

Peeters Mij vijf of zes dagen, denk ik. Verspreid over een heel semester.

Cepeda Ze belden je ook altijd op voorhand op: “Hé Pablo, heb je de eenentwintigste tijd?” Even filmen en ze waren weer weg.

De Wieuw Soms hoorden we twee weken niets, dan was het een dag of twee wat filmen. Tijdens de examens hebben ze ook niet gefilmd, behalve heel eventjes om te tonen hoe je precies studeerde.

Peeters Ja het is reality-tv hé, dus soms moet je het een beetje ensceneren. (lacht)

Jacobs Het was voor mij net een van de pluspunten dat ze dat dagelijkse leven wilden laten zien, omdat het dan niet enkel over studentendopen en zo zou gaan. Zo ziet mijn familie bijvoorbeeld dat het ook meer is dan dat.

De Wieuw Het enige dat ik wat lastig vond was dat mijn vrienden misschien niet voor de camera wilden komen. Uiteindelijk kies ik ervoor om aan dat programma mee te doen, mijn vrienden niet.

Peeters Ik heb iedereen wel op voorhand gewaarschuwd. Als ze het echt niet wilden, liet ik gewoon weten wanneer we met de camera langskwamen zodat ze konden maken dat ze weg waren. (lacht)

 

Voor(oor)delen

Hadden de programmamakers al bepaalde ideeën over het studentenleven in Antwerpen?

De Wieuw Raf (Roossens: de regisseur, nvdr.) was echt van niets op de hoogte. Hij stond versteld van sommige verhalen die hij te horen kreeg.

Wevers Ik denk niet dat hij, of iemand anders van de makers, zelf ooit in een studentenverenigingen gezeten heeft.

Peeters Ze hadden van tevoren wel gezegd dat ze een programma wilden maken dat niet te veel op de marginale kant van het studentenleven zou focussen. Ze wilden vooral het positieve belichten.

Jacobs Raf vroeg ons ook wat wij dachten dat interessant kon zijn om te filmen.

Wevers Ik vond het heel belangrijk dat er getoond werd dat het verenigingsleven zo veel meer is dan feesten en drinken. Er komt toch veel meer bij kijken.

De Wieuw Het mocht niet 'We Like To Party' The Sequel worden.

 

Denk je dat er over het algemeen veel vooroordelen zijn over het studentenleven?

Peeters Dat denk ik wel. (lacht)

Cepeda Ik denk dat het van persoon tot persoon afhangt. Je kan er mee om of niet.

 

Veel problemen met de buurtbewoners?

De Wieuw Kijk, er moet een dialoog zijn. Als die er niet is, dan…

Peeters Ik vind dat wij daar zelf zeer open voor staan. Maar de communicatie met de buurt verloopt soms wat stroef.

 

Jullie zijn allemaal lid van een studentenvereniging. Vinden jullie dat zoiets integraal deel uitmaakt van het studentenleven?

Peeters Dat is voor iedereen anders. Je moet weten waar je prioriteiten liggen. Maar het is natuurlijk een unieke ervaring: je bent maar één keer student.

De Wieuw Ik heb verschillende fases doorlopen. In mijn eerste jaar nam ik niet echt deel aan het verenigingsleven. In mijn tweede jaar ben ik dan toch mee beginnen doen met activiteiten en in mijn derde jaar ben ik dan lid geworden van het praesidium. Dat ben ik dit jaar nog steeds. Ik heb mij als student het hardst geamuseerd in deze laatste twee jaren, dus ik denk dat lid zijn van een vereniging een meerwaarde biedt aan het studentenleven.

Wevers Het is gewoon heel handig. De faculteitsclubs hebben een studiedienst en doen heel veel studiegerelateerde dingen. Maar voor mij was het ook een fijne manier om mensen te leren kennen. Ik kom uit Nederland dus toen ik hier aankwam, kende ik niemand.

Cepeda Ik ben een Chileen en de Belgische cultuur is heel anders dan wat ik gewoon ben; heel gesloten. Toen ik in Berlijn in een aula zat, zat iedereen bij elkaar en werd er gepraat, ook met mensen die je niet kende. Hier ga je een aula binnen en zit iedereen in een andere uithoek. Lid worden van een vereniging is daarom een goede manier om met mensen in contact te komen.

Jacobs Dat zijn de twee grote voordelen van de studentenclubs: iemand die nog niet veel mensen kent, komt plotseling in een groep terecht waar ze echt bij horen, zonder vooroordelen. En voor het studeren zelf bieden de clubs heel veel handige academische voordelen.

 

Door jullie te volgen kiest het programma expliciet voor een kijkje in het verenigingsleven, uiteindelijk maar een deel van het gehele studentenleven.

De Wieuw Ze hebben natuurlijk wel vijf verschillende karakters gekozen, hé. Dat zijn vijf verschillende invalshoeken van waaruit ze het studentenleven konden bekijken. Het is zoals een dorpsplein: allemaal verschillende huizen die uitkijken over het hetzelfde plein, maar elk huis heeft er een andere kijk op.

 

Dopen doen we samen

Het was niet de bedoeling om de marginale kant van het studentenleven te belichten. Maar het hoogtepunt van het programma is wel een typische studentendoop.

Wevers Ik begrijp niet zo goed waarom ze dat gedaan hebben.

Jacobs Dat hebben ze duidelijk achteraf beslist. Wij wisten dat pas nadat het programma in de pers kwam.

Peeters Onze doop is in principe redelijk soft. (het was de doop van Lingua die werd gefilmd, nvdr.) Het is maar één dag, terwijl het bij andere verenigingen weken of zelfs maanden kan duren. Ik vond het ook geen probleem dat ze onze doop wilden filmen: zo konden we net tonen dat het helemaal niet zo erg is als men soms denkt. We proberen het plezant te houden.

Jacobs Ik vind dat wel een beetje jammer. Het is maar één doop, die maar één dag duurt. Dat is niet echt representatief. Wevers Het is nog altijd een echte doop. Dat is trouwens voor elke vereniging anders. Bij Abundantia spelen we gezelschapsspelen en komt er geen vuiligheid aan te pas.

 

Heeft de doop iets speciaals voor jullie of is het alleen maar een mogelijkheid om het beest uit te hangen?

Jacobs Persoonlijk ben ik niet zo’n grote fan van dopen. Ik ben er niet tegen hé, en ik heb het met alle plezier gedaan. Maar ik vind dat niet zo’n must in het studentenleven.

Wevers Ik vind het supertof. Iets dat je moet gedaan hebben. De doop was een van de voornaamste redenen dat ik bij een studentenvereniging ben gegaan.

Peeters Wat ik belangrijk vind is dat je heel veel mensen leert kennen. Je maakt allemaal hetzelfde mee en dat schept echt een goede band. Ik vind het zelf gewoon heel plezant; ik ben ondertussen al vijf keer gedoopt bij allemaal verschillende verenigingen. Je speelt een rol, hé. Of die van domme schacht, of die van tirannieke schachtentemmer.

De Wieuw Het probleem is dat sommige mensen vergeten dat ze in een rollenspel zitten en overgaan tot het effectief vernederen van anderen. Het is natuurlijk altijd vrijblijvend; je weet waar je aan begint, dus moet je achteraf niet gaan lullen.

Wevers Het hangt er ook heel hard vanaf wie je doopmeester is. De mijne was goed: ik moest natuurlijk wel af en toe de afwas en boodschappen doen, maar ik mocht daarna wel mee op kroegentocht. (lacht)

Jacobs Dat samenhorigheidsgevoel is uiteindelijk wat een doop echt speciaal maakt. Maar dat aspect hebben ze in mijn ogen een beetje laten varen om toch maar de marginale kant te laten zien.

 

Was het voor de schachten niet lastig dat er camera’s bij waren?

Cepeda Niet echt. We hebben er voor gekozen om het te doen (Pablo werd tijdens de opnames gedoopt, nvdr.), dus doen we het ook.

Jacobs Ik zou het niet gedaan hebben. De programmamakers drukten ons op het hart dat het geen uitlach-tv ging worden, maar als ik een van de schachten was geweest had ik dat zeker wel zo ervaren.

Peeters Ik had de schachten op voorhand ook wel gewaarschuwd dat er camera’s bij zouden zijn. Als ze dat niet wilden, konden ze op een aparte locatie gedoopt worden. Enkelen twijfelden, maar toen de eerste afleveringen met de doop werden uitgezonden, waren ze allemaal aan het pochen: “Hey, we komen op tv!”

 

Denken jullie dat er grote verschillen zijn met vroeger, toen jullie ouders studeerden?

De Wieuw Eigenlijk kan je dat niet vergelijken. Het studentenleven maak je maar één keer mee.

Jacobs Ik denk wel dat het braver geworden is. Tegenwoordig heb je veel meer regels, zoals het doopcharter.

Peeters Het studentenleven is ook veel openbaarder geworden dan vroeger.

 

Gaan er buiten de Antwerpse studenten veel mensen naar het programma kijken?

Peeters Ik denk wel dat het interessant is voor studenten uit een andere stad. Zo zien ze dat er echt dag en nacht verschil is.

Jacobs In Leuven heb je de fakbars en is alles goedkoper. In Gent heb je gewoon één grote straat waar er gefeest kan worden. Wij zijn nog aan het opkomen.

De Wieuw Het studentenleven is in iedere stad anders en het wordt ook overal anders gepercipieerd. Vergelijk het met de supporters van een voetbalploeg.

Peeters Ja, die van Leuven roepen: “Hey Antwerpen, woessies!” en dan roepen wij gewoon: “Hey Leuven, marginalen!” (lacht)